Οι πανελλήνιεςς εξετάσεις είναι κομμάτι της σύγχρονης Ελληνικής μας κουλτούρας.
Στόχος ζωής για τη συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών, τρόποι διδασκαλίας και τρόπος εξέτασης που εστιάζει στην αποστήθιση και "βιομηχανία προετοιμασίας" που απομυζά οικονομικά τους γονείς και δίνει δουλειά (ή έξτρα δουλειά) σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς...
Ακόμα και ολοκληρωμένα σχέδια να προκύψουν, αν δεν αλλάξει η κουλτούρα όλης της Ελληνικής κοινωνίας, τίποτα δε θα έχει αποτέλεσμα.
Η πλειοψηφία των γονιών των σημερινών μαθητών έχουν περάσει από την λαίλαπα των πανελληνιών εξετάσεων αλλά μάλλον έχουν ξεχάσει την εμπειρία. Και πιέζουν τα παιδιά τους να περάσουν τα ίδια, ως το απαραίτητο πρώτο βήμα για την μελλοντική κοινωνική καταξίωση.Τα παίζουν όλα σε μια ζαριά και μοιραία φορτώνονται με άγχος. Ως κοινωνία έχουμε συμπυκνώσει την αξιολόγηση των παιδιών σε 10 μέρες, αντί να την απλώσουμε σε μερικά χρόνια.
Τα παίζουν όλα σε μια ζαριά και μοιραία φορτώνονται με άγχος.
Ένα παιδί 18 χρονών δεν άντεξε την πίεση των Πανελληνίων εξετάσεων και πριν καν δώσει το πρώτο μάθημα πήδηξε από τον 4ο όροφο και βρήκε τραγικό θάνατο. Ας είναι τουλάχιστον το μόνο για φέτος.
Πως να δεχτούμε ότι η επαγγελματική αξία κάποιου δεν αποτιμάτε με τους αριθμούς των πτυχίων και των masters που συγκεντρώνει.
Πως να δεχτούμε ότι κάποιος που πήρε ένα proficency στα 17 του δε σημαίνει ότι θα μιλάει τέλεια αγγλικά στα 30 του (μπορεί να μιλάει άπταιστα αλλά μπορεί και να τα έχει ξεχάσει)...
Πως να αλλάξουμε τη νοοτροπία των εκπαιδευτικών που η πλειοψηφία θεωρεί τη διδασκαλία στο σχολείο "κάτι που απλά πρέπει να γίνει με το λιγότερο δυνατό κόπο" και εστιάζουν την προσοχή τους στην "ενισχυτική διδασκαλία" επ'αμοιβή.
Κ φυσικά όλα τα παραπάνω είναι μια επιφανειακή υποκειμενική προσέγγιση.
Οι Πανελλήνιες εξετάσεις έχουν καταλήξει να είναι σαν τον Μινώταυρο που του έχουμε αναθέσει να φυλάει το χαμένο κύρος της παιδείας μας, ίσως και της δικής μας ματαιοδοξίας.
Και αυτός ο Μινώταυρος θρέφεται με τα χαμένα όνειρα χιλιάδων παιδιών. Κι ενίοτε δεν αρκείται μόνο στα όνειρα, θέλει και ζωές...
Αν δε συνειδητοποιήσουμε ότι η παιδεία είναι το πρώτο που πρέπει να αλλάξει ριζικά, όχι με "επαναστατικά τσιτάτα της στιγμής" στη χώρα μας, ώστε μετά από κάποιες γενιές να έχουμε ουσιαστικά αποτελέσματα, πάλι του χρόνου τέτοια εποχή την ίδια κουβέντα θα κάνουμε...
Στόχος ζωής για τη συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών, τρόποι διδασκαλίας και τρόπος εξέτασης που εστιάζει στην αποστήθιση και "βιομηχανία προετοιμασίας" που απομυζά οικονομικά τους γονείς και δίνει δουλειά (ή έξτρα δουλειά) σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς...
Ακόμα και ολοκληρωμένα σχέδια να προκύψουν, αν δεν αλλάξει η κουλτούρα όλης της Ελληνικής κοινωνίας, τίποτα δε θα έχει αποτέλεσμα.
Η πλειοψηφία των γονιών των σημερινών μαθητών έχουν περάσει από την λαίλαπα των πανελληνιών εξετάσεων αλλά μάλλον έχουν ξεχάσει την εμπειρία. Και πιέζουν τα παιδιά τους να περάσουν τα ίδια, ως το απαραίτητο πρώτο βήμα για την μελλοντική κοινωνική καταξίωση.Τα παίζουν όλα σε μια ζαριά και μοιραία φορτώνονται με άγχος. Ως κοινωνία έχουμε συμπυκνώσει την αξιολόγηση των παιδιών σε 10 μέρες, αντί να την απλώσουμε σε μερικά χρόνια.
Τα παίζουν όλα σε μια ζαριά και μοιραία φορτώνονται με άγχος.
Ένα παιδί 18 χρονών δεν άντεξε την πίεση των Πανελληνίων εξετάσεων και πριν καν δώσει το πρώτο μάθημα πήδηξε από τον 4ο όροφο και βρήκε τραγικό θάνατο. Ας είναι τουλάχιστον το μόνο για φέτος.
Πως να δεχτούμε ότι η επαγγελματική αξία κάποιου δεν αποτιμάτε με τους αριθμούς των πτυχίων και των masters που συγκεντρώνει.
Πως να δεχτούμε ότι κάποιος που πήρε ένα proficency στα 17 του δε σημαίνει ότι θα μιλάει τέλεια αγγλικά στα 30 του (μπορεί να μιλάει άπταιστα αλλά μπορεί και να τα έχει ξεχάσει)...
Πως να αλλάξουμε τη νοοτροπία των εκπαιδευτικών που η πλειοψηφία θεωρεί τη διδασκαλία στο σχολείο "κάτι που απλά πρέπει να γίνει με το λιγότερο δυνατό κόπο" και εστιάζουν την προσοχή τους στην "ενισχυτική διδασκαλία" επ'αμοιβή.
Κ φυσικά όλα τα παραπάνω είναι μια επιφανειακή υποκειμενική προσέγγιση.
Οι Πανελλήνιες εξετάσεις έχουν καταλήξει να είναι σαν τον Μινώταυρο που του έχουμε αναθέσει να φυλάει το χαμένο κύρος της παιδείας μας, ίσως και της δικής μας ματαιοδοξίας.
Και αυτός ο Μινώταυρος θρέφεται με τα χαμένα όνειρα χιλιάδων παιδιών. Κι ενίοτε δεν αρκείται μόνο στα όνειρα, θέλει και ζωές...
Αν δε συνειδητοποιήσουμε ότι η παιδεία είναι το πρώτο που πρέπει να αλλάξει ριζικά, όχι με "επαναστατικά τσιτάτα της στιγμής" στη χώρα μας, ώστε μετά από κάποιες γενιές να έχουμε ουσιαστικά αποτελέσματα, πάλι του χρόνου τέτοια εποχή την ίδια κουβέντα θα κάνουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου