ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ...

Με την έναρξη άλλης μιας σχολικής χρονιάς, κάποιες σκέψεις που τέτοιες μέρες έρχονται στο νου εδώ και πολλά ενήλικα μου χρόνια.

Στα θρανία ξανά, με τα ίδια ζητούμενα για όλες τις γενιές που πέρασαν από αυτά.

Με ελπίδες, όνειρα, στόχους. Αλλά και με προβλήματα και ανοικτά "μέτωπα" στον τομέα Παιδεία ουκ ολίγα.

Με δεσμεύεις κυβερνώντων για ένα καλύτερο "εκπαιδευτικό αύριο", αλλά και αλλαγές "δίχως τέλος" στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Εδώ και χρόνια όλο και λιγότερα γράμματα και πράματα μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία. Έτσι δεν είναι;

Πηγαίνοντας οι μαθητές αγουροξυπνημένοι κάθε πρωί στα σχολεία κάτι προσδοκούν, κάτι ελπίζουν να ζήσουν κι αυτή τη χρονιά. Oχι τόσα πολλά όμως. Oχι τόσα όσα θα μπορούσε να τους δώσει ο δάσκαλος, η τάξη τους, οι συμμαθητές τους.

Όλο και κάτι μαθαίνουν ανάμεσα στις ώρες των πάντα γεμάτων φροντιστηρίων, τα πρωινά στα σχολεία όταν μένει χρόνος από τις συντεχνιακές απεργίες της στρατιάς των εκπαιδευτικών και τις υποκινούμενες μαθητικές καταλήψεις. Η πρώτη 24ωρη απεργία έχει ήδη εξαγγελθεί με τις συνήθεις φανφάρες, όλες στο όνομα και για λογαριασμό της ταλαιπωρημένης "Παιδείας"... 

Με καθηγητές που (όχι όλοι, κάποιοι μεμονωμένοι προσφέρουν στην παιδεία, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία που έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι με τους περισσότερους να κάνουν αγγαρεία) βαριούνται, τρώγονται μεταξύ τους στο γραφείο καθηγητών, οι παλαιότεροι κουρασμένοι σπρώχνουν τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη...

Αρκούμενοι να συζητούν για την νεώτερη εγκύκλιο, τον κανονισμό που έτσι προέκυψε σε κάποιον εγκέφαλο του υπουργείου, το επίδομα που κέρδισαν ή έχασαν φέτος, το πότε και πού θα πάνε την επόμενη εκδρομή, το τί τιμωρίες - αποβολές θα μοιράσουν αντί για το πώς θα ανοίξουν διάπλατα τα μυαλά των παιδιών στον αληθινό κόσμο που θα ζήσουν.

Που καιρός κι έμπνευση για εφαρμόσιμη, πρακτική γνώση, κάτι που κάνει όλη την διαφορά στην παραγωγή και στον τρόπο ζωής μετά, τα χρόνια που ακολουθούν το σχολικό απολυτήριο και το όποιο κατοπινό εξειδικευμένο πτυχίο.

Και ούτε κάν ποτέ θα αναρωτηθεί κανείς, για ποιό λόγο γιατί ένα πανέξυπνο 6χρονο παιδάκι που πάει σχολείο κατάντησε σε λίγα χρόνια παπαγαλάκι. Ούτε βέβαια θα περάσει απ' το μυαλό ότι στις αυθόρμητες ερωτήσεις που κάνουν τα μικρά παιδιά συχνότατα απαιτούνται προηγμένες γνώσεις φυσικής και μαθηματικών (πχ αφού 1+ 1= 2, γιατί ένα κύμα κι άλλο ένα κύμα δεν κάνει 2 κύματα); Τέτοιες ερωτήσεις πολλοί  ακάτεχοι "εκπαιδευτικοί" τις προσπερνάνε ως τάχα άτοπες ή άστοχες, το παιδάκι ντρέπεται και δεν ξαναρωτάει. Σχεδόν μονόδρομος μετά η παπαγαλία...

Ας αλλάζουν οι υπουργοί Παιδείας, ας αλλάζουν κάθε τόσο τους νόμους. Όταν υπάρχει ένας δάσκαλος με όρεξη και κέφι, τα παιδιά αποκτούν κι αυτά όρεξη και κέφι για δουλειά. Είτε σε καινούριο σχολείο βρίσκονται είτε σε λυόμενο ή σε τάξεις με ξεχαρβαλωμένα θρανία. Βλέπεις τα μάτια τους να λάμπουν.

Μην περιμένουμε βέβαια να μαθαίνουν τα πάντα στο σχολείο. Εκτός από το σχολείο υπάρχουν και οι γονείς για να εξηγούν και να αναλύουν. Το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζει περισσότερο από όλα τα παιδιά.

Το μεγαλύτερο σχολείο είναι η οικογένεια και ο τρόπος που περνάει τα διαφορά μηνύματα στα παιδιά της.

Αυτή διαιωνίζει τα ήθη και τα έθιμα και τις παραδόσεις της πατρίδας μας.

Αυτή είναι που βάζει σωστά θεμέλια και μαθαίνει τρόπους στα παιδιά,για να βγουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία.Στο σχολείο απλά μαθαίνουν πράγματα που δεν διδάσκονται στο σπίτι: μαθηματικά, φυσική, πληροφορική, χημεία, κ.λ.π.

Οι γονείς ας μην κρέμονται στο σχολείο και ας κάνουν κάτι κι αυτοί...

Επιπλέον οι γονείς γνωρίζουνε ότι τα "ήσυχα και υπάκουα" παιδιά του σπιτιού πολλές φορές δείχνουν άλλον εαυτό στο σχολείο;

Να μιλήσουμε για τον "ξερόλα" γονιό που κάνει πολλές φορές με υφάκι και συστάσεις πως να γίνεται το μάθημα;

Να μιλήσουμε για τον γονιό που δεν έρχεται στο σχολείο προκειμένου να σχηματίσει εικόνα για το παιδί του, αλλά για να ασκήσει πιέσεις ώστε να ανεβούν οι βαθμοί στο 4μηνο; Κι άλλα τέτοια που όλοι ξέρουν...

Η κατάσταση είναι κακή, τα λεφτά λίγα, ας δούμε τι απλά βηματάκια μπορούνε να γίνουν να αρχίσουν να αλλάζουν πράγματα.

Με μια αμυδρή ελπίδα πως κάποια πράγματα και καταστάσεις θα αλλάξουν προς το καλύτερο τούτη τη σχολική χρονιά!

ΑΚΟΥ ΠΡΩΤΑ...

Η παρακάτω ιστορία ανώνυμου συγγραφέα περιγράφει με ένα τραγικό και συγκινητικό τρόπο την υποχρέωση που έχουμε όλοι μας να ακούμε το συνάνθρωπό μας.

Να ακούμε, ώστε να μπορούμε να καταλάβουμε. Να αντιληφθούμε τα πράγματα μέσα από τη δική του σκοπιά. Σωστή ή λάθος δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι η κατανόηση και όχι το δίκιο σε κάποιες περιπτώσεις.

Ειδικά οι γονείς που παραπονιούνται ότι τα παιδιά τους δεν τους ακούν. Μήπως τα παιδιά δεν τους ακούν, γιατί ποτέ δεν τους δόθηκε οι ευκαιρία να γίνουν οι δικές τους απόψεις σεβαστές, κατανοητές και εισακουστές;

Ας μάθουμε πως να ακούμε, αν θέλουμε να μάθουν και οι άλλοι άνθρωποι πως να μας ακούν.

Μια μητέρα διηγείται:

Είναι ακριβώς μεσάνυχτα. Το τηλέφωνο κουδουνίζει άγρια μέσα στη νύχτα. Με δυσκολία ανοίγω τα μάτια μου και πιάνω το ακουστικό γεμάτη λαχτάρα.
"Μαμά;" ακούω να ψιθυρίζει μια κοριτσίστική φωνή, και ξάφνου ο νους μου πάει στην κόρη μου.

«Μαμά, ξέρω πως είναι αργά, αλλά σε παρακαλώ μην πεις λέξη μέχρι να τελειώσω. Ναι μαμά, δεν χρειάζεται να ρωτήσεις, είμαι πιωμένη. Κόντεψα να πέσω στο χαντάκι όχι μακρυά από δω και.....»

Πήρα μια βαθιά ανάσα κι έφερα το χέρι στο μέτωπό μου. Στην θολούρα μου ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά.
«Φοβήθηκα τόσο πολύ! το μόνο που σκέφτηκα ήταν πως θα ένιωθες αν σ' έπαιρναν τηλέφωνο από την αστυνομία να σου πουν ότι είμαι νεκρή. Θέλω ........να γυρίσω σπίτι. Ξέρω ότι έκανα άσχημα που έφυγα, και θα' πρεπε να σου' χω τηλεφωνήσει από μέρες τώρα, αλλά φοβόμουνα....φοβόμουνα....»

«Θα έλεγα....» έκανα να απαντήσω.

«Μη ! Σε παρακαλώ άσε με να τελειώσω ! Σε παρακαλώ !» Συνέχισε γεμάτη απελπισία «Είμαι έγκυος, μαμά.Ξέρω ότι στην κατάστασή μου δεν πρέπει να πίνω, αλλά φοβάμαι, φοβάμαι πολύ, μαμά !»

Ο άντρας μου ξύπνησε, και πήρε το ασύρματο τηλέφωνο, η άλλη άκουσε το κλίκ, και φώναξε «Με ακούς ! Μη μου το κλείσεις, σε παρακαλώ ! Σε έχω ανάγκη. Νιώθω τόσο μόνη.»

«Σ' ακούω, δεν το κλείνω.» απάντησα

«Θα' πρεπε να στο' χα πει, μαμά, σίγουρα έτσι είναι. Όποτε μιλήσουμε όμως, ολοένα μου λές τι πρέπει να κάνω. Διαβάζεις όλα αυτά τα φυλλάδια για το πως πρέπει να μιλάμε για το σεξ, και τα παρόμοια, όμως δεν κάνεις τίποτ' άλλο απ' το να μιλάς. Ποτέ σου δεν με άκουσες, ποτέ σου δεν μ' άφησες να σου πω τι και πως νιώθω, σαν να μην έχουν καμιά σημασία τα δικά μου συναισθήματα. Νομίζεις ότι, επειδή είσαι μάνα μου, έχεις όλες τις απαντήσεις. Μερικές φορές όμως δε θέλω απαντήσεις, θέλω μόνο κάποιος να μ' ακούει.»
Κατάπια ένα κόμπο στο λαιμό μου και ψιθύρισα «Σ' ακούω»

«Όταν συνήλθα κάπως απ' το ταρακούνημα, άρχισα να σκέφτομαι το μωρό και τη φροντίδα του. Τότε είδα κοντά ένα τηλεφωνικό θάλαμο, κι ένιωσα πως θα μου κάνεις κήρυγμα ότι δεν πρέπει να πίνουμε όταν οδηγάμε. Κι έτσι κάλεσα ένα ταξί. Θέλω να γυρίσω σπίτι.»

«Πολύ σωστά, καλή μου» είπα ανακουφισμένη.

«Νομίζω πως μπορώ να οδηγήσω.»

«Όχι, για το Θεό !» ξεφώνησα. «Σε παρακαλώ περίμενε για το ταξί, και μη κλείσεις τη γραμμή μέχρι να φτάσει το ταξί κοντά σου. Σιγή γεμάτη τρόμο ακολούθησε, και σε λίγο πάλι η φωνή της «Ήρθε το αμάξι». Όμως εγώ ξένοιασα όταν ακούστηκε η φωνή του οδηγού να ρωτάει ποιος ζήτησε ταξί.

«Μαμά, έρχομαι.» Και η γραμμή έκλεισε.

Με δάκρυα στα μάτια, και με τον άντρα να με αγκαλιάζει στους ώμους, πήγαμε στο δωμάτιο της δεκαεξάχρονης κόρης μας. «Θα πρέπει να μάθουμε ν' ακούμε», του είπα, κι εκείνος απάντησε «Νομίζει ότι θα μάθει ποτέ πως πήρε λάθος νούμερο;»
Κοιτάζοντας τη μικρή που κοιμόταν, απάντησα «Ίσως και να μην ήταν τόσο λάθος.»

«Τι κάνετε εδώ ;» ακούστηκε η νυσταγμένη φωνή της κάτω από τις κουβέρτες.
«Μαθαίνουμε», είπα πλησιάζοντας. «Τι μαθαίνετε ;» μουρμούρισε.

«Να ακούμε» ψιθύρισα, και της χάϊδεψα το μάγουλο.

Επικοινωνία σημαίνει πρώτα να μάθεις να ακούς, αν θέλεις οι άλλοι να σε ακούσουν!

ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ...

Μόνο στην Ελλάδα 20 - 25χρονα γομάρια έγιναν "ανήλικα παιδιά".

Στην Ελλάδα της μαμακίασης, 25 ετών είναι ακόμη παιδάκι, μπέμπης, ανήλικο. Δεν σιχαθήκατε την ιατρό μαμά που είπε πόσο ευαίσθητο ήταν το παιδί της και δεν βρήκε ούτε μία κουβέντα  αυτοκριτικής να πει; Ενώ ο μπαμπάς είπε ότι θα σκοτώσει τους αστυνομικούς που το έκαναν ντα, δεν έχουν αυτοί καμιά ευθύνη για τον δρόμο που πήραν τα καμάρια τους; Αδέσποτα τα είχανε όλα αυτά τα χρόνια;

Οι γονείς ανησύχησαν για το ξύλο που έφαγαν οι γιόκες τους, αλλά δεν τους απασχόλησε το γεγονός ότι τα παιδιά τους έκανε ένοπλη ληστεία και ότι είχαν σχέση με ακροαριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις...

Αυτά τα "παιδαρέλια", γόνοι σχετικά εύπορων οικογενειών με σπίτια στα βόρεια προάστια, με γονείς μορφωμένους και οι ίδιοι φοιτητές, πήραν τα όπλα και αποφάσισαν να αλλάξουν τον κόσμο όπως νόμιζαν αυτά απαλλοτριώνοντας τράπεζες. Και η οργή στο πρόσωπό τους δείχνει ότι υπάρχει μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα και υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι νέοι που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο.

Πότε πρόλαβαν οι "4" καλοταισμένοι νεαροί και οι λοιποί πρόθυμοι μιμητές τους να καταπιεσθούν;

Πότε πρόλαβαν στα 20 τους να βρεθούν σε αδιέξοδο; Τέτοιο αδιαπέραστο που να εξωθηθούν να γίνουν οπαδοί της βίαιης σύγκρουσης και της φανατικής μισαλλοδοξίας;

Πόσο εύκολα αποκτά οποιοσδήποτε βαρύ οπλισμό; Για να σκοτώνουν γάτες και πουλιά τον είχαν;

Πότε πρόλαβαν να ζήσουν μεσα στην πραγματική ζωή για να γνωρίσουν και να καταλαβουν το "σύστημα" ώστε να το απορρίψουν και να αρχίσουν να το πυροβολούν, μπας και καταφέρουν να το ανατρέψουν;

Αναγκάστηκαν αλήθεια ποτέ να σηκωθούν στις 3.00πμ να πάνε σε φούρνο να ζυμώσουν, όταν οι καλοπερασάκηδες συνομήλικοι τους ακόμη μεθούνε και χοροπηδούνε στα ξενυχτάδικα; Πήγαιναν την ίδια ώρα στην ψαραγορά ή τη λαχαναγορά να κουβαλούνε κασόνια; Δούλευαν σε μηχανουργείο ή νταμάρι με τη βαριά, λερωμένα και εξουθενωμένα; Τρώγανε φάπες από δεσποτικά αφεντικά;

Ερωτήμστα που θάπρεπε να οδηγήσουν σε σοβαρή, αντικειμενική, ψύχραιμη και απροκατάληπτη παρουσίαση ενός τόσο σημαντικού θέματος όπως είναι η οργή, η καταπίεση κα τα αδιέξοδα των νέων που μπορούν να τους οδηγήσουν σε επιθετική συμπεριφορά και σε ακραίες επιλογές.

Είναι δυνατόν να ασχολούνται όλοι οι συνήθεις φωνασκούντες πάλι με μερικές δικαιολογημένες μπουνιές που έφαγαν ένοπλοι ληστές τραπεζών που συνδέονται με τον χώρο της τρομοκρατίας και που πήραν μαζί τους και όμηρο;

Αλλού και οι τέσσερις θα ήταν νεκροί τώρα, με είκοσι σφαίρες ο καθένας και ο  δυναμικός "μπάτσος" τοπικός ήρωας και θέμα σε επόμενη ταινία...

Αντι να συζητάμε και να προβληματιζόμαστε πάνω στο τι οδηγεί στο απόλυτο "κάψιμο" των μυαλών νέων ανθρώπων γιατί μονάχα αν έχεις "καμένο μυαλό" έχεις κιόλας στα 20 ή τα 22 παρελθόν στην τρομοκρατία βλέπω παντού κουβέντα για το αν οι "4" κακοποιήθηκαν πριν ή μετά την σύλληψη...

ΚΑΛΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΕ 10 ΒΗΜΑΤΑ...

Κάθε γονιός πράττει ότι κρίνει σωστό για την ανάπτυξη του παιδιού ανάλογα με τις συνθήκες του τόπου του, την κουλτούρα της κοινωνίας του και τις δυνατότητές του. Είναι όμως αυτά αρκετά;

Η οικονομική κρίση σήμερα εμποδίζει κάποιους να κάνουν υλικά δώρα προς τα παιδιά τους. Το ίδιο σημαντικά είναι όμως και τα άλλα τα άυλα, τα δώρα ζωής που χαρίζουν με ανιδιοτέλεια.

Δεκαετίες δημοσιευμένων ερευνών αποκαλύπτουν τις δεξιότητες που συνιστούν τον δεκάλογο του καλού γονιού.

Θα εκπλαγείτε διαβάζοντας τον, επειδή μερικές επηρεάζουν το παιδί έμμεσα, αλλά βρίσκονται στην κορυφή του καταλόγου.

Οι προτάσεις των ερευνητών παρουσιάζονται με τη σειρά σπουδαιότητας που τους δίνουν, δηλαδή στον αριθμό 1 έρχεται η πιο σημαντική και στο 10 η λιγότερο. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι όλοι οι γονείς μπορούν να μάθουν να γίνουν καλύτεροι με μια μικρή προσπάθεια.

Οι έρευνες έδειξαν ότι πατέρας και μητέρα σχεδόν ισοψηφούν στο ερώτημα "ποιος είναι καλύτερος γονιός";
Ο δεκάλογος του καλού γονιού, σύνοψη ενός άρθρου από το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Scientific American Mind στο οποίο εκτίθενται τα ευρήματα μιας πρόσφατης έρευνας:

1. Αγάπη και στοργή
Υποστηρίζεις και δέχεσαι το παιδί, δείχνεις με έμπρακτο τρόπο (αγκαλιές) τη στοργή σου και περνάς ποιοτικό χρόνο χωρίς τηλεόραση, αποκλειστικά με αυτό.

2. Διαχείριση άγχους
Λαμβάνεις τα μέτρα σου για να μειώσεις το προσωπικό σου άγχος και του παιδιού σου; Χρήσιμες είναι οι διάφορες ασκήσεις χαλάρωσης καθώς και κάθε προσπάθεια να δείτε -οι γονείς- τα γεγονότα από διαφορετική όψη.

3. Διαπροσωπικές σχέσεις
Υγιείς οικογενειακές και συγγενικές σχέσεις προάγουν αντίστοιχα και τις σχέσεις σας με όλους τους άλλους. Είναι υγιές για το παιδί να είναι μάρτυρας ενδο-οικογενειακών σκηνών τρυφερότητας, σεβασμού ή συγγνώμης.

4. Αυτονομία και ανεξαρτησία
Σεβασμός στις ιδιαιτερότητες του παιδιού και ενθάρρυνση να γίνει ένα επαρκές και αυτόνομο άτομο.

5. Παιδεία και μάθηση
Προάγεις κι είσαι μοντέλο για δια βίου μάθηση; Δίνεις ποικίλες ευκαιρίες για μόρφωση - επιμόρφωση στο παιδί σου;

6. Δεξιότητες ζωής
Παρέχεις τα απαραίτητα στο παιδί σου έτσι ώστε αργότερα να διασφαλίσει ένα σταθερό εισόδημα και το μέλλον του;

7. Διαχείριση συμπεριφοράς
Να χρησιμοποιείς θετική ανατροφοδότηση, δηλαδή να ενισχύεις και να επιβραβεύεις επιθυμητές συμπεριφορές. Να τιμωρείς μόνο όταν όλες οι άλλες μέθοδοι διαχείρισης της συμπεριφοράς του έχουν αποτύχει.

8. Υγεία
Γίνεσαι μοντέλο υγιούς ζωής με καλές συνήθειες, όπως τακτική άσκηση και κανονική διατροφή για το παιδί σου;

9. Θρησκεία
Υποστηρίζεις την πνευματική ή τη θρησκευτική του ανάπτυξη και συμμετέχετε σε αντίστοιχες δραστηριότητες;

10. Ασφάλεια
Λαμβάνεις όλες τις προφυλάξεις για την ασφάλεια του παιδιού σου (στο σπίτι, στο αυτοκίνητο κι έξω) και είσαι ενήμερος για τις δραστηριότητες και τους φίλους του;

Με αυτά υπόψιν, καλές κι ειρηνικές γιορτές, που εφαρμόζοντας τα μπορούν να γίνουν πηγή ευτυχίας κι όχι μόνο υλικής!

ΜΙΑ ΩΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια οικογένεια με ένα παιδί. Το ζευγάρι ήταν σκληρά εργαζόμενο και παρόλο που προσπαθούσαν, ο χρόνος ποτέ δεν ήταν αρκετός για να μοιραστούν πράγματα και εμπειρίες με το εξάχρονο αγοράκι τους...

Κάποιο βράδυ μόλις κουρασμένος ο πατέρας επέστρεψε στο σπίτι και άκουσε τη χαρούμενη φωνούλα του παιδιού του:

- Μπαμπά, πόσα λεφτά κερδίζεις σε μια ώρα;

Ρώτησε με συνεσταλμένη φωνή και παρακλητική ματιά το μικρό αγόρι, καθώς υποδεχόταν τον πατέρα του που επέστρεψε στο σπίτι από τη δουλειά του. Ο πατέρας που ξαφνιάστηκε από την ερώτηση, είπε:

- Κοίταξε αγόρι μου, ούτε η μητέρα σου το ξέρει αυτό. Γι΄αυτό σε παρακαλώ, μη με ενοχλείς γιατί είμαι πολύ κουρασμένος...

- Μπαμπά, πες μου σε παρακαλώ! Πόσα λεφτά κερδίζεις σε μια ώρα; το αγόρι επέμεινε...

Ο πατέρας, τελικά απάντησε:

- Είκοσι ευρώ την ώρα.

- Εντάξει, μπαμπά. Θα μπορούσες να μου δανείσεις δέκα ευρώ; ρωτά το αγοράκι...

Η ανησυχία και ο εκνευρισμός του πατέρα ήταν φανερός που φώναξε στο παιδί:

- Ώστε μου τα ρωτάς όλα αυτά για να σου δώσω δέκα ευρώ; Πήγαινε γρήγορα να κοιμηθείς και μη με ξαναενοχλήσεις!

Είχε βραδιάσει και οι ενοχές για τον τρόπο που απάντησε στο γιο του είχαν πλημμυρίσει το μυαλό του πατέρα. Σκέφτηκε ότι ο γιος του τον ρώτησε επειδή μάλλον θα ήθελε να αγοράσει κάποιο παιχνίδι και δεν είχε αρκετά χρήματα.

Στο τέλος θέλοντας να απαλλαγεί από τις ενοχές του για τη συμπεριφορά του αυτή, ο πατέρας πήγε στο δωμάτιο του γιου του...

- Κοιμάσαι; τον ρώτησε.

- Όχι, μπαμπά. Γιατί;»απάντησε το αγόρι, μισοκοιμισμένο.

- Εδώ είναι τα δέκα ευρώ που μου ζήτησες πιο πριν, του είπε...

- Ευχαριστώ μπαμπά! απάντησε με χαρά το παιδάκι, βάζοντας το χέρι του κάτω από το μαξιλάρι του και βγάζοντας κάποια χρήματα που είχε από παλιά.

- Τώρα έχω αρκετά...Τώρα έχω είκοσι ευρώ! είπε στον πατέρα του, ο οποίος κοίταζε με απορία το γιο του, που συνέχισε λέγοντας:

- Μήπως τώρα θα μπορούσες μπαμπά, να μου πουλήσεις μια ώρα από το χρόνο σου;

Όλοι οι γονείς θα πρέπει να αφιερώνουν ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους. Χρόνο στον οποίο θα μοιράζονται πράγματα, σκέψεις και συναισθήματα. Τα παιδιά διψούν για την παρέα τους. Τα παιδιά έχουν αυτό που εμείς οι μεγαλύτεροι κάπου στη διαδρομή έχουμε ξεχάσει. Την ανοιχτή πόρτα στη χαρά, στο παιχνίδι, στην καλοσύνη, στη μοιρασιά και στο γέλιο. Τα παιδιά έχουν το ταλέντο να βιώνουν τη στιγμή...

Ας γίνουμε περισσότερο ανεκτικοί, υπομονετικοί, δημιουργικοί και ανοιχτοί με τα παιδιά. Αυτό χρειάζονται πολύ περισσότερο από τα υλικά αγαθά που αφειδώς τους προσφέρουμε. Είναι κρίμα να χάνονται τέτοιες ευλογίες. Γιατί οι άγγελοι δεν περισσεύουν!

Από το βιβλίο του φίλου μου Άκη Αγγελάκη "Ιστορίες που δυναμώνουν την ψυχή"

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία κωμωδία του 1986.

Ένας νεαρός έχει πάθος με το μπάσκετ και τον πιάνει υπνηλία όταν πρέπει να διαβάσει ή να μάθει κάποια τέχνη, ενώ ο πατέρας του θέλει να τον κάνει τεχνίτη και η μητέρα του να τον σπουδάσει γιατρό ως συνήθως...



Και σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=1763731276610475563&hl=el&fs=true

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ.CHILDREN SEE, CHILDREN DO...

NAPCAN's latest campaign for a Child Friendly Australia...

Ένα μικρό βίντεο που δείχνει πως τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που βλέπουν καθημερινά κι όχι από αυτά που τα διδάσκουμε...

ΑΠΟΝ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟΥ ΓΟΝΙΟΥ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Κυπριακό σατιρικό θεατρικό έργο του Πέτρου Ηρακλέους.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΑ;

Οι νέοι των 13- 20 ετών σήμερα αντιμετωπίζουν προβλήματα, όχι τόσο λόγω καταπίεσης μα λόγω της υπερβολικής ελευθερίας που απολαμβάνουν, από γονείς που θέλουν να τα ξεφορτωθούν, μπλεγμένοι και πελαγωμένοι στη δική τους καθημερινότητα.

Έτσι χάσανε το παιχνίδι την επαφή με τα ίδια τα παιδιά τους "μη ξέροντας τι να τους παίξουν" μεταφορικά, σ΄αυτά τα τελικώς απογοητευμένα παιδιά, που εκτονώνονται με τον καταναλωτισμό από τη μια και τις ψευτοεπαναστάσεις από την άλλη (για να τα προσέξουν), με δοθείσες αφορμές...

http://www.youtube.com/watch?v=GQVNRpdK8Ls

Αντίθετα με το καλό αυτό τραγούδι του Σαββόπουλου, τα παιδιά δεν τα ξέρουν όλα. Οι μεγαλύτεροι, οι γονείς τους κυρίως κι έπειτα οι δασκάλοι κλπ, πρέπει ν' αναλάβουν τις ευθύνες τους προς τη νέα γενιά και να συνειδητοποιήσουν επιτέλουν τον ρόλο τους...

ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΣΥΜΠΛΟΚΕΣ...

Ο Κυριοζάκης και ο Ιγκνοτάκης προχθές με την λιακάδα, βγήκαν μια βόλτα σε μέρη που συνηθίζουν κι αφού περπάτησαν αρκετά να κυκλοφορήσει το αίμα τους, θέλησαν να πιούν καφέ σε πολυσύχναστο στέκι, κυρίως από νεανικές παρέες.

Σε λίγα λεπτά αφότου κάθισαν, με έκπληξη διαπίστωσαν πως οι κουβέντες των θαμώνων περιστρέφονταν γύρω από χθεσινή συμπλοκή ομάδας περίπου 100 ανήλικων με άλλους συνομήλικους τους, που έγινε εκεί μπροστά στη καφετέρια και στην γύρω περιοχή.

Προσπαθούσαν να εξηγήσουν τα αίτια της συμπλοκής, που σημειωτέον ήταν η πρώτη τέτοιου μεγέθους κι αριθμού συμμετεχόντων. Ακούγονταν γνώμες πολλές και τράβηξαν το ενδιαφέρον των 2 φίλων, που δεν αφήνουν τίποτα ασχολίαστο:

- Άκου μωρέ τι λένε, μιά εκατοστή παιδιά ανήλικα ήρθανε με ξύλα και πέτρες και πλακωθήκανε με άλλα που καθότανε εκεί παραπέρα, χωρίς εμφανή λόγο...

- Δεν μπορούνε να καταλάβουνε λέει γιατί το κάνανε τα παιδιά, άλλοι λένε πως για την μπάλα έγινε, μεταξύ Ολυμπιακών και Παναθηναϊκών, που χάσανε προχθές.

-Αυτά γινότανε πάντα μετά από αγώνες των "αιωνίων", μα το άλλο που λένε δεν τόχω ξανακούσει, ξέρεις εσύ για τους "emo" τους "trendy" και τους άλλους που κοπανίζουνε εκείνοι στο πλάϊ;

-Ναί, κοπελίστικες μαλακίες, οι πρώτοι ακούνε μιά ορισμένη μουσική, οι άλλοι μιά αλλιώτικη, δεν γουστάρει ο ένας τον άλλο κι άμα τύχει να συναντηθούνε πολλοί μαζί, τσακώνονται όπως κάνουνε και οι σκύλοι.

- Και πως ξεχωρίζουνε μεταξύ τους;

-Να, ντύνονται διαφορετικά, αφήνουνε τα μαλλιά έτσι οι μεν αλλιώς οι δε, φορούνε σκουλαρίκια και χαλκάδες στη μύτη κι ότι άλλο σκαρφιστούνε, να ξεχωρίζουνε τάχα, ένα πράμα κι αρσενικά και θηλυκά...

-Για αυτό είδα και τον γιό μου πέρυσι να αφήνει μαλλιά κια να θέλει να τρυπήσει τα αυτιά του λέει γιατί έτσι κάνουν όλοι στο σχολείο του. Μα εγώ δεν ανήκω στους ξεφτιλισμένους...

-Και τι έκανες;

-Τούκατσα δυό πάσπαλους αντρίκιους στα μούτρα να συνέλθει πρώτα και μετά μιλήσαμε.
Τι διάολο τα θές τα σκουλαρίκια και την μαλλιαδούρα μέχρι τα μάτια που σε δείχνει θηλυπρεπή; Που θα δεχτείς μωρέ μαλάκα να να καθορίζουνε την ζωή σου οι gay μοδίστρες και κομμώτριες που κάνουνε τα δικά τους απωθημένα μόδα κι ο κάθε εις πρεζάκιας DJ που παίζει όποια μουσική του πούνε να πουλήσει;
Μα αυτά γίνονται επειδή δεν κάνεις πράμα, μόνο σκυλοβαριέστε στις καφετέριες αφού δεν λειτουργεί το σχολείο, όλοι μιά μάζα και σκαρφίζεστε ηλίθιους τρόπους να ξεχωρίζετε μεταξύ σας, με γελοία ντυσίματα και φερσίματα.

Μα από αύριο θα με ακολουθείς στο χωράφι να με βοηθάς τώρα που τέλειωσα με τις ελιές και καίω τα κλαδιά, να ασχολιέσαι με κάτι, να μαθαίνεις κιόλας, μετά θα σκάψουμε το αμπέλι μαζί, δεν θα σε νοιάζουνε οι μουσικές και τα ξεφτιλίκια της μόδας.

-Και το δέχτηκε εύκολα;

-Ας έκανε κι αλλιώς, να τον έχω να με κάνει ρεζίλι, να μην μπορώ να πορίσω ούτε στο καφενείο, να γελούνε μαζί μου οι γνωστοί και φίλοι, πως δεν κάνω καλά το κοπέλι μου.

- Οι άλλοι πατεράδες τάχουνε αφήσει αμολητά...

-Κυνηγούνε τα κέρδη ή τις δικές τους διασκεδάσεις όλη μέρα, δεν τους μένει δήθεν χρόνος να ασχοληθούνε με τα παιδιά που κάνανε, να ξέρουν τι ανάγκες έχουν, να φροντίσουν...

-Ένας τρελλογιατρός λέει πως φταίει η κοινωνία που φτιάξαμε εμείς οι μεγάλοι, πως η βία των ανηλίκων αντανακλά κι αναπαράγει τη δική μας, πως η κοινωνική βαρβαρότητα είναι δικό μας δημιούργημα, τα παιδιά μας δεν βρίσκουν διέξοδο και τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται μαζικά σε όλο τον κόσμο κι ήρθανε κι εδώ. Μας δείχουν πως μεγάλωσαν και βγάζουν έτσι το άγχος και την καταπίεση που τους προκαλούμε, θεωρώντας τους άχρηστους κι αδιάφορους...

-Ο τρελλογιατρός θα πει τις θεωρίες του να μας δημιουργεί ενοχές ολωνών, να δικαιολογεί την θέση του, μπορεί να βρεί και πελατεία...Ας κοιτάξει πρώτα την οικογένεια του κι εγώ φροντίζω την δική μου, μιλώ ανοιχτά με τα παιδιά μου και δεν τα καταπιέζω να πετύχουν όπου δεν μπόρεσα εγώ..
Ας το κάνουν όλοι και δεν χρειαζόμαστε συμβουλές ή θεραπείες.

- Μερικοί γονείς φοβούνται μην τα βάζουν τα παιδιά ακροδεξιές οργανώσεις με φασιστικά πρότυπα, τέτοιου είδους συμπλοκές λένε δεν έχουν περιεχόμενο αμφισβήτισης ή απελευθέρωσης από κάτι ,όπως έγινε παλιότερα με άλλου είδους "νεανικές επαναστάσεις", μα θεωρούν πως υποκρύπτουν ιδέες που στρέφονται ενάντια σε οτιδήποτε διαφορετικό...

-Πάλι δικές τους φοβίες διασκεδάζουν, κάποιοι πρώην αριστεροί και νυν κονομημένοι, από το δημόσιο φυσικά που βολεύτηκαν επι ΠΑΣΟΚ και το λεηλάτησαν. Υπάρχουν τόσες εκφράσεις της αριστεράς με κομματάκια κι οργανώσεις περιθωριακές που δεν προτείνουν και τίποτα πέρα από μια αόριστη επανάσταση του προλεταριάτου των ξοφλημένων ενάντια στους πετυχημένους που απολαμβάνουν τώρα την ζωή που έφτιαξαν.
Αυτές οι περιθωριακές κραυγές δεν τους ενοχλούν τους προοδευτικάριους γονείς, ή οι αναρχικοί αλήτες που μηδενίζουν και καταστρέφουν τα πάντα τακτικά κι όποτε πέσει καμιά σφαλιάρα παραπονιούνται για "κρατική βία".
Αν γίνουν και μερικές ακροξεξιές παρέες σαν αντίβαρο στους άλλους περιθωριακούς θα μας πειράξει τώρα; Ας συγκρούονται μεταξύ τους, να τρώνε τα κομμάτια τους μεταξύ τους, να αφήσουν την υπόλοιπη κοινωνία να πάει μπροστά, μακριά από αγκυλώσεις και φοβίες του παρελθόντος που συνέχεια αναμασούν όσοι βολεύτηκαν έτσι και δεν θέλουν να αλλάξει το κατεστημένο που τους εξυπηρετεί.

Προτιμώ να αγωνίζεται το παιδί μου με κάποια ιδανικά που λένε ακροξεξιά τα παραπάνω σκουλήκια για να σταματήσει τον πολιτικό κατήφορο που έχει πάρει η χώρα, παρά να παλεύει στους δρόμους και να σκοτώνεται άσκοπα για τις ομάδες του Κόκκαλη και του Βαρδινογιάννη ή τη χαζο - μουσική που γράφει ένας μαστουρωμένος "καλλιτέχνης" που αύριο θα τρελλαθεί απο τα ίδια του τα δημιουργήματα κι ακούσματα.

-Έχει να υπερασπιστεί την τιμή και την περιουσία της οικογένειας του αν χρειαστεί, όχι τα συμφέροντα άλλων, έ;

-Αμέ τι, για άμισθο υπηρέτη τους τον μεγαλώνω εγώ τόσα χρόνια;

-Κάποιοι άλλοι λένε πως οι παραπάνω εξηγήσεις είναι μπούρδες, τα παιδιά απλώς ενέργησαν έτσι αυθόρμητα για να σπάσουν πλάκα με τις αντιδρασεις των μεγάλων, όπως κι εσύ είδες, καθένας δίνει τις εξηγήσεις που τον συμφέρουν, ή δικαιολογούν τις δικές του φοβίες και μόνο...

-Αυτό δεν θα το μάθουμε, εκτός αν η αστυνομία δράσει αποτελεσματικά επιτέλους και μαντρώσει τους πρωταίτιους. Γιατί δεν δρούνε όλοι έτσι απο το πουθενά κι αυθόρμητα, κάποιος έριξε την αρχική ιδέα να συμπλακούν κι ενθουσιασμένοι ακολούθησαν και οι άλλοι το κοπάδι. Αυτός μόνο ξέρει γιατί ακριβώς το έκανε και θα το μάθουν και οι μπάτσοι ρίχνοντας του καμπόσες γερές με το στελιάρι αν κάνει τον δύσκολο να μιλήσει...

-Στα χέρια των μπάτσων τα παιδιά μας;

-Όποιος δημιουργεί ταραχές, να είναι έτοιμος να υποστεί και τις συνέπειες, σε μιά οργανωμένη κοινωνία κανείς δεν δρά ανεξέλεγκτος κι ανεύθυνα, πληρώνει το κόστος που έχουν οι πράξεις του, αν έχει χαρακτήρα το αποδέχεται, αν κλαψουρίζει σαν κοτοπουλάκι μετά, στα αρχίδια μας οι άναρθρες κραυγές του..
Άμα δεν αντέχει ας κάτσει στα αυγά του, ο επαναστάτης του κώλου και χωρίς αιτία.

-Εσύ βλέπω τα λες αβέρτα, θα σε βγάλουν και στην τηλεόραση σε λίγο μου φαίνεται, κάποιοι άλλοι από τις ενώσεις γονέων πιστεύουν πως τα media χωρίσανε τη νεολαία σε "φυλές" γιατί ψάχνανε λένε οι νέοι μας πρότυπα.
Καθένας μόνος του μπορεί να είναι ηθικός, συγκρατημένος, σεμνός, μα σε μιά μεγάλη παρέα αλλάζει κυριολεκτικά, μεταμορφώνεται στην προσπάθεια του να δείξει τι μπορεί να καταφέρει. Συχνά καταφεύγει στην ευκολότερη λύση που είναι να καταστρέψει, το δύσκολο είναι να δημιουργήσει κάτι.

Εσένα μάλλον θα σε κατακρίνουν και θα σε κοροϊδεύουν, που δεν αφήνεις τα παιδιά να εκφράσουν ελεύθερα το πως νοιώθουν...

-Ναι θα με μαλώσουνε ο Ψιψινάκης και ο Λαζόπουλος, οι δήθεν απελευθερωμένες πουστάρες που κανακεύουν την παραξενιά του καθεμιανού νέου που θα τους κάτσει στις διαστροφές τους.

-Αυτοί είναι εξασφαλισμένοι, όσο και να τους γαμήσουν δεν θα γαστρωθούν ποτέ, να κάνουν παιδιά, να τα μεγαλώσουν, να δουν πως είναι...

-Για αυτό βαλθήκανε να καταστρέψουν τα παιδιά των άλλων...

-Αρκετά είπαμε, η κατάσταση πρέπει να ανησυχεί όλους όσους έχουνε παιδιά, ιδίως στην εφηβεία, μα δεν μπορεί μόνο ένας να φροντίζει για όλους,
Ας ασχοληθεί καθένας με τα δικά του παιδιά ξεχωριστά, να καταλάβει και να προλάβει τις ανάγκες τους, να βρίσκει το καθένα τρυφερότητα και ζεστασιά στην οικογένεια του και μόνο, να εκφράσει ελεύθερα τις ανησυχίες του στους δικούς του ανθρώπους.
Δεν θα έχει τότε ανάγκη να καταφεύγει σε εξωτερικές ομαδοποιήσεις κι αντιπαλότητες που μπορούν να εξελιχτούν σε επικίνδυνο φαινόμενο αν αφεθεί σε πλήρη έξαρση...
Πέρασε η ώρα μας όμως, τα ξαναλέμε φίλε μου..

-Χαιρετώ κι εγώ.