Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

ΜΙΑ ΩΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια οικογένεια με ένα παιδί. Το ζευγάρι ήταν σκληρά εργαζόμενο και παρόλο που προσπαθούσαν, ο χρόνος ποτέ δεν ήταν αρκετός για να μοιραστούν πράγματα και εμπειρίες με το εξάχρονο αγοράκι τους...

Κάποιο βράδυ μόλις κουρασμένος ο πατέρας επέστρεψε στο σπίτι και άκουσε τη χαρούμενη φωνούλα του παιδιού του:

- Μπαμπά, πόσα λεφτά κερδίζεις σε μια ώρα;

Ρώτησε με συνεσταλμένη φωνή και παρακλητική ματιά το μικρό αγόρι, καθώς υποδεχόταν τον πατέρα του που επέστρεψε στο σπίτι από τη δουλειά του. Ο πατέρας που ξαφνιάστηκε από την ερώτηση, είπε:

- Κοίταξε αγόρι μου, ούτε η μητέρα σου το ξέρει αυτό. Γι΄αυτό σε παρακαλώ, μη με ενοχλείς γιατί είμαι πολύ κουρασμένος...

- Μπαμπά, πες μου σε παρακαλώ! Πόσα λεφτά κερδίζεις σε μια ώρα; το αγόρι επέμεινε...

Ο πατέρας, τελικά απάντησε:

- Είκοσι ευρώ την ώρα.

- Εντάξει, μπαμπά. Θα μπορούσες να μου δανείσεις δέκα ευρώ; ρωτά το αγοράκι...

Η ανησυχία και ο εκνευρισμός του πατέρα ήταν φανερός που φώναξε στο παιδί:

- Ώστε μου τα ρωτάς όλα αυτά για να σου δώσω δέκα ευρώ; Πήγαινε γρήγορα να κοιμηθείς και μη με ξαναενοχλήσεις!

Είχε βραδιάσει και οι ενοχές για τον τρόπο που απάντησε στο γιο του είχαν πλημμυρίσει το μυαλό του πατέρα. Σκέφτηκε ότι ο γιος του τον ρώτησε επειδή μάλλον θα ήθελε να αγοράσει κάποιο παιχνίδι και δεν είχε αρκετά χρήματα.

Στο τέλος θέλοντας να απαλλαγεί από τις ενοχές του για τη συμπεριφορά του αυτή, ο πατέρας πήγε στο δωμάτιο του γιου του...

- Κοιμάσαι; τον ρώτησε.

- Όχι, μπαμπά. Γιατί;»απάντησε το αγόρι, μισοκοιμισμένο.

- Εδώ είναι τα δέκα ευρώ που μου ζήτησες πιο πριν, του είπε...

- Ευχαριστώ μπαμπά! απάντησε με χαρά το παιδάκι, βάζοντας το χέρι του κάτω από το μαξιλάρι του και βγάζοντας κάποια χρήματα που είχε από παλιά.

- Τώρα έχω αρκετά...Τώρα έχω είκοσι ευρώ! είπε στον πατέρα του, ο οποίος κοίταζε με απορία το γιο του, που συνέχισε λέγοντας:

- Μήπως τώρα θα μπορούσες μπαμπά, να μου πουλήσεις μια ώρα από το χρόνο σου;

Όλοι οι γονείς θα πρέπει να αφιερώνουν ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους. Χρόνο στον οποίο θα μοιράζονται πράγματα, σκέψεις και συναισθήματα. Τα παιδιά διψούν για την παρέα τους. Τα παιδιά έχουν αυτό που εμείς οι μεγαλύτεροι κάπου στη διαδρομή έχουμε ξεχάσει. Την ανοιχτή πόρτα στη χαρά, στο παιχνίδι, στην καλοσύνη, στη μοιρασιά και στο γέλιο. Τα παιδιά έχουν το ταλέντο να βιώνουν τη στιγμή...

Ας γίνουμε περισσότερο ανεκτικοί, υπομονετικοί, δημιουργικοί και ανοιχτοί με τα παιδιά. Αυτό χρειάζονται πολύ περισσότερο από τα υλικά αγαθά που αφειδώς τους προσφέρουμε. Είναι κρίμα να χάνονται τέτοιες ευλογίες. Γιατί οι άγγελοι δεν περισσεύουν!

Από το βιβλίο του φίλου μου Άκη Αγγελάκη "Ιστορίες που δυναμώνουν την ψυχή"

Δεν υπάρχουν σχόλια: