Η απεργία αποτελεί ένα μέσο εκβιασμού από τους εργαζομένους κάποιας
επιχείρησης ή μίας υπηρεσίας εναντίον της εργοδοσίας για την κατάκτηση
κάποιου δικαιώματος ή την υλοποίηση κάποιου αιτήματος, αυτό είναι
γνωστό.
Ανήθικη καθίσταται η απεργία όταν οι εργαζόμενοι δεν προτάσσουν το δίκαιο των αιτημάτων τους για να πετύχουν τον σκοπό τους αλλά προτάσσουν την ανάγκη τρίτων ατόμων που δεν έχουν σχέση με τις διεκδικήσεις τους.
Το θέμα της απεργίας της ΟΛΜΕ είναι ακόμα μια κατάσταση που ζούμε στην Ελλάδα της παρακμής στην οποία την οδήγησαν οι συντεχνίες και τα μικροκομματικά συμφέροντα. Μόνο που το πρόβλημα εμφανίζεται πολύ πιο έντονο γιατί αφορά το μέλλον χιλιάδων παιδιών.
Η απειλούμενη απεργία των εκπαιδευτικών ΜΕ στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν καθίσταται ανήθικη μόνο από τον εκβιασμό που ασκείται στους φετινούς υποψηφίους (που βρίσκονται αντιμέτωποι με την παράταση της κόλασης των πανελλαδικών) αλλά και από το είδος του αιτήματος, που προτάσσεται ως άλλοθι, που είναι η αύξηση κατά δύο ώρες την εβδομάδα των ωρών διδασκαλίας.
Πραγματικά είναι να απορεί κανείς με τους συνδικαλιστές-καθηγητές που θεωρούν άξιο επιχείρημα για μια απεργία με τέτοιο κόστος, την αύξηση του ωραρίου κατά δύο ώρες την εβδομάδα. Που γίνεται ακόμα πιο ανάξιο αν συγκρίνουμε τις ώρες εργασίας των Ελλήνων εκπαιδευτικών με αυτές Ευρωπαίων συναδέλφων τους.
Ας ελπίσουμε οτι αποτελεί η όλη εξαγγελία της απεργίας ένα συνδικαλιστικό πυροτέχνημα, που προσπαθεί με τον φόβο χιλιάδων νέων να εκβιάσει την κυβέρνηση για την ικανοποίηση αυτού του πραγματικά γελοίου αιτήματος.
Δυστυχώς όμως και αυτή η εξαγγελία αποτελεί απο μόνη της ένα βαρύ ηθικό παράπτωμα, απαράδεκτο και κοινωνικά κατακριτέο...
Αυτού του τύπου οι συνδικαλιστικές συμπεριφορές καιρός είναι να τελειώσουν δια παντός, για τον απλούστατο λόγο ότι η κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει. Είναι ο νόμος της φύσης αυτός. Όταν θα υπάρξουν πραγματικές ανάγκες τότε θα υπάρξει ξανά υγιής συνδικαλισμός που θα πείσει για την αναγκαιότητα ουσιαστικών διεκδικήσεων κι όχι στενά συντεχνιακών μικρoσυμφερόντων, ώστε να γίνει αποδεκτός από όλο το κοινωνικό σύνολο...
Ανήθικη καθίσταται η απεργία όταν οι εργαζόμενοι δεν προτάσσουν το δίκαιο των αιτημάτων τους για να πετύχουν τον σκοπό τους αλλά προτάσσουν την ανάγκη τρίτων ατόμων που δεν έχουν σχέση με τις διεκδικήσεις τους.
Το θέμα της απεργίας της ΟΛΜΕ είναι ακόμα μια κατάσταση που ζούμε στην Ελλάδα της παρακμής στην οποία την οδήγησαν οι συντεχνίες και τα μικροκομματικά συμφέροντα. Μόνο που το πρόβλημα εμφανίζεται πολύ πιο έντονο γιατί αφορά το μέλλον χιλιάδων παιδιών.
Η απειλούμενη απεργία των εκπαιδευτικών ΜΕ στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν καθίσταται ανήθικη μόνο από τον εκβιασμό που ασκείται στους φετινούς υποψηφίους (που βρίσκονται αντιμέτωποι με την παράταση της κόλασης των πανελλαδικών) αλλά και από το είδος του αιτήματος, που προτάσσεται ως άλλοθι, που είναι η αύξηση κατά δύο ώρες την εβδομάδα των ωρών διδασκαλίας.
Πραγματικά είναι να απορεί κανείς με τους συνδικαλιστές-καθηγητές που θεωρούν άξιο επιχείρημα για μια απεργία με τέτοιο κόστος, την αύξηση του ωραρίου κατά δύο ώρες την εβδομάδα. Που γίνεται ακόμα πιο ανάξιο αν συγκρίνουμε τις ώρες εργασίας των Ελλήνων εκπαιδευτικών με αυτές Ευρωπαίων συναδέλφων τους.
Ας ελπίσουμε οτι αποτελεί η όλη εξαγγελία της απεργίας ένα συνδικαλιστικό πυροτέχνημα, που προσπαθεί με τον φόβο χιλιάδων νέων να εκβιάσει την κυβέρνηση για την ικανοποίηση αυτού του πραγματικά γελοίου αιτήματος.
Δυστυχώς όμως και αυτή η εξαγγελία αποτελεί απο μόνη της ένα βαρύ ηθικό παράπτωμα, απαράδεκτο και κοινωνικά κατακριτέο...
Αυτού του τύπου οι συνδικαλιστικές συμπεριφορές καιρός είναι να τελειώσουν δια παντός, για τον απλούστατο λόγο ότι η κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει. Είναι ο νόμος της φύσης αυτός. Όταν θα υπάρξουν πραγματικές ανάγκες τότε θα υπάρξει ξανά υγιής συνδικαλισμός που θα πείσει για την αναγκαιότητα ουσιαστικών διεκδικήσεων κι όχι στενά συντεχνιακών μικρoσυμφερόντων, ώστε να γίνει αποδεκτός από όλο το κοινωνικό σύνολο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου