ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ...

Είναι τρομακτικό, ασυνήθιστο και πρωτόγνωρο για τον άνθρωπο να αντιλαμβάνεται ότι είναι μόνος στη μάχη για επιβίωση.

Παρόλα αυτά, αυτό που καθημερινά παρατηρώ στη σύγχρονη Ελληνική κοινωνία, είναι ότι τελικά έτσι είναι τα πράγματα.

Γιατί είσαι μόνος όταν βρίσκεις το σπίτι, το αυτοκίνητο ή την περιουσία σου λεηλατημένη από κλέφτες.

Είσαι μόνος στο δρόμο ή σε κάποιο πολυσύχναστο μέρος, όταν μια ομάδα αδέσποτων αλλοδαπών σε χτυπάει για να σου κλέψει τα λεφτά, το κιινητό, το ρολόι, το μπουφάν ή τα παπούτσια σου (πραγματικά περιστατικά εν Αθήναι)... 

Εν μέσω πλήρους ατιμωρησίας των δραστών και βοήθειας προς τα θύματα από κανέναν, ακόμη και από λοιπούς πολίτες που μπροστά στα μάτια τους εκτυλίσσονται τα περιστατικά... 

Και το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ καθένας είναι μόνος με αυτό το κρύο, το σιχαμερό συναίσθημα/προαίσθημα, η πλειοψηφία των συμπολιτών μας περιμένει το θαύμα από τους ίδιους πολιτικούς, που δεν είναι άλλοι παρά οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του συνειδησιακού, οικονομικού και πνευματικού βιασμού που σαν λαός υφιστάμεθα.

Και ενώ το κατά Σαμαρά "success story" συνεχίζεται, οι "σωσμένες" τράπεζες πνίγουν τον κόσμο παρά την ανακεφαλαιοποίηση, οι εναπομείναντες επιχειρήσεις αφανίζονται αντί να ενεργοποιήσει νέες, υγιείς οικονομικές δυνάμεις, το εχθρικό πλέον κράτος τρομοκρατεί, εκβιάζει, λειτουργεί με το φασιστικότερο και πιο αποτρόπαιο πρόσωπο που θα μπορούσε να έχει εναντίον μιας κοινωνίας που συνθλίβεται από τους απανωτούς φόρους, τα χαράτσια και την ανεργία,, (παραγνωρίζοντας πως οι υπερβολές δημιουργούν πολλαπλά προβλήματα αλλά και προκαλούν αντι-δράσεις εξίσου υπερβολικές), η εγκληματικότητα αυξάνεται και θα αυξάνεται, όλο και πιο πολύπλευρη και πολυδιάστατη...

Όταν όλα καταρρέουν, αυτό που τελικά μας μένει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και η πίστη ότι θα τα καταφέρουμε με ή χωρίς τρίτους στο πλάι μας. Κι αυτή η πίστη δεν είναι εύκολο πράγμα...
Να λοιπόν γιατί χρειάζεται να απεμπλακούμε από ψευδαισθήσεις υποψήφιων σωτήρων, ή ενός θαύματος που θα έρθει από το πουθενά και θα πρέπει εμείς οι ίδιοι να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε την αφόρητη μοναξιά μας.

Γιατί κάπου εκεί ανάμεσα στην μοναξιά και την απελπισία ίσως, θα αρχίσει να γεννιέται το φως της ελπίδας, της αποφασιστικότητας και της δύναμης για το καινούργιο που εμείς θα δημιουργήσουμε...

Και θα είναι προτιμότερο να μην ξαναεμπιστευτούμε κόμματα και πρόσωπα, αλλά λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα...