ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ...

Πολλοί βιάστηκαν να μας πουν για τα μηνύματα των εκλογών. Το αποτέλεσμα όπως διαμορφώθηκε τελικά, έχει πολλές αναγνώσεις και μηνύματα.

Η ΝΔ διαπιστώνει ολική επαναφορά της παράταξης.

Το ΠΑΣΟΚ διαπιστώνει ότι ο λαός εγκρίνει την πολιτική του μνημονίου.

Το ΚΚΕ διαπιστώνει αύξηση των δυνάμεών του και της επιρροής του στον λαό.

Περιορισμένα όμως, μα τα πήγε καλύτερα από την υπόλοιπη διασπασμένη "Αριστερά" η οποία σε τέτοια περίοδο οικονομικής αφαίμαξης και στραγγαλισμού των πολιτών και των δικαιωμάτων τους, δεν κατάφερε να εξαργυρώσει αξιοσημείωτα πολιτικά οφέλη.

Όλα τα διάφορα μικρά κόμματα και σχηματισμοί διαπιστώνουν ότι βρίσκονται σε αντιστοιχία με τη λαϊκή επιθυμία και βούληση.

Οι πολιτικοί θα δηλώσουν ότι είναι σημαντικό ζήτημα η αποχή και μετά θα κοιμηθούν ευτυχισμένοι που εκλέχθηκαν. Με λίγα λόγια, τους πολιτικούς τούς αφορά μόνο το εκλογικό σώμα που ψηφίζει έγκυρα ψηφοδέλτια. Για τους υπολοίπους που δεν ψηφίζουν δεν ενδιαφέρονται...

Όλοι ψελλίζουν διάφορα ακατάληπτα λόγια περί "κρίσης του πολιτικού συστήματος'' αλλά κανείς δεν κοιτά την ουσία. Διότι τι είναι το πολιτικό σύστημα; Οι 300 της Βουλής και οι βραχίονές τους; Δηλαδή ανώτεροι κρατικοί αξιωματούχοι, διοικητές ΔΕΚΟ, Νοσοκομείων, Οργανισμών, Δικαιοσύνη, τοπικοί άρχοντες, αρχισυνδικαλιστές...

Και ακόμα περισσότερο πώς θα μπορούσε το πολιτικό σύστημα να κυβερνά ανεξέλεγκτα χωρίς τη στήριξη του Τύπου, της τηλεόρασης, που διαμορφώνουν και προετοιμάζουν την κοινή γνώμη; Όταν απ' την πολιτική τάξη ακούγεται η λέξη "πήραμε το μήνυμα" όποιος ξέρει εκ πείρας καταλαβαίνει "θα συνεχιστούν τα ίδια".

Για πρώτη φορά λευκό, άκυρο αλλά και αποχή στο μεγάλο της μέρος, αθροίζονται σε έναν κοινό παρονομαστή. Αυτόν της διαμαρτυρίας, της δυσφορίας, της αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος, με έναν τρόπο πρωτόλειο. Αυτό είναι βέβαιο. Αυτό όμως είναι το μεταμήνυμα των εκλογών. Αυτό εκπέμπεται σε τέτοια συχνότητα που δεν μπορεί να το ακούσει το συλλογικό αυτί του πολιτικού συστήματος.

Παρά μόνον ορισμένοι πολίτες. Που όμως πρέπει να το μετασχηματίσουν, να το κάνουν εφαρμοσμένη πολιτική και στρατηγική επιλογή για το αύριο. Για το μέλλον της χώρας και των πολιτών.

Το πολιτικό σύστημα δεν πρόκειται να μετασχηματιστεί, δεν πρόκειται να αφήσει τα προνόμιά του. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την δυνατότητα του να κυβερνά ανεξέλεγκτο και αυτονομημένο από τον έλεγχο της κοινωνίας, παράγοντας πολιτική για τον εαυτό του.

Η αλλαγή δεν μπορεί να έλθει παρά μόνον μέσα από ανατροπές και αμφισβητήσεις. Μέσα από την ανάπτυξη κινημάτων, ρευμάτων και ιδεών που θα αλλάξουν το πολιτικό σύστημα. Όπου όλοι πρέπει να συμμετέχουμε. Όταν δεν συμμετέχεις αφήνεις στους άλλους την πρωτοβουλία και το ελεύθερο πεδίο. Δεν δικαιούσαι να εκχωρείς το δικαίωμά σου να αποφασίζουν άλλοι για σένα χωρίς εσένα.

Αλλιώς το σύστημα εξαντλώντας τα όριά του και τις όποιες εφεδρείες του, θα προσπαθήσει να περάσει την κρίση. Μια κρίση που θα πλήξει όσους δεν έχουν πρόσβαση στην εξουσία, διαπραγματευτικότητα, δύναμη διεκδίκησης. Απίστευτη χλιδή απ' τη μια και αφόρητη φτώχεια απ' την άλλη.

Ο λαός δεν πρέπει να χάσει την ελπίδα του. Διότι τότε δεν θα μπορεί να αντισταθεί. Η ελπίδα είναι η τροφός κάθε αντίστασης...

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ «ΕΧΕΙΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΙΝΕΣΤΕ»...

«Πήγαινε παιδί μου να μάθεις γράμματα, να γίνεις άνθρωπος».

Αυτή γονική οδηγία είχε βέβαια πάνω της πολλά συμφραζόμενα που είχαν να κάνουν με τις αξίες και τα κοινωνικά προστάγματα της εποχής, με την ηθική συγκρότηση και το μεγάλο κανόνα της ζωής και δράσης. Αυτές ήταν τότε οι "παραδοσιακές" αξίες της κοινωνίας.
Όμως, λίγα χρόνια μετά, το "ψυχοκοινωνικό" προφίλ του σημερινού ανθρώπου είναι τελείως διαφορετικό.
Η τερατώδης ανάπτυξη της τέχνης και της επιστήμης, η ανάδυση της κοινωνίας της ευμάρειας, του πλούτου, της κατανάλωσης, αυτά και τα αναδυόμενα καινούργια μεγάλα προβλήματα της νέας εποχής μας στροβιλίζουν μετέωρους.

Η ανεξέλεγκτη πλέον εξέλιξη της προόδου, μας γεννά τις μεγάλες αβεβαιότητες για το μέλλον. Τον κότινο της ζωής και της δόξας λαμβάνουν πλέον οι αλαζόνες κρυφοί και φανεροί και οι ψηλόσωμοι που στηρίζονται όμως σε άλλων τις πλάτες. Υπερίσχυσε πλέον των ανθρωπιστικών αξιών και της ηθικής συνείδησης, ένα νέο εγωκεντρικό ήθος και εμπρός στην κοινωνική χοάνη, χάσκει η άβυσσος.

Ο άνθρωπος πια μοιάζει να μην είναι παιδί μιας ανώτερης συμπαντικής αρμονίας, αλλά αποπαίδι της.

Σήμερα πλέον για να γίνεις άνθρωπος, ποιος είπε ότι χρειάζεται να ξέρεις γράμματα;
Εκείνο που χρειάζεται σήμερα είναι να έχει κανείς μηχανισμούς "προσαρμογής". Ή έστω να προσκολληθεί σε τέτοιους. Τέτοιους πολίτες χρειάζεται η σημερινή κοινωνία και τέτοιους πολίτες διαμορφώνει το σύγχρονο σχολείο.

Σήμερα πλέον, δυστυχώς, σημασία δεν έχει το «Είναι» αλλά το «Έχειν και το Φαίνεστε».

Και όλοι εμείς, ως ηθοποιοί αυτού του θλιβερού θιάσου να παίζουμε τους ρόλους μας με απίστευτη υποκριτική ικανότητα. Αλλιώς θα μας έχουνε για παζαβούς, να μας βγάλουν και στο περιθώριο.

Η ΕΙΚΌΝΑ:Ο υπουργός συγκλονισμένος να περιφέρει την καμένη σημαία καθ' όλη τη διάρκεια της επίσκεψής του στο κατεστραμμένο σχολείο, παραδίδοντας μαθήματα εθνικοπατριωτικής υπερευαισθησίας ενώ κατά τη διάρκεια της κατάληψης η πολιτική οδηγία ήταν «Μην ενοχλείτε». Μην χαλάτε την ζαχαρένια τους ή τη δική σας.

Οι διδάσκοντες από κοντά να καταγγέλλουν μαθητές και εξωσχολικούς, αλλά πριν, κατά τη διάρκεια των βανδαλισμών, τι παρίσταναν; Τα περίπτερα στην κίνηση;
Οι γονείς αποστασιοποιημένοι δεν έχουν άραγε λόγο και ευθύνη όταν γελοιοποιούνται οι μαθητικές κινητοποιήσεις από τα «αιτήματα» της πλάκας ή όταν δυσφημείται και υπονομεύεται κάθε σοβαρός, δίκαιος και αναγκαίος αγώνας;

Οι μαθητές; Ως ενεργά υποκείμενα της εκπαιδευτικής διεργασίας τι έχουν να πουν; Ασφαλώς οι νέοι έχουν να πουν πολλά για τα σημερινά χάλια της παιδείας. Αυτοί τα υφίστανται καθημερινά. Αλλά πρέπει να γνωρίζουν ότι η ασέβεια περνά πρώτα από την οδό της ευσέβειας. Γνωρίζω κάτι πρώτα, για να το αμφισβητήσω και να το αλλάξω στη συνέχεια. Αλλιώς; «Tα παιδία παιδιαρίζειν».

Για χαβαλέ κι επιπλέον ώρα για καφέ και σαχλοκουβέντες ή τάβλι στις πάντα γεμάτες καφετέριες.

Και η επωδός όλης αυτής της ιστορίας; Η δήθεν δικαιοσύνη και το κράτος.

Η υποκρισία δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο. Έ, τι νομίζατε, εσείς νεαροί, αυθάδεις, αντικοινωνικοί και απροσάρμοστοι. Δεν θα έχετε καμιά συνέπεια για τις ενέργειες σας;
Έχουμε κράτος! Πού υψώνει τη σιδερένια γροθιά πάνω από τη νεαρή ηλικία, τη ρευστή, ακροβατική, υπερευαίσθητη, κυμαινόμενη, αντιφατική, μεθυσμένη με το ποτό της οργής και ζητά να πληρώσουν οι ένοχοι. Ναι, αλλά ποιοι είναι οι ένοχοι;
Μήπως πάλι για πολλοστή φορά θα πληρώσουν κάποιοι τυχαίοι και μη αρεστοί και οι πραγματικοί φταίχτες θα κρυφτούν στα γνωστά τους λαγούμια;

Την ίδια στιγμή που, όπως καταγγέλλεται στην τηλεόραση, ανατίθεται η μελέτη για τη φύλαξη των λιμανιών της χώρας σε εταιρεία με καταδικασμένους έμπορους ναρκωτικών. Την ίδια στιγμή που γέμισε ο Ψηλορείτης από χασισόδενδρα χωρίς ποτέ κανείς ένοχος να οδηγηθεί στη φυλακή, λόγω υψηλής προστασίας, την ίδια στιγμή που βοά ο κόσμος για παραδικαστικά κυκλώματα, διαπλοκές δικαστών, αστυνομικών, πολιτικών με το κοινό έγκλημα.

Να βλέπουμε και λίγο πέρα από την μύτη μας, να προλαμβάνουμε εξελίξεις, αντί να παριστάνουμε μετά τους «έκπληκτους». Εν είδη ρητού: Δεν σκοτώνουμε ποτέ τα σκυλιά που γαυγίζοντας μας προειδοποιούν για τον επερχόμενο σεισμό, κ. υπουργέ!