Πολύ αρέσκεται ο Έλληνας πολιτικός να θέτει διλήμματα στους ψηφοφόρους. Είναι στην πρακτική των κομμάτων εξουσίας, αλλά και των μικρών. Για παράδειγμα το βασικό δίλημμα που έθεσε η ΕΔΑ το 1951, ήταν «Τι Παπάγος τι Πλαστήρας»!
Διαχρονικά σ' αυτή τη χώρα το παιχνίδι των εκλογών παιζόταν και παίζεται με διλήμματα και όχι με τα πραγματικά προβλήματα του λαού. Ο πολιτικαντισμός περισσεύει, ακόμη και σε κρίσιμες περιόδους, όπως η τωρινή:
«Μνημόνιο ή Σαμαράς», το ένα δίλημμα σήμερα.
«Μνημόνιο ή χρεοκοπία», το άλλο.
Πιο παλιά είχαμε το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα».
Ψευδο-διλήμματα όλα. Ειδικά τα δυο πρώτα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα.
Διότι ο Σαμαράς δεν μας λέει ακόμη ξεκάθαρα τι θα κάνει μετεκλογικά με το Μνημόνιο, αν εκλεγούν μεθαύριο οι δικοί του αυτοδιοικητικοί υποψήφιοι.
Ο δε Παπανδρέου δεν μας διευκρινίζει κατά πόσον με τους δικούς του αυτοδιοικητικούς η χώρα θα σωθεί από την χρεοκοπία.
Έτσι η δήλωση του πρωθυπουργού ότι «η βαρύτητα της ψήφου στις 7 Νοεμβρίου αποκτά πλέον και βαθύτερο πολιτικό περιεχόμενο: οι πολίτες θα δώσουν ξεκάθαρο στίγμα για το πού θέλουν να πάει η χώρα», δε εκφράζει αυτό που θέλει ο λαός απ' αυτές τις εκλογές.
Ο Ελληνικός λαός τιμωρεί (όσοι σκέφτονται τουλάχιστον και δεν έχουν χρείαν το ρουσφέτι που πέφτει σύννεφο), τις πολιτικές και τους πολιτικούς συνήθως στις βουλευτικές εκλογές. Εξάλλου οι περισσότεροι ψηφοφόροι σήμερα δεν είναι πια τόσο ανώριμοι, ώστε να παρασύρονται από εκβιαστικά και αφελή πολλές φορές διλήμματα που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα της καθημερινότητάς τους...
Το δίλλημα δημιουργεί στον ψηφοφόρο την εντύπωση ότι δύο απόψεις/λύσεις (αυτό ή εκείνο) αποτελούν τις μοναδικές επιλογές του! Στην πραγματικότητα υπάρχει τουλάχιστον μία ακόμη λύση που δεν λέγεται.
Για παράδειγμα στο «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» υπάρχει η εναλλακτική λύση ικανότερος εξορθολογισμός των δημόσιων δαπανών και δικαιότερη φορολόγηση.
Στο «Μνημόνιο ή Σαμαράς», υπάρχει η λύση της από κοινού με την κυβέρνηση συστράτευσης για να σωθεί η χώρα...
Σε κάθε πολιτικό δίλημμα υπάρχει και τρίτη πρόταση που για λόγους κομματικών σκοπιμοτήτων δεν ακούγεται. Οι δύο διαζευτικές προτάσεις (ή..., ή...) είθισται να αποτελούν τα επιβαλλόμενα ακραία και μοναδικά προβαλλόμενα σημεία μιας αντιπαράθεσης.
Φυσικά μέχρι να γίνει κατανοητό ότι ο ψηφοφόρος εμπαίζεται, το επιχείρημα του κάθε κόμματος παραμένει ως ψευτοδίλημμα.
Με ό,τι συνεπάγεται αυτό στην πορεία της υφαρπαγής της ψήφου του.
Τα ψευδή διλήμματα ήταν και είναι προσφιλής πολιτική μέθοδος εξαπάτησης της κοινής γνώμης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου