ΠΑΛΙΟΙ ΓΥΡΟΛΟΓΟΙ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ...

Γυρίζοντας πίσω στον χρόνο έναν αιώνα, δεκάδες περιπλανώμενοι "γυρολόγοι" ζούσαν στα Χανιά κάνοντας επαγγέλματα του δρόμου.

Από αυτούς το 90% σήμερα έχει χαθεί λόγω του σύγχρονου τρόπου ζωής.

Σύμφωνα με τον νομικό - ιστορικό ερευνητή Ευθύμη Λεκάκη και εκείνη την εποχή τα περισσότερα επαγγέλματα του δρόμου τα έκαναν ξένοι π.χ οι μαύροι Χαλικούτηδες. Δεν καταδέχονταν οι ντόπιοι, είτε Χριστιανοί είτε Μουσουλμάνοι Κρήτες, να κάνουν τόσο χαμηλού επιπέδου επαγγέλματα όπως τα θεωρούσαν, ανέφερε ο ίδιος...

Τέτοια επαγγέλματα του δρόμου, εκείνης της εποχής στα Χανιά ήταν:

Ομπρελάς: Επιδιόρθωνε ομπρέλες.
Φεσοπώλης: Έφτιαχνε φέσια (καπέλα) και γύριζε πουλώντας τα στους δρόμους.
Νερουλάς: Κουβαλούσε και πωλούσε νερό, αλλά και πάγο.
Χαμάλης: Κουβαλούσε ψώνια από τη Δημοτική Αγορά ή το Λιμάνι στα σπίτια των ανθρώπων ππου ήθελαν.
Αραμπατζής: Αμαξάς - καροτσιέρης.
Γυρολόγος τσαγκάρης.
Σχοινοπλόκος: Επλεκε σχοινιά στο δρόμο.
Μπαλωματής: Επιδιώρθωνε ρούχα με μπαλώματα στο δρόμο.
Σαλεπιτζής: Πωλούσε σαλέπι (γλυκό ποτό).
Ασουρετζής: Πωλούσε παραδοσιακό, γλυκό χυλό.
Σαπουνάς: Αντάλλαζε απόλαδο από τα σπίτια, και έφτιαχνε - πωλούσε σαπούνια.
Παλιατζής: Αγόραζε παλιά πράγματα.
Κουλουράς.
Καρβουνιάρης: Πωλούσε κάρβουνο.
Σερμπετζής: Έφτιαχνε γλυκά ποτά π.χ τριαντάφυλλο, που πουλούσε στον δρόμο.
Λεπλεμπετζής: Έφτιαχνε αφράτα στραγάλια (η καλύτερη λεπλεμπετζού στα Χανιά εκείνη την εποχή θεωρούνταν η Αμπλά).
Μετρητής: Έκανε αριθμητικές πράξεις για όσους δεν γνώριζαν αριθμητική.
Καρεκλάς - Καλαθοπλέκτης.
Φανοστάτης: Γύριζε στους δρόμους την νύχτα και άναβε το φώς στους στύλους.



Μια φωτογραφική περιπλάνηση στα παλιά Χανιά, να θυμηθούν οι παλιοί, να μάθουν οι νέοι.

ΠΑΛΑΙΑ ΟΜΟΡΦΑ ΧΑΝΙΑ...

Τραγουδά ο Στρατής Κυριμάκης, γέννημα - θρέμμα Χανιώτης και Νεοχωρίτης.

Έλα μαζί να θυμηθούμε τα παλιά
πως τα περνούσαμε στα όμορφα Χανιά μας
να το ακούσουν, και τα νέα τα παιδιά
να καταλάβουν, πως πέρασε η γενιά μας

Με τι ν' αρχίσω, τι να πρωτοθυμηθώ
είναι πολλές οι αναμνήσεις και μεγάλες
που σταματάει το μυαλό του καθενός
γιατ' όλο έρχονται στο νου, θύμησες κι' άλλες

Ας ξεκινήσω απ' τις παλιές τις γειτονιές
που βεγγερίζαμε τα καλοκαίρια όλοι
με ρεφενέδες, αστειάκια, ζαβολιές
και τα παράθυρα ανοιχτά, τη νύχτα όλη

Παλιά Χανιά μου, μεσ' τη καρδιά μου
θα μείνετε ώσπου να ζω
και θα θυμάμαι την ομορφιά σας
που πλέον δεν θα ξαναδώ

Τα πρωινά στης Νέας Χώρας το γιαλό
που μοσχομύριζε μαρίδα και χταπόδι
στα αλμυρίκια της Χαβάης το δροσιό
μεζέδες τρώγαμε απ' το Βλάχο το Μανώλη

Κι όταν πηγαίναμε προς το Κουνουκαπί
Σπλάντζια, Χονολουλού, και Καμαράκι
πάντοτε βρίσκαμε ρετσίνα, δροσερή
στη ταβερνούλα, τη γνωστή, του Μαρινάκη

Στο όμορφο Σαντριβάνι, όταν φτάναμε
που ήταν γεμάτο, γραφικούς, & ταβερνάκια
ήρεμοι, το ουζάκι απολαμβάναμε
με μουσικούλα, Ελληνική και αστειάκια

Παλιά Χανιά μου, μεσ' τη καρδιά μου...

Και το βραδάκι, στα στενά, του λιμανιού
κι' έπειτα βόλτα, στου Μπόλαρη, στα Μπάνια
οι μυρωδιές, να σου τρελαίνουν, το μυαλό
γιατί θεέ μου, να μη μένανε για πάντα

Τα Σαββατόβραδα, να πάμε, Λόντον Μπάρ
να το γλεντήσουμε, να παν', όλα στο βρόντο
τα ξημερώματα καντάδες, στα στενά
πρώτες φωνές, τέρτσα κιθάρες και σεκόντο

Όλοι μαζί στο γήπεδο τις Κυριακές
κι' αρχίζει η ζάρπα, οι βρισιές, η φασαρία
για το Μπιρμπίλη, το Λαλά, το Κοκοβιό
Ρούμελη, Τσίτα, Καραγκιόζη, Σωφρονία

Παλιά Χανιά μου, μεσ' τη καρδιά μου...

ΓΡΑΦΙΚΟΙ ΤΥΠΟΙ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΧΑΝΙΩΝ...

Παλαιά Χανιά του '60 και μερικοί πασίγνωστοι στους τότε κατοίκους γραφικοί τύποι που "έγραψαν" την δική τους ιστορία στους δρόμους της πόλης...

Τραγουδά ο Στρατής Κυριμάκης, γέννημα - θρέμμα Χανιώτης και Νεοχωρίτης.

ΠΡΟΓΕΥΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟ...

Τι με κρατούσε και με μεγάλωνε ανάμεσα στα γεύματα από τη παιδική μου ηλικία, ως πολλά χρόνια μετά..

Μπισκότο του Χαλβατζή χύμα από τον τενεκέ.
Μεγαλο-μπακάλικο είχε ο Χαλβατζής την εποχή που άρχιζα να περπατώ και πηγαίναμε για ψώνια οικογενειακώς κάθε Σάββατο, όπου κάθε φορά εμένα με φιλοδωρούσε με ένα μπισκότο της εποχής που έπαιρνε από έναν τετράγωνο τενεκέ με πολλά τέτοια χύμα, για να μεγαλώσω γρήγορα όπως έλεγε. Πέθανε νωρίς, ένα βράδυ ο πατέρας γυρίζοντας σπίτι ανάγγειλε τον πρόωρο θάνατο του και λυπήθηκα έναν άνθρωπο που δεν θυμάμαι καν πως ήταν...

Χαρούπι
Αντί για σοκολάτα, όταν πηγαίναμε με το σόι στο χωράφι και μαζεύανε ελιές, αφήνοντας με εμένα τρίχρονο να περιπλανώμαι εδώ κι εκεί. Από την χαρουπιά, σκούπισμα όπως - όπως στα ρούχα όπως έβλεπα να κάνουν μικροί - μεγάλοι στην ανάπαυλα τους, τρωγόταν μια χαρά σαν σνάκ και πρόσφερε αρκετές θερμίδες να βγει η μέρα...

Αυγουλάκι σπιτικό
Ένα την ημέρα κάποτε, φρέσκο από την κότα που είχαμε ζωντανή στην αυλή του σπιτιού μας και μου το πρόσφερε για καιρό, μέχρι να έρθει η ώρα της για σφάξιμο και φάγωμα, για ν' αντικατασταθεί με άλλη νεώτερη που έφερνε η μάνα μου από το χωριό της...

Μουσταλευριά ξεραμένη στον ήλιο
Από την γιαγιά που έφτιαχνε πολλή κι έτρωγε λίγη, έτσι περίσσευε ποσότητα για να την ξεράνει και να τη έχει όλο τον χρόνο σαν γλυκό. Αυτή που φτιάχναμε στο σπίτι δεν κρατούσε παρά λίγες μέρες μόνο, πολλά τα στόματα. Ομοίως και ο ξινός τραχανάς που εμείς τον τρώγαμε χλωρό την εποχή του κι εκείνη ξερό σαν σούπα τον χειμώνα.

Νέο Βιτάμ
Ακόμη το λένε "νέο" αν κι έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που το πρωτοδοκίμασα. Στο χρυσαφί περίβλημα του, τετράγωνο και σκληρό, μαλάκωνε πάνω στο ζεστό ψωμί από τον ξυλόφουρνο της γειτονιάς και καταναλώνονταν οικογενειακώς...

Στάκα
Μόνο όταν πηγαίναμε στο χωριό ή μας την έφερναν στο σπίτι. Ότι καλύτερο έχει να δώσει το γάλα, τρωγόταν πάνω στο ψωμί με ζάχαρη ή ψημένη με τέχνη μην κολλήσει και ζεστή, θρεπτικότατη...

Γιαούρτι από του Γιαννακάκη
Αντικαθιστούσε καμιά φορά το βραδινό μας φαγητό, όταν δεν είχε διάθεση ή χρόνο να μαγειρέψει η μάνα. Πρόβειο με τσίπα και με ιδιαίτερη θρεπτική αξία, δεν συγκρίνεται με τα σημερινά κατασκευάσματα γνωστών εταιρειών. Με ζάχαρη ή μέλι όταν υπήρχε στο σπίτι και ψωμί. Άλλη φορά τη βγάζαμε με τηγανίτες και ζάχαρη...

Σύκα ξερά, σταφίδες, αμύγδαλα, καρύδια, φυστίκια
Τα καρύδια από τη δική μας καρυδιά που ραβδίζαμε κάθε Σεπτέμβρη και μαύριζαν τα χέρια για μέρες στο πρώτο τους καθάρισμα από τον φλοιό. Τα υπόλοιπα τα παίρναμε από κουτραμπάτο όταν ο πατέρας προσπαθούσε να πουλήσει καρύδια χύμα σε μαγαζιά. Δεν λείπανε ποτέ από το σπίτι μας, εύκολος μεζές για την τσικουδιά που κερνούσε η μάνα τους επισκέπτες. Στο λούνα πάρκ όταν το στήνανε στο ανοιχτό χωράφι της Ρεγγίνας και πηγαίναμε να δούμε, δοκιμάζαμε και τα σποράκια της Βικτόριας, 1 δραχμή η ποσότητα που χωρούσε το φλυτζανάκι του καφέ φρεσκοψημένα επιτόπου στο πόστο της...

Μούρνα και μανταρίνια
Μούρνα το καλοκαίρι από τις 2 μεγάλες μουρνιές που υπήρχαν στην γειτονιά εκατέρωθεν του σπιτιού μας, οι οποίες μας τροφοδοτούσαν με καρπούς τους κατοίκους μικρούς - μεγάλους και δεν φτάνανε για όλους, ιδίως οι γριές δεν άφηναν ούτε ένα να πέσει κάτω να πατηθεί και να μαγαρίσει τον δρόμο όπως βλέπω παντού όπου υπάρχουνε μουρνιές σήμερα μιας και κανείς δεν τα τρώει πια κι άδικα πάνε χαμένα.

Μανταρίνια γλυκά και ξινά από το κομμάτι που δικαιούμαστε από το περιβόλι μας, γέμιζε τις τσέπες του ο πατέρας μου όταν πηγαίναμε οικογενειακώς στον δημοτικό κήπο απογεύματα Κυριακής με χειμωνιάτικη λιακάδα. Χορτάτοι με τον χυμό τους και με αρκετή βιταμίνη C, δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία στο άχρηστο μαλλί τη γριάς με το καρότσι ή τα φυστίκα που πουλούσε 1 δραχμή το χωνάκι με 5 καρπουλάκια μέσα ο άλλος ο ξερακιανός!

Ζάχαρη και λάδι
Το πιο απλό παρασκεύασμα, λίγο λάδι σε μια φέτα ψωμί, λίγη ζάχαρη και να ένα απογευματινό που με κρατούσε για ώρες τρέχοντας στις γειτονιές τα καλοκαιρινά απογεύματα για παιχνίδι, μέχρι να βραδιάσει και να δεήσω να νεμαζωχτώ στο σπίτι για βραδινό, όντας μικρό παιδί ακόμη και "κυκλοφορεί και ο χωροφύλακας και μαζεύει τους αλήτες" φώναζαν οι γειτόνισσες, τακτικός σε κάθε γειτονιά τότε τα χρόνια της επανάστασης...

Ψωμί με σάλτσα
Πατάτες και μελιτζάνες ψημένες στο τσικάλι με άφθονη σάλτσα, που λίγη σε μια φέτα ψωμί δαμάζει την πείνα μετά το σχολείο και πριν το φαγητό...

Μερέντα
Διαχρονική γλυκιά λιχουδιά, θρεπτική και σχετικά εύκολη στην μεταφορά, έσωσε αρκετές φορές την κατάσταση ακόμη και στην θητεία μου όταν ήταν κακό το φαγητό, πάνω σε ψωμί που άρπαζα από τα μαγειρεία φεύγοντας και την έτρωγα μαζί με ταμπλέτες αμινοξέων...

Ντομάτα
Μόλις κομμένη από την ντοματιά, αν τύχει και κανένα χλωρό κρεμμύδι, πλυμένα στον ποταμό δίπλα στον "Καλοσυκιά" και συνοδευόμενη με το ψωμί που έφερνε ο θείος τυλιγμένο σε μαντήλι από τις τέσσερις γωνίες του, με λίγο τυρί που ξεραινόταν ως το κολατσιό και ελιές παστές που αντικαθιστούσαν την έλλειψη αλατιού στο χωράφι, με το απαραίτητο κρασί για κείνον να βγει η μακρύ ημέρα ποτίσματος. Και αγγούρι τραγανό είχε το πρόχειρο μενού καθισμένοι στα χαλίκια δίπλα στην κοίτη. Νερό πίναμε μετά με το μουστρί μας, σκύβοντας στο καθαρό τότε ποτάμι...

Μπισκότο της 1 δραχμής
Δεν υπάρχει τώρα πια, σε αντίθεση με το άλλο κι ακριβότερο το γεμιστό "Παπαδοπούλου" που έφτασε ως σήμερα, μα ένα τέτοιο χαρτί μπισκότα μικρά ήταν απαραίτητο στο διάλειμμα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού...

Τυρόπιτες του Κλάρα και παγωτά "Διεθνές"
Χορταστικές στρογγυλές τυρόπιτες από την μικρή βιοτεχνία για τα μεγαλύτερα παιδιά, καθώς και παγωτά ανταγωνιστικά της ΕΒΓΑ και της ΔΕΛΤΑ τότε. Απαραίτητα σε κάθε σχολείο, τα έφερνε με χαρτόκουττες ο Ιούδας, όπως καταλήξαμε ομοφώνως οι μαθητές πως μοιάζει ο άνθρωπος με μια φωτογραφία από το τότε βιβλίο θρησκευτικών. Τα παγωτά πουλιούνταν το καλοκαίρι μετά το κλείσιμο των σχολείων και στις γειτονιές από παγωτατζή με ψυγείο - ποδήλατο και γινόταν ανάρπαστα από μικρούς και μεγάλους...

Εκλέρ
Άλλο ένα προϊόν του παραπάνω και άλλων ζαχαροπλαστείων, που πότε - πότε δοκίμαζα, σαν επιβράβευση για κάτι που έκανα. Καταναλωνόταν σε μεγάλες ποσότητες από νεαρούς της εποχής σε σινεμάδες μαζί με ντόπια αναψυκτικά, υπήρχε ολόκληρη βιομηχανία τότε μα εγώ δεν τα προτιμούσα, όποτε διψούσα έπινα νερό και μόνο και δεν θυμάμαι τίποτα για λεμονάδες, πορτοκαλάδες και μπιράλ, που σε αναμνήσεις άλλων άφησαν εποχή...

Κουλούρι με σισάμι ξεροψημένο
Καμμιά σχέση νομίζω δεν είχε με τα σημερινά κι άνοστα κουλούρια, τα έφτιαχνε και τα πουλούσε ένας και μόνο κουλουράς με κείνο το παλιό πράσινο τρίκυκλο, δίνοντας σαν bonus στους τακτικούς του πελάτες και κάποια κομμάτια από κείνα που σπούσανε στις λαμαρίνες από το κούνημα της μηχανής κατά την μεταφορά τους...

Σουβλάκι
Το πασίγνωστο ελληνικό έδεσμα, το πρωτοαγόρασα μόνος μου όταν έκανε 10 δραχμές το ένα, αρκετά μεγάλος πια για να κυκλοφορώ έξω από το σπίτι για να το παραγγέλνω στα πιο ονομαστό σουβλατζίδικο της εποχής τότε του "Καλαϊτζάκη" και να το τρώγω στο ανοιχτό χωράφι της Ρεγγίνας ή στο παλιό ΚΤΕΛ χαζεύοντας τα υπεραστικά λεωφορεία...Το άλλο της "Μίμας" που τρώγαμε σπανιότατα κανένα σουβλάκι τα πολύ μικρά μου χρόνια είχε κλείσει οστόσω.

Η Μίμα όμως που άλλαξε δουλειά τότε κι άνοιξε μαγαζί με χειροποίητα πλεκτά και δαντέλες που ταίριαζε καλύτερα σε γυναίκα όπως της φώναζε συνέχεια η γριά μάνα της, ζει ακόμη σήμερα έχοντας τα χρόνια του ψηλού πολιτικού μας...

ΠΑΛΑΙΑ ΧΑΝΙΑ...

Αυτή τη νύχτα που με πνίγει η ξενιτειά
κι η μοναξιά στο θάνατο με φθάνει,
νάταν θε μου να βρισκόμουν ξαφνικά,
μόνο για απόψε στο Χανιώτικο λιμάνι.

Ο Γέρο Φάρος να φωτίζει το Γιαλό
και ένα Ποστάλι νά χει φτάσει απ' το Περαία,
την Μπούντρα να πέρναν τ' αλάνια στο ψιλό.
κι ο Αλή -Γκοκός ο Σαλπιγκτής κάποια μοιραία.

Σαν κομπολόι τα φωτάκια απ' το Γριγρί
που με τις μνήμες στο Λιμάνι θα γυρνάνε
και νάρθει η αγάπη μου, όπως τότε να με βρει
και γύρω μου όλοι αγαπημένοι φίλοι νάναι.

Κωστή, ένα ούζο με χταπόδι και Σαλμί
κι ύστερα φέρε, απ' το βαρέλι το Μοσχάτο,
με το κρασί μπας και πνιγόταν μια Στιγμή,
τόσα φαρμάκια ξενιτειάς να πάνε κάτω,

κι ακόμα φέρε μας Γαλέο με σκορδαλιά
και βρουβοβλάστακα απ' το χέρσο το χωράφι
και τσακιστές απ' τη τσουνάτη την ελιά
κι αν περίσσεψε απ' του Γάμου το πιλάφι.

Να σύρω βόλτα ν' ανταμώσω, στο Στρατί
τον Κονταλέκο και το Ντίνο το Μπαρμπέρη,
στην Αγορά το τροχονόμο το Τωτή
και σε μια βάρκα το Σαλή το Μαουνιέρη.

Τη Βικτωρίτσα να πειράζω στα στενά
και το Μανώλη και το Λούση το χαμάλη.

Μες στα σοκάκια να χαθώ του Τοπανά
στα Μπιτσαχτίδικα και στο Κρυοβρυσάλι,
να πιω στη χούφτα, το νερό του έτσι απλά
και χαρουμπία να πιω, με χιόνι απ' τις Μαδάρες.

Φιλί στο Κάτολα να πάρω απ' την Αμπλά
κι από το Μάραθα βλαστήμιες και κατάρες.
Μες στη Τριμάρτυρη θα μπω μ' ένα κερί,
θ' ανάψω χρόνια τώρα τόκανα το τάμα,

ναρχόταν πίσω ξάφνου οι όμορφοι καιροί,
(αυτό ποτέ δεν θα γενεί το θάμα).
Κι ύστερα νάρθω στ' Ακρωτήρι τη βραδιά,
π' αθίζει ο σκίνος κι η μυρτιά και το θυμάρι

στου Μαστορίδη τη βεράντα τσικουδιά,
με λίγα αμύγδαλα και μέλι και φεγγάρι
και μεθυσμένος όπως θάμαι από χαρά,
θα ξεφαντώσω ώσπου ο Ήλιος ν' ανατείλει.

Να εκδικηθώ κι εγώ τη φτώχεια μια φορά.
Θέ μου ας γινόταν όλα απόψε ξαφνικά,
σώνει ο καημός, κι η μέρα η άλλη πριν να φτάσει,
σύρετο εκεί στα κυπαρίσσια τ' Αη Λουκά
το κουρασμένο μου κορμί να ξαποστάσει.

Το ποίημα αυτό το έχει γράψει ο Χανιώτης δάσκαλος Ιωάννης Γυπάκης και το έχει μελοποιήσει ο Νόλης Παπαδάκης.

ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΑΚΟΜΗ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία του Ν. Νικολαϊδη από το 1979.

Μερικοί παλιοί συμμαθητές σαραντάρηδες πλέον, συναντιούνται για άλλη μια φορά για να ξαναζήσουν τις αναμνήσεις από την οργισμένη τους νεότητα των χρόνων του '50.

Τα "Κουρέλια" βραβεύθηκαν στο Φεστιβαλ Θεσσαλονικης το 1979, δίχασαν το κοινό κι έγιναν cult, ίσως η πιο cult ταινία του σύγχρονου Ελληνικού κινηματογράφου. Για την υπέροχη μουσική της, τις αδαμάντινες ερμηνείες, τις αξεπέραστες ατάκες και τη μοναδική της ατμόσφαιρα.




Και σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=3956377829815052018&hl=el&fs=true

ΛΙΓΕΣ ΠΙΚΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ...

Συνάντησα χθες τον Νώντα, γνωστό από τα χρόνια του λυκείου. Με ευχαρίστησε για πολλοστή φορά που τον είχα βοηθήσει να περάσει την τελευταία τάξη και μου θύμισε κείνα τα χρόνια...

Που ήμουν ο καλύτερος μαθητής στο σχολείο κι απ' τους καλύτερους στη πόλη...
Που έγραφα έκθεση για 20, χείμαρρο ιδεών σε μερικές σελίδες κάθε φορά, μα πάντα έβρισκα τον χρόνο να ψιθυρίσω μερικές υποδείξεις και σε άλλα άτομα, θηλυκά κι αρσενικά, να γράψουν και αυτοί κατιτίς στο τετράδιο, να πιάσουν τουλάχιστον ένα 15 να περάσουν το μάθημα...

Το ίδιο και στα υπόλοιπα μαθήματα, που σε αρκετά αρίστευα...Και λοιπόν;

Τι κερδίσαμε όλα αυτά τα χρόνια Νώντα;

Κι εγώ που τάπαιρνα τα γράμματα και πέρασα απ' όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης κι εσύ που τελείωσες με το ζόρι το λύκειο, τι έχουμε τώρα;

Έναν πάγκο στην λαϊκή έχεις για να βιοπορίζεσαι απλώς, η μοναδική σου ανταμοιβή για τις χιλιάδες αφίσες που κολλούσες στα πρώτα χρόνια της "αλλαγής" του Αντρέα, μιας και πίστευες πως θάκανε κάτι και για τη χώρα ο μπερμπάντης, πέρα από τον πούλο του και τους πολύ κολλητούς του μόνο που βολεύτηκαν ισοβίως...
Μετά από μερικές αποτυχημένες επιχειρηματικές προσπάθειες σου στον χώρο της νύχτας που πάντα σε γοήτευε, μα εκεί θέλει μαγκιά κι όχι ρουσφέτια που διαπίστωσες πικρά πως ουδόλως σε βοηθήσανε...

Εγώ που δεν είχα ποτέ αρχηγούς, ήρωες, κόμματα, καθοδηγητές, θεούς ούτε διαόλους, έφτασα στη μέση της ζωή μου να δημιουργήσω την δική μου επιχείρηση παραγωγής θεάματος, συγκεντρώνοντας όλες μου τις γνώσεις και δεξιότητες. Χωρίς ιδαίτερα κεφάλαια, χωρίς να με σπρώχνουν κυκλώματα, μα και χωρίς να μ' εμποδίζει κανείς ή να με ανταγωνίζεται, μιας και διαφέρω πολύ από ότι συνήθισαν οι τηλεθεατές όλα αυτά τα χρόνια.
Μα είμαι στην αρχή και μόνος ακόμη...

Κι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν βρήκα μισθωτή δουλειά, δεν κληρονόμησα μαγαζί απο κανένα μπαμπά, δεν με διόρισε κανείς πολιτικός, μα δεν θυμάμαι ποτέ κι εγώ να έκανα τίποτα για κάποιον τους.

Δεν πλουτίσαμε μέχρι τώρα Νώντα, όσα κι αν μάθαμε στη ζωή, με πρώτο πως δεν υπάρχουνε αυτοδημιούργητοι, όλοι που διαπρέψανε κάπου είχανε ένα (κατ' ελάχιστον) πολιτικό μέσον, μια βοήθεια μέντωρα ή αρπάξανε μια ευκαιρία (ευνοική μόνο για αυτούς) σε κατάλληλη στιγμή.
Μα ποτέ δεν πλούτισε κανείς από σκληρή δουλειά μόνο, όσο κι αν ισχυρίζονται το αντίθετο σε συνεντεύξεις μετά, απευθυνόμενοι σε βλάκες...

Όσο για πλουτισμό τώρα, εγώ έχω ακόμη ανοιχτούς ορίζοντες, εσύ όμως φίλε το πήρες απόφαση δυστυχώς κι αφιερώνεις τα όποια κέρδη σου στο φαί και το ποτό, τις μόνες σου απολαύσεις τώρα.

Έχουμε πάνω - κάτω το ίδιο τριψήφιο σωματικό βάρος, μα εσένα ο κόσμος σε λέει "χοντρό" κι εμένα "σωματαρά"...και τα ρούχα δείχνουν καλύτερα και κομψότερα πάνω μου...

Ίσως να οφείλεται στο ειδικό βάρος και νάναι το δικό μου πυκνότερο...Και σε μερικά δισεκατομμύρια εγκεφαλικές συνάψεις περισσότερες στον δικό μου εγκέφαλο...

Που εσείς βοηθήσατε τα κύτταρα μου να κάνουν, τότε στα χρόνια του σχολείου όταν έπρεπε να βρίσκω λύσεις χωρίς βοήθεια από πουθενά...

Και μούμεινε η συνήθεια!

ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΥ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Κάτι από τη ζωή μας, τα παιδικά μας χρόνια, το μακρύ καλοκαίρι στο χωριό, η ζωή για λίγο στην υπαίθρια Ελλάδα, οι άνθρωποι και οι καταστάσεις, οι αναμνήσεις που μας έμειναν...

Προτιμότερα σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=3607492278121216711&hl=el&fs=true

ΣΗΜΑΔΑΚΙ ΜΕΛΑΝΟ...

Στον λαιμό, κάπου αλλού τολμηρότερα, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία...

Θα υπάρχει μερικές μέρες μόνο, μα θα μείνουν όταν εξαφανιστεί, σαν ανάμνηση οι στιγμές της δημιουργίας του...

Αφέσου ελεύθερα Βίκυ κι αναλαμβάνω την ευθύνη!

http://www.youtube.com/watch?v=ODL6-6rQj9g