ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...

Άλλη μια "εκπαιδευτική μεταρύθμιση" εξαγγέλθηκε, με προτάσεις και σκέψεις που όπως η πραγματικότητα δείχνει, θα καταλήξει κι αυτή όπως οι προηγούμενες, δηλαδή άλλα αντι άλλων...

Όποιος έχει άμεση ή έμμεση σχέση με το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, γνωρίζει πως υπάρχουν ουκ ολίγοι εκπαιδευτικοί που φοβούνται να μπούνε σε μια τάξη 25 - 30 μαθητών οι οποίοι τους γνωρίζουν και τους μασκαρεύτουν κανονικά με κάθε ευκαιρία και τρόπο, δηθεν "δάσκαλοι" και "καθηγητές" με σοβαρά προβλήματα, ψυχολογικά και ανεπάρκειας σε γνώσεις και παιδαγωγικές ικανότητες, τέτοιας μορφής και έντασης, που αν μπορούσε δε θα δεχόταν να εμπιστευτεί σ' αυτούς τη μόρφωση των παιδιών του. Σημαντικός αριθμός από αυτούς έχοντας επίγνωση της αδυναμίας τους, έχουν με πελατειακό και κομματικό τρόπο καλυφθεί πίσω από κόμματα, ρουσφέτια και πίεση προς τους διευθυντές τους...

Όσο απαξιώνεται από την κοινωνία και το υπουργείο η τεχνική εκπαίδευση, τόσο και περισσότεροι θα "παρκάρονται" στα ΑΕΙ ως κρυμένοι μελλοντικοί άνεργοι εν αναμονή.

Η φιλοσοφία τόσο των τωρινών όσο και των προηγουμένων ήταν και παραμένει το εξής: όλοι μπαίνουν στα πανεπιστήμια, όλοι πτυχιούχοι, όλοι και μεταπτυχιακά δωρεάν αν γινόταν για τη "λαϊκή οικογένεια" και σε λίγο πάρτε και όλοι διδακτορικά. Και για να μην έχετε παράπονο όλα τα ιδρύματα είναι ανώτατη εκπαίδευση να μην υπάρχει παρανόηση και πίκρες.

Και φυσικά "δωρεάν" όπως όλοι νομίζουν.

Σε ένα σύστημα εκαπίδευσης που χρόνια τώρα φυτοζωεί χάρη στις υποσχέσεις για προσόδους κάτω από το τραπέζι με τα λεφτά των άλλων (μηχανικοί, δικηγόροι, γιατροί, δάσκαλοι και  καθηγητές, φαρμακοποιοί, λογιστές, στρατοί αναπληρωτών, μεγαλύτεροι στρατοί μονιμοποιηθέντων κλπ κλπ κλπ) όλοι θέλουν να μπουν στο πανεπιστήμιο.

Για να περάσουν ανέμελα 4 και 5 και 6 και βάλε φοιτητικά χρόνια και μετά όλοι φυσικά πτυχιούχοι και δώστου ανεκπλήρωτοι "αγώνες" με πολυακουσμένα πια συνθήματα τύπου  "δουλειά για όλους", και "ζητάμε αυτό που μας ανήκει" και άλλα συναφή λαϊκά και συγκινητικά και εύπεπτα που φυσικά υιοθετούνται πρώτα και κύρια από τους λαϊκιστές όλων των κομμάτων.

Τι να περιμένει κανείς από κυβερνήσεις που, ανεξάρτητα ιδεολογίας που πλασάρουν, επί δεκαετίες επιδοτούν την ανεργία αντί την απασχόληση;

Δεν θα καταφέρει κανείς υπουργός τίποτα, αν δεν αποφασίσει μαζί με την λοιπή κοινωνία ότι χρειαζόμαστε πρωτίστως σοβαρούς και καταρτισμένους τεχνικούς υψηλού επιπέδου. Και βεβαίως δουλειές παραγωγικές για όλους αυτούς, που θα έχουν θέση όλες οι βαθμίδες, οι ειδικότητες, οι γνώσεις τα ταλέντα των ανθρώπων που αποφοιτούν...

Οι πτυχιούχοι χωρίς αντίκρυσμα είναι ήδη πάρα πολλοί και στην πλειονότητα άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι.

Ας ξεκινήσει κάποιος από κάτω,από τη βάση, από το νηπιαγωγείο...

Όλοι ξεκινούν από ψηλά. Γιατί;

Επιτέλους ας ξεκινήσουμε από τα θεμέλια με ό,τι αυτά χρειάζονται για να γίνει γερό το οικοδόμημα της παιδείας...

ΟΠΟΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ;

Η παρακάτω αγγελία δημοσιεύτηκε σε τοπική εφημερίδα της ηπειρωτικής Ελλάδας:

«Νέος 23 ετών αναζητά οποιαδήποτε θέση εργασίας. Γνώστης μαγειρικής, ζαχαροπλαστικής.
Εμπειρία πρατηρίου υγρών καυσίμων, χειρωνακτικές εργασίες. Εμπειρος στο τραγούδι και τα μουσικά όργανα. Γνώσεις Η/Υ, αγγλικά με πτυχίο και γερμανικά. Δίπλωμα οδήγησης Ι.Χ. και μοτοσυκλέτας. Εχω και άλλες γνώσεις στον επαγγελματικό τομέα».

Μέσα σε 40 λέξεις όλη η αγωνία ενός νέου ανθρώπου να βρει εργασία.

Με κάθε τρόπο, όπου είναι δυνατόν, για όποια δουλειά μπορεί να κάνει. Ολη η σύγχρονη Ελλάδα μέσα από τις 40 λέξεις ενός νέου...

Από την καθόλου εργασία, στην ημιαπασχόληση, στην ελαστική εργασία, στα πεντάωρα, στη μισή εργασία και στη μισή ζωή.

Χώρια ο παράλληλος αγώνας για να μαζέψει ακόμα περισσότερες εμπειρίες, να συγκεντρώσει πτυχία, βεβαιώσεις, σεμιναριακές παρουσίες, εργασιακές εμπειρίες, μάστερ, μεταπτυχιακά και να καταλήξει αν τον επιλέξουν, στην κιμαδομηχανή της αγοράς.

Σε ένα διαρκές κυνήγι, στο οποίο όμως δεν είναι ο κυνηγός, αλλά το θήραμα στη ζούγκλα της "ελεύθερης" αγοράς.

ΑΝΕΡΓΟΙ ΚΑΦΕΤΕΡΟΒΙΟΙ...

Η ανεργία στους νέους έως 25 ετών βρίσκεται κοντά στο 60%. Αυτό όμως, αντί να προκαλέσει ένα μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας και αγανάκτησης στους δρόμους, προκαλεί μια παρά φύση συρροή του νεαρόκοσμου στις καφετέριες, τα καφενεία, τα μπαρ και τα σουβλατζίδικα ανά την χώρα. 

Οποιαδήποτε δημοτική υπηρεσία υπεύθυνη για τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος στην χώρα και να ρωτήσετε, θα σας επιβεβαιώσει πως τα εν λόγω μαγαζιά αυξάνονται και πληθύνονται υπέρμετρα, την ώρα που κλείνουν σωρηδόν τα εμπορικά καταστήματα και οι μικρές βιοτεχνίες, ενώ τα γραφεία παροχής υπηρεσιών στενάζουν από την έλλειψη πελατείας.

Πράγματι η Ελλάδα τείνει να γίνει μια απέραντη καφετέρια 24ωρης λειτουργείας!

Γιατί αλήθεια συμβαίνει αυτό; Ποια είναι η κινητήρια δύναμη η οποία υποστηρίζει την άνθιση όλων αυτών των φραπεδο-καπουτσινο-φρεντο- πωλείων;

Φαίνεται πως δεν είναι άλλο από το περιβόητο χαρτζιλίκι, που στην χώρα μας θεωρείται φυσικό να δίνεται ακόμη και σε «παιδιά» 30-40 ετών! Πίσω λοιπόν από όλους αυτούς τους έφηβους, μετέφηβους φοιτητές, αιώνιους φοιτητές, νεαρούς της παντρειάς, σχεδόν μεσήλικες σελέμηδες που αράζουν τα κορμιά τους ραχατλίδικα στα καφέ και τα μπαράκια της μόδας, υπάρχει πάντα ο μισθός του μπαμπά και της μαμάς, η σύνταξη του παππού και της γιαγιάς, το βοήθημα της ανύπαντρης θυγατέρας θείας, το επίδομα ανεργίας του αδερφού, η αγροτική επιδότηση του μέλλοντα πεθερού, τα μαύρα του λαμόγιου εργοδότη.

Αλλά εδώ θα ήθελα να ξεχωρίσω, αυτούς που πράγματι τεμπελιάζουν (και είναι ασύλληπτα πάρα πολλοί) και αυτούς που δεν μπορούν να βρουν δουλειά πού να μπορούν να κάνουν.

Προφανώς αφού είσαι άνεργος κάποιος καλύπτει τις ανάγκες σου, το φαΐ σου, τα ρούχα σου, τα τσιγάρα σου αν καπνίζεις, το internet και τον υπολογιστή από τον οποίο μας ξεδιπλώνεις το δράμα σου συχνά, το κινητό σου που όλη μέρα πασπατεύεις, μια έξοδο που και που και χίλια δυο αλλα...
Χα, χα! Ίσως να προτιμούν να πεινάσουν, να εξαφανιστούν ακόμα, να μην αφήσουν απογόνους που θα διαιωνίσουν αυτή την κατάσταση, αλλά δε θέλουν να γίνουν δούλοι έστω κι από δειλία, έστω κι από τεμπελιά.

Βλέπουν γύρω τους την άκοπη χλιδή που οι "άρχοντες" του τόπου και του κόσμου πρώτοι διδάξαν, βλέπουν τη δική τους καταδίκη σε μια μιζέρια, γιατί όσο καταδίκη και μιζέρια είναι η κακοπληρωμένη δουλειά, άλλο τόσο καταδίκη και μιζέρια και θάνατος είναι το σκότωμα της ώρας και της ζωής στην καφετέρια. Βλέπουν το αίσχος, το νιώθουν και απέχουν από αυτήν την ίδια τη ζωή τους, είτε συνειδητά είτε ασύνειδα.

Μα και πριν μια πενταετία η ίδια ήταν η νοοτροπία, τόσο των νέων όσο και των εργοδοτών. Οι δε πάντα ήθελαν φθηνούς δούλους για τις δουλειές τους, και οι μεν μια χαλαρή εργασία επειδή σπούδασαν.

Οι ατυχείς σημερινοί νέοι διοχετεύτηκαν αθρόα μέσω ενός συστήματος αχταρμά, όπως το ισχύον των Πανελληνίων εξετάσεων, προς σπουδές που τις περισσότερες φορές τους ήταν αδιάφορες, αλλά το κυριότερο: προς σπουδές απόλυτα ξεκομμένες από την αγορά εργασίας και την πραγματική αγορά παραγωγής πλούτου.

Τα παράπονα στους γονείς τους για τις πολιτικές επιλογές τους. Μην υπερπροστατεύετε τους νέους λοιπόν και δώστε τους έναυσμα ώστε να βγούν στη αγορά εργασίας έστω και κακοπληρωμένης αρχικά, μόνο ετσι θα μπούν στον αγώνα να παλέψουν για πιο καλοπληρωμένη εργασία και να καλυτερεύσουν το βιοτικό τους επίπεδο. Να επανεκπαιδευτούν. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Για πολλούς εξ αυτών δεν μπορεί να υπάρξει ούτε σοβαρό παράπονο, αφού κατά κανόνα επέλεξαν, βασισμένοι στο άρρωστο σοσιαλιστικό σύστημα, σπουδές "λούφας". Το κράτος δεν μπορεί να εξασφαλίσει εργασία για κανέναν, πέραν αυτών που πραγματικά χρειάζεται...

Το να καθαρίζεις τζάμια μαγαζιών πχ δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι η δουλειά που δε σου επιτρέπει να συντηρηθείς αξιοπρεπώς από τις απολαβές της. Διότι τότε δεν είναι δουλειά, είναι δουλεία. Πάει αλλού το πράμα διότι δεν προηγήθηκε κάποια καταστροφή λόγω πολέμου ή φυσικής καταστροφής.

Είναι καθαρά θέμα κοινωνικού σχεδιασμού. Που κάποιοι άλλοι άσχετοι με τους νέους σχεδιάζουν...

ΑΝΕΡΓΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ...

Πηγή:www.capital.gr


Η καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση είναι ένα ακόμη δείγμα του πόσο "φθηνός" και  ανούσιος έχει γίνει ο πολιτικός λόγος.

Ελάχιστα απ΄ όσα λέγονται ενδιαφέρουν τους Έλληνες πολίτες. Είναι πλέον βέβαιο ότι τους ανέργους θα τους θυμηθούν όλοι στις λίγες εβδομάδες της προεκλογικής περιόδου.  Κι έπειτα αναρωτιούνται γιατί δεν τους ακούει ο κόσμος και γιατί δυναμώνουν τα "άκρα". 

Έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους στον ιδιωτικό τομέα για τους οποίους δεν ακούγεται το παραμικρό. Την ίδια ώρα η τύχη της αμυντικής μας βιομηχανίας είναι πρώτο θέμα σε όλα τηλεοπτικά παράθυρα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να μάθει ο ελληνικός λαός ότι έχουμε και πολεμική βιομηχανία. Όχι, δεν παράγουμε αεροπλάνα, όπως η γειτονική Τουρκία, αλλά αυτή είναι μία λεπτομέρεια. Όπως και το πόσο τελικά μας έχει κοστίσει αυτή η "βιομηχανία" όλα αυτά τα χρόνια. 

Έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους που παρακαλάνε για ένα μεροκάματο και την ίδια ώρα οι διοικητικοί υπάλληλοι των Πανεπιστημίων απεργούν και πληρώνονται! Μεγάλη μαγκιά για εκείνους που διορίστηκαν από την Σύγκλητο και πολλές φορές  έτυχε να έχουν το ίδιο επώνυμο με τους εργοδότες και ευεργέτες τους. 

Έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους και δεν υπάρχει μία πρόταση για το πως και πότε αυτοί οι άνθρωποι θα βρουν δουλειά. Και δεν μιλάμε μόνο για την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση. Είδατε μήπως τον επιχειρηματικό κόσμο να κάνει μία κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση, έστω και συμβολική; Να πει, βάζω δύο δεκάρες για να δώσω δουλειά σε εκατό ανθρώπους. Ούτε για αστείο... 

Έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους που υπό τις καλύτερες συνθήκες οι περισσότεροι από αυτούς θα βρουν δουλειά μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα. Αν ξεκινούσε τώρα ένας οργασμός επενδύσεων. Αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.  Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι απελπισμένοι, το περιθώριο του σύγχρονου πολιτισμού μας. Ποιός θα ασχοληθεί μαζί τους; Ποιός θα ενδιαφερθεί; 

Λένε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα δημιουργήσουν ανάπτυξη με δημόσιες επενδύσεις. Λες και το δημόσιο θα μπορεί να δανειστεί. Προφανώς αναφέρονται σε δραχμές που θα κόβει ασταμάτητα μία εκτυπωτική μηχανή. Αυτή είναι η πρότασή τους... 

Λένε στην κυβέρνηση ότι θα φέρουν ανάπτυξη. Αλλά δεν βλέπουμε να αλλάζει το επενδυτικό περιβάλλον. Λες και είναι ανύπαρκτο το λεγόμενο υπουργείο Ανάπτυξης. Αλλά, πως να αλλάξει το περιβάλλον, όταν αλλάζουμε τους νόμους για την φορολογία σαν τα πουκάμισα; 

Όσο το πολιτικό σύστημα δεν βρίσκει μία ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα "πως θα βρουν λεφτά 1,5 εκατομμύριο άνεργοι", τα άκρα δεν θα αδυνατίζουν...

ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΟΙ 50.000 ΑΝΕΡΓΟΙ...

Κάπου 50.000 άνεργοι θα προσληφτούνε λέει, σε επιδοτούμενο από το ΕΣΠΑ πρόγραμμα που εξαγγέλθηκε από ομάδα υπουργών, με τις συνήθεις κενές μπούρδες που δεν λένε πια τίποτα σε κανέναν, πέρα ίσως από αυτούς που θα επωφεληθούν για λίγο.

Οι ωφελούμενοι θα απασχοληθούν για πέντε μήνες σε δήμους, περιφέρειες, σχολεία, δικαστήρια, ΚΕΠ, Ασφαλιστικά Ταμεία και άλλες δημόσιες υπηρεσίες.

Δυστυχώς αυτή η άθλια νοοτροπία δεν αλλάζει με τίποτα ανεξάρτητα με το ποιος κυβερνάει.
Αντί να χρησιμοποιηθούν αυτά τα χρήματα προς την επιδότηση της πραγματικής οικονομίας (κυρίως σε επιχειρήσεις με εξαγωγικό χαρακτήρα) θα παρκάρουν τώρα 50.000 (οι περισσότεροι άχρηστοι που θα "επιλεγούν" όπως συνήθως) σε δήμους για τα πολύτιμα(;) ψηφαλάκια λίγους μήνες πριν τις τοπικές εκλογές.

Τι νόημα έχει να απασχοληθεί κάποιος για λίγους μήνες και μετά ξανά στο κενό;

Πάμε στοίχημα πως με τη λήξη θα έχουμε πάλι διαμαρτυρίες, πορείες, συμπαράσταση από όμοιους, κλπ γραφικά συνηθισμένα, που θα θέλουν να παρατείνουν την "απασχόληση" τους, προβάλλοντας με τον χειρότερο τρόπο την δήθεν χρησιμότητα τους, όπως κατάντησε να γίνεται με τέτοια προγράμματα - ασπιρίνες...

Σημασία έχει να υπάρξουν σταθερές νέες θέσεις εργασίας, ή καλύτερα να επιδοτηθεί η έμπνευση και το ρίσκο μιας καινοτόμου επιχιερηματικής ιδέας, που θα έπρεπε να είχαν βάλει τον εγκέφαλο τους να σκεφτεί όλοι όσοι θέλουν να δουλέψουν.

Σε παραγωγικές δουλειές μάλιστα κι όχι ακόμη περισσότεροι υπάλληλοι γραφείου.

Mόνο έτσι μπορεί κανείς να προγραμματίσει ένας πραγματικά εργαζόμενος τη ζωή του.

H επιδοτούμενη εργασία με ημερομηνία λήξης, δε λύνει το πρόβλημα...

ΑΝΕΡΓΟΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ...

Αν ήσουν άνεργος χωρίς ιδιαίτερα προσόντα (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, δεν είναι όλοι κάτοχοι πτυχίων και λοιπών χαρτιών επιστημοσύνης) και ζούσες σε επαρχία σαν γιος αγρότη, θα καθόσουν όλη μέρα στο καφενείο και δεν θα πήγαινες στη γη να δουλέψεις;

Μόνο και μόνο επειδή ο τοπικός βουλευτής σου "έχει τάξει"από παλιά, τότε που που μπορούσε κι εσύ είσαι φτιαγμένος για άλλα και περιμένεις, μα η άτιμη κενωνία σε έκανε να μένεις στο χωριό ελπίζοντας πως οι κομματικοί στρατοί πάντα βολεύονται...

Στο χωριό που ζούνε οι συγγενείς μου δίνουν 35 ευρώ + φαγητό για 6 - 7:30 ώρες δουλειάς στις ελιές κάθε χειμώνα που τις μαζεύουν. Και δεν μπορεί να δουλέψει υπερωρία κανείς με τα ίδια λεφτά παραπάνω γιατί η συγκομιδή δεν γίνεται νύχτα, ούτε "υπό κακές καιρικές συνθήκες" αφού δεν μαζεύονται όταν βρέχει ή το καλοκαίρι με τους καύσωνες. Πολλές φορές, όταν έχει πάχνη ή έχει βρέξει τη νύχτα περιμένουνε να βγει ο ήλιος, γιατί αλλιώς γίνονται μούσκεμα.

Κάθε χρόνο οι δικοί μου και οι άλλοι κάτοικοι δεν βρίσκουν Έλληνες να δουλέψουν ούτε για 2 μήνες που διαρκεί το λιομάζεμα. Ανθρώπους κάτοικους από την περιοχή ψάχνουν πρώτα για εργατικά χέρια και δεν βρίσκουν, παρά μόνο Αλβανούς, Πακιστανούς, ακόμη κι αραπάδες Αφρικανούς τελευταία.

Τους ταΐζουν ότι τρώμε κι εμείς, μαζί τους τρώνε και τους πληρώνουν αμέσως μετρητά. 100 ευρώ μεροκάματο για μια οικογένεια Αλβανών, πατέρας, μάνα, μεγάλος γιός και τα άλλα 2 μικρά να πηγαίνουν κανονικά στο σχολείο...

Το ίδιο συμβαίνει και τον (ίδιο σχεδόν) καιρό των πορτοκαλιών, των σταφυλιών, των κηπευτικών, των πεπονιών και καρπουζών. Των ροδάκινων, των φράουλων και του καπνού αλλού...

Είναι γεγονός πως για χιλιάδες ανθρώπους στην περιφέρεια υπάρχουν διαδοχικές εποχιακές δουλειές, από τις οποίες θα μπορούσαν να βγάλουν ένα αξιοπρεπές μεροκάματο και δεν αξιώνουνε να πάνε.

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΟΙ "ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ"...

Η εταιρεία Κατσέλης, η αρτοβιομηχανία με τα προϊόντα της που μέχρι χθές ξέραμε, κατέθεσε αίτηση πτώχευσης και ουσιαστικά βάζει λουκέτο αφού δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τον υψηλό δανεισμό της.

Δεν στηρίχτηκε ούτε από τις τράπεζες ούτε από τους ιδιοκτήτες της (όμιλος Δαυϊδ - Λεβέντη / 3E) διότι ο ένας περίμενε το πρώτο βήμα από τον άλλον και τελικά φουντάρισαν αμφότεροι ακίνητοι.
Το άμεσο αποτέλεσμα της πτώχευσης είναι να μείνουν χωρίς δουλειά 500 εργαζόμενοι της εταιρείας και άλλοι 500 που συνεργάζονται μ' αυτήν. Θα φάνε πικρό ψωμί 1.000 άνθρωποι οι οποίοι πιθανότατα να μην πάρουν ούτε και αποζημίωση.

Είδατε καμιά ανακοίνωση από τον ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως η ΕΣΗΕΑ κήρυξε γενική απεργία; Μήπως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν να βάλουν λουκέτο στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα;
Ο Τσίπρας πήγε να κάνει δηλώσεις και να καταγγείλει τη "χούντα" που μας κυβερνά; Είδατε τα ακριβοπληρωμένα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ και όλους τους δήθεν ευαίσθητους - πάμπλουτους "τραγουδιστές" να κάνουν συναυλίες συμπαράστασης τραγουδώντας με ιερή οργή το «Άξιον Εστί» και τον εθνικό ύμνο;

Οι 1.000 εργαζόμενοι στην Κατσέλης (ούτε οι υπόλοιποι απολυμένοι μικρών ή μεγάλων ιδιωτικών ετειρειών) δεν έχουν οικογένειες προφανώς. Δεν έχουν παιδιά, ούτε όνειρα. Δεν εξαργυρώνουν τις αφίσσες που τυχόν κόλλησαν στα νιάτα τους ούτε την ψήφο τους...

Όλη αυτή η υποκρισία των επαγγελματιών εργατοπατέρων, των δήθεν αριστερών που ζουν μια ζωή τρυφηλή αλλά καταγγέλλουν τους πάντες και τα πάντα...

Βέβαια δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ και το λοιπό κρατικοδίαιτο κηφηναριό για το κλείσιμο μιας ιδωτικής επιχείρησης. Κατακρίνεται όμως για την αδιαφορία και την αναλγησία που επέδειξε στους απολυθέντες της "ΚΑΤΣΕΛΗ" σε αντίθεση με τους παρ ολίγο απολυμένους της ΕΡΤ, για τους οποίους χάλασε ο κόσμος, μέχρι επανάσταση κήρυσαν στο προάυλιο της, αν ποτέ γινόταν επανάσταση από μουνουχισμένους κοπρίτες...

Όντως έχουμε πρόβλημα δύο τάξεων, αυτών που γαντζώνονται στο δημόσιο και των άλλων που είναι ανύπαρκτοι έως αόρατοι στους δήθεν αριστερούς γνώστες της ταξικής πάλης.

Όταν επιτέλους αρχίσουν οι πραγματικές απολύσεις του κηφηναριού του δημοσίου, θα τους ξαναδούμε σύσσωμους πάλι σε νέους "αγώνες" για την δική τους συνομοταξία...

ΤΑ ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ...

Γιατροί κάνουν επίσχεση εργασίας γιατί δεν χορταίνουν λεφτά...

Φαρμακοποιοί κλείνουν τα φαρμακεία για τον ίδιο λόγο...

Μαθηματικός με μεταπτυχιακά στην αναλογιστική/στατιστική παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα για λίγα χρήματα.

Φιλόλογος με μακρόχρονη εμπειρία αναλαμβάνει ως και μαθητές δημοτικού σε εξευτελιστικές τιμές...

Νέοι μηχανικοί παραμένουν άνεργοι ή δουλεύουν με μπλοκάκια σε παλιούς συναδέλφους που πέτυχαν καλές εποχές για τον κλάδο τους, για 300 - 500 ευρώ...

Νέοι δικηγόροι αν είναι τυχεροί δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο ή αλλιώς οι κάπως πιο πεπειραμένοι προσπαθούν να "ψαρέψουν" κανένα υποψήφιο πελάτη στις σκάλες και τους διαδρόμους των δικαστηρίων.

Ανικανοποίητοι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων είναι συνέχεια στον δρόμο...

Αριστούχος απόφοιτη πολυτεχνικής σχολής με 4 ξένες γλώσσες ζητά οποιαδήποτε εργασία...
Άλλοι φεύγουν στο εξωτερικό για αναζήτηση εργασίας με αμφίβολα αποτελέσματα αν δεν είναι ήδη διακεκριμένοι κάπου...

Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες νέοι/ες πληρώνουν τώρα με τον χειρότερο τρόπο τα απωθημένα της γιαγιάς ή το μικροαστικό όνειρο των γονιών για πανεπιστημιακές σπουδές και περγαμηνές επιστημοσύνης, για να κομπάζουν εκείνοι:

- Διάβαζε παιδάκι μου να γίνεις τρανός επιστήμονας να μπείς σε καλή δουλειά, όπως ο τάδε (μακρινός συγγενής, ο γιός του γείτονα, ή οποιοσδήποτε άλλος διέπρεπε πουλώντας επιστημοσύνη κατά την γνώμη τους...

Άντε τώρα επιστημόνοι να τους πείτε:

- Γιαγιά από τα 400 ευρώ της σύνταξης σου δίνει μου και μένα τα 200 να βγάζω όπως - όπως τον μήνα.

Πόσοι το λένε στα κρυφά; Όσοι δεν φαντάζεστε και φορτωμένοι με τρανταχτά "χαρτιά" υπεράνω υποψίας για μέλλον φτώχειας όταν τα κυνηγούσαν μετά μανίας και πολλών φροντιστηρίων στα νιάτα τους...

Ε, ρε επιστημόνοι, τα φανταζόσασταν τα χάλια σας;

Κι όσο ξέρω πως άτομο που χαρακτηρίστηκε "ανεπίδεκτος μαθήσεως" έχει δουλειά και λεφτά και μάλιστα καλά από τα 15 του, δεν έμεινε άνεργος ούτε μια μέρα εδώ και πάνω από 30 χρόνια, αντιθέτως τον παρακαλούνε να πάει αλλού με περισσότερα και αρνείται...

Και πολλοί - πολλοί άλλοι που άφησαν νωρίς το σχολείο είτε λόγω συνθηκών είτε λόγω χαρακτήρα, δεν έχουν να επιδείξουν πτυχία και διπλώματα, ούτε οι δικοί τους καμαρώνουν τις ταπεινές δουλειές που κάνουν, μα τουλάχιστον έχουν δουλειά και όλοι πήραν από πολύ νωρίς το πρώτο βδομαδιάτικο κι έζησαν τη ζωή τους.

Για να μην αναφέρω πόσο τυχεροί θα ήταν και πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή τους αν αντί να τους σπρώχνει στα γράμματα, είχε φροντίσει ο μπαμπάς να τους αφήσει ένα στρωμένο μαγαζί...

ΑΝΕΡΓΟΥ ΧΑΡΑ...

Χαράς ευαγγέλια για νέο, εποχικά εργαζόμενο που πέρασε όλο τον χειμώνα χωρίς ούτε ένα μεροκάματο.

Βρήκε δουλειά για το καλοκαίρι, λέει...

Σερβιτόρος σ' ένα εστιατόριο στο ενετικό λιμάνι των Χανίων, λέει...

Δυο μέρες την εβδομάδα, λέει..

Θα παίρνει 30 ευρώ μεροκάματο, λέει...

Υγεία να έχουμε, λέει...

Να κάνει απόσβεση τα λεφτά που ξόδεψαν οι γονείς του για να τον σπουδάσουν, λέει!

ΟΠΟΥ ΤΡΥΠΩΣΕΙ Ο ΚΑΘΕΙΣ...

Ως "ανεπίδεκτος μαθήσεως" χαρακτηρίστηκε κάποιος κάποτε και δικαίως τότε από τους καθηγητές του...

Από τότε είχε πάντα δουλειά και λεφτά στην τσέπη του, για πάνω από 30 χρόνια σήμερα, αυτός ο τυπικά αγράμματος.

Δεν έχει κάνει ούτε μια μέρα άνεργος, τον παρακαλάνε άλλοι να φύγει να έρθει στα δικά τους μαγαζιά με καλύτερες αμοιβές και δεν το κουνάει, δεν κινδυνεύει από απόλυση αφού είναι αγαπητός στον ισόβιο όπως αποδείχτηκε εργοδότη του...

Αυτό σημαίνει ν΄αξίζεις και να μετράς στην πιάτσα, να μη σε ξερνά η αγορά εργασίας...

Όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις με τους απολυμένους, που δεν πρόσφεραν και τίποτα το ιδιαίτερο όσο "εργάζονταν" σε κάποιο αφεντικό. Αλλιώς θα ήταν περιζήτητοι στον τομέα τους, αντί ναυάγια της ζωής...

Τι κι αν φόρτωναν το βιογραφικό τους με τίτλους σπουδών κι επιστημοσύνης, κενά γράμματα ήταν τα ΔΕ, ΤΕ, ΠΕ, Master και PhD, μαζί με αμέτρητα άλλα χαρτιά για γλώσσες, σεμινάρια και ημερίδες που θα του έκαναν "ειδικούς" να ξεχωρίζουν από την πλέμπα, να υπηρετήσουν καλύτερα το αφεντικό που θα τους επέλεγε.

Σε τίποτα δεν τους ωφέλησε η πλύση εγκεφάλου που η ίδια η οικογένεια τους τους έκανε από τα πρώτα παιδικά χρόνια πως η επιτυχία στη ζωή είναι η απόκτηση ενός οποιοδήποτε πτυχίου και (για αυτούς) η επακόλουθη εύρεση εργασίας - υπαλληλικής σχέσης που θα διαρκούσε για πάντα. Σήμερα όλοι αυτοί αιφνιδιάστηκαν με τα σύγχρονα δεδομένα και έμειναν ξεκρέμαστοι κια παγωμένοι.

Τζάμπα ο κόπος κια τα έξοδα που έφερε αυτός ο ιδιότυπος μικροαστικός κοινωνικός ανταγωνισμός.

Τζάμπα οι ώρες που έγραψε ο γέρος τους στον προθάλαμο βουλευτικών γραφείων στην έμμονη προαπάθεια του να τακτοποιήσει τα βλαστάρια του, μην κακοπάθουν και μάθουν...

Τζάμπα κακολογούσαν και συκοφαντούσαν άλλους για να πάρουν αυτοί τη θέση που άπαντες διεκδικούσαν...

Έτσι βγάζοντας απέξω τους "άλλους" μη αρεστούς και φροντίζοντας μόνο για πάρτη τους φτιάξανε ζωές και οικογένειες που σήμερα είναι στον αέρα...

Αποδεικνύουν όμως με τον πιο τραγικό τρόπο το ρητό "όπου τρυπώσει ο καθένας" και για όσο καιρό, μετά την απόλυση για οποιοδήποτε λόγο έρχεται η μόνιμη ανεργία, αφού κανείς δεν θέλει να τους φορτωθεί, για να κάνουν δε δική τους δουλειά με κάτι που τα καταφέρνουν καλά ούτε λόγος να γίνεται, αν ναι θα το έκαναν στα νιάτα τους, τότε που είχαν διάθεση και ζωντάνια...

Τα χρόνια της βολής τους κορόϊδευαν κιόλας όποιον προσπαθούσε ανεξάρτητα κι αυτοδύναμα.

Όχι και τόσα δάκρυα λοιπόν για τους περισσότερους από τους "απολυμένους" που σκούζουν στον ΟΑΕΔ, απαιτώντας ακόμη να φορτώσουν το προσωπικό τους πρόβλημα σε άλλες πλάτες, καλύτερα δε για αυτούς στο αόριστο "κράτος", όπως εκφράζουν σε δηλώσεις τους...

Πληρώνουν επιλογές ζωής που ήταν και οι ίδιοι υπαίτιοι. Ας πάρουν το μάθημα τους!

ΧΩΡΙΣ ΔΟΥΛΕΙΑ...

Τη στιγμή που νέες δημοσκοπήσεις για τη δύναμη ή τη δυναμική των κομμάτων βγαίνουν στη δημοσιότητα και μετρούν τα ανούσια ποσοστά τους και οι πολιτικάντηδες ψάχνουν τις αιτίες της ανόδου ή της πτώσης τους, υπάρχει κι ένας άλλος αριθμός...

Υπάρχει ένα 19,2% που δεν αναφέρεται στο ποσοστό κανενός κόμματος, μα η δυναμική του αν διοχετευτεί σωστά μπορεί να βοηθήσει ακόμη και στην επόμενη εκλογή κυβέρνησης στην τωρινή Ελλάδα...

Πρόκειται για το ποσοστό των ανέργων τον Οκτώβριο του 2011 στην Ελλάδα σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα από την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία. Πρόκειται για έναν πραγματικό αριθμό που αφορά την εργασιακή κατάσταση που βιώνει η χώρα μας.

Ένα ποσοστό δεν έχει να κάνει με θέσεις κι αξιώματα. Αυτός ο αριθμός κρύβει πίσω του την άσχημη κατάσταση που αντιμετωπίζουν πάρα πολλοί νέοι και όχι μόνο άνθρωποι.

Τούτο το 19,2% δηλώνει κι εγγράφως πως πάνω από τις μισές Ελληνικές οικογένειες έχουν χτυπηθεί και από αυτό το πρόβλημα.

Γεγονός είναι ότι το ποσοστό αυτό όλο και θα ανεβαίνει, χωρίς από πουθενά να διαφαίνεται μία ελπίδα για όλους εκείνους που βρίσκονται χωρίς δουλειά.

Τι να σημαίνει άραγε αυτό το "δίχως δουλειά";

Ποιος μπορεί να το καταλάβει καλύτερα πέρα από τον ίδιο τον άνεργο, που βιώνει καθημερινά το προσωπικό του μαρτύριο;

Σίγουρα δεν μπορούν να το κατανοήσουν πολλοί από εκείνους με τις γραβάτες που τη λέξη ανεργία την έχουν δει μόνο γραμμένη σε κάποια στατιστικά πινακάκια σε έγγραφα που διαβάζουν, αν τα διαβάζουν ποτέ...

ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ...

Ένα δημοσίευμα του CareerBuilder.com με τίτλο «Growing industries» ήταν η αφορμή για το παρόν κείμενο.

Σίγουρα το 2012 δεν είναι και η καλύτερη χρονιά για την Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική, που παρουσιάζουν πολύ υψηλή ανεργία και μικρούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αναμφισβήτητα, τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι απαισιοδοξία, ανασφάλεια και αβεβαιότητα.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά, που λέει ότι η παγκόσμια οικονομία βρέθηκε σε δεινή θέση ξανά στο παρελθόν, αλλά δεν καταστράφηκε ο κόσμος. Ταλαιπωρήθηκε αρχικά, αναθεώρησε τον τρόπο ζωής του, βρήκε τρόπους διαφυγής, δούλεψε σκληρά και επανήλθε δυναμικά.

Κάποιοι κλάδοι καταρρέουν ανεπιστρεπτί όμως την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι αναπτύσσονται και κάποιοι καινούργιοι δημιουργούνται.

Οι 10 κλάδοι που παγκοσμίως, που αναμένεται σύμφωνα με τις προβλέψεις των ειδικών να παρουσιάσουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και να δώσουν λύση στο πρόβλημα της ανεργίας, είναι:

Αποκατάσταση
Οι εξειδικευμένοι θεραπευτές, οι λογοθεραπευτές και οι φυσιοθεραπευτές που εργάζονται με ασθενείς που χρειάζονται αυτό το είδος της ιατρικής υποστήριξης φαίνεται ότι θα έχουν την πρωτοκαθεδρία από δω και στο εξής. Σε συνδυασμό με τους ασφαλιστές που προωθούν και προσφέρουν νέα προγράμματα υγείας, οι θεραπευτές των παραπάνω κατηγοριών θα καλύπτουν ανάγκες που δημιουργούνται συνεχώς σε ιατρεία, σχολεία, κέντρα αποκατάστασης, κ.α.

Διαδίκτυο και ιστοσελίδες
Οι γρήγοροι ρυθμοί ανάπτυξης στον τομέα της τεχνολογίας δημιουργούν συνεχώς ανάγκες πάνω στο κομμάτι αυτό. Οι άνθρωποι που εργάζονται πάνω στη δημιουργία, τη διατήρηση και τη δημοσίευση κειμένων ιστοσελίδων, καθώς και στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης προβλέπεται ότι θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες καριέρας το επόμενο διάστημα. Ήδη μία νέα ειδικότητα που κάνει θραύση στο εξωτερικό αυτό το διάστημα είναι ο social sitter (η ορολογία προκύπτει από τη baby sitter), o οποίος αναλαμβάνει να ενημερώνει και να τρέχει τους προσωπικούς λογαριασμούς κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter, LinkedIn) ενός επαγγελματία όταν εκείνος δεν διαθέτει ελεύθερο χρόνο γι' αυτό. Αντίστοιχες θέσεις εργασίας θα υπάρχουν και σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις, μια που το διαδίκτυο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας.

Κατασκευή αυτοκινήτων
Μπορεί ο κλάδος του αυτοκινήτου να ήταν από τους πρώτους που βίωσε την κρίση και όλες οι γνωστές αυτοκινητοβιομηχανίες να προχώρησαν σε μαζικές απολύσεις, ωστόσο η ανάπτυξη του αναμένεται να συνεχιστεί όχι βέβαια με τους ίδιους ρυθμούς που είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.

Διαχείριση των αποβλήτων
Καθώς η ανακύκλωση μπαίνει στην καθημερινότητά μας και η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί επιτακτική ανάγκη, οι κανονισμοί για την διαχείριση αποβλήτων γίνονται όλο και πιο αυστηροί. Αυτό σημαίνει ότι η συγκεκριμένη βιομηχανία θα παρουσιάσει μία ανάπτυξη και θα δημιουργήσει πολλές θέσεις εργασίας. Οι εργαζόμενοι που ασχολούνται με οτιδήποτε αφορά στον τομέα αυτό, από τη συλλογή, την επεξεργασία και την περαιτέρω παρακολούθηση των σκουπιδιών, θα είναι περιζήτητοι. Επιπλέον οι συνεχώς μεταβαλλόμενες πρακτικές αειφορίας και οι νέοι πιο οικολογικοί τρόποι για την αντιμετώπιση των αποβλήτων μπορεί να προσφέρουν μια δυναμική καριέρα με υψηλούς μισθούς στο επιστημονικό προσωπικό που δραστηριοποιείται στον τομέα αυτό.

Αειφόρος ανάπτυξη και βιωσιμότητα
"Going green" είναι το μήνυμα της εποχής μας για όλους τους τομείς. Και όσοι το πήραν και αποφάσισαν να το αξιοποιήσουν και επαγγελματικά θα έχουν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν και μία θέση εργασίας. Στις μέρες η βιωσιμότητα μίας εταιρίας συνδέεται άμεσα με την οικολογική πολιτική που ακολουθεί, προσπαθώντας να αποδείξει ότι λειτουργεί με βάση τους διεθνείς κανονισμούς.

Ξένες γλώσσες
Όσο η παγκόσμια αγορά επεκτείνεται, διερμηνείς, εκπαιδευτές και μεταφραστές, που συνδέονται με τον τομέα της γλώσσας έχουν σημαντικές ευκαιρίες απορρόφησης στην αγορά εργασίας. Ειδικότερα οι μεταφραστές γλωσσών εκτός της Ευρώπης, όπως της Κινεζική και της Αραβικής γλώσσας μπορεί να είναι αύριο περιζήτητοι.

Υγειονομική περίθαλψη
Τα νέα δεδομένα όπως η αύξηση του προσδόκιμου ζωής και η γήρανση του πληθυσμού δημιουργούν νέες ανάγκες στην αγορά εργασίας. Οι νοσοκόμοι και οι νοσοκόμες, αλλά και όσοι μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες υγείας και βοήθεια στο σπίτι θεωρούνται απαραίτητοι για τους ηλικιωμένους που ζουν πλέον μόνοι τους και όχι με τα παιδιά τους.

Οφθαλμολογία
Ανάπτυξη και θέσεις εργασίας αναμένεται να παρουσιάσει στον κλάδο υγείας και ο τομέας της οφθαλμολογίας. Οι νέες τεχνολογίες που μπαίνουν σιγά σιγά στη ζωή όλων μας επιβαρύνουν τα μάτια μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι αυξανόμενες απαιτήσεις των ασθενών που αναζητούν φροντίδα για τα μάτια τους να κάνει δημοφιλείς τους οφθαλμίατρους.

Λογιστική
Οι λογιστές ήταν, είναι και θα παραμείνουν ένα επάγγελμα με προοπτικές ακόμη και μέσα στην πιο βαθιά οικονομική κρίση. Όσο η φορολογία παραμένει, οι λογιστές είναι απαραίτητοι τόσο για τους ιδιώτες όσο και για τις επιχειρήσεις.

Ασφάλεια
Την τελευταία δεκαετία όλο και περισσότερες επιχειρήσεις δίνουν βαρύτητα στην ασφάλεια και στις υπηρεσίες περιπόλου. Η ειδικότητα του φρουρού που εργάζεται μέσα και έξω από μια εταιρία ή άλλο ιδιωτικό χώρο προσπαθώντας να αποτρέψει δυσάρεστα περιστατικά, συνεχίσει να παρουσιάζει ζήτηση.

ΑΝΕΡΓΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟ...

Ο άνεργος δεν είναι αυτός που δεν έχει εργασία ή χρήματα έτσι απλά. Ο άνεργος είναι αυτός που δεν έχει ρόλο στο κοινωνικό σύνολο.

Ο άνεργος είναι αυτός που φίλοι και γνωστοί αρχίζουν μέρα με τη μέρα να τον αποφεύγουν.

Οι απλοί γνωστοί γιατί δεν τον έχουν πια ανάγκη. Οι εργαζόμενοι φίλοι αρχικά τον αποφεύγουν από το φόβο πως μπορεί ίσως να ζητήσει βοήθεια που δεν μπορούν να του προσφέρουν. Κι αργότερα τον αποφεύγουν γιατί νιώθουν πως δεν έχουν να πουν πια τίποτα μαζί του. Και οι επίσης άνεργοι φίλοι τον αποφεύγουν όπως τους αποφεύγει και αυτός, για να μην βλέπει ο ένας την εικόνα του εαυτού του στα μάτια του άλλου.

Και κάπως έτσι το τηλέφωνο σταματάει να χτυπά από φίλους και συγγενείς μόνο. Γιατί οι τράπεζες που είχε το δάνειο του και τις πιστωτικές του κάρτες, τον θμούνται ακόμη, όταν περιμένουν μάταια να εισπράξουν τα χρωστούμενα λόγω ειλικρινούς αδυναμίας.

Και οι λοιποί λογαριασμοί θα συνεχίσουν να έρχονται κανονικά, το μόνο πράγμα που θα του μείνει απο την πρώην ζωή του.

Κι αν στην αρχή έψαχνε για άλλη εργασία και είχε ιδέες για δημιουργία και διάθεση να δουλέψει, όσο περνά ο καιρός πείθεται και ο ίδιος για την ανικανότητα του. Η απαξία των άλλων γίνεται και δική του προς τον εαυτό του και δεν έχει πια ούτε την πίστη ούτε την τόλμη.

Φυσικά και μισεί τον εαυτό του. Κι όσο χάνει αγαπημένους και φίλους τόσο περισσότερο μισεί τον εαυτό του.

Αυτός φταίει που απέτυχε στην ζωή του. Να την φτιάξει όπως ήθελε, ή να την φορτώσει σε κάποιο αφεντικό.

Αυτός φταίει που έφτασε να μην έχει δουλειά. Αυτός φταίει που οι άλλοι τον εγκατέλειψαν. Και έχουν δίκιο, τόσο μίζερος και ανίκανος και θλιβερός που είναι.

Κι όσο συνεχίζεται το καθεστώς της ανεργίας, τόσο ο άνεργος απομονώνεται. Τον απομονώνουν αλλά απομονώνει κι ο ίδιος τον εαυτό του.

Κι όταν περπατά στο δρόμο έτσι από συνήθεια, δεν ακούει ούτε βλέπει καλά. Στην αρχή δεν ακούει καλά γιατί ο λόγος του άλλου και η βουή της πόλης δεν του λέει τίποτα πια...

Κι έπειτα όσο οι κραυγές αυτών των φαφλατάδων που μιλάνε δήθεν στο όνομά του στις συγκεντρώσεις τους και τις πορείες που νοιώθει πως δεν τον αφορούν κορυφώνονται, τόσο η ακοή του μειώνεται.

Κι η όραση του επίσης, μην αντέχοντας την θέα όσων δουλεύουν ακόμη, τις κοροιδίες ενδόμυχα προς το άτομο του, την περιφρόνηση που επιδεικνύουν στο πέρασμα του. Από όλους/ες που μπορούν να ξοδεύουν ακόμη...

Κι έτσι μένει μόνος να τριγυρνά σε μια πόλη που δεν γνωρίζεις πια, ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν θυμάσαι πια, ένας ζωντανός νεκρός.

Με μοναδική σκέψη στον νου την ξαφνική αποκάλυψη πως τελικά η ζωή συνεχίζεται και η γη γυρίζει όπως πρώτα και χωρίς τη συμμετοχή του και χωρίς πια να τον αφορά...

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ...

Στο συνηθισμένο του παγκάκι καθόταν άπραγος όλο το πρωινό και ρωτούσε για δουλειά όποιον τύχαινε να κάτσει δίπλα του για λίγο.

Είχε 15 χρόνια στην Ελλάδα, δούλευε στις οικοδομές κυρίως και τελευταία στο μάζωμα των ελιών, μέχρι που το έχασε κι αυτό από τον ανταγωνισμό στην εύρεση δουλειάς...

Που κάθεται ελπίζοντας και περιμένει να βρεθεί κάτι άλλο...

Πάντα σαν απλός εργάτης, αφού δεν ξέρει να κάνει τίποτα άλλο εξειδικευμένο. Να βγαίνει ένα μεροκάματο, όπως λέει.

Εργατική δύναμη, το δίκιο του εργάτη, εργατική επανάσταση και λοιπές μπούρδες που χρόνια άκουγε κι ακόμη ακούει συχνά από τους ψευδο-επαναστάτες του ΠΑΜΕ με τους κομματικούς μισθούς για να κουνούνε κόκκινες σημαίες τακτικά στο κεντρικό σημείο που συχνάζει αναζητώντας το αφεντικό της ημέρας.

Που η μοναδική συνεισφορά τους στην κακομοιριά του και την αγωνία του είναι να τον κοροϊδεύουν με τέτοιες δήθεν "επαναστατικές" μαλακίες, που ο ίδιος δεν κατανοεί.

Γιατί χωρίς ένα εφήμερο έστω αφεντικό πάπαλα η δύναμη του εργάτη είτε Έλληνας είναι είτε ξένος. Και το καθημερινό φαί του επίσης. Και εντέλει και η ίδια του η επιβίωση.

Τι να κάνει ένας 50χρονος Αλβανός μπροστά σε 20χρονους Αλγερινούς και λοιπούς Αφρικανούς που σωρρηδόν κατέκλυσαν λάθρα τον τόπο και τις δουλειές, αφού οι ντόπιοι "αλληλέγγυοι" και τα στέκια τους μόνο αυτούς φροντίζουν προκλητικά κατ' αποκλειστικότητα.

Δεν αξίζουν τίποτα τα δυο του εργατικά χέρια στην πιάτσα, αν δεν υπάρχει κάποιος πρόθυμος να πληρώσει για ότι λίγο μπορούν να προσφέρουν, όχι βέβαια οι παραπάνω "αγωνιστές" που τον θέλουν μόνο να φωνάζει και ν΄ακολουθεί.

Δουλειά κι επιβίωση δεν μπορούνε να του προσφέρουν, αφού και οι ίδιοι παρασιτικά βιούν με άτοπα συνθήματα ονειρευόμενοι εξεγέρσεις του προλεταριάτου κι εαυτούς στην εξουσία.

Που δεν έχει να ελπίζει τίποτα από τέτοιους σωτήρες και το ξέρει (το έμαθε θέλοντας και μη, από τις καταστάσεις) ο άνεργος εργάτης, που τώρα δεν μπορεί τίποτα άλλο πέρα από το να τρίβει τα χέρια του να μετριάσει το κρύο και να επαναλαμβάνει τακτικά μονολογώντας:

- Δύσκολα τα πράματα...

ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ...

Τακτικά η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι εξασφάλισε τις προϋποθέσεις για μεγάλα επενδυτικά προγράμματα που θα μεταβάλουν και θ' αναπτύξουν την Ελληνική οικονομία.

Φυσικά τίποτε από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να συμβεί.

Επένδυση σημαίνει ότι ένας κεφαλαιούχος φέρνει τα λεφτά του και δημιουργεί υποδομές κατάλληλες να στηρίξουν μια παραγωγική δραστηριότητα. Το κίνητρό του είναι φυσικά το κέρδος.

Αλλά και το κράτος τον διευκολύνει να κερδίσει, διότι με τη δραστηριότητα που εγκαθιστά δημιουργούνται θέσεις εργασίας για τους πολίτες του και συνεπώς εθνικός πλούτος.

Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να αρχίσει κάποιος να συζητά για μια τέτοια παραγωγική επένδυση είναι γνωστό από τότε που υπάρχουν επενδυτές και επενδύσεις. Δηλαδή αξιοποιήσιμες πρώτες ύλες, διαθέσιμο κι εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό, εθνικές υποδομές σε δίκτυα και μεταφορές, εύκολη πρόσβαση σε γειτονικές αγορές, ευμενές κοινωνικό περιβάλλον, πολιτική σταθερότητα, ικανοποιητικό νομικό πλαίσιο, ευέλικτος κρατικός μηχανισμός και προπαντός μηδενική ή ελεγχόμενη από αυτούς διαφθορά.

Ποιες ακριβώς από αυτές τις προϋποθέσεις υπάρχουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα ώστε να την επιλέξουν οι επενδυτές;

Τι ακριβώς από όλα αυτά έχουμε εξασφαλίσει στους οποιουσδήποτε ώστε να θελήσουν να αναγορεύσουν την Ελλάδα σε επενδυτικό παράδεισο; Δυστυχώς τίποτε. Δεν μιλάμε για προθέσεις, αλλά για τις πραγματικές προϋποθέσεις.

Σε μια χώρα που βρίσκεται κάθε μέρα όλο και πιο κοντά στην κατάρρευση και τη χρεοκοπία. Γιατί κάποιος θα σπεύσει να επενδύσει σε μια χώρα που κάθε μέρα κινδυνεύει να αναφλεγεί και πάντως βρίσκεται υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο;
Που έχει κάθε μέρα και διαφορετικό τοπικό πανηγύρι, γιορτή, επέτειο, με πρώτο μέλημα του λαού το μεθύσι και τη διασκέδαση;

Πότε θα βρει χρόνο να δουλέψει και να παράξει οτιδήποτε;

Υπάρχουν μερικά ενδεχόμενα τα οποία μπορεί να υποθέσει κανείς. Ένα είναι ότι όλες αυτές οι επενδύσεις που έρχονται δεν είναι παρά "σε κουβέντα να βρισκόμαστε".
Ιδέες, συζητήσεις και σχέδια επί χάρτου που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν και απλώς ανακοινώνονται για δημιουργούν εντυπώσεις.

Δεύτερο είναι ότι οι επενδυτές δεν έρχονται για να επενδύσουν, αλλά για να αρπάξουν. Να επιβάλουν αποικιοκρατικούς όρους και να δεσμεύσουν για λογαριασμό του πόρους και υποδομές. Τέτοιες επενδύσεις με άνευ όρων παράδοση, ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας.

Και ένα τρίτο που έχει να κάνει με το βιοτικό επίπεδο του κόσμου. Δεν υπάρχει λόγος να κάνει κανείς παραγωγικές επενδύσεις για να καλύψει μια συνεχώς μειούμενη ζήτηση, που ενώ δεν υπάρχει χρήμα στα χέρια του πολύ κόσμου αυξάνεται αλόγιστα ο ΦΠΑ και οι τιμές των προϊόντων...

Τέταρτο είναι οι πληρωμένοι επαναστάτες του κώλου που θα κατεβάσει το ΠΑΜΕ σε κάθε υπόνοια σοβαρής επένδυσης που θα φέρει χρήμα στον τόπο, με πρόσχημα κάποια δικαιώματα μερίδας "εργαζόμενων", που συνηθισμένοι χρόνια στην ελάχιστη προσπάθεια και με ελλειπή προσόντα κρίνονται ακατάλληλοι από τον επενδυτή.

Ε, λοιπόν οι εργατοπατέρες κρίνουν καλύτερα να είναι όλος ο πληθυσμός σε έναν τόπο στην ανεργία, παρά να απομονωθούν κάποιοι αντιπαραγωγικοί για να δουλέψουν και να προκόψουν οι υπόλοιποι...

ΑΝΕΡΓΙΑ; ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ...

Τορναδόρος δούλευε ο άνθρωπος για χρόνια, μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε το αφεντικό κι έκλεισε το μηχανουργείο, τότε απολύθηκε και ο εργάτης. Σε 3 μέρες είχε βρει δουλειά παρόμοια με αυτή που έκανε ως τώρα, με καλύτερες εργασιακές συνθήκες σε μεγαλύτερη επιχείρηση...

Οδηγός σε επιχείρηση μεταφορών ήταν άλλος και τον απόλυσαν. Σε μια βδομάδα είχε βρει άλλη δουλειά πάλι σαν οδηγός, μα χωρίς να κουβαλεί τώρα κασόνια στην πλάτη του να φορτώνει και να ξεφορτώνει φορτηγά...

Άλλη δούλευε σε κομμωτήριο, έκοβε και λιμάριζε νύχια μόνο, μέχρι που θεωρήθηκε μη απαραίτητη και της είπαν να μην ξαναπάει. Πήρε τα εργαλεία της σ΄ένα κομψό βαλιτσάκι κι άρχισε επισκέψεις κατ΄οικον σε πελάτισσες που γνώριζε κι άλλες που την σύστησαν αυτές. Τώρα κερδίζει περισσότερα λεφτά δουλεύοντας τις ώρες που αυτή καθορίζει...

Τρείς μόνο μικρές ιστορίες εργαζόμενων που δούλευαν υπάλληλοι, απολύθηκαν και πήγαν αλλού ή έκαναν κάτι διαφορετικό και τα κατάφεραν καλύτερα από ότι ήταν πρώτα.

Έτσι είναι, όποιος είναι στην αγορά εργασίας δραστήριος, γνωστός στο περιβάλλον που κινείται, έχει κάτι να προσφέρει και το ξέρουν αυτό οι ανθρώποι οι άλλοι, δυνητικοί πελάτες ή εργοδότες, δέν χάνεται. Μένει άνεργος για λίγες μέρες ή βδομάδες και ξεκινά κάτι άλλο με αυτά που ξέρει να κάνει.

Ούτε καν πάει να ζητά παρασιτικά επιδόματα στο ΟΑΕΔ κλαψουρίζοντας για το ανύπαρκτο μέλλον του.

Στον αντίποδα έχουμε κάποιους υπάλληλους που βρέθηκαν με μια ευνοική συγκυρία ή κατά λάθος σε κάποιον παρασιτικό "δημόσιο φορέα" από αυτούς που πρόκειται να κλείσουν ή να συγχωνευτούν με άλλους, να χοροπηδούν στον δρόμο και να σκούζουν για τη δουλειά που θα χάσουν...

Ξέροντας πως είναι άχρηστοι κατά βάθος και ποτέ δεν θα βρούν αλλού δουλειά με τις τωρινές χαριστικές του αποδοχές αφού δεν προσφέρουν τίποτα, νομίζοντας λανθασμένα πως βολεύτηκαν από τύχη και καλυπτόμενοι από μια πλάνα μονιμότητα που τους υποσχέθηκαν, μας θέλουν συνένοχους με άτοπα επιχειρήματα να μας πείσουν να τους στηρίξουμε στον αγώνα να μην αλλάξει τίποτα, για να συνεχίσουν όπως πρώτα να πληρώνονται μισθούς κι επιδόματα σαν φύλακες ή τραπεζοκόμοι (οι συνήθεις ειδικότητες που δηλώνουν).

Μη μας λείψει η αχρείαστη παρουσία τους, ή μην αφήσουν τη βολική συνήθεια να κλέβουν τρόφιμα από την κουζίνα να τα κουβαλούν στα σπίτια τους (πραγματικό παράδειγμα), ή μη στερηθούν τη μίζα που είχαν στη ζούλα κι αυτοί;

Ρε άντε από δώ! Επιτέλους ξεκαθάρισμα...

ΨΕΥΤΙΚΗ ΑΝΕΡΓΙΑ...

Φαγάδικο στο κέντρο έχει ο Θοδωρής και παρόλο που έχει εξασφαλισμένη δουλειά παραπονιέται πως τα αρκετά λεφτά που βγάζει κάθε μέρα δεν του φτάνουν...

Γιατί είναι πατέρας κι έχει υποχρεώσεις στα παιδιά του, βολεύεται να λέει.

Έχει έναν γιο 25 χρονών μούσκαρο 1.95 στο ύψος και 150 οκάδες στο βάρος, που είναι λέει "άνεργος". Ο υπερφυσικός μπεμπές ασχολείται με το στοίχημα, μα χωρίς τα φόντα των προέδρων που κερδίζανε εκατομμύρια, αυτός παίζει 3 ευρώ και παίρνει πίσω 7 - 8, έτσι για να πλουτίσει θέλει έναν αιώνα συνεχών επιτυχιών. Ως τότε τον συντηρεί ο μπαμπάς. Επειδή λόγω του βάρους και της μαλακίας που τον κρατεί δεν μπορεί να κάνει 30 βήματα συνεχόμενα, απαίτησε και απόκτησε καινούριο αυτοκίνητο που πλήρωσε πρόθυμα ο μπαμπάς μαζί με την ασφάλεια και τα τέλη κυκλοφορίας, αν και κείνος έχει ακόμη ένα σαράβαλο 25ετίας...

Έχει δεύτερο γιο 20άρη που σπουδάζει γενικώς κι αορίστως σε περιφερειακό πανεπιστήμιο μια ειδικότητα που ποτέ δεν πρόκειται να του δώσει δουλειά, μα κάνει 4 χρόνια διακοπές μακριά από το σπίτι του μιας και πέρασε με λίγα μόρια. Απαιτεί όμως και λαμβάνει τουλάχιστον 1.000 ευρώ μηνιαίως για να ευημερούνε οι καφετέριες και οι πιτσαρίες της βλαχοκωμόπολης που τον φιλοξενεί...

Έχει μια κόρη ξετσανωμένη πουτάνα πριν κλείσει τα 18, που τα ενδιαφέροντα της περιορίζονται σε ψώνια, καλλυντικά, μπάνιο, ύπνο, βάψιμο, καφετέρια και ξενυχτάδικο κάθε βράδυ, όπου δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση στους dj με τα σκουλαρίκια και σε όποιους λελέδες διαπρέπουν στο κούνημα στην πίστα μέχρι να ξημερώσει...

Στο μαγαζί έχει δυο υπαλλήλους αλλοδαπές Βαλκάνιες που έχουν πλήρη μισθό και συντηρούν από οικογένεια με παιδιά η μιά, μέχρι τον αλκοολικό άντρα της η άλλη, που παραπατά όλη μέρα με ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι, αρκετά λεφτά κάθε μήνα...

Που πάνε χαμένα σε ξένες τσέπες, αφού δεν μπορεί ο φουκαράς ο Θοδωρής να βάλει τάξη στο σπίτι και το μαγαζί του. Να πάψει να ανέχεται στωϊκώς τους δήθεν "άνεργους" κεραβέληδες και να τους στρώσει στη δουλειά στο κερδοφόρο μαγαζί που τους συντηρεί όλους και περισσεύουν λεφτά και για ξένους.

Να ρίξει μερικούς πάσπαλους στους κόπρους που έκανε για να κοιμούνται όλη μέρα, ή να σύρει και το λουρικό αν χρειαστεί...

Να βάλει τον ένα να σκουπίζει το πάτωμα και να στρώνει τα τραπέζια, να πάρει τον άλλο τον πιο έξυπνο στην κουζίνα να μάθει να κόβει πατσά, να τυλίγει έντερα και να τσουδίζει αρνίσια ποδαράκια. Να στήσει την άλλη στην είσοδο να μοστράρει τις κωλομπούτες να μπαίνουν περισσότεροι πελάτες στο μαγαζί (που ποτέ δεν είχε πρόβλημα, από τις 5.30 το πρωί ως τις 3.00 το μεσημέρι γεμάτο είναι) και αφού φάνε, πληρώσουν και φύγουν να πλύνει τα πιάτα που της δίνουν λεφτά για λούσα.

Κι άμα θέλει συντροφιά ο dj να του ξεκαθαρίσει πρώτα στεφάνι και μετά θα μυριστεί το νινί που ποθεί, μην του μείνει αμανάτι αύριο η κόρη η πολυμεταχειρισμένη...

Όσο για τις Βαλκάνιες που θα χάσουν τη δουλειά τους άμα βάλει τα παιδιά του, ας πάνε αλλού ή ας κάνουν μια δική τους τέτοια δουλειά, τόσα χρόνια στο φαγάδικο θα την έχουν μάθει καλά πια.

Άκου εκεί ψεύτικη ανεργία και παράπονα τα κωλόπαιδα, ενώ έχουν μαγαζί έτοιμο στρωμένο που θα το κληρονομήσουν αύριο...

ΚΛΕΙΣΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ...

Μαζί γεννηθήκανε και μαζί παίζανε σαν παιδιά.

Ο πατέρας του ενός εργάτης, του αλλουνού ασκούσε κλειστό επάγγελμα μετά από εύνοια του ψηλού πολιτικού τον οποίο ακολουθούσε πιστά σε περιοδείες...

Μαζί μεγαλώσανε. Όταν χρειαζόταν κάποια λεφτά, ο ένας έκανε περιστασιακά κάποιες αγγαρείες, ο άλλος αντικαθιστούσε τον πατέρα του για λίγες ώρες με πολλαπλάσια κέρδη από τον αγγαρειομάχο.

Τελειώνοντας το σχολείο ο δεύτερος δεν νοιάστηκε για πανελλαδικές εξετάσεις και σπουδές, είχε εξασφαλισμένη και προστατευμένη δουλειά, όπως ο μπαμπάς που τότε έβγαινε στη σύνταξη.

Ο μη έχων στον ήλιο μοίρα πέρασε μερικά χρόνια σε σχολή κάνοντας έξοδα και κατόπιν έφτιαξε το βιογραφικό του που το έστελνε όπου εύρισκε, μπας και προσελκύσει το ενδιαφέρον κάποιου αφεντικού να τον προσλάβει. Μετά από δεκάδες βιογραφικά και συνεντεύξεις κατάφερε τελικά να φορτώσει τη ζωή του σε κάποιο αφεντικό έναντι ενός μέτριου μισθού.

Αυτό για λίγα χρόνια, μετά η δουλειά του μετατράπηκε σε εποχική, δούλευε μόνο τα καλοκαίρια και τον υπόλοιπο χρόνο σιτιζόταν από το ταμείο ανεργίας. Μέχρι που έφτασε 50 χρονών με άσπρα μαλλιά και το αφεντικό τον αντικατέστησε με δυό 20ρηδες αλλοδαπούς και βρέθηκε κυριολεκτικά στον δρόμο. Χωρίς δουλειά, λεφτά, ασφάλεια και περίθαλψη.

Όπου συνάντησε τον άλλο, τον παιδικό του φίλο που κονομούσε κάθε μέρα από το κλειστό επάγγελμα που κληρονόμησε από τον μπαμπά, δεν γνώρισε ούτε μια μέρα ανεργίας, δεν είχε ανταγωνισμό παρά από όμοιους του, ούτε είχε άλλο αφεντικό στον καφά του.

Έκανε λέει "απεργία" για να μην χάσει την κρατική προστασία και τα προνόμια από το κλειστό επάγγελμα που βρήκε έτοιμο, που είχε εκμεταλλευτεί ως τώρα για να δουλεύει απερίσπαστα με εγγυημένα κέρδη, έκανε προκλητικές δηλώσεις όπου έβλεπε κάμερα να τον σημαδεύει και καλούσε τον περιθωριοποιημένο άνεργο φίλο του να του συμπαρασταθεί, για να μην αλλάξει τίποτα στην δική του ζωή.

Πρέπει να τον στηρίξει τώρα ο άλλος;

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΑΞΗ...

- Δεν έχω δουλειά και φέτος, κλαψούρισε για πολλοστή φορά ο άλλοτε εποχιακά εργαζόμενος... Που όμως παρά τα χρόνια χάλια του δεν έχει κατανοήσει σε ποιά ακριβώς κοινωνική τάξη ανήκει και που πρέπει να στηρίξει για να καταφέρει κάποτε να δικαιωθεί... Έτσι γυρόφερνε τα πολιτικά γραφεία κι επαναλάμβανε την παραπάνω φράση σε ανθρώπους που ο ένας είχε κληρονομήσει το όνομα και την κλινική του πατέρα του και άλλος τεράστια αγροτική περιουσία με τσιφλίκια κι ακόλουθους, τρίτος περιμένει την σειρά του να εκπροσωπήσει το νομό στο κοινοβούλιο όπως οι πρόγονοι του, άνθρωποι που ούτε έψαξαν για δουλειά ποτέ (με την ξεφτίλα του βιογραφικού εννοώ που περιμένεις άλλος να σε επιλέξει αν σε γουστάρει, όχι να πηγαίνεις συστημένος λόγω ονόματος και παράδοσης), ούτε έχουν στερηθεί και πεινάσει ποτέ. Και όπως ήταν φυσικό δεν καταλάβαιναν τίποτα από δουλειά, ανεργία, φτώχεια, γυναίκα να γκρινιάζει και παιιδά να ζητούνε και να μη έχεις να δώσεις... Ξανακάνει το ίδιο λάθος όταν η μεγάλη θυγατέρα απόστρατου πολιτικού πλέον χαράζει τον δικό της δρόμο στην πολιτική σκηνή, με την ίδια φράση σε παρόμοια αυτιά παρόμοιων "στελεχών" που έχοντας ευνοηθεί για χρόνια από τον πατέρα επιθυμούν να συνεχίσουν να υπάρχουν και με την κόρη κι αναλώνουν τις προσπάθειες τους να επιβιώσουν άπαντες, τι να τους κάνει όμως μια παραπάνω ψήφος που τους πρόσφερε ο κλαψούρης φουκαράς ασυλλόγιστα, με αντάλλαγμα μια οποιαδήποτε θέση εργασίας, αδιαφορήσανε κι αυτοί... Πάλι πέφτει στα ίδια όταν οι αυτοδιοικητικές συμμορίες και παρέες μάχονταν να πάρουν την τοπική εξουσία κια τα έργα, έπεσε πάνω τους και του σφίξανε και το χέρι, κάπου γράψανε και τ' όνομα του στα ρουσφετοκιτάπια του ενός μηνός, μα όταν γίνηκαν οι εκλογές και μοιράστηκαν τα αξιώματα και τα οφίτσια, πετάξανε τα χαρτιά με τα ονόματα που μάζευαν από τα καφενεία, μαζί και το δικό του, δεν αναφερθήκανε ποτέ ξανά στην ύπαρξη του... Δεν αναρρωτήθηκε ποτέ τι δουλειά έχει με τους κομματικούς χορτάτους και βολεμένους που πάντα τα καταφέρνουν, δεν ξεκαθάρισε ακόμη στο μυαλό του σε ποιά κοινωνική τάξη πραγματικά ανήκει, ποιοι είναι στη ίδια θέση και μοίρα με αυτόν και μπορούνε να καταλάβουνε, ποιοί αγωνίζονται για να αμβλύνουν όσο μπορέσουν να πετύχουν τις αδικίες που γίνονται καθημερινά, ποιανών τα προβλήματα και οι ανησυχίες συμπίπτουν με τα δικά του... Μα είναι λίγοι και δεν ακούγονται, ποτέ όμως αυτός δεν τους ενίσχυσε στον αγώνα τους. Θαρρεί ο μπουνταλάς πως έχει μεγάλη αξία μοναχός του, που θ' αναγνωρίσουν αυτοδικαίως κάποτε τα γκρίζα κουστουμάκια και θα τον αποκαταστήσουν σε καρέκλα, δίνοντας του κι όσα στερήθηκε τα χρόνια που δεν έζησε... Ήταν απών όταν έπρεπε να φωνάζουν όλοι μαζί... Έτσι κατάφερε να ενισχυθεί το άλλο άκρο της κοινωνικής μαλακίας, αυτό που "αγωνίζεται" να έχουν προνόμια και να δουλεύουν οι τριτοκοσμικοί μετανάστες αδιαφορώντας εντελώς για τους ντόπιους, έχοντας μπροστάρηδες κάποια τυχάρπαστα δασκαλάκια και καθηγητάκια δευτεροβάθμιας που "τρύπωσαν" στο δημόσιο με bonus τρεις μήνες διακοπές το καλοκαίρι και νομίζουν πως εκεί σταματά και ο υπόλοιπος κόσμος... Αν τα καταφέρουν αυτοί και περάσουν τα δικά τους, τότε είναι που πρέπει ο κάποτε εποχικά εργαζόμενος και τώρα άνεργος να αλλάξει για τα καλά επαγγελματικό προσανατολισμό και να μάθει να κατασκευάζει βόμβες και ρουκέτες. Όχι βέβαια με ντενεκάκια και μπουκάλια μα μεγάλης ισχύος και καταστροφικές, γιατί με τον απελπισμένο που φτάνει στον πάτο κι ανασταίνεται ξανά, δεν παίζουνε...

ΠΕΙΝΑΛΕΣ - ΧΟΡΤΑΤΟΙ...

Έχετε την εντύπωση ότι θα σας ακούσει κάποιος Υπουργός; ή κι αν σας ακούσει θα ιδρώσει το αυτί του;

Ρωτάνε καμιά φορά όσοι με διαβάζουνε...

Ε, για το καλό τους θάπρεπε να με ψάχνουν και να με διαβάζουν προσεκτικά και καθημερινά, αφού τα περισσότερα που γράφω αφορούν αληθινές ιστορίες και γεγονότα, που έχω δει στον δρόμο, μου έχουν πει ή αποτελούν δικές μου αναμνήσεις από μια ζωή όχι πλούσια.

Για το καλό τους από όταν είναι πολιτευτές θα πρέπει να ενημερώνονται αυθεντικά για τον παλμό της κοινωνίας, για να μην πω να με ακολουθούν κιόλας στην πρωινή βόλτα μου να μαθαίνουν από πρώτο χέρι...

Με αρκετούς είμαστε "φίλοι" και στο facebook και με μια ματιά τα έχουν μπροστά τους όποτε θελήσουν.

Την ώρα που οι εναπομείναντες εργαζόμενοι πάνε στις δουλειές τους, οι νταβατζήδες αφήνουν στα επιλεγμένα στέκια τους ανάπηρους ζήτουλες, οι άνεργοι ασχέτως εθνικότητας στριμώχνονται και γροθίζονται κιόλας καμιά φορά για τυχόν μεροκάματο στην μαγαρισμένη πλατεία και οι γέροι αραγμένοι στα παγκάκια στον ήλιο αναπολούν παλαιότερα χρόνια που όλα ήταν καλύτερα κι ασφαλέστερα, χωρίς να τους πολυνοιάζει αν τότε κυβερνούσαν 3 καραβανάδες...

Όσοι γέροι εξασφάλισαν κανονική σύνταξη και δεν ψάχνουν τα σκουπίδια του ΙΝΚΑ ή της λαϊκής για λαχανικά να βγει το πιάτο της μέρας.

Ο χορτάτος δεν καταλαβαίνει την πείνα του νηστικού, αν δεν έχει αισθανθεί ο ίδιος εκείνο το γουργούρισμα που στρίβει το στομάχι!

Όσοι γίνονται υπουργοί είναι χορτάτοι και με πολύ απόθεμα λίπους κατά πλειοψηφία! Έχουν κατασπαράξει τον προϋπολογισμό ενός ολόκληρου κράτους, έχουν τσεπώσει ξένες μίζες, δάνεια, επιδοτήσεις για δημόσια έργα, αμυντικούς εξοπλισμούς, ακόμη και οικοδομικά υλικά, έπιπλα κι ότι άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου! Άδειασαν όλα τα ταμεία και τώρα απαιτούν απ τον λαό να τα ξαναγεμίσει με περικοπές μισθών και απολύσεις.

Από αξιοπρεπείς επαγγελματίες μας κατάντησαν επαίτες άνεργους, με χρέη και τρέχοντα έξοδα που δεν μπορούμε να πληρώσουμε. Πολλοί πρώην εργαζόμενοι και νυν απολυμένοι τρώνε στα συσσίτια! συνταξιούχοι ψάχνουν στα σκουπίδια! Γονείς δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους κι όταν το παιδί πεινάει, ο γονιός μπορεί να γίνει και φονιάς.

Βρισκόμαστε σε κατάσταση κατοχής σε καιρό ειρήνης! χωρίς να διαφαίνεται στο ορίζοντα καμιά προοπτική ανάκαμψης. Η εποχή του δημόσιου ρεφενέ πέρασε ανεπιστρεπτί, οι έχοντες θα παραμείνουν και κατέχοντες όσο αντέξουν κι όλοι οι υπόλοιποι θα πέφτουν όλο και παρακάτω...

Να βλέπαμε τουλάχιστον, μια κίνηση καλής θελήσεως: Να επέστρεφε κάποιος κάτι απ τα κλεμμένα, να τιμωρηθεί κάποιος μεγαλοφοροφυγάς, να αναγκαστούν να πληρώσουν οι πασίγνωστοι-άγνωστοι υπεύθυνοι της κρίσης...

Τίποτε από αυτά, δεν πρόκειται να γίνει και το πιο εξοργιστικό είναι πως και οι τριακόσιοι "εκλεγμένοι" σφυρίζουν αδιάφορα!

Όταν υπάρχει πρόβλημα, αντιμετωπίζεις το πρόβλημα, δε χώνεις το κεφάλι σου στην άμμο.

Πολλά μπορεί να ανεχθεί ο άνθρωπος του σήμερα, εκτός από την πείνα.
Τα παιδιά θα τα στείλει στο δημόσιο σχολείο να γλιτώσει τα δίδακτρα του ιδιωτικού, αναγκαστικά θα σταματήσει να κυκλοφορεί με ακριβά αυτοκίνητα, θα παίρνει συχνότερα το Μετρό και το λεωφορείο, δεν θα ξαναπάει σε ακριβό εστιατόριο και ξενοδοχείο, θα κάνει διακοπές στο χωριό του, μπορεί να μετακομίσει και στο δικό του ταπεινό σπίτι που το νοίκιαζε μέχρι χθες και είναι ανοίκιαστο εδώ και μήνες, όμως πρέπει κάτι να τρώει κάθε μέρα για να εξακολουθήσει να πορεύεται με αξιοπρέπεια.