ΑΝΕΡΓΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟ...

Ο άνεργος δεν είναι αυτός που δεν έχει εργασία ή χρήματα έτσι απλά. Ο άνεργος είναι αυτός που δεν έχει ρόλο στο κοινωνικό σύνολο.

Ο άνεργος είναι αυτός που φίλοι και γνωστοί αρχίζουν μέρα με τη μέρα να τον αποφεύγουν.

Οι απλοί γνωστοί γιατί δεν τον έχουν πια ανάγκη. Οι εργαζόμενοι φίλοι αρχικά τον αποφεύγουν από το φόβο πως μπορεί ίσως να ζητήσει βοήθεια που δεν μπορούν να του προσφέρουν. Κι αργότερα τον αποφεύγουν γιατί νιώθουν πως δεν έχουν να πουν πια τίποτα μαζί του. Και οι επίσης άνεργοι φίλοι τον αποφεύγουν όπως τους αποφεύγει και αυτός, για να μην βλέπει ο ένας την εικόνα του εαυτού του στα μάτια του άλλου.

Και κάπως έτσι το τηλέφωνο σταματάει να χτυπά από φίλους και συγγενείς μόνο. Γιατί οι τράπεζες που είχε το δάνειο του και τις πιστωτικές του κάρτες, τον θμούνται ακόμη, όταν περιμένουν μάταια να εισπράξουν τα χρωστούμενα λόγω ειλικρινούς αδυναμίας.

Και οι λοιποί λογαριασμοί θα συνεχίσουν να έρχονται κανονικά, το μόνο πράγμα που θα του μείνει απο την πρώην ζωή του.

Κι αν στην αρχή έψαχνε για άλλη εργασία και είχε ιδέες για δημιουργία και διάθεση να δουλέψει, όσο περνά ο καιρός πείθεται και ο ίδιος για την ανικανότητα του. Η απαξία των άλλων γίνεται και δική του προς τον εαυτό του και δεν έχει πια ούτε την πίστη ούτε την τόλμη.

Φυσικά και μισεί τον εαυτό του. Κι όσο χάνει αγαπημένους και φίλους τόσο περισσότερο μισεί τον εαυτό του.

Αυτός φταίει που απέτυχε στην ζωή του. Να την φτιάξει όπως ήθελε, ή να την φορτώσει σε κάποιο αφεντικό.

Αυτός φταίει που έφτασε να μην έχει δουλειά. Αυτός φταίει που οι άλλοι τον εγκατέλειψαν. Και έχουν δίκιο, τόσο μίζερος και ανίκανος και θλιβερός που είναι.

Κι όσο συνεχίζεται το καθεστώς της ανεργίας, τόσο ο άνεργος απομονώνεται. Τον απομονώνουν αλλά απομονώνει κι ο ίδιος τον εαυτό του.

Κι όταν περπατά στο δρόμο έτσι από συνήθεια, δεν ακούει ούτε βλέπει καλά. Στην αρχή δεν ακούει καλά γιατί ο λόγος του άλλου και η βουή της πόλης δεν του λέει τίποτα πια...

Κι έπειτα όσο οι κραυγές αυτών των φαφλατάδων που μιλάνε δήθεν στο όνομά του στις συγκεντρώσεις τους και τις πορείες που νοιώθει πως δεν τον αφορούν κορυφώνονται, τόσο η ακοή του μειώνεται.

Κι η όραση του επίσης, μην αντέχοντας την θέα όσων δουλεύουν ακόμη, τις κοροιδίες ενδόμυχα προς το άτομο του, την περιφρόνηση που επιδεικνύουν στο πέρασμα του. Από όλους/ες που μπορούν να ξοδεύουν ακόμη...

Κι έτσι μένει μόνος να τριγυρνά σε μια πόλη που δεν γνωρίζεις πια, ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν θυμάσαι πια, ένας ζωντανός νεκρός.

Με μοναδική σκέψη στον νου την ξαφνική αποκάλυψη πως τελικά η ζωή συνεχίζεται και η γη γυρίζει όπως πρώτα και χωρίς τη συμμετοχή του και χωρίς πια να τον αφορά...