ΑΝΕΡΓΟΙ ΚΑΦΕΤΕΡΟΒΙΟΙ...

Η ανεργία στους νέους έως 25 ετών βρίσκεται κοντά στο 60%. Αυτό όμως, αντί να προκαλέσει ένα μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας και αγανάκτησης στους δρόμους, προκαλεί μια παρά φύση συρροή του νεαρόκοσμου στις καφετέριες, τα καφενεία, τα μπαρ και τα σουβλατζίδικα ανά την χώρα. 

Οποιαδήποτε δημοτική υπηρεσία υπεύθυνη για τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος στην χώρα και να ρωτήσετε, θα σας επιβεβαιώσει πως τα εν λόγω μαγαζιά αυξάνονται και πληθύνονται υπέρμετρα, την ώρα που κλείνουν σωρηδόν τα εμπορικά καταστήματα και οι μικρές βιοτεχνίες, ενώ τα γραφεία παροχής υπηρεσιών στενάζουν από την έλλειψη πελατείας.

Πράγματι η Ελλάδα τείνει να γίνει μια απέραντη καφετέρια 24ωρης λειτουργείας!

Γιατί αλήθεια συμβαίνει αυτό; Ποια είναι η κινητήρια δύναμη η οποία υποστηρίζει την άνθιση όλων αυτών των φραπεδο-καπουτσινο-φρεντο- πωλείων;

Φαίνεται πως δεν είναι άλλο από το περιβόητο χαρτζιλίκι, που στην χώρα μας θεωρείται φυσικό να δίνεται ακόμη και σε «παιδιά» 30-40 ετών! Πίσω λοιπόν από όλους αυτούς τους έφηβους, μετέφηβους φοιτητές, αιώνιους φοιτητές, νεαρούς της παντρειάς, σχεδόν μεσήλικες σελέμηδες που αράζουν τα κορμιά τους ραχατλίδικα στα καφέ και τα μπαράκια της μόδας, υπάρχει πάντα ο μισθός του μπαμπά και της μαμάς, η σύνταξη του παππού και της γιαγιάς, το βοήθημα της ανύπαντρης θυγατέρας θείας, το επίδομα ανεργίας του αδερφού, η αγροτική επιδότηση του μέλλοντα πεθερού, τα μαύρα του λαμόγιου εργοδότη.

Αλλά εδώ θα ήθελα να ξεχωρίσω, αυτούς που πράγματι τεμπελιάζουν (και είναι ασύλληπτα πάρα πολλοί) και αυτούς που δεν μπορούν να βρουν δουλειά πού να μπορούν να κάνουν.

Προφανώς αφού είσαι άνεργος κάποιος καλύπτει τις ανάγκες σου, το φαΐ σου, τα ρούχα σου, τα τσιγάρα σου αν καπνίζεις, το internet και τον υπολογιστή από τον οποίο μας ξεδιπλώνεις το δράμα σου συχνά, το κινητό σου που όλη μέρα πασπατεύεις, μια έξοδο που και που και χίλια δυο αλλα...
Χα, χα! Ίσως να προτιμούν να πεινάσουν, να εξαφανιστούν ακόμα, να μην αφήσουν απογόνους που θα διαιωνίσουν αυτή την κατάσταση, αλλά δε θέλουν να γίνουν δούλοι έστω κι από δειλία, έστω κι από τεμπελιά.

Βλέπουν γύρω τους την άκοπη χλιδή που οι "άρχοντες" του τόπου και του κόσμου πρώτοι διδάξαν, βλέπουν τη δική τους καταδίκη σε μια μιζέρια, γιατί όσο καταδίκη και μιζέρια είναι η κακοπληρωμένη δουλειά, άλλο τόσο καταδίκη και μιζέρια και θάνατος είναι το σκότωμα της ώρας και της ζωής στην καφετέρια. Βλέπουν το αίσχος, το νιώθουν και απέχουν από αυτήν την ίδια τη ζωή τους, είτε συνειδητά είτε ασύνειδα.

Μα και πριν μια πενταετία η ίδια ήταν η νοοτροπία, τόσο των νέων όσο και των εργοδοτών. Οι δε πάντα ήθελαν φθηνούς δούλους για τις δουλειές τους, και οι μεν μια χαλαρή εργασία επειδή σπούδασαν.

Οι ατυχείς σημερινοί νέοι διοχετεύτηκαν αθρόα μέσω ενός συστήματος αχταρμά, όπως το ισχύον των Πανελληνίων εξετάσεων, προς σπουδές που τις περισσότερες φορές τους ήταν αδιάφορες, αλλά το κυριότερο: προς σπουδές απόλυτα ξεκομμένες από την αγορά εργασίας και την πραγματική αγορά παραγωγής πλούτου.

Τα παράπονα στους γονείς τους για τις πολιτικές επιλογές τους. Μην υπερπροστατεύετε τους νέους λοιπόν και δώστε τους έναυσμα ώστε να βγούν στη αγορά εργασίας έστω και κακοπληρωμένης αρχικά, μόνο ετσι θα μπούν στον αγώνα να παλέψουν για πιο καλοπληρωμένη εργασία και να καλυτερεύσουν το βιοτικό τους επίπεδο. Να επανεκπαιδευτούν. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Για πολλούς εξ αυτών δεν μπορεί να υπάρξει ούτε σοβαρό παράπονο, αφού κατά κανόνα επέλεξαν, βασισμένοι στο άρρωστο σοσιαλιστικό σύστημα, σπουδές "λούφας". Το κράτος δεν μπορεί να εξασφαλίσει εργασία για κανέναν, πέραν αυτών που πραγματικά χρειάζεται...

Το να καθαρίζεις τζάμια μαγαζιών πχ δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι η δουλειά που δε σου επιτρέπει να συντηρηθείς αξιοπρεπώς από τις απολαβές της. Διότι τότε δεν είναι δουλειά, είναι δουλεία. Πάει αλλού το πράμα διότι δεν προηγήθηκε κάποια καταστροφή λόγω πολέμου ή φυσικής καταστροφής.

Είναι καθαρά θέμα κοινωνικού σχεδιασμού. Που κάποιοι άλλοι άσχετοι με τους νέους σχεδιάζουν...