ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΑΞΗ...

- Δεν έχω δουλειά και φέτος, κλαψούρισε για πολλοστή φορά ο άλλοτε εποχιακά εργαζόμενος... Που όμως παρά τα χρόνια χάλια του δεν έχει κατανοήσει σε ποιά ακριβώς κοινωνική τάξη ανήκει και που πρέπει να στηρίξει για να καταφέρει κάποτε να δικαιωθεί... Έτσι γυρόφερνε τα πολιτικά γραφεία κι επαναλάμβανε την παραπάνω φράση σε ανθρώπους που ο ένας είχε κληρονομήσει το όνομα και την κλινική του πατέρα του και άλλος τεράστια αγροτική περιουσία με τσιφλίκια κι ακόλουθους, τρίτος περιμένει την σειρά του να εκπροσωπήσει το νομό στο κοινοβούλιο όπως οι πρόγονοι του, άνθρωποι που ούτε έψαξαν για δουλειά ποτέ (με την ξεφτίλα του βιογραφικού εννοώ που περιμένεις άλλος να σε επιλέξει αν σε γουστάρει, όχι να πηγαίνεις συστημένος λόγω ονόματος και παράδοσης), ούτε έχουν στερηθεί και πεινάσει ποτέ. Και όπως ήταν φυσικό δεν καταλάβαιναν τίποτα από δουλειά, ανεργία, φτώχεια, γυναίκα να γκρινιάζει και παιιδά να ζητούνε και να μη έχεις να δώσεις... Ξανακάνει το ίδιο λάθος όταν η μεγάλη θυγατέρα απόστρατου πολιτικού πλέον χαράζει τον δικό της δρόμο στην πολιτική σκηνή, με την ίδια φράση σε παρόμοια αυτιά παρόμοιων "στελεχών" που έχοντας ευνοηθεί για χρόνια από τον πατέρα επιθυμούν να συνεχίσουν να υπάρχουν και με την κόρη κι αναλώνουν τις προσπάθειες τους να επιβιώσουν άπαντες, τι να τους κάνει όμως μια παραπάνω ψήφος που τους πρόσφερε ο κλαψούρης φουκαράς ασυλλόγιστα, με αντάλλαγμα μια οποιαδήποτε θέση εργασίας, αδιαφορήσανε κι αυτοί... Πάλι πέφτει στα ίδια όταν οι αυτοδιοικητικές συμμορίες και παρέες μάχονταν να πάρουν την τοπική εξουσία κια τα έργα, έπεσε πάνω τους και του σφίξανε και το χέρι, κάπου γράψανε και τ' όνομα του στα ρουσφετοκιτάπια του ενός μηνός, μα όταν γίνηκαν οι εκλογές και μοιράστηκαν τα αξιώματα και τα οφίτσια, πετάξανε τα χαρτιά με τα ονόματα που μάζευαν από τα καφενεία, μαζί και το δικό του, δεν αναφερθήκανε ποτέ ξανά στην ύπαρξη του... Δεν αναρρωτήθηκε ποτέ τι δουλειά έχει με τους κομματικούς χορτάτους και βολεμένους που πάντα τα καταφέρνουν, δεν ξεκαθάρισε ακόμη στο μυαλό του σε ποιά κοινωνική τάξη πραγματικά ανήκει, ποιοι είναι στη ίδια θέση και μοίρα με αυτόν και μπορούνε να καταλάβουνε, ποιοί αγωνίζονται για να αμβλύνουν όσο μπορέσουν να πετύχουν τις αδικίες που γίνονται καθημερινά, ποιανών τα προβλήματα και οι ανησυχίες συμπίπτουν με τα δικά του... Μα είναι λίγοι και δεν ακούγονται, ποτέ όμως αυτός δεν τους ενίσχυσε στον αγώνα τους. Θαρρεί ο μπουνταλάς πως έχει μεγάλη αξία μοναχός του, που θ' αναγνωρίσουν αυτοδικαίως κάποτε τα γκρίζα κουστουμάκια και θα τον αποκαταστήσουν σε καρέκλα, δίνοντας του κι όσα στερήθηκε τα χρόνια που δεν έζησε... Ήταν απών όταν έπρεπε να φωνάζουν όλοι μαζί... Έτσι κατάφερε να ενισχυθεί το άλλο άκρο της κοινωνικής μαλακίας, αυτό που "αγωνίζεται" να έχουν προνόμια και να δουλεύουν οι τριτοκοσμικοί μετανάστες αδιαφορώντας εντελώς για τους ντόπιους, έχοντας μπροστάρηδες κάποια τυχάρπαστα δασκαλάκια και καθηγητάκια δευτεροβάθμιας που "τρύπωσαν" στο δημόσιο με bonus τρεις μήνες διακοπές το καλοκαίρι και νομίζουν πως εκεί σταματά και ο υπόλοιπος κόσμος... Αν τα καταφέρουν αυτοί και περάσουν τα δικά τους, τότε είναι που πρέπει ο κάποτε εποχικά εργαζόμενος και τώρα άνεργος να αλλάξει για τα καλά επαγγελματικό προσανατολισμό και να μάθει να κατασκευάζει βόμβες και ρουκέτες. Όχι βέβαια με ντενεκάκια και μπουκάλια μα μεγάλης ισχύος και καταστροφικές, γιατί με τον απελπισμένο που φτάνει στον πάτο κι ανασταίνεται ξανά, δεν παίζουνε...