ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟ-ΑΕΡΟΛΟΓΙΑ...

Βγήκε η Ντόρα και ανακοίνωσε ότι κάνει κόμμα. Μια κίνηση που αναμενόταν από καιρό, αφού την πέταξε η κομματική βάση. Και εκεί που περίμενε κανείς να πυροδοτηθεί μια συζήτηση στη κεντροδεξιά παράταξη για το τι πρέπει να κάνουνε τώρα (για τη χώρα όχι για το κόμμα τους) βγαίνουν και μαλώνουν για το '65, το '90, το '93, το 2000, το 2006.

Η επίσημη Νέα Δημοκρατία μάλιστα για να τονώσει το ενδιαφέρον των πολιτών επανέφερε το θέμα της αποστασίας!

Οι ανταλλαγές δημόσιων χαρακτηρισμών περί αποστασίας μεταξύ βουλευτών της ΝΔ και υποστηρικτών της Ντόρας Μπακογιάννη συνεχώς εντείνονται. Κι αν από την πλευρά της ΝΔ οι βουλευτές ομιλούν για νέα αποστασία, οι απέναντι της Δημοκρατικής Συμμαχίας θυμίζουν μια λίγο παλαιότερη αποστασία στις ημέρες της Πολιτικής Άνοιξης.

Κάτι σαν αερολογία του παρελθόντος τώρα στο παρόν με τα γνωστά επιτακτικά προβλήματα. Εκτός το ότι είναι αστείο να θέτει θέμα αποστασίας το κόμμα που έχει αρχηγό τον πάλαι ποτέ ηγέτη της Πολιτικής Άνοιξης και αντιπρόεδρο τον πάλαι ποτέ ηγέτη του Κινήματος Ελευθέρων Πολιτών που κι αυτοί μεταξύ άλλων διωχθέντων, παραιτηθέντων και πικραμένων της τελευταίας τριανταετίας δοκίμασαν τα ίδια κάποτε και λίαν συντόμως απέτυχαν όλοι, πλην του ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη που μπόρεσε να επιβιώσει ακόμη και με τα στελέχη που ανάδειξε και δεν είναι δα και ο αφρός της πολιτικής σκέψης.

Πιστεύουν ειλικρινά στο επιτελείο του Σαμαρά ότι η κουβέντα για την κομματική νομιμότητα ενδιαφέρει κανέναν άλλο εκτός ίσως τους υπαλλήλους της Ρηγίλλης; Ο γνωστικός κόσμος αδιαφορεί για το ποιος υπηρετεί την στενή κομματική νομιμότητα και ποιος είναι πιστός στον τωρινό αρχηγό. Αυτά πια δεν είναι προσόντα, είναι η ουσία του κομματικού σωλήνα. Οι οποιεσδήποτε μικρές αντιρρήσεις του κάθε βουλευτή ή πολιτευτή πρέπει να παραμένουν εντός του κόμματος, αν δε είναι σημαντικές πρέπει να οδηγούν σε αυτόβουλη αποχώρηση του διαφωνούντος. Οι παλιές πολιτικές και κομματικές ταμπέλες θέλουν πέταμα.

Τα παραπάνω αν κι αστεία αποδεικνύουν τη γνωστή εδώ και δεκαετίες εικόνα σύμφωνα με την οποία, όταν κανείς γίνεται αρχηγός κόμματος (τα ίδια σε όλα τα κόμματα) αυτό που φροντίζει κυρίως και πάνω από όλα είναι η μη αμφισβήτησή του από κανένα και ξεκαθαρίζει το κόμμα με "εκκαθαρίσεις", ώστε να διατηρεί όσο μπορεί περισσότερο τον θώκο του.

Ευρισκόμενος δε ο ίδιος αρχηγός στην αντιπολίτευση, ως δεύτερο μέλημά του έχει την ανατροπή της κυβέρνησης με κάθε τρόπο, θεμιτό κι αθέμιτο...

Εμείς όμως που δεν γυροφέρνουμε στα σαλόνια και τις επιτροπές του κάθε κόμματος, καθόλου δεν μας ενδιαφέρει αν προλάβει ο κάθε αρχηγός να κάτσει σε πρωθυπουργική καρέκλα στην διάρκεια της θητείας του, ούτε τον ψηφίσαμε για αυτό.

Μας νοιάζει αν κάνει κάτι από τη μεριά του να συμβάλλει στη λύση υπαρκτών προβλημάτων που ο ίδιοι οι πολιτικοί δημιούργησαν όταν κλήθηκαν να κυβερνήσουν...

Κι αν νομίζουν πως δίνουμε σημασία στα κομματικά τους τεκταινόμενα, υπάρχει το πρόσφατο ποσοστό της αποχής να τους θυμίζει που τους έχει γραμμένους ο υπόλοιπος κόσμος πέρα από τα ιδιοτελή κομματόσκυλα τους. Και η οργή των πολιτών δεν θα κάνει κομματικές διακρίσεις...