ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ...

Όλα τα ανακαλύψανε
μα μένει ένα μόνο,
ένα κουμπί να το πατώ
να σταματά τον χρόνο.

Όλοι πανηγυρίζουνε
τον χρόνο που τώρα αρχίζει,
αυτόν που έφυγε θρηνώ
και δεν ξαναγυρίζει.

Να μου έδινε μιά ακόμη ευκαρία να ζήσω πράγματα που δεν πρόκαμα, η δεν μπόρεσα, ή δεν με άφησαν ή δεν κατάφερα να τ' αποκτήσω τότε, τις 365 μέρες της διάρκειας του...

Ή απλά ανέβαλλα να τα κάνω, γιατί νόμιζα πως θα είχα και δεύτερη φορά την εν λόγω ευκαιρία, μα η κάθε μιά από τις παραπάνω μέρες ήταν μοναδική κι ανεπανάληπτη...

Το ζωογόνο δίλημμα, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Ή ΚΑΛΑ;

100 χρόνια μιζέριας κι αναμονής της ζωής του καλύτερου αύριο, ή
5 χρόνια να μπορείς να ζείς την κάθε στιγμή όπως ΕΣΥ την έχεις σχεδιάσει;

Να ζήσεις μόνο μιάν αυγή
τόση ζωή σε φτάνει,
ρόδο που ανθεί πολύ καιρό
την μυρωδιά του χάνει.

Κλείνοντας τις δημοσιεύσεις του 2007, μικρές συμβουλές για ένα καλύτερο 2008:

http://www.youtube.com/watch?v=fCwPbcg8GNk

Merry Christmas & Happy New Year!

Επειδή όλοι έχουμε ανάγκη απο ευχές, προσδοκώντας ένα καλύτερο αύριο, εναποθέτουμε στον Άγιο Βασίλη ή Santa Claus, ή όποιο άλλο όνομα του δίνουμε, την ελπίδα μήπως στο σακί που τον έχουν να κουβαλεί υπάρχει φέτος το δώρο που καρτερούμε, για μιά ευτυχισμένη ζωή.

Με τους Boney M - Feliz Navidad, και καλώς το 2008!

http://www.youtube.com/watch?v=rhcpjllC7ng

ΝΕΕΣ ΜΕ ΩΡΙΜΕΣ ΒΛΕΨΕΙΣ...

Δεν είναι μόνο η περίπτωση του Ζαχόπουλου, υπάρχουν πολλές άλλες καθημερινές περιπτώσεις νέων κοπέλων που έλκονται από όψιμους, άσχημους μα σχετικά εύπορους πορνόγερους. Περιπτώσεις που δεν θα δουν το φως τις δημοσιότητας γιατί δεν ενδιαφέρουν κανένα, μα υπάρχουν δίπλα μας και τις γνωρίζουν πολλοί.

Να μερικές χαρακτηριστικές:

α) Η πονήρω του κουρέα: Η πιο γλυκειά ασχημούλα κοπέλα, που έβλεπα πριν 3 χρόνια σ' ένα βιβλιοπωλείο. Για χάρη της έβγαζα φωτοτυπίες κι αγόραζα φακέλους από κεί, να βλεπόμαστε. Μιλούσαμε κιόλας, ευγενέστατη κι εξυπηρετική, νόμιζα πως σύντομα θα είχα μια ενδιαφέρουσα σχέση κι ότι άλλο θα προέκυπτε, μα αυτή είχε άλλα σχέδια. Ο ιδιοκτήτης στο βιβλιοπωλείο κόπανος, πουλούσαν μόνο μερικούς συνδετήρες και μολύβια όλο τον χρόνο, εκτός τα δικά μου χαλαλίκια για χάρη της, το μαγαζί δεν πήγαινε καλά και η κοπέλα μεταπήδησε στο διπλανό κουρείο, άγνωστο πώς.

Δεν είχε ιδέα από αντρικά κουρέματα που ασχολιόταν ο κουρέας για σχεδόν 40 χρόνια. Τον έβλεπα από το '73, που ερχόμασταν με τον γέρο μου να κουρευτούμε οικονομικά. Συνέχισα να πηγαίνω πότε - πότε, φαινόταν σοβαρός άνθρωπος όλα αυτά τα χρόνια, μόνος εκεί στο μαγαζάκι του 2Χ4,5 μέτρα.
Με μεγάλη έκπληξη είδα μιά φορά την κοπέλα που ήθελα, εκεί σαν βοηθό του. Γιατί τον έβλεπα να διώχνει άλλους νέους κουρείς που τελείωσαν κάποια σχετική σχολή κι ήθελαν να κάνουν την απαιτούμενη πρακτική άσκηση. Τους έδιωχνε με την δικαιολογία του μικρού του χώρου, "που να σταθούμε εδώ μέσα δυό άτομα"...

Αυτό φαίνεται πως δεν ίσχυε για την κοπέλα, την καλοδέχτηκε, την έμαθε να κουρεύει κουτσά - στραβά τους υπάρχοντες πελάτες του, γέροι όπως αυτός τώρα πιά και κείνοι. Η κοπέλα τελείως αλλαγμένη, καμιά σχέση με το γλυκό κορίτσι που ήξερα πρίν, άρχισε να μεταμορφώνεται σε σκύλα ολκής. Σε δυό χρόνια άλλαξε εντελώς. Το μαλλί, το ντύσιμο, την συμπεριφορά. Με απόφευγε, όποτε πήγαινα να κουρευτώ με άφηνε σε κείνον, αυτή εκνευρισμένη κατέφευγε πίσω απο την κουρτίνα. Ανέβαζαν και τις τιμές μήνα με τον μήνα. 8 ευρώ, 10...12...δεν ξαναπήγα.

Πήγαινε πολύ να γαμά ο γέρος αυτήν που επιθυμούσα εγώ και να τους πληρώνω και τους δυό. Η πονήρω δεν σταμάτησε εκεί. Άλλαξε σύντομα την ταμπέλα του μαγαζιού με άλλη, φωτεινή, με το δικό της όνομα τώρα. Και την διακόσμηση μέσα, που είχε μείνει στα '70...

Σε λίγο πήρε κι αυτοκίνητο, έβγαζε αρκετά από το μαγαζάκι με τους γέρους, της έδιναν εικοσάρικα και δεν ζητούσαν ρέστα, να τους χαϊδεύει λίγο τις φαλάκρες μετά το κούρεμα με τα χεράκια της, χαζογελώντας και προτάσσοντας το πλούσιο στήθος της. Δεν φαίνεται να παραπονιέται κανείς, φαίνεται πως τους αρέσει πολύ η φράση "Καλώς μου τον, πήρες τη σύνταξη, έχεις να πληρώσεις;" που τους υποδέχεται στο βασίλειο της τώρα πιά. Ο πρώην κουρέας μεταβλήθηκε σε άβουλο πλάσμα στα γεράματα. Εμένα φαίνεται να με μισεί, για ανεξήγητο λόγο και κάνει ότι μπορεί να την σιχαθώ τελείως, όποτε τύχει να περάσω απ' έξω.

Τι να με κάνει τώρα με τόσους πελάτες πρόθυμους, τι να την κάνω κι εγώ μεταχειρισμένη και σκύλα, να μαλάσσω αύριο τη κυτταρίτιδα στα πόδια που τώρα χαϊδεύουν άλλοι και να βλέπω το γλυκό πρόσωπο της όταν θάχει γίνει σαν φασινόπανο; Ποιός σας είπε πως γουστάρω σαβούρες; Την ήθελα όταν άξιζε, όχι τώρα.

β). Το χαζοκούνελο του φωτογράφου: Αυτό ακριβώς θυμίζει η εμφάνιση της, με τα βαμένα μαλλιά, το χαζό πρόσωπο και τα μπρός δόντια έξω. Όσο για εξυπνάδα, υπερέχει το τρωκτικό. Κυκλοφορεί μόνο νύχτα, την ώρα που κλείνουν τα μαγαζιά. Προτίμηση της συγκεκριμένο φωτογραφείο σε κεντρικό δρόμο, όπου περιμένει καρτερικά απέναντι να φύγει ο υπάλληλος, να μπεί να συναντήσει το αφεντικό μόνο. Να του επιδείξει τις στοματικές της ικανότητες, που θα είναι αξιόλογες, ώστε να αξίζουν 200 ευρώ τη φορά!

Δουλεύει σκληρά ο φωτογράφος, από τις 8.00 το πρωί στο μαγαζί του, μέχρι αργά το βράδυ, περασμένες 11.30, με την συντροφιά του. Χρειάζεται κάποια ανακούφιση στο τέλος της μέρας, ας πληρώσει και κατιτίς. Έτσι είχε και η χαζούλα εισόδημα αρκετό, να καλύπτει τις ανάγκες της που είναι ημερήσιος ύπνος, ντύσιμο του γούστου της, βάψιμο του μαλλιού κάθε τρείς μέρες και καθημερινή περιποίηση των νυχιών, όπου έδινε τα ρέστα της, τα έβαφε ένα χρώμα και μετά ζωγράφιζε από πάνω ασημένιες καρδούλες κι αστεράκια, να περνά η ώρα, να σχολάσουν οι υπάλληλοι, να βγεί κι αυτή να εισπράξει. Τι θα τα κάνει τόσα κέρδη ο γέρος, αφού είναι περιζήτητος σε εκδηλώσεις και δεν αφήνει κι άλλους νεώτερους να δουλέψουν, να βγάλουν κι αυτοί λεφτά.

Έχουμε κι έξοδα σου λέει, μαγαζί κατάφωτο και μεγάλες τζαμαρίες, να φαίνονται όλα απ' έξω, να έχουν να λένε οι γείτονες με ζήλια για την βραδυνή του συνήθεια, μα μόνο έβλεπαν, δεν τους εξυπηρετούσε με τον ίδιο τρόπο, δεν ήταν καλλιτέχνες κι αυτοί, έμεναν με την απορία κι έλεγαν διάφορα, από κεί το άκουσα κι εγώ και κατόπιν την είδα τη χαζοκουνέλα του.

Την έβλεπα συχνά να περιφέρεται στεκόμενη 10΄ σε κάθε βιτρίνα με γυναικεία είδη. Δεν ήξερα τότε τον προορισμό της, μου έξαπτε όμως ανομολόγητες φαντασιώσεις τι θα κάναμε με την χαζούλα, φαινόταν και γλυκούλα nerdy με τα μυωπικά γυαλιά της, την ήθελα στο κρεβάτι μου και της το είπα μιά φορά.

Τα φαινόμενα απατούν, την άλλη στιγμή μετατράπηκε σε λυσσασμένη σκύλα, βρίζοντας σκαιά κι απειλώντας με, με τα ιδιαίτερα σκληρά νύχια της, αν δεν είχα τέλεια αντανακλαστικά θα κυκλοφορούσα πολύ καιρό με εμφανή ουλή στο πρόσωπο.
Δεν θέλησε ούτε να δεί την συλλογή μου απο φωτογραφίες, προτιμούσε να χαζεύει αυτές που τράβαγε ο δικός της. Κι οι δικές μου είναι καλύτερες εγώ διαλέγω τα θέματα μου, δεν τραβώ σε γάμους, βαφτίσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις του νομού, μα εκείνη σημασία. Μεγάλο αφροδισιακό το κεντρικό φωτεινό μαγαζί και ο επώνυμος γέρος με φουσκωτό πορτοφόλι.

γ). Η χοντρούλα του μπακάλη. Αυτή έχει τα συστατικά να αποτελέσει μια σιχαμένη ιστορία. Η ηλίθια χοντρούλα που "δεν έπαιρνε τα γράμματα" να ξετελέψει τίποτα άλλο, η φτωχή οικογένεια της, ο κουτοπόνηρος συνοικιακός μπακάλης με σεξουαλικές διαστροφές που ικανοποιεί η υπάλληλος του, ο φτωχομπινές νταβατζής της κακής ώρας που του δίνει το μεροκάματο της κάθε βράδυ για φτηνά ερωτόλογα και σάλια.

Την νύφη πληρώνουν οι νοικοκυρές της περιοχής που αγοράζουν ακριβά τα χρειζούμενα για το τραπέζι τους από το εν λόγω μπακάλικο, να βγάζει κέρδη το μαγαζί για να βολεύονται όπως - όπως οι παραπάνω σκατάδες, στην σιχαμένη μιζέρια τους.

Δεν θα συνεχίσω γιατί βαρέθηκα, μα σίγουρα θάχετε να προσθέσετε τις δικές ανάλογες περιπτώσεις που θα βλέπετε γύρω σας.

Γιατί πάντα θα υπάρχουν!!!

ΓΥΜΝΟΣΑΛΙΑΓΚΑΣ ΠΕΡΙΩΠΗΣ...

Ο τίτλος ταιριάζει γάντι στον Ζαχόπουλο, που απασχολεί την κοινή γνώμη με τα κωμικοτραγικά του καμώματα.
Ο ορισμός του σκουληκιού στην πολιτική.

Άσχετος με τον πολιτισμό, βρέθηκε γραμματέας στο σχετικό υπουργείο εξοφλώντας εξυπηρετήσεις της δρ. Νατάσας. Η θητεία του αποθέωση του "αυλοκολακισμού" και τρανταχτό παράδειγμα προς αποφυγή για μελλοντικούς επίδοξους γλύφτες.

Διορισμοί συγγενικών και φιλικών προσώπων, ύποπτοι διαγωνισμοί κι αναθέσεις έργων, όργιο αποχαρακτηρισμών χώρων, εξυπηρετήσεις φιλικών συμφερόντων, απύθμενο θράσος, αλλαζονεία, κομπασμός, απειλές σε άλλους.

Έληξε άδοξα πριν μερικές μέρες η δράση του, με την επίκληση ερωτικού σκανδάλου κι εκβιασμού, από εξυπηρετηθέν εκ του ιδίου πρόσωπο.
Θύμα κι αυτός "φωτογραφιών σε προσωπικές στιγμές" κι οικονομικών απαιτήσεων ως εκ τούτου, λές και κάποιος με την φάτσα και το σώμα του θα μπορούσε να ελπίζει πως θα γαμούσε τζάμπα εμφανίσιμη κοπέλα.

Που βρέθηκε κατηγορούμενη για το αυτονόητο, να διεκδικήσει ένα μικρό μερίδιο από τα χρήματα που έβλεπε να κατευθύνονται σ' αυτόν, να φτιάξει κι αυτή την ζωή της με τα χρωματιστά χαρτάκια που έβλεπε να αλλάζουν χέρια επιτήδειων στο υπουργείο.

Που τα ήθελαν όλα για λογαριασμό τους. Και η σύζυγος τέτοια υποκρισία, τόσο επιθυμητό είναι πιά ένα μουσκάρι με λεφτά; Πού από έλλειψη προσωπικότητας και θέλησης να αγωνιστεί σε συνθήκες δύσκολες για αυτόν, πήδηξε από το μπαλκόνι μα δεν ψόφησε.

Για να τον έχουμε κι αύριο να παριστάνει το θύμα, ακόμη και τον τιμητή στην υπόθεση.
Έχει πλάκα να τον δούμε να ζητά κι αποζημίωση για "ηθική βλάβη" τον γυμνοσάλιαγκα.

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΚΙ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ...

1.
Μη με συγκρίνεις
με τους άλλους που γνωρίζεις
αν είμαι μόνος
κάτι αλλιώτικο ζητώ.

2.
Δεν περιμένω
στην ουρά για να πηδήξω
δεν θα σε πάρω
της μιας νύχτας εραστής.

3.
Δεν θα προδώσω
τις αξίες που πιστεύω
κι αν έχεις πείρα
καθόλου δεν με συγκινεί.

4.
Χωρίς παρέες
μπορώ να επιζήσω
κι αν δεν γελάω
δεν γουστάρω χαβαλέ.

5.
Και αν απέχω
από δόλιες απολαύσεις
έτσι επέλεξα
αδέσμευτος να ζώ.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΠΛΗΡΩΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ...

Λοιπόν βοσκήθηκες καλά και φέτος τα Χριστούγεννα;
Ξαμολύθηκες στις ταβέρνες, τα μπιστρό, τα μπάρ κλπ να χλαπακιάσεις αμάσητα τα μενού που πρόχειρα σου σέρβιραν; Αγανάκτησες μέχρι να κλείσεις τραπέζι, στριμώχτηκες κιόλας μιας και πολλοί άλλοι είχαν την ίδια πρεμούρα με σένα "να κάνουν ρεβεγιόν έξω";
Πλήρωσες πρόθυμα 40 - 60 ευρώ το άτομο;
Κοιμήθηκες τα ξημερώματα τύφλα από τα νοθευμένα ποτά που ήπιες;
Ξύπνησες το απόγευμα της άλλης μέρας, με καινούριες επιθυμίες;

Για ν' ανοίξεις τα χέρια σου να πάρεις τα δώρα που η τηλεόραση διαφημίζει και ξαναδιαφημίζει προς χάριν των λάγνων επιθυμιών της υπερκατανάλωσης, για να καλύψεις τα κενά, που το ίδιο το "σύστημα" σου δημιούργησε, με πρωτοπόρα την τηλεόραση και τα περιοδικά με τις εφημερίδες ν' ακολουθούν στον ίδιο δρόμο της κενότητας, του αποπροσανατολισμού και της ανθρώπινης μοναξιάς.

Τρέχεις στις βιτρίνες να ψωνίσεις κι έτσι νομίζεις ότι γεμίζει ο ψυχισμός σου με αγαθά που σου δίνουν την ψευδαίσθηση ότι κάτι είσαι κι εσύ τέλος πάντων, διάολε! Γελάς στιγμιαία για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ότι ζεις το νόημα και την ουσία των Χριστουγεννιάτικων ημερών και όχι μόνο. Κι όμως, μόλις φύγουν τα χρήματά σου, δεξιά κι αριστερά, τότε ξαναγυρίζεις στη ρουτίνα, τη μαυρίλα και την κατάθλιψη.

Γιατί κανένα τηλεοπτικό κανάλι, κανένα ραδιόφωνο, εφημερίδα και περιοδικό δεν θα σου αποκαλύπτουν την αντικειμενική αλήθεια. Ότι, δηλαδή, σε θέλουν μια ζωή θύμα στο βωμό της κατανάλωσης και της ρηχής επικοινωνίας.
Ξοδεύεις τα λεφτά σου για ν' αγοράσεις οτιδήποτε σου πλασάρουν, για την απόλαυση της στιγμής.

Η υποκρισία στις ανθρώπινες σχέσεις δίνει και παίρνει.
Ιδίως στην επαρχία έχει γίνει κάτι παραπάνω από συνήθεια.
Είναι θεσμός και σύμφυτη με το χαρακτήρα σου.
Θέλεις χρήματα και κοινωνική αναρρίχηση, χωρίς κόπο, κι αν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη, όπως βλέπεις να γίνεται με αρκετούς "αετονύχηδες" που το "σύστημα" ευνοεί.
Το κινητό (ιδίως μέσα στο αυτοκίνητο) και το τσιγάρο έχουν καταντήσει το "σήμα κατατεθέν" όλων σας.
Όπως το βαμμένο μαλλί και τα νύχια, διαφορετικά κάθε λίγες μέρες, για τα θηλυκά

Ζούμε, την εποχή του άκρατου ΕΓΩ και του πονεμένου ΕΜΕΙΣ.
Για να σκορπάμε το χρήμα και οι γύρω μας άνθρωποι να μας κάνουν υποκλίσεις και τεμενάδες, άσχετα αν, μόλις γυρίσομε την πλάτη, μας χλευάζουν και μας ειρωνεύονται.

Προσπαθούμε κι εσύ κι εγώ κι όλοι να ξεπεράσομε τα κόμπλεξ της απομόνωσης και της φτώχειας για ν' αποκτήσομε κι εμείς, όπως οι άλλοι, όνομα, λεφτά, και κατ' επέκταση, υπόσταση, οντότητα, πλούτο, εξουσία.
Για να μπορέσουμε να ζήσουμε στις σημερινές συνθήκες.
Αλλιώς θα μας βγάλουν στο περιθώριο αυτοί που "μπορούν".

Όπως βλέπω να γίνεται ήδη, που όποτε δεν έχω λεφτά να ξοδέψω, δεν με καλούν πουθενά, δεν με θέλουν για παρέα. Και παράλληλα να μου κλείνουν πόρτες, να μην μπορώ να γνωρίσω αυτούς που θα μου χρησίμευαν να υλοποιήσω τα σχέδια μου, να κάνω αυτό που θέλω και να βρεθώ κι εγώ με τα λεφτά που αξίζω και στερούμαι ακόμη.
Ξέρω κι εγώ να φάω, να γλεντήσω, να ζήσω καλύτερα από τον καθένα.

Με τον δικό μου τρόπο όμως, τον μοναδικό, όχι όπως την άμορφη σκατομάζα του πλήθους, που πολλές φορές σιχαίνομαι να αναμιγνύομαι σε μαζικές εκδηλώσεις.

Γι' αυτό αύριο που θα με συναντήσεις μην με ρωτήσεις που πήγα, δεν με είδες πουθενά!
Δεν μπορούσα φέτος, δεν κατάφερα να κονομήσω, να ξεχωρίσω, να διακριθώ, να σε κάνω να ζηλέψεις την πανέμορφη συνοδό που νοίκιασα ακριβά, αφού το ταίρι μου δεν το βρήκα, ζητούσε κι αυτή να έχω λεφτά για χάρη της, μα δεν άξιζε τόσα αυτό που είχε να προσφέρει για αντάλλαγμα.

Τα πέρασα στο σπίτι τα Χριστούγεννα, έφαγα καλό σπιτικό φαγητό, δεν περίμενα δώρα, μα τουλάχιστον δεν έβλεπα την γελοία μάπα σου να χασκογελά μαχμουρλίδικα.

Jingle Bells by Perry Como. ΟΠΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ!

Το παρακάτω video του πασίγνωστου "Jingle Bells", στέλνει ευχές ευτυχίας γύρω από τον κόσμο, χρόνια τώρα τέτοιες μέρες.
Τραγουδισμένο υπέροχα απο τον Perry Como, κάτι έχει να θυμήσει ή να πει σε κάθε άνθρωπο, βαθύτερο από το "very Merry Christmas", που ηχεί τυπικά.

Να προσθέσω την δική μου επιθυμία, να μπορούμε να βλέπουμε αισιόδοξα μισογεμάτο (και κάτι παραπάνω ακόμη!) το ποτήρι της ζωής, αντί μισοάδειο όπως μας μάθανε για τα χρόνια που περνούν...

Για μιά φορά ακόμη, ας το απολαύσουμε παρέα:

http://www.youtube.com/watch?v=DIhMIOQyQWQ

ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ...

Πολλές ευχές για όλους μας
για το καινούριο έτος
χαρές που δεν γνωρίσαμε
να τις χαρούμε φέτος.

http://www.virtualworlddirect.com/microsite/elotterytv.asp

Όχι απλά μια ακόμη ευχετήρια κάρτα με απρόσωπες και τυπικές ευχές.
Κρύβει κάτι παραπάνω, μα πρέπει να τολμήσετε να το ανακαλύψετε...
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΤΥΧΗ!!!

ΝΑ ΤΑ ΜΑΣ ΠΑΛΙ!...

Να τα πάλι τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά.
Μαζί τους και όλοι εκείνοι που θέλουν να μας πείσουν για το χαρμόσυνο των ημερών.

Άκουγα κάποιον απ' αυτούς να παρουσιάζει τα σχέδια του για τις παραμονές της πρωτοχρονιάς. «Λοιπόν, τώρα όλοι σχεδιάζουμε πως θα περάσουμε την πρωτοχρονιά. Φυσικά, όσοι έχουν οικογένειες, θα κόψουν την βασιλόπιτα και μετά όλοι έξω...». Άλλοι θα πάνε εδώ, άλλοι θα πάνε εκεί, άλλοι θα κόψουν την βασιλόπιτα και μετά θα βγουν, άλλοι θα βγουν και θα κόψουν έξω την βασιλόπιτα. Άλλοι θα περάσουν με φίλους, είτε έξω είτε μέσα στο σπίτι. Και συνέχιζε να λέει τι θα κάνουν και άλλοι και άλλοι και άλλοι.

Στάσου ρε και μας τα έπρηξες με την φόρα σου. Εσύ κατάφερες και πήρες το χριστουγεννιάτικο δάνειο σου ή το δώρο σου.
Σκέφτηκες πως εκεί έξω, υπάρχουν άνθρωποι που είναι μόνοι; Ανήμποροι; Άρρωστοι;
Ή απένταροι που δεν θα περάσουν καλά τις γιορτές όπως θα επιθυμούσαν κι αυτοί; Αυτούς γιατί δεν τους αναφέρεις;
Για αυτούς δεν υπάρχουν Χριστούγεννα;
Τα Χριστούγεννα δηλαδή είναι μόνο για όσους έχουν φίλους, είναι πλούσιοι ή (έχουν πλούσιο αφεντικό), νέοι και υγιείς;
Για τους άλλους δεν γεννήθηκε ο Χριστός, όπως μας λένε 2007 χρόνια τώρα;
Για τους άλλους δεν θα αλλάξει ο χρόνος;

Τι υποκρισία, να ρίχνεις πέντε τάλιρα στην χούφτα του παιδιού στο φανάρι και στους άλλους αναξιοπαθούντες που όλο περιέργως πολλαπλασιάζονται τέτοιες μέρες, γιατί λες, μέρες που είναι, ας δώσω που δεν δίνω όλο τον χρόνο, να συγκαλύπτεις έτσι τις όποιες τύψεις νιώθεις γιατί εσύ έχεις ενώ αυτοί δεν έχουν τάχα, και μετά να προγραμματίζεις πως θα καλοπεράσεις ΕΣΥ, μέρες που είναι.

Δηλαδή να βγεις έξω, που βγαίνεις κάθε μέρα, να βοσκηθείς στις ταβέρνες που σκάρωσαν τα μενού του ρεβεγιόν, να σκάσεις στο φαγητό που σκας σχεδόν κάθε μέρα, να τα σπάσεις στα μπουζούκια που τα σπας σχεδόν κάθε μέρα, να βρεθείς με τους τόσο πια πολύτιμους φίλους σου που βρίσκεσαι κάθε μέρα και να κάνεις στο φινάλε τις ίδιες μαλακίες που κάνεις και κάθε μέρα. Μόνο που θα τις πληρώσεις πιο ακριβά αυτές τις μέρες, "για το καλό χρόνου" όπως σου λένε κι υπακούς πρόθυμα.

Και την Δευτέρα στη δουλειά σου, η κλασική ηλίθια ερώτηση των συναδέλφων: "πως πέρασες την πρωτοχρονιά";

Κι ας ξέρουν πως είσαι μόνος, ή έχεις την μάνα σου στο νοσοκομείο, κι ας ξέρουν πως δεν έχεις λεφτά, ή έστω στο φινάλε από πεποίθηση δεν θέλησες να πας πουθενά, να ανακατευτείς με τα καρακατσουλιά και έκατσες στο σπίτι σου ή κοιμήθηκες.

Εκεί έξω λοιπόν, παίζεται το μεγάλο κόλπο των ημερών που δεν είναι άλλο από την ανάγκη να κινηθεί το χρήμα.
Εξ ου και όλα τα μηνύματα των «εκδρομικών», «εξωτικών» «ζεστών», «οικογενειακών», «φιλικών», «σκυλάδικων», «μπαρ-άδικων» κλπ Χριστουγέννων. Πεταμένα λεφτά, να προσθέσετε στο εισόδημα των επιτήδειων επιχειρηματιών.

Αν μπορείτε να αντλήσετε από τις ημέρες αγάπη και ζεστασιά, μπορείτε να το κάνετε οπουδήποτε και με οποιουσδήποτε. Αν μπορείτε αυτή την αγάπη να την μοιραστείτε και με εκείνους που δεν έχουν από που λαμβάνειν, τότε κάντε το.

Αν θέλετε να είστε λιγότερο φλύαροι μην ρωτήσετε αύριο τον καθένα πως πέρασε τις γιορτές.
Και έχετε πάντα στο μυαλό σας πως, είτε είναι γιορτές είτε όχι, ο κόσμος παραμένει το ίδιο καθημερινός.

Πέντε δέκα λαμπιόνια παραπάνω δεν αρκούν να ζεστάνουν την παγωνιά των ψυχών γύρω μας.

ΤΟ ΤΑΞΙΜΟ ΤΟΥ ΜΑΝΟΛΗ...

Ο Μανόλης ήταν τυροκόμος το περισσότερο μέρος του χρόνου.
Απομονωμένος στους κούμους κοντά στα μαντριά, δεν είχε πολλές κοινωνικές επαφές.
Μια από τις φορές που συναναστράφηκε με συγχωριανούς του, είπε να κάνει μια βάφτιση, να έχει κουμπάρους και κοινωνικότητα όποτε κατέβαινε στο χωριό.

Βρέθηκε λοιπόν στην εκκλησία, μαζί με πλήθος πολύ, μα όπως ήταν μαθημένος στη μοναξιά του, δεν καταλάβαινε όλες τις λέξεις που λέγανε, άγνωστες κάποιες για αυτόν.
Νονός ο Μανόλης, η τελετή προχωρούσε κανονικά, ώσπου έφτασε η στιγμή να αναλάβει το παιδί.

Τον ρωτά ο παπάς:
- Αποτάσσεσαι τον Σατανά; Κι ο Μανόλης που δεν καταλάβαινε και πολύ την νέα για αυτόν λέξη:
- Τάσσω του μια γραβιέρα. Ο κόσμος γελά, ο παπάς συνεχίζει το τυπικό:
- Αποτάσσεσαι τον Σατανά;
- Τάσσω του άλλη μια, αποκρίνεται αμέσως ο Μανόλης...
- Αποτάσσεσαι τον Σατανά;
Επαναλαμβάνει για τρίτη φορά ο παπάς όπως προστάζουν οι κανόνες.

Μα ο Μανόλης είχε αρχίσει να εκνευρίζεται από τις δήθεν απαιτήσεις του και γυρίζει προς το μέρος του λέγοντας έντονα:
- Άκου παπά, άμα θέλεις κι εσύ καμιά γραβιέρα έχει καλώς, να σου δώσω, μα του διαόλου δεν του δίνω άλλη!!

ΓΙΑ ΛΙΓΑ ΨΙΧΟΥΛΑ ΣΥΜΠΟΝΙΑΣ...

Γιορτινές κι «Άγιες» μέρες πλησιάζουν.
Στο πνεύμα των ημερών η συμπαράσταση και η συμπόνια στους αδύναμους και τους καταπονημένους από τη ζωή.

Τα φαινόμενα επαιτείας και επίκλησης για βοήθεια αυξάνονται αυτές τις μέρες ή ίσως γίνονται περισσότερο αισθητά γιατί αυτή την περίοδο νιώθουμε πιο ευάλωτοι, η συναίσθηση και η ευαισθησία μας ενεργοποιούνται σε μεγαλύτερο βαθμό.

Ρακοσυλλέκτες αγάπης παντού, ακόμη και σε χώρους που δεν περιμένεις να συναντήσεις, σε αιφνιδιάζουν με την επιμονή τους και σε εγκλωβίζουν πότε σε συναισθήματα ενοχής για την απαθή και άκαμπτη στάση σου και πότε σε συναισθήματα φιλευσπλαχνίας και ταυτόχρονης ανακούφισης γιατί εσύ είσαι σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με αυτούς.

Σήμερα έχουν εκσυγχρονίσει τις μεθόδους τους αυτοί οι ρακοσυλλέκτες αγάπης. Δεν αρκούνται πλέον να εκφράσουν την ανάγκη τους για βοήθεια στην άκρη του δρόμου, αλλά εισχωρούν και στα μέσα μαζικής μεταφοράς κι αναγκάζουν τους χρήστες τους να τους συμπονέσουν, απαγγέλοντας το δικό τους ποίημα του πόνου και της δυστυχίας.
Τα "ποιήματα" είναι πανομοιότυπα σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, λες κι ο δημιουργός τους δεν είχε έμπνευση, ή χειρότερα όλα έχουν τον ίδιο δημιουργό και μόνο οι εκτελεστές αλλάζουν.
Και ηχούν τόσο ψεύτικα, που ελάχιστοι συγκινούνται κι αποφασίζουν να βοηθήσουν.
Κάποιοι θα πεθάνουν σε στρώμα παραγεμισμένο με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, ζητιάνοι από συνήθεια και πεποίθηση.
Και αν ανάμεσα τους κάποιοι πραγματικά έχουν ανάγκη;
Πώς να μαντέψεις τους πραγματικούς πένητες, να μην πάνε χαμένα τα όβολα που θα διαθέσεις;

Με αφορμή αυτόν τον προβληματισμό η σκέψη οδηγείται ακόμη πιο πέρα από αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος.

Ποιοι τελικά είναι οι ρακοσυλλέκτες της αγάπης;

Αυτοί που θύματα ενός κοινωνικού ρατσισμού εξαιτίας μιας φυσικής αδυναμίας ή ενός ατυχήματος δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσουν τα «προς το ζην» και εξαρτώνται από άλλους ζητώντας ψίχουλα αγάπης δηλαδή οικονομικής βοήθειας ή μήπως εκείνοι που είναι οικονομικά αυτόνομοι, φαινομενικά επαρκείς σε όλους τους τομείς, αλλά συναισθηματικά πληγωμένοι και αγωνίζονται μέσα από ένα βλέμμα, ένα μήνυμα, ένα άγγιγμα, για ψίχουλα αγάπης;

Σε αυτή την περίπτωση βέβαια τα ψίχουλα δεν έχουν υλικό αντίκρισμα, αλλά ισοδυναμούν με ανάγκη για ειλικρινές ενδιαφέρον, συντροφικότητα, μοίρασμα, κοινή πορεία στη ζωή.

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ...

1.
Από την πρώτη την στιγμή όταν γεννήθηκα
ότι μου είπανε για σένα δεν τ' αρνήθηκα
του κόσμου οτι είσαι η ενδοξότερη πατρίδα
μα όπως μεγάλωνα τα χάλια σου τα είδα.

2.
Είδα τριγύρω μου το ξέσπασμα της βίας σου
τ' αποτελέσματα του μίσους, της μανίας σου
με κάθε αιτία οδομαχίες, διαδηλώσεις
κι ύστερα τις πληγές σου προσπαθείς να επουλώσεις.

****************************************************************
Ποιός θα μου πεί, ποιός θα μου λύσει μιά απορία
πού θα σε βγάλει η τρελή σου η πορεία
ποιός θα μου πεί, πώς κλείνει αυτό που μέσα μου ματώνει
όπου κι αν πάω η πατρίδα με πληγώνει.
******************************************************************

3.
Τόσοι ανίκανοι ηγέτες σε λεηλάτησαν
κι αφού σου πήραν ότι είχες σε παράτησαν
ρίξε ένα βλέμμα, οι εχθροί καραδοκούνε
και τα παιδιά σου στον στρατό αυτοκτονούνε.

4.
Κοίτα το χάος, σκέψου τι σε περιμένει
αφού οι έξυπνοι σου είναι παροπλισμένοι
κάνε μιά ύστατη προσπάθεια να ξεφύγεις
και τις σωστές τις σκέψεις μην τις καταπνίγεις.

[Ξανά: Ποιός θα μου πεί, ποιός θα μου λύσει μιά απορία
πού θα σε βγάλει η τρελή σου η πορεία......]

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ...

Ζούν καλά κι απολαμβάνουν τα οφέλη της τόλμης τους.

Όλοι όσοι τολμούν να "παρανομούν", κάνοντας το δικό τους. Όλοι όσοι έχτισαν σε δάση, βιάζοντας βάναυσα το φυσικό περιβάλλον, καταπατώντας νόμους κι αποφάσεις.

Θα χαίρονται εσαεί το αυθαίρετο τους, χωρίς η πολιτεία να πάρει ποτέ μέτρα εναντίον τους; Όλους αυτούς που έχτισαν σε δάση, τα τρωκτικά των Πολεοδομιών που ανακάλυψαν (προφανώς με το αζημίωτο) κάποιες "τρύπες" για να επιτρέψουν στους ιδιοκτήτες να χτίσουν βίλες σε όλη τη χώρα, θα τους αφήσουμε έτσι;
Έτσι φαίνεται πως θα γίνει πάλι.

Προχθές την πλήρωσε ένας υπουργός, τώρα πάλι σιωπή υποκριτική. Γιατί η κοινωνία είναι πέρα για πέρα διεφθαρμένη. Έχει λουφάξει τώρα, ώσπου να ξεχαστεί η υπόθεση, ίδια κι απαράλλαχτη με "πολλές δικές μας".
Όλη η ελλάδα γεμάτη από άδειες αναψυκτηρίων. Η κοινωνία λουφάζοντας ελπίζει πως κι αυτή η μπόρα θα περάσει, θα προκύψουν άλλου είδους θέματα στο μεταξύ, κάποιος θα σκοτώσει τη γυναίκα του και μετά θα αυτοκτονήσει, να έχουν τα κανάλια υλικό για 4 - 5 μέρες, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης θα στραφεί αλλού, οπότε πλέον τρέχα γύρευε. Η βασική υπόθεση ξεχάστηκε.
Πάμε για άλλα.

Όπως συμβαίνει πάντοτε σ' αυτή τη χώρα της συναλλαγής και της απλωμένης παλάμης.

Κατά βάθος όμως για όλα φταίει ο κόσμος. Το μόνο που επιδιώκει είναι να αρπάξει μιά ευκαιρία, να εκμεταλλευτεί μιά κατάσταση, για να πετύχει έναν διορισμό, να να γλιτώσει τις εισφορές στα ίδια τα δικά του ταμεία, να ξεγελάσει την εφορία, να χτίσει το αυθαίρετο για ένα κεραμίδι.

Μα αυτόν τον κόσμο του "μέσου", της απάτης, της κομπίνας, της κονόμας, ποιός τον κατάντησε έτσι;

Μόνος του, με δική του πρωτοβουλία, μπλέχτηκε με την βρωμιά;

Η πολιτική ζωή όπως είναι σήμερα, οι πελατειακές σχέσεις, δεν διαμόρφωσαν μιά χαώδη κατάσταση στην οποία επικρατέι το "άρπαξε να φάς και κλέψε να έχεις;"
Βαδίζει πλέον κανείς σήμερα όπως λένε "με τον σταυρό στο χέρι;"

Κι έτσι θα γυνεχίζεται η κατάσταση που βολεύει τους πεεισσότερους με προσβάσεις στον κόσμο της εξουσίας, μέχρι οι ίδιοι οι πολιτικοί να πάρουν πρωτοβουλίες, να αρχίσουν να την περιορίζουν, ελπίζοντας να μειωθεί δραστικά ή και να εξαλειφτεί κάποτε, όσο έιναι στην ζωή κι αυτοί, να το δούν τελειωμένο.
Με την βοήθεια όλων μας όσων δεν έχουμε να πειρμένουμε τίποτα από την διαιώνιση αυτής της νοοτροπίας του παρακμιακού κατεστημένου.

Για να γίνουμε όλοι καλύτεροι. Ως άτομα κι ως κοινωνία.

ΛΟΓΩ ΚΑΚΗΣ ΠΡΟΘΕΣΗΣ...

Συχνά αποκαλύπτονται σκάνδαλα διαφθοράς, γίνονται καταγγελίες που φτάνουν στα υπουργεία, μα εκεί σταματά η υπόθεση.

Παρά τις πομφόλυγες περί πάταξης της διαφθοράς στο δημόσιο, αυτή διαδίδεται σε όλο και χαμηλότερα στρώματα υπαλλήλων. Διεκδικούν κι αυτοί το μερίδιο τους στην αφαίμαξη του πολίτη που συναλλάσεται μαζί τους.

Η πάταξη δεν είναι δυνατή γιατί το "κουκούλωμα" και η συγκάλυψη είναι συντονισμένα και για αυτό πολύ αποτελεσματικά.

Γίνονται απο τις ίδιες τις υπηρεσίες τις οποίες οι ίδιες οι κυβερνήσεις έχουν δημιουργήσει και στελεχώσει.
Φαίνεται στην κοινή γνώμη σαν να είναι ανίκανη η κάθε κυβέρνηση να την πατάξει ή περιορίσει έστω, μα είναι αλήθεια θέμα ανικανότητας ή κακής πρόθεσης;

Δυστυχώς ισχύει το δεύτερο.

Χιλιάδες κομματικά στελέχη, διψασμένα για εξουσία, ισχύ, πλουτισμό, αναγνώριση, έχουν επανδρώσει τις ηγεσίες αυτών των φαύλων υπηρεσιών του δημοσίου και νέμονται τα προνόμια και τα ωφέλη της θέσης τους.
Η κάθε κυβέρνηση αν ήθελε μπορούσε να εντοπίσει τις παρανομίες και τους παρανομούντες.

Αν το κάνει όμως, θα χρειαστεί να συλλάβει τα δικά της παιδιά, τα δικά της κομματικά στελέχη και να αφοπλίσει τους δικούς της κομματικούς μηχανισμούς.
Αυτή η πελατειακή σχέση δημόσιας διοίκησης και εκάστοτε κυβέρνησης είναι που συντηρεί όλα αυτά τα χρόνια την διαφθορά στο δημόσιο.

Και μ' αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να αντιμετωπιστεί ούτε η φοροδιαφυγή ,ούτε η εισφοροδιαφυγή, ούτε τα λαδώματα σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου, ούτε και η αμέτρητες μικροεξυπηρετήσεις της καθημερινότητας των πολιτών.

Κανείς δεν πρόκειται να τολμήσει να δυσαρεστήσει αυτούς ακριβώς που τον έφεραν στην θέση που είναι και διεκδικούν τώρα την ανταμοιβή που ο ίδιος τους έταξε.

Άσε που περιμένει στην γωνία η αντιπολίτευση, να καταγγείλει ατασθαλίες, επιδρομές και κομματικοποίηση, για τα μάτια του ανύποπτου κάσμου και μόνο, ενώ την ίδια στιγμή δικά της στελέχη εργάζονται κι ελπίζουν να βρεθούν σύντομα στην θέση αυτών που καταδικάζουν...

ΕΘΙΜΑ, ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΠΑΛΩΘΙΕΣ...

Ποιος λέει πως υπάρχει ηθική υποχρέωση να τηρούνται όλα τα έθιμα ακόμη και αν είναι ανόητα ή βάρβαρα ή φονικά για αθώους πολίτες;
Από πού προκύπτει ότι πρέπει να συνεχίζεται ένα έθιμο που το έχει εντελώς στρεβλώσει η παράνομη εμπορευματοποίηση των όπλων και όταν όσοι το τηρούν ρισκάρουν τη ζωή άλλων;

Τα γεγονότα στον Μυλοπόταμο μα συχνά κι αλλού, επιβεβαίωσαν ξανά ότι το έθιμο της μπαλωθιάς έχει εκφυλιστεί και ότι η ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή είναι παράγοντας που δυναμώνει την παραβατικότητα.
Οι μπαλωθιές στην Κρήτη, σίγουρα δεν είναι έθιμο αιώνων. Εξάλλου πώς να ήταν, αφού μέχρι λίγο πριν την επανάσταση του 1866 τα πυροβόλα όπλα στην Κρήτη ήταν ελάχιστα. Ίσως γι αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ πηγή νομικού δικαίου, ως έθιμο.

Στην πράξη «μπαλωθιές» ήταν λίγοι πυροβολισμοί στον αέρα, συνήθως από τον πατέρα του γαμπρού ή της νύφης ή τον πατέρα του παιδιού που βαφτιζόταν, με όπλα κειμήλια από τους απελευθερωτικούς αγώνες, που χρησιμοποιούνταν όμως με πλήρη συνείδηση της ιστορικής τους σημασίας.

Έθιμα που ήταν απορριπτέα, η κοινωνία τα απέβαλε.
Όπως για παράδειγμα το έθιμο της επίδειξης του σεντονιού με το αίμα της παρθένας νύφης την επόμενη του γάμου. Το έθιμο εγκαταλείφθηκε, αφού πέρασε μια μεταβατική σύντομη περίοδος που το απαραίτητο για επίδειξη αίμα, το εξασφάλιζε ένας φουκαράς κόκορας με τη ζωή του! Σήμερα από κανένα δεν λείπει το έθιμο!

Σήμερα αντί για τήρηση ενός εθίμου ως σεβασμού στην παράδοση, βρισκόμαστε μπροστά σε μια εκτροχιασμένη και αρκετές φορές φονική κατάσταση.

Οι μπαλωθιές σκοτώνουν ή τραυματίζουν συχνά αθώους και ανυποψίαστους πολίτες. Από έθιμο εκφυλίστηκε και κάποιοι κατάφεραν να μετεξελίξουν το έθιμο σε βαρβαρότητα, με την εικόνα κάποιων καλασνικοφόρων και κουμπουροφόρων συντοπιτών μας, να κραδαίνουν τα όπλα και να πυροβολούν όπου τύχει ή καμιά φορά και στα κεφάλια των άλλων.
Εδώ στην Κρήτη κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι το συνεργαζόμενο συνάφι των ελλήνων και αλλοδαπών εμπόρων όπλων οδήγησε την παραδοσιακή μπαλωθιά, στον εκτροχιασμό. Ένα συνάφι που συνέβαλλε να εκφυλιστεί αυτό το κρητικό έθιμο, λεηλατώντας τις αλβανικές κι άλλες τριτοκοσμικές (από τον κομμουνισμό) στρατιωτικές αποθήκες και πλουτίζοντας από αυτό.
Όπως ακριβώς ανάλογο σινάφι επέβαλε και την τεράστια εξάπλωση των ναρκωτικών στις νεώτερες γενιές καλοπερασάκηδων Ελλήνων.

Όλοι ως πολίτες έχουμε κάποια ευθύνη, γιατί καθόμαστε μακριά και σιωπηλοί από αυτό το τριτοκοσμικό κατάντημα να πέφτουν από παντού κουμπουριές και ριπές από (τεχνολογικά ξεπερασμένα πιά) καλάσνικοφ σχεδόν σε κάθε εκδήλωση.
Αλλά πρώτα και κύρια έχουν ευθύνη όλοι ανεξαίρετα οι πολιτικοί, και οι λοιποί κρατικοί και τοπικοί παράγοντες που παρακολουθούν απαθείς αυτό το χάλι είτε από φόβο ή καιροσκοπισμό ή ψηφοθηρία.
Και με την ευκαιρία:
Τι γίνανε οι βαρύγδουπες δεσμεύσεις που ανέλαβαν Κρητικοί πολιτικοί τον Ιούλιο του 2005, οι οποίοι υπέγραψαν το «Πρωτόκολλο Διακήρυξης Ενάντια στην Παράνομη Οπλοφορία και Οπλοχρησία», που παρουσίασε στα Ανώγεια ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης; Πολλοί από τους υπόλοιπους πολιτικούς μας συνεχίζουν να χορεύουν και γλεντοκοπούν πλάι - πλάι με τα καλάσνικοφ!
Μήπως οργανώθηκε τότε απλά μια φιέστα εντυπώσεων χωρίς να έχει η κυβέρνηση πρόθεση να ασχοληθεί στη συνέχεια επί της ουσίας;
Μήπως ορισμένοι πολιτικοί που το υπέγραψαν, με πλήρη συνείδηση ότι δεν θα τιμήσουν την υπογραφή τους, είναι οι ίδιοι μέρος του προβλήματος;

Είναι καιρός να ζητηθεί, ως πρώτο μέτρο, από τους πολιτικούς και τους τοπικούς παράγοντες του νομού μας τουλάχιστον, να υπογράψουν μια δημόσια συμφωνία δέσμευσης ότι:
Σε οποιαδήποτε εκδήλωση παρευρίσκονται, από τη στιγμή που θα αρχίσουν πυροβολισμοί, να καλούν από μικροφώνου τους οπλοφόρους να σταματήσουν.
Αν συνεχίζονται οι πυροβολισμοί να στέλνουν ισχυρό μήνυμα αντίδρασης με την αποχώρησή τους.
Αν δεν αποχωρούν θα τους βαραίνει και ανάλογη πολιτική ευθύνη.
Υπάρχουν ιδέες να γίνουν μερικά σκοπευτήρια και να περιοριστούν εκεί οι φανατικοί του είδους. Μήπως πρέπει να ξεκινήσουν, μπας γλιτώσουμε στο μέλλον τους υποψήφιους νεκρούς και τραυματίες αλλά και την παραπέρα προσβολή της ιστορίας της Κρήτης;

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ...

Πολλά έχουν ακουστεί, πολλά έχουν γραφτεί για το θέμα της διοικητικής μεταρρύθμισης της χώρας αλλά το τι τελικά θα γίνει κανείς δεν γνωρίζει αφού η κεντρική εξουσία δεν ξεκαθαρίζει τη θέση της.

Το μόνο που κάνει είναι να «πετά» στον αέρα διάφορες κουβέντες σε στιλ απόψεων - προτάσεων για να δει αντιδράσεις και όπου κολλήσει.

Ακούγονται σχέδια για συνενώσεις Νομαρχιών (για την Κρήτη έχει προταθεί μία Νομαρχία) που θα αριθμούν περίπου το ένα τρίτο (1/3) αυτών που είναι σήμερα. Ακούγονται σχέδια για δημιουργία μεγάλων Δήμων (5 - 6 στο Νομό Χανίων) που θα είναι δυνατοί για να μπορούν να διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους.

Μεγάλα σχέδια για την Αυτοδιοίκηση ή μήπως σενάρια για το κατά πως βολεύει ο «Καποδίστριας 2»;
Υπάρχει ελεύθερη ακομμάτιστη σκέψη που βάζει πρωταρχικό ζήτημα την πραγματική αποκέντρωση;

Πραγματική αποκέντρωση σημαίνει να υπάρχει κατοχυρωμένος θεσμός Αυτοδιοίκησης που να διέπεται από νομικό πλαίσιο και αρχές.
Να έχει αυτοτέλεια και αρμοδιότητες. Να έχει δικούς της οικονομικούς πόρους για την αυτοδύναμη ανάπτυξη της, για να μην είναι ο ζητιάνος της κεντρικής εξουσίας όπως σήμερα.

Να μπουν όρια ώστε να είναι διακριτοί οι ρόλοι του καθενός, Δήμος - Νομαρχία - Κράτος.

Έτσι θα γνωρίζει ο κάθε θεσμός τις αρμοδιότητες του και ο πολίτης θα ξέρει ποια πόρτα να κτυπήσει και από πού θα ζητήσει ευθύνες. Να εφαρμόζεται ο δημοκρατικός προγραμματισμός. Η διαχείριση των πόρων να είναι υπόθεση της Αυτοδιοίκησης.
Να είναι πολιτική διαδικασία και όχι τεχνοκρατική διεκπεραίωση.

Να επιδιώξει την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη συμμετοχή των πολιτών, οι δε εκλογές για την ανάδειξη της, να γίνονται με το σύστημα της απλής αναλογικής. Έτσι με λίγα λόγια θέλουμε την αυτοδιοίκηση με πόρους και αρμοδιότητες. Ισχυρή να λύνει προβλήματα, οικονομικά αυτοδύναμη και όχι ζητιάνο της κεντρικής εξουσίας.

Θέλουμε να κάνουμε εμείς κουμάντο στον τόπο μας.

Το κυρίαρχο ζήτημα δεν είναι οι συνενώσεις ή η κατάργηση των Νομαρχιών ή των Περιφερειών. Σαφώς έχει σημασία κι αυτό και πρέπει να συζητηθεί, να μπουν σοβαρά κριτήρια ώστε να μην προκύψουν προβλήματα αλλά να δημιουργηθούν σχήματα ισχυρά που να μπορούν εύκολα να διοικηθούν.

Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι:

Είναι διατεθειμένη η κεντρική εξουσία να κάνει πραγματική αποκέντρωση που σημαίνει να εκχωρήσει πόρους αρμοδιότητες και εξουσίες στην αυτοδιοίκηση;

Είναι διατεθειμένη η κεντρική εξουσία να αλλάξει το φορολογικό σύστημα ώστε η αυτοδιοίκηση να έχει τους δικούς της πόρους;
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι η κεντρική εξουσία χάνει τη διαχείριση ενός μεγάλου μέρους χρημάτων και ένα μεγάλο μέρος της εξουσίας που σήμερα κατέχει.

Είναι διατεθειμένη να τα παραδώσει;

Αν η κεντρική εξουσία διατίθεται να προχωρήσει σε πραγματική αποκέντρωση, όπως περιγράφηκε παραπάνω, τότε καλώς κουβεντιάζουμε.

Αν όμως δεν υπάρχει τέτοια διάθεση τότε ίσως να μην υπάρχει λόγος συζητήσεων για τη διοικητική μεταρρύθμιση. Γιατί το να γίνουν έτσι απλά κάποιες συνενώσεις Δήμων και Νομαρχιών χωρίς να εφαρμοστούν τα παραπάνω είναι κοροϊδία.

Το μόνο που θα γίνει είναι να συνενώσουμε τη φτώχεια και την κακομοιριά μας.

ΚΑΙ Ο ΚΑΤΕΛΗΣ STAR;

Πέρυσι έλαβε χώρα ένα πείραμα.
Ένας συνθέτης γνωστότατων τραγουδιών που σημείωναν μεγάλη επιτυχία την εποχή τους, άσχετα αν είχαν «καλλιτεχνική» αξία, (ποιός την καθορίζει άραγε;) είχε μια απορία:
Τι θα γινόταν αν έγραφα σε ένα απλό χαρτί μερικά απλά λόγια της καθημερινής ζωής, έτσι πρόχειρα και τα έδινα να τα τραγουδήσει ένα κοινό άτομο, χωρίς ιδιαίτερα φωνητικά προσόντα, μάλιστα κάτω από τον μέσο όρο εμφάνισης κι ευφυΐας;

Η απορία του λύθηκε τάχιστα, με την βοήθεια της trash TV, που διέδωσε την έμπνευση του:
ΚΙ ΑΥΤΑ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ! Μέσα σε μια νύχτα μόνο.

Το πόπολο ξυπνούσε την άλλη μέρα το πρωί κι είχε έναν ακόμη star να αποθεώνει. Και πολλαπλασιάστηκαν σύντομα, ολόκληρη ομάδα. Ένα τσούρμο από παζαβούς, παράουρους και κακομούτσουνους απολάμβανε δόξες star του πενταγράμμου.

Ζούσαν τις καλύτερες στιγμές της μίζερης και περιθωριακής ζωής τους, αναγνωρίζονταν στο πλήθος, έκαναν πωλήσεις αφάνταστες για αυτούς, είχαν προσκλήσεις για εμφανίσεις σε μαγαζιά, άρχισαν να έχουν και απαιτήσεις...

Άθελα τους οι περισσότεροι, έδωσαν ένα σπουδαίο μάθημα στην βιομηχανία του θεάματος, που ήταν κι ο απώτερος σκοπός του στιχουργού - συνθέτη και βασικού συντελεστή της δόξας τους.

Έκανε σκόνη τον μύθο για το λούσο και το «ταλέντο» που περιέβαλλε κάποια λουστραρισμένα πουσταρέλια και καλλίγραμμες αοιδούς του κώλου.

Μπούρδες όλα! Αρκεί μια τηλεοπτική προβολή, της κακής ώρας μάλιστα στην εν λόγω εκπομπή, να μετατρέψει ένα «απόβλητο» της κοινωνίας σε αναγνωρίσιμο star.

Η αμέριστη συμβολή του φιλοθεάμονος κοινού που ψοφά για νέα πρόσωπα και καταπίνει αμάσητο ότι του σερβίρουν για διασκέδαση, θεωρείται δεδομένη.
Ούτε ιδιαίτερη νοημοσύνη απαιτείται, ούτε προσεγμένη εμφάνιση, ούτε να είναι κανείς πρόθυμος κι ανοιχτός να χωράει το ταλέντο του άλλου, να τον σπρώξει μπροστά στην επιτυχία. Μύθος τα star- ιλίκια που πλασάρουν οι εταιρείες και πληρώνετε ακριβά.

Πιο συμπαθής όλων ο Νίκος Κατέλης, ο αφελής χοντρός, ο τύπος που θα ερχόταν στο παγκάκι δίπλα μου αν μ' έβλεπε μόνο και θα αράδιαζε δεκάδες ιστορίες με τον δικό του τρόπο, όπως τα βλέπει αυτός τα πράγματα. Δεν θα ζητούσε τίποτα, μόνο λίγη προσοχή, λίγη ώρα να το ακούω επιδοκιμάζοντας τον.

Δεν γνωρίζω τον ίδιο, κάποιον σαν αυτόν ξέρω, ίδιο πράμα. Περνά ευχάριστα η ώρα, χαλαρώνοντας μαζί τους, στα παγκάκια δίπλα στην παραλία και με λίγη προσοχή εκ μέρους μου γίνονται καλοί αφηγητές, ξεναγοί στα δικά τους μονοπάτια της ζωής. Και μ' ένα φτηνό κέρασμα επιπλέον με λατρεύουν!

Από πεποίθηση δεν αγοράζω ποτέ δίσκους, κασέτες ή CD κανενός «καλλιτέχνη», δεν τρέχω στα μέρη που «εμφανίζονται» ούτε συμβάλλω με άλλο τρόπο στον πλουτισμό τους, μα εδώ διασκεδάζω την απρόσμενη (για αυτόν, όχι για τα media) επιτυχία.

Εν αγνοία σου Νίκο, έδωσες ένα γερό μάθημα σε κάθε φιλόδοξο πούστη (gay, αν πετύχει) ή πρόθυμη πουτανίτσα, που θέλουν να κλαψουρίζουν την «χαμένη τους αγάπη» στα αυτιά μας νομίζοντας πως είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε τα γαμήσια που τους ρίχνανε όμοιοι τους πριν μας τους φορτώσουν για star.
Μα από μικρό κι από τρελό;;; μαθαίνεις...!

ΜΙΑ ΤΣΙΓΓΑΝΑ ΕΠΕΜΕΝΕ...

1.
Μιά τσιγγάνα μου 'λαχε
μιά μέρα μεσημέρι
με τράβαγε και μούλεγε
την μοίρα μου πως ξέρει.

2.
Μιά τσιγγάνα επέμενε
και πλήρωσα να μάθω
τι μου γράφει η μοίρα μου
αργότερα να πάθω.

3.
Μιά τσιγγάνα μάντεψε
πως μ' έχουνε ματιάσει
μα θα γυρίσει ο καιρός
κι η τύχη μου θ' αλλάξει.

4.
Μιά τσιγγάνα ασήμωσα
κι έμαθα για σένα
τα πράγματα που μυστικά
κρατούσες απο μένα.

5.
Κι αν απ' όσα έμαθα
ένα να βγεί αλήθεια
θα πιστεύω στο κισμέτ
κι ας είναι παραμύθια.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΓΙΑΤΡΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΡΙΑ...

Ο Περδικολευτέρης, ορεσίβιος από την Μαδάρα, πηγαίνει την γυναίκα του την Ανεζίνα που δείχνει άρρωστη και μελαγχολική, στο νοσοκομείο, σε ένα γιατρό.
Και οι δυό γέροι, περασμένα τα ογδόντα η γυναίκα, μεγαλύτερος ο γέρος.

Ο γιατρός νέος, την εξετάζει, και θέλοντας να πειράξει τον παππού που τον έβλεπε αγράμματο κι απλοϊκό, του λέει:
- Παππού υπάρχει πρόβλημα με την υγεία της γιαγιάς και μοναδική θεραπεία είναι το sex...
- Σέξι; Ίντα είναι αυτό πάλι, ρωτάει ο παππούς.
- Sex παππού, του λέει ο γιατρός, ξέρεις, την βάζεις στο κρεβάτι, ανεβαίνεις εσύ από πάνω και...
- A! Την κακή πράξη εννοείς, λέει ο παππούς.
- Όπως το ξέρεις εσύ. Πρέπει να το κάνει παππού, θα ξανανιώσει η γιαγιά όπως παλιά...
Την αγαπούσε την γριά του ο Περδικολευτέρης. Μια ζωή περάσανε μαζί.
- Άμα είναι για την υγεία της, να το κάνομε γιατρέ. Και πόσο συχνά πρέπει;
- Τουλάχιστον τρεις φορές τη βδομάδα, λέει ο γιατρός.
- Δηλαδή κάθε πότε; ρωτάει με ενδιαφέρον ο γέρος.
- Ε, να παππού, λέει ο γιατρός, ας πούμε Τρίτη - Πέμπτη - Σάββατο.
- Λοιπόν παιδί μου, λέει σκεπτικός ο Περδικολευτέρης, αφού είναι για το καλό της, Τρίτη και την Πέμπτη εντάξει. Αλλά κάθε Σάββατο πάω στο μαντρί και είναι μακριά, αποκλείεται να σου τη φέρνω!

ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ...

Το περασμένο Σάββατο ήταν η παγκόσμια μέρα δράσης κατά της κλιματικής αλλαγής.

Το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Χανίων συμμετείχε στην εκδήλωση που έγινε στην πλατεία της αγοράς, μάλιστα έκλεψε την παράσταση με μιά πρωτότυπη κατασκευή των ενήλικων μαθητών του, στα πλαίσια του μαθήματος "Στοιχεία Τεχνολογίας - Φυσικές Επιστήμες" με υπεύθυνο καθηγητή τον Νίκο Βερναδάκη Μηχ/γο - Ηλ/κο Μηχανικό, σε συνεργασία με το Ενεργειακό Κέντρο Περιφέρειας Κρήτης, σαν μιά εφαρμογή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Οι ίδιοι το ονόμασαν "το ποδήλατο του ήλιου" και είναι ακριβώς αυτό: ένα κοινό ποδήλατο μετασκευασμένο να λειτουργεί αυτόνομα, με ηλιακή ενέργεια. Μέσω ενός φωτοβολταϊκού συλλέκτη, μιάς συστοιχίας επαναφορτιζόμενων μπαταριών, ενός ειδικού κινητήρα προσαρμοσμένου στην πίσω ρόδα κι ενός συστήματος αυτοματισμού που συνδέει μεταξύ τους τα παραπάνω και φροντίζει για την ομαλή λειτουργία τους.

Η λειτουργία και τα χαρακτηριστικά του περιληπτικά:

Το φωτοβολταϊκό πάνελ τροφοδοτεί τις μέρες με ηλιοφάνεια δυό 12βολτες μπαταρίες, που με την σειρά τους τροφοδοτούν με ισχύ τον κινητήρα που κινεί την πίσω ρόδα και φυσικά το όχημα. Με πλήρως φορτισμένες τις μπαταρίες το ποδήλατο διάνυσε στις δοκιμές απόσταση 27 χλμ περίπου μεικτής διαδρομής, με ταχύτητα 17,5 χλμ σε οριζόντιο επίπεδο και 10 χλμ σε επίπεδο με κλιση 10%, χωρίς πετάλια.

Ένας μέσος ποδηλάτης που το χρησιμοποιεί ορθολογικά, κάνοντας πετάλι και υποβοηθούμενος μόνο σε ανηφορικές διαδρομές, διανύει πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις, ως 96 χλμ σχετικά ξεκούραστα . Σε κατηφορικά τμήματα της διαδρομής, ο κινητήρας αυτομάτως μετατρέπεται σε γεννήτρια και φορτίζει τις μπαταρίες, αναπληρώνοντας το απόθεμα ενέργειας τους. Δεν χρειάζεται καμιά φόρτιση από το δίκτυο της ΔΕΗ, λειτουργεί αυτόνομα μόνο με ηλιακή ενέργεια, κυκλοφορεί και νύχτα με φωτιστικά σώματα σε μικρότερες βέβαια αποστάσεις, μόνο με την αποθηκευμένη ισχύ στην συστοιχία.

Μιά εφαρμογή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και μιά εφικτή πρόταση για εναλλακτικές περιαστικές μετακινήσεις, που ελπίζω να έχει και συνέχεια, με την συνεργασία κάποιων κατασκευαστών.

Το ποδήλατο του ήλιου.

Ο συλλέκτης με τα φωτοβολταϊκά σοιχεία και το βολτόμετρο που δείχνει τα 12 βόλτ που παράγει.

Οι συντελεστές της μελέτης και κατασκευής του ηλιακού ποδηλάτου.

Παράδειγμα στην εξοικονόμηση ενέργειας, με χρήση ανανεώσιμων πηγών.

Η κατασκευή πραγματοποιήθηκε με την χορηγία του καταστήματος "ΕΞΥΠΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ" Κωσταριδάκης Κων/νος, που πρόσφερε ΔΩΡΕΑΝ το φωτοβολταϊκό πάνελ και τα λοιπά εξαρτήματα.

Προσεχώς σε αυτό το Blog, ένα αφιέρωμα στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαρίας Χανίων, τον σκοπό ίδρυσης των ΣΔΕ και οι μαθητές να μιλούν σε video για τις εμπειρίες απο την φοίτηση τους σε αυτό, για 2ο χρόνο τώρα.

ΛΙΓΗ ΤΟΛΜΗ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ...

Ας τολμήσουμε εμείς να φανταστούμε τι θα γινόταν αν οι πολιτικοί μας και οι λοιποί κοινωνικοί εταίροι τολμούσαν επιτέλους να δράσουν, να κινηθούν δυναμικά.

Τι θα γινόταν αν ο Γιώργος τολμούσε να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα που ολοκλήρωσε τον κύκλο του, ξεφορτωθεί τους Παναγιωτακόπουλους, Κουλούρηδες, Πάγκαλους κλπ φθαρμένους παλαιοκομματικούς και ίδρυε ένα νέο, σύγχρονο κόμμα, προσαρμοσμένο στις σημερινές ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας;

Τι θα γινόταν αν ο Βενιζέλος τολμούσε να αποχωρήσει από το σημερινό ΠΑΣΟΚ, ακολουθούμενος από κάποιους «γενναίους» υποστηριχτές του και να εκφράσουν τις προτάσεις τους μέσα από ένα νέο πολιτικό φορέα, αν έχουν βέβαια κάτι να τους διαφοροποιεί από τους ήδη υπάρχοντες;

Αν τολμούσαν οι τόσες εκφράσεις της Αριστεράς να απαλλαγούν από τις κομμουνιστικές μαλακίες του παρελθόντος που οδήγησαν στην εξαθλίωση τόσους λαούς που δοκιμάστηκαν, να προτείνουν κάποιες εφικτές προτάσεις και να αναλάβουν και το κόστος υλοποίησης τους για μια καλύτερη κοινωνία, αντί να την ονειρεύονται αενάως και εκ του ασφαλούς, μέσω της ανέξοδης δημαγωγίας;
Οι νεώτεροι τι περιμένουν να ξεφορτωθούν τις αρτηριοσκληρωτικές ηγεσίες τους;
Δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλό από τις σημερινές, ας βγούν μπροστά εκείνοι.

Τι θα γινόταν αν ο Καρατζαφέρης που είναι αγωνιστής, σταματούσε να συμβουλεύεται κάποιους απόστρατους καραβανάδες του παλιού καιρού ή άλλα ξεπερασμένα ξόανα κι επενέβαινε δυναμικά με ριζοσπαστικές προτάσεις προς όφελος της κοινωνίας σήμερα, πέρα από εθνικοπατριωτικές ενδοσκοπήσεις του παρελθόντος;

Τι θα γινόταν αν ο Καραμανλής που τώρα έχει την ευκαιρία της ζωής του, τολμήσει να κάνει αλλαγές στην δομή του κράτους, στον τρόπο άσκησης της εξουσίας, στον δραστικό περιορισμό των κοπροϋπαλλήλων, να έρθει σε ρήξη με το κατεστημένο δεκαετιών,την εφαρμογή αξιοκρατίας, την δραστική αντιμετώπιση κρατικών ατασθαλιών, και άλλα πολλά που ξέρει καλά;

Τι θα γινόταν αν οι εργαζόμενοι τολμούσαν να ξεφορτωθούν τις συνδικαλιστικές «ηγεσίες», τους εργατοπατέρες που δεν δούλεψαν ποτέ στην παραγωγή (το «δούλεμα» σε βάρους τους δεν μετρά), αφήσουν για λίγο τις συντεχνιακές διεκδικήσεις και προσωρινά βολέματα και πάρουν στα χέρια τους τις δουλειές τους και το μέλλον τους; Δεν χρειάζονται πατρώνες, ιδίως κομματικούς, μουλωχτούς.

Ένα παράδειγμα είναι η Ο.Α. που είναι το φλέγον θέμα των ημερών.
Τι θα γινόταν αν αναλάμβαναν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι υπεύθυνα την λειτουργία της εταιρείας, έβρισκαν τρόπο να λειτουργήσει ορθολογικά, κερδοφόρα, χωρίς μεμψιμοιρίες και κλαψουρητά για το μέλλον τους (στα χέρια τους είναι) και ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ, έβρισκε την θέση της μέσα στον διεθνή ανταγωνισμό.

Αρκεί ο καθένας να πληρώνει το κόστος των απαιτήσεων του, να δείς για πότε ξεπερνιούνται τα προβλήματα, που τα περισσότερα είναι οικονομικά.

Το παράδοξο είναι πως για να δούμε τα παραπάνω, πρέπει να τολμήσουν κάποιοι.
Με λίγο σπρώξιμο κι από μας για κίνητρο. Θα το τολμήσουμε;

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ «ΕΧΕΙΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΙΝΕΣΤΕ»...

«Πήγαινε παιδί μου να μάθεις γράμματα, να γίνεις άνθρωπος».

Αυτή γονική οδηγία είχε βέβαια πάνω της πολλά συμφραζόμενα που είχαν να κάνουν με τις αξίες και τα κοινωνικά προστάγματα της εποχής, με την ηθική συγκρότηση και το μεγάλο κανόνα της ζωής και δράσης. Αυτές ήταν τότε οι "παραδοσιακές" αξίες της κοινωνίας.
Όμως, λίγα χρόνια μετά, το "ψυχοκοινωνικό" προφίλ του σημερινού ανθρώπου είναι τελείως διαφορετικό.
Η τερατώδης ανάπτυξη της τέχνης και της επιστήμης, η ανάδυση της κοινωνίας της ευμάρειας, του πλούτου, της κατανάλωσης, αυτά και τα αναδυόμενα καινούργια μεγάλα προβλήματα της νέας εποχής μας στροβιλίζουν μετέωρους.

Η ανεξέλεγκτη πλέον εξέλιξη της προόδου, μας γεννά τις μεγάλες αβεβαιότητες για το μέλλον. Τον κότινο της ζωής και της δόξας λαμβάνουν πλέον οι αλαζόνες κρυφοί και φανεροί και οι ψηλόσωμοι που στηρίζονται όμως σε άλλων τις πλάτες. Υπερίσχυσε πλέον των ανθρωπιστικών αξιών και της ηθικής συνείδησης, ένα νέο εγωκεντρικό ήθος και εμπρός στην κοινωνική χοάνη, χάσκει η άβυσσος.

Ο άνθρωπος πια μοιάζει να μην είναι παιδί μιας ανώτερης συμπαντικής αρμονίας, αλλά αποπαίδι της.

Σήμερα πλέον για να γίνεις άνθρωπος, ποιος είπε ότι χρειάζεται να ξέρεις γράμματα;
Εκείνο που χρειάζεται σήμερα είναι να έχει κανείς μηχανισμούς "προσαρμογής". Ή έστω να προσκολληθεί σε τέτοιους. Τέτοιους πολίτες χρειάζεται η σημερινή κοινωνία και τέτοιους πολίτες διαμορφώνει το σύγχρονο σχολείο.

Σήμερα πλέον, δυστυχώς, σημασία δεν έχει το «Είναι» αλλά το «Έχειν και το Φαίνεστε».

Και όλοι εμείς, ως ηθοποιοί αυτού του θλιβερού θιάσου να παίζουμε τους ρόλους μας με απίστευτη υποκριτική ικανότητα. Αλλιώς θα μας έχουνε για παζαβούς, να μας βγάλουν και στο περιθώριο.

Η ΕΙΚΌΝΑ:Ο υπουργός συγκλονισμένος να περιφέρει την καμένη σημαία καθ' όλη τη διάρκεια της επίσκεψής του στο κατεστραμμένο σχολείο, παραδίδοντας μαθήματα εθνικοπατριωτικής υπερευαισθησίας ενώ κατά τη διάρκεια της κατάληψης η πολιτική οδηγία ήταν «Μην ενοχλείτε». Μην χαλάτε την ζαχαρένια τους ή τη δική σας.

Οι διδάσκοντες από κοντά να καταγγέλλουν μαθητές και εξωσχολικούς, αλλά πριν, κατά τη διάρκεια των βανδαλισμών, τι παρίσταναν; Τα περίπτερα στην κίνηση;
Οι γονείς αποστασιοποιημένοι δεν έχουν άραγε λόγο και ευθύνη όταν γελοιοποιούνται οι μαθητικές κινητοποιήσεις από τα «αιτήματα» της πλάκας ή όταν δυσφημείται και υπονομεύεται κάθε σοβαρός, δίκαιος και αναγκαίος αγώνας;

Οι μαθητές; Ως ενεργά υποκείμενα της εκπαιδευτικής διεργασίας τι έχουν να πουν; Ασφαλώς οι νέοι έχουν να πουν πολλά για τα σημερινά χάλια της παιδείας. Αυτοί τα υφίστανται καθημερινά. Αλλά πρέπει να γνωρίζουν ότι η ασέβεια περνά πρώτα από την οδό της ευσέβειας. Γνωρίζω κάτι πρώτα, για να το αμφισβητήσω και να το αλλάξω στη συνέχεια. Αλλιώς; «Tα παιδία παιδιαρίζειν».

Για χαβαλέ κι επιπλέον ώρα για καφέ και σαχλοκουβέντες ή τάβλι στις πάντα γεμάτες καφετέριες.

Και η επωδός όλης αυτής της ιστορίας; Η δήθεν δικαιοσύνη και το κράτος.

Η υποκρισία δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο. Έ, τι νομίζατε, εσείς νεαροί, αυθάδεις, αντικοινωνικοί και απροσάρμοστοι. Δεν θα έχετε καμιά συνέπεια για τις ενέργειες σας;
Έχουμε κράτος! Πού υψώνει τη σιδερένια γροθιά πάνω από τη νεαρή ηλικία, τη ρευστή, ακροβατική, υπερευαίσθητη, κυμαινόμενη, αντιφατική, μεθυσμένη με το ποτό της οργής και ζητά να πληρώσουν οι ένοχοι. Ναι, αλλά ποιοι είναι οι ένοχοι;
Μήπως πάλι για πολλοστή φορά θα πληρώσουν κάποιοι τυχαίοι και μη αρεστοί και οι πραγματικοί φταίχτες θα κρυφτούν στα γνωστά τους λαγούμια;

Την ίδια στιγμή που, όπως καταγγέλλεται στην τηλεόραση, ανατίθεται η μελέτη για τη φύλαξη των λιμανιών της χώρας σε εταιρεία με καταδικασμένους έμπορους ναρκωτικών. Την ίδια στιγμή που γέμισε ο Ψηλορείτης από χασισόδενδρα χωρίς ποτέ κανείς ένοχος να οδηγηθεί στη φυλακή, λόγω υψηλής προστασίας, την ίδια στιγμή που βοά ο κόσμος για παραδικαστικά κυκλώματα, διαπλοκές δικαστών, αστυνομικών, πολιτικών με το κοινό έγκλημα.

Να βλέπουμε και λίγο πέρα από την μύτη μας, να προλαμβάνουμε εξελίξεις, αντί να παριστάνουμε μετά τους «έκπληκτους». Εν είδη ρητού: Δεν σκοτώνουμε ποτέ τα σκυλιά που γαυγίζοντας μας προειδοποιούν για τον επερχόμενο σεισμό, κ. υπουργέ!

ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ...

1.
Τι πάει να πεί δεν έχουμε
λεφτά για να σκορπούμε
το όνειρα μας κάνουμε
πάλι καλά περνούμε.

2.
Τι πάει να πεί δεν πήραμε
όσα μας είχαν τάξει
τους ψεύτες κυνηγήσαμε
και είμαστε εντάξει.

3.
Τι πάει να πεί δεν βρήκαμε
χρυσάφι και μετάξι
πάλι πανσέληνος θα βγεί
τη νύχτα μας να λάμψει.

4.
Τι πάει να πεί δεν ζήσαμε
όπως οι βολεμένοι
φτάνει που είμαστε γεροί
μαζί κι ευτυχισμένοι.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΦΑΟΥΛ ΚΥΡΙΕ ΒΟΥΛΕΥΤΑ!...

Βρέθηκα σε ένα χωριό, σχετικά κοντά στα Χανιά, τόπο καταγωγής της μάνας μου και ενός από τους βουλευτές μας.
Γνωστός, είχε κάνει και υφυπουργός μερικά φεγγάρια, ξέρει από γκάφες, μια τέτοια μάλιστα του στοίχισε την κυβερνητική θέση και κατέληξε στην πομπώδη αποπομπή του.
Αν υπήρχαν λεξικά με εικόνες αντί για λέξεις, στο λήμμα «φαφλατάς» θα υπήρχε η δική του φωτογραφία σε περίοπτη θέση, μαζί βέβαια με των άλλων εκπροσώπων του είδους.
Βρισκόμουν σε ένα από τα τρία καφενεία του χωριού με τους συγγενείς μου, βλεπόμαστε πότε πότε, να μην ξεχνιόμαστε. Υπήρχαν κι άλλοι κάτοικοι, συναντιόνταν εκεί μετά που γύριζαν από τις ελιές.
Σε μια στιγμή ανοίγει η πόρτα του καφενείου και κάνει την εμφάνιση του ο εν λόγω βουλευτής, συνοδευόμενος όπως πάντα από μερικά μαντρόσκυλα, της δικής του ράτσας κι ευφυΐας.

Έγινε δεκτός από τους «πελάτες» του με ενθουσιασμό, στα μάτια τους ήταν «μεγάλο κεφάλι» όπως έλεγαν, στα δικά μου σκέτος Κέφαλος, καθένας με την κρίση του κι όποιου περάσει.

Θέλησε να κεράσει τους παρευρισκόμενους που τον αποθέωναν. Πήγε κι έδωσε την σχετική εντολή στον καφετζή και ΤΟΤΕ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ. Τη μαλακία της μέρας.
Δείχνοντας εμένα, αφού ρώτησε ποιος είμαι που δεν ήξερε φυσικά ο καφετζής, είπε το αμίμητο:

Ας τον αυτόν, δεν είναι δικός μου!!!

Ευτυχώς που το κατάλαβες με την πρώτη κ Βουλευτά, να μην χρειαστεί να το αποδείξω εγώ. Δεν είμαι ούτε «δικός σου» ούτε κάποιου άλλου συναδέλφου σου.

Δεν οφείλω τίποτα σε κανένα σας. Ούτε εσύ μου οφείλεις κέρασμα.

Δεν έκανα ΠΟΤΕ τίποτα για σένα. Δεν ήρθα στο γραφείο σου να γραφτώ στον ρουσφετοκατάλογο που είχες ανοίξει. Δεν στάθηκα ούτε για 1' στον δρόμο να σε ακούσω να μπουρδολογείς στο μπαλκόνι. Δεν χαράμισα σφαίρες στον αέρα, ήχο που σου αρέσει πολύ ν' ακούς. Δεν έχασα τον πολύτιμο ύπνο μου να κολλώ αφίσες με τη φάτσα σου στους τοίχους και τις κολώνες, να είναι στόχος σε βολές άλλων.
Αρνήθηκα και τα αυτοκόλλητα σου, μην λερώσω το φίνο ποκάμισο μου.

Άλλοι τα έκαναν, για αυτό είσαι βουλευτής. Κι ανταμείφτηκαν, κάποιοι τουλάχιστον.

Με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, με προσωρινή τακτοποίηση των υποθέσεων τους, με επισφαλείς μεταθέσεις, κλπ «εξυπηρετήσεις», όλες σχεδιασμένες έτσι ώστε να είναι πάντα «δικοί σου». Να σ' έχουν ανάγκη συχνά, να απευθύνονται σε σένα κάμποσες φορές μέσα στην τετραετία. Να τους δέσεις!!

Εμένα δεν μπόρεσες. Εγώ παίρνω πρωτοβουλίες κι αυτοσχεδιάζω!

Έτσι έκανα και τον Σεπτέμβρη, μόλις προκηρύχτηκαν οι υποψήφιοι για τις επικείμενες εκλογές.
Έστειλα ένα e-mail με μια ερώτηση σε όλους ανεξαιρέτως τους υποψήφιους του νομού.
Copy and Paste, την ίδια ακριβώς σε όλους, μόνο τα ονόματα τους άλλαζα. Και τον αρχηγό.

Μόνο ένας απάντησε, κάναμε για λίγο online διάλογο και μετά γνωριστήκαμε από κοντά, πρώτη φορά τότε. Σήμερα ευτυχώς είναι βουλευτής, αφού μπορούμε να επικοινωνούμε και να συνεννοούμαστε, να μπορώ να κάνω το καθήκον μου στην πολιτεία, να ψηφίζω κι εγώ.

Εσύ βέβαια δεν πήρες χαμπάρι, ακόμη περιμένω την δική σου απάντηση και κοντεύουν Χριστούγεννα , ούτε άλλοι νέοι και φρέσκοι που νόμισα πως θα ανταποκριθούν. ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ.

Αλλιώς θα έπρεπε να βρώ έναν γάιδαρο, να τον στείλω στην θέση σου στη Βουλή, να τον δέσω εκεί, λιγότερες γκάφες θα έκανε και θα ήθελε μόνο λίγο σανό, όχι την αμοιβή, το δωρεάν αυτοκίνητο και τα άλλα σου προνόμια.

Μετά που έφυγες, οι χωριάτες θέλησαν να με ενημερώσουν «πόσο καλός είσαι» και μου απαριθμούσαν τι έκανες στον καθένα ξεχωριστά. Όποτε βαρέθηκα να ακούω τις χάρες σου, τους είπα: Τώρα τον γαμήσατε τελείως! Εσένα σου έκανε κάτι, εσένα, εσένα, εσένα, ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕ;

Πές μου μια δικαιολογία να τον ψηφίσω αργότερα, αφού ούτε εγώ, ούτε «το καλό του τόπου» περιμένουμε τίποτα από σένα.

Φυσικά απάντηση δεν πήρα, ξεπερνά τις δυνατότητες τους και τις δικές σου.
Μην μου πείς για να πάρεις εσύ βασιλική σύνταξη σε 3 τετραετίες, δεν στέκει σε μένα. Ούτε για να αφήσεις διαδόχους τότε. Θα σε ξεφορτωθώ με την πρώτη ευκαιρία.

Μπορεί να με προλάβει και ο πάτερ γνωστής φαμίλιας, δεν του χρησιμεύεις πιά, καμένο χαρτί είσαι, έχει αντικαταστάτη σου κι επιπλέον έχει να φροντίσει και τα παιδιά του που είναι μεγάλα και θέλουν κι αυτά κυβερνητική θέση, πριν τα πάρουν τα γεράματα. Εσένα δεν σε περιλαμβάνουν στα σχέδια τους. Μια ψήφο μόνο θέλουν στην Βουλή, δεν τους νοιάζει ποιανού.

ΠΟΥΣΤΗΣ ΤΟΤΕ, ΣΗΜΕΡΑ GAY...

Μη γίνεις πούστης, να είσαι εξευτελισμένος, άκουγα από τότε που ήμουν μικρό παιδί.

Έβλεπα και την εικόνα κάποιου που «ήταν» πούστης της εποχής, που αφού κάποιοι λεβέντες τον χρησιμοποιούσαν για να ανακουφίζονται όρθιοι και στα γρήγορα, να μην τους πετύχει και κανείς μαζί κι αφού πλήρωναν το κατιτί τους για τις υπηρεσίες του, ξαναγύριζαν στην δουλειά τους στην οικοδομή, που δεν είχε τις σημερινές ευκολίες κι εφευρέσεις. Τότε ήταν πράγματι σκληρή.
Δούλευαν εκεί επειδή ήταν αγράμματοι, άφραγκοι μα «άντρες».

Σε αντίθεση με τον παραπάνω πούστη, που δούλευε στο καφενείο της περιοχής κι έκανε και θελήματα, ψωνίζοντας αρκετές φορές για τις νοικοκυρές. Άπαντες φτωχοί, βράζανε στο ζουμί τους κι επιβιώνανε όπως μπορούσανε.

Οι «άντρες» είχανε και μια ελάχιστη διασκέδαση, να πειράζουν τον «πούστη» όποτε τύχαινε να περάσει μπροστά από την οικοδομή το πρωί και στο μικρό καφενείο που μαζεύονταν τα βράδια, να κοιτάζει ο ένας τον άλλο ή να βλέπουν μπάλα (στις πρώτες ασπρόμαυρες τηλεοράσεις που υπήρχαν), να ξεγελούν τη μιζέρια τους. Περιπαικτικά, τον κερνούσαν ένα συγκεκριμένο γλυκό και χάζευαν τις αντιδράσεις του. Και τα παλαμίδια που του ρίχνανε τακτικά, άλλο πράμα.

Άκουγα συχνά το: μη γίνεσαι πούστης, πέρασαν τα χρόνια, οι τηλεοράσεις έγιναν έγχρωμες, μετά LCD και τώρα Plasma, κι εγώ έγινα άντρας. Με ένα ταμπού να με ακολουθεί, όλο αυτό το διάστημα.

Μην τυχόν και γίνω πούστης, να με λαλούνε όπως τον άλλο στα παιδικά μου χρόνια.
Και ΔΕΝ ΕΓΙΝΑ! Όμως παρακολουθούσα την μετεξέλιξη του τότε πούστη (που δεν ζεί ο ίδιος ακόμη, μα δεν υπάρχει κι έλλειψη από τέτοιους σήμερα) σε...gay.

Αντίθετα πολλαπλασιάζονται με ταχύ ρυθμό. Και παίρνουν την εκδίκηση τους.
Βλέπω να καταλαμβάνουν πόστα, να έχουν καλοπληρωμένες δουλειές και prime θέση στα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας, στο Κολωνάκι και στη Μύκονο.
Μα εκεί είναι το επίκεντρο της ζωής στην Ελλάδα.

Μπαίνουν στα σαλόνια των ισχυρών κι επιτυχημένων, σαν σύμβουλοι δημοσίων σχέσεων, σαν μοδίστρες ή κομμώτριες πολυτελείας. Αυτοί καθορίζουν τις τάσεις της μόδας στο ντύσιμο και τις κομμώσεις. Και σε πολλά άλλα που δεν φαίνονται έτσι απλά.

Δημοσιογραφούν (Βαλλιανάτος, Χατζηστεφάνου κ.α), διαβάζω κι εγώ τα κείμενα τους, σε κάποια συμφωνώ. Αποκτούν πολύωρες εκπομπές (Λαζόπουλος) όπου ρίχνουν δηλητήριο ανεξέλεγκτα στους πάντες, ιδίως σε όσες έχουν καλύτερο κώλο από τον δικό τους, είναι νεώτερες κι επιθυμητές.

[Το νομίζουν σάτιρα επειδή ξεκαρδίζονται τα καρακατσουλιά από κάτω, τα ίδια που αύριο πηγαίνουν στα σκουπίδια της Πάνια, να μασκαρεύγουνε τους παζαβούς που μαζεύει]. Το έχει παρακάνει πια αυτή η μαϊμού η ξεκωλιάρα στο ξεφωνητό των άλλων κι είναι κι αηδιαστική στην όψη μ' αυτά τα γένια, δεν σταματά τις εμφανίσεις επιτέλους διάολε; Καμιά σχέση με τους πνευματώδεις «Μήτσους» μιας άλλης εποχής (τόσο μακρινής αλήθεια;) που τον καθιέρωσαν.

Εμφανίζουν μετά μανίας και κάτι «τρελές αδερφές», προβάλλοντας συνέχεια ένα πρότυπο που γελοιοποιεί και τους πιο συνειδητούς gay, δεν το αντιλαμβάνονται;
Κι αυτό το σιχαμένο το Ψιψινάκι, μέσα σε όλα.

Μοντέλα, τραγουδιστές, πολλοί θεατρίνοι και σκηνοθέτες, decorators, κλπ, προαπαιτούμενο να είναι gay.

Άλλες οι συνθήκες δουλειάς σε αυτούς τους χώρους, η καταξίωση και κοινωνική ανέλιξη, κι άλλες οι ευκαιρίες, οι παροχές και οι αμοιβές τους.

Καμιά σχέση με τους φτωχοδιαβόλους στις σκαλωσιές και τις λάσπες στην οικοδομή, τις μουτζούρες, τις αναθυμιάσεις και τα λάδια στα μηχανουργεία, την πολύωρη οδήγηση TIR σε εθικές οδούς, τον κόπο στα χωράφια, κλπ «αντρικές» δουλειές.
Που εξουθενώνουν κι αποκτηνώνουν.

Δεν μιλούνε πια οι σημερινοί «άντρες», σε λίγο μειοψηφία στην κοινωνία.
Τι να πούν άραγε;

Βλέπω τον Ασλάνη σαν παιδικό αρκουδάκι στην εμφάνιση, να τον χαϊδεύουν 3- 4 όμορφες μοντέλες, σχεδόν καθημερινά στην τηλεόραση.

Εγώ για να έχω ένα ραντεβού μια φορά με μια τέτοια πλήρωσα 300 ευρώ.
Και δεν ικανοποιήθηκα κιόλας γιατί δεν ήταν ούτε ευγενική ούτε υπάκουη, πώς να είναι, έτσι που συνήθισε με τους gay! Άλλες οι επιθυμίες των Γαβαλά, Κωστέτσου, Γκοτιέ, κλπ κι άλλες οι δικές μου.

Προσπαθώ να γνωρίσω κάποια χαζοκομμωτριάκια, ή υπαλληλάκια σε μαγαζιά με ρούχα, μέτριες ασχημόφατσες και μου κάνουν και τις δύσκολες, ενώ αν τα έριχνα στον Τρύφωνα Σαμαρά ή τον ίδιο τον μόδιστρο, θα έλεγαν κι ευχαριστώ, μα με εμποδίζει το ταμπού.

Θα ήμουν κι εγώ διαπρεπής μέσα στα media από το 1993, μα είχα το ταμπού.
Δεν με καλούν στα πάρτι ή στα κότερα, δεν τρώγω τα άφθονα λεφτά τους, επειδή έχω αυτό το ταμπού.

Του παλιού πούστη, του εξευτελισμένου, που κάποια αντίγραφα του δυστυχισμένα, τα βλέπω τα βράδια να τριγυρνούν στους δημόσιους καμπινέδες , παρακαλώντας κάποιον από τους πεινάλες κι αποκτηνωμένους αλλοδαπούς αληταράδες να τους δώσουν λίγη ικανοποίηση έναντι λίγων ευρώ. Όπου φτωχός και η μοίρα του, αν πετύχαιναν στην ζωή θα ήταν κι αυτοί gay αντί «βρωμόπουστες».

Την ίδια ώρα κάπου αλλού οι επώνυμοι gay απολαμβάνουν την ζωή και τους εραστές τους, σε μεταξωτά σεντόνια.
Όταν ξημερώσει θα ασκήσουν πάλι την εξουσία τους σε όποιον τομέα κυριαρχούν.

Οι δικές μου διαστροφές δεν περιλαμβάνουν τους κώλους τους, δεν είμαστε παρέα και οι gay σήμερα μ' έχουν πετάξει σχεδόν από όλα τα καλά της ζωής.
Μου κλείνουν πόρτες, μου στερούνε το χρήμα και την ευχέρεια να κάνω αυτά που θέλω, αντί να γράφω εδώ τα δικά τους καμώματα.

Δεν έχω πρόβλημα συνύπαρξης με τους gay, φοράω και φίνα κοστούμια με την υπογραφή κάποιων απ' αυτούς, θα χρησιμοποιήσω τις όποιες ικανότητες τους όποτε τις χρειαστώ, θέλω τις διασυνδέσεις τους, μα δεν ικανοποιώ τις ορέξεις τους.

Οι ιδιαιτερότητες είναι προσωπική επιλογή, μα να μην είναι μόνο αυτοί στο προσκήνιο. Και σε στιγμές που ικανοποιούνται, ας κλείνουν τις κουρτίνες του προσωπικού τους χώρου, μπορεί να τους βλέπουν κάποιοι, να αποκτήσουν κι αυτοί ταμπού.

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ...

Κακός καιρός σήμερα, μαύρος και βροχερός, μου ακύρωσε κάποια ραντεβού και την έμπνευση!
Μοιραστείτε τουλάχιστον μαζί μου μερικές φωτογραφίες από την συλλογή μου:

Μιά μέρα σαν την σημερινή στο παλιό λιμάνι των Χανίων.

Πανοραμική άποψη του Ασκύφου, στα Σφακιά.

Περιμένοντας την καταιγίδα.

Η βροχή προσθέτει δυσκολίες στην διάβαση του φαραγγιού της Σαμαριάς.

ΑΝΤΡΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ...

1.
Όταν τα βράδια
με τους άντρες που γνωρίζεις
νοιώθεις μιά πλήξη
κι έχεις μέσα σου
ένα βαθύ κενό.

2.
Έφτασε η ώρα
την σελίδα να γυρίσεις
να γράψεις τέλος
και να γνωρίσεις
έναν άντρα αληθινό.

3.
Να σε κοιτάζει
κατευθεία μες τα μάτια
με ειλικρίνεια ευθύ
και να σου λέει
ότι θέλει ανοιχτά.


4.
Να σε προσέχει
να σε βάζει σε παλάτια
και κάθε βράδυ
να σου χαρίζει
ότι το σώμα σου ζητά!

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ, ΜΗΝ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΤΕ...

Ξέσπασε η γριά στρίγγλα, απευθυνόμενη προς τις τρείς παρθενόπες που βρίσκονταν μαζί της στην έισοδο του "πολιτιστικού" κέντρου.
Ο "διάολος" ήμουν εγώ, που περνούσα εκείνη την ώρα και κοίταξα τα τρία νέα κι όμορφα κορίτσια, όπως ήταν φυσικό να κάνω, σαν άντρας αληθινός.

Όμορφες, μα προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να κρύψουν την ομορφιά τους, έχοντας πλεγμένα τα μαλλιά τους και φορώντας άχαρα μακριά ρούχα, τείνοντας να μοιάσουν στην γριά, λες κι είναι ντροπή κι αμαρτία να είναι νέες, ωραίες, τρυφερές και να έχουν ερωτική επιθυμία.
Να κοιτάξουν απλά για λίγα δευτερόλεπτα, όσο διάρκεσε η παρουσία μου μπροστά τους, έναν άντρα εμφανίσιμο, με καλό παράστημα.

Όμως έσπευσαν να συμμορφωθούν με την εντολή της γριάς, στρέφοντας το βλέμμα στα παπούτσια τους.

Παλιά γνωστή η γριά. Είχε το ελεύθερο να γυρίζει στα σχολεία, το 1974- '75 και να μαζεύει παιδιά για το κατηχητικό.
Παρέσυρε και μένα αναγκαστικά, την υπάκουαν όλοι, μόλις είχε τελειώσει η 7χρονη επανάσταση των καραβανάδων και δεν είχε καθαρίσει ακόμη ο Καραμανλής την εκπαίδευση από τους υποστηριχτές τους.

Πουλούσε και το περιοδικό "Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ" (υποχρεωτικά στις μικρές τάξεις), κάθε Κυριακή ήταν αγγαρεία και ο αναγκαστικός εκλλησιασμός με βάρδιες, 3 τάξεις την φορά, να χωρούνε κιόλας στην εκκλησία που γέμιζε επιπλέον από μιά διμοιρία στρατιώτες και κάμποσους μπάτσους, άπαντες ένστολοι.

Εγώ πήγα στο κατηχητικό, να δώ τι είναι. Γινόταν μετά την εκκλησία, στον χώρο απέναντι από εκεί που συνάντησα τις παρθενόπες, δεν είχε χτιστεί ακόμη αυτό το "πολιτιστικό κέντρο".

Παιδιά και στρατιώτες μάθαιναν να ψάλλουν ύμνους, άκουγαν σ' επανάληψη το κήρυγμα της ημέρας από έναν γέρο θεολόγο και μετά έπαιζαν ηλίθια ομαδικά παιχνίδια, που δεν ήθελα να συμμετέχω.

Την επόμενη Κυριακή τα ίδια, με την προτροπή ν' αγοράσω κάποια από τα βιβλία που διέθεταν, σαν εγχειρίδια του καλού χριστιανού.

Την τρίτη Κυριακή δεν πήγα, προχώρησα παραπέρα στον δημοτικό κήπο κι έπαιζα. Δεν με ξανάδανε ποτέ στο κατηχητικό, δεν ήμουν εγώ για τέτοια.

Στην επόμενη επίσκεψη της στο σχολείο με αναζήτησε στην τάξη και μου έβαλε πόστα μπροστά στα άλλα παιδιά. Όταν βαρέθηκα να την ακούω, της απαντησα οργισμένος "αει σιχτίρι κωλόγρια" και σηκώθηκα απο το ξύλινο θρανίο να της ρίξω κι έναν πάσπαλο, με κράτησε η δασκάλα, σύζυγος του επιθεωρητή τότε.

Την ξεφορτώθηκα την κωλόγρια, δεν με ξαναπλησίασε ούτε στα 50 μέτρα ποτέ απο τότε, ούτε μου ξαναμίλησε. Άμα θέλω την ησυχία μου την έχω.
Δεν έχασα και το κελεπίρι, που δεν έμαθα να ψάλλω. Γλίτωσα το κατηχητικό κι έφτιαξα προσωπικότητα, πανίσχυρο χαρακτήρα, ΠΟΤΕ δεν μ' επηρεάζει κανείς στο τι θα κάνω, ούτε σηκώνω εξουσίες.

Οποιος δοκιμάσει να με πιέσει, το πληρώνει οδυνηρά. Να το θυμάται για πάντα.

Σήμερα είμαι ακόμη πιό ανεξάρτητος, κάνω αυτό που θέλω και με βολεύει, πιό ελεύθερα από τους δήθεν "αναρχικούς" περιθωριακούς βρωμιάρηδες χασικλήδες.

Άλλοι άτολμοι φλούφληδες συνέχισαν, αποφοίτησαν κιόλας και μερικοί έλαβαν το κάλεσμα του Δημιουργού να τον υπηρετήσουν, συνεχίζοντας σε εκκλησιαστικές σχολές, να γίνουν παπάδες ή και μοναχοί οι πιό βλαμμένοι.

Βλέπω τους μαθητές της εκκλησιαστικής σχολής Κρήτης σε παρελάσεις και γιορτές. Παιδιά αγράμματα, του δημοτικού οι περισσότεροι, μπουνταλάδες και χοντροκέφαλοι, απο φτωχές οικογένειες, παρασυρμένοι με την υπόσχεση να γίνουν "ιερωμένοι' να έχουν θέση στην κοινωνία που δεν τους έδωσε τίποτα άλλο.
Να τους σέβονται οι δήθεν πιστοί, να βγάλουν λεφτά πουλώντας τελετές, να τους φιλούν τη χέρα οι θεοσεβούμενες γριούλες, οι απελπισμένοι ζητιάνοι κι άλλοι ταλαίπωροι της ζωής.

Υπάρχουν αγόρια και κορίτσια νεώτατα, που επιθυμούν δεν ξέρω με ποιά μεσολάβηση να κλειστούν σε μοναστήρια. Να γίνουν λεσβίες και πούστηδες, υπάκουοι κι υποταγμένοι, να υπηρετούνε γεροντότερους σαν κι αυτούς. Να μην ζήσουν αληθινά στον έξω κόσμο, να μην δουλέψουν ποτέ, να μην πληρώσουν φόρους, να μην πάνε στρατιώτες.

Τώρα τι είδους μοναχοί θα γίνουν, σχεδόν μέσα στην πόλη τα μοναστήρια τους, με περιουσίες που εκμεταλλεύονται με πείσμα επιχειρηματικό, με κινητά τηλέφωνα και δορυφορικές κεραίες στις ταράτσες, με ακριβά αυτοκίνητα απο "δωρεές", οι περισσότεροι/ες τετράπαχοι από την μαλθακότητα.

Κι όμως έχουν εξουσία. Έχω δεί χωρικούς εργαζόμενους στα απέραντα τσιφλίκια τους να βλέπουν ρασοφόρο να πλησιάζει, να σταματούν την δουλειά για λίγο, να βγάζουν τα πρόχειρα καπέλα τους, να γονατίζουν να του φιλούν τη χέρα με γνήσιο σεβασμό και φόβο και να ζητούν μιά "ευλογία", άγνωστο πού θα την βρεί να τους την δώσει κι αυτών των φουκαράδων. Κάθονται στις πρώτες σειρές στις εκδηλώσεις που παρεβρίσκονται. Τα ονόματα και οι τίτλοι τους αναφέρονται απο γλύφτες πολιτικάντηδες, μαζί με τεμενάδες αυτοκρατορικούς.

Να κάνει κήρυγμα ο "πανοσιολογιότατος" κλπ ρασοφόρος και μετά να τον αποκαλούν οι γνωστοί του "Ριρίκα", οι ίδιοι όμως που τον προσκυνούν και τον προτείνουν για επίσκοπο σε κάθε ευκαιρία που χηρέψει τέτοια θέση. Έτσι έμαθα κι εγώ το χαϊδευτικό του που δεν το ήξερα, απο γνωστό του κι όχι εχθρό του...Καλά που από πεποίθηση δεν υποκλίθηκα ούτε φίλησα ποτέ χέρα παπά, μα τους χαιρετώ όπως τον οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο, όποτε βρεθούμε μαζί.

Οι εντιμότεροι απ' αυτούς δεν πειράζονται, ούτε ο πρώην δεσπότης μας και νύν Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, ασκητικός άνθρωπος, μα κάποιοι δίπλα του δυσφορούσαν, σε αυτούς ακριβώς είναι αφιερωμένο το παρόν κείμενο, η "αγιοσύνη" και τα πεπραγμένα τους με ώθησαν να το γράψω.

Αν θέλουν πραγματικά να μονάσουν, ας πάνε στο Σινά στη έρημο, να κάτσουν 40 χρόνια ολομόναχοι, να πάθουν παράκρουση απο την μοναξιά και την αγαμία, να ακούνε φωνές από το πουθενά νομίζοντας οτι μιλεί ο Δημιουργός τους. Να διδάξουν μετά τον λόγο του και να μαρτυρήσουν για χάρη του. Αυτό δεν γράφουνε εξάλλου και τα βιβλία που διαθέτουν, σαν την "μόνη οδό σωτηρίας";

Όσοι είμαστε απόφοιτοι της μεθόδου Silva για την εξέλιξη του νού και ξέρουμε περισσότερα για το πώς λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, πως κατανοεί τα πράγματα, πώς αντιδρά και πως να χρησιμοποιούμε μεγαλύτερο μέρος του για να πετύχουμε τους στόχους μας, δεν μας επηρεάζει και πολύ η επιβολή των ρασοφόρων.

Προσωπικά αναγνωρίζω την έννοια του Δημιουργού, της κοσμικής δύναμης της Αιώνιας Ευφυίας, του Υπέρτατου Νού, της Ανώτατης Διάνοιας, του Πρώτου Αίτιου της δημιουργίας.

Επικοινωνούμε τακτικά, πέρα απο ναούς και λιβάνια, σε στιγμές που χαλαρώνω και θαυμάζω το μεγαλείο της πλάσης. Δεν παραλείπω να τον ευχαριστήσω για την ευφυϊα πάνω από τον μέσο όρο που μου πρόσφερε σαν δημιουργός, και να του υπενθυμίσω αυτά που δεν απόκτησα ΑΚΟΜΗ.

Όλο και κάποια ιδέα γεννιέται μετά, από το πουθενά, καρφώνεται στο μυαλό μου και μιά εσωτερική δύναμη με ωθεί να την υλοποιήσω, να πετύχω κάτι ακόμη στην ζωή μου. Δεν ρώτησα ποτέ το όνομα του, ούτε αυτός μου το είπε, δεν με νοιάζει, αρκεί που είναι εκεί, στην άλλη μου πλευρά!

Δεν κατάλαβα όμως ποτέ γιατί αυτή η δύναμη θα ευχαριστηθεί αν δεν φάω, δεν πάω με γυναίκα, πληρώνω κεριά, ή είμαι "ταπεινός" και φιλοδωρώ τους ρασοφόρους. Να αρνούμαι την επίγεια ζωή, αυτήν που ζώ τώρα, με μοναδική ελπίδα να κληρονομήσω μιά άλλη επουράνια, που κανείς δεν ξέρει λεπτομέρειες; Να βλέπω τον θάνατο σαν λύτρωση, όπως της γής οι απελπισμένοι που όλο ζητούν και ποτέ δεν έχουν ανταπόκριση; Είδατε ποτέ επιτυχημένο κι ευτυχισμένο να σταυροκοπιέται και να μοιρολογεί;

Δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να πώ τις "αμαρτίες" μου σε κάποιον πνευματικό (με ποιά έννοια αλήθεια) για να συγχωρεθούν. Οτι έχω κάνει είναι καλά καμωμένο, μέρος της ζωής μου, δεν το ξεχνώ ή το κρύβω κι όποτε έχω περισσότερα λεφτά και μέσα θα κάνω πολλές ακόμη, "ουκ έστιν αριθμός και τέλος" και λοιπόν, θα δώσω λεπτομέρεις στον ρασοφόρο, να έχει να λέει με τους όμοιους του;
Ας τις διαβάζει εδώ κατά καιρούς.

Δεν μου εξήγησαν ποτέ, γιατί νομίζουν πως είναι η μοναδική αλήθεια η δική τους και κυνηγούν κάποιους άλλους που με παρόμοιο τρόπο θέλουν τους δικούς τους "πιστούς", με δικά τους έντυπα και τελετές που όμως στόχο έχουν ακριβώς τον ίδιο, την επιβολή ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΩΝ. Γιατί αυτοί είναι αιρετικοί; ποιός το καθορίζει αυτό; μήπως η επίσημη πολιτεία και οι πιό μαλάκες απο τους πολιτικάντηδες που συνωστίζονται στις εκκλησίες παραμονές εκλογών και τις υπόλοιπες μέρες γλείφουν κώλους σε κρυφές στοές;

Σε μένα θα πεί ένας τέτοιος "πίστευε και μη ερεύνα;" Νομίζει πως είμαι μαϊμούνι φοβισμένο απο κολάσεις και διαόλους και δεν θα τον αρπάξω απο τον φερετζέ να τον σύρω κάτω;

Ένα παπά ξέρω δραστήριο, που πραγματικά προσφέρει κοινωνικό έργο στη ενορία του, θα υπάρχουν κι άλλοι ελάχιστοι. Μα οι καλόγεροι δεν έχουν λόγο παρέμβασης στην κοινωνία. Δεν τους καλέσαμε, ούτε μας νοιάζει η οπισθοδρομική θεώρηση τους, ούτε οι μεταφυσικές φοβίες τους.

Διάβασα κάποτε την Αγία Γραφή. Έτσι επειδή υπάρχει και την βλέπω συνέχεια μπροστά μου. Μου πήρε 4 μήνες να τη τελειώσω και να καταλάβω πως δεν είναι παρα η μυθολογία των Εβραίων, μιά καταγραφή της πορείας αυτού του λαού. Οι παραπομπές που γίνονται στ' όνομα της συχνά απο έντυπα, όταν κοιτάξω το πρωτότυπο κείμενο στο εδάφιο που επικαλείται, καμιά σχέση τις περισσότερες φορές μ' αυτό που εννοεί ο συγγραφέας!

Όλοι οι παλαιοί λαοί έχουν μυθολογία, γιατί μόνο αυτή η συγκεκριμένη έγινε θρησκεία παγκόσμια;

Και την διαβάζουν εκατομμύρια πιστοί καθημερινά σ΄ολόκληρο τον κόσμο, με τον τρόπο του ο καθένας. ΚΑΙ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΗΣΥΧΟΙ, νομίζοντας πως κάποιος υπάρχει και για αυτούς να τους "βλέπει".

Αλλιώς φανταστείτε τι ταραχές θα ξεσπούσαν διεθνώς, αν ποτέ ξυπνούσαν από τον λήθαργο της μακαριότητας και ζητούσαν τα πραγματικά δικαιώματα τους.

ΕΡΩΤΙΚΟ...

1.
Απαλά θα χαϊδεύω τα μαλλιά σου
ενώ μ' έκσταση θα με κοιτά η ματιά σου
θα σταθώ σ' αυτά τα ολόγλυκα χειλάκια
να τα κλείσω με αχόρταγα φιλάκια.

2.
Τον λαιμό σου τρυφερά θα τον δαγκώσω
και δυό σάρκινα βουνά θα σκαρφαλώσω
παρακάτω μονοπάτι θα χαράξω
στο επίκεντρο της φύσης σου να φτάσω.

3.
Εξερεύνηση θα κάνω στο κορμί σου
να ανακαλύψω τις πηγές της ηδονής σου
κι όταν φτάσω στο απόρθητο οχυρό σου
θα μου δώσεις τον κρυμμένο θησαυρό σου.

4.
Την ένταση δροσίζει ο ιδρώτας σου
την στιγμή που την κρυφή μ' ανοίγεις πόρτα σου
η φλόγα καθρεφτίζεται στο στόμα σου
σαν λές βαθιά να μπώ μέσα στο σώμα σου.

5.
Δυό κορμιά σε μια σάρκα ενωμένα
με της έξαψης το πέπλο τυλιγμένα
η κορύφωση μας παίρνει και μας πάει
σ' άλλους κόσμους που το πάθος κυβερνάει.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"