ΠΛΗΡΩΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ...

Λοιπόν βοσκήθηκες καλά και φέτος τα Χριστούγεννα;
Ξαμολύθηκες στις ταβέρνες, τα μπιστρό, τα μπάρ κλπ να χλαπακιάσεις αμάσητα τα μενού που πρόχειρα σου σέρβιραν; Αγανάκτησες μέχρι να κλείσεις τραπέζι, στριμώχτηκες κιόλας μιας και πολλοί άλλοι είχαν την ίδια πρεμούρα με σένα "να κάνουν ρεβεγιόν έξω";
Πλήρωσες πρόθυμα 40 - 60 ευρώ το άτομο;
Κοιμήθηκες τα ξημερώματα τύφλα από τα νοθευμένα ποτά που ήπιες;
Ξύπνησες το απόγευμα της άλλης μέρας, με καινούριες επιθυμίες;

Για ν' ανοίξεις τα χέρια σου να πάρεις τα δώρα που η τηλεόραση διαφημίζει και ξαναδιαφημίζει προς χάριν των λάγνων επιθυμιών της υπερκατανάλωσης, για να καλύψεις τα κενά, που το ίδιο το "σύστημα" σου δημιούργησε, με πρωτοπόρα την τηλεόραση και τα περιοδικά με τις εφημερίδες ν' ακολουθούν στον ίδιο δρόμο της κενότητας, του αποπροσανατολισμού και της ανθρώπινης μοναξιάς.

Τρέχεις στις βιτρίνες να ψωνίσεις κι έτσι νομίζεις ότι γεμίζει ο ψυχισμός σου με αγαθά που σου δίνουν την ψευδαίσθηση ότι κάτι είσαι κι εσύ τέλος πάντων, διάολε! Γελάς στιγμιαία για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ότι ζεις το νόημα και την ουσία των Χριστουγεννιάτικων ημερών και όχι μόνο. Κι όμως, μόλις φύγουν τα χρήματά σου, δεξιά κι αριστερά, τότε ξαναγυρίζεις στη ρουτίνα, τη μαυρίλα και την κατάθλιψη.

Γιατί κανένα τηλεοπτικό κανάλι, κανένα ραδιόφωνο, εφημερίδα και περιοδικό δεν θα σου αποκαλύπτουν την αντικειμενική αλήθεια. Ότι, δηλαδή, σε θέλουν μια ζωή θύμα στο βωμό της κατανάλωσης και της ρηχής επικοινωνίας.
Ξοδεύεις τα λεφτά σου για ν' αγοράσεις οτιδήποτε σου πλασάρουν, για την απόλαυση της στιγμής.

Η υποκρισία στις ανθρώπινες σχέσεις δίνει και παίρνει.
Ιδίως στην επαρχία έχει γίνει κάτι παραπάνω από συνήθεια.
Είναι θεσμός και σύμφυτη με το χαρακτήρα σου.
Θέλεις χρήματα και κοινωνική αναρρίχηση, χωρίς κόπο, κι αν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη, όπως βλέπεις να γίνεται με αρκετούς "αετονύχηδες" που το "σύστημα" ευνοεί.
Το κινητό (ιδίως μέσα στο αυτοκίνητο) και το τσιγάρο έχουν καταντήσει το "σήμα κατατεθέν" όλων σας.
Όπως το βαμμένο μαλλί και τα νύχια, διαφορετικά κάθε λίγες μέρες, για τα θηλυκά

Ζούμε, την εποχή του άκρατου ΕΓΩ και του πονεμένου ΕΜΕΙΣ.
Για να σκορπάμε το χρήμα και οι γύρω μας άνθρωποι να μας κάνουν υποκλίσεις και τεμενάδες, άσχετα αν, μόλις γυρίσομε την πλάτη, μας χλευάζουν και μας ειρωνεύονται.

Προσπαθούμε κι εσύ κι εγώ κι όλοι να ξεπεράσομε τα κόμπλεξ της απομόνωσης και της φτώχειας για ν' αποκτήσομε κι εμείς, όπως οι άλλοι, όνομα, λεφτά, και κατ' επέκταση, υπόσταση, οντότητα, πλούτο, εξουσία.
Για να μπορέσουμε να ζήσουμε στις σημερινές συνθήκες.
Αλλιώς θα μας βγάλουν στο περιθώριο αυτοί που "μπορούν".

Όπως βλέπω να γίνεται ήδη, που όποτε δεν έχω λεφτά να ξοδέψω, δεν με καλούν πουθενά, δεν με θέλουν για παρέα. Και παράλληλα να μου κλείνουν πόρτες, να μην μπορώ να γνωρίσω αυτούς που θα μου χρησίμευαν να υλοποιήσω τα σχέδια μου, να κάνω αυτό που θέλω και να βρεθώ κι εγώ με τα λεφτά που αξίζω και στερούμαι ακόμη.
Ξέρω κι εγώ να φάω, να γλεντήσω, να ζήσω καλύτερα από τον καθένα.

Με τον δικό μου τρόπο όμως, τον μοναδικό, όχι όπως την άμορφη σκατομάζα του πλήθους, που πολλές φορές σιχαίνομαι να αναμιγνύομαι σε μαζικές εκδηλώσεις.

Γι' αυτό αύριο που θα με συναντήσεις μην με ρωτήσεις που πήγα, δεν με είδες πουθενά!
Δεν μπορούσα φέτος, δεν κατάφερα να κονομήσω, να ξεχωρίσω, να διακριθώ, να σε κάνω να ζηλέψεις την πανέμορφη συνοδό που νοίκιασα ακριβά, αφού το ταίρι μου δεν το βρήκα, ζητούσε κι αυτή να έχω λεφτά για χάρη της, μα δεν άξιζε τόσα αυτό που είχε να προσφέρει για αντάλλαγμα.

Τα πέρασα στο σπίτι τα Χριστούγεννα, έφαγα καλό σπιτικό φαγητό, δεν περίμενα δώρα, μα τουλάχιστον δεν έβλεπα την γελοία μάπα σου να χασκογελά μαχμουρλίδικα.