ΕΘΙΜΑ, ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΠΑΛΩΘΙΕΣ...

Ποιος λέει πως υπάρχει ηθική υποχρέωση να τηρούνται όλα τα έθιμα ακόμη και αν είναι ανόητα ή βάρβαρα ή φονικά για αθώους πολίτες;
Από πού προκύπτει ότι πρέπει να συνεχίζεται ένα έθιμο που το έχει εντελώς στρεβλώσει η παράνομη εμπορευματοποίηση των όπλων και όταν όσοι το τηρούν ρισκάρουν τη ζωή άλλων;

Τα γεγονότα στον Μυλοπόταμο μα συχνά κι αλλού, επιβεβαίωσαν ξανά ότι το έθιμο της μπαλωθιάς έχει εκφυλιστεί και ότι η ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή είναι παράγοντας που δυναμώνει την παραβατικότητα.
Οι μπαλωθιές στην Κρήτη, σίγουρα δεν είναι έθιμο αιώνων. Εξάλλου πώς να ήταν, αφού μέχρι λίγο πριν την επανάσταση του 1866 τα πυροβόλα όπλα στην Κρήτη ήταν ελάχιστα. Ίσως γι αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ πηγή νομικού δικαίου, ως έθιμο.

Στην πράξη «μπαλωθιές» ήταν λίγοι πυροβολισμοί στον αέρα, συνήθως από τον πατέρα του γαμπρού ή της νύφης ή τον πατέρα του παιδιού που βαφτιζόταν, με όπλα κειμήλια από τους απελευθερωτικούς αγώνες, που χρησιμοποιούνταν όμως με πλήρη συνείδηση της ιστορικής τους σημασίας.

Έθιμα που ήταν απορριπτέα, η κοινωνία τα απέβαλε.
Όπως για παράδειγμα το έθιμο της επίδειξης του σεντονιού με το αίμα της παρθένας νύφης την επόμενη του γάμου. Το έθιμο εγκαταλείφθηκε, αφού πέρασε μια μεταβατική σύντομη περίοδος που το απαραίτητο για επίδειξη αίμα, το εξασφάλιζε ένας φουκαράς κόκορας με τη ζωή του! Σήμερα από κανένα δεν λείπει το έθιμο!

Σήμερα αντί για τήρηση ενός εθίμου ως σεβασμού στην παράδοση, βρισκόμαστε μπροστά σε μια εκτροχιασμένη και αρκετές φορές φονική κατάσταση.

Οι μπαλωθιές σκοτώνουν ή τραυματίζουν συχνά αθώους και ανυποψίαστους πολίτες. Από έθιμο εκφυλίστηκε και κάποιοι κατάφεραν να μετεξελίξουν το έθιμο σε βαρβαρότητα, με την εικόνα κάποιων καλασνικοφόρων και κουμπουροφόρων συντοπιτών μας, να κραδαίνουν τα όπλα και να πυροβολούν όπου τύχει ή καμιά φορά και στα κεφάλια των άλλων.
Εδώ στην Κρήτη κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι το συνεργαζόμενο συνάφι των ελλήνων και αλλοδαπών εμπόρων όπλων οδήγησε την παραδοσιακή μπαλωθιά, στον εκτροχιασμό. Ένα συνάφι που συνέβαλλε να εκφυλιστεί αυτό το κρητικό έθιμο, λεηλατώντας τις αλβανικές κι άλλες τριτοκοσμικές (από τον κομμουνισμό) στρατιωτικές αποθήκες και πλουτίζοντας από αυτό.
Όπως ακριβώς ανάλογο σινάφι επέβαλε και την τεράστια εξάπλωση των ναρκωτικών στις νεώτερες γενιές καλοπερασάκηδων Ελλήνων.

Όλοι ως πολίτες έχουμε κάποια ευθύνη, γιατί καθόμαστε μακριά και σιωπηλοί από αυτό το τριτοκοσμικό κατάντημα να πέφτουν από παντού κουμπουριές και ριπές από (τεχνολογικά ξεπερασμένα πιά) καλάσνικοφ σχεδόν σε κάθε εκδήλωση.
Αλλά πρώτα και κύρια έχουν ευθύνη όλοι ανεξαίρετα οι πολιτικοί, και οι λοιποί κρατικοί και τοπικοί παράγοντες που παρακολουθούν απαθείς αυτό το χάλι είτε από φόβο ή καιροσκοπισμό ή ψηφοθηρία.
Και με την ευκαιρία:
Τι γίνανε οι βαρύγδουπες δεσμεύσεις που ανέλαβαν Κρητικοί πολιτικοί τον Ιούλιο του 2005, οι οποίοι υπέγραψαν το «Πρωτόκολλο Διακήρυξης Ενάντια στην Παράνομη Οπλοφορία και Οπλοχρησία», που παρουσίασε στα Ανώγεια ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης; Πολλοί από τους υπόλοιπους πολιτικούς μας συνεχίζουν να χορεύουν και γλεντοκοπούν πλάι - πλάι με τα καλάσνικοφ!
Μήπως οργανώθηκε τότε απλά μια φιέστα εντυπώσεων χωρίς να έχει η κυβέρνηση πρόθεση να ασχοληθεί στη συνέχεια επί της ουσίας;
Μήπως ορισμένοι πολιτικοί που το υπέγραψαν, με πλήρη συνείδηση ότι δεν θα τιμήσουν την υπογραφή τους, είναι οι ίδιοι μέρος του προβλήματος;

Είναι καιρός να ζητηθεί, ως πρώτο μέτρο, από τους πολιτικούς και τους τοπικούς παράγοντες του νομού μας τουλάχιστον, να υπογράψουν μια δημόσια συμφωνία δέσμευσης ότι:
Σε οποιαδήποτε εκδήλωση παρευρίσκονται, από τη στιγμή που θα αρχίσουν πυροβολισμοί, να καλούν από μικροφώνου τους οπλοφόρους να σταματήσουν.
Αν συνεχίζονται οι πυροβολισμοί να στέλνουν ισχυρό μήνυμα αντίδρασης με την αποχώρησή τους.
Αν δεν αποχωρούν θα τους βαραίνει και ανάλογη πολιτική ευθύνη.
Υπάρχουν ιδέες να γίνουν μερικά σκοπευτήρια και να περιοριστούν εκεί οι φανατικοί του είδους. Μήπως πρέπει να ξεκινήσουν, μπας γλιτώσουμε στο μέλλον τους υποψήφιους νεκρούς και τραυματίες αλλά και την παραπέρα προσβολή της ιστορίας της Κρήτης;