ΛΙΓΗ ΤΟΛΜΗ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ...

Ας τολμήσουμε εμείς να φανταστούμε τι θα γινόταν αν οι πολιτικοί μας και οι λοιποί κοινωνικοί εταίροι τολμούσαν επιτέλους να δράσουν, να κινηθούν δυναμικά.

Τι θα γινόταν αν ο Γιώργος τολμούσε να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα που ολοκλήρωσε τον κύκλο του, ξεφορτωθεί τους Παναγιωτακόπουλους, Κουλούρηδες, Πάγκαλους κλπ φθαρμένους παλαιοκομματικούς και ίδρυε ένα νέο, σύγχρονο κόμμα, προσαρμοσμένο στις σημερινές ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας;

Τι θα γινόταν αν ο Βενιζέλος τολμούσε να αποχωρήσει από το σημερινό ΠΑΣΟΚ, ακολουθούμενος από κάποιους «γενναίους» υποστηριχτές του και να εκφράσουν τις προτάσεις τους μέσα από ένα νέο πολιτικό φορέα, αν έχουν βέβαια κάτι να τους διαφοροποιεί από τους ήδη υπάρχοντες;

Αν τολμούσαν οι τόσες εκφράσεις της Αριστεράς να απαλλαγούν από τις κομμουνιστικές μαλακίες του παρελθόντος που οδήγησαν στην εξαθλίωση τόσους λαούς που δοκιμάστηκαν, να προτείνουν κάποιες εφικτές προτάσεις και να αναλάβουν και το κόστος υλοποίησης τους για μια καλύτερη κοινωνία, αντί να την ονειρεύονται αενάως και εκ του ασφαλούς, μέσω της ανέξοδης δημαγωγίας;
Οι νεώτεροι τι περιμένουν να ξεφορτωθούν τις αρτηριοσκληρωτικές ηγεσίες τους;
Δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλό από τις σημερινές, ας βγούν μπροστά εκείνοι.

Τι θα γινόταν αν ο Καρατζαφέρης που είναι αγωνιστής, σταματούσε να συμβουλεύεται κάποιους απόστρατους καραβανάδες του παλιού καιρού ή άλλα ξεπερασμένα ξόανα κι επενέβαινε δυναμικά με ριζοσπαστικές προτάσεις προς όφελος της κοινωνίας σήμερα, πέρα από εθνικοπατριωτικές ενδοσκοπήσεις του παρελθόντος;

Τι θα γινόταν αν ο Καραμανλής που τώρα έχει την ευκαιρία της ζωής του, τολμήσει να κάνει αλλαγές στην δομή του κράτους, στον τρόπο άσκησης της εξουσίας, στον δραστικό περιορισμό των κοπροϋπαλλήλων, να έρθει σε ρήξη με το κατεστημένο δεκαετιών,την εφαρμογή αξιοκρατίας, την δραστική αντιμετώπιση κρατικών ατασθαλιών, και άλλα πολλά που ξέρει καλά;

Τι θα γινόταν αν οι εργαζόμενοι τολμούσαν να ξεφορτωθούν τις συνδικαλιστικές «ηγεσίες», τους εργατοπατέρες που δεν δούλεψαν ποτέ στην παραγωγή (το «δούλεμα» σε βάρους τους δεν μετρά), αφήσουν για λίγο τις συντεχνιακές διεκδικήσεις και προσωρινά βολέματα και πάρουν στα χέρια τους τις δουλειές τους και το μέλλον τους; Δεν χρειάζονται πατρώνες, ιδίως κομματικούς, μουλωχτούς.

Ένα παράδειγμα είναι η Ο.Α. που είναι το φλέγον θέμα των ημερών.
Τι θα γινόταν αν αναλάμβαναν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι υπεύθυνα την λειτουργία της εταιρείας, έβρισκαν τρόπο να λειτουργήσει ορθολογικά, κερδοφόρα, χωρίς μεμψιμοιρίες και κλαψουρητά για το μέλλον τους (στα χέρια τους είναι) και ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ, έβρισκε την θέση της μέσα στον διεθνή ανταγωνισμό.

Αρκεί ο καθένας να πληρώνει το κόστος των απαιτήσεων του, να δείς για πότε ξεπερνιούνται τα προβλήματα, που τα περισσότερα είναι οικονομικά.

Το παράδοξο είναι πως για να δούμε τα παραπάνω, πρέπει να τολμήσουν κάποιοι.
Με λίγο σπρώξιμο κι από μας για κίνητρο. Θα το τολμήσουμε;