ΠΟΥΣΤΗΣ ΤΟΤΕ, ΣΗΜΕΡΑ GAY...

Μη γίνεις πούστης, να είσαι εξευτελισμένος, άκουγα από τότε που ήμουν μικρό παιδί.

Έβλεπα και την εικόνα κάποιου που «ήταν» πούστης της εποχής, που αφού κάποιοι λεβέντες τον χρησιμοποιούσαν για να ανακουφίζονται όρθιοι και στα γρήγορα, να μην τους πετύχει και κανείς μαζί κι αφού πλήρωναν το κατιτί τους για τις υπηρεσίες του, ξαναγύριζαν στην δουλειά τους στην οικοδομή, που δεν είχε τις σημερινές ευκολίες κι εφευρέσεις. Τότε ήταν πράγματι σκληρή.
Δούλευαν εκεί επειδή ήταν αγράμματοι, άφραγκοι μα «άντρες».

Σε αντίθεση με τον παραπάνω πούστη, που δούλευε στο καφενείο της περιοχής κι έκανε και θελήματα, ψωνίζοντας αρκετές φορές για τις νοικοκυρές. Άπαντες φτωχοί, βράζανε στο ζουμί τους κι επιβιώνανε όπως μπορούσανε.

Οι «άντρες» είχανε και μια ελάχιστη διασκέδαση, να πειράζουν τον «πούστη» όποτε τύχαινε να περάσει μπροστά από την οικοδομή το πρωί και στο μικρό καφενείο που μαζεύονταν τα βράδια, να κοιτάζει ο ένας τον άλλο ή να βλέπουν μπάλα (στις πρώτες ασπρόμαυρες τηλεοράσεις που υπήρχαν), να ξεγελούν τη μιζέρια τους. Περιπαικτικά, τον κερνούσαν ένα συγκεκριμένο γλυκό και χάζευαν τις αντιδράσεις του. Και τα παλαμίδια που του ρίχνανε τακτικά, άλλο πράμα.

Άκουγα συχνά το: μη γίνεσαι πούστης, πέρασαν τα χρόνια, οι τηλεοράσεις έγιναν έγχρωμες, μετά LCD και τώρα Plasma, κι εγώ έγινα άντρας. Με ένα ταμπού να με ακολουθεί, όλο αυτό το διάστημα.

Μην τυχόν και γίνω πούστης, να με λαλούνε όπως τον άλλο στα παιδικά μου χρόνια.
Και ΔΕΝ ΕΓΙΝΑ! Όμως παρακολουθούσα την μετεξέλιξη του τότε πούστη (που δεν ζεί ο ίδιος ακόμη, μα δεν υπάρχει κι έλλειψη από τέτοιους σήμερα) σε...gay.

Αντίθετα πολλαπλασιάζονται με ταχύ ρυθμό. Και παίρνουν την εκδίκηση τους.
Βλέπω να καταλαμβάνουν πόστα, να έχουν καλοπληρωμένες δουλειές και prime θέση στα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας, στο Κολωνάκι και στη Μύκονο.
Μα εκεί είναι το επίκεντρο της ζωής στην Ελλάδα.

Μπαίνουν στα σαλόνια των ισχυρών κι επιτυχημένων, σαν σύμβουλοι δημοσίων σχέσεων, σαν μοδίστρες ή κομμώτριες πολυτελείας. Αυτοί καθορίζουν τις τάσεις της μόδας στο ντύσιμο και τις κομμώσεις. Και σε πολλά άλλα που δεν φαίνονται έτσι απλά.

Δημοσιογραφούν (Βαλλιανάτος, Χατζηστεφάνου κ.α), διαβάζω κι εγώ τα κείμενα τους, σε κάποια συμφωνώ. Αποκτούν πολύωρες εκπομπές (Λαζόπουλος) όπου ρίχνουν δηλητήριο ανεξέλεγκτα στους πάντες, ιδίως σε όσες έχουν καλύτερο κώλο από τον δικό τους, είναι νεώτερες κι επιθυμητές.

[Το νομίζουν σάτιρα επειδή ξεκαρδίζονται τα καρακατσουλιά από κάτω, τα ίδια που αύριο πηγαίνουν στα σκουπίδια της Πάνια, να μασκαρεύγουνε τους παζαβούς που μαζεύει]. Το έχει παρακάνει πια αυτή η μαϊμού η ξεκωλιάρα στο ξεφωνητό των άλλων κι είναι κι αηδιαστική στην όψη μ' αυτά τα γένια, δεν σταματά τις εμφανίσεις επιτέλους διάολε; Καμιά σχέση με τους πνευματώδεις «Μήτσους» μιας άλλης εποχής (τόσο μακρινής αλήθεια;) που τον καθιέρωσαν.

Εμφανίζουν μετά μανίας και κάτι «τρελές αδερφές», προβάλλοντας συνέχεια ένα πρότυπο που γελοιοποιεί και τους πιο συνειδητούς gay, δεν το αντιλαμβάνονται;
Κι αυτό το σιχαμένο το Ψιψινάκι, μέσα σε όλα.

Μοντέλα, τραγουδιστές, πολλοί θεατρίνοι και σκηνοθέτες, decorators, κλπ, προαπαιτούμενο να είναι gay.

Άλλες οι συνθήκες δουλειάς σε αυτούς τους χώρους, η καταξίωση και κοινωνική ανέλιξη, κι άλλες οι ευκαιρίες, οι παροχές και οι αμοιβές τους.

Καμιά σχέση με τους φτωχοδιαβόλους στις σκαλωσιές και τις λάσπες στην οικοδομή, τις μουτζούρες, τις αναθυμιάσεις και τα λάδια στα μηχανουργεία, την πολύωρη οδήγηση TIR σε εθικές οδούς, τον κόπο στα χωράφια, κλπ «αντρικές» δουλειές.
Που εξουθενώνουν κι αποκτηνώνουν.

Δεν μιλούνε πια οι σημερινοί «άντρες», σε λίγο μειοψηφία στην κοινωνία.
Τι να πούν άραγε;

Βλέπω τον Ασλάνη σαν παιδικό αρκουδάκι στην εμφάνιση, να τον χαϊδεύουν 3- 4 όμορφες μοντέλες, σχεδόν καθημερινά στην τηλεόραση.

Εγώ για να έχω ένα ραντεβού μια φορά με μια τέτοια πλήρωσα 300 ευρώ.
Και δεν ικανοποιήθηκα κιόλας γιατί δεν ήταν ούτε ευγενική ούτε υπάκουη, πώς να είναι, έτσι που συνήθισε με τους gay! Άλλες οι επιθυμίες των Γαβαλά, Κωστέτσου, Γκοτιέ, κλπ κι άλλες οι δικές μου.

Προσπαθώ να γνωρίσω κάποια χαζοκομμωτριάκια, ή υπαλληλάκια σε μαγαζιά με ρούχα, μέτριες ασχημόφατσες και μου κάνουν και τις δύσκολες, ενώ αν τα έριχνα στον Τρύφωνα Σαμαρά ή τον ίδιο τον μόδιστρο, θα έλεγαν κι ευχαριστώ, μα με εμποδίζει το ταμπού.

Θα ήμουν κι εγώ διαπρεπής μέσα στα media από το 1993, μα είχα το ταμπού.
Δεν με καλούν στα πάρτι ή στα κότερα, δεν τρώγω τα άφθονα λεφτά τους, επειδή έχω αυτό το ταμπού.

Του παλιού πούστη, του εξευτελισμένου, που κάποια αντίγραφα του δυστυχισμένα, τα βλέπω τα βράδια να τριγυρνούν στους δημόσιους καμπινέδες , παρακαλώντας κάποιον από τους πεινάλες κι αποκτηνωμένους αλλοδαπούς αληταράδες να τους δώσουν λίγη ικανοποίηση έναντι λίγων ευρώ. Όπου φτωχός και η μοίρα του, αν πετύχαιναν στην ζωή θα ήταν κι αυτοί gay αντί «βρωμόπουστες».

Την ίδια ώρα κάπου αλλού οι επώνυμοι gay απολαμβάνουν την ζωή και τους εραστές τους, σε μεταξωτά σεντόνια.
Όταν ξημερώσει θα ασκήσουν πάλι την εξουσία τους σε όποιον τομέα κυριαρχούν.

Οι δικές μου διαστροφές δεν περιλαμβάνουν τους κώλους τους, δεν είμαστε παρέα και οι gay σήμερα μ' έχουν πετάξει σχεδόν από όλα τα καλά της ζωής.
Μου κλείνουν πόρτες, μου στερούνε το χρήμα και την ευχέρεια να κάνω αυτά που θέλω, αντί να γράφω εδώ τα δικά τους καμώματα.

Δεν έχω πρόβλημα συνύπαρξης με τους gay, φοράω και φίνα κοστούμια με την υπογραφή κάποιων απ' αυτούς, θα χρησιμοποιήσω τις όποιες ικανότητες τους όποτε τις χρειαστώ, θέλω τις διασυνδέσεις τους, μα δεν ικανοποιώ τις ορέξεις τους.

Οι ιδιαιτερότητες είναι προσωπική επιλογή, μα να μην είναι μόνο αυτοί στο προσκήνιο. Και σε στιγμές που ικανοποιούνται, ας κλείνουν τις κουρτίνες του προσωπικού τους χώρου, μπορεί να τους βλέπουν κάποιοι, να αποκτήσουν κι αυτοί ταμπού.