ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΥ, ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ...

Νεκρός μέσα στο κελί της απομόνωσης, στις φυλακές της Νιγρίτας Σερρών, βρέθηκε ο Αλβανός κρατούμενος που σκότωσε τον σωφρονιστικό υπάλληλο με μαχαίρι προχθές στις φυλακές Μαλανδρίνου. 

Τον φάγανε κιόλας από την συντεχνία των "ανθρωποφυλάκων"...

Δεν περίμεναν τουλάχιστον λίγες βδομάδες να ξεχαστεί ο άμοιρος (όπως δείχνουνε τα πράματα καλύτερα να μην γεννιόταν καθόλου, πάνω από τη μισή ζωή του την πέρασε στα χέρια τους και πριν πιαστεί ήταν σε απόλυτη φτώχεια, αγραμματοσύνη, κακομοιριά).

Έκλεβε ή έκανε ότι άλλο έβρισκε εύκαιρο για να επιβιώσει υποτυπωδώς σαν θηρίο, χωρίς ποτέ να καταφέρει να ξεφύγει από τα παραπάνω.

Ματαίως όπως αποδείχτηκε... 

Αναφρθήκανε πολλοί στα παδιά και την οικογένεια του φύλακα, όπως και άλλοτε σε οικογένειες αστυνομικών που έπεσαν θύματα παρόμοιων περιστάσεων, αγνοώντας πως θα ήταν η ζωή και τούτου αν πχ είχε ένα μαγαζί στον τόπο του και στο χωριό του, αν είχε φτιάξει κι αυτός οικογένεια χωρίς να κουβαληθεί εδώ να λεηλατεί αδίστακτα οικογένειες και περιουσίες άλλων...

Κια σαν κι αυτόν πολλές χιλιάδες, κάθε ράτσας και χρώματος, μέσα στην πατρίδα μας, είτε μέσα είτε έξω από τις φυλακές...

ΑΝΥΠΑΝΤΡΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ...

Ελληνική ταινία από το 1988. Ένας σύγχρονος διαφημιστής ζωηρούλης και χαριτωμένος, δηλώνει "ελεύθερος" και κάνει τις γυναίκες να τρέχουν ξοπίσω του.

Ώσπου μια μέρα ανοίγοντας την εξώπορτά του, βρίσκει μπροστά του ένα μωρό! Πανικοβάλλεται. Προσπαθεί μέσα από κωμικές καταστάσεις να το ξεφορτωθεί.

Όμως είναι της μοίρας του, να φορτωθεί για τα καλά το μωράκι με όλα τα προβλήματα ενός μωρού...

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΙΩΣ...

Καμιά φορά τα πράγματα δεν είναι όπως όλα δείχνουν αρχικά, μα η ζωή και η μοίρα τελικά αποφασίζουν αλλιώτικα...

Ένα καλό παράδειγμα είναι και τα παρακάτω.

1η ερώτηση:

Αν ξέρατε μια γυναίκα που ήταν έγκυος, η οποία είχε ήδη 8 παιδιά, τρία από τα οποία ήταν κουφά, δύο τυφλά, ένα με διανοητική καθυστέρηση, και είχε και σύφιλη, θα της συστήνατε να κάνει άμβλωση;

Διαβάστε και την επόμενη ερώτηση πριν απαντήσετε.

2η ερώτηση:

Είναι καιρός πλέον να εκλεχτεί ένας νέος παγκόσμιος ηγέτης και μόνο η ψήφος σας μετράει. Τα γεγονότα για τους τρεις κορυφαίους υποψηφίους είναι τα ακόλουθα:

Ο υποψήφιος Α:

Συναναστρέφεται με διεφθαρμένους πολιτικούς...

Συμβουλεύεται αστρολόγους για το τι θα πράξει...

Απατά τη γυναίκα του με κάθε ευκαιρία...

Πίνει 8 - 10 μαρτίνι ημερησίως και καπνίζει μανιωδώς πούρα...

Ο υποψήφιος Β:

Απολύθηκε από τη δουλειά του δύο φορές...

Κοιμάται συνήθως μέχρι το μεσημέρι...

Έκανε χρήση ναρκωτικών στο Πανεπιστήμιο...

Και πίνει ένα τέταρτο γαλονιού ουίσκι κάθε βράδυ...

Ο υποψήφιος Γ:

Είναι παρασημοφορημένος ήρωας πολέμου. Χορτοφάγος, δεν καπνίζει, πίνει μια μπύρα που και που και δεν έχει ποτέ απατήσει τη σύζυγό του.

Σε ποιον από τους τρεις θα ρίχνατε την ψήφο σας;

Αποφασίσατε;

Ο υποψήφιος Α είναι o Franklin D. Roosevelt.

Ο υποψήφιος Β είναι ο Winston Churchill.

Ο υποψήφιος Γ είναι ο Adolph Hitler.

Και τώρα η απάντηση στην 1η ερώτηση της άμβλωσης:

Εάν είπατε "ναι" στην άμβλωση, μόλις σκοτώσατε τον Beethoven!

ΖΗΤΙΑΝΙΑ...

Τουλάχιστον 150 ευρώ ημερησίως θα έπρεπε να διαθέτω αν ήθελα να ικανοποιήσω το πλήθος των ζητιάνων που συναντώ κάθε μέρα και στα ίδια σημεία της πόλης που όπως φαίνεται τους βολεύουν.

Ποιους να ικανοποιήσω φιλοδωρώντας τους και ποιους ν' αφήσω παραπονεμένους σήμερα;

Κι αύριο άλλους ή τους ίδιους;

Τον δύστυχο που ποιός ξέρει πού σακατεύτηκε και ζητά να μοιραστούμε όλοι το κόστος για τα χάλια του;

Τον φτωχό γέρο που με την ξεκούρδιστη κιθάρα και κάποιες αυτοσχέδιες μελωδίκές ευχές προσπαθεί να εξασφαλίσει το πιάτο της ημέρας;

Τον σιχαμένο σκυλάραπα που όλο λέει "πεινώ" μα ποτέ δεν φαίνεται να χορταίνει; Γιατί όποιος πεινά πραγματικά, αγοράζει μισό κιλό ψωμί να ξεπεινάσει, δεν γυρεύει μπύρες και χασίσια όπως κάνει του λόγου του, να μαθαίνουν οι αφελείς φιλάνθρωποι...

Τους άλλους αραπάδες που παριστάνουν τους εμπόρους ενώ θάπρεπε να βρίσκονται στα χωράφια για θέρισμα, αλώνισμα και αργότερα τρύγο, δουλειές που προσφέρει ένας τόπος κατά βάση αγροτικός.

Τους δεκάδες Κινέζους που ενώ η χώρα τους βρίσκεται σε συνεχή κι αλματώδη ανάπτυξη, αυτοί θεώρησαν καλό να ξενιτευτούν και να καταλήξουν εδώ, ενοχλώντας επίμονα τους περαστικούς ν' αγοράσουν τα σκουπιδοκούρκουτα που πουλούν, σε φτωχοδιαόλους σαν κι αυτούς συνήθως...

Τους ξεπεσμένους αλκοολικούς και ναρκωμανείς που νομίζουν πως οφείλουμε να πληρώσουμε εμείς τα λάθη τους και την εξάρτηση τους από κάθε είδους ουσίες;
Την μια και μοναδική οικογένεια των αλλοδαπών τσιγγάνων που έχουνε την αποκλειστικότητα στη κλασική επαιτεία σε όλες της τις μορφές, σκορπίζονται σε συγκεκριμένες θέσεις όλοι, παππούς, γιαγιά, γιοί, κόρες, θείοι, ξαδέρφια, ανήψια, παιδιά κι εγγόνια, μαζεύοντας καθημερινά συνολικά αρκετές χιλιάδες ευρώ;

Γιατί όχι την μικρή Ρομάνα, την πιο γλυκιά από τα μέλη της παραπάνω οικογένειας, που την βλέπω από μωρό να δουλεύει στο δρόμο μαζεύοντας χρήματα για τις βραδυνές μπύρες του μπαμπά και του θείου, από την οποία θα εισπράξω τουλάχιστον ένα μεγάλο χαμόγελο ευχαρίστησης...

Μερικές μόνο από τις πολλές περιπτώσεις αναξιοπαθούντων ή επαγγελματιών ζητιάνων, που σκοντάφτω πάνω τους θέλω δεν θέλω κινούμενος στο δρόμο...

Και κοντά σε αυτούς υπάρχουνε και πολλές εκατοντάδες άλλοι από όλες σχεδόν τις ράτσες της Γης που περιστασιακά κάνουν ένα μεροκάματο σαν εργάτες, τις άλλες μέρες και τις αργίες τι απογίνονται;

Τι τρώνε, που μένουν, πως ικανοποιούν τις σεξουαλικές τους ανάγκες αφού όλοι είναι νέοι και γεροί, πως περνούν τις μέρες τους;
Να η εγκληματικότητα κάθε λογής στα ύψη μετά...

Ταιριάζουν τα δικά τους ήθη και οι συνήθειες με αυτά που βρήκαν ερχόμενοι εδώ;

Μπορούν Βαλκάνιοι, Καυκάσιοι, Ασιάτες κι Αφρικάνοι να συνυπάρξουν με κάποια αρμονία μεταξύ τους στα στενά όρια μιας φτωχογειτονιάς;

Κι έρχονται κι άλλοι συνεχώς, ελπίζοντας να πλουτίσουν σε ένα τόπο που έχει φτωχούς ανθρώπους κι ανίκανους κυβερνήτες, που δεν έχουν ιδία γνώση των πσαραπάνω. μην καταδεχόμενοι να περπατήσουν τους δρόμους με την πλέμπα, αρκούμενοι σε πάρτυ με ευνοούμενους και σπόνσορες όπου μπορούνε ασφαλείς να μοιράζονται βαλίτσες με μίζες και να κατηγορούνται μεταξύ τους ποιός έλαβε πρώτος και περισσότερα...

Αφήνοντας όλους εμάς να λασπώνουμε στα κατακάθια της κοινωνίας που κύρια με δική τους ευθύνη έγινε έτσι...

Ακούγοντας από παντού δεν έχω να φάω, δεν έχω να πιω, δώσε μου εσύ.

Ούτε ο Δημιουργός φαίνεται να νοιάζεται πια για τα πλάσματα του, ή δεν τ' αγαπά και τόσο όσο λένε οι γραφές, αφήνοντας τα στο έλεος της καλής προαίρεσης αλλονών...

Παραγίνανε πολλοί οι παρείσακτοι, δεν επαρκεί πλέον ο οβολός του φιλανθρώπου να τους ζήσει...

ΜΙΑ ΤΣΙΓΓΑΝΑ ΕΠΕΜΕΝΕ...

1.
Μιά τσιγγάνα μου 'λαχε
μιά μέρα μεσημέρι
με τράβαγε και μούλεγε
την μοίρα μου πως ξέρει.

2.
Μιά τσιγγάνα επέμενε
και πλήρωσα να μάθω
τι μου γράφει η μοίρα μου
αργότερα να πάθω.

3.
Μιά τσιγγάνα μάντεψε
πως μ' έχουνε ματιάσει
μα θα γυρίσει ο καιρός
κι η τύχη μου θ' αλλάξει.

4.
Μιά τσιγγάνα ασήμωσα
κι έμαθα για σένα
τα πράγματα που μυστικά
κρατούσες απο μένα.

5.
Κι αν απ' όσα έμαθα
ένα να βγεί αλήθεια
θα πιστεύω στο κισμέτ
κι ας είναι παραμύθια.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΑΝΑΤΟΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ...

1.
Όσα στερήθηκα εγώ
τα βλέπω να υπάρχουν
σε αφθονία γύρω μου
και άσχετοι να τάχουν.

2.
Όσα επιθύμησα εγώ
και δεν είχα ποτέ μου
τα σκόρπαγαν οι άχρηστοι
στο φύσημα του ανέμου.

*******************************
Μα εγώ δεν ήμουνα ποτέ
αυτού του κόσμου θύμα
κι αν δεν τα πάρω όσο ζώ
θάναι μεγάλο κρίμα

Θα σου το πώ όταν σε δώ
κάποια στιγμή εμπρός μου
όσα μου στέρησες ΖΩΗ
τώρα με τόκο δός μου.
******************************

3.
Πάντα μου όφειλαν πολλά
η τύχη και η μοίρα
το μέρισμα που αναλογεί
σε μένα δεν το πήρα.

4.
Μα τώρα ήρθε ο καιρός
που τον λογαριασμό μου
άνοιξα και τακτοποιώ
τον ανατοκισμό μου.

[ξανά: Μα εγώ δεν ήμουνα ποτέ
αυτού του κόσμου θύμα...]


Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΣΤ΄ 91...

Αρκετά χρόνια πίσω, 6 Νοεμβρίου του "91, ώρα 12.00μμ ακριβώς.

Πέρασα την πύλη της 124 ΠΒΕ. στην Τρίπολη.

Με άλλα 1800 άτομα περίπου, σχεδόν όλοι μεγάλοι, είχαμε ήδη το πρώτο μας πτυχίο.

Για τα 2 επόμενα χρόνια θα φορούσα την στολή της Πολεμικής Αεροπορίας. 1η ΜΕΝ, πλήρης εκπαίδευση. Δεν λούφαξα στα μαγειρεία ή σε κάποιο γραφείο. Ασκήσεις, όπλα, πορείες, βολές, διδακτήριο, στίβος μάχης, οι πρώτες σκοπιές (εθελοντικά τις Κυριακές, στα επισκεπτήρια των άλλων, να κοιμάμαι τα βράδια, να μην χάνω εκπαίδευση), ορκωμοσία, αξιολόγηση, ΑΡΙΣΤΑ..

Έφυγα παραμονές Χριστουγέννων, 115ΠΜ, Ακρωτήρι, Χανιά. Οπλουργός Αεροσκαφών, 345ΜΒ. Την πρώτη στιγμή που εισήλθαμε στο θάλαμο έπρεπε να προσκυνήσομε ένα μαλακισμένο που καθόταν σε μια καρέκλα - θρόνο πάνω σε ένα τραπέζι που είχε βάλει στη είσοδο. Ήταν λέει «παλιός», με μόνο προσόν ότι ήρθε μερικούς μήνες πριν από μας. [Μου πήρε 3 μήνες να τον τακτοποιήσω. Πέρασε το υπόλοιπο της θητείας του από τότε μέσα στην μονάδα, γιατί κάθε φορά που έβγαινε έξω τον περίμεναν μερικοί άντρες αληθινοί, μαυροποκαμισάδες από ορεινά χωριά και τον τσαλαπατούσαν με τα στιβάνια, γνωστοί, τους άφηνα να διασκεδάσουν].

Είχαμε και μια απώλεια, ένας (φίλος για μερικά χρόνια) δυστυχώς αποτρελάθηκε και αποχώρησε νωρίς, όταν έκλεινε το πρώτο 8μηνο.

Εγώ είχα να φροντίσω πολλά. Να μάθω τα αεροπλάνα, τον οπλισμό, τους κανόνες ασφαλείας, την καθημερινή λειτουργία της μονάδας, τα κατατόπια, το προσωπικό, να περάσω ΣΟΣΜΕ, να γίνω σύντομα Έφεδρος Σμηνίας.

Έκανα επίσης και πολλά: 850 ώρες σκοπιά προσωπικά, με όλους τους καιρούς, αμέτρητες φορές σαν «Υπ. Αλλαγής», 1 μήνα δεσμοφύλακας, 1 μήνα στα μαγειρεία (το τίμημα για το προηγούμενο), χιλιάδες ώρες στην πίστα να φορτώνω βόμβες, ρουκέτες και πυραύλους, chaffs, flairs, πυροβόλα, καλύπτρες κι εκτινασσόμενα καθίσματα, FOD, Reαdiness σε αναχαιτίσεις, final check, αποψίλωση το καλοκαίρι, 2 "Παρμενίωνες", 2 ετήσιες Επιθεωρήσεις κι Αξιολογήσεις. [Στις πολεμικές μοίρες το προσωπικό δουλεύει πολύ, όλο το 24ωρο σχεδόν. Αν ψάχνετε κοπρίτες στην ΠΑ, αναζητήστε τους στα γραφεία, στα διοικητήρια, στις αποθήκες εφοδιασμού, στις μοίρες υποστήριξης, ΠΟΤΕ σε μάχιμες μοίρες].

Και περίπολο, ΥΥΜ, ΑΚΕΦ, ΑΥΠ, ΕΑΠ, άγημα σημαίας σαν χάρες σε άλλους. Μόνο πιλότος και διοικητής δεν ανέλαβα!

Με την γρήγορη αντίληψη και λήψη αποφάσεων υπό πίεση που πάντα είχα, διακρίθηκα σύντομα. Υπήρχε και η φράση «Καλώς τον φίλο μου τον Κωστή, κάτσε κι ανέλαβε τα πάντα, εγώ πάω στην Λέσχη να παίξω χαρτιά και να μεθύσω, μην με ενοχλήσεις κι αν γκρεμιστεί η Μονάδα» που άκουγα συχνά από μόνιμους, με χρήσιμα ανταλλάγματα από μέρους τους (όχι πάντως άδειες, πήρα ΜΟΝΟ την κανονική μου + 6 μέρες τιμητική συνολικά τα 2 χρόνια, χωρίς ποτέ να βγω «ελεύθερος ιατρού»).


Υπάρχου δυό μεγάλες κατηγορίες μόνιμοι καραβανάδες: Αυτοί που το πήραν σοβαρά να υπηρετήσουν την πατρίδα τους (και να θυσιαστούν αν χρειαστεί) και αυτοί που έγιναν ένστολοι για να φάνε ένα κομμάτι ψωμί που δεν θα εύρισκαν εύκολα αλλού με τα ανύπαρκτα προσόντα τους. Πλειοψηφία βέβαια οι δεύτεροι.


Είχα κάποιες προστριβές με κατώτερους μόνιμους, άξεστους μπουρτζόβλαχους από τα Τρίκαλα, Λάρισα, Καρδίτσα, κλπ, που είδαν πρώτη φορά θάλασσα όταν μετατέθηκαν εδώ. Κι εγώ συνηθίζω να βρίζω συχνά κι ελεύθερα.Μόνο ένας τους τόλμησε κάποτε να μου κάνει αναφορά να φάω φυλακή. Επί τούτου πήγε στον Διοικητή εν αγνοία μου και του ανέφερε: «Ο Κωστής είπε να πάω να γαμηθώ, τι λέτε να κάνω;» κι ο Διοικητής (που με πήγαινε πολύ) αποκρίνεται στο χαϊβάνι που τον ενοχλούσε ενώ σχεδίαζε άσκηση: «Αφού στο λέει ο Κωστής, μπορείς να πηγαίνεις ελεύθερα...μην με ρωτάς κάθε φορά! Άντε εξαφανίσου τώρα»


ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΑΛΙΟ: Για να περάσετε καλά την θητεία σας, να συμμετέχετε στην καθημερινότητα της μονάδας, και στις καλές στιγμές και τις κακές, και φροντίστε να ξέρουν όλοι ποιος είστε, μην κρύβεστε, μην μένετε ανώνυμα ανδρείκελα στο πλήθος, μην λουφάζετε. Ήμουν πάντα εκεί όποτε χρειαζόμουν!
Με όσα είχα κάνει, αν εφαρμόζονταν επί λέξη οι κανονισμοί θα έπρεπε να είχα 500 μέρες φυλακή, αντί για αυτό έχω μια εύφημη μνεία ως «...συμβάλλων ενεργώς στην εύρυθμη λειτουργία της μονάδος...». Κανείς δεν συμπαθεί έναν ανώνυμο κι άβουλο ένστολο, γιατί άλλωστε;


Έκανα την διαδρομή Αεροδρόμιο - Χανιά, 14 χλμ, 3 φορές με τα πόδια σε ισάριθμες κοπάνες, όταν οι άλλοι που φεύγαμε μαζί και πιαστήκαμε στην πύλη έμειναν πίσω, εγώ έφευγα κανονικά, όπως είχα προαποφασίσει. Δεν είναι και τόσο φοβερή απόσταση, χρειαζόμουν 2 ώρες και κάτι. Φτάνοντας στο σπίτι, ήμουν έτοιμος για βόλτα. Το μόνο κακό ήταν το επόμενο πρωί που έπρεπε να σηκωθώ νωρίτερα από όλους και να επιστρέψω στην μονάδα κι όταν ξυπνούν οι άλλοι να είμαι παρών.


Το παράβλεπαν οι διοικούντες, μόνο ο διευθυντής προσωπικού της μονάδας δεν με γούσταρε καθόλου (προτιμούσε τα «βύσματα», αυτή ήταν η ειδικότητα του), μα πού να τολμήσει να αντιμιλήσει ο χέστης & γλείφτης όταν οι άλλοι ανώτεροι του με υποστήριζαν, γιατί απλά..ήμουν ο Κωστής!!


Σε μια επιθεώρηση που ήμουν μπροστά - μπροστά όπως πάντα, εντόπισε ένα καρφί στον τοίχο (το κάρφωσε ένας και κρεμούσε ένα σεντόνι - κουρτίνα, να μην φαίνεται όταν την έπαιζε τα βράδια) που «δεν προβλεπόταν από τον κανονισμό» και πήγε να το σημειώσει σε ένα τετράδιο που κρατούσε για τέτοια δήθεν παραπτώματα, πριν το δει ο διοικητής και οι άλλοι το άρπαξα, με δυο γερές κινήσεις το ξεκάρφωσα και το πέταξα από το ανοιχτό παράθυρο αστραπιαία, «ποιο καρφί, δεν βλέπουμε κανένα». Κι έμεινε να κοιτάζει ένα μικρό σημαδάκι που έμεινε στον τοίχο, με ανοιχτό στόμα για 2΄ τουλάχιστον...


Πάσχα του ''92, πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης, που θα ερχόταν επίσκεψη στον τόπο του κι αυτός. Με όλο του το σόι, τοπικούς επίσημους κι αξιωματικούς και το σύνηθες κηφηναριό που πάει κάθε Λαμπρή στα στρατόπεδα να βοσκηθεί τζάμπα. Εγώ ανήμερα το Πάσχα και νέος ακόμη στην μονάδα, έπρεπε να κουβαλήσω τραπέζια και καρέκλες, να τα παρατάξω σε σειρές, να τα στρώσω, να τεντώσω μια τέντα πάνω από αυτό του πρωθυπουργού, να βοηθήσω στα μαγειρεία και τα ψητά σούβλας για αυτούς (εμείς θα τρώγαμε ψητό φούρνου), και να φυλάξω σκοπιά 2.00 - 5.00 μμ την ώρα που θα τρώγανε. Αν περίμενα να φάω όταν γύριζα, δεν θάβρισκα ούτε κόκαλο, όχι μερίδα.. Έπρεπε να μεριμνήσω εγώ...

Μπαίνω στα μαγειρεία μια κατάλληλη στιγμή που ο μάγειρας έτρεχε να φροντίσει πολλά, ανίχνευσα τον χώρο, κι εντόπισα ένα μεγάλο κομμάτι αρνί σουβλιστό, όλο ψαχνό, που ο μάγειρας με περισσή προσοχή είχε διαλέξει με άνωθεν εντολές για τον Μητσοτάκη, και το είχε σε περίοπτη θέση να το βλέπει ως το μεσημέρι, ενώ ετοίμαζε κι άλλα πιάτα.

Μόνος μέσα στον χώρο, αντικατέστησα το εκλεκτό κομμάτι με ένα άλλο μεγάλο από αυτά των αξιωματικών, το τύλιξα σε αλουμινόχαρτο και το έβαλα στην τσάντα που είχα, με το νερό μου κλπ για την σκοπιά. Φρόντισα και για πατάτες, λίγη σαλάτα, κρασί, καλιτσούνια, γλυκά, (με την συναίνεση του μάγειρα αυτά, που ποτέ δεν αντιλήφτηκε την ταχυδακτυλουργική κι άψογη αλλαγή μου, «να φάω και εγώ κανονικά, αφού έπρεπε να φυλάξω κιόλας»).

Πέρασα το μεσημέρι το Πάσχα εκείνο στη σκοπιά την υπερυψωμένη, μόνος, τρώγοντας όμως βασιλικά, με απαραίτητη συντροφιά το ραδιοφωνάκι που πάντα είχα στην τσέπη.

Κι ο Μητσοτάκης έφαγε καλά, το κομμάτι που του άφησα [όσο ισχυρός κι αν είναι κάποιος, όταν συγκρίνεται μαζί μου έρχεται δεύτερος, βασική αρχή μου και τότε και σήμερα και για πάντα, αν βρισκόμασταν την ίδια στιγμή μέσα μαζί με στόχο το ίδιο κομμάτι, βέβαια δεν θα το στερούμουν για χάρη του οικειοθελώς το εκλεκτό κομμάτι, μα θα το μοιραζόμασταν σαν ίσοι].

Στο βραδινό, που πήρα ένα από τα εναπομείναντα κομμάτια ψητού φούρνου, το έφαγα με το ζόρι, για να μην πεινώ, καμιά σύγκριση με το προηγούμενο. Κι έπρεπε να φυλάξω πάλι 12.00 - 2.00πμ!

Την επόμενη Δευτέρα, αφού κοιμήθηκα καλά, την κοπάνησα και δεν με αναζήτησε κανείς, έχοντας δηλώσει θαλαμοφύλακας.


Και πολλές ακόμη ιστορίες, θάφτιαχνα ταινία ολόκληρη με αυτές.

Πήρα το απολυτήριο την σωτήριο ημέρα 6 Αυγούστου ''93.


Αυτές είναι μερικές από τις αναμνήσεις μου από την στρατιωτική μου θητεία, με την σειρά ΣΤ΄ "91. Διασκεδάσατε, μάθατε κάτι παραπάνω για μένα, μα πρέπει να αναζητάτε και κάτι ακόμη: Τις δικές σας αναμνήσεις κι εμπειρίες.

Όσοι πήγατε κι υπηρετήσατε κανονικά, οπουδήποτε, σίγουρα θάχετε.

Οι υπόλοιποι πάλι σίγουρα, θα αναζητάτε τις δικές σας.

Γιατί την θητεία μας την κάνουμε (και αρσενικοί και θηλυκοί, γιατί όχι; δεν χρειάζονται εκπαίδευση και πειθαρχία οι κοπέλες; ούτε ο ρασοφόροι;), δεν την αποφεύγουμε, αν δεν υπάρχουν σοβαροί ιατρικοί λόγοι υπηρετούμε, μην ακούω μαλακίες, αστείες δικαιολογίες και πουστιές, είναι απαραίτητο κομμάτι στην ζωή μας.

Γι αυτό την βάλανε εκεί γύρω στα 20 χρόνια μετά το σχολείο, να γίνεται ένα πρώτο ξεκαθάρισμα πριν βγει ένας νέος στην ζωή. Κι ας αυτοκτονούν κάποιοι μαλάκες υπερευαίσθητοι, αφού δεν μπορούν να ζήσουν για λίγο σε κάπως σκληρές συνθήκες τι θα κάνουν αργότερα;


Η θητεία περνάει απλά: μία - μία μέρα, ζώντας την ως έχει.


Είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ. Άξιζε 2 χρόνια τότε, 1; τώρα

Να μην βλέπω πια φυγόστρατους, δειλούς και ξεφτιλισμένους μα να έχουν καλές θέσεις στην κοινωνία και να παριστάνουν από πάνω τους τιμητές των πάντων ή τους πατριώτες.

Έχουμε να λέμε πολλά όποτε συναντιόμαστε καμιά φορά, με κάποιους γνωστούς από κείνα τα χρόνια (και με ικανοποίηση βλέπω ότι με θυμούνται ΟΛΟΙ με το όνομα μου, εγώ θυμάμαι μόνο φάτσες από τους περισσότερους).


Έτσι δεν είναι, Γιάννη, Γιώργη, Θανάση, Ευτύχη, Τάκη, Βασίλη, Μανώλη, Χρήστο, Δαυίδ, Ιωσήφ, Νίκο, Παναγιώτη, Παντελή, Βύρωνα, Αντώνη, Νεκτάριε, Διονύση, Νώντα, Καλλικράτη, Αρίστο, Λευτέρη, Μάνο;


Κλείνω το αφιέρωμα στην θητεία μου στην Πολεμική Αεροπορία, με ένα τραγούδι που ξέρω πως αρέσει πολύ στους αετούς των αιθέρων μας:


http://www.youtube.com/watch?v=t--yFVVD9IE