ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ...

Ο 8χρονος Τάκης έτρεξε από νωρίς στο κρεβάτι του. Όχι πως νύσταζε ιδιαίτερα, αφού θα κοιμόταν έτσι κι αλλιώς μιάμιση ώρα αργότερα, όπως κάθε μέρα.

Σήμερα όμως είχε έναν ιδιαίτερο λόγο να απομονωθεί νωρίτερα: ήθελε να τα πούνε με τον Ηρακλή, όπως είχε ονομάσει τον φανταστικό φίλο που ο ίδιος δημιούργησε και μαζί συζητούσαν τα προβλήματα που είχε στο μυαλό του ...

Όλα ξεκινούν από τα παιδικά χρόνια, με μια απλούστατη όσο κι αθώα ερώτηση "Γιατί μπαμπά;"

-         Πως γίνονται τα παιδιά, μπαμπά;

-         Γιατί σκοτεινιάζει νωρίς και κρυώνουμε τον χειμώνα;

-         Τι είναι το χαρτόμουτρο; 

-         Γιατί λειώνει το παγωτό όταν αργώ να το φάω;

-         Τι σημαίνει «πέθανε ο γείτονας» που είπες στη μαμά το πρωί;

-         Γιατί το δικό μας αυτοκίνητο είναι πιο μικρό από κείνο που έχει ο μπαμπάς του Αλέξη;

-         Γιατί μπαμπά θα γίνει πόλεμος στην Συρία όπως ακούω να λένε; Εμένα δε μου αρέσει ο πόλεμος! Οι άνθρωποι σκοτώνονται, γίνονται καταστροφές, τα παιδάκια πεινάνε, δεν έχουν παιχνίδια, χάνουν τους γονείς τους...

Αν πάρει απάντηση ησυχάζει κι όλα βαίνουν καλώς, αν μείνει η απορία ή αισθανθεί ότι παραπλανήθηκε  σκοπίμως, αναζητά εμμόνως τη λύση στο ερώτημα, με την βοήθεια τώρα του φανταστικού του φίλου...

Συνήθως στα παραπάνω ερωτήματα έπαιρνε κάποια απάντηση αργά ή γρήγορα. Σε άλλα όμως ζητήματα που ήθελε να ρωτήσει τον πατέρα του, ήξερε ήδη πως δεν θα είχε απάντηση κι έτσι δεν γίνονταν ερωτήματα θέματα όπως:

-         Γιατί μπαμπά σε διώξανε από τη δουλειά όταν ήρθε εκείνος ο Αλβανός;

-         Γιατί κάνω μάθημα μαζί με ξένα παιδιά που δεν καταλαβαίνουν κι εγώ βαριέμαι όταν η δασκάλα προσπαθεί να τους εξηγήσει;

-         Θα φέρουν και τσιγγανάκια στο σχολείο; Αφού δεν κάθονται παρά για λίγες μόνο μέρες και μετά δεν ξανάρχονται κι όλο κλέβουν από τις τσάντες ...

-         Γιατί έβριζες το κράτος μπαμπά, όταν άνοιξες εκείνο το γράμμα που έφερε ο ταχυδρόμος;

-         Γιατί φωνάζει και κάνει σαν παλαβός αυτός στην τηλεόραση; Τι είναι το μνημόνιο και τι λέει πως ψήφισε ο χοντρός με τη φάτσα σαν γουρουνιού;

-         Θα παντρευτούμε όταν μεγαλώσουμε με την Ελενίτσα που έρχεται συχνά και παίζουμε;

-         Τι τρώει το λαμόγιο; Πως είναι και γιατί το γράψανε στον τοίχο;

-         Γιατί να μην πάω στο πάρκο μόνος μου; Εσύ μου έλεγες πως όταν ήσουν μικρός πήγαινες με άλλα παιδιά στη θάλασσα όλη μέρα κι ερχόταν το βράδυ ο παππούς να σε πάρει στο σπίτι ...

-         Γιατί έριξαν τη γιαγιά κάτω στον δρόμο και της πήραν τον σταυρό που φορούσε, όπως μας είπε όταν πήγαμε να την δούμε στο νοσοκομείο που ήταν;

-         Τι είναι η επανάσταση που μας λέει ο νεαρός με τα μακριά και άλουστα μαλλιά κάθε Σάββατο που περνάμε από την αγορά; Τις άλλες μέρες που πάει;

Αφού δεν έπαιρνε τις απαντήσεις που ήθελε για να καταλάβει, προσπαθούσε να τις βρει μόνος του με τον Ηρακλή και γιαυτό ήθελε την ησυχία του και πήγαινε νωρίς στο κρεβάτι να μην τον ρωτάνε, που να τους εξηγεί τώρα ...

Έτσι τις ώρες της γόνιμης σκέψης του, κατέληξε στα δικά του συμπεράσματα:

Ότι κακοί άνθρωποι ήρθαν στον τόπο που ζούσε, έβλεπε κιόλας πολλούς από αυτούς όταν έβγαινε έξω να είναι μαζεμένοι και να τους κοιτούν, πολλοί ήταν μαύροι και μιλούσαν άγνωστη γλώσσα που δεν καταλάβαινε τι έλεγαν, παίρναν τα λεφτά και τα πολύτιμα αντικείμενα που είχαν οι άνθρωποι σαν κι εμάς, το κράτος δεν είχε λεφτά κι έπρεπε να πληρώνουμε εμείς, πώς όμως αφού ο μπαμπάς τώρα δούλευε  λιγότερο και κάποιες μέρες δεν πήγαινε πουθενά μα έλεγε στην μαμά πως γερνά και ο Αλβανός που ήρθε στη δουλειά ήταν νεαρός και του έδιναν λιγότερα, ο μπαμπάς μπορεί να έχανε τη δουλειά του μια μέρα και δεν θα έβγαζε λεφτά που χρειαζότανε παντού για να πάρουνε κάτι, κάποιοι άλλοι γέροι είχανε εξαφανίσει πολλά λεφτά και τα τρώγανε κρυφά μόνοι τους μέσα στη φυλακή που τους πήγε το δικαστήριο, η δασκάλα είχε άδικο που του έλεγε να αγαπάνε και να παίζουνε με τα ξένα παιδιά αφού κείνα δεν θέλανε, ο καινούριος δάσκαλος που είπε έναν πατέρα ένα πρωί «ρατσιστή», αυτός που τους έλεγε για κάποιον Μωάμεθ με την καμήλα σε κάποια έρημο και φαινόταν να υποστήριζε αυτούς που ρίξανε κάτω την γιαγιά να την κλέψουνε, αμέσως τον κατάλαβε, τους είπε προχθές να μην πάνε στην παρέλαση, αυτοί όμως πήγαν όπως ήθελε ο μπαμπάς με την μαμά και τον είδε να είναι εκεί, να θέλει να τη σταματήσει μαζί με άλλους που φώναζαν και κάποιοι τους κυνηγούσαν, είδε κι αυτόν που ήρθε στο σπίτι παλιά και τους έλεγε να ψηφίσουν να φεύγει με ένα μεγάλο μαύρο αυτοκίνητο με αστυνομικούς με μηχανές μπροστά...

Ο φίλος του ο Αλέξης του είπε πως ο δικός του μπαμπάς έκρυβε πολλά λεφτά στον τοίχο σε ένα σιδερένιο κουτί και ήταν αλήθεια, αφού μόλις προχθές πήρε καινούρια αθλητικά παπούτσια αυτός, ενώ τα δικά του τα είχε φέρει ο παππούς πριν μήνες, πήρε κι ένα ολοκαίνουριο κινητό με πολλά παιχνίδια μέσα που το έδειξε μόνο αυτουνού, μη  το δούνε και το πάρουν τα ξένα παιδιά.

Το παιδάκι που κάθονταν στο μπροστινό θρανίο μια μέρα δεν ήρθε στο σχολείο και η δασκάλα είπε πως σκοτώθηκε με τον μεγάλο του αδελφό, όταν ένα αυτοκίνητο χτύπησε την μηχανή του και υπήρχανε πολλά αυτοκίνητα που τρέχανε στους δρόμους και περίμενε πολύ ώρα για να περάσει απέναντι όταν ήθελε, αφού κανένα δεν σταματούσε ούτε για λίγο ...

Ήξερε πως κάτι πήγαινε στραβά, μα δεν μπορούσε να κάνει πολλά αυτός, που ήταν μόνο 8 χρονών τώρα...

Όμως ο Ηρακλής με το ρόπαλο του θα μπορούσε να νικήσει τους κακούς και να προστατέψει τη γιαγιά, τον μπαμπά τους γείτονες, τους μαθητές,,,

Κι αν δεν μπορούσε μόνος, θα καλούσε αυτός τον Θώρ, τον ξανθό γίγαντα με το τσεκούρι να διώξουνε τον Μωάμεθ με την καμήλα να πάει στην ξερή έρημο, ο δικός τους τόπος ήταν όμορφος, με δέντρα πολλά και νερό σε ποτάμια και θάλασσες όπως έβλεπε όταν πήγαινε στο χωριό, με πολλά νόστιμα φαγητά, γλυκά και φρούτα, υπέροχα μέρη να πάει να παίξει όποιος θέλει χωρίς να φοβάται και ο καιρός ήταν καλός για να είναι έξω, θα έστελναν και τον δάσκαλο τον καινούριο να πάει μαζί τους αφού τους θέλει πολύ, θα έδιωχναν και τους κακούς γέρους που κρύψανε τα λεφτά, θα τα βρίσκανε και θα φέρνανε πίσω, σε όλους που δεν είχανε ,οι πατεράδες θα είχανε όλοι δουλειές όπως παλιά, θα έπαιρναν λεφτά για τις οικογένειες τους και οι γιαγιάδες θα πηγαίνανε στην εκκλησιά κάθε Κυριακή πρωί άφοβα. Θάπαιρνε κι αυτός σίγουρα το ποδήλατο που σκόπευε να ζητήσει όταν θα τελείωνε την Τετάρτη τάξη, αν έβρισκε λεφτά δεν θα έλεγε όχι ο μπαμπάς...

Δεν ήταν μόνος τώρα, οι φίλοι του ήταν εδώ και θα τους έδειχναν αυτοί ...

Τι καλά θα ήταν να μπορούσαν να γίνουν όλα πραγματικότητα!

ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία του Παύλου Φιλίππου, από το 1984.

Τέσσερις παιδικοί φίλοι που έχουν περάσει παρέα στα θρανία όλα τα μαθητικά τους χρόνια, κατατάσσονται μαζί στο στρατό για να υπηρετήσουν τη θητεία τους.

Η συμπεριφορά τους, ως στρατευμένων δεν διαφέρει πολύ από εκείνη ως μαθητών, και δημιουργούν προβλήματα στη μονάδα τους...

ΗΘΙΚΟΝ ΑΚΜΑΙΟΤΑΤΟΝ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία από το 2005.

Στο προσκήνιο μια παρέα ανδρών που η φιλία τους ξεκινά από την θητεία τους στο στρατό, στις αρχές της δεκαετίας του 1970 («Οι Γενναίοι της Σαμοθράκης»).

Ο αιφνίδιος θάνατος ενός φίλου είναι η αιτία να ξανασυναντηθεί και να ενωθεί μια παρέα πενηντάρηδων, που παρά το πέρασμα των χρόνων, κατά βάθος παραμένουν έφηβοι. Με αφορμή το γεγονός αυτό, οι φίλοι ξαναβρίσκονται μετά από πολύ καιρό, καθώς η οικογενειακή ζωή, οι υποχρεώσεις, ο εργασιακός χώρος και οι προσωπικές ευθύνες του καθενός ξεχωριστά, τους είχαν απομακρύνει.

Μια χιουμοριστική ιστορία με ήρωες ανθρώπους καθημερινούς και πράγματα αληθινά μεταξύ διαφορετικών κόσμων, απ' όπου αναδεικνύεται η δοκιμασία του έρωτα, της φιλίας και των σχέσεων που ήδη υπάρχουν.

ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΧΩΡΙΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Σέρβικη ταινία του Srdjan Dragojevic από το 1996.

Ο παραλογισμός του πολέμου στη Βοσνία μέσα από την ιστορία δύο φίλων, ενός Σέρβου και ενός Μουσουλμάνου, που βρίσκονται ξαφνικά σε αντίπαλα στρατόπεδα...

ΦΙΛΟΙ ΚΙ ΕΧΘΡΟΙ...

Τελικά είναι "καλό πράγμα" να έχει κανείς εχθρούς!

Έτσι ισχυρίζεται ο Πλούταρχος στο υπέροχο δοκίμιό του «Περί ωφελιμότητας των εχθρών μας» . (Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος).

Οι εχθροί μας είναι οι άμισθοι σύμβουλοί μας, γιατί με τις πράξεις, τα λόγια και τη συμπεριφορά τους μας κάνουν να δούμε ξεκάθαρα που υστερούμε και να γίνουμε ακόμα καλύτεροι.

Οι φίλοι μας μας αγαπούν, μας νοιάζονται, μας τιμούν. Δυσκολεύονται όμως να δουν ξεκάθαρα τα τρωτά και τις ευαισθησίες μας.

Ας αφήσουμε λοιπόν τους εχθρούς μας να γίνουν οι φάροι που μας υποδεικνύουν τις αλλαγές πλεύσης που χρειάζεται να κάνουμε ώστε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να βγούμε ακόμα πιο μπροστά τους!

Φυσικά δεν μιλώ για τους όποιους δικαιολογημένους εχθρούς μας, αλλά μιλώ για εκείνη την αφελή κατηγορία των αδικαιολόγητων εχθρών που δορυφορικά κινούνται γύρω μας. Εκείνων που τους στραγγαλίζει η ανασφάλεια και η ζήλια και που κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η αχαριστία και η φτήνια των συναισθημάτων.

Άλλωστε όσοι δεν έχουν, δεν ξέρουν και δεν μπορούν να κάνουν κάτι με τον εαυτό τους, μας χρειάζονται για το κάνουν σ΄εμάς.

Ας τους ευχαριστήσουμε λοιπόν για την ευκαιρία που μας δίνει η άγνοια τους, ώστε να γίνουμε δυνατότεροι, αποτελεσματικότεροι και καλύτεροι...

ΟΡΕΙΣΙΒΙΕΣ ΦΙΛΙΕΣ...

                            Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια για την πρωτότυπη αυτή φιλία...

ΣΤΡΙΜΩΓΜΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥ...

Πρώτα έκλεισε η εφημερίδα που δημοσίευε πότε - πότε μια συνεργασία του, τη δική του συμβολή στα κοινά της πόλης...

Τα βιβλία του σαν επίδοξος συγγραφέας ούτε εκδίδονται ούτε πωλούνται, καθότι θυμίζουν κατηχητικό επί επταετίας και ο κόσμος έχει πια ξυπνήσει...

Μετά κατάφερε και πέρασε η κόρη του στην Ιατρική, που δυστυχώς για αυτόν εδρεύει στην επιλεγμένη πρωτεύουσα της περιφέρειας, αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά...

Την ίδια χρονιά που χρειάζεται να μετακινούνται 2 άτομα συχνά, το υπεραστικό ΚΤΕΛ αύξησε τα εισιτήρια μονομιάς από 11 σε 18 ευρώ/άτομο και το αστικό άλλο ένα 40% επιπλέον τα δικά του...

Ταυτόχρονα χάθηκε ανεξήγητα από τη ζωή του ο παλιός φίλος του, αυτός που όταν είχε ανάγκη (ουκ ολίγες φορές πέρυσι μόνο) έτρεχε να τον βρει να ζητήσει βοήθεια. Τώρα που ο περυσινός αρωγός τον χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε, δεν εμφανίζεται...

Και κείνο το μαντολίνο που υποχρεώθηκε στον "Χάρχαλη" μα τελικά του βρήκε σαν τελευταία εξυπηρέτηση που ζήτησε πριν χαθεί άγνωστο που για γιατί, μετέωρο έμεινε και γκρινιάζει τώρα ο επίδοξος πωλητής...

Σου λέει πέρυσι την έβγαλα με μερικές τσάντες χαμάρια από το περιβόλι που γενναιόδωρα του έδωσα, φέτος αν θέλει και λεφτά για την κόρη ο χρόνιος απενταρίας (για την ακρίβεια από τα χρόνια της "Αλλαγής" του Αντρέα που πολέμησε και τον πέταξαν στο περιθώριο). Πώς θα κάνω τον γέρο τον λεφτά ν' ανοίξει την κασέλα με τις λίρες και τι θα μείνει για τη δική μου μεθαύριο;

Τι λεφτά να ζητήσει ο άνθρωπος μας, μια μεταφορά ήθελε να κάνει με το αγροτικό τα έπιπλα της κόρης, μα ούτε σε τηλέφωνα δεν απαντούσε ο άλλος από το καλοκαίρι.

Τέτοιο φιλότιμο άμα δεν χρειάζεται βοήθεια ο ίδιος, δεν το περίμενε πως θα του βγει έτσι στα δύσκολα ο παλιός του φίλος...

Αφού η κόρη έχει πάρει ψηλά τον αμανέ προ πολλού κι εκτός που τρώει τον άμπακο καθ' έξιν, δεν θέλει να συγκατοικήσει με φίλες, μα απαιτεί ολόκληρο σπίτι δικό της.
Κι έχει δυο νοίκια να πληρώνει φέτος που του κόψανε ήδη από το καλοκαίρι πέρυσι την επιδότηση ενοικίου που εισέπραττε.

Και η κόρη όλο "μπαμπά λεφτά" όταν τα σσββατοκύριακα φέρνει στο πατρικό σπίτι τα άπλυτα της...

Να συνδράμει κάπου και η μαμά, αφού αυτή από λεφτά πάπαλα, της τα κρύβει ο σύζυγος γιατί ως κι ένα δί-ευρο να βρει στο σπίτι θα το δώσει αμέσως σε τσιγάρα, τη δική της λόξα...

Στον ορεινό τόπο που γεννήθηκε ευτυχώς υπάρχει ακόμη φιλότιμο και βοηθούνε οι γνωστοί, μα φτωχοί είναι κι αυτοί, πόσο να διαθέσουνε; Το λάδι τους δεν πιάνει πράμα στη αγορά και φέτος.

Κι ο απελπισμένος άνθρωπος σκέφτεται ν' αφήνει εκείνες τις τρίχες του τις κατσαρές να μακρύνουν, να τις κόβει να τις πλέκει χαϊμαλιά να τα πουλεί στο λιμάνι στους τουρίστες, έτσι που στριμώχτηκε φέτος.

Μα με τέτοιους φίλους με τέτοιο φιλότιμο που νέτασε τόσα χρόνια και καλό δεν είδε, παρά μόνο έδινε, τι να κάνει.

Για να καμαρώσει την κόρη γιατρίνα μετά από πολλά έτη ακόμη, αν περατώσει επιτυχώς τις σπουδές σε τέτοιες συνθήκες...

Λεφτά! Να μη γεννιέσαι χωρίς αυτά...λέω κι επιμένω πως θα επαληθευτεί άλλη μια φορά εδώ, όπως η ζωή διδάσκει...

Προτάσεις διαφυγής δεκτές...

ΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ...

Αυτή κι αν είναι πραγματική εργατική Πρωτομαγιά!

Από τα χαράματα είχε σηκωθεί η μικρή Ρομίνα, να βρεί λουλούδια (ξέρει που να βρεί άφθονες μαργαρίτες έστω), να πλέξει μια δεκαριά μικρά πρωτομαγιάτικα στεφάνια και να δοκιμάσει να τα πουλήσει στα γνωστά της φανάρια σε διερχόμενους...

Την ίδια ώρα που τη συνάντησα, λίγες δεκάδες μέτρα παρακάτω στην κεντρική πλατεία έσκουζαν οι αυτόκλητοι "εργατοπατέρες" και λοιποί συνδικαλιστάδες - κομματόσκυλα, προαναγγέλοντας την εσσαεί έναρξη ατέρμονων "εργατικών αγώνων" και λαμπρές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος που θα ηγούνταν, στο απώτερο μέλλον βέβαια, γιατί μέχρι τώρα δεν....

Ακροατές τους κάποιοι άπλυτοι κι ακούρευτοι φοιτητές που "υποστήριζαν την εργατιά" χωρίς να έχουν δουλέψει ποτέ μέχρι τώρα, κάποιοι γέροι που πάνε στα παγκάκια έτσι κι αλλιώς καθημερινά και κάμποσοι αλλοδαποί που δεν έχουν που αλλού να πάνε...

Οι υπόλοιποι "βολεμένοι" όπως νομίζουν αυτοί, έλλειπαν εκδρομή ως είθισται κάθε τέτοια μέρα, τιμώντας τις εξοχικές ταβέρνες που ξέροντας τις συνήθειες τους, τους περίμεναν ανοιχτές από νωρίς το μεσημέρι σήμερα...

Η μικρή Ρομίνα αδιάφορη για όλα αυτά, πάντα στα φανάρια της ως το μεσημέρι, μετρούσε τις πενιχρές μα αρκετές για σήμερα που είναι "αργία κι απεργία" εισπράξεις της...Δεν είχε συγκεκριμένη τιμή στα στεφάνια που έφτιαξε, έδινε ότι ήθελε όποιος ήθελε, αρκεί να ήταν πάνω από 1 ευρώ όπως πίεζε...

Και μένα ακόμη μου κοστολόγησε την ολιγόλεπτη παρέα της, αφού είναι προτιμότερη από όλους τους παραπάνω. Πλήρωσα 1.80 ευρώ το δικό μου και τελευταίο της, αυτό το διαλεχτό στεφάνι που φορούσε στο κεφάλι της η ίδια μέχρι τότε, ακριβώς όσο έκανε μια πορτοκαλάδα από το περίπτερο που αγόρασε αμέσως, αφού είχε διψάσει από το πρωί, όπως μου είπε...

Μα δεν κάθιζε η μικρή μου φίλη που με ξέρει από όταν ήταν μωρό, να την φωτογραφήσω όπως ήθελα, φοβάται την κάμερα μου και γλιστρούσε σαν αγριμάκι, ότι πρόλαβε να πιάσει αυτή του κινητού που δεν την έβλεπε ούτε ήξερε την ύπαρξη της.

Όταν πια περπατούσαμε μαζί για τα σπίτια μας...

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΑΜΕ ( Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Χίος γύρω στο 1960, λίγες μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία για τις καλοκαιρινές διακοπές.

Η φιλία μεταξύ δυο αγοριών χαλάει χωρίς να το θέλουν, εξαιτίας ενός άτυχου περιστατικού. Ξανασυναντιούνται στα μέσα του καλοκαιριού και περνούν μαζί ένα υπέροχο καλοκαίρι....

Δείτε τη σε πλήρη οθόνη:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-8970697527712182615&hl=el&fs=true

ΦΙΛΟΙ ΚΙ ΑΔΕΡΦΙΑ...

Όσοι Έλληνες και Φιλέλληνες συμμετείχατε στην εθνεγερσία, εκείνη την άνοιξη του 1821...

Τραγουδά η παιδική χορωδία της Ι. Μ. Κ. Α.

http://www.youtube.com/watch?v=n8zXhX8lOyw

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΛΥΚΟΦΙΛΙΕΣ...

Βουλευτές και οι 2 εκλεγόμενοι στον ίδιο νομό. Ο ένας έχει πρόσφατα αναλάβει υπεύθυνο πόστο στη νέα κυβέρνηση, πράγμα που εμφανώς έχει ενοχλήσει τον άλλο, λόγω υποβάθμισης του από τα μικροπολιτικά πράγματα του τόπου, όπου ο πρώτος "θα αλωνίζει ανενόχλητος" κατά τον δεύτερο...

Κυριακή μεσημέρι ήταν καλεσμένοι σε εκδήλωση με ομιλία και κοπή πίτας. Κάθονταν δίπλα - δίπλα αφού χαιρετήθηκαν εγκάρδια κι αντάλλαξαν φιλοφρονήσεις, ως συνήθως...Μπροστά στα μάτια των ανθρώπων και τα δικά μου, αφού ήμουν παρών στην ίδια εκδήλωση...

Μετά ο ένας αποχώρησε νωρίς λόγω καθηκόντων, ο άλλος παρέμεινε μέχρι τέλους όπου στον χώρο και στην ώρα του μπουφέ, χαριεντιζόταν με δημοσιογράφους φίλα προσκείμενους σ' αυτόν.

Μετά ήρθαν τα γεγονότα με τους τοπικούς αγρότες που ανέβηκαν σύσσωμοι στην Αθήνα για να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά και συμβολικά με τα τρακτέρ και τα αγροτικά τους οχήματα...

Και σταμάτησαν στον Πειραιά από τα ΜΑΤ, που είχαν εντολή να μην τους αφήσουν να περάσουν τα κάγκελα του λιμανιού...Τα υπόλοιπα είναι γνωστά από τα δελτία ειδήσεων...

Εκείνο όμως που ψιθυρίζουν οι κακές γλώσσες και είναι κοινό μυστικό, είναι πως ο ένας οργάνωσε εσπευμένα την "απόβαση" δικών του αγροτών παρά τις αντιρρήσεις του άλλου με το πόστο, με τις υποδείξεις του υψηλού προστάτη του, μόνο και μόνο για να δημιουργήσει πρόβλημα αξιοπιστίας κι ανεπάρκειας σ' αυτόν με το υπεύθυνο πόστο και κατ' επέκταση σ' αυτόν που του έδωσε το πόστο, που συνηθίζει να μένει απόμακρα κι αμέτοχος όταν είναι τα δύσκολα...

Μάλιστα λένε ακόμη πως προετοίμαζε τέτοιο κλίμα περιοδεύοντας και μιλώντας σε αγροτικές συνάξεις για μερικές μέρες προηγουμένως και με δηλώσεις σε όποια μέσα μπορούσε...

Από τις οποίες επωφελήθηκε έτερο κόμμα, στελέχη του οποίου έτρεξαν με τους δικούς τους χρωματικά αγρότες σαν δευτερευόντως υποκινητές τάχα για συμπαράσταση, μα με κύριο σκοπό να καλύψουν την ανεπάρκεια του δικού τους αρχηγού σε ζητήματα των αγροτών του παραμελημένου τελευταία νησιού.

Και ακόμη παραπέρα, δημοσιογράφος που το μεσημέρι της Κυριακής χαριεντιζόταν με τον εν λόγω βουλευτή, θεάθηκε στο τοπικό κανάλι την Δευτέρα το βράδυ να μεταδίδει επιτόπου τα τεκταινόμενα από τον Πειραιά, με τρόπο όμως που μόνο τον εκλεκτό τους βόλευε κι εξυπηρετούσε...

Εξ ού και μίλησε ο έχων το πόστο για "πολιτικά υποκινούμενες ενέργειες" μα δεν είχε την τόλμη να διευκρινήσει ποιούς εννοούσε πρωτίστως, από τους αρκετούς τελικά που είχαν βλέψεις...

Το άδικο είναι πως τελικά την πλήρωσε ο έτερος και αξιολογότερος βουλευτής του τόπου που προπηλακίστηκε όταν καλοπροαίρετα επενέβη με μια προσπάθεια να κατευνάσει ταραχές, να δώσει ελπίδα για λύσεις και να αποφορτίσει το κλίμα οργής και αγανάκτησης που είχε δημιουργηθεί...
Και μια ακόμη βουλευτής που βρέθηκε στην μέση εν ώρα μάχης...

Με τέτοιες τακτικές και σκοπιμότητες η Ελλάδα βουλιάζει και μαζί της βουλιάζουμε όλοι μας...

Μα με τέτοιες λυκοφιλίες, πού να βρεθεί ομοψυχία, εθνική συνείδηση και πολιτική γενναιότητα για αποφάσεις που θα αλλάξουν την κατηφορική πορεία της χώρας;

Αφού άμεση προτεραιότητα έχει ο καθείς την πάρτη του...

ΣΤ΄ 91...

Αρκετά χρόνια πίσω, 6 Νοεμβρίου του "91, ώρα 12.00μμ ακριβώς.

Πέρασα την πύλη της 124 ΠΒΕ. στην Τρίπολη.

Με άλλα 1800 άτομα περίπου, σχεδόν όλοι μεγάλοι, είχαμε ήδη το πρώτο μας πτυχίο.

Για τα 2 επόμενα χρόνια θα φορούσα την στολή της Πολεμικής Αεροπορίας. 1η ΜΕΝ, πλήρης εκπαίδευση. Δεν λούφαξα στα μαγειρεία ή σε κάποιο γραφείο. Ασκήσεις, όπλα, πορείες, βολές, διδακτήριο, στίβος μάχης, οι πρώτες σκοπιές (εθελοντικά τις Κυριακές, στα επισκεπτήρια των άλλων, να κοιμάμαι τα βράδια, να μην χάνω εκπαίδευση), ορκωμοσία, αξιολόγηση, ΑΡΙΣΤΑ..

Έφυγα παραμονές Χριστουγέννων, 115ΠΜ, Ακρωτήρι, Χανιά. Οπλουργός Αεροσκαφών, 345ΜΒ. Την πρώτη στιγμή που εισήλθαμε στο θάλαμο έπρεπε να προσκυνήσομε ένα μαλακισμένο που καθόταν σε μια καρέκλα - θρόνο πάνω σε ένα τραπέζι που είχε βάλει στη είσοδο. Ήταν λέει «παλιός», με μόνο προσόν ότι ήρθε μερικούς μήνες πριν από μας. [Μου πήρε 3 μήνες να τον τακτοποιήσω. Πέρασε το υπόλοιπο της θητείας του από τότε μέσα στην μονάδα, γιατί κάθε φορά που έβγαινε έξω τον περίμεναν μερικοί άντρες αληθινοί, μαυροποκαμισάδες από ορεινά χωριά και τον τσαλαπατούσαν με τα στιβάνια, γνωστοί, τους άφηνα να διασκεδάσουν].

Είχαμε και μια απώλεια, ένας (φίλος για μερικά χρόνια) δυστυχώς αποτρελάθηκε και αποχώρησε νωρίς, όταν έκλεινε το πρώτο 8μηνο.

Εγώ είχα να φροντίσω πολλά. Να μάθω τα αεροπλάνα, τον οπλισμό, τους κανόνες ασφαλείας, την καθημερινή λειτουργία της μονάδας, τα κατατόπια, το προσωπικό, να περάσω ΣΟΣΜΕ, να γίνω σύντομα Έφεδρος Σμηνίας.

Έκανα επίσης και πολλά: 850 ώρες σκοπιά προσωπικά, με όλους τους καιρούς, αμέτρητες φορές σαν «Υπ. Αλλαγής», 1 μήνα δεσμοφύλακας, 1 μήνα στα μαγειρεία (το τίμημα για το προηγούμενο), χιλιάδες ώρες στην πίστα να φορτώνω βόμβες, ρουκέτες και πυραύλους, chaffs, flairs, πυροβόλα, καλύπτρες κι εκτινασσόμενα καθίσματα, FOD, Reαdiness σε αναχαιτίσεις, final check, αποψίλωση το καλοκαίρι, 2 "Παρμενίωνες", 2 ετήσιες Επιθεωρήσεις κι Αξιολογήσεις. [Στις πολεμικές μοίρες το προσωπικό δουλεύει πολύ, όλο το 24ωρο σχεδόν. Αν ψάχνετε κοπρίτες στην ΠΑ, αναζητήστε τους στα γραφεία, στα διοικητήρια, στις αποθήκες εφοδιασμού, στις μοίρες υποστήριξης, ΠΟΤΕ σε μάχιμες μοίρες].

Και περίπολο, ΥΥΜ, ΑΚΕΦ, ΑΥΠ, ΕΑΠ, άγημα σημαίας σαν χάρες σε άλλους. Μόνο πιλότος και διοικητής δεν ανέλαβα!

Με την γρήγορη αντίληψη και λήψη αποφάσεων υπό πίεση που πάντα είχα, διακρίθηκα σύντομα. Υπήρχε και η φράση «Καλώς τον φίλο μου τον Κωστή, κάτσε κι ανέλαβε τα πάντα, εγώ πάω στην Λέσχη να παίξω χαρτιά και να μεθύσω, μην με ενοχλήσεις κι αν γκρεμιστεί η Μονάδα» που άκουγα συχνά από μόνιμους, με χρήσιμα ανταλλάγματα από μέρους τους (όχι πάντως άδειες, πήρα ΜΟΝΟ την κανονική μου + 6 μέρες τιμητική συνολικά τα 2 χρόνια, χωρίς ποτέ να βγω «ελεύθερος ιατρού»).


Υπάρχου δυό μεγάλες κατηγορίες μόνιμοι καραβανάδες: Αυτοί που το πήραν σοβαρά να υπηρετήσουν την πατρίδα τους (και να θυσιαστούν αν χρειαστεί) και αυτοί που έγιναν ένστολοι για να φάνε ένα κομμάτι ψωμί που δεν θα εύρισκαν εύκολα αλλού με τα ανύπαρκτα προσόντα τους. Πλειοψηφία βέβαια οι δεύτεροι.


Είχα κάποιες προστριβές με κατώτερους μόνιμους, άξεστους μπουρτζόβλαχους από τα Τρίκαλα, Λάρισα, Καρδίτσα, κλπ, που είδαν πρώτη φορά θάλασσα όταν μετατέθηκαν εδώ. Κι εγώ συνηθίζω να βρίζω συχνά κι ελεύθερα.Μόνο ένας τους τόλμησε κάποτε να μου κάνει αναφορά να φάω φυλακή. Επί τούτου πήγε στον Διοικητή εν αγνοία μου και του ανέφερε: «Ο Κωστής είπε να πάω να γαμηθώ, τι λέτε να κάνω;» κι ο Διοικητής (που με πήγαινε πολύ) αποκρίνεται στο χαϊβάνι που τον ενοχλούσε ενώ σχεδίαζε άσκηση: «Αφού στο λέει ο Κωστής, μπορείς να πηγαίνεις ελεύθερα...μην με ρωτάς κάθε φορά! Άντε εξαφανίσου τώρα»


ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΑΛΙΟ: Για να περάσετε καλά την θητεία σας, να συμμετέχετε στην καθημερινότητα της μονάδας, και στις καλές στιγμές και τις κακές, και φροντίστε να ξέρουν όλοι ποιος είστε, μην κρύβεστε, μην μένετε ανώνυμα ανδρείκελα στο πλήθος, μην λουφάζετε. Ήμουν πάντα εκεί όποτε χρειαζόμουν!
Με όσα είχα κάνει, αν εφαρμόζονταν επί λέξη οι κανονισμοί θα έπρεπε να είχα 500 μέρες φυλακή, αντί για αυτό έχω μια εύφημη μνεία ως «...συμβάλλων ενεργώς στην εύρυθμη λειτουργία της μονάδος...». Κανείς δεν συμπαθεί έναν ανώνυμο κι άβουλο ένστολο, γιατί άλλωστε;


Έκανα την διαδρομή Αεροδρόμιο - Χανιά, 14 χλμ, 3 φορές με τα πόδια σε ισάριθμες κοπάνες, όταν οι άλλοι που φεύγαμε μαζί και πιαστήκαμε στην πύλη έμειναν πίσω, εγώ έφευγα κανονικά, όπως είχα προαποφασίσει. Δεν είναι και τόσο φοβερή απόσταση, χρειαζόμουν 2 ώρες και κάτι. Φτάνοντας στο σπίτι, ήμουν έτοιμος για βόλτα. Το μόνο κακό ήταν το επόμενο πρωί που έπρεπε να σηκωθώ νωρίτερα από όλους και να επιστρέψω στην μονάδα κι όταν ξυπνούν οι άλλοι να είμαι παρών.


Το παράβλεπαν οι διοικούντες, μόνο ο διευθυντής προσωπικού της μονάδας δεν με γούσταρε καθόλου (προτιμούσε τα «βύσματα», αυτή ήταν η ειδικότητα του), μα πού να τολμήσει να αντιμιλήσει ο χέστης & γλείφτης όταν οι άλλοι ανώτεροι του με υποστήριζαν, γιατί απλά..ήμουν ο Κωστής!!


Σε μια επιθεώρηση που ήμουν μπροστά - μπροστά όπως πάντα, εντόπισε ένα καρφί στον τοίχο (το κάρφωσε ένας και κρεμούσε ένα σεντόνι - κουρτίνα, να μην φαίνεται όταν την έπαιζε τα βράδια) που «δεν προβλεπόταν από τον κανονισμό» και πήγε να το σημειώσει σε ένα τετράδιο που κρατούσε για τέτοια δήθεν παραπτώματα, πριν το δει ο διοικητής και οι άλλοι το άρπαξα, με δυο γερές κινήσεις το ξεκάρφωσα και το πέταξα από το ανοιχτό παράθυρο αστραπιαία, «ποιο καρφί, δεν βλέπουμε κανένα». Κι έμεινε να κοιτάζει ένα μικρό σημαδάκι που έμεινε στον τοίχο, με ανοιχτό στόμα για 2΄ τουλάχιστον...


Πάσχα του ''92, πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης, που θα ερχόταν επίσκεψη στον τόπο του κι αυτός. Με όλο του το σόι, τοπικούς επίσημους κι αξιωματικούς και το σύνηθες κηφηναριό που πάει κάθε Λαμπρή στα στρατόπεδα να βοσκηθεί τζάμπα. Εγώ ανήμερα το Πάσχα και νέος ακόμη στην μονάδα, έπρεπε να κουβαλήσω τραπέζια και καρέκλες, να τα παρατάξω σε σειρές, να τα στρώσω, να τεντώσω μια τέντα πάνω από αυτό του πρωθυπουργού, να βοηθήσω στα μαγειρεία και τα ψητά σούβλας για αυτούς (εμείς θα τρώγαμε ψητό φούρνου), και να φυλάξω σκοπιά 2.00 - 5.00 μμ την ώρα που θα τρώγανε. Αν περίμενα να φάω όταν γύριζα, δεν θάβρισκα ούτε κόκαλο, όχι μερίδα.. Έπρεπε να μεριμνήσω εγώ...

Μπαίνω στα μαγειρεία μια κατάλληλη στιγμή που ο μάγειρας έτρεχε να φροντίσει πολλά, ανίχνευσα τον χώρο, κι εντόπισα ένα μεγάλο κομμάτι αρνί σουβλιστό, όλο ψαχνό, που ο μάγειρας με περισσή προσοχή είχε διαλέξει με άνωθεν εντολές για τον Μητσοτάκη, και το είχε σε περίοπτη θέση να το βλέπει ως το μεσημέρι, ενώ ετοίμαζε κι άλλα πιάτα.

Μόνος μέσα στον χώρο, αντικατέστησα το εκλεκτό κομμάτι με ένα άλλο μεγάλο από αυτά των αξιωματικών, το τύλιξα σε αλουμινόχαρτο και το έβαλα στην τσάντα που είχα, με το νερό μου κλπ για την σκοπιά. Φρόντισα και για πατάτες, λίγη σαλάτα, κρασί, καλιτσούνια, γλυκά, (με την συναίνεση του μάγειρα αυτά, που ποτέ δεν αντιλήφτηκε την ταχυδακτυλουργική κι άψογη αλλαγή μου, «να φάω και εγώ κανονικά, αφού έπρεπε να φυλάξω κιόλας»).

Πέρασα το μεσημέρι το Πάσχα εκείνο στη σκοπιά την υπερυψωμένη, μόνος, τρώγοντας όμως βασιλικά, με απαραίτητη συντροφιά το ραδιοφωνάκι που πάντα είχα στην τσέπη.

Κι ο Μητσοτάκης έφαγε καλά, το κομμάτι που του άφησα [όσο ισχυρός κι αν είναι κάποιος, όταν συγκρίνεται μαζί μου έρχεται δεύτερος, βασική αρχή μου και τότε και σήμερα και για πάντα, αν βρισκόμασταν την ίδια στιγμή μέσα μαζί με στόχο το ίδιο κομμάτι, βέβαια δεν θα το στερούμουν για χάρη του οικειοθελώς το εκλεκτό κομμάτι, μα θα το μοιραζόμασταν σαν ίσοι].

Στο βραδινό, που πήρα ένα από τα εναπομείναντα κομμάτια ψητού φούρνου, το έφαγα με το ζόρι, για να μην πεινώ, καμιά σύγκριση με το προηγούμενο. Κι έπρεπε να φυλάξω πάλι 12.00 - 2.00πμ!

Την επόμενη Δευτέρα, αφού κοιμήθηκα καλά, την κοπάνησα και δεν με αναζήτησε κανείς, έχοντας δηλώσει θαλαμοφύλακας.


Και πολλές ακόμη ιστορίες, θάφτιαχνα ταινία ολόκληρη με αυτές.

Πήρα το απολυτήριο την σωτήριο ημέρα 6 Αυγούστου ''93.


Αυτές είναι μερικές από τις αναμνήσεις μου από την στρατιωτική μου θητεία, με την σειρά ΣΤ΄ "91. Διασκεδάσατε, μάθατε κάτι παραπάνω για μένα, μα πρέπει να αναζητάτε και κάτι ακόμη: Τις δικές σας αναμνήσεις κι εμπειρίες.

Όσοι πήγατε κι υπηρετήσατε κανονικά, οπουδήποτε, σίγουρα θάχετε.

Οι υπόλοιποι πάλι σίγουρα, θα αναζητάτε τις δικές σας.

Γιατί την θητεία μας την κάνουμε (και αρσενικοί και θηλυκοί, γιατί όχι; δεν χρειάζονται εκπαίδευση και πειθαρχία οι κοπέλες; ούτε ο ρασοφόροι;), δεν την αποφεύγουμε, αν δεν υπάρχουν σοβαροί ιατρικοί λόγοι υπηρετούμε, μην ακούω μαλακίες, αστείες δικαιολογίες και πουστιές, είναι απαραίτητο κομμάτι στην ζωή μας.

Γι αυτό την βάλανε εκεί γύρω στα 20 χρόνια μετά το σχολείο, να γίνεται ένα πρώτο ξεκαθάρισμα πριν βγει ένας νέος στην ζωή. Κι ας αυτοκτονούν κάποιοι μαλάκες υπερευαίσθητοι, αφού δεν μπορούν να ζήσουν για λίγο σε κάπως σκληρές συνθήκες τι θα κάνουν αργότερα;


Η θητεία περνάει απλά: μία - μία μέρα, ζώντας την ως έχει.


Είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ. Άξιζε 2 χρόνια τότε, 1; τώρα

Να μην βλέπω πια φυγόστρατους, δειλούς και ξεφτιλισμένους μα να έχουν καλές θέσεις στην κοινωνία και να παριστάνουν από πάνω τους τιμητές των πάντων ή τους πατριώτες.

Έχουμε να λέμε πολλά όποτε συναντιόμαστε καμιά φορά, με κάποιους γνωστούς από κείνα τα χρόνια (και με ικανοποίηση βλέπω ότι με θυμούνται ΟΛΟΙ με το όνομα μου, εγώ θυμάμαι μόνο φάτσες από τους περισσότερους).


Έτσι δεν είναι, Γιάννη, Γιώργη, Θανάση, Ευτύχη, Τάκη, Βασίλη, Μανώλη, Χρήστο, Δαυίδ, Ιωσήφ, Νίκο, Παναγιώτη, Παντελή, Βύρωνα, Αντώνη, Νεκτάριε, Διονύση, Νώντα, Καλλικράτη, Αρίστο, Λευτέρη, Μάνο;


Κλείνω το αφιέρωμα στην θητεία μου στην Πολεμική Αεροπορία, με ένα τραγούδι που ξέρω πως αρέσει πολύ στους αετούς των αιθέρων μας:


http://www.youtube.com/watch?v=t--yFVVD9IE