ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ...

Ποιος μπορεί να κάνει μεταρρυθμίσεις;

Χρειάζεται μία ισχυρή και δυναμική κυβέρνηση για να αποφασίσει και ένας αποτελεσματικός και αξιόπιστος κρατικός μηχανισμός για να εφαρμόσει. Τέτοια κυβέρνηση έχουμε χρόνια να δούμε. Όσο για αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό, δεν τον είχαμε ποτέ.

Πρώτα έχει σημασία ποιος ζητάει μία μεταρρύθμιση και κατά πόσο μπορεί να τη επιβάλλει.

Μετά χρειάζεται αξιολόγηση των μεταρρυθμίσεων. Ποιά τώρα και γιατί αυτή πρώτη; Ποιά πρέπει να ακολουθήσει; Ποιά θα συμπληρώσει τυχός προβλήματα που θα προκύψουν από τις προηγούμενες;

Το Ελληνικό πελατειακό πολιτικό σύστημα κάνει τις μεταρρυθμίσεις από δύσκολες μέχρι αδύνατες.

Κάθε μεταρρύθμιση αφορά δύο τάξεις ανθρώπων: αυτούς που βλάπτει (ή έστω ξεβολεύει) και αυτούς που ωφελεί.

Πάρτε το άνοιγμα ενός κλειστού επαγγέλματος. Οι εντός βλάπτονται, ιδίως οι παλαιοί οι εκτός και οι νεοεισερχόνενοι στον χώρο ωφελούνται. Αλλά οι εντός είναι συγκεκριμένοι και οργανωμένοι. Έχουν τα συνδικάτα τους και μπορούν να ασκήσουν πίεση με απεργίες, κωλυσιεργίες και πολιτικές απειλές.
 Οι εκτός είναι διάσπαρτοι και ανοργάνωτοι. Τα οφέλη θα τα δουν μόνον αν και όταν κάποτε χρειασθούν τις υπηρεσίες ενός π. χ. δικηγόρου. Εφόσον δεν ενδιαφέρονται άμεσα δεν ασκούν πίεση, ακόμα και αν ήθελαν,δεν  έχουν τρόπο να την ασκήσουν...

Ως σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει οργανωμένη κοινωνία πολιτών που να γνωρίζει και να προασπίζεται τα δικαιώματά της.

Αυτή θα ήταν ο αντίπαλος πόλος προς όλες τις συντεχνίες και θα ασκούσε πίεση στην εξουσία για να θεσπίσει και κυρίως να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις. Είμαστε μία κατακερματισμένη κοινωνία όπου ο καθένας κοιτάει το συμφέρον το δικό του ή των "δικών του"  και κανείς του συνόλου.

Άρα πότε θα γίνουν ή θα προχωρήσουν ουσιαστικά οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις;

Αυτό ακόμη και ξένοι παρατηρητές των Ελληνικών γενομένων και γνώστες της παραγματικότητας, το αναρρωτούνται...

ΛΑΘΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ...

Η Εελληνική πολιτεία εγκληματεί κατά των πολιτών της όταν επιτρέπει λόγω πλημμελούς φύλαξης των συνόρων, την είσοδο τόσο πολλών παράνομων μεταναστών στην χώρα.

Κατόπιν το Ελληνικό κράτος διαπράττει ακόμη ένα εγκληματικό ατόπημα, επιτρέποντας σε όλους αυτούς τους παράνομους μετανάστες να ζουν και να κινούνται ανεξέλεγκτα στο εσωτερικό της χώρας, καθώς και να πηγαίνουν προς εργασία όπου θέλουν αυτοί, σάν η χώρα να είναι ξέφραγο αμπέλι.

Τρίτο έγκλημα που διαπράττει το κράτος αυτή την φορά δια ελλείψεων και παραλείψεων, αφορά την παντελή σχεδόν απουσία ελέγχων από τα αρμόδια όργανά του, όσον αφορά την νομιμότητα των εργαζομένων στις διάφορες επιχειρήσεις της χώρας, είτε αυτές είναι βιοτεχνικές είτε γεωργικές είτε τουριστικές, καθώς και όσον αφορά την απόδοση από μέρους των επιχειρηματιών που απασχολούν αλλοδαπούς εργάτες των νόμιμων ασφαλιστικών εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων τους.

Αυτές οι εγκληματικές ενέργειες της πολιτείας, επιβαρύνονται επιπλέον και λογίζονται κακουργηματικού χαρακτήρα, λόγω του γεγονότος πως διαπράττονται σε καιρό οικονομικής κρίσης, με την ανεργία στο αυτόχθον εργατικό δυναμικό να έχει ξεπεράσει το 27%.

 Βαρύνουν οι ευθύνες επίσης και την αριστερά και όλους όσους προσκαλούσαν τους ξένους και αποδέχονταν και αποδέχονται και υποστηρίζουν την άνευ μέτρου και ελέγχων είσοδο λαθρομεταναστών στην Ελλάδα.

Όλοι όσοι άνοιξαν τα σύνορα και άφησαν εκατοντάδες χιλιάδες ξένους να μπούν στην χώρα δεν γνώριζαν γιατί τους άφησαν;

Θέλει πολύ φαντασία να καταλάβει κάποιος ότι όλοι αυτοί είχαν ελάχιστες επιλογές;
Ή θα κατέληγαν σκλάβοι στις φυτείες της Μανωλάδας και άλλων τέτοιων παραγωγικών μονάδων, μεγαλοεργοδοτών, επιχειρηματιών, ξενοδόχων, κλπ...
Ή θα κατέληγαν στην πορνεία και στα κωλάδικα ως "χορεύτριες" οι πιο ωράιες θηλυκές.
Ή θα πούλαγαν ναρκωτικά που πάντα έχουν ζήτηση στους καλοπερασάκηδες...
ή μοιραία και αναπόφευκτα θα οδηγούταν σε κάθε είδους πράξη κι εγκληματικότητα για να επιβιώσουν...

Όλα τα παραπάνω τα έγραφαν αρκεροί Έλληνες πάνω από δέκα χρόνια τώρα και μετά τα ιδιοποιήθηκε η χρυσή αυγή μιάς και κανένας άλλος πολιτικός χώρος δεν συγκινήθηκε να πάρει στα σοβαρά όσους επεσήμαιναν σε πολλούς τόνους για το που πάει το πράγμα.

Επαναλαμβάνω πως το ζήτημα δεν είναι ούτε φασιστικό ούτε ρατσιστικό, είναι απλά ζήτημα σκλαβοπάζαρου, μεταχείριση ανθρώπων ως σκλάβων. Όποιος προσπαθεί να το βαφτίσει ρατσιστικό ή φασιστικό απλώς προσπαθεί να αποποιηθεί τις ευθύνες και να τις φορτώσει εκεί που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ανήκουν.

Ο μύθος ή έστω η μερική πραγματικότητα πως οι Έλληνες δεν καταδέχονται να εκτελέσουν αυτές τις ταπεινές χειρονακτικές εργασίες, αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει κάτω από το βάρος της επιτακτικής ανάγκης και τότε με τόσες εκατοντάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες εντός της χώρας, οι καταστάσεις μπορεί να γίνουν ανεξέλεγκτες.

Είναι φανερό πως οι επιχειρήσεις της αστυνομίας τύπου "ξένιος Ζεύς" δεν είναι αρκετές για να ελεγχθεί το πρόβλημα. Αντίθετα η αυστηροποίηση της φύλαξης των συνόρων στον Έβρο μοιάζει να αποδίδει. Δεν αρκούν όμως μόνο αυτά.

Χρειάζονται αυστηρά μέτρα με βαριές ποινές, κυρίως για τους ντόπιους που νοικιάζουν καταλύματα, κρύβουν ή απασχολούν στην δούλεψή τους παράνομους μετανάστες. Ακόμη και για τους πελάτες των παράνομων εμπόρων του δρόμου, των εμπόρων της σάρκας και επίσης για τους εμπόρους της παιδικής δυστυχίας στα φανάρια και τις διασταυρώσεις των μεγαλουπόλεων.

Εκεί βρίσκεται το κλειδί της αντιμετώπισης του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης, στην τιμωρία των ντόπιων και των δουλεμπόρων, οι οποίοι επωφελούνται με οποιονδήποτε τρόπο από την ύπαρξή τους.

Μόνο τότε θα αναγκαστούν οι ίδιοι οι μετανάστες που παραπλανημένοι για πλουτισμό βρέθηκαν στη χώρα μας από μόνοι τους να ζητήσουν την επαναπροώθησή τους στις χώρες τους, όταν αντιληφθούν πως ακόμη και η διαμονή τους, η μετακίνησή τους και κυρίως, η μαύρη εργασία τους στην χώρα μας  είναι πια σχεδόν αδύνατη...

ΦΥΛΑΚΗ ΓΙΑ ΧΡΕΗ...

Ένα θλιβερό παράδειγμα ή εξ όνυχος τον λέοντα.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός παρενέβη λέει, για να μη πάει φυλακή ή κάτι τέτοιο κάποιος που χρωστούσε 5.000 ευρώ. Επιχειρηματίας που απλώς δεν πήγε καλά τον τελευταίο καιρό και το ΣΔΟΕ εξάντλησε την αυστηρότητα του νόμου σε έναν πολύτεκνο άνεργο πατέρα από το Ηράκλειο της Κρήτης για χρέη προς το Δημόσιο, ύψους 5.000 ευρώ.

Όταν για χρέος από 300 ευρώ και πάνω όπως (άδικος) νόμος ορίζει μπορεί το κράτος να προχωρήσει σε κατασχέσεις για χρέη που έχουν χιλιάδες Έλληνες, που αντί να κάνουν οικογένειες κι επιχειρήσεις στις παραγωγικές τους ηλικίες πηδάνε από τις ταράτσες ή κινδυνεύουν με αόριστη φυλάκιση στο όνομα της "δημοσιονομικής εξυγίανσης". Δεν φτάνουν οι φυλακές. κι όλο τέτοια θα έχουμε...

Η ουσία θα ήταν να δώσει εντολή αθόρυβα ο αρμόδιος υπουργός να ψηφιστεί νόμος που θα ισχύει για όλους που βρίσκονται στην ίδια μοίρα. Να μη φυλακίζεται κανείς για βεβαιωμένη αδυναμία καταβολής φόρων, προστίμων κι ειδικότερα υποχρεωτικών ασφαλιστικών εισφορών σε χρεωκοπημένα ταμεία (αν δεν πληρώνει ας μην πάρει σύνταξη η να έχει περίθαλψη, δικό του θέμα είναι)...

Ας δίνει η πολιτεία στον καθένα το δικαίωμα να επιχειρεί να βγάλει λεφτά να φτιάξει τη ζωή του, με όσο λιγότερα γραφειοκρατικά - διοικητικά εμπόδια γίνεται, αντί να τον απειλεί με φυλακή όπου δεν θα παράγει τίποτα παρά θα κοιμάται και θα παίζει τάβλι ή χαρτιά όλη μέρα και θα πρέπει να τον ταίζει τρείς φορές τη μέρα να μην ξεσηκωθεί.

Εντελώς άχρηστο μέτρο, την ώρα που πρέπει ν' αποσυμφορηθούν, ως φίσκα από σοβαρούς εγκληματίες ντόπιους και κυρίως ξένους - τριτοκοσμικούς κι όλο καινούριου περνούν τις πύλες τους κάθε μέρα.

Όσο για λεφτά, απο μη έχοντες δεν πρόκειται ποτέ να πάρει, από έχοντες και κρύβοντες μπορεί με έλεγχο περιουσίας, λογαριασμών - εμβασμάτων και κίνηση κεφαλαίων...
Όλα τα υπόλοιπα είναι προπαγάνδα για ηλίθιους.

ΑΣΤΑΘΕΙΑ, ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΝΤΙ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ, ΣΑΦΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ...

Η αστάθεια με την έννοια της ανασφάλειας, αμφισβήτησης κι έλλειψη προβλεψιμότητας εμφανίζεται σε διάφορες παραμέτρους της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας.

Αναφορικά με την πολιτική ζωή, αποτελεί σημαντική απόδειξη το γεγονός της μόνιμης κι έντονης εκλογολογίας. Το δυσάρεστο της ύπαρξης μίας μόνιμης απειλής εκλογών είναι το γεγονός ότι αυτές οι μόνιμες φήμες ξεκινούν από το Μέγαρο Μαξίμου. Ποιος θα ξεχάσει την απειλή εκλογών εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών; Ποιος μπορεί να παραμείνει βέβαιος ότι η κατά καιρούς εκπεφρασμένη επιθυμία της κυβέρνησης να εξαντλήσει την τετραετία, πράγματι θα μετουσιωθεί σε πράξη;

Η συζήτηση περί νωπής λαϊκής εντολής ίσως για μία φορά στη μεταπολιτευτική ζωή της χώρας θα μπορούσε να έχει τη μορφή δημοψηφίσματος κι όχι απαραίτητα τη μορφή εκλογών. Επιπλέον, μέσα σε αυτό το σκηνικό, οι πολίτες έχουν σταματήσει να ελπίζουν σε λόγια από κόμματα και πολιτικούς, πολλές φορές όντως οι ίδιοι στην ανεργία κια την ανασφάλεια για το μέλλον τους...

Βλέπουν την εθνική μας κυριαρχία να έχει καταπατηθεί, μία κυβέρνηση να εκτελεί εντολές ξένων δανειστών, μια αξιωματική αντιπολίτευση να προσπαθεί να κρατήσει τα στελέχη της πριν διασπαστεί εντελώς, μια Αριστερά σπασμένη σε κομμάτια και διάφορα πρόσωπα και κόμματα, πολιτικούς και πολιτικάντηδες σε μία προσπάθεια να επωφεληθούν της ευκαιρίας εκλογών, ώστε να αναδείξουν τα προσωπικά τους μικροπολιτικά συμφέροντα.

Ακόμη το κλίμα αστάθειας στην οικονομική ζωή εκφράζεται έντονα με το πιο γλαφυρό τρόπο μέσα από τις μόνιμες ανατροπές της φορολογικής μας πολιτικής. Ενδεικτικά, μέσα στο έτος 2010 με τους νόμους 3842/2010 και 3888/2010 επήλθαν σημαντικότατες αλλαγές στο φορολογικό μας σύστημα. Γιατί συνεπώς οι αλλαγές αυτές δεν αρκούσαν, αλλά τίθεται η ανάγκη κατάθεσης ενός νέου φορολογικού νομοσχεδίου;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει δύο σκέλη: πρώτον η κυβέρνηση όπως αποδεικνύεται δεν έκανε κι εδώ τους σωστούς υπολογισμούς, με αποτέλεσμα τα μέτρα τα οποία έλαβε αφενός δεν ήταν αρκετά ή ακόμη κι εφαρμόσιμα, ώστε να καλυφθούν οι πιστωτικές της ανάγκες, και αφετέρου έπληξαν έντονα κάποιες επιμέρους αγορές, σε σημείο να απειληθεί η ίδια τους η ύπαρξη.

Επίσης η κοινωνική ζωή της χώρας εμφανίζει έντονα στοιχεία αστάθειας. Αναφερόμενοι στην κρίση δεν κάνουμε λόγο μόνο για την οικονομική κρίση, αλλά και την κρίση της πολιτικής και των πολιτικών, των αξιών, της ηθικής και των αρχών.

Ειδικότερα την παρούσα περίοδο, οι πολίτες θέτουν υπό αμφισβήτηση όλες τις δομές του σύγχρονου κράτους. Δεν πιστεύουν ότι η οικονομία θα ανακάμψει, αδιαφορούν για τις υπάρχουσες πολιτικές, χλευάζουν τους πολιτικούς όταν συναντηθούν στον δρόμο, κάνουν εκπτώσεις στις αξίες τους, διαπραγματεύονται την ηθικής τους και επαναπροσδιορίζουν τις αρχές τους. Δυστυχώς όμως κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει. Οι σκέψεις αυτές σε συνδυασμό με το γενικότερο κλίμα ανασφάλειας που επικρατεί είναι αρκετές για να θεμελιώσουν το κλίμα αστάθειας στην Ελληνική κοινωνία.

Δυστυχώς στη χώρα μας οι αποφάσεις λαμβάνονται πολλές φορές με ευκολία, με στόχο τη δημιουργία περισσότερο εντυπώσεων, χωρίς αυτές οι αποφάσεις να εντάσσονται στο πλαίσιο δημιουργίας ενός μακροχρόνιου σταθερού και συγκεκριμένου επενδυτικού κλίματος, το οποίο προϋποθέτει τα μέτρα και οι αποφάσεις της εκάστοτε κυβέρνησης να εκφράζουν: σταθερότητα, σαφήνεια και συνέπεια τα τρία «Σ» και λίγη σοβαρότητα...

Το ζητούμενο παραμένει η Πολιτεία πρώτα και κύρια να δίνει τις σαφείς και μακροπρόθεσμες κατευθυντήριες, ώστε οι πολίτες της να μπορούν να αισθάνονται ασφάλεια.

Για να ανακάμψει η Ελλάδα μας, χρειάζεται σταθερότητα, προβλεψιμότητα και σοβαρότητα, που όμως αναζητούνται ακόμη. Χωρίς αυτά δεν θα υπάρξει ποτέ ανάπτυξη και διέξοδος μπροστά.

Άμα δεν υπάρξει εκ νέου ανάπτυξη (πραγματική, όχι αεριτζήδικη) δεν θα πέφτουν τα ποσοστά ανεργίας. Και η ανάπτυξη δεν έρχεται ούτε με φορομπηχτικές υπερβολές, ούτε με ξεπούλημα όσο - όσο της κρατικής περιουσίας για να ταΐσουμε το μνημόνιο ούτε φυσικά με αριστερούς στρουθοκαμηλισμούς.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΦΟΡΟΙ...

Ο Έλληνας πολίτης βρίσκεται σε σύγχυση αναφορικά με τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Οι ιεράρχες δεν παραδέχονται πως η εν λόγω περιουσία είναι τεράστια. Αντισταθμίζουν τη φορολόγηση με τη δαπανηρή εκκλησιαστική φιλανθρωπική προσφορά.

Ουδείς γνωρίζει τον νικητή μιας ακόμη διένεξης μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας εν μέσω οικονομικής κρίσης και του ντόμινο που προκαλεί.Η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι ένα από τα πιο βασικά θέματα που απασχόλησαν την επικαιρότητα αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια. Σε πολύ κόσμο (και όχι άδικα) έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως η εκκλησία δρα ανεξέλεγκτα χωρίς να δίνει αναφορά για τα οικονομικά της, με λίγα λόγια προβάλλεται ως ένας "ναός αυθαιρεσίας και σκοτεινών διαμειφθέντων γεγονότων".

Η Εκκλησία επιθυμώντας πάντα να έχει τους πιστούς κοντά της, διαμηνύει δια του μετριοπαθούς σημερινού αρχιεπισκόπου πως δέχεται κάθε έλεγχο και πως δεν έχει να κρύψει τίποτα και από κανέναν. Ο Αρχιεπίσκοπος φθάνει μάλιστα στο σημείο να ισχυριστεί πως η εν λόγω περιουσία δεν είναι και τόσο μεγάλη...

Οι πολίτες τα έχουν χαμένα: ποιον να πιστέψουν πλέον μετά τα όσα έγιναν στην πρόσφατη υπόθεση της μονής Βατοπεδίου, στην υπόθεση Γιοσάκη αλλά και τα άλλα πλείστα όσα οργιαστικά περιστατικά που έλαβαν και λαμβάνουν χώρα στους κόλπους της Εκκλησίας;

Μήπως τη ρήση του Ιερώνυμου ότι είναι "άνθρακες ο θησαυρός" η υπόθεση των σε τελική ανάλυση δεσμευμένων φιλέτων της εκκλησιαστικής περιουσίας;

Ή την εμμονή της Πολιτείας που (ξανά) θυμήθηκε την αξιοποίηση αυτής της περιουσίας;

Ο τωρινός αρχιεπίσκοπος δείχνει ένα άλλο προφίλ, στην προσπάθειά του να διατηρήσει ακέραιο το κύρος της Εκκλησίας, μιλώντας συχνά περί ισονομίας και δικαιοσύνης. Όμως έχει να αντιμετωπίσει και τις εσωτερικές αντιδράσεις στους κόλπους της Εκκλησίας, τους φανατικούς και τους πλείστους κήρυκες της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού με θεϊκό προσωπείο.

Οι Έλληνες πολίτες δεν μπορεί με ευκολία να συμπεράνουν κάτι για το όλο θέμα ούτε να καταλήξουν σε ασφαλή κρίση για το τι τελικά πρέπει να γίνει με την υπόθεση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Οι πολίτες έχουν πλέον βαρεθεί να ακούνε για σκάνδαλα στην Εκκλησία, και να ταυτίζουν τον ιερωμένο με τον όποιο τυχάρπαστο απατεώνα. Όμως τα γεγονότα πολλάκις τους οδηγούν εκεί, παρά τις όποιες προσπάθειες κάποιων αφανών ιερωμένων για το αντίθετο.

Και δεν είναι το θέμα αν πιστεύει ή όχι κανείς στον υπέρτατο νου, το πρώτο αίτιο της δημιουργίας, την αιώνια διάνοια, την κοσμική δύναμη της αιώνιας ευφυίας, ή όπως αλλιώς εκφράζεται αυτό που οι ρασοφόροι αποκαλούν Θεό και με την ευκαιρία των γεγονότων αυτών να συγχέει την πίστη με το εμπόριο ελπίδας, παρά αν αυτοί που επικαλούνται την άγρυπνη θεϊκή παρουσία διάγουν ευπρεπή, τίμιο και θεάρεστο βίο.

Η εκκλησιαστική περιουσία αντισταθμίζεται πολλάκις με το μέγεθος του φιλανθρωπικού εκκλησιαστικού έργου, γίνεται προσπάθεια με λίγα λόγια ισοσκελισμού της περιουσίας με το μέγεθος του εκκλησιαστικού έργου, που σημαίνει απλά πως η Εκκλησία έχει έξοδα και αφήστε της στην ησυχία της...

Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι εξακολουθεί να κατέχει και σήμερα μεγάλες εκτάσεις και κτίρια που εκμεταλλεύεται και δεν επιθυμεί να παραχωρήσει σε κανέναν. Η φορολόγηση της περιουσίας της Εκκλησίας που βλέπει και πάλι το φως της δημοσιότητας, απασχολεί την επικαιρότητα και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.

Προβάλλεται συχνά το επιχείρημα ότι, όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες πολίτες έτσι και η Εκκλησία πρέπει να καταβάλλει τον οβολό τους χάριν της οικονομικής ανάτασης και της υπερπήδησης της κρίσης.

Σε τελική ανάλυση, τα φαινόμενα θα δείξουν τι θα επακολουθήσει. Σε λίγο καιρό θα φανεί αν οι προσπάθειες της Πολιτείας αποφέρουν τους αντίστοιχους καρπούς. Λίγη αποφασιστικότητα απαιτείται μόνο...

Και αν η καινούργια διένεξη θα αναδείξει νικητή σε έναν αγώνα που όσο άνισος και αν φαίνεται, πάντα στο τέλος (ως τώρα) φωτογράφιζε τον νικητή.
Κοντός ψαλμός αλληλούια...

ΡΟΔΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΦΟΡΟΙ...

Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ ανέφερε πριν λίγες μέρες ότι θα επιβληθούν περιβαλλοντικά τέλη για τα αυτοκίνητα, τέλη τα οποία θα καθορίζονται ανάλογα με την περιβαλλοντική επιβάρυνση του κινητήρα. Τα καθαρά ΙΧ θα έχουν μείωση τελών, ενώ τα πιο ρυπογόνα θα αυξηθούν από 50 - 150 ευρώ.

Ο υπουργός ανακοίνωσε ότι τα νέα μέτρα θα χρηματοδοτηθούν με την αύξηση των τελών κυκλοφορίας για τους κατόχους παλαιοτέρων (όχι κατ' ανάγκη περισσότερο ρυπογόνων) αυτοκινήτων, με την οποία θα επιδοτηθούν οι επίδοξοι αγοραστές καινούργιων, δηλαδή όσοι έχουν χρήματα ή όσοι είναι καλοί πελάτες των τραπεζών.

Ανεξάντλητη η κυβερνητική εφευρετικότητα σε τρόπους ενίσχυσης των φορολογικών εσόδων και του εισοδήματος ολίγων με αφαίρεση εισοδήματος από τους πολλούς.

Το 2010 θα ισχύσουν τα νέα τέλη και αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες θα τα πληρώσουν το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο...

Για δεύτερη απανωτή φορά μέσα σε λίγους μήνες, η κυβέρνηση λαμβάνει μέτρα για να ενισχύσει τα ταμεία των ξένων αυτοκινητοβιομηχανιών και των αντιπροσώπων τους στην Ελλάδα και το πράγμα αρχίζει να γίνεται προκλητικό και να γεννά δικαιολογημένα κακές σκέψεις για τις προθέσεις.

Την ώρα που χρειαζόμαστε στην χώρα μας κεφάλαια για παραγωγικές επενδύσεις, στέλνουμε ό,τι έχουμε στο εξωτερικό για να εισάγουμε στην χώρας μας νέα ρυπογόνα αντιπαραγωγικά τετράτροχα σίδερα και πλαστικά, που καταναλώνουν οξυγόνο και εισαγόμενα καύσιμα.

Το έκανε απλά για να απαλλαγούν από τα απούλητα τους οι εισαγωγείς αυτοκινήτων και να ενισχυθούν με αθρόα εξαγωγή συναλλάγματος από την Ελλάδα οι αυτοκινητοβιομηχανίες του εξωτερικού, συμβάλλοντας στη λύση του προβλήματος ανεργίας στις χώρες που κατασκευάζουν αυτοκίνητα και θα φορτώσουν τους σημερινούς Έλληνες και τους απογόνους τους με νέα δάνεια για να εξασφαλίσουνμε τις παραγγελίες τους δουλειά στους εργάτες των Γαλλικών, Ιταλικών, Γερμανικών, Σκανδιναβικών κλπ. αυτοκινητοβιομηχανιών..

Οι οποίες στον καλύτερο πελάτη τον πιο κορόϊδο λαό φρόντισαν να μην παραχωρήσουν ποτέ ούτε μία μονάδα έστω κατασκευής ανταλλακτικών, όπως έχουν πάει παντού, Πολωνία, Ουγγαρία, Κίνα, Βραζιλία, Μεξικό, Πορτογαλία, Κορέα, Ινδονησία, Τσεχία, Αμερική, εδώ ποτέ δεν παράγεται ούτε υαλοκαθαριστήρας. Μόνο συνεχής επιδότηση των εισαγωγών και εξάρτηση στο διηνεκές.

Μετά από λίγους μήνες η κυβέρνηση θυμήθηκε το περιβάλλον, την καθαρή ατμόσφαιρα και ταάδεια ταμεία του κράτους. Με μια προεκλογικού χαρακτήρα εξαγγελία του ΥΠΕΧΩΔΕ παραχωρούνται κίνητρα αντικατάστασης των ΙΧ αυτοκινήτων και ευκαιρίας δοθείσης επιβάλλονται και αυξημένα τέλη κυκλοφορίας ως (τάχα μου) πράσινος φόρος...

Η βαθύτερη κοινωνική πρόκληση των μέτρων είναι ότι εξαναγκάζει στην αγορά νέων Ι.Χ. με την αύξηση των τελών κυκλοφορίας.
Στο πλαίσιο της κοινωνικής συμπεριφοράς ενισχύει τον καταναλωτισμό σε σημείο που να αναρωτιόμαστε: κάθε καινούργιο μοντέλο που θα βγάζουν οι ξένες εταιρείες, θα είμαστε υποχρεωμένοι να το αγοράζουμε;

Αντί να αποθαρρυνθεί η χρήση του ιδιωτικού αυτοκινήτου ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, αδειάζει την χώρα από συνάλλαγμα για την αγορά καινούριων αυτοκινήτων και ενδεχομένως δεύτερου και τρίτου ανά οικογένεια (για να έχει να φορολογεί αργότερα) και επιβάλλει σε εκατομμύρια πολίτες που δεν μπορούν ειδικά αυτό τον καιρό, να αλλάξουν το σαραβαλάκι τους ένα νέο φόρο ο οποίος δεν συνδυάζεται με κανένα μέτρο βελτίωσης των κυκλοφοριακών συνθηκών, των δρόμων, των μαζικών μέσων μεταφοράς, του πρασίνου κλπ.

Αν δεν παρθούν μέτρα για καλύτερη οικολογική δημόσια συγκοινωνία και αντικίνητρα για να χρησιμοποιείται το Ι.Χ μέσα στις πόλεις , για το περιβάλλον δεν πρόκειται να γίνει τίποτε. Αν δεν μειωθούν τα Ι.Χ. και αντιθέτως αυξηθούν, πάλι τα ίδια θα έχουμε από ρύπους συν περισσότερα μποτιλιαρίσματα.

Πράσινοι φόροι κατ' όνομα και "πράσινα άλογα" για το περιβάλλον!

ΦΟΒΟΣ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...

Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή δουλείας από τη δουλεία του φόβου. Όταν μια κοινωνία είναι υποταγμένη στον φόβο είναι ανελεύθερη κοινωνία. Εξάλλου, τα έννομα αγαθά του πολίτη, τα ατομικά, περιουσιακά και άλλα δικαιώματα πρέπει να τελούν υπό την εγγύηση της πολιτείας. Και να προστατεύονται αποτελεσματικά.

Οι κοινωνίες αλλά και τα άτομα που κυριαρχούνται, που καταλαμβάνονται από το αίσθημα του φόβου δε μπορούν να αναπτύξουν τις δραστηριότητες για την ελεύθερη σταδιοδρομία τους. Δεν αισθάνονται ασφαλείς και κατ' ακολουθία δεν αισθάνονται ελεύθεροι.

Ουδείς διανοείται περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων και την αναγκαιότητα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Είναι και πρέπει να είναι απαραβίαστα. Υπάρχουν όμως και όρια. Και τα όρια συμπίπτουν με το όριο της αυθαιρεσίας, το όριο της κατάχρησης και φυσικά με το όριο που δεν επιτρέπει να χρησιμοποιούνται για την προσβολή των δικαιωμάτων των τρίτων, του πολίτη ή με τη διάπραξη αδικημάτων.

Παράλληλα μαζί με τη γενίκευση της εγκληματικότητας του κοινού ποινικού δικαίου, επανέκαμψε και η ειδική εγκληματικότητα, δηλαδή η τρομοκρατία. Μια τρομοκρατία πολύμορφη, πολιτικά άστοχη, ιδεολογικά τυφλή, με στόχευση τα ανυποψίαστα όργανα της δημόσιας τάξης, όργανα δηλαδή άνευ πολιτικής ευθύνης.

Μπροστά στα γενικά και ειδικά φαινόμενα της εκτεταμένης εγκληματικότητας, ο πολιτικός κόσμος δεν έχει ούτε τον χρόνο ούτε την πολυτέλεια να διαφωνεί. Υπάρχει επείγουσα ανάγκη λήψης όλων των αναγκαίων μέτρων «εν ομοφωνία» τόσο για την πρόληψη όσο και για την καταστολή του φαινομένου πριν είναι αργά.
Πριν η κατάσταση γίνει ανεξέλεγκτη.

Και τα μέτρα δεν είναι μόνο αστυνομικά. Είναι επίσης και μέτρα κοινωνικού και οικονομικού χαρακτήρα. Η πολυπολιτισμική κοινωνία που εκ των πραγμάτων και άθελα μας δημιουργείται, μεγαλώνει τους κινδύνους για τη συνοχή της. Γιατί, παράλληλα, λόγω έλλειψης σοβαρής και υπεύθυνης μεταναστευτικής πολιτικής, δημιουργεί και τις συνθήκες πολυεγκληματικότητας, πολυπαραβατικότητας, επαυξάνει τους κινδύνους για μια αναρχούμενη επικίνδυνη κοινωνία.

Ανάγκη λοιπόν άμεσων μέτρων με κοινή κοινωνική συμφωνία.

ΜΙΣΟΣ ΑΛΛΗΛΩΝ...

Ποιος είναι ο υπ' αριθμόν ένα εσωτερικός εχθρός της Ελλάδας που ευθύνεται για τη διαχρονική μας μιζέρια και τη σημερινή θλιβερή κατάντια μας; Είναι το μίσος και η ζηλοφθονία...

Είναι το μίσος του Έλληνα για το Συνέλληνα. Είναι η νοοτροπία του "εμείς" και "αυτοί".

Είναι το μίσος που επί δεκαετίες ενσταλάζει η αχαλίνωτη κομματοκρατία στις ψυχές των οπαδών για να συσπειρώνει τις δυνάμεις της και να νέμεται ευκολότερα την εξουσία κατά το διαίρει και βασίλευε.

Είναι το μίσος μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών ομάδων που υποθάλπουν τα συνδικαλιστικά κινήματα. Είναι το μίσος εναντίον του διαφορετικού που πηγάζει από την έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας. Είναι η μισαλλοδοξία που έχει ενσταλάξει η Ορθοδοξία στους οπαδούς της κατά παντός μη Ορθόδοξου. Είναι το άσβεστο μίσος που τρέφει μια μερίδα δήθεν προοδευτικών διεθνιστών Ελλήνων εναντίον της ίδιας της πατρίδας μας.

Είναι το μίσος που τρέφει η πλειοψηφία των Ελλήνων από την κεφαλή μέχρι την ουρά εναντίον του νόμου. Είναι το μίσος που εκδηλώνει ο Έλληνας εναντίον της ίδιας της Ελληνικής φύσης: εμπρησμοί δασών και τσιμεντοποίηση. Είναι το μίσος που γεννιέται από τις υπαρκτές κοινωνικές αδικίες μίσος του λαού εναντίον της εξουσίας, των πεινασμένων εναντίον των βολεμένων, των μη προνομιούχων εναντίον των προνομιούχων και τούμπαλιν.

Έλληνες τρώνε Έλληνες, με προτίμηση τους επιφανείς, σαν άλλοι κανίβαλοι. Και οι Έλληνες όλοι μαζί, ποιος λίγο ποιος πολύ, καθείς το κατά δύναμη, τρώνε την Ελλάδα, δηλαδή πριονίζουν με το μαχαίρι του μίσους το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται.

Άσβεστο ενδοφυλετικό μίσος εκδηλώνεται στην Αρχαία Ελλάδα με τον αλληλοσπαραγμό των πόλεων-κρατιδίων, το είδαμε να εκδηλώνεται σε όλο το σατανικό του μεγαλείο στον εμφύλιο πόλεμο, το βλέπουμε να εκδηλώνεται μεταξύ των κομματικών φατριών μέσα κι έξω από τη Βουλή, το βλέπουμε να εκδηλώνεται μεταξύ των κομματικών οπαδών στα καφενεία της χώρας, το βλέπουμε να εκδηλώνεται στα γήπεδα μεταξύ των οπαδών διαφορετικών ποδοσφαιρικών ομάδων, το βλέπουμε καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα, το βλέπουμε να εκδηλώνεται δημόσια μεταξύ ακαδημαϊκών, πανεπιστημιακών, ερευνητών και άλλων παχυλοαμειβόμενων "ειδικών", το βλέπουμε μέσα στα πανεπιστήμια που κάθε τόσο κουκουλοφόροι σπουδαστές και μη, που μισούν το νόμο, την Παιδεία, την πρόοδο και τον πολιτισμό τα κάνουν γης μαδιάμ. Το βλέπουμε να εκδηλώνεται από τους κουκουλοφόρους και τους τρομοκράτες στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων Ελληνικών πόλεων,το βλέπουμε να εκδηλώνεται μέσα στα ηλεκτρονικά φόρουμ και τη μπλογκόσφαιρα...

Η ηλεκτρονική κουκούλα της ανωνυμίας, βεβαίως, διευκολύνει τα μέγιστα όλους τους εμπαθείς να διοχετεύσουν τη χολή τους εναντίον εκείνων που δε γουστάρουν. Η διαφορετικότητά θ'; αντιμετωπιστεί με καχυποψία, χλευασμό, μίσος και χυδαιότητα από τους ανώνυμους και θρασύδειλους εκείνους συνανθρώπους μας που έχουν γαλουχηθεί στα κομματικά λιβάδια του μίσους. Ας όψεται η κομματοκρατία του διχασμού ...

Με τόσο μίσος λοιπόν που κρύβει ο Έλληνας στην καρδιά του, είναι αδύνατον η Ελλάδα να κάνει έστω κάποια μικρά βήματα προς την πρόοδο, την ευημερία και τον πολιτισμό. Σέρνεται και θα σέρνεται στον ίδιο φαύλο κύκλο της χρεοκοπίας, της παρακμής και της μιζέριας, μέχρις ότου ο κάθε Έλληνας να ξεράσει το μίσος που κρύβει στην ψυχή για τον ομοεθνή του, αν βεβαίως αυτό συμβεί ποτέ ...

Το μίσος κατακερματίζει την κοινωνία, τη διαβρώνει μέχρις αυτοεξόντωσης. Τα εγκλήματα μίσους, κάτω από οποιοδήποτε πρόσχημα και ιδεοληψία, διαρρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό, κατεδαφίζουν ό,τι με κόπο και αίμα έχτισαν προηγούμενες γενιές, και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αποπνικτική από την οποία όλοι θα ήθελαν να δραπετεύσουν.

Αυτοί ακόμη που τάχα κόπτονται πως αγαπούν τους μετανάστες, δεν το κάνουν τόσο επειδή είναι φιλεύσπλαχνοι, αλλά από άσβεστο μίσος εναντίον μερίδας Συνελλήνων που θέτουν το εύλογο ερώτημα: "πόσους μετανάστες μπορεί επιτυχώς ν' απορροφήσει και ν' αντέξει μια μικρή και καταχρεωμένη χώρα σαν την Ελλάδα;" Και μόνο το να τολμήσει κανείς να θέσει δημόσια ένα τέτοιο ερώτημα τον ρίχνει στην κατηγορία των μισούμενων ρατσιστών και των φασιστών.

Ποιος θα μας σώσει από τον κακό εαυτό μας;

Δυστυχώς δεν υπάρχει ο από μηχανής θεός που θα το κάνει. Δεν υπάρχει ο ή οι σωτήρες που θα μπορέσουν να ξεριζώσουν το αδελφοκτόνο μίσος και τη ζηλοφθονία που φωλιάζει στην ψυχή του Έλληνα.

Θα μπορούσαν ίσως να ακυρώσουν κάποιες από τις αιτίες που εκτρέφουν το μίσος, αλλά και πάλι, αν δεν υπάρξει μια συστηματική και μακροχρόνια πανεθνική εκστρατεία ενημέρωσης και εκπαίδευσης με στόχο την καταπολέμηση του αδελφοκτόνου μίσους και την εμφύτευση του σπόρου της αγάπης και της αδελφοσύνης στις καρδιές των Ελλήνων, κανένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να επανασυγκολλήσει το διαρρηγμένο από το μίσος κοινωνικό ιστό.

Και φυσικά κανένα πολιτικό κόμμα δε συμφέρει μια κοινωνία ενωμένη με αγάπη σα γροθιά, που ενδεχομένως θα στρεφόταν σύσσωμη εναντίον της διεφθαρμένης εξουσίας. Οι σάπιοι κυβερνούν με το δόγμα του διαίρει και βασίλευε...

ΚΡΙΣΗ ΘΕΣΜΩΝ ΚΙ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ...

Βαθιά κρίση της αξιοπιστίας των θεσμών δείχνει δημοσκόπηση της Public Issue που δημοσιεύει η κυριακάτικη Καθημερινή.

Πολιτική, κόμματα και τηλεόραση κρατική και ιδιωτική, αλλά και ολόκληρη η κρατική διοικητική μηχανή στο σύνολό της, απαξιώνονται από τους Έλληνες πολίτες.

Στην τελευταία θέση του δείκτη εμπιστοσύνης, βρίσκονται τα πολιτικά κόμματα (48η θέση) και ακολουθούν οι κυβερνήσεις, το χρηματιστήριο, οι βιομηχανίες τροφίμων, τα υπουργεία, οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι τράπεζες, οι διαφημιστικές κ.λπ.

Αντίθετα την πρώτη θέση κατέχει η Πυροσβεστική και ακολουθούν η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Συνήγορος του Πολίτη, η Ακαδημία Αθηνών, η Στατιστική Υπηρεσία, ο Στρατός, το Ευρωκοινοβούλιο, οι εταιρείες πληροφορικής και τα πανεπιστήμια (10η θέση)...

Πάντοτε, κυρίως όμως σε περιόδους αμφιβολίας, ανασφάλειας και κρίσης, ένα θεμελιακό ζήτημα για κάθε κοινωνική συγκρότηση έρχεται στην επιφάνεια. Το ζήτημα της εμπιστοσύνης.

Η εμπιστοσύνη βρίσκεται στον πυρήνα του προβλήματος της μη λειτουργίας των θεσμών στη σημερινή Ελλάδα, της μη ανταπόκρισής τους στις πραγματικές ανάγκες και πάντως προσδοκίες των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει ότι, όταν κάποιος καταπιάνεται με τα πράγματα (δεν απέχει, δεν είναι απών, κινείται, συμμετέχει) ο κόσμος δείχνει μια προδιάθεση και βαθύτερη επιθυμία λόγω ανάγκης να τον εμπιστευτεί.

Η κρίση της εμπιστοσύνης είναι εντέλει πάντοτε κρίση της πολιτικής.
Τα σκάνδαλα περνούν ατιμώρητα, η Δικαιοσύνη δεν στέκεται στο ύψος της, τα Πανεπιστήμια παράγουν χαρτιά αντί πτυχίων, η Αστυνομία είναι μέρος του προβλήματος της αταξίας κια ανσφάλειας, οι πολιτικοί εθίστηκαν σε κοκορομαχίες αντί της λύσης προβλημάτων.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να χάσουν οι Ελληνες την εμπιστοσύνη τους στους θεσμούς.

Η πολιτική και οι εκφραστές της ορίζουν το συνολικό δημόσιο ήθος που επιτρέπει ή δεν επιτρέπει στην εμπιστοσύνη να ευδοκιμήσει. Εκεί που η πολιτική παραμένει ζωντανή, εκεί που βρίσκεται σε εγρήγορση, εκεί που αναζητεί και προτάσσει λύσεις, εκεί η εμπιστοσύνη χτίζεται καθώς η δράση βρίσκεται σε εξέλιξη, καθώς η πολιτική γίνεται πράξη, συνδεόμενη με τους ανθρώπους και τη ζωή τους.

Ομως, όσοι λόγοι υπάρχουν για την απώλεια εμπιστοσύνης, άλλοι τόσοι υπάρχουν για την ανάκτησή της.

Υπάρχουν πολλοί αστυνομικοί, δικαστές, πανεπιστημιακοί, πολιτικοί κ.ά. που αθόρυβα κάνουν τη δουλειά τους και τιμούν τους θεσμούς που υπηρετούν. Ολους αυτούς που δεν κάνουν μεγάλο θόρυβο στην άσκηση του καθήκοντος τους, πρέπει να τους ανακαλύψουμε και να τους δώσουμε τις θέσεις ευθύνης.

Δεν χρειάζεται να τα ισοπεδώσουμε όλα, απλώς οφείλουμε να κάνουμε καλύτερες επιλογές...

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ...

Ζούν καλά κι απολαμβάνουν τα οφέλη της τόλμης τους.

Όλοι όσοι τολμούν να "παρανομούν", κάνοντας το δικό τους. Όλοι όσοι έχτισαν σε δάση, βιάζοντας βάναυσα το φυσικό περιβάλλον, καταπατώντας νόμους κι αποφάσεις.

Θα χαίρονται εσαεί το αυθαίρετο τους, χωρίς η πολιτεία να πάρει ποτέ μέτρα εναντίον τους; Όλους αυτούς που έχτισαν σε δάση, τα τρωκτικά των Πολεοδομιών που ανακάλυψαν (προφανώς με το αζημίωτο) κάποιες "τρύπες" για να επιτρέψουν στους ιδιοκτήτες να χτίσουν βίλες σε όλη τη χώρα, θα τους αφήσουμε έτσι;
Έτσι φαίνεται πως θα γίνει πάλι.

Προχθές την πλήρωσε ένας υπουργός, τώρα πάλι σιωπή υποκριτική. Γιατί η κοινωνία είναι πέρα για πέρα διεφθαρμένη. Έχει λουφάξει τώρα, ώσπου να ξεχαστεί η υπόθεση, ίδια κι απαράλλαχτη με "πολλές δικές μας".
Όλη η ελλάδα γεμάτη από άδειες αναψυκτηρίων. Η κοινωνία λουφάζοντας ελπίζει πως κι αυτή η μπόρα θα περάσει, θα προκύψουν άλλου είδους θέματα στο μεταξύ, κάποιος θα σκοτώσει τη γυναίκα του και μετά θα αυτοκτονήσει, να έχουν τα κανάλια υλικό για 4 - 5 μέρες, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης θα στραφεί αλλού, οπότε πλέον τρέχα γύρευε. Η βασική υπόθεση ξεχάστηκε.
Πάμε για άλλα.

Όπως συμβαίνει πάντοτε σ' αυτή τη χώρα της συναλλαγής και της απλωμένης παλάμης.

Κατά βάθος όμως για όλα φταίει ο κόσμος. Το μόνο που επιδιώκει είναι να αρπάξει μιά ευκαιρία, να εκμεταλλευτεί μιά κατάσταση, για να πετύχει έναν διορισμό, να να γλιτώσει τις εισφορές στα ίδια τα δικά του ταμεία, να ξεγελάσει την εφορία, να χτίσει το αυθαίρετο για ένα κεραμίδι.

Μα αυτόν τον κόσμο του "μέσου", της απάτης, της κομπίνας, της κονόμας, ποιός τον κατάντησε έτσι;

Μόνος του, με δική του πρωτοβουλία, μπλέχτηκε με την βρωμιά;

Η πολιτική ζωή όπως είναι σήμερα, οι πελατειακές σχέσεις, δεν διαμόρφωσαν μιά χαώδη κατάσταση στην οποία επικρατέι το "άρπαξε να φάς και κλέψε να έχεις;"
Βαδίζει πλέον κανείς σήμερα όπως λένε "με τον σταυρό στο χέρι;"

Κι έτσι θα γυνεχίζεται η κατάσταση που βολεύει τους πεεισσότερους με προσβάσεις στον κόσμο της εξουσίας, μέχρι οι ίδιοι οι πολιτικοί να πάρουν πρωτοβουλίες, να αρχίσουν να την περιορίζουν, ελπίζοντας να μειωθεί δραστικά ή και να εξαλειφτεί κάποτε, όσο έιναι στην ζωή κι αυτοί, να το δούν τελειωμένο.
Με την βοήθεια όλων μας όσων δεν έχουμε να πειρμένουμε τίποτα από την διαιώνιση αυτής της νοοτροπίας του παρακμιακού κατεστημένου.

Για να γίνουμε όλοι καλύτεροι. Ως άτομα κι ως κοινωνία.