ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΦΟΡΟΙ...

Ο Έλληνας πολίτης βρίσκεται σε σύγχυση αναφορικά με τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Οι ιεράρχες δεν παραδέχονται πως η εν λόγω περιουσία είναι τεράστια. Αντισταθμίζουν τη φορολόγηση με τη δαπανηρή εκκλησιαστική φιλανθρωπική προσφορά.

Ουδείς γνωρίζει τον νικητή μιας ακόμη διένεξης μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας εν μέσω οικονομικής κρίσης και του ντόμινο που προκαλεί.Η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι ένα από τα πιο βασικά θέματα που απασχόλησαν την επικαιρότητα αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια. Σε πολύ κόσμο (και όχι άδικα) έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως η εκκλησία δρα ανεξέλεγκτα χωρίς να δίνει αναφορά για τα οικονομικά της, με λίγα λόγια προβάλλεται ως ένας "ναός αυθαιρεσίας και σκοτεινών διαμειφθέντων γεγονότων".

Η Εκκλησία επιθυμώντας πάντα να έχει τους πιστούς κοντά της, διαμηνύει δια του μετριοπαθούς σημερινού αρχιεπισκόπου πως δέχεται κάθε έλεγχο και πως δεν έχει να κρύψει τίποτα και από κανέναν. Ο Αρχιεπίσκοπος φθάνει μάλιστα στο σημείο να ισχυριστεί πως η εν λόγω περιουσία δεν είναι και τόσο μεγάλη...

Οι πολίτες τα έχουν χαμένα: ποιον να πιστέψουν πλέον μετά τα όσα έγιναν στην πρόσφατη υπόθεση της μονής Βατοπεδίου, στην υπόθεση Γιοσάκη αλλά και τα άλλα πλείστα όσα οργιαστικά περιστατικά που έλαβαν και λαμβάνουν χώρα στους κόλπους της Εκκλησίας;

Μήπως τη ρήση του Ιερώνυμου ότι είναι "άνθρακες ο θησαυρός" η υπόθεση των σε τελική ανάλυση δεσμευμένων φιλέτων της εκκλησιαστικής περιουσίας;

Ή την εμμονή της Πολιτείας που (ξανά) θυμήθηκε την αξιοποίηση αυτής της περιουσίας;

Ο τωρινός αρχιεπίσκοπος δείχνει ένα άλλο προφίλ, στην προσπάθειά του να διατηρήσει ακέραιο το κύρος της Εκκλησίας, μιλώντας συχνά περί ισονομίας και δικαιοσύνης. Όμως έχει να αντιμετωπίσει και τις εσωτερικές αντιδράσεις στους κόλπους της Εκκλησίας, τους φανατικούς και τους πλείστους κήρυκες της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού με θεϊκό προσωπείο.

Οι Έλληνες πολίτες δεν μπορεί με ευκολία να συμπεράνουν κάτι για το όλο θέμα ούτε να καταλήξουν σε ασφαλή κρίση για το τι τελικά πρέπει να γίνει με την υπόθεση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Οι πολίτες έχουν πλέον βαρεθεί να ακούνε για σκάνδαλα στην Εκκλησία, και να ταυτίζουν τον ιερωμένο με τον όποιο τυχάρπαστο απατεώνα. Όμως τα γεγονότα πολλάκις τους οδηγούν εκεί, παρά τις όποιες προσπάθειες κάποιων αφανών ιερωμένων για το αντίθετο.

Και δεν είναι το θέμα αν πιστεύει ή όχι κανείς στον υπέρτατο νου, το πρώτο αίτιο της δημιουργίας, την αιώνια διάνοια, την κοσμική δύναμη της αιώνιας ευφυίας, ή όπως αλλιώς εκφράζεται αυτό που οι ρασοφόροι αποκαλούν Θεό και με την ευκαιρία των γεγονότων αυτών να συγχέει την πίστη με το εμπόριο ελπίδας, παρά αν αυτοί που επικαλούνται την άγρυπνη θεϊκή παρουσία διάγουν ευπρεπή, τίμιο και θεάρεστο βίο.

Η εκκλησιαστική περιουσία αντισταθμίζεται πολλάκις με το μέγεθος του φιλανθρωπικού εκκλησιαστικού έργου, γίνεται προσπάθεια με λίγα λόγια ισοσκελισμού της περιουσίας με το μέγεθος του εκκλησιαστικού έργου, που σημαίνει απλά πως η Εκκλησία έχει έξοδα και αφήστε της στην ησυχία της...

Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι εξακολουθεί να κατέχει και σήμερα μεγάλες εκτάσεις και κτίρια που εκμεταλλεύεται και δεν επιθυμεί να παραχωρήσει σε κανέναν. Η φορολόγηση της περιουσίας της Εκκλησίας που βλέπει και πάλι το φως της δημοσιότητας, απασχολεί την επικαιρότητα και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.

Προβάλλεται συχνά το επιχείρημα ότι, όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες πολίτες έτσι και η Εκκλησία πρέπει να καταβάλλει τον οβολό τους χάριν της οικονομικής ανάτασης και της υπερπήδησης της κρίσης.

Σε τελική ανάλυση, τα φαινόμενα θα δείξουν τι θα επακολουθήσει. Σε λίγο καιρό θα φανεί αν οι προσπάθειες της Πολιτείας αποφέρουν τους αντίστοιχους καρπούς. Λίγη αποφασιστικότητα απαιτείται μόνο...

Και αν η καινούργια διένεξη θα αναδείξει νικητή σε έναν αγώνα που όσο άνισος και αν φαίνεται, πάντα στο τέλος (ως τώρα) φωτογράφιζε τον νικητή.
Κοντός ψαλμός αλληλούια...