Η αστάθεια με την έννοια της ανασφάλειας, αμφισβήτησης κι έλλειψη προβλεψιμότητας εμφανίζεται σε διάφορες παραμέτρους της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας.
Αναφορικά με την πολιτική ζωή, αποτελεί σημαντική απόδειξη το γεγονός της μόνιμης κι έντονης εκλογολογίας. Το δυσάρεστο της ύπαρξης μίας μόνιμης απειλής εκλογών είναι το γεγονός ότι αυτές οι μόνιμες φήμες ξεκινούν από το Μέγαρο Μαξίμου. Ποιος θα ξεχάσει την απειλή εκλογών εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών; Ποιος μπορεί να παραμείνει βέβαιος ότι η κατά καιρούς εκπεφρασμένη επιθυμία της κυβέρνησης να εξαντλήσει την τετραετία, πράγματι θα μετουσιωθεί σε πράξη;
Η συζήτηση περί νωπής λαϊκής εντολής ίσως για μία φορά στη μεταπολιτευτική ζωή της χώρας θα μπορούσε να έχει τη μορφή δημοψηφίσματος κι όχι απαραίτητα τη μορφή εκλογών. Επιπλέον, μέσα σε αυτό το σκηνικό, οι πολίτες έχουν σταματήσει να ελπίζουν σε λόγια από κόμματα και πολιτικούς, πολλές φορές όντως οι ίδιοι στην ανεργία κια την ανασφάλεια για το μέλλον τους...
Βλέπουν την εθνική μας κυριαρχία να έχει καταπατηθεί, μία κυβέρνηση να εκτελεί εντολές ξένων δανειστών, μια αξιωματική αντιπολίτευση να προσπαθεί να κρατήσει τα στελέχη της πριν διασπαστεί εντελώς, μια Αριστερά σπασμένη σε κομμάτια και διάφορα πρόσωπα και κόμματα, πολιτικούς και πολιτικάντηδες σε μία προσπάθεια να επωφεληθούν της ευκαιρίας εκλογών, ώστε να αναδείξουν τα προσωπικά τους μικροπολιτικά συμφέροντα.
Ακόμη το κλίμα αστάθειας στην οικονομική ζωή εκφράζεται έντονα με το πιο γλαφυρό τρόπο μέσα από τις μόνιμες ανατροπές της φορολογικής μας πολιτικής. Ενδεικτικά, μέσα στο έτος 2010 με τους νόμους 3842/2010 και 3888/2010 επήλθαν σημαντικότατες αλλαγές στο φορολογικό μας σύστημα. Γιατί συνεπώς οι αλλαγές αυτές δεν αρκούσαν, αλλά τίθεται η ανάγκη κατάθεσης ενός νέου φορολογικού νομοσχεδίου;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει δύο σκέλη: πρώτον η κυβέρνηση όπως αποδεικνύεται δεν έκανε κι εδώ τους σωστούς υπολογισμούς, με αποτέλεσμα τα μέτρα τα οποία έλαβε αφενός δεν ήταν αρκετά ή ακόμη κι εφαρμόσιμα, ώστε να καλυφθούν οι πιστωτικές της ανάγκες, και αφετέρου έπληξαν έντονα κάποιες επιμέρους αγορές, σε σημείο να απειληθεί η ίδια τους η ύπαρξη.
Επίσης η κοινωνική ζωή της χώρας εμφανίζει έντονα στοιχεία αστάθειας. Αναφερόμενοι στην κρίση δεν κάνουμε λόγο μόνο για την οικονομική κρίση, αλλά και την κρίση της πολιτικής και των πολιτικών, των αξιών, της ηθικής και των αρχών.
Ειδικότερα την παρούσα περίοδο, οι πολίτες θέτουν υπό αμφισβήτηση όλες τις δομές του σύγχρονου κράτους. Δεν πιστεύουν ότι η οικονομία θα ανακάμψει, αδιαφορούν για τις υπάρχουσες πολιτικές, χλευάζουν τους πολιτικούς όταν συναντηθούν στον δρόμο, κάνουν εκπτώσεις στις αξίες τους, διαπραγματεύονται την ηθικής τους και επαναπροσδιορίζουν τις αρχές τους. Δυστυχώς όμως κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει. Οι σκέψεις αυτές σε συνδυασμό με το γενικότερο κλίμα ανασφάλειας που επικρατεί είναι αρκετές για να θεμελιώσουν το κλίμα αστάθειας στην Ελληνική κοινωνία.
Δυστυχώς στη χώρα μας οι αποφάσεις λαμβάνονται πολλές φορές με ευκολία, με στόχο τη δημιουργία περισσότερο εντυπώσεων, χωρίς αυτές οι αποφάσεις να εντάσσονται στο πλαίσιο δημιουργίας ενός μακροχρόνιου σταθερού και συγκεκριμένου επενδυτικού κλίματος, το οποίο προϋποθέτει τα μέτρα και οι αποφάσεις της εκάστοτε κυβέρνησης να εκφράζουν: σταθερότητα, σαφήνεια και συνέπεια τα τρία «Σ» και λίγη σοβαρότητα...
Το ζητούμενο παραμένει η Πολιτεία πρώτα και κύρια να δίνει τις σαφείς και μακροπρόθεσμες κατευθυντήριες, ώστε οι πολίτες της να μπορούν να αισθάνονται ασφάλεια.
Για να ανακάμψει η Ελλάδα μας, χρειάζεται σταθερότητα, προβλεψιμότητα και σοβαρότητα, που όμως αναζητούνται ακόμη. Χωρίς αυτά δεν θα υπάρξει ποτέ ανάπτυξη και διέξοδος μπροστά.
Άμα δεν υπάρξει εκ νέου ανάπτυξη (πραγματική, όχι αεριτζήδικη) δεν θα πέφτουν τα ποσοστά ανεργίας. Και η ανάπτυξη δεν έρχεται ούτε με φορομπηχτικές υπερβολές, ούτε με ξεπούλημα όσο - όσο της κρατικής περιουσίας για να ταΐσουμε το μνημόνιο ούτε φυσικά με αριστερούς στρουθοκαμηλισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου