ΦΟΒΟΣ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...

Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή δουλείας από τη δουλεία του φόβου. Όταν μια κοινωνία είναι υποταγμένη στον φόβο είναι ανελεύθερη κοινωνία. Εξάλλου, τα έννομα αγαθά του πολίτη, τα ατομικά, περιουσιακά και άλλα δικαιώματα πρέπει να τελούν υπό την εγγύηση της πολιτείας. Και να προστατεύονται αποτελεσματικά.

Οι κοινωνίες αλλά και τα άτομα που κυριαρχούνται, που καταλαμβάνονται από το αίσθημα του φόβου δε μπορούν να αναπτύξουν τις δραστηριότητες για την ελεύθερη σταδιοδρομία τους. Δεν αισθάνονται ασφαλείς και κατ' ακολουθία δεν αισθάνονται ελεύθεροι.

Ουδείς διανοείται περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων και την αναγκαιότητα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Είναι και πρέπει να είναι απαραβίαστα. Υπάρχουν όμως και όρια. Και τα όρια συμπίπτουν με το όριο της αυθαιρεσίας, το όριο της κατάχρησης και φυσικά με το όριο που δεν επιτρέπει να χρησιμοποιούνται για την προσβολή των δικαιωμάτων των τρίτων, του πολίτη ή με τη διάπραξη αδικημάτων.

Παράλληλα μαζί με τη γενίκευση της εγκληματικότητας του κοινού ποινικού δικαίου, επανέκαμψε και η ειδική εγκληματικότητα, δηλαδή η τρομοκρατία. Μια τρομοκρατία πολύμορφη, πολιτικά άστοχη, ιδεολογικά τυφλή, με στόχευση τα ανυποψίαστα όργανα της δημόσιας τάξης, όργανα δηλαδή άνευ πολιτικής ευθύνης.

Μπροστά στα γενικά και ειδικά φαινόμενα της εκτεταμένης εγκληματικότητας, ο πολιτικός κόσμος δεν έχει ούτε τον χρόνο ούτε την πολυτέλεια να διαφωνεί. Υπάρχει επείγουσα ανάγκη λήψης όλων των αναγκαίων μέτρων «εν ομοφωνία» τόσο για την πρόληψη όσο και για την καταστολή του φαινομένου πριν είναι αργά.
Πριν η κατάσταση γίνει ανεξέλεγκτη.

Και τα μέτρα δεν είναι μόνο αστυνομικά. Είναι επίσης και μέτρα κοινωνικού και οικονομικού χαρακτήρα. Η πολυπολιτισμική κοινωνία που εκ των πραγμάτων και άθελα μας δημιουργείται, μεγαλώνει τους κινδύνους για τη συνοχή της. Γιατί, παράλληλα, λόγω έλλειψης σοβαρής και υπεύθυνης μεταναστευτικής πολιτικής, δημιουργεί και τις συνθήκες πολυεγκληματικότητας, πολυπαραβατικότητας, επαυξάνει τους κινδύνους για μια αναρχούμενη επικίνδυνη κοινωνία.

Ανάγκη λοιπόν άμεσων μέτρων με κοινή κοινωνική συμφωνία.