Η ΣΥΝΤΑΓΗ...

Από τα ορεινά χωριά κατέβηκε ένας χωρικός στην πόλη, μια φορά τα χρόνια κείνα που οι μετακινήσεις γινόταν μόνο με γαϊδάρους, αφού δεν υπήρχανε αυτοκίνητα...

Φτάνοντας στην πόλη και σέρνοντας τον γάιδαρο του, ο χωριάτης βλέπει ένα μαγαζί "Εδώδιμα - Αποικιακά" γεμάτο προϊόντα κρεμασμένα μέσα κι έξω.

- Θα μου κόψεις λιγάκι πετσί για σόλες, λέει του εμπόρου και του δείχνει μερικά ξερά τομάρια που κρεμότανε σε ένα γάντζο.

- Αυτά που δείχνεις δεν είναι πετσιά, του λέει ο έμπορος, μα μπακαλιάρος...

- Μπακαλιάρος; του αντιγυρίζει ο χωριάτης...Και ίντα είναι τουτονά;

- Μεγάλο ψάρι, παστό, δεν έχεις ξαναδεί; του απαντά ο έμπορος.

- Όι μπρέ, δεν έχω δει τέτοιο ούτε έχω φάει ακόμη. Πως το ψήνουνε;

Του εξηγεί ο έμπορος πως τον βάνουνε στο νερό πολλές ώρες, τον κόβουνε και τον τηγανίζουνε και γίνεται πεντανόστιμος με σκορδαλιά.

Στο τέλος αγοράζει ο χωριάτης ένα κομμάτι παστό μπακαλιάρο, τον κρεμά σε ένα από τα πίσω σκαρβέλια του σομαριού του γαιδάρου, κι αφού έκανε τις υπόλοιπες δουλειές του κίνησε να γυρίσει στο χωριό του, καβάλα στο ζώο του...

Κοντεύοντας να φτάσει και περνώντας από άλλο χωριουδάκι, ένας κούλουκας λυτός που γύριζε στον δρόμο μυρίστηκε το παστό ψάρι και ζυγώνοντας τον γάιδαρο που περπατούσε αργά, θέτει μια στιγμή έναν καμπανό και αρπά στα δόντια του το κομμάτι, που ξεσύρθηκε από το σκαρβέλι και γλακά να φύγει με τη λεία του.

Ο χωριάτης που με το τράνταγμα του καμπανού γύρισε να δει τι συμβαίνει, βλέπει τον κούλουκα ν' απομακρύνεται και πριν χαθεί ολότελα από τα μάτια του, προλαβαίνει και του φωνάζει:

- Που πας μωρέ κακομοίρη, δεν είναι κρέας τουτονά μα μπακαλιάρος και την συνταγή να το φάεις δεν την κατέεις, μα εμένα μου την είπε ο έμπορος στην πόλη!

ΦΑΟΥΛ ΚΥΡΙΕ ΒΟΥΛΕΥΤΑ!...

Βρέθηκα σε ένα χωριό, σχετικά κοντά στα Χανιά, τόπο καταγωγής της μάνας μου και ενός από τους βουλευτές μας.
Γνωστός, είχε κάνει και υφυπουργός μερικά φεγγάρια, ξέρει από γκάφες, μια τέτοια μάλιστα του στοίχισε την κυβερνητική θέση και κατέληξε στην πομπώδη αποπομπή του.
Αν υπήρχαν λεξικά με εικόνες αντί για λέξεις, στο λήμμα «φαφλατάς» θα υπήρχε η δική του φωτογραφία σε περίοπτη θέση, μαζί βέβαια με των άλλων εκπροσώπων του είδους.
Βρισκόμουν σε ένα από τα τρία καφενεία του χωριού με τους συγγενείς μου, βλεπόμαστε πότε πότε, να μην ξεχνιόμαστε. Υπήρχαν κι άλλοι κάτοικοι, συναντιόνταν εκεί μετά που γύριζαν από τις ελιές.
Σε μια στιγμή ανοίγει η πόρτα του καφενείου και κάνει την εμφάνιση του ο εν λόγω βουλευτής, συνοδευόμενος όπως πάντα από μερικά μαντρόσκυλα, της δικής του ράτσας κι ευφυΐας.

Έγινε δεκτός από τους «πελάτες» του με ενθουσιασμό, στα μάτια τους ήταν «μεγάλο κεφάλι» όπως έλεγαν, στα δικά μου σκέτος Κέφαλος, καθένας με την κρίση του κι όποιου περάσει.

Θέλησε να κεράσει τους παρευρισκόμενους που τον αποθέωναν. Πήγε κι έδωσε την σχετική εντολή στον καφετζή και ΤΟΤΕ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ. Τη μαλακία της μέρας.
Δείχνοντας εμένα, αφού ρώτησε ποιος είμαι που δεν ήξερε φυσικά ο καφετζής, είπε το αμίμητο:

Ας τον αυτόν, δεν είναι δικός μου!!!

Ευτυχώς που το κατάλαβες με την πρώτη κ Βουλευτά, να μην χρειαστεί να το αποδείξω εγώ. Δεν είμαι ούτε «δικός σου» ούτε κάποιου άλλου συναδέλφου σου.

Δεν οφείλω τίποτα σε κανένα σας. Ούτε εσύ μου οφείλεις κέρασμα.

Δεν έκανα ΠΟΤΕ τίποτα για σένα. Δεν ήρθα στο γραφείο σου να γραφτώ στον ρουσφετοκατάλογο που είχες ανοίξει. Δεν στάθηκα ούτε για 1' στον δρόμο να σε ακούσω να μπουρδολογείς στο μπαλκόνι. Δεν χαράμισα σφαίρες στον αέρα, ήχο που σου αρέσει πολύ ν' ακούς. Δεν έχασα τον πολύτιμο ύπνο μου να κολλώ αφίσες με τη φάτσα σου στους τοίχους και τις κολώνες, να είναι στόχος σε βολές άλλων.
Αρνήθηκα και τα αυτοκόλλητα σου, μην λερώσω το φίνο ποκάμισο μου.

Άλλοι τα έκαναν, για αυτό είσαι βουλευτής. Κι ανταμείφτηκαν, κάποιοι τουλάχιστον.

Με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, με προσωρινή τακτοποίηση των υποθέσεων τους, με επισφαλείς μεταθέσεις, κλπ «εξυπηρετήσεις», όλες σχεδιασμένες έτσι ώστε να είναι πάντα «δικοί σου». Να σ' έχουν ανάγκη συχνά, να απευθύνονται σε σένα κάμποσες φορές μέσα στην τετραετία. Να τους δέσεις!!

Εμένα δεν μπόρεσες. Εγώ παίρνω πρωτοβουλίες κι αυτοσχεδιάζω!

Έτσι έκανα και τον Σεπτέμβρη, μόλις προκηρύχτηκαν οι υποψήφιοι για τις επικείμενες εκλογές.
Έστειλα ένα e-mail με μια ερώτηση σε όλους ανεξαιρέτως τους υποψήφιους του νομού.
Copy and Paste, την ίδια ακριβώς σε όλους, μόνο τα ονόματα τους άλλαζα. Και τον αρχηγό.

Μόνο ένας απάντησε, κάναμε για λίγο online διάλογο και μετά γνωριστήκαμε από κοντά, πρώτη φορά τότε. Σήμερα ευτυχώς είναι βουλευτής, αφού μπορούμε να επικοινωνούμε και να συνεννοούμαστε, να μπορώ να κάνω το καθήκον μου στην πολιτεία, να ψηφίζω κι εγώ.

Εσύ βέβαια δεν πήρες χαμπάρι, ακόμη περιμένω την δική σου απάντηση και κοντεύουν Χριστούγεννα , ούτε άλλοι νέοι και φρέσκοι που νόμισα πως θα ανταποκριθούν. ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ.

Αλλιώς θα έπρεπε να βρώ έναν γάιδαρο, να τον στείλω στην θέση σου στη Βουλή, να τον δέσω εκεί, λιγότερες γκάφες θα έκανε και θα ήθελε μόνο λίγο σανό, όχι την αμοιβή, το δωρεάν αυτοκίνητο και τα άλλα σου προνόμια.

Μετά που έφυγες, οι χωριάτες θέλησαν να με ενημερώσουν «πόσο καλός είσαι» και μου απαριθμούσαν τι έκανες στον καθένα ξεχωριστά. Όποτε βαρέθηκα να ακούω τις χάρες σου, τους είπα: Τώρα τον γαμήσατε τελείως! Εσένα σου έκανε κάτι, εσένα, εσένα, εσένα, ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕ;

Πές μου μια δικαιολογία να τον ψηφίσω αργότερα, αφού ούτε εγώ, ούτε «το καλό του τόπου» περιμένουμε τίποτα από σένα.

Φυσικά απάντηση δεν πήρα, ξεπερνά τις δυνατότητες τους και τις δικές σου.
Μην μου πείς για να πάρεις εσύ βασιλική σύνταξη σε 3 τετραετίες, δεν στέκει σε μένα. Ούτε για να αφήσεις διαδόχους τότε. Θα σε ξεφορτωθώ με την πρώτη ευκαιρία.

Μπορεί να με προλάβει και ο πάτερ γνωστής φαμίλιας, δεν του χρησιμεύεις πιά, καμένο χαρτί είσαι, έχει αντικαταστάτη σου κι επιπλέον έχει να φροντίσει και τα παιδιά του που είναι μεγάλα και θέλουν κι αυτά κυβερνητική θέση, πριν τα πάρουν τα γεράματα. Εσένα δεν σε περιλαμβάνουν στα σχέδια τους. Μια ψήφο μόνο θέλουν στην Βουλή, δεν τους νοιάζει ποιανού.