SUGARTOWN: BRIDEGROOMS. ΟΙ ΓΑΜΠΡΟΙ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ή αλλιώς: όταν οι γυναίκες σπανίζουν...

Και είναι απαραίτητες στη ζωή ένός γνήσιου άντρα, πανάθεμα τις!

Χωρίς την κατάλληλη νύφη, γάμος δεν γίνεται...

Τότε είναι που αρχίζει το ψάξιμο, με κάθε τρόπο!

Δείτε την σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=3800318726220173534&hl=el&fs=true

ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΟΡΗ...

Αγγέλου κόρη λυγερή, ξανθιά, γαλανομάτα,
μυαλό, καρδιά και λεβεντιά, μου τάκανες κομμάτια!

Εδώ που τα λέμε, η παραπάνω και τον διάολο νάχε πατέρα, δεν θ' άλλαζε τίποτα!

ΞΑΝΘΙΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ...

Μια ξανθιά ήθελε να πιάσει δουλεία σε μια επιχείρηση, είδε μια σχετική αγγελία και πήγε...
Εκεί για να την δοκιμάσουν της έκαναν κάποια ερωτήματα γενικών γνώσεων, του τύπου:

1) Ποσά χρόνια κράτησε ο 100ετής πόλεμος;
α) 116
β) 99
γ) 100
δ) 110

- Α, δεν ξέρω λέει η ξανθιά.

2) Ποιόν μήνα γιορτάζουν οι Ρώσοι την επανάσταση του Οκτωβρίου;
α) τον Αύγουστο
β) τον Οκτώβριο
γ) τον Νοέμβριο
δ) τον Ιανουάριο

- Αχ, καλέ δεν ξέρω, απαντά πάλι εκείνη...

3) Πως λεγόταν ο βασιλιάς της Αγγλίας Γεώργιος ΙV;
α) Γεώργιος
β) Εδουάρδος
γ) Κάρολος
δ) Αλβέρτος

- Που να το ξέρω; λέει κι εδώ η ξανθιά...

4) Απο πιο ζώο πήραν οι Κανάριοι Νήσοι την ονομασία τους;
α) την Φώκια
β) το Άλογο
γ) το Καναρίνι
δ) τον Σκύλο

- Δεν το έμαθα ποτέ αυτό, η ξανθιά...

5) Σε πια Χώρα ανακαλύφτηκε το καπέλο τύπου Παναμά;
α) στον Παναμά
β) στην Αργεντινή
γ) στο Εκουαδόρ
δ)στο Μεξικό

- A, δεν το γνωρίζω ούτε αυτό, συνεχίζει η ξανθιά...

Φυσικά δεν πέρασε το τέστ, της έδωσαν την θέση όμως λόγω άλλων εμφανών προσόντων που διέθετε όπως γίνεται πάντα, είδατε ποτέ να δουλεύει κάπου μια άσχημη, χοντρή, γλωσσοκοπάνα, ας είναι η εξυπνότερη του κόσμου;
Αν ναί, είναι δική της η επιχείρηση, κανένας εργοδότης δεν την θέλει...

Εσείς γελάσατε με την ξανθιά και φυσικά ξέρετε όλες της απαντήσεις σωστά...
Τσεκάρετε τις λοιπόν:

1) Ο 100 ετης πόλεμος κράτησε 116 χρόνια 1337 έως 1453.
2) Οι Ρώσοι γιορτάζουν την Οκτωβριανή επανάσταση στης 7 Νοέμβριου.
3) Ο βασιλιάς Γεώργιος IV λέγονταν Αλβέρτος, άλλαξε το όνομα του το 1936.
4) Οι Κανάριοι Νήσοι πήραν την ονομασία τους από τον σκύλο στα Λατινικά.
5) Το καπέλο τύπου Παναμά ανακαλύφθηκε και πρωτοφορέθηκε στο Εκουαδόρ.

Θα παίρνατε εσείς επάξια την θέση στην επιχείρηση;

ΜΠΛΟΚΑ ΚΙ ΑΝΤΙΔΙΚΙΕΣ...

Έκανα 4 χιλιόμετρα υπό βροχή με τα πόδια, για να πάω κάπου που ήθελα κι είχα την ατυχία να βρίσκεται μετά το σημείο που κάποιοι βαλτοί αγροτοπατέρες σκέφτηκαν να κλείσουν με μπλόκο, ξεσηκώνοντας το πόπολο της περιοχής τους (ενώ αυτοί απόντες από την πρώτη γραμμή).

Άλλοι ταξιδιώτες αλλάζουν τρία λεωφορεία για να πάνε στον προορισμό τους σε συνθήκες εκνευρισμού κι αντιδικιών, φορτηγά με παραγγελίες και προϊόντα ακινητοποιούνται, άρρωστοι διαπραγματεύονται και καλούνται ν' αποδείξουν την κατάσταση τους για να τους επιτρέψουν να πάνε στο νοσοκομείο, οι φίλοι και γνωστοί των "αγωνιζομένων" περνάνε ελεύθερα όμως...

Ο αγώνας των αγροτών ή και οποιουδήποτε άλλου, όσο δίκαιος και αν είναι, δεν πρέπει να γίνεται επιβάλλοντας δυσβάσταχο κόστος στο σύνολο της κοινωνίας.

Φέτος πληρώνει τις παλαιότερες μαλακίες του ο νύν υπουργός Γεωργίας, που πρωτοστατούσε σε ξεσηκωμούς με τα ίδια "αιτήματα" που όπως - όπως και πυροσβεστικά προσπαθεί τώρα να καλύψει.

Και πάλι όχι δίκαια προς όλους τους αγρότες της χώρας, επλεκτικά προς ορισμένους που εκβιάζουν καλύτερα είναι τα μέτρα του και στην εκλογική του περιφέρεια κυρίως...

Οι υπόλοιποι πολίτες όμως τι φταίνε;

Στο κάτω - κάτω, αυτοί που κατ' εξοχήν υφίστανται το κόστος, ούτε φταίνε για το πρόβλημα ούτε μπορούν να το λύσουν...

ΟΧΙ ΚΙ ΕΤΣΙ κ. ΒΟΥΛΕΥΤΑ...

Από τη σειρά "ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΑ".

Προς βουλευτή επιρρεπή σε γκάφες, που τώρα είναι πάλι στο προσκήνιο:

Μπορεί να μην γνωρίζεις πως ο καφετζής της γειτονιάς σου, που ίσως φέρνει καφέδες και στο ίδιο σου το γραφείο διακινεί σκληρά ναρκωτικά σαν δεύτερη ασχολία...

Ούτε με αφορά αν κάποιοι καλοπερασάκηδες στον κεντρικότατο δρόμο της πόλης, μαζί με τους καθημερινούς φραπέδες, θέλουν και την σκόνη τους να φτιαχτούνε..
Σκοτίστηκα παραπέρα αν ψοφήσουν αύριο για πλάνες απολαύσεις του σήμερα...Άλλη μια σιχαμένη ιστορία από τις δεκάδες που έχω υπόψιν μου, κυκλοφορώντας στους δρόμους...

Αυτή εδώ έτυχε να διαδραματίζεται κάτω από τη μύτη σου κυριολεκτικώς, αφού σε απόσταση αναπνοής είναι το γραφείο και οι άνθρωποι σου!

Μα να ισχυρίζεται ο νεαρός διανομέας καφέδων που φαίνεται να έχει πάρει ο κώλος του αέρα εκεί στο μεγάλο σταυροδρόμι, πως όλα είναι υπό τον έλεγχο σου και με τις ευλογίες σου, επειδή δεν κατάφερες να τον βολέψεις κάπου αλλού, λόγω περίσσειας προσόντων προφανώς, πάει πολύ. Πιστεύει ειλικρινά πως απολαμβάνει την αμέριστη εύνοια σου, εξ ου και ο αέρας...

Εσύ πάλι τον ανήξερο θα κάνεις, αν στριμωχτείς από τα media;

Μπορεί να θυσίαζεσαι να βοηθήσεις τους ψηφοφόρους σου, εις βάρος σου πολλές φορές, μα η ανευθυνότητα κι ελαφρότητα που ικανοποιείς σωρηδών αιτήματα έχουν και όρια, θάπρεπε να ξέρεις...

Την ασυλία που απολαμβάνει ομολογεί ο ίδιος ενώπιον εμού, σε επώνυμο μαγαζί με ρούχα ακριβώς απέναντι από το γραφείο σου, μιλώντας με τους ιδιοκτήτες και τη νόστιμη υπάλληλο, χαριεντιζόμενοι χαχανίζοντας μεταξύ τους κι αδιαφορώντας για τη παρουσία μου, σαν ξένο προς την κεντρική γειτονιά τους.

Πολλά μπορεί να μάθει κανείς άθελα του, από τους υψηλής νοητικής στάθμης ψηφοφόρους σου, απλά και μόνο διαλέγοντας ένα πουκάμισο από το κατάστημα που ψωνίζει συνήθως!

Τύχη την κατάλληλη στιγμή...

Τώρα τι να την κάνω τέτοια ακούσια κι άχρηστη ενημέρωση, πέρα από αυτό εδώ το σημείωμα, προς ενημέρωση του κοινού που δεν φαίνεται να νοιάζεται και πολύ για όσα σε βαραίνουν, αφού σε στηρίζει σταθερά, άγνωστο γιατί...ή μήπως το εκφράζεις απόλυτα;

Με τέτοιους πολίτες σαν πλειοψηφία όμως, η χώρα έχει τους βουλευτές και κυβερνήτες που της αξίζουν...Και οι υπόλοιποι που απομένουν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα...

Αι, σιχτίρι καμιά ώρα!

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ TV...

Πίσω στις αρχές των '70'ς... Η πρώτη τηλεόραση στην γειτονιά...

Ασπρόμαυρη βέβαια, όπως όλες τότε οι λίγες τηλεοράσεις που υπήρχαν σ' ολόκληρη την πόλη σε σπίτια εύπορων, εδώ αυτή ανήκε σε συγγενείς γιατρού, ο οποίος την πλήρωσε κιόλας...

Τη φέρανε στο σπίτι και στήσανε στην ταράτσα την κεραία. Μετά τη βγάλανε από το μεγάλο κουτί της. Ξύλινη με μαύρο τζάμι μπροστά, και το τραπεζάκι με τις ρόδες που θα ήταν πάνω, δώρο του μαγαζιού...

Οκτώ κουμπιά για κανάλια, μα μόνο δυο διαθέσιμα για πολλά χρόνια, που το ένα, το στρατιωτικό, δεν έπαιζε καθαρά όλες τις μέρες...

Κοινή η χρήση της για όλη σχεδόν τη γειτονιά, με την συγκατάθεση και προφορική πρόσκληση των ιδιοκτητών βέβαια. Υπήρχαν και προτιμήσεις:

Ελληνικές ταινίες, "Πέυτον πλέις", ο "μικρός Τζών" και "χαρούμενη Κυριακή" για τα παιδιά...

"Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", "Πανθέοι", "Μεθοριακός σταθμός" και "βασίλισσα Αμαλία" για τους μεγάλους, ιδίως γυναίκες...

Τις Πέμπτες βλέπαμε όλοι μαζί το "Λούνα πάρκ" του Δαλιανίδη. Για ύπνο μετά νωρίς, να μείνουν οι μεγάλοι για τις ειδήσεις, τα "Επίκαιρα" όπως τα λέγανε τότε...

Εκεί παρακολούθησα ένα καλοκαίρι την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, μια μέρα που οι άντρες τρέχανε πρωί - πρωί για επιστράτευση που δεν ήξερα τι σήμαινε τότε, μα δεν θάταν σοβαρό ως φαίνεται, γιατί επέστρεφαν το βράδυ για μερικές μέρες και κατόπιν δεν ξαναπήγαν.

Οι γυναίκες μαζεύονταν στα σπίτια και λέγανε τι θα κάνουμε αν έρθουνε και προς τα δω οι Τούρκοι και θυμόμουν τον λόγο της δασκάλας την 25 Μαρτίου για Κολοκοτρώνηδες, Διάκους, Κανάρηδες κι εκείνο το "γλυκοχαράζει χαραυγή" που τραγούδησε μετά η έκτη τάξη...

Μετά ήρθε ένας με φρύδια κι ησύχασαν τα πράγματα, δεν ξανάδαμε τις σκληρές εικόνες από τα μέρη που από τότε θα λέγανε "κατεχόμενα", ξαναβλέπαμε τα έργα που θέλαμε, τις ώρες που έγραφε η "Ραδιοτηλεόραση" που κάθε βδομάδα την αγόραζε η νοικοκυρά...

Περιμέναμε για ποιό θέμα θα γκρίνιαζε αυτή τη βδομάδα ο κυρ Γιώργης στην Ουρανία, κάπου εκεί στα τελευταία λεπτά του "Λούνα Πάρκ", θέματα που και σήμερα τα ίδια είναι, μα δεν υπάρχει πια ο χαρακτηριστικός τύπος που "τέτοια φάτσα, τέτοια φωνή, τέτοιο ταλέντο, δεν γεννιέται συχνά" όπως λέγανε η Δώρα και η Άννα που τον λάτρευαν...

Έμεινε όμως στις αναμνήσεις τους και τις δικές μου, σαν αναπόσπαστο κομμάτι εκείνης της κοινής μας ασπρόμαυρης TV, που πατώντας τον διακόπτη η κ. Στέλλα, ήθελε μερικά λεπτά ν' ανοίξει...

ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ...

Ήταν αρχές της δεκαετίας του '80, η αρχή του τέλους του Ελληνικού πολιτισμού της υπαίθρου, τότε που ο κάθε πολιτικάντης, εκμεταλλευόμενος την αυξανόμενη αστυφιλία, ψηφοθήριζε στα χωριά έναντι αδιάκριτων διορισμών στις δημόσιες υπηρεσίες.

Ίσως όχι και τόσο τυχαία είχαν υποβαθμισθεί γλώσσα και παιδεία για τα χωριατόπουλα που θα εισέρρεαν στις πόλεις, καθώς οι γονείς τους συνδικαλιζόταν κομματικά για να διορισθούν σε κάποια υπηρεσία.

Και ενώ στα τότε ακόμα ζωντανά χωριά τους τα παιδιά αυτά θα δρούσαν σε έναν κόσμο αληθινό, όπου θα συναναστρεφόταν με όλες τις ηλικίες, μαθαίνοντας πως να παράγουν τροφή, πως να φτιάχνουν ένα σπίτι, κ.λπ. τώρα θα εντασσόταν ολομερής με συνομήλικούς τους σε ένα σύστημα που θα επιμήκυνε την ανωριμότητα και την εξάρτηση.

Αυτό, βέβαια, μακρόχρονα θα ωφελούσε τις μεγάλες επιχειρήσεις και το δημόσιο: Ο ανώριμος άνθρωπος είναι καταναλωτικός. Ο εξαρτημένος ζει με τον φόβο, κι αυτός είναι ο ιδανικός εργαζόμενος.

Στα πέριξ των πόλεων φύτρωσαν τσιμεντοκούτια, ενώ νεοκλασικά κτήρια κατεδαφίσθηκαν για τις αντιπαροχές. Πολλά τότε τα Ελληνικά εργατικά χέρια.
Πολλά και τα λεφτά από τις επιδοτήσεις. Αυτά όμως μετουσιώθηκαν σε τσιμεντένια παραπήγματα, όπου ο νεόφερτος στην πόλη χωρικός, με όλα τα συμπλέγματα που του επέφερε η προσπάθειά του να μοιάσει με τους υπόλοιπους, θα γινότανε "αστοχωριάτης".

Ανυπόφορη η ατμόσφαιρα στις δημόσιες υπηρεσίες. Άνθρωποι συνηθισμένοι να δρουν υπαίθρια, τώρα ασφυκτιούσαν σε στενάχωρα γραφεία όπου με τεντωμένα νεύρα κολλούσαν ένσημα. Για τον «αστοχωριάτη» όμως, τα σκυλάδικα είχαν τον πρώτο λόγο. Εκεί θα εύρισκε την καλλιτεχνική εκδήλωση του νεοπλουτισμού του με σπονδές από σαμπάνια και γαρύφαλλα. Κι αν η ύπαιθρος κάποτε έδενε τα χέρια των χορευτών σε κύκλους, η τσιμεντούπολη τα έλυσε δια της επιδεικτικής ζεϊμπεκιάς ή του ξενόφερτου πιθηκισμού. Και πως αλλιώς, σε κοινωνίες όπου οι φιλίες είχαν γίνει χρησιμοθηρικές και όπου οι "πετυχημένοι" θα εισέπρατταν τον φθόνο αυτών που οι πόλεις είχαν απορρίψει ή χειρότερα, τσακίσει;

Ο Αριστοτέλης είχε παρατηρήσει ότι χωρίς πλήρη συμμετοχή στον κοινωνικό βίο δεν υπήρχε ελπίδα για κάποιον να αναπτυχθεί ως υγιής άνθρωπος. Οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο υπήρχαν μόνον όσο στην ύπαιθρο υπήρχαν ζωντανά χωριά και στις πόλεις γειτονιές που τώρα πια είχαν πνιγεί από πολυόροφα αυθαίρετα.

Το αντίκτυπο του "θέλω να μοιάσω" είχε τραγικές δημογραφικές και πολιτισμικές συνέπειες στον τόπο. Ο αστοχωριάτης τραγελαφικά διχασμένος μεταξύ της χωρικής και αστικής του ταυτότητας, πολλά παιδιά δεν έκανε. Κι αυτά που έκανε έκαναν ακόμη λιγότερα, επειδή δεν είχαν όραμα πέρα από το να μοιάσουν κι αυτά με τους τηλεοπτικούς ήρωες του ife style...

Ξεκομμένος από τις ρίζες του, ο Έλληνας ρίχθηκε στην κατανάλωση του ότιδήποτε θα τον συνταίριαζε με την ξενόφερτη τηλεοπτική φαντασιοπληξία που θα ανέβαλε τον γάμο, θα αύξανε τις εφήμερες σχέσεις, τις εκτρώσεις, ή αλλιώς, θα κατέστρεφε το δομικό υλικό μίας υγιούς κοινωνίας, την οικογένεια.

Προφητική και η δήλωση του ιστορικού Arnold J. Toynbee: "Εάν θέλεις να καταστρέψεις ένα έθνος, να επιμηκύνεις τα παραγωγικά χρόνια της νεολαίας του πίσω από τα θρανία". Τα τέκνα αυτών των ολιγομελών οικογενειών γέμισαν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας και του εξωτερικού με αιώνιους φοιτητές που έπρεπε να εκπληρώσουν τα απωθημένα των γονέων τους.

Όμως η τώρα πια δημοσιο-υπαλληλίστικη παιδεία, αντί να παράγει ενάρετους Έλληνες πολίτες, θα παρήγαγε μισέλληνες αναρχικούς: Αναδυόμενοι από μια μνημοκτόνο παιδεία του "πολιτικά ορθού" και της καφετέριας, το μόνο μέλλον προς το οποίο θα μπορούσαν να αποβλέπουν ήταν αυτό για το οποίο τους προετοίμαζε το σύστημα: το πώς να είναι ένας καλός υπήκοος, που ξέρει τη θέση του στη κοινωνική πυραμίδα.

Αυτό που φοβίζει είναι ότι η διανόηση της εποχής ανέδειξε τους πιο χαρακτηριστικούς της τύπους: τον δημόσιο υπάλληλο... τον φαφλατά δικηγόρο... τον πολιτικάντη...

Πάντως, το σίγουρο είναι ότι η μόρφωση δεν κατάφερε να αποτινάξει τη χωριατίλα του "θέλω να μοιάσω". Ο πιθηκισμός ακόμα καλά κρατεί στο πανελλήνιο. Ελλείψει αυτόχθονων σημείων αναφοράς, καθώς πολλοί γονείς είναι τώρα πια γεροροκάδες, γεροντισκόβιοι και γερομπλουζάδες, η σημερινή γεννιά φοράει ρούχα μερικά μεγέθη μεγαλύτερα από το κορμί τους και μαθαίνει χιπ χοπ.

Οι πολιτισμικές αντιστάσεις στην απόλυτη αποχαύνωση πλέον καθιστούνται ανύπαρκτες. Κάποια στιγμή, τα οικονομικά πακέτα στέρεψαν. Κι όσοι δεν είχαν διορισθεί στο δημόσιο ή διαπρέψει στον ιδιωτικό τομέα, τώρα θα ξεπουλούσαν τα πατρογονικά τους χωράφια για να στηρίξουν την αστυφιλία τους....

Βλέποντας τα ρημαγμένα μας χωριά, όπου πλέον αλλοδαπός ιδρώτας ποτίζει τους αγρούς, οι κατέχοντες μνήμη άνω των σαράντα συχνά κυριεύονται από νοσταλγία για έναν πολιτισμό νεκρό πλέον. Κι όπως το φυσικό επακόλουθο του θανάτου είναι η αποσύνθεση, συνεπικουρούμενη από τα σκουλήκια, έτσι και η γόνιμη γη της υπαίθρου διαμελίζεται με την αδηφάγο δράση κατασκευαστών, τραπεζών και κτηματομεσιτών, οι μόνοι οργανισμοί που ευδοκιμούν σε περίοδο πολιτισμικής σήψης. Αλλά κι αυτοί είναι καταδικασμένοι να αλληλοσπαραχθούν όταν δεν έχει μείνει πλέον τίποτα στο κουφάρι.

Ως τα υβριδικά πλέον απομεινάρια ενός φθίνοντος πολιτισμού, οι κυβερνώντες τότε έχουν την ευθύνη για την υποβάθμιση όλων των θεσμών με έναν ατέρμονο καταιγισμό νεωτερισμών, μεταρρυθμίσεων και αλλαγών που τσάκισαν την ραχοκοκαλιά του τόπου, την παραγωγική χωρική οικογένεια και αφαίμαξαν την ύπαιθρο από τα Ελληνικά της νιάτα...

Οι συνέπειες είναι πια ορατές. Οι αποσυνθετικοί οργανισμοί είναι ξένοι πλέον, καθώς οι αλλοδαποί εργάτες, των οποίων τα κάποτε χαμηλόμισθα χέρια πλούτιζαν τους Έλληνες αστοχωριάτες, τώρα γίνονται τα αφεντικά με τις ευλογίες ενός συστήματος που δεν αναγνωρίζει έθνος πια, αλλά μόνο ψηφοφόρους που θα του εξασφαλίσει την εξουσία πάνω στο κουφάρι.

ΠΝΙΞΤΟ ΣΤΟΝ ΚΑΠΝΟ...

Με ένα μπουκάλι Cutty Sark και Malboro τσιγάρα,

έτσι ξεχνώ τον πόνο μου και την πολύ λαχτάρα...

[Αγνώστου μαντιναδολόγου, μα καμμιά σχέση με τη δική μου αντίδραση σε τέτοια...]

Ο ΝΤΡΟΥΒΑΣ....

Δυο γιους είχε κάποιος και πολύ περιουσία.

Μόλις τελείωσαν το δημοτικό τα κοπέλια, τα πήρε κοντά του και τα ρώτηξε:

- Ε, λέτε εδά ίντα θα γίνετε;

- Εγώ θέλω πατέρα να δουλέψω στα χωράφια μου.., είπε ο ένας, ο πιο δουλευτής.

- Εγώ θέλω σπουδές, είπε ο άλλος ο ντελμπίσης...

Έστειλε λοιπόν τον τελευταίο στο γυμνάσιο, και κράτησε τον άλλο στα χωράφια.
Σαν τελείωσε κάποτε το γυμνάσιο, κι αυτό γιατί έσπρωχνε πιότερο του γέρου το πουγκί παρά το μυαλό του, εζήτησε ο τεμπέλης εξωτερικό, να σπουδάσει λέει ξένες γλώσσες.

- Και από πια μωρέ θα ντακάρεις; Ερώτηξε ο γέρος, που ναι μεν δε λυπότανε τα έξοδα, αλλά και που διαισθανότανε πως δεν ήθελε ξετελέψει πράμα...

- Γαλλικά θέλω πρώτα, πατέρα..

Στη Λυών της Γαλλίας που πήγε, κάθισε γυριστούς τρεις χρόνους στο τοπικό πανεπιστήμιο, και κάποτε επέστρεψε στο χωριό.

- Έμαθες μωρε τη γαλλική; Είπε ο γέρος με χτυποκάρδι.

- Βεβαίως πατέρα!

- Για πες μου μωρέ, του είπε ο πατέρας του, τη μάνα πως τη λένε στα γαλλικά;

- Α! Πολύ εύκολο μπαμπά. Είπε πρόθυμα ο γιος. Μανιέν, τηνε λένε,

- Το ψωμί; Πως μωρέ το λένε αυτοί το ψωμί;

- Ψωμιέν, πατέρα.

- Και τον ντρουβά, μωρε;

- Ντροβιέν πατέρα...

Εσταμάτησε η καρδιά του γέρου να χτυπά. Στσ' ανέμους επέταξα τα λεφτά, εσκέφτηκε.

Η απογοήτευση του εγύρησε γρήγορα σε στεναχώρια, και από εκεί πετάχτηκε στο θυμό για να καταλήξει στην έκρηξη:

- Σήκω πάνω γαϊδούρακα να πάρεις τον ντροβιέν, να βάλεις μέσα λίγο ψωμιέν, και να πας στο χωραφιέν, να μη σου απαφτώσω το μανιέν!

ΠΡΟΣ ΜΑΘΗΤΕΣ: ALICE COOPER - SCHOOL'S OUT...

Οι μαθητές εκλαμβάνονται ως αντικείμενα προς διαμόρφωση.
Σαν να είναι κάτι άψυχο.

Για να γίνουν αποδεκτοί, οφείλουν αδιαμαρτύρητα, να προσαρμόζονται,στις όποιες απαιτήσεις και προδιαγραφές που άλλοι (ενήλικες) ορίζουν...

Αυτοί οι "φωτισμένοι ενήλικες" κρίνουν και πιέζουν. Δεν ακούνε, δε συζητάνε, δεν επαναεξετάζουν, δεν σέβονται, δεν συνενοούνται ούτε καν μεταξύ τους.

Υποτίθεται,ότι κοπιάζουν ταυτόχρονα, για το καλό των παιδιών. Ομως συμβαίνει αυτό, ή οι ενήλικες τελικά προσπαθούν να επιβάλουν την δική τους άποψη προς ίδια οφέλη, από προσωπική δικαίωση μέχρι οικονομικές απολαβές...

Και τα παιδιά μη ξέροντας πως ν' αντιδράσουν ακόμη, ξεσπούν καθοδηγούμενα από άθλια μικροπολιτικά συμφέροντα δημοκόπων και δημιουργούν χάος που επιστρέφει όμως σ' αυτά και μόνο...

Για αυτά τα πιεσμένα παιδιά, το School's out 1972 του Alice Cooper:

http://www.youtube.com/watch?v=AeZxRYXZ154

ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ. ETERNITY AND A DAY (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Η βραβευμένη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου από το 1998.

Ένας ηλικιωμένος συγγραφέας μαθαίνει από τον γιατρό του ότι είναι πολύ άρρωστος και πρόκειται να πεθάνει την επόμενη ημέρα. Συναντά ένα 10χρονο αγόρι, που είναι ένας μετανάστης από την Αλβανία κι εργάζεται στους δρόμους. Αποφασίζει να περάσει την τελευταία ημέρα του με το παιδί, σε μια προσπάθεια να βρει την αγάπη και να κατανοήσει το νόημα της ζωής και του χρόνου....

A film of Theo Angelopoulos, 1998.

An old writer learns from his doctor that he is very sick and he is going to die the next day. Then, he meets a 10-year-old boy, who is an immigrant from Albania, and who works on the streets. He decides to spend his last day with the boy in an attempt to find love and understand the meaning of life and time...

Preferably viewed full screen:

Part 1
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=3034492452115326146&hl=el&fs=true

Part 2
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=5993729511641286179&hl=el&fs=true

ΚΡΑΤΟΣ - ΜΠΟΥΡΔΕΛΛΟ...

Συχνά ακούγεται πως το Ελληνικό κράτος έχει καταντήσει μπουρδέλλο με ευθύνη των κομμάτων, μια σύγκριση που όμως κάποιους αδικεί...

Μάθετε λοιπόν ότι στα μπουρδέλλα:

• Μπορεί βέβαια να πηδούν την εργαζόμενη αλλά την πληρώνουν καλά, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο ιδιωτικό τομέα...
• Ποτέ ο πελάτης δεν φεύγει χωρίς να πληρώσει...
• Οι εργαζόμενοι (πόρνες, τσατσά, νταβατζής) δουλεύουν με ποσοστά και όχι με τέσσερα ευρώ την ώρα...
• Το σύστημα ασφάλισης (νταβατζής) δουλεύει σωστά και δεν αφήνει έκθετους τους εργαζόμενους, σε αντίθεση με το ελληνικό κράτος...
• Δεν υπάρχει ρατσισμός και οι έγχρωμες μετανάστριες βρίσκουν εύκολα δουλειά...
• Δεν χρειάζεται η εργαζόμενη βύσμα για να βρεί αξιοκρατικώς και μόνο λόγω εμφανών προσόντων, την καταλληλότερη γι' αυτήν δουλειά...
• Δουλεύουν οι απασχολούμενες αποτελεσματικά και γρήγορα (σε 15 λεπτά σου έχουν πάρει 50 ευρώ για ξεπέτα, οι όποιες παραπάνω απαιτήσεις πληρώνονται εξτρά).
• Εισέρχονται σ' αυτά μόνο άτομα άνω μιας ελάχιστης ηλικίας και μόνο για συγκεκριμένο σκοπό περιορισμένης διάρκειας, εν αντιθέσει με τις ορδές ακάλεστων βρωμομεταναστών που κατακλύζουν ανεξέλεγχτα και μόνιμα πια την Ελληνική επικράτεια...
• Επιπλέον η είσοδος και παραμονή σε μπουρδέλλο επιτρέπεται μόνο αν κατά την συγκεκριμένη περίοδο υπάρχει διαθέσιμο αυτό που ζητά το άτομο!

Τα μπουρδέλλα είναι λοιπόν μια χαρά οργανωμένες και κερδοφόρες επιχειρήσεις και ουδεμία σχέση έχουν με το Ελληνικό κράτος!

ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ...

Διάλογος πάλι αύριο στην Βουλή, για αλλαγές στην Παιδεία. Που ότι μεγαλόστομες μπούρδες ακουστούν εκατέρωθεν, πρέπει να ξεκινήσουν μ' ένα ξεκαθάρισμα δασκάλων και μαθητών πρώτα απ' όλα.

Δεν κάνουν όλοι για όλα και δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχίζουν να υπάρχουν στην εκπαίδεση άτομα που δε νοιάζονται ούτε να προσφέρουν ούτε να μάθουν τίποτα. Δικό τους πρόβλημα τι θ' απογίνουν, του καθενούς ξεχωριστά κι όχι της κοινωνίας συλλογικά, η παρασιτική επιβίωση τους.

Ας μην εμποδίζουν τους υπόλοιπους να διδάξουν και να μάθουν, για αυτούς φτιάχτηκαν τα σχολεία όλων των βαθμίδων...

Αυτοί δε που έχουν έτοιμο διορισμό, δεν χρειάζονται χαρτιά και γνώσεις για να τρυπώσουν λάθρα κάπου, τους βολεύουν σωρηδόν χρόνια τώρα χωρίς προσόντα...

Έτσι θα βρεθούνε και χώροι και πόροι για τους υπόλοιπους, θα πιάσουν τόπο και θα φέρουν αποτελέσματα χωρίς να χαραμιστούνε άσκοπα κι άδικα σε πειραματισμούς...

Κι αμέσως επόμενη αλλαγή να τακτοποιηθεί το χάος της παραπαιδείας.

Φροντιστήρια πάντοτε υπήρχαν, όχι όμως σαν σήμερα που αντικαθιστούν τα λύκεια. Και δεν πηγαίνανε όλα τα παιδιά σε φροντιστήρια τότε, αλλά τα κατεφέρνανε μια χαρά.

Όχι όλα όμως, αυτά μόνο που μπορούσαν κι ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις των σχολών, ενώ σήμερα απαιτούν όλα να μπούνε μέσα σαν σε σούπερ μάρκετ, δημοκρατικώ δικαιωμάτι τάχατες.

Και εν πολλοίς τα καταφέρνουν. Και ρίχνουν το επίπεδο όλων των σχολών...
Εξ ου και τα αποτελέσματα, που αντανακλούν σε ολόκληρη τη κοινωνία και την οικονομία...
Αυτό θέλουμε;

Πριν από λίγες μέρες, ολοκληρώνοντας την ομιλία του (13-1-09), ο νέος πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών κ. Πάνος Α. Λιγομενίδης (Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Maryland των ΗΠΑ) έθεσε το θέμα της σύγχρονης παιδείας επισημαίνοντας χαρακτηριστικά:

- Θέλω να τονίσω τον υπεύθυνο μορφοποιό ρόλο της "Δυνητικής Παιδείας του Γίγνεσθαι" στην ελαχιστοποίηση των προβλημάτων και στην εποικοδομητική χρησιμοποίηση της Τεχνολογίας της Πληροφορικής. Κυρίως λόγω της μη-προσαρμογής της Παιδείας μας στις απαιτήσεις της σύγχρονης ανοιχτής κοινωνίας με την εκρηκτική πληροφόρηση, δεν γίνεται σωστή εφαρμογή της ταχέως αναπτυσσόμενης Τεχνολογίας της Πληροφορικής για την αποτελεσματική εκπαίδευση ατόμων που να είναι ικανά να μετουσιώνουν την πληροφορία σε δυνητική Γνώση. Όμως κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Εξαρτάται από εμάς. Είναι ευθύνη όλων μας...

ΜΑΚΑΡΙ κάποτε η Παιδεία μας να ξεφύγει από τα στενά όρια της απλής απομνημονευτικής πληροφόρησης και να μπει στο στάδιο της ουσιαστικής Γνώσης.

Εδώ είναι που χρειάζονται οι σοφές κεφαλές όλων των κομμάτων, ώστε η "νέα Παιδεία" που ευαγγελιζόμαστε (και θα μας προκύψει) να είναι και νέα και σωστή Παιδεία.

ΛΙΓΕΣ ΠΙΚΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ...

Συνάντησα χθες τον Νώντα, γνωστό από τα χρόνια του λυκείου. Με ευχαρίστησε για πολλοστή φορά που τον είχα βοηθήσει να περάσει την τελευταία τάξη και μου θύμισε κείνα τα χρόνια...

Που ήμουν ο καλύτερος μαθητής στο σχολείο κι απ' τους καλύτερους στη πόλη...
Που έγραφα έκθεση για 20, χείμαρρο ιδεών σε μερικές σελίδες κάθε φορά, μα πάντα έβρισκα τον χρόνο να ψιθυρίσω μερικές υποδείξεις και σε άλλα άτομα, θηλυκά κι αρσενικά, να γράψουν και αυτοί κατιτίς στο τετράδιο, να πιάσουν τουλάχιστον ένα 15 να περάσουν το μάθημα...

Το ίδιο και στα υπόλοιπα μαθήματα, που σε αρκετά αρίστευα...Και λοιπόν;

Τι κερδίσαμε όλα αυτά τα χρόνια Νώντα;

Κι εγώ που τάπαιρνα τα γράμματα και πέρασα απ' όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης κι εσύ που τελείωσες με το ζόρι το λύκειο, τι έχουμε τώρα;

Έναν πάγκο στην λαϊκή έχεις για να βιοπορίζεσαι απλώς, η μοναδική σου ανταμοιβή για τις χιλιάδες αφίσες που κολλούσες στα πρώτα χρόνια της "αλλαγής" του Αντρέα, μιας και πίστευες πως θάκανε κάτι και για τη χώρα ο μπερμπάντης, πέρα από τον πούλο του και τους πολύ κολλητούς του μόνο που βολεύτηκαν ισοβίως...
Μετά από μερικές αποτυχημένες επιχειρηματικές προσπάθειες σου στον χώρο της νύχτας που πάντα σε γοήτευε, μα εκεί θέλει μαγκιά κι όχι ρουσφέτια που διαπίστωσες πικρά πως ουδόλως σε βοηθήσανε...

Εγώ που δεν είχα ποτέ αρχηγούς, ήρωες, κόμματα, καθοδηγητές, θεούς ούτε διαόλους, έφτασα στη μέση της ζωή μου να δημιουργήσω την δική μου επιχείρηση παραγωγής θεάματος, συγκεντρώνοντας όλες μου τις γνώσεις και δεξιότητες. Χωρίς ιδαίτερα κεφάλαια, χωρίς να με σπρώχνουν κυκλώματα, μα και χωρίς να μ' εμποδίζει κανείς ή να με ανταγωνίζεται, μιας και διαφέρω πολύ από ότι συνήθισαν οι τηλεθεατές όλα αυτά τα χρόνια.
Μα είμαι στην αρχή και μόνος ακόμη...

Κι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν βρήκα μισθωτή δουλειά, δεν κληρονόμησα μαγαζί απο κανένα μπαμπά, δεν με διόρισε κανείς πολιτικός, μα δεν θυμάμαι ποτέ κι εγώ να έκανα τίποτα για κάποιον τους.

Δεν πλουτίσαμε μέχρι τώρα Νώντα, όσα κι αν μάθαμε στη ζωή, με πρώτο πως δεν υπάρχουνε αυτοδημιούργητοι, όλοι που διαπρέψανε κάπου είχανε ένα (κατ' ελάχιστον) πολιτικό μέσον, μια βοήθεια μέντωρα ή αρπάξανε μια ευκαιρία (ευνοική μόνο για αυτούς) σε κατάλληλη στιγμή.
Μα ποτέ δεν πλούτισε κανείς από σκληρή δουλειά μόνο, όσο κι αν ισχυρίζονται το αντίθετο σε συνεντεύξεις μετά, απευθυνόμενοι σε βλάκες...

Όσο για πλουτισμό τώρα, εγώ έχω ακόμη ανοιχτούς ορίζοντες, εσύ όμως φίλε το πήρες απόφαση δυστυχώς κι αφιερώνεις τα όποια κέρδη σου στο φαί και το ποτό, τις μόνες σου απολαύσεις τώρα.

Έχουμε πάνω - κάτω το ίδιο τριψήφιο σωματικό βάρος, μα εσένα ο κόσμος σε λέει "χοντρό" κι εμένα "σωματαρά"...και τα ρούχα δείχνουν καλύτερα και κομψότερα πάνω μου...

Ίσως να οφείλεται στο ειδικό βάρος και νάναι το δικό μου πυκνότερο...Και σε μερικά δισεκατομμύρια εγκεφαλικές συνάψεις περισσότερες στον δικό μου εγκέφαλο...

Που εσείς βοηθήσατε τα κύτταρα μου να κάνουν, τότε στα χρόνια του σχολείου όταν έπρεπε να βρίσκω λύσεις χωρίς βοήθεια από πουθενά...

Και μούμεινε η συνήθεια!

ΠΡΩΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΓΑΜΟΥ ΕΚΠΛΗΞΗ...

Να τι μπορεί να συμβεί όταν προχωρούν σε γάμο χωρίς να γνωρίσει το ένα έτερο ήμισυ καλά το άλλο.

Σχετικά light όμως σήμερα να βγει gay ο γαμπρός και να επλαγεί η νύφη...

Σε άλλη δημοσίευση άλλη φορά, περισσότερες εκπλήξεις.

ΕΡΩΤΑΣ...

Καλοκαίρι ήτανε κι ο Διομήδης έχει ανεβάσει τα πρόβατα στον Ψηλορείτη.

Μια μέρα που τα βοσκεί σε μια λαγκαδιά, θωρεί μια γυναίκα να έρχεται προς το μέρος του. Όταν πλησιάζει στα διακόσια μέτρα διαπιστώνει πως είναι τουρίστρια.
Στρογγυλομηλοπρόσωπη και παχουλομπρατσάτη η κοπελιά του σιμώνει με αέρα, αλλά ας αφήσουμε τον Διομήδη να συνεχίσει:

- Θωρώ που λες φιλιότσο, μια γυναικουριά, βελουδογλυκοχείλα και μπαμπακολαίμα. Γεια σου κουμπάρισσα, τση κάνω. Κουνεί αυτή την κεφαλή.

- Για πού με το καλό;

Φαίνεται κατάλαβε τι τηνε ρώτησε και απαντά:

- Ινταίον Άντρον.

- Και πεινάς; Λέω πεινάς;

Δεν καταλαβαίνει.

- Λέω. Μαντζαρία, μαντζαρία;

- Oh, yes, yes!, απαντά τότε η κοπελιά.

- Ε, κλούθα μου επαέ.

Μπροστά ο Διομήδης πίσω η τουρίστρια, πάνε στο μιτάτο του.

- Δίνω τση που λες φιλιότσο γάλα και πίνει, τυρί και κριάς και τρώει και γίνεται ασκάκι. Αφού έφαγε και ήπιε μου κάνει:

- I love you Diomidί...

- Ο, ανάθεμα σε!, λέω από μέσα μου, κι ίντα θες... Πάω τση το τουπί, λέει

- Νο!

Πάω τση το διόνυσο (ένα ξύλο με το οποίο ανακατεύουν οι βοσκοί το γάλα στο καζάνι), λέει

- Νο!.

- Θεέ μου κι ίντα θέλει; λέω από μέσα μου και τση δείχνω ένα τυροζούλι. Πάλι νο αυτή.

Μια στιγμή φιλιότσο τηνε βλέπω και βγάνει ένα τεφτέρι και μου δείχνει με το δαχτύλι τζη και διαβάζω "έρωτας". Λέω τση:

- Ε, γεια σου κουμπάρισσα, ο έρωντας (το βοτάνι) φυτρώνει στο πάνω αόρι. Έπαε δε βγαίνει μήτε φασκομηλιά!

ΜΠΑΜΠΑΣ ΚΑΙ ΥΙΟΣ...

Τυχερός από την πρώτη μέρα της ζωής του ο Γιάννης. Γεννήθηκε σίγουρος πως σαν γινότανε 20 χρονών θα κληρονομούσε το μεγάλο και σπουδαίο τοπικά μαγαζί του εύπορου μπαμπά του.

Ηλεκτρικά είδη κι έπιπλα εμπορευόταν ο μπαμπάς και για πολλά χρόνια έκανε χρυσές δουλειές έχοντας σχεδόν αποκλειστικότητα στον τόπο που ζούσε. Έκανε περιουσία καλή και ζούσε άνετη ζωή. Μεγάλωνε ο Γιάννης προσανατολισμένος ν' αναλάβει το κερδοφόρο μεγάλο μαγαζί που "έκοβε μονέδα" κατά τους πολλούς και πιστούς πελάτες τους...

Έτσι δεν τον ένοιαζε να μάθει γράμματα και δεν έκανε καμμιά προσπάθεια στο σχολείο. Με το ζόρι ξετέλεψε το λύκειο και πήρε το χαρτί του. Αν ήθελε ο γέρος του τον έστελνε στο καλύτερο κολλέγιο και του αγόραζε ότι πτυχίο ήθελε ο υιός, μα ήξεραν καλά πως άλλο η έτοιμη κονόμα κι άλλο να μαζεύει κανείς χαρτιά χωρίς κανένα αντίκρυσμα πραγματικά...

Νωρίς κι εύκολα ξετέλεψε και την θητεία του στην τοπική μονάδα, χωρίς να κάνει δύσκολες υπηρεσίες, φρόντισε ο μπαμπάς γιαυτό και οι πολιτικάντηδες που ήξερε, από βουλευτές και τέως πρωθυπουργούς, μέχρι δημοτικούς και νομαρχιακούς συμβούλους που τον λογάριαζαν για οικονομικό παράγοντα της περιοχής τους.

Την επόμενη μέρα που απολύθηκε, ήταν έτοιμος ν' αναλάβει το μαγαζί, ν' αρχίσει να κονομά από την πρώτη μέρα στη δουλειά. Δουλειά που ήταν έτοιμη και τον περίμενε από καιρό. Έτσι ο Γιάννης δεν πέρασε την φάση να ψάχνει δουλειά και να κάνει εργάτες αλλονού, τη μεγαλύτερη ξεφτίλα για έναν άντρα, ή ακόμη χειρότερα να τον απορρίπτουν όπου απευθύνεται με αιτήσεις και χαρτιά μπας και τον πάρουν υπάλληλο. Δεν μπορεί να καταλάβει ούτε ο ίδιος πόσο τυχερός στάθηκε να μη χάσει μέρα από την ζωή του για άλλους...

Η μόνη αλλαγή που είδε, ήταν πως άλλαξαν την μεγάλη φωτεινή ταμπέλα από "μαγαζί του μπαμπά" σε "μπαμπάς και υιός", κάθισε στην διευθυντική καρέκλα και είχε απασχόληση και παράδες από τους ίδιους πελάτες με πριν...

Τι κι αν στο μεταξύ κατάφτασαν οι αληθινοί επιχειρηματίες, ο Κωτσόβολος και οι άλλοι που με στρατηγική και αναπτυξιακά πλάνα καλά μελετημένα τους πήραν εύκολα την αγορά στα ηλεκτρικά είδη. Είχανε τα έπιπλα όπου κι επικεντρώθηκαν...

Χώρισαν μάλιστα το μεγάλο μαγαζί σε μικρότερα. Κράτησε ο γέρος που δεν είχε πια ανάγκη, τα ηλεκτρικά κι απόμεινε να προσπαθεί να ξεπουλήσει τη σαβούρα που είχε στις αποθήκες του σε αφελείς πελάτες που του έμεναν πιστοί μη χάσουν το κελεπίρι με τις τριτοκοσμικές συσκευές του, δίνοντας όμως την μεγάλη ευκαιρία στον υιό να ασχοληθεί με τα έπιπλα που ακόμη δεν είχε σπουδαίους ανταγωνιστές και να διαπρέψει στον χώρο.

Τέσσερα πολυόροφα εμπορικά μαγαζιά επικεντρωμένα στον χώρο του επίπλου έστησε ο υιός και καλύπτει τις ανάγκες της πόλης από μωρουδιακές κούνιες, παιδικά έπιπλα, οικιακό κι εξοχικό εξοπλισμό κι ακόμη έπιπλα γραφείου για κάθε γούστο.

Πριν θυσιαστεί ο μπαμπάς για χάρη του, πρόλαβε και τον πάντρεψε όπως ήθελε, με νύφη από σπίτι με προίκα κι όνομα, επιστημόνισσα, δικηγορίνα μα χωρίς γραφείο αφού συνδράμει τις επιχειρηματικές προσπάθειες του Γιάννη, τι το θέλει να κυνηγά πελάτες στην αυλή των διακαστηρίων όπως άλλοι/ες με παρόμοιο πτυχίο, εδώ τα λεφτά τους πολλαπλασιάζονται χωρίς να σηκωθούν από την καρέκλα, σε όποιο μαγαζί κι αν παρίστανται σήμερα...

Λεφτά που όλοι συμβάλλουμε ν' αποκτούν αυτοί, μιας και δεν έχουν ακόμη ανελέητο ανταγωνισμό από μεγάλες αλυσίδες επίπλων...

Μα όχι τελείως ανεμπόδιστοι από άλλους, όπως πχ η πανύψηλη ξανθιά κόρη μικρότερου επιπλοποιού (κυριολεκτικά, αφού τα φτιάχνει κιόλας ο ίδιος hand made τα δικά του) που μου έκλεισε το μάτι όταν με είδε να κοιτώ στη βιτρίνα της την δερμάτινη καρέκλα Manager που ήθελα για το γραφείο μου και με κάλεσε μέσα, με αποτέλεσμα εκείνη τη μέρα ν' αποκτήσω εγώ κάθισμα σε καλή τιμή κι εκείνη την κάρτα μου να ξέρει ποιός είμαι...

Παρόμοια ιστορία με του Γιάννη και η δική της, μαγαζί έτοιμο κληρονόμησε κι αυτή και φαίνεται να είναι πιο ισχυρές οι σχέσεις μπαμπά και κόρης από ότι με υιό...

Επειδή όμως αυτή διαθέτει επιπλέον αυτό που ποθεί κάθε γνήσιος άντρας και στερείται ο Γιάννης, θ' αναφερθώ αργότερα στη χάρη της που θέλω ν' απολαύσω, αν καταφέρω να την ξεκολλήσω από τον δικό της μπαμπά...

ΔΙΑΙΤΑ...

Σε μια καφετέρια κάθονται δυο ευτραφείς κυρίες και συζητούνε περί δίαιτας.
- Εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω για πολύ καιρό όποια δίαιτα αρχίσω, βαριέμαι και δοκιμάζω άλλη κάθε τρεις βδομάδες, λέει η μια...

- Εγώ δεν μπορώ καν ν' αρχίσω δίαιτα, δεν γίνεται να στερούμαι τίποτα από όσα θέλω να φάω και μ' αρέσουνε, μου λείπουνε και τ' αναζητώ, λέει και η άλλη...

- Και πως αλλιώς θα χάσεις κιλά, να βρείς την φόρμα σου καλή μου; απαντά η πρώτη...

- Δεν ξέρω, μα κάποιος τρόπος θα υπάρχει, διάβασες τίποτα σχετικό σε κάποιο περιοδικό απ' αυτά που παίρνεις εσύ; επιμένει η δεύτερη...

Η κουβέντα τους συνεχιζότανε για πολύ ώρα και σε υψηλούς τόνους, πράγμα που ενόχλησε έναν γέρο που καθότανε παραπέρα και προσπαθούσε μάταια να διαβάσει την εφημερίδα του. Σε μια στιγμή και κρύβοντας τον εκνευρισμό του, γυρίζει προς το μέρος που κάθονταν αυτές και τους λέει:

- Τόση ώρα άθελα μου σας ακούω να λέτε για δίαιτες, αν θέλετε έχω μια συγκεκριμένη κι αποτελεσματική να σας προτείνω...

- Τι απαιτεί αυτή η δίαιτα; ρωτά αυτή που ήθελε να τρώει ότι της άρεσε, δεν με νοιάζει το αποτέλεσμα της αν είναι να στερηθώ τ' αγαπημένα μου φαγητά...

- Όσο για αυτό κυρία μου, δεν έχει σημασία. Μπορείτε άφοβα να βάζετε στο στόμα σας ότι φαί σας αρέσει, κάθε μέρα κι ότι ώρα θέλετε. Αρκεί να μην το καταπίνετε!

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Χωρίς περισσότερα λόγια και περιγραφές...
Αφού γνωρίζετε καλά τι σάτιρα να περιμένετε!

Δείτε την σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-6856977272766061929&hl=el&fs=true

ΑΡΓΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ...

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει...

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα...

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές...

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του....

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει...

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Pablo Neruda

ΝΕΩΝ ΑΠΟΓΝΩΣΗ...

Μια κοινωνία που δεν έχει θέση για όλα τα μέλη της, καταλήγει σε κοινωνία μίσους και οργής που διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά και τομίσος και η οργή τελικά δεν αφήνουν θέση και χώρο για απλή και ξεκάθαρη σκέψη και συναισθήματα.

Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα, μεσολάβησαν γεγονότα που έδωσαν τις ευκαιρίες σε αυτήν την κοινωνία να ξεπεράσει τον άσχημο εαυτό της και να προχωρήσει μπροστά, αλλά δυστυχώς αυτά δεν της επέτρεψαν να αδράξει τις ευκαιρίες αυτές.

Με τον "ωχαδελφισμό" τους οι μεγαλύτεροι επί δεκαετίες απομύζησαν τους πόρους για τους νεώτερους, δημιούργησαν αδιέξοδες καταστάσεις και πετύχανε να φέρουν τους νέους σε απόγνωση...

Για την απόγνωση και τα αδιέξοδα φταίνε οι ίδιοι πάντα, οι δημαγωγοί - ρουσφετολόγοι και καιροσκόποι πολιτικοί που διαχειριστήκανε εν λευκώ τα του τόπου.

Μια πηγή απόγνωσης που δημιουργήσανε είναι και το συνολικό εκπαιδευτικό σύστημα όπως λειτουργεί σήμερα.

Παλαιότερα μόλις ένα παιδί τέλειωνε το δημοτικό σχολείο, πήγαινε ο πατέρας του, ρωτούσε τον δάσκαλο κι εκεινος του ελεγε:
- Το παιδί σου τα παίρνει τα γράμματα...Να το στείλεις στο γυμνασιο να προχωρήσει....

Και ο πατέρας διαλεγε ενα γυμνάσιο από αυτά που υπήρχαν και το έστελνε. Ή σε μια τεχνική σχολή αν πιάνανε τα χέρια του σε πρακτικά πράματα και δεν ήθελε σώνει και καλά να το καμαρώσει γιατρό - δικηγόρο.

Τα άλλα παιδιά, που δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων να είναι στα σχολεία, εκείνα πήγαιναν στα χωράφια, στα συνεργεία κατευθείαν ή σε καμμιά στρατιωτική σχολή να ξετελέψουνε καραβανάδες ή άλλα μπάτσοι και παπάδες...Μα όλα είχανε στο τέλος δουλειά...

Σήμερα με την πίεση κάποιων οι πολιτικοί, διευκόλυναν την άνοδο προς το γυμνάσιο και το λύκειο σε παιδιά που δεν "τα παίρνουν τα γράμματα". Έτσι, τελειώνουν στρατιές ολόκληρες παιδιών που δεν ξερουν τίποτα, αλλά τα ίδια μαζί με τους γονείς τους νομίζουν οτι "ξέρουν γράμματα".

Έτσι αρχίζει η άλλη σιχαμένη ιστορία, της πίεσης δηλαδή των τοπικών πολιτικών "να διορίσουν το παιδί". Και έχουμε τα γνωστά στην Ελλάδα, σε διορίζω, με ψηφίζεις, σε προάγω, ψηφίζει και το σόι σου και πάει λέγοντας....

Και αυξήσανε και τον αριθμό των εισαγόμενων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με αποτέλεσμα στρατούς από ημιμαθείς πτυχιούχους μιας και το επίπεδο έχει πέσει τραγικά με τόσο άσχετο κόσμο στα έδρανα των πανεπιστημίων, με τη βοήθεια και των συνεχών καταλήψεων από χαβαλέδες. Και φυσικά και οι πτυχιούχοι δεν ξέρουν τίποτα άλλο από το να αιτούνται διορισμό σε καλύτερη θέση από τους άλλους της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης...

Μα τότε ποιοί θα κανουν τις δουλειές που σήμερα θεωρούνται παρακατιανές, τις χειρονακτικές δηλαδή;

Μα οι σύγχρονοι δούλοι. Οι μετανάστες δηλαδή, αφου σαν περιούσιος λαός πλέον, οινέες γενιές δεν ασχολούνται με τέτοιες. Ας είναι καλά τα χαρτζιλίκι του μπαμπά μέχρι τα περασμένα τριάντα, οι χιλιάδες καφετέριες και μπάρ, η χλιδή που προβάλλουν οι ξανθοπουτάνες και οι gay λελέδες από τις τηλεοράσεις και οι αμφιφυλόφιλες βίζιτες που έχουν γίνει τα πρότυπα της νεολαίας.

Κι εκείνοι που "παίρνανε τα γράμματα" κι άξιζε να είναι στα πανεπιστήμια και να δημιουργούνε γνώση και πλούτο και κουράζονται και διαβάζουν σαν μαθητές για να μπούν με το γιουρούσι μυριάδων, πάλι χαμενοι είναι, αφού δεν μαθαίνουν όσα πρέπει, με το χάος των πανεπιστημίων.

Έτσι έρχονται άλλα παιδιά απ' έξω, που στάθηκεν τυχερότερα και πήραν απρόσκοπτα "δυνατά χαρτιά " από καλά πανεπιστήμια που κυριαρχεί αξιοκρατία κι όχι χαβαλές φοιτητών κι εκπαιδευτικών και παίρνουν τις καλές θέσεις και το χρήμα. Και οι ντόπιοι πτυχιούχοι βγαίνουν στο περιθώριο σαν ολότελα άχρηστοι, αφού έχουν κλείσει και οι χειρονακτικές δουλειές από τους ξένους που κατακλύσανε τον τόπο και μαζεύουν τα μεροκάματα.

Και παρασυρμένοι στην απελπισία τους από το αδιέξοδο από ανεύθυνους κι ανέξοδους δημαγωγούς "επαναστάτες" ξεσηκώνονται και πετροβολούνε κατά πάντων...

Το τι θα γίνει τώρα, έτσι που τα κάνανε για χρόνια οι κυβερνήσεις και στην Παιδεία αλλα και στην Οικονομία, ούτε το γνωρίζουν, ούτε το προβλέπουν, ούτε φαίνεται να θέλουν να κάνουν κάτι να σώσουν ότι μπορούν...Απλώς παρακολουθούν!

ΠΡΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ...

Σχεδόν καθημερινά τα καλέσματα σε "αγώνες" κι επαγρύπνηση για "ώριμα διακιώματα" που θίγονται. Κανείς όμως από τους τυχάρπαστους δημαγωγούς δήθεν επαναστάτες, (που οι ίδιοι φρόντισαν εκ των προτέρων να εξασφαλιστούν με τρανταχτά προικώα), δεν κάνει καμία αναφορά σε τυχόν δυνατότητες διεξόδου, ούτε συγκεκριμένα ούτε γενικά, πέρα από τη διαπίστωση ότι εκεί που έχουμε φτάσει σαν κοινωνία, απαιτείται μια βαθιά και ριζική ενδοσκόπηση...

Όποιοι πιστεύουν οτι μπορούν να επιβάλλουν δια της βίας με ψευδοεπαναστάσεις νεαρών μαμόθρεφτων και κάθε είδους ξοφλημένων της ζωής και της κοινωνίας, αποτυχημένα αλλού ολοκληρωτικά συστήματα στην Ελλάδα, είναι γελασμένοι, ή εσκεμμένα επιδιώκουν την οριστική διάλυση της...

Όσο υπευθυνη είναι η Δεξιά άλλο τόσο είναι και η Αριστερά για αυτήν την κατάντια του σήμερα. Επιτέλους πρέπει να σταματήσει αυτό το παραμύθι και οι δήθεν κοινωνικοί αγώνες...

Αγωνίζονται για στόχους παρωχημενους και αυτό αθελα τους, τους μετατρέπει σε οπισθοδρόμηση της κοινωνίας. Πρέπει να αποκτήσουν νέο λόγο και στάση θετική, υπεύθυνη και δυναμική μέσα στην κοινωνάα που συμμετέχουν...

Αν θεωρείται αριστερά σήμερα αυτή που έχουμε, τότε είναι για κλάματα όσων την ακολουθούν. Το κακό είναι που δεν μπορεί μια τέτοια ξεπερασμένη αριστερά να εκφράσει και να δώσει λύσεις σε αυτόν τον κόσμο.

H μόνη δύναμη που μπορεί να βγάλει πέρα την κατάσταση είναι η αξιοκρατική και μη κρατικοδιαιτη επιχειρηματικότητα που υπονομεύεται από τις δυνάμεις των κρατικών εργολάβων, του συνδικαλισμού και της διαφθοράς.

Οι δυνάμεις αυτές μπορούν να ενισχυθούν αν όλοι μας αποφεύγουμε τη δημαγωγία, τις εύκολες κατηγορίες και την πρόταξη των συναισθημάτων έναντι της λογικής.

Υπάρχουν Έλληνες στο εξωτερικό πολύ πετυχημένοι, το προβλημα είναι η δομη εξουσίας, το ρουσφέτι, τα κυκλώματα και η ασυδοσία στην Ελλάδα. Αυτό όμως δεν αντιμετωπίζεται με πέτρες και φωτιές όπως νόμισαν κάποιοι γιατί ανακυκλωνουν την παθογένεια και την εσωστρέφεια...

Η χώρα χρειάζεται νέο οικονομικό μοντέλο αλλά αυτό ανήκει στα μακρόπνοα, να γίνει και αυτό κάποτε, ανθρώπους έχουμε, γνώστες και ειδικούς. Αλλά πρώτα επείγουν τα παρόντα και τα εφικτά. Αν οργανώσουμε αυτά που έχουμε ήδη, θα ξεπεταχτούν νέες δυνάμεις, ευκαιρίες, δυνατότητες. προπτικές...

Αν η χώρα μπεί στην διαδικασία του αφυπνισμού και του ψαξίματος για λύσεις, τότε θα βρεθούνε. Πρακτικότητα και Γνώση!

ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΖΗΤΑ ΑΤΟΜΑ ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΣΛΗΨΗ...

Κυρίες σε καιρό κρίσης κι επερχόμενης ανεργίας, έχετε ανάγκη από δουλειά;
Πολυχώρος στην Αθήνα ζητά άτομα για άμεση πρόσληψη.

Ειδικότερα χρειάζεται:

• 1 άτομο με πείρα στην οργάνωση τμήματος προώθησης έκδοσης πιστωτικών καρτών(z). Προσφέρει συνεργασία με μεγάλες αξιόπιστες τράπεζες (x), ιδαίτερα μεγάλο πακέτο αποδοχών, μισθό, ασφάλιση ΙΚΑ.
• 2 άτομα με ευχέρεια λόγου και προϋπηρεσία στη τηλεφωνική εξυπηρέτηση (y) πελατών, από εισερχόμενες κλήσεις. Προσφέρει υψηλό πακέτο αποδοχών, μισθό, ασφάλιση ΙΚΑ, δυνατότητα επιλογής πρωϊνού ή απογευματινού ωραρίου (w).

x = που πρόθυμα και σε αγαστή συνεργασία δίνουν τα προσωπικά στοιχεία επικοινωνίας των ήδη πελατών τους που μέχρι να μπλέξουν με τον "πολυχώρο" ήταν συνεπείς στις πληρωμές τους.

y = εξαπάτηση

z = κάρτες με ιδιαίτερα υψηλό όριο, που όμως ποτέ δεν θα δεί κανείς, αφού ότι σκουπιδο-προϊόντα εφάμιλλα των κινέζικων της λαϊκής μα με "επώνυμες" τιμές, εξαπατηθεί και παραγγείλει θα χρεωθούν σε ήδη υπάρχουσες κάρτες που ξέρουν καλά από πριν πως έχει (x).

w = για να ενοχλείτε επιμόνως πρωί - απόγευμα ανυποψίαστους πολίτες, που όταν σας μάθουν και σας βρίζουν, θ' απολυθείτε και θ' αντικατασταθείτε άμεσα από τον "πολυχώρο", με μια τέτοια πάλι αγγελία στον τύπο...

Αν κυρίες μου είστε τόσο ξεπεσμένες ώστε να συμμετέχετε στην απατεωνιά που γνωρίζουν καλά ακόμη και οι ανταγωνιστές τους που κάνουν την ίδια πάνω - κάτω δουλειά μα με πιο έντιμο τρόπο, ή αν θέλετε τόσο απελπισμένα να δουλέψετε κάπου, ανταποκριθείτε αμέσως τώρα...

Πάρτε το Μετρό, κατεβείτε στην στάση "Αμπελόκηποι" και κάνοντας μια βόλτα στους δρόμους πέριξ του Aρείου Πάγου θα μπορέσετε να εντοπίσετε τον 6όροφο "πολυχώρο" τους, που δεν έχει σχέση με τις τηλεφωνικές απάτες που θα σας βάλουν να κάνετε, θυγατρική είναι όμως.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ.

Τους βοηθώ αφιλοκερδώς να εξαπατήσουν όσο μπορούν περισσότερους ανθρώπους, να κονομήσουν όσα θένε να βοσκηθούν να χορτάσουν και να μείνουν κι αρκετά να ξοδεύουν σε party και διάφορα events να διασκεδάζουν την ανία του πλούσιου Αθηναϊκού κηφηναριού. Να διαπρέψουν στο είδος, να γίνουν διάσημοι να τους καλούν κι αλλού να περνούν την ώρα τους...

Μαζί και τα πολιτικά μέσα τους, κάποιοι ξεμωραμένοι γέροι πολιτικάντηδες νυν και πρώην, καθώς και κάποιοι βαρεμένοι δικηγόροι φίλοι της γνωστής στα κοσμικά σαλόνια ιδιοκτήτριας που συχνάζουν στον "πολυχώρο", μπας και γνωρίσουν όμορφα εικοσάχρονα νινιά που καμμιά φορά ποζάρουν εκεί, που τους βάζει να προσπαθούν ύπουλα να με περιορίσουν, ζητώντας μου και τα ρέστα για τα xyz.

Θα μου τα γαργαλούνε μέχρι να βρώ την ευκαιρία που θέλω να λογαριαστούμε...

Η ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΑΓΕΛΑΔΑ...

Ένας αγρότης είχε τρεις γιούς και μαζί βόσκανε αγελάδες...

Όταν ο γέρος πέθανε, άφησε διαθήκη που όριζε πως η μόνη περιουσία του, το κοπάδι με τις αγελάδες, έπρεπε να μοιραστεί στα τρία, μα όχι σε ίσα μέρη αλλά:

Ο μεγαλύτερος γιός του θάπαιρνε τα μισά ζώα, ο δεύτερος γιός το ένα τέταρτο και ο τρίτος και μικρότερος μόνο το ένα έκτο. Έθεσε δε όρο να μοιράσουν το κοπάδι χωρίς να σφάξουν καμμιά αγελάδα...

Υπήρχε ένα πρόβλημα: Οι αγελάδες ήταν 11 όλες κι όλες και δεν μπορούσαν να διαιρεθούνε δια δυο, τέσσερα κι έξι χωρίς να περισεύει καμμιά...Μπέρδεμα!

Ο εκτελεστής της διαθήκης του αγρότη ξαφνικά είχε μια ιδέα: Να δανειστεί μια βοηθητική αγελάδα από την φαντασία του, που θα την πρόσθετε στις υπόλοιπες και θα μοίραζε 12 συνολικά...

Έτσι τώρα οι μισές θα ήταν 6, το ένα τρίτο του κοπαδιού θα ήταν 3 (6+3=9) και το ένα έκτο θα ήταν 2 (9+2=11). Έτσι μοιράστηκαν οι 11 υπαρκτές αγελάδες στους γιούς που δεν παραπονέθηκε κανείς τους κι επέστρεψε η φανταστική αγελάδα στη θέση της αφού επιτέλεσε τον σκοπό της!

Αυτό για όποτε χρειαστείτε βοήθεια από την άλλη σας πλευρά, αυτήν που δεν ξέρετε πως έχετε...

Μα είναι εκεί κι αν μπορέσετε ν' ανοίξετε την πόρτα επικοινωνίας μαζί της, θα μπορείτε να κινηθείτε νοητικά στη νοηματική διάσταση της και να πάρετε βοήθεια και λύσεις τη στιγμή που φαίνονται να τελειώνουν στον κόσμο της φυσικής διάστασης και της λογικής.
Έτσι δεν είναι Παναγή;

ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΚΡΕΒΑΤΟΜΟΥΡΜΟΥΡΑΣ...

Αγάπε με να σ'αγαπώ, με αγάπη εμείς να ζούμε,

μα αν μ' αγαπάς αγάπη μου, σκάσε να κοιμηθούμε!

Η ΕΠΙΛΕΚΤΗ...

Από την σειρά "ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΑ":

Στον στρατό ήθελε να πάει η Τόνια. Όχι όμως να υπηρετήσει θητεία όπως θάπρεπε κανονικά και για τις γυναίκες για να κερδίσουν ισότητα σε καθαρά αντρικό "προνόμιο", μα να γίνει μόνιμο στέλεχος.

Όχι τόσο για την πατρίδα και τα ιδανικά της όσο για να έχει σίγουρο μισθό από νωρίς για τα λούσα της, να βάφει τα μαλλιά και τα νύχια κάθε τρείς μέρες, να πάρει μοδάτο αυτοκινητάκι και να καλύπτει τα έξοδα για φούμαρα και ποτά κάθε βράδυ, όπως κάνανε και τόσες άλλες που λόγω εμφάνισης γίνανε υπάλληλοι σε καφετέριες και μαγαζιά.

Τέτοια θηλυκή εμφάνιση κι εμφανή προσόντα η Τόνια ποτέ δεν είχε...

Μην έχοντας καμμιά ελπίδα να εισαχθεί στην σχολή Ευελπίδων, ούτε και στην ΣΜΥ, τράβηξε αναγκαστικά τον άλλο δρόμο που έμενε, εκείνον του επαγγελματία οπλίτη, που φαινότανε κι απλούστερος...

Τώρα πως να την πάρουνε στο στράτευμα αφού ήτανε σαν κωλοκουβάρα, με ύψος που δεν ξεπερνούσε κατά πολύ ένα G3 με ξιφολόγχη και χοντρή, γελοίο θέαμα στην παράταξη του λόχου κι ακόμα χειρότερο και τραγικό σε συνθήκες μάχης.

Ο στρατός απαιτεί προσωπικό ικανό ν' ανταπεξέλθει στην αποστολή του, δεν είναι άσυλο για μαλθακούς χοντροκώληδες, αδύναμους κοκκαλιάρηδες ή κάθε είδους παράουρο που δεν έχει που αλλού να τρυπώσει για να επιβιώσει.

Το ξέρανε καλά οι καραβανάδες που την απορρίψανε αρχικά, γι' αυτό βάλανε και κανόνες με τα ελάχιστα σωματικά προσόντα όσων θέλουν να καταταγούν σαν μόνιμα στελέχη...

Κανόνες που δεν ισχύουν για όλους, ιδίως για αυτούς που διαθέτουν χαρτί από τον άγιο Μαλακογιάννη και αυτός τέτοια χαρτιά που δεν του κοστίζουν τίποτα, μοιράζει απλόχερα σε όσους/ες προστρέχουν στη χάρη του. Το ίδιο έκανε και η οικογένεια της Τόνιας, όσο πιο πολλοί παρουσιαστούνε να κάνουνε τάμα και να βοηθηθούν τόσο ευκολότερα ευνοούνται, έναντι μελλοντικών ψήφων εννοείται από το πολύτεκνο σόι...

Έτσι βρέθηκε με την στολή του υποδεκανέα η Τόνια. Μεγάλο άλμα για το σόι της, από βοσκαρούδα καραβανού, στα μάτια τους ίδια η στολή με αυτή του στρατηγού, κάτι στους ώμους είχε παραπάνω μα δεν ήξεραν τι συμβόλιζαν στο χωριό τους...

Δεν ξέρω πως τα κατέφερε στην εκπαίδευση, ήθελα όμως να την έβλεπα να περνά στίβο μάχης φορτωμένη εξοπλισμό. Η υπόλοιπη παραμονή της στον στρατό δεν έχει ενδιαφέρον για κανέναν, δεν διαφέρει από τόσες άλλες θλιβερές ιστορίες των ΕΠΟΠ:

Προδομένα όνειρα, αγγαρείες, κούφιες προσδοκίες για υψηλής τεχνολογίας εξοπλισμό, σκοπιές, καψώνι από τους "γνήσιους" στολισμένους των παραγωγικών σχολών...

Στις μεταθέσεις όμως δεν μπόρεσε να την συνδράμει ο άγιος Μαλακογιάννης όπου κατέφυγε σύντομα για δεύτερο τάμα, η χάρη του ευτυχώς δεν φτάνει μέχρι τον Βαγγέλη του ΥΠΕΘΑ, έτσι ακολουθούσε τους άλλους σε συνοριακές μονάδες και νησιά, αντί να τη βγάλει κάπου κοντά να βλέπει τους δικούς της κάθε μέρα, θέλει δεν θέλει συμμορφώθηκε με τις διαταγές...

Μόνο για τον τακτικό μισθό, την ασφάλιση του δημοσίου και τη στολή να καμαρώνει στο χωριό...

Αμάξι όμως ολοκαίνουριο πήρε η Τόνια αμέσως με τα πρώτα της λεφτά. Βρέθηκε κι ένας σαβουρογάμης να της κάνει τον εραστή, αφού είχε βολευτεί τάχα η μέλλουσα γυναίκα του στο ελληνικό στράτευμα και θάπαιρνε γαλόνια μέχρι τον καταληκτικό βαθμό του αρχιλοχία...

ΤΟ ΣΟΥΤΙΕΝ...

- Μπρε συ, πότε θα πας στη χώρα; ρωτά μια γυναίκα τον άντρα τζη. Να σου δώσω να μου πάρεις ένα σουτιέν...

- Σουτιέν λέει; Να βάλεις κοντό Θε μου ίντα μέσα, αφού δεν έχεις πράμα!

- Ντα γιάντα φορείς εσύ το σώβρακο τότες; του λέει κι αυτή...

18 + 1 ΑΡΧΕΣ ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ...

"Απώλεια χρήματος, μικρή απώλεια απώλεια τιμής, μεγάλη απώλεια απώλεια κουράγιου, ανεπανόρθωτη απώλεια"...
[ Johann Wolfgang von Goethe]

Μόνο όμως οι αμέτοχοι στο καθημερινό γίγνεσθαι μοιρολάτρες πολίτες, μπορούν να πολεμούν από μακριά τις καταστάσεις.

Οι υπόλοιποι που ζούμε στη δίνη των γεγονότων ή που διαμορφώνουμε τις τύχες μας, είμαστε υποχρεωμένοι να παίξουμε το παιχνίδι της ζωής όπως έρχεται, με τα εύκολα και τα δύσκολά της.

Αρκεί, βέβαια, να επαναφέρουμε στο οπλοστάσιό μας ελάχιστες από τις παλιές λησμονημένες αρχές, μερικούς υπερ-θετικούς ορισμούς εμπειρικής σοφίας:

1. Η μεγαλύτερη αναπηρία στον άνθρωπο είναι ο φόβος. Απ΄ τη στιγμή που οι έχοντες εξουσία καταφέρνουν να εμφιλοχωρήσουν μέσα μας το φόβο του αύριο, πετυχαίνουν το στόχο τους που είναι να μας χειραγωγήσουν και να διαχειρισθούν κάθε είδος φόβου, όπως αυτοί θέλουν.

2. Η ευκολότερη απάτη είναι η εξαπάτησή μας. Στον τομέα αυτό έχουν πείρα οι πολιτικάντηδες. Αλίμονό μας, αν μετά από τόσα και τόσα που ζήσαμε τον περασμένο χρόνο παραμένουμε ευκολόπιστοι στις υποσχέσεις τους. ιδίως των κατ' επανάληψη δημαγωγών...

3. Η μεγαλύτερη απώλεια είναι να χάσεις το κουράγιο σου. Όμως δεν υπάρχει καταστροφή που να μη παρέχει καινούργιες ευκαιρίες. Όπως σε κάθε "καμένη γη" το πρώτο που φυτρώνει είναι το ταπεινό χορταράκι, έτσι κι οι ευκαιρίες που μας δίνονται μπορεί να είναι μικρές αλλά είναι ζωτικής σημασίας. Αρκεί να έχει κανείς κουράγιο και υπομονή να τις περιμένει ...

4. Η σπουδαιότερη συμπαράσταση που μπορούμε να δεχθούμε (ή να δώσουμε) είναι ο σωστός λόγος, στη σωστή στιγμή. Ο καλός λόγος από τη στιγμή που βγαίνει από την ψυχή και το στόμα μας, ταξιδεύει στο χρόνο. Κανείς δεν ξέρει πότε και κάτω από ποιες συνθήκες λειτουργώντας θα μιλήσει σε κάποια ψυχή ...

5. Η πιο ωραία μας μέρα είναι η σημερινή. Αμερικανική η ρήση που λέει πως για κάθε μέρα που ξημερώνει "Σκέψου και Ευχαρίστησε" ("Think and Thank"). Σκέψου ότι ο Δημιουργός μας χαρίζει άλλη μια μέρα με το φως του ήλιου, τη φύση, τα αγαπημένα μας πρόσωπα και ευχαρίστησε τον για ό,τι καλό έχεις, μα και για ό,τι κακό δεν έχεις...

6. Οι μεγαλύτεροι δάσκαλοί μας, είναι τα μικρά παιδιά. Ας τα αφουγκρασθούμε. Αμόλυντα από κάθε είδους κοινωνική ή πολιτιστική ρύπανση, διαθέτουν καθαρή ματιά και γλώσσα, και δε σκιάζονται από υστερόβουλες σκέψεις και κινήσεις.
Τα παιδιά είναι τα μόνα που μπορούν να μας πουν για τα στραβά του κόσμου που τους ετοιμάζουν οι μεγάλοι, μα και για το πώς θα ήθελαν αυτά τον κόσμο τους.

7. Η πιο επείγουσα ανάγκη είναι η επανεύρεση της καλαισθησίας. Κυνηγώντας μόνο το κέρδος, χάσαμε κάθε έννοια μέτρου και ομορφιάς. Οι σύγχρονες θεές (διαφήμιση, τηλεόραση) έχουν αναγάγει σε τέχνη την κακογουστιά, την ασχετολογία και το πλασάρισμα κάθε είδους προϊόντος, βομβαρδίζοντάς μας ανηλεώς οπτικά, ηχητικά και λεκτικά.

8. Η πιο ανέξοδη κίνησή μας είναι ένα χαμόγελο. Δεν στοιχίζει τίποτε, προδιαθέτει ευχάριστα τον άλλο και είναι το πρώτο άνοιγμα στην επικοινωνίας μας με τα άλλα πρόσωπα.

9. Τα πολυτιμότερα δώρα μας προς τους άλλους είναι η συγγνώμη και το ευχαριστώ. Οι πιο δύσκολες λέξεις να προφερθούν είναι αυτές: είτε διότι ο εγωισμός τις πνίγει, είτε διότι νομίζουμε ότι λέγοντας συγγνώμη ή ευχαριστώ ταπεινωνόμαστε. Η απελευθερωτική σημασία αυτών των λέξεων, ειδικά του ευχαριστώ, αποτελούν αντικείμενο των ψυχολόγων που οργανώνουν ακόμη και σεμινάρια "ευχαριστω-θεραπείας"...

10. Το πιο ισχυρό νόμισμα είναι η τήρηση του λόγου μας. Σε μια εποχή που συμβόλαια και διεθνείς συνθήκες καταπατούνται από άτομα και κυβερνήσεις, ας επαναφέρουμε την παλιά ρήση που θέλει "ο λόγος να είναι σπαθί": συνεπής και ισόβιος στην ισχύ του....

11. Ο ισχυρότερος σύμμαχός μας είναι η αυτοπεποίθηση. Όταν εκλείψει η αγάπη και η πίστη στον εαυτό μας, η παραίτησή μας από κάθε αγώνα αρχίζει να χτυπά την πόρτα μας...

12. Ο πιο πιστός μας σύντροφος είναι ο καλός φίλος. Παλιά η διαπίστωση. Η προδοσία όμως των φίλων στις μέρες μας είναι συχνότερη, επειδή όμως κι εμείς προδίνουμε συχνότερα...

13. Το πιο δυνατό πράγμα στον κόσμο είναι η αγάπη. Αν το "κράτος" της αγάπης κυριαρχήσει στον πλανήτη, όσες βόμβες κι αν της ρίξουν οι εχθροί της, δεν πρόκειται να την καταλύσουν.

14. Το πιο μεγάλο σφάλμα είναι ο εγωισμός. Είναι ο εγωισμός που δεν επιτρέπει να δούμε καθαρότερα και ψυχραιμότερα όσα γίνονται γύρω μας, αυτά που έχουμε στα εσώψυχα μας και όσα πράττουμε εις βάρος των άλλων...

15. Η πιο όμορφη γνώση είναι η γνώση του εαυτού μας. Το πιο υπέροχο ταξίδι στη ζωή είναι η κάθοδος στους μυστικούς δαιδαλώδεις δρόμους που οδηγούν στον εαυτό μας. Ταξίδι που γίνεται πραγματικότητα όταν πάψουμε να θέτουμε εμπόδια και όρους στην αυτογνωσία μας. Όταν αποδεχθούμε υιοθετώντας δηλαδή εξίσου τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία μας...

16. Το ταπεινότερο αίσθημα είναι ο φθόνος. Είναι το βασανιστικότερο συναίσθημα που νιώθουμε να σιγοτρώει τα σωθικά μας στερώντας τη χαρά της ζωής, μα και την ανάδειξη των δικών μας δεξιοτήτων κι αρετών...

17. Η πιο σπουδαία "διασκέδαση" στη ζωή είναι η εργασία, η δημιουργία γενικότερα Το 2009 η αξία της δουλειάς (που νοηματοδοτεί τη ζωή) θα δοκιμασθεί εντονότερα, με απολύσεις και καταργήσεις θέσεων εργασίας, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Μα μόνο για όσους/ες φορτώνουν τις ζωές τους σε άλλους επιμένοντας στη μισθωτή εργασία...

18. Το πιο αποτελεσματικό φάρμακο για όλα είναι η πίστη. Πίστη στον Δημιουργό και πίστη στη δύναμη του ανθρώπου.

Αυτό όμως που συμπληρώνει τα προηγούμενα σηματοδοτώντας την ανθρώπινη ύπαρξη, είναι ότι το πιο φωτεινό σημάδι που μας οδηγεί στις πιο σκοτεινές νύχτες, είναι η ακοίμητη κι ανίκητη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο!
Ο ΚΡΥΦΟΣ ΜΑΣ ΑΣΣΟΣ!

Η ΦΑΝΕΛΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 9 (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Μια ιστορία για τον Βασίλη Σερέτη, ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό ταλέντο που παίζει σε ομάδα της επαρχίας. Οταν τον ανακαλύπτουν οι μεγαλύτερες ομάδες της χώρας γίνεται ξαφνικά λαϊκό ίνδαλμα...

Η ταινία του Παντελή Βούλγαρη παρακολουθεί την άνοδο και την πτώση του, παράλληλα με τις ερωτικές του περιπέτειες και τα μαθήματα ζωής που παίρνει απο όλη αυτή την πορεία.

Δείτε τη καλύτερα σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=1096652953144269068&hl=el&fs=true

9ΧΡΟΝΗΣ 18ΩΡΟ...

18 ώρες πάνω - κάτω τη μέρα είναι στους δρόμους της πόλης η μικρή Ρομάνα. Η 9χρονη τώρα τσιγγανούλα που φέρνει το κυριότερο εισόδημα της πολυμελούς οικογένειας της.

Ποιός να την ανταγωνιστεί εξάλλου από τον κακομούτσουνο συρφετό που αποτελεί το σόι της, επαγγελματίες ζητιάνοι όλοι τους, από παππού, γιαγιά, γονείς, θείους και θείες, ανήψια, ξαδερφια, γαμπροί και νύφες κι ένα τσούρμο από τα παιδιά τους, που στριμώχνονται όλοι μαζί σ' ένα διώροφο παλιόσπιτο μα παραδίπλα από το κέντρο της πόλης...

Ποιός να δώσει φιλοδώρημα στα σιχαμένα μαυριδερά νεπιάσματα, ότι κι αν καταπιαστούν να κάνουν σαν αντάλλαγμα, σιχαίνεται να τα βλέπει και μόνο, όπως οι πολυάριθμοι φοιτητές και μαθητές που τρώνε τα λεφτά του μπαμπά ξαπλωμένοι τη μισή μέρα στις αναρίθμητες καφετέριες που αποτελούν τον κοντινότερο τόπο δράσης των μικρών ζητιάνων...

Αυτό δεν ισχύει για τη μικρή Ρομάνα, καθότι λιγότερο μελαμψή από το σόι, διαθέτει μια εξωτική ομορφιά που αυξάνεται όσο μεγαλώνει, παρμένη κατευθείαν από τη γιαγιά της όπως φαίνεται ξεκάθαρα σε όσους βλέπουν μαζεμένη την οικογένεια...
Και το χαμόγελο της όποτε αποφασίσει να το διαθέσει, άλλο πράμα.....

'Ετσι είναι η μόνη που καταφέρνει να γεμίσει τα χεράκια της με δίφραγκα, κάνοντας ένα πέρασμα από την περιοχή των τεμπελχανάδων, χωρίς να προσπαθήσει και πολύ...

Δεν αρκείται στην παθητική ζητιανιά καθ' όλη τη διάρκεια ενός χρόνου. Τα καλοκαίρια παίζει ακορντεόν στους τουρίστες στο ενετικό λιμάνι, κάνοντας χρυσές δουλειές. Παίζει αρκετά πιστά τα "παιδιά του Πειραιά" κι άλλα τραγούδια με απήχηση στον κόσμο, χωρίς να έχει πάει ούτε μια ώρα σε ωδείο! Εκατοντάδες φορές τη μέρα, απο νωρίς το πρωί μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα σε μέρη που κυκλοφορεί συνεχώς πολύχρωμο ανθρωπομάνι.

Άλλες εποχές πλένει τζάμια αυτοκινήτων σε κεντρικό φανάρι. Σαπουνίζει, τρίβει και γυαλίζει σε δευτερόλεπτα, όσα αυτοκίνητα προλάβει σε κάθε αλλαγή του φαναριού κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο τα τζάμια γίνονται διάφανα κι ολοκάθαρα, προς έκπληξη των οδηγών που δεν πιστεύουν πως το έκαναν τα φαινομενικά λασπόνερα του κουβά που έχει πλάι της και το λάστιχο για τζάμια που κρατά σαν σημαία όσο περιμένει την αμοιβή της. Με σύμμαχο αυτό το χαμόγελο...

Έτσι γελαστή είναι τις περισσότερες ώρες της μέρας, που την περνά κατα κύριο λόγο στον δρόμο, δεν δείχνει να παραπονιέται για τη διπλοβάρδια που αναγκάζεται να δουλεύει καθημερινά με όλους τους καιρούς.

Γκρινιάζει όμως έντονα όταν την ρίχνουν πάντα στη μοιρασιά του ποσού που μαζεύει εργαζόμενη και της μένουν αυτηνής κάποια ψίχουλα, αρπάζοντας τα περισσότερα χρήματα για να πληρωθούν οι πολλές μπύρες των αρσενικών της οικογένειας, το νοίκι του παλιόσπιτου, το φαί τους...

Που δεν δίνει και πολύ σημασία στο κρέας με πληγούρι που ψήνουν συνήθως, αυτή τρέφεται με σοκολάτες, τυρόπιτες, γαριδάκια και παγωτά, τις μοναδικές στιγμές απόλαυσης που επιτρέπει στον εαυτό της...Και να βλέπει στην τηλεόραση παιδικές ιστορίες με πριγκίπησσες, πριν κοιμηθεί στην αγαπημένη της γωνία, κουλουριασμένη κάτω από ένα τραπέζι, για να χωράνε κι άλλοι στο υπόλοιπο πάτωμα...

Σχολείο πήγε μόνο μερικές μέρες κάποτε, η ίδια την κοπάνησε και δεν ξαναπάτησε όταν έμαθε πως θα χρειαζόταν πολλά χρόνια να το τελειώσει όλο, και γιατί; τι θα κέρδιζε;

Δεν έμαθε να γράφει και να διαβάζει, τα λεφτά όμως τα γνωρίζει αμέσως με την πρώτη, όσο περισσότερα τόσο πιο ευχαριστημένη νοιώθει και δείχνει...

Η ζωή της στους δρόμους δεν είναι ακίνδυνη.

Βρίσκεται αντιμέτωπη με άλλους ζητιάνους που τη φθονούν, αλλοδαπούς αληταράδες που έχουν βλέψεις στα κέρδη της, μεθυσμένους τουρίστες σε πονηρά στενά με κακόφημα μπάρ, ασυνείδητους οδηγούς που ξεκινούν ξαφνικά για να μην δώσουν τα ψιλά τους, κάποιους παπάδες και καντηλανάφτες που την διώχνουν από τις εκκλησίες να τους μένει αυτωνών η όποια μπάζα από τον οβολό των πιστών, ακόμη και γέρου παιδεραστή έγινε στόχος...

Μερικές μόνο εμφανείς περιπτώσεις, που όσο πονηρούλα και να είναι, δεν θ' αντιμετωπίζονται πάντα μόνο με αυτό της το χαμόγελο. Την μόνη της άμυνα ως τώρα....

ΠΕΘΕΡΟΚΑΜΕΝΩΝ ΚΑΗΜΟΙ...

Την πεθερά μου οψές αργά στον ύπνο μου την είδα

και θάρουνα πως πάλευα με τη Λερναία ύδρα
********************************************************
Όταν κοντά στο σπίτι μου η πεθερά ζυγώνει,

με πιάνει σοκ αλλεργικό και παίρνω κορτιζόνη
*********************************************************
Βλέμμα βοδιού, στόμα φιδιού και το μαλλί σαν πράσο

κι όταν την βλέπω φίλοι μου, μούρχεται να ξεράσω.
***********************************************************
Σ' ένα γκρεμό να τηνε δώ από ένα κλαδί πιασμένη

θα προσπεράσω και θα πω καλά 'ναι κρεμασμένη.
*************************************************************
Εγώ είδα και τον χάροντα μα εμένα δεν με νοιάζει

το μόνο που κατάλαβα, της πεθεράς μου μοιάζει.
*************************************************************
Η πεθερά με βλαστημά το γιο της να μην πάρω

για δε με θέλει νύφη στον κόσμο τον απάνω.
********************************************************
Στο κόσμο τρία πραγματα δε κάνουν σ'ένα σπιτι

δυό κούνελοι, δυό πετεινοί και πεθερά με νύφη.
*************************************************************
Την πεθερά μου να την δώ στα κασαπιά σφαγμένη

με το κιλό να την πουλούν, κανείς να μην την πέρνει.
*****************************************************************
Ούλοι οι διόλοι μέσα ντου απού χρωστεί να δώσει

και που 'χει πεθερά καλή και δεν τηνε γαστρώσει...

γιατί

Τέσσερα πόδια έχει ο λαγός τέσσερα και το ρίφι

πρώτα γαμούν την πεθερά και ύστερα τη νύφη!

ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΣΚΟΠΟ...

Μήπως νομίζετε πως οι παρθενόπες που συχνάζουν στα "πολιτιστικά κέντρα" των ενοριών και της μητρόπολης έχουν κι αντίστοιχες βιβλικές αρχές κι είναι πρόθυμες να δεχτούν τον άλλο όπως είναι σαν Θεού παιδί;

Μέγα λάθος όπως διαπίστωσε ο Γιώργης, που άρχισε να πηγαίνει στο πολιτιστικό κέντρο και να βοηθά στις εκδηλώσεις όταν είδε πως το ίδιο έκανε και μια τέτοια που του άρεσε. Εκεί συνάντησε κι αρκετές άλλες παρθενόπες που έχοντας συνηθίσει χρόνια το κατηχητικό και τις "ιερές συνάξεις", εξακολουθούσαν να συμμετέχουν και μετά που ενηλικιώθηκαν...

Δασκαλίτσες οι περισσότερες, που διορίστηκαν αμέσως μετά την αποφοίτηση τους σε καλά κεντρικά σχολεία μέσα στην πόλη, χωρίς να χρειαστεί να εξοριστούν για μερικά χρόνια σε απομονωμένα χωριά στα Σφακιά ή στο Σέλινο ή περισσότερο στο ορεινό Ρέθυμνο να τους βγάζουν πιστόλια στην τάξη για να περνούν τα μαθήματα οι κουμπούρες μαθητές.

Έχοντας γλιτώσει τα πάθη του νεοδιόριστου δασκάλου από θεία τύχη ή καλύτερα διαχρονική αρχιερατική εύνοια και ιερών ψήφων, οι νεαρές δασκαλίτσες επικεντρώνονται στον άλλο στόχο τους, που είναι ένας καλός γαμπρός, όπως τις δασκάλευαν χρόνια από το σπίτι οι μανάδες.

Επιστήμονας άνθρωπος βέβαια, γιατρός - δικηγόρος από τον αφρό της κοινωνίας, έστω πολιτικός μηχανικός απ' αυτούς που χτίζουν πολυκατοικίες όμως, όχι τους υπόλοιπους που αρκούνται να φτιάχνουν υπονόμους ή να στρώνουν με πλάκες τα πεζοδρόμια...

Επιστήμονας ήταν και ο Γιώργης κι ας μη θυμόταν καν πότε αποφοίτησε, από ποιά σχολή και που είχε καταχωνιάσει το πτυχίο του, αφού η ζωή του τάφερε ξανάκολα και δεν βολεύτηκε πουθενά όταν ήταν καιρός και είχε κι αυτός νιάτα...

Τώρα πια σε κρίσιμη ηλικία του έμεινε μόνο η έφεση για διάβασμα και για φιλοσοφική αναζήτηση, μα ήταν και στα όρια του περιθωρίου, ένεκα άφραγκος κι εντέλει ανεπρόκοπος όσα βιβλία κι αν συσσώρευε και διάβαζε με τις ώρες στο μικρό διαμέρισμα που ευτυχώς κληρονόμησε από τους δικούς του...

Ούτε λόγος να παντρευτεί, να βάλει ένα θηλυκό στο κρεββάτι του, να φάει ένα πιάτο φαί μαγειρεμένο και νάχει κι έναν άνθρωπο να μοιράζεται τις βόλτες, τις σκέψεις και τις θεωρίες για τη ζωή που ανέπτυσσε. Του αναπτέρωσε τις ελπίδες για σχέση με παρθρενόπη ένας γνωστός του μηχανικός που μετά από χρόνια θητεία στο πολιτιστικό, παντρεύτηκε την καλή του που μαζί περνούσαν τις ώρες τους εκεί, στο παραπέντε πριν τους βάλουν και τους 2 κάτω τα χρόνια.

Εκείνος στάθηκε τυχερός, μα δεν ήταν το ίδιο για τον Γιώργη. Στο πολιτιστικό τον έβλεπαν με οίκτο περισσότερο οι παρθενόπες για την απενταρία του, παρά να συγκινηθούν από την καλή φυσική του κατάσταση, τις ενδιαφέρουσες απόψεις του, τις οικολογικές του ευαισθησίες...

Για γαμπρός δεν τους έκανε, τους βόλευε όμως να τον χρησιμοποιούν στις αγγαρείες, που από την χορωδία βυζαντινής μουσικής, τον ραδιοσταθμό της εκκλησίας, την κουζίνα στο υπόγειο, την ιεραποστολική διακονία, τις επετειακές και λοιπές εκδηλώσεις, υπήρχαν πολλές...

Πρόθυμος έτρεχε ο Γιώργης όπου του λέγανε να βοηθήσει, μόλις πριν 3 βδομάδες κουβάλησε και στοίχισε σε σειρά ίσαμε 500 καρέκλες για την "Παγκρήτια Σύναξη Ορθοδόξων Νέων" μα όταν ήρθε η ώρα που μαζευόταν ο καλός και πιστός κόσμος και χαριεντιζότανε με χαιρετούρες μεταξύ τους οι επώνυμοι και εύποροι θεούσοι πριν αρχίσει η εκδήλωση, τούπανε να πάει παραπέρα να μην φαίνεται, "να τον βλέπει ο κόσμος να παραστέκει" κι έτσι την δόξα και τα συγχαρητήρια για την άριστη οργάνωση από τους δεσποτάδες και τους 1- 2 παρευρισκόμενους βουλευτές τα πήραν οι πολλαπλώς ευνοημένες κόρες της αρχι-αρχιτεκτόνισσας και δυο - τρείς άλλες δήθεν θεούσες, όχι ο πραγματικώς καταβάλλλων τον κόπο και ιδρώσας για αυτό...

Ούτε που τον ένοιαζε και πολύ τον Γιώργη, αρκεί να του έριχναν ένα βλέμμα ερωτικό οι παρθενόπες, που δεν ήταν του γούστου τους και της κλάσης τους. Και καλά αυτές που είχανε πολλαπλά βύσματα να βολευτούνε, τον αποφεύγανε σε συννενόηση μαζί και οι δασκάλες από το κατηχητικό, οι εκφωνήτριες του ραδιοφώνου, ακόμη και οι παρασυρμένες για υποψήφιες καλόγριες και οι υπόλοιπες από τα ιδρύματα, αυτές που έχει ο δεσπότης για να παντρεύει τους νέους παπάδες υποχρεωτικά πριν τους χειροτονήσει, μόνο οι "ριρίκες" κα οι "ρηνούλες" από τα μοναστήρια τον θέλανε, μα δεν θα πήγαινε και με άντρα ο Γιώργης όσο πιστός κι αν ήτανε...

Μιας και δεν του βγήκε αυτό που ήθελε, να γνωρίσει γυναίκα με βιβλικές αρχές όσο καλό σκοπό κι αν είχε, το πήρε απόφαση κι άρχισε να ξεκόβει σταδιακά από τα πολιτιστικά και τις εκδηλώσεις τους, τελικά βρήκε σαν αφορμή μια διαφωνία του με τον οικείο δεσπότη σε ζωντανή ραδιοφωνική εκπομπή και δεν ξαναπάτησε στα μέρη τους.

Τώρα την έχει δει άθεος, έχει τις δικές του θεωρίες περί πίστης και θρησκείας, ξεπέρασε τον ανεκπλήρωτο έρωτα του και δοξάζει τον Δημιουργό του οπουδήποτε αλλού εκτός ναών και λοιπών ιερών ιδρυμάτων. Κι αυτός όμως φαίνεται να μην νοιάζεται και πολύ για τον Γιώργη.

ΔΙΠΛΩΜΑΤΑ...

Ο γιός του Μαυρουδονικολή έδινε εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης, κατηγορίας Β για επιβατικά αυτοκίνητα.

Ήταν 20 χρονών και ο γέρος του θυμόταν καλά πως πριν 2 χρόνια πάλι είχε πληρώσει μαθήματα οδήγησης μοτοσυκλέτας και το κοπέλι είχε ξαναδώσει εξετάσεις για να πάρει το πρώτο του δίπλωμα κατηγορίας Α.

Παίρνει το δίπλωμα του με την πρώτη, μα σε μερικούς μήνες λέει του γέρου του πως θα ξανακάνει μαθήματα οδήγησης, αυτή τη φορά για να πάρει το δίπλωμα κατηγορίας Γ, να μπορεί να οδηγά φορτηγά. Πληρώνει ο γέρος τα μαθήματα και τα παράβολα, παίρνει κι αυτό το δίπλωμα ο γιός του...

Πιάνει δουλειά σαν φορτηγατζής σε μια τεχνική εταιρία, μα δεν του αρέσει πολύ.
Στους εφτά μήνες απάνω ξαναπάει στη σχολή οδηγών και κάνει άλλα μαθήματα, για να πάρει το δίπλωμα κατηγορίας Δ, να μπορεί να οδηγά τουριστικά λεωφορεία, όπως είπε του γέρου όταν του ζήτησε για πολλοστή φορά λεφτά να πληρώσει τα μαθήματα...

Κι ο γέρος που είχε βαρεθεί να πληρώνει μαθήματα οδήγησης κι εξετάσεις για τόσα διπλώματα:

- Ίντα θα κάνεις μωρέ, πανάθεμα σε, όλη την αλφαβήτα θα πάρεις σε διπλώματα;

ΚΑΛΑΝΤΑ ΚΙ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ...

Έθιμα των Θεοφανείων ή Φώτων:

• Κάλαντα των Φώτων. Ψάλλονται από τα παιδιά την παραμονή της εορτή σε πολλές παραλλαγές. Οι περισσότερες αρχίζουν με τους στίχους: «Σήμερα είν' τα Φώτα και ο φωτισμός / και χαρά μεγάλη και αγιασμός ....»

• Ανέλκυση του Σταυρού (το «πιάσιμο του Σταυρού») από κολυμβητές, τους λεγόμενους Βουτηχτάδες, κατά την τελετή της Κατάδυσης του Τιμίου Σταυρού. Νεαρά κυρίως άτομα βουτούν στα παγωμένα νερά για να πιάσουν πρώτα τον Σταυρό και να λάβουν την ευλογία του ιερωμένου, αλλά και να δεχθούν τις τιμές και τις ευχές των συντοπιτών τους. Στον Πειραιά απαγορεύτηκε από τα προπολεμικά χρόνια η ανέλκυση του Σταυρού από βουτηχτές, έπειτα από μια θανάσιμη συμπλοκή μεταξύ τους. Στις μέρες μας, η ανέλκυση γίνεται από τον Επίσκοπο με την κορδέλα που φέρει ο Σταυρός.
• Αγιασμός των οικιών από τους ιερείς. Στην Ελλάδα ο αγιασμός γίνεται για πρώτη φορά την παραμονή των Θεοφανίων και λέγεται «Μικρός Αγιασμός» ή «Πρωτάγιαση» ή «Φώτιση». Με την Πρωτάγιαση, ο ιερέας γυρίζει όλα τα σπίτια και με το Σταυρό και ένα κλωνί βασιλικό «αγιάζει» ή «φωτίζει» (ραντίζει) τους χώρους των σπιτιών για να φύγει μακριά κάθε κακό. Παλαιότερα, οι λαϊκές δοξασίες συνέδεαν τον φωτισμό των σπιτιών με την εξαφάνιση των καλικάντζαρων, τους οποίους φαντάζονταν να φεύγουν περίτρομοι με την έλευση του ιερέα...

Η εορτή των Θεοφανίων περικλείει άλλωστε και πολλές εκδηλώσεις που αποτελούν διαιώνιση αρχαίων ελληνικών εθίμων. Ο Αγιασμός στη χώρα μας έχει και την έννοια του καθαρμού, του εξαγνισμού των ανθρώπων, καθώς και της απαλλαγής του από την επήρεια των δαιμονίων. Η τελευταία αυτή έννοια δεν είναι αυστηρά χριστιανική, αλλά έχει τις ρίζες της στην αρχαία λατρεία.

Η κατάδυση του Σταυρού κατά τη λαϊκή πίστη, δίνει στο νερό καθαρτικές και εξυγιαντικές ικανότητες. Οι κάτοικοι πολλών περιοχών μετά τη κατάδυση τρέχουν στις παραλίες ή στις όχθες ποταμών και λιμνών για να πλύνουν τα αγροτικά τους εργαλεία, ακόμη και εικονίσματα.

Κατά τη λαϊκή δοξασία, ακόμη και τα εικονίσματα με το πέρασμα του χρόνου χάνουν την αρχική δύναμη και αξία τους, που την αποκτούν όμως εκ νέου από το αγιασμένο νερό. Αυτή ακριβώς η διαδικασία δεν αποτελεί παρά επιβίωση της αρχαίας αθηναϊκής γιορτής των «Πλυντηρίων»...

ΟΠΛΟ ΓΛΩΣΣΟΚΟΠΑΝΑΣ...

Ένα πιστόλι από τη μιά, γυναίκα απο την άλλη

το ένα μιλεί καμιά φορά, μα μη ντακάρει η άλλη...

* ντακάρει = αρχίσει...

ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΗΛΑ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ ( Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Σε πλήρη οθόνη καλύτερα:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-3283595569791222847&hl=el&fs=true

ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ...

Η καλή τύχη είναι θέμα σωστής στάσης απέναντι στη ζωή...

Αυτό που αποκαλούμε τύχη δεν υπάρχει καν. Αυτό που κοινά θεωρούμε "τύχη" είναι κάτι που ελέγχουμε οι ίδιοι...

Κατά πρώτο λόγο, οι τυχεροί άνθρωποι είχαν την ευθύνη των πράξεων τους και της ζωής τους και δεν κατηγορούσαν ποτέ τους άλλους γι αυτή. Ένας από τους βασικούς παράγοντες της τύχης είναι το αναλογιστεί κανείς το μέρος της ευθύνης που έχει ο ίδιος όταν κάτι πάει στραβά, αν πήρε τις σωστές αποφάσεις κι αν έκανε κάτι για να αποτρέψει την ατυχή έκβαση μιας κατάστασης.

Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η καρτερικότητα, η εμμονή. Τα τυχερά άτομα συνέχιζαν ενώ οι άλλοι είχαν ήδη εγκαταλείψει την προσπάθεια. Επίσης, όσοι ήταν παραπάνω επιφυλακτικοί συχνά άφηναν ευκαιρίες να πάνε χαμένες σε αντίθεση με τους "τυχερούς" που πήραν ρίσκα για την καριέρα τους και την κοινωνική τους ζωή...

Οι τυχεροί άνθρωποι έχουν μια αισιόδοξη στάση απέναντι στα πράγματα. Κάποιοι έχουν την ικανότητα, όταν μια κατάσταση δεν εξελίσσεται όπως θα ήθελαν, να γυρνάνε τα πράγματα τούμπα και να βρίσκουν τη θετική τους πλευρά...

Για να συνεχίσει κανείς να είναι άτυχος, θα πρέπει να διατηρήσει την ίδια στάση ζωής, να μην διευρύνει τον κοινωνικό του κύκλο και να ρίχνει πάντα τις ευθύνες σε κάποιον άλλον. Ο καθένας/μια μας μπορεί να είναι τυχερός/ή.

Σύμφωνα με τον Wiseman (καθηγητής ψυχολογίας), υπάρχουν τέσσερις τεχνικές συμπεριφοράς που είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι μπορούν να προσελκύσουν την καλή τύχη.

Η πρώτη είναι να φροντίσει κανείς να μεγιστοποιήσει τις πιθανότητες του για ευκαιρίες. τα τυχερά άτομα είχαν μια περισσότερη χαλαρή στάση απέναντι στη ζωή και είχαν μια σφαιρική άποψη των πραγμάτων. Πολλά από τα άτυχα άτομα ήταν πολύ ανήσυχα και αγχωμένα με περιορισμένη αντίληψη των καταστάσεων. Και καθώς οι τυχεροί ήταν ήρεμοι, ήταν σε θέση να βλέπουν τις ευκαιρίες που οι άλλοι έχαναν...

Η δεύτερη είναι ν' ακούμε το ένστικτό μας. Πολλοί άτυχοι άνθρωποι λένε ότι ποτέ δεν έχουν κάποιο προαίσθημα για μια σχέση τους ή μια επιχειρηματική συμφωνία, το ένστικτό τους δεν τους λέει αν είναι σωστή ή λάθος. Αντίθετα οι τυχεροί άνθρωποι εμπιστεύονται τα ένστικτά τους. Συχνά, αυτό που αποκαλούμε προαίσθημα ή ένστικτο είναι το αποτέλεσμα της εμπειρίας που έχουμε κερδίσει και επιλέγουμε να το αγνοήσουμε με δική μας ευθύνη...

Μια τρίτη συμπεριφορά που προσελκύει την καλή τύχη είναι το να περιμένει κανείς αυτό ακριβώς, την καλή του τύχη. Οι προσδοκίες έχουν ζωτική σημασία στην εξήγηση του γιατί τα όνειρα των τυχερών ανθρώπων συχνά πραγματοποιούνται ενώ των άτυχων σπάνια, καθώς έχουν τη δύναμη να είναι αυτό-εκπληρούμενες προφητείες. Αυτοί που περιμένουν να τα πάνε καλά σε κάτι προσπαθούν ακόμα περισσότερο στο ενδεχόμενο κάποια αποτυχίας.

Η τέταρτη αρχή είναι το να μετατρέπει κανείς την κακή του μοίρα σε καλή τύχη. Οι τυχεροί άνθρωποι είναι ιδιαίτερα ευπροσάρμοστοι, κι έτσι όταν συμβαίνει κάτι κακό βλέπουν ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα την επόμενη μέρα, και αφήνουν το κακό πίσω τους. Οι άτυχοι άνθρωποι, αντίθετα, παγιδεύονται στο παρελθόν και σκέφτονται διαρκώς αυτά που πήγαν στραβά.

Επειδή είμαστε τόσοι πολλοί στον κόσμο, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που φυσιολογικά θα περάσουν μέσα από τυχερά και άτυχα περιστατικά στη ζωή τους. Όταν κάποιος όμως είναι πάντα άτυχος ή πάντα τυχερός σε καθημερινή βάση, τότε αυτό έχει να κάνει περισσότερο με την ψυχολογία του ατόμου παρά καθαρά με την τύχη του.

Οι άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς, ζουν πιο ευτυχισμένα και έχουν πιο πετυχημένες ζωές από αυτούς που θεωρούν ότι είναι άτυχοι, επομένως κατά μία έννοια υπάρχει τύχη!