ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ TV...

Πίσω στις αρχές των '70'ς... Η πρώτη τηλεόραση στην γειτονιά...

Ασπρόμαυρη βέβαια, όπως όλες τότε οι λίγες τηλεοράσεις που υπήρχαν σ' ολόκληρη την πόλη σε σπίτια εύπορων, εδώ αυτή ανήκε σε συγγενείς γιατρού, ο οποίος την πλήρωσε κιόλας...

Τη φέρανε στο σπίτι και στήσανε στην ταράτσα την κεραία. Μετά τη βγάλανε από το μεγάλο κουτί της. Ξύλινη με μαύρο τζάμι μπροστά, και το τραπεζάκι με τις ρόδες που θα ήταν πάνω, δώρο του μαγαζιού...

Οκτώ κουμπιά για κανάλια, μα μόνο δυο διαθέσιμα για πολλά χρόνια, που το ένα, το στρατιωτικό, δεν έπαιζε καθαρά όλες τις μέρες...

Κοινή η χρήση της για όλη σχεδόν τη γειτονιά, με την συγκατάθεση και προφορική πρόσκληση των ιδιοκτητών βέβαια. Υπήρχαν και προτιμήσεις:

Ελληνικές ταινίες, "Πέυτον πλέις", ο "μικρός Τζών" και "χαρούμενη Κυριακή" για τα παιδιά...

"Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", "Πανθέοι", "Μεθοριακός σταθμός" και "βασίλισσα Αμαλία" για τους μεγάλους, ιδίως γυναίκες...

Τις Πέμπτες βλέπαμε όλοι μαζί το "Λούνα πάρκ" του Δαλιανίδη. Για ύπνο μετά νωρίς, να μείνουν οι μεγάλοι για τις ειδήσεις, τα "Επίκαιρα" όπως τα λέγανε τότε...

Εκεί παρακολούθησα ένα καλοκαίρι την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, μια μέρα που οι άντρες τρέχανε πρωί - πρωί για επιστράτευση που δεν ήξερα τι σήμαινε τότε, μα δεν θάταν σοβαρό ως φαίνεται, γιατί επέστρεφαν το βράδυ για μερικές μέρες και κατόπιν δεν ξαναπήγαν.

Οι γυναίκες μαζεύονταν στα σπίτια και λέγανε τι θα κάνουμε αν έρθουνε και προς τα δω οι Τούρκοι και θυμόμουν τον λόγο της δασκάλας την 25 Μαρτίου για Κολοκοτρώνηδες, Διάκους, Κανάρηδες κι εκείνο το "γλυκοχαράζει χαραυγή" που τραγούδησε μετά η έκτη τάξη...

Μετά ήρθε ένας με φρύδια κι ησύχασαν τα πράγματα, δεν ξανάδαμε τις σκληρές εικόνες από τα μέρη που από τότε θα λέγανε "κατεχόμενα", ξαναβλέπαμε τα έργα που θέλαμε, τις ώρες που έγραφε η "Ραδιοτηλεόραση" που κάθε βδομάδα την αγόραζε η νοικοκυρά...

Περιμέναμε για ποιό θέμα θα γκρίνιαζε αυτή τη βδομάδα ο κυρ Γιώργης στην Ουρανία, κάπου εκεί στα τελευταία λεπτά του "Λούνα Πάρκ", θέματα που και σήμερα τα ίδια είναι, μα δεν υπάρχει πια ο χαρακτηριστικός τύπος που "τέτοια φάτσα, τέτοια φωνή, τέτοιο ταλέντο, δεν γεννιέται συχνά" όπως λέγανε η Δώρα και η Άννα που τον λάτρευαν...

Έμεινε όμως στις αναμνήσεις τους και τις δικές μου, σαν αναπόσπαστο κομμάτι εκείνης της κοινής μας ασπρόμαυρης TV, που πατώντας τον διακόπτη η κ. Στέλλα, ήθελε μερικά λεπτά ν' ανοίξει...