ΕΡΩΤΑΣ...

Καλοκαίρι ήτανε κι ο Διομήδης έχει ανεβάσει τα πρόβατα στον Ψηλορείτη.

Μια μέρα που τα βοσκεί σε μια λαγκαδιά, θωρεί μια γυναίκα να έρχεται προς το μέρος του. Όταν πλησιάζει στα διακόσια μέτρα διαπιστώνει πως είναι τουρίστρια.
Στρογγυλομηλοπρόσωπη και παχουλομπρατσάτη η κοπελιά του σιμώνει με αέρα, αλλά ας αφήσουμε τον Διομήδη να συνεχίσει:

- Θωρώ που λες φιλιότσο, μια γυναικουριά, βελουδογλυκοχείλα και μπαμπακολαίμα. Γεια σου κουμπάρισσα, τση κάνω. Κουνεί αυτή την κεφαλή.

- Για πού με το καλό;

Φαίνεται κατάλαβε τι τηνε ρώτησε και απαντά:

- Ινταίον Άντρον.

- Και πεινάς; Λέω πεινάς;

Δεν καταλαβαίνει.

- Λέω. Μαντζαρία, μαντζαρία;

- Oh, yes, yes!, απαντά τότε η κοπελιά.

- Ε, κλούθα μου επαέ.

Μπροστά ο Διομήδης πίσω η τουρίστρια, πάνε στο μιτάτο του.

- Δίνω τση που λες φιλιότσο γάλα και πίνει, τυρί και κριάς και τρώει και γίνεται ασκάκι. Αφού έφαγε και ήπιε μου κάνει:

- I love you Diomidί...

- Ο, ανάθεμα σε!, λέω από μέσα μου, κι ίντα θες... Πάω τση το τουπί, λέει

- Νο!

Πάω τση το διόνυσο (ένα ξύλο με το οποίο ανακατεύουν οι βοσκοί το γάλα στο καζάνι), λέει

- Νο!.

- Θεέ μου κι ίντα θέλει; λέω από μέσα μου και τση δείχνω ένα τυροζούλι. Πάλι νο αυτή.

Μια στιγμή φιλιότσο τηνε βλέπω και βγάνει ένα τεφτέρι και μου δείχνει με το δαχτύλι τζη και διαβάζω "έρωτας". Λέω τση:

- Ε, γεια σου κουμπάρισσα, ο έρωντας (το βοτάνι) φυτρώνει στο πάνω αόρι. Έπαε δε βγαίνει μήτε φασκομηλιά!