ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΣ ΤΥΠΟΣ ΣΕ ΚΡΙΣΗ...

Έρχεται το τέλος της διαπλεκόμενης δημοσιογραφίας και των μεγαλοεκδοτών. Τελειώνουν μαζί με όλα τους τα ψέματα. Η παραπληροφόριση και τα ψέματα τιμωρούνται...

Η κρίση τους έπληξε κι αυτούς κι ένεκα συρρικνωμένης κυκλοφορίας και κερδών, απολύουν τους υποτακτικούς τους.

Όλους αυτούς τους κονδυλοφόρους και τους μαρκουτσοφόρους, που εμείς τους κάναμε αυτό που νομίζουν πως "είναι" σήμερα, με την θέαση και τη στήριξη τους με την εμπιστοσύνη μας.

Εμείς, που πάμε και τους τα ακουμπάμε για να διαβάζουμε μπούρδες κατ' υποβολή τυπωμένες στο χαρτί ή να ακούμε κραυγές στο χαζοκούτι.

Τι ήταν ο καθένας τους πριν εμείς το κοινό του, τον κάνουμε σταρ βλέποντας το κανάλι ή αγοράζοντας τη φυλλάδα που τον προσέλαβε; Αν κοιταχτούμε στον καθρέφτη, αν ψάχνουμε να βρούμε πώς ο καθένας από δαύτους έγινε "πρώτη μούρη" με ανάλογες αποδοχές και κοινωνική καταξίωση, ενίοτε και με πολιτικές φιλοδοξίες...

Αυτή η ράτσα των δημοσιογράφων με τις φιλτραρισμένες ειδήσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εκδοτών και μόνο, αυτοί που αποχαυνώνουν τον λαό, ήρθε η ώρα να καταλάβουν ποιους δουλεύανε με τις υπηρεσίες τους τόσα χρόνια.

Όμως το ζουμί είναι ότι δεν παίζουν ρόλο τα πρόσωπα, αλλά ο τρόπος λειτουργίας των ΜΜΕ γενικότερα.

Και αυτοί που βγαίνουν στις οθόνες να μην υπήρχαν, τώρα θα βρίσκονταν κάποιοι άλλοι στη θέση τους που θα έλεγαν και θα έκαναν ακριβώς τα ίδια, διότι αυτές είναι οι εντολές που παίρνουν από τα αφεντικά τους.

Το πρόβλημα βρίσκεται στη ρίζα, όχι στους καρπούς. Τα αφεντικά τους πρέπει να αλλάξουν, όχι οι δημοσιογράφοι - τσιράκια που έχουνε και ημερομηνία λήξης άμα δεν "πουλάνε"...

Σε ποιους όμως να απευθυνθούν τώρα που αποκαλύπτονται; Εξ ου και η κρίση στον τύπο με μειωμένες πωλήσεις, διαφημίσεις, κέρδη, γκρίνια κι απολύσεις...

Οι πιο πολλοί δεν θέλουμε να βλέπουμε πια την γκαιμπελική προπαγάνδα τους ούτε στα περιπτερα ούτε στους δέκτες μας.

Βάζοντας τους στον δρόμο για τον αγύριστο, όπως τους στέλνει καθημερινά ο Ελληνικός λαός αγανακτισμένος. Που η δημοκρατική του συνείδηση του επιβάλει να μην δίνει πια ούτε ένα ευρώ στους συγκεκριμένους εκδότες που έχουν κατακλέψει την χώρα τόσα χρόνια χάρη στις φυλλάδες τους και την επιρροή σε πολιτικούς και πόπολο.

Δεν αρκεί να μην αγοράζουμε τα πολιτικά έντυπα των συγκροτημάτων αυτών, αλλά και κάθε είδους άλλο έντυπο που εκδίδουν, είτε αθλητικό, είτε life style. Κανένας μας να μη γίνει στήριγμα του διαπλεκόμενου, εκδοτικού κατεστημένου που λυμαίνεται το δημόσιο βίο, εδώ και δεκαετίες και μας βλέπουν σαν χαχόλους εμάς τους "μη εκλεκτούς τους".

Καιρός είναι να αποσπαστούν τα ΜΜΕ από τους συγκεκριμένους "διαπλεκόμενους" 80άρηδες επιχειρηματίες που χωρίς άδειες τα κατέχουν και να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας και ελέγχου τους, ώστε να πάψουν να παραπληροφορούν.

Ποια συμφέροντα δηλαδή περιμένετε να υποστηρίξει ο κάθε επιχειρηματίας; Τα δικά του ή του λαού;

Βρυκόλακες που έχουν ρουφήξει το αίμα των Ελλήνων τόσα χρόνια, διαπλοκή, σαπίλα και βρωμιά όλη η ιστορία τους και η "επιτυχία" τους σε κρατικοδίαιτες προμήθειες κυρίως...

Αυτό βέβαια, ο παραγκωνισμός τους είναι τόσο δύσκολο με τον υπάρχον λαό του καναπέ, όσο και να γίνει επανάσταση!! Διότι τα ΜΜΕ είναι ο βασικός άξονας για τη διατήρηση της εξουσίας κι έχουν διαβρώσει συνειδήσεις και συμπεριφορές. Πώς αλλιώς θα πειστεί ο λαός που ελέγχουν (κυρίως αγράμματους και νοικοκυρές), να ψηφίσει ότι τους βολεύει...

ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗΣ...

Στην καθορισμένη ώρα στάθηκε μπροστά στο μελλοντικό αφεντικό του ο μείρακας ο αναζητών εργασία και του εξέθετε τα προσόντα του αναλυτικά.

Έτσι στα όρθια που τον είχε αφήσει ο άλλος μπροστά στο μεγάλο γραφείο του, ενώ αυτός είχε μισοξαπλώσει στην δερμάτινη πολυθρόνα του μάνατζερ και κραδαίνοντας ένα μεγάλο κομπολόι έβλεπε απαθής σχεδόν τις προσπάθειες του να τον πείσει πως άξιζε να πάρει την θέση στην επιχείρηση του.

Επιχείρηση "Εκτελούνται Μεταφοραί" ήταν στην ουσία που άρχισε με το τρίκυκλο πριν κάποιες δεκαετίες, μα με την άδεια που του δώσανε οι καραβανάδες λίγο πριν ξεχάσουν την επανάσταση του '67 μπλέχτηκε σοβαρά στον χώρο και σαν κλειστό ολιγοπώλιο που ήταν οι δημόσιες μεταφορές, γρήγορα έκανε λεφτά και φορτηγά...

Τώρα λογιζόταν κι αυτός μεσαίος επιχειρηματίας στην πόλη του, με 15 μεγάλα φορτηγά που κάθε βράδυ έμπαιναν στα πλοία της γραμμής φίσκα από εμπορεύματα που μετέφερε σε πολλούς προορισμούς, εντός της Ελλάδας μα και διεθνείς. Είχε γραφείο, γραμματέα, και προσωπικό οδηγούς κι εργάτες να του κάνουν τις αγγαρείες. Μόρφωση όμως δεν απόκτησε ποτέ του...

Έτσι ο υποψήφιος υπάλληλος προσπάθησε να καλύψει αυτό το κενό, δείχνοντας του τις γνώσεις του στον χώρο, προσπάθεια που κατέληγε κάθε φορά σε ένα στερεότυπο:

- Και λοιπόν, αυτό το ξέρω, παρακάτω...

Έφτασε και στον μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών που είχε αποκτήσει από Αγγλικό πανεπιστήμιο στα "Logistics", προβλέποντας την εξέλιξη στις μεταφορές και την απαραίτητη οργάνωση που απαιτούνταν.

- Λογιστή έχω, τον έκοψε το αφεντικό, αποθηκάριο θέλω να φορτώνει και να ξεφορτώνει σβέλτα τα φορτηγά και να επιβλέπει τους εργάτες. Δεν μου λες τίποτα, ένα κομμάτι χαρτί μου δείχνεις, που δεν γράφει τι ξέρεις να κάνεις, μόνο πως πήγες μερικά χρόνια σε ένα σχολειό και δεν ξέρω τι σου μάθανε και ποιοι δασκάλοι. Και ήρθες να σε φορτωθώ εγώ να σε πληρώνω όσα λέει η συλλογική σύμβαση του κλάδου, χωρίς να υπολογίζω τι έργο που παράγεις.

Και συνέχισε με την αλήθεια της ζωής που ποτέ δεν διδάσκεται πουθενά, ιδίως σε εκπαιδευτικά ιδρύματα:

- Έναν δικό μου άνθρωπο μπιστικό θέλω να μου δουλεύει, νέος να του ακούει να σηκώνει φορτία κι όχι σιτεμένος. Τόσα μπορώ να του δώσω (είπε ένα ποσόν), μετά δεν βγαίνω εγώ κι άμα κλείσω εγώ το αφεντικό πάει στον διάολο και ο εργάτης. Αν δεν σου κάνει εσένα μπορεί να τη θέλει τη δουλειά ο Αλβανός, αν του φαίνονται λίγα κι αυτουνού υπάρχει ο Πακιστανός, ο Αιγύπτιος, ο Σομαλός ο αράπης, που παρακαλάνε κάθε πρωί για μεροκάματο κι όσο νάναι...

Αν εσύ είσαι καπάτσος κάνε μια δική σου δουλειά να βγάνεις όσα θες εγώ δόξα τον Θεό αυτή έχω φτιάξει.

Εδώ που τα λέμε αδίκως ενέπλεξε το Υπέρτατο Ον, καμιά σχέση δεν είχε με την προκοπή του, μάλλον τον ψηλό τον Μιζωτό έπρεπε να ευχαριστήσει για τις άδειες που του έδινε προεκλογικά για ιδιοτελείς εξυπηρετήσεις που του έκανε τόσα χρόνια και κάθε φορά έπαιρνε κι από μια, μιας και ο πονηρός πολιτικός είχε βρει τρόπο να ρουσφετολογεί ανέξοδα, άσε που το κράτος εκ των υστέρων του επέτρεπε κιόλας να τις εμπορεύεται τις άδειες στην μαύρη αγορά ο μεταφορέας με συναδέλφους του, εξ ου και τα 15 φορτηγά του τώρα, χώρια τα φράγκα στην μπάντα...

Κι εκεί που ο σύξυλος υποψήφιος υπάλληλος είδε σαν φλασιά μπροστά του τι έπρεπε να κάνει για να γίνει αφεντικό να διατάζει αντί να πληρώνει ακριβά άχρηστα χαρτιά πανεπιστημίων της Αγγλίας και να τα περιφέρει από τον ένα στον άλλο μπας και δεήσει κάποιος εξ αυτών να τον πάρει στην δούλεψη του, το παρολίγον αφεντικό του σηκώνεται από την δερμάτινη καρέκλα, βγαίνει έξω, μπαίνει σε ένα τεράστιο τζίπ ικανό να μεταφέρει τον εγωισμό του και την επιτυχία του και έφυγε από την έδρα του...

Είχε να πάει στο λιμάνι, να πιέσει τους οδηγούς του για

- Πιο γρήγορα, με καθυστερείτε...

Και μετά να "συσκεφτεί" με άλλους μεγαλο-ιδιοκτήτες φορτηγών σαν του λόγου του πως θα διατηρήσουν τα περιττά κεκτημένα τους, τώρα που η COSCO έχει μεγάλο μεταφορικό έργο να επιτελέσει και θέλουν μερίδιο κι άλλοι "εκτελούνται μεταφοραί" εξ Ευρώπης και πιέζουν τους δικούς τους πολιτικούς να πιέσουν τους δικούς μας να ανοίξουν το επάγγελμα των εκλεκτών τους, γιαυτό γίνεται το τζέρτζελο των τελευταίων ημερών...

Όσο για τον υποψήφιο υπάλληλο, κανείς δεν γνωρίζει πόσο θα περιμένει την απάντηση του αφεντικού...

PEACEFUL WARRIOR. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ...

Δεν είναι ο προορισμός αλλά η διαδρομή, που φέρνει την ευτυχία...

"Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις...
Κι αν πτωχική τη βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε...

Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν"
Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ

Η ταινία, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Dan Millman δεν έχει προβληθεί ακόμη στην Ελλάδα.

ΚΙΝΔΥΝΟΣ...

Τα έσοδα του κράτους πέφτουν συνεχώς, η φορολογία έμμεση και άμεση θα μαδήσει και τις τελευταίες αποταμιεύσεις του μέσου πολίτη, προσπάθειες διατήρησης στρεβλών κεκτημένων, η εγκληματικότητα συγκρίνεται με τριτοκοσμικές χώρες, η (ας την πούμε) κυβέρνηση ακόμη να προβεί σε κάποια στοιχειώδη αναπτυξιακά μέτρα, οι Τούρκοι εξοπλίζονται με τρελλούς ρυθμούς και το στρατιωτικό ισοζύγιο μέρα με τη μέρα γέρνει δραματικά υπερ τους.

Η μόνη είδηση που κυριαρχεί πέρα από ταραχές συντεχνιών, συγκαλύψεις σκανδάλων προηγουμένων κυβερνήσεων, δηλώσεις κι αντεγκλίσεις μεταξύ υποψήφιων του "Καλλικράτη", είναι εαν θα μπορέσει η κυβέρνηση να βρεί την δόση δανεικών του μηνός. Κατάντησαν τη χώρα πρεζάκι που εκλιπαρεί και στήνει κώλο στη γωνία για τη δόση του.

Για να μαζέψουν εσοδα, πρεπει να κόψουν και άλλο μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, να αυξήσουν και άλλο το ΦΠΑ, τους φόρους σε ακίνητα, επιχειρήσεις, παντού.

Αυτά θα τα πάρουν μετά τις εκλογές, αφου υφαρπάξουν τη ψήφο των πολιτών. Θα βουλιάξει ο τουρισμός και τα ακίνητα. Θα κινδυνεύσει με πτώχευση η λεγόμενη μεσαία τάξη. Και πολλά ακόμη μαύρα για το μέλλον.

Που δεν φαίνεται να ενθουσιάζει κανέναν, ούτε να προσφέρει πολλές ελπίδες ακόμη και σε αισιόδοξους...

Το πιο τραγικό από όλα είναι η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης που αντί για ιδέες, στήριξη, διαφορετική ματιά και προτάσεις, επενδύουν πολιτικά οφέλη στην κατάρρευση του κράτους και στη διάλυση της οικονομίας, τώρα με πρόσχημα το "Μνημόνιο" που εκ του ασφαλούς μάχονται.

Δυστυχώς η χώρα πλέον κινδυνεύει σοβαρά. Όσοι έχουν μυαλό επιτέλους ας το καταλάβουν.

BRUCE LEE: THE INVINCIBLE (M0VIE)...

Martial Arts action heats up the screen, with Bruce Lee...

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία κωμωδία που περνά και κάποια κοινωνικά μηνύματα, από το 1986.

Μια παντρεμένη και πολύτεκνη γυναίκα που περνά ζωή - πατίνι απορροφημένη στην καθημερινότητα, τη ρουτίνα και τις ατελείωτες υποχρεώσεις της, κάποια στιγμή ξεσπά και καταφεύγει στην προσωπική της αναζήτηση, με άγνωστες συνέπειες...





Και σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=8271187390302620930&hl=el&fs=true

ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΓΚΡΙΝΙΑ...

Μια παρέα ανδρών κάνει διακοπές σε ένα χωριό του ορεινού Μυλοπόταμου, ένα απόγευμα είναι σ' ένα καφενείο και συζητάνε.

Θέμα της συζήτησης είναι πως κρατά κάποιος την σύζυγο να μην του γκρινιάζει.

- Εγώ την πήγα πέρυσι ένα ταξίδι στο Παρίσι κι εφέτος σκέφτομαι να την πάω στη Βιέννη, έτσι ευχαριστιέται, λέει ο πρώτος που λογιζόταν Αθηναίος, χρόνια διορισμένος φύλακας σε τράπεζα.

- Εγώ την πήγα πέρυσι στην Νέα Υόρκη κι εφέτος θα την πάω στην Καραϊβική κρουαζιέρα, ε, δεν έχει λόγο να μου γκρινιάζει, λέει ο δεύτερος που κι αυτός είχε φύγει από το χωριό του και ζούσε σε μεγάλη πόλη...

- Κι εγώ πέρυσι πήγα τη δική μου πάνω στο μιτάτο στη Νίδα, λέει ο τρίτος, που ποτέ δεν είχε φύγει από το χωριό.

- Κι οφέτος που θα την πας μωρέ Μανώλη; τον ρώτησε κάποιος.

- Οφέτος λέω να πάω να την φέρω πίσω, θα της έχει περάσει μπλιό, απάντησε εκείνος...

ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΑΔΙΚΙΑ & ΕΝΤΕΛΕΙ ΑΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ...

Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη μιας πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης, δέχεται τα πυρά των διεθνών οικονομικών οίκων για τον ανεπαρκή σχεδιασμό της οικονομικής πολιτικής της, σαν λαός είμαστε υπόλογοι στους Ευρωπαίους εταίρους μας λόγω της αναξιοπιστίας μας και οι Έλληνες πολίτες δεν είναι πρόθυμοι να υποστούν τα σκληρά μέτρα που θα τους επιβληθούν, αν και πολλοί σκεπτόμενοι κι όχι ψευτο-φιλολαϊκοί δημαγωγοί τα θεωρούν σωστά.

Εκτός όμως από τη σύγχρονη παγκόσμια οικονομική κρίση που έβγαλε στο φως αυτά που κρύβαμε κάτω από το χαλί, ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός της ελληνικής οικονομίας οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός ότι αυτή στηρίζεται στην παραοικονομία (παραεμπόριο, μαύρη εργασία, μαύρο χρήμα κ.τ.λ.), με την φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή να την καθιστούν ακόμη πιο καχεκτική.

Το θέμα είναι για ποιο λόγο κρύβουν οι πολίτες τα εισοδήματά τους από το κράτος.
Γιατί δεν τους φτάνουν για να ζήσουν και δεν θέλουν να πληρώσουν και φόρους;
Γιατί πιστεύουν ότι είναι τα πρώτα θύματα της φορομπηχτικής κρατικής πολιτικής;
'Η γιατί οι αυξημένες καταναλωτικές τους επιθυμίες, που πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, καθιστούν όσους έχουν τον τρόπο τους φοροφυγάδες, για επιπλέον έσοδα που κατευθύνονται στην κατανάλωση;

Έτσι στον κρατικό κορβανά φτάνουν πάντα λιγότερα έσοδα από αυτά που μπορούν να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της Ελληνικής οικονομίας και μια δημοσιονομική ισορροπία που να μας επιτρέπει να μην είμαστε ισόβιοι δανειολήπτες και χρεώστες.

Η φορολογική ασυνειδησία συμπορεύεται με τη φορολογική αδικία.

Χιλιάδες φορολογούμενοι δηλώνουν αναπηρία άνω του 67% για να έχουν επιστροφή του φόρου. Ελεύθεροι επαγγελματίες, μέσα σ' αυτούς γιατροί και δικηγόροι, εμφανίζουν εισοδήματα κάτω από 10.500 ευρώ, ενώ τη μεγαλύτερη φοροδοτική ικανότητα διαθέτουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, οι οποίοι σήκωσαν τα μεγαλύτερα φορολογικά βάρη.

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αυξάνονται όχι μόνο οι νεόπτωχοι αλλά και οι ψευτόπτωχοι. Η φορολογική αναρχία είναι εγχώριο προϊόν, που ενισχύεται από τη χρόνια ανεπάρκεια των φοροεισπρακτικών και ελεγκτικών μηχανισμών, από την αδυναμία της εκάστοτε κυβέρνησης να εναποθέσει τον κύριο όγκο της φορολογίας στις πλάτες των ισχυρών του πλούτου, οι οποίοι φυσικά την στήριξαν για να ανέλθει στην εξουσία και από την ελλιπή φορολογική συνείδηση του Έλληνα πολίτη που δεν έχει κατανοήσει ότι η φορολογική συνείδηση είναι παράμετρος της εθνικής συνείδησης.

Εθνική συνείδηση είναι η συνείδηση του ατόμου ότι αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου συνόλου με κοινές ιστορικές καταβολές, κοινή κουλτούρα και κοινούς στόχους. Ένας απ' αυτούς τους στόχους είναι η οικονομική πρόοδος και ανάπτυξη. Για να επιτευχθεί αυτή ο πολίτης οφείλει να είναι συνεπής στις οικονομικές του υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος και το κράτος πάλι με την σειρά του έχει χρέος να τον επιβραβεύει έμπρακτα και ουσιαστικά γι' αυτή του τη στάση.

Οι πρώτοι που πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί με το να πιέζουν για διαφάνεια και φορολογική δικαιοσύνη, αρχίζοντας από τα δικά τους φορολογικά προνόμια...

Στην Ελλάδα αυτό δεν γίνεται. Ισχυρή όμως εθνική οικονομία σημαίνει και εθνική ανεξαρτησία, όσο αυτό βέβαια είναι εφικτό, από τη στιγμή, που με την ένταξη μας στην ΟΝΕ, εκχωρήσαμε ένα μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας, αφού αντικαταστήσαμε το εθνικό μας νόμισμα με το ευρώ.

Η ενδυνάμωση όμως της εθνικής συνείδησης απαιτεί την αναμόρφωση της δημοκρατίας μας, του πολίτη, των πολιτικών και του μοντέλου ζωής που ακολουθεί η ελληνική κοινωνία.

Απαιτεί έναν κοινοβουλευτισμό που θα έχει στόχο την οικονομική ισορροπία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την εξασφάλιση ενός αξιοπρεπούς βιοτικού επιπέδου για όλους τους πολίτες. Έναν ενεργό σκεπτόμενο πολίτη που θα ενδιαφέρεται για το συλλογικό συμφέρον, έναν πολιτικό που θα διαχειρίζεται με σεβασμό και σύνεση και το τελευταίο ευρώ του εθνικού χρήματος, μια κοινωνία που θα πάψει να συντηρεί και να εκτρέφει τις ματαιόδοξες εμμονές της στο καταναλωτικό όραμα.

Σίγουρα τα βάρη της φορολογικής ασυδοσίας κάποιων δεν πρέπει να τα πληρώνουν εσαεί αυτοί που δεν φταίνε. Ούτε είναι δίκαιο να μειωθούν μισθοί και συντάξεις, γιατί αυτού του είδους η πίεση θα πυροδοτήσει κοινωνικές συγκρούσεις (τη στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα είναι πρώτη στην ευρωζώνη στις αυξήσεις προϊόντων ευρείας κατανάλωσης).

Η απόκτηση φορολογικής συνείδησης είναι μέλημα και ευθύνη όχι μόνο του πολίτη αλλά και του κράτους. Λύσεις δίκαιες και εφικτές σίγουρα υπάρχουν. Αρκεί να εφαρμοστούν.

ΠΡΟΧΕΙΡΟΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ...

Στη νομοθεσία που καθορίζει σήμερα τη λειτουργία των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης Α' και Β' βαθμού υπάρχει και ο τρόπος ανάθεσης έργου, εργασίας ή προμήθειας με πρόχειρο διαγωνισμό.

Στους δήμους αυτό δεν ισχύει. Στις νομαρχίες και τους οργανισμούς που αυτή εποπτεύει όχι μόνο ισχύει αλλά αντιθέτως είναι ο κανόνας.

Η πρακτική λέει ότι όταν ο τάδε Νομάρχης θέλει να κάνει ένα ρουσφετολογικό έργο (θεωρητικώς μέχρι 45.000 ευρώ κόστος), το δίνει με "πρόχειρο διαγωνισμό" σε δικό του εργολάβο και ξεμπερδεύει. Αντίστοιχα πράττει και όταν έχει να κάνει κάποια προμήθεια.

Βέβαια επειδή όταν το εργάκι ή η προμήθεια κοστίζουν παραπάνω από το όριο του πρόχειρου διαγωνισμού απλά μένει χρέος στον εργολάβο ή τον προμηθευτή. Τα υπόλοιπα συσσωρεύονται και καλύπτονται συνήθως προς το τέλος της τετραετίας με την "εικονική" ανάθεση ήδη εκτελεσμένων έργων.

Ενώ ζούμε σε εποχή που το κράτος πετσοκόβει δημόσιες δαπάνες, ήρθε μια απόφαση του υπουργού οικονομικών που κάνει τα 45 χιλιάρικα 60. Αντί δηλαδή να καταργήσει το προβληματικό σύστημα των πρόχειρων διαγωνισμών, ή τουλάχιστο να μειώσει τα όριά του, έρχεται και το ενισχύει αυξάνοντας το όριο του κόστους από 45 σε 60 χιλιάδες ευρώ.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει τους πρόχειρους διαγωνισμούς τόσο δημοφιλείς; Μα το ότι είναι μια νόμιμη ντρίπλα πάνω στο νόμο!

Ο πρόχειρος διαγωνισμός είναι θεωρητικά διαγωνισμός, άρα, θεωρητικά πάντα, δίνονται τα εχέγγυα για αμερόληπτη διανομή δημοσίου χρήματος, στην ουσία όμως και στην πράξη, είναι νομιμότατη απευθείας ανάθεση σε ημετέρους.

Ούτε δημοσίευση προκήρυξης στον τύπο χρειάζεται ούτε τίποτα. Αρκεί να υπάρχουν την ημέρα του διαγωνισμού 3 προσφορές.

Για το πώς ο υποψήφιος στο διαγωνισμό πληροφορείται την ύπαρξη του διαγωνισμού και καταθέτει προσφορά, κανείς δεν το ξέρει αφού ο νόμος δεν προβλέπει κάτι συγκεκριμένο. Υποτίθεται ότι η υπηρεσία ψάχνεται, βγαίνει στη γύρα και ζητά προσφορές...

Σημειώστε ότι και μια μόνο προσφορά να εμφανιστεί, η υπηρεσία είναι καλυμμένη.
Η δουλειά γίνεται κανονικότατα και "νόμιμα"...

Είναι λοιπόν προφανές ότι η αύξηση του ορίου των πρόχειρων διαγωνισμών βοηθά στο να δοθεί περισσότερο χρήμα με λιγότερες αναθέσεις κι έτσι να υπάρχει μικρότερη πιθανότητα να γίνει η στραβή που θα εκθέσει το σύστημα...

Η βασική παρανομία του κάθε Νομάρχη είναι ότι αντί να κάνει ως όφειλε ανοικτό διαγωνισμό, δίνει την εκτέλεση έργου ή την προμήθεια σε "δικό του" εργολάβο με το παράθυρο του πρόχειρου διαγωνισμού. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση των εικονικών έργων και προμηθειών, οπότε κάποιοι επιτήδειοι πάλι καταχρώνται δημόσιο χρήμα.

Μια από τις πραγματικές τομές σε αυτό το θέμα του σχεδίου "Καλλικράτης" είναι ότι από 1.1.2011 καταργούνται οι Νομαρχίες. Η αύξηση του ορίου γίνεται αποκλειστικά και μόνο για να μπαλώσουν πιο εύκολα οι Νομαρχίες όσες τρύπες προλάβουν μέχρι 1.1.2011 και να καταργηθούν οι νομαρχίες όσο πιο καθαρές γίνεται...

Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΑΜΟΥΡΑΙ...

Μείνε ψύχραιμος. Ο θυμός δεν είναι επιχείρημα - Daniel Webster

Η αδικία και ο φόβος κάνουν τον άνθρωπο να θυμώνει. Ο θυμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσωρινή «παραφροσύνη» που παραμορφώνει την κρίση & περιορίζει τις επιλογές μας.

Κάποιοι άνθρωποι ζουν τις ζωές τους θυμωμένα, αντιδραστικά, με συναισθήματα αδικίας και ανισότητας. Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους, γιατί έτσι ξέρουν ότι η κρίση τους γίνεται περισσότερο ξεκάθαρη και η ζωή ξεδιπλώνει μπροστά στα πόδια τους τα καλύτερα δώρα της.

Μια φορά κι έναν καιρό ένα πολεμιστής Σαμουράι ταξίδεψε μέχρι τη μακρινή κατοικία ενός σοφού γέροντα μοναχού. Φτάνοντας εκεί τίναξε την πόρτα και βροντοφώναξε:

- Καλόγερε πες μου, ποια η διαφορά ανάμεσα στον παράδεισο και στην κόλαση;

Ο σοφός μοναχός έμεινε ήρεμος για μια στιγμή, καθισμένος πάνω στο χαλάκι του στο πάτωμα. Μετά γύρισε, τον κοίταξε και του είπε:

- Λες τον εαυτό σου πολεμιστή σαμουράι; Για δες τον εαυτό σου πιο καλά. Δεν είσαι παρά ένα ανθρώπινο ρετάλι...

- Τι είπες; βροντοφώναξε ο άλλος, απλώνοντας να πιάσει το σπαθί του...

- Βλέπω ότι θέλεις να πιάσεις το ξίφος σου. Όμως αμφιβάλω αν μπορείς με δαύτο να κόψεις το κεφάλι μια μύγας, είπε ο μοναχός.

Ο σαμουράι έχει θυμώσει τόσο πολύ που δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Έσυρε το ξίφος του από τη θήκη και το ύψωσε για να κόψει το κεφάλι του γέροντα μοναχού.

Εκείνη τη στιγμή ο καλόγερος κοίταξε μέσα στα φλογισμένα μάτια του και είπε:

- Γιε μου, αυτή είναι η πύλη της κόλασης...

Ο σαμουράι κατάλαβε ότι ο καλόγερος έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή του για να του μάθει αυτό το μάθημα. Κατέβασε το ξίφος και το έβαλε σιγά-σιγά στη θήκη του, υποκλίθηκε στο μοναχό και τον ευχαρίστησε για το μάθημα που του έδωσε.

- Φίλε μου, λέει ο μοναχός, Αυτή είναι η πύλη του παραδείσου...

Κρατάμε τα κλειδιά και από τις δύο πύλες στα χέρια μας. Στο ένα χέρι τα κλειδιά της πύλης του παράδεισου και στο άλλο μας χέρι τα κλειδιά της πύλης της κόλασης.

Η πύλη του παράδεισου αντιπροσωπεύει την εσωτερική γαλήνη, την ηρεμία την αυτοσυγκέντρωση και την κατανόηση του εαυτού μας και των άλλων ανθρώπων.

Η πύλη της κόλασης ξεκινάει από τη στιγμή που τα συναισθήματα του φόβου ή της αδικίας μας θυμώνουν, μας πλημμυρίζουν, μας κατακλύζουν. Τότε που χάνουμε το εύρος των επιλογών μας. Τότε που όλες οι πιθανές λύσεις οδηγούν μόνο σε μια, εκείνη του θυμού και της επίθεσης.

Δύσκολο πράγμα να κρατάς τα κλειδιά του παράδεισου στα χέρια σου. Είναι βαριά κλειδιά. Δεν μπορούν να τα σηκώσουν εύκολα πολλοί άνθρωποι. Γι΄ αυτό και προτιμούν τα ελαφριά κλειδιά της πύλης της κόλασης. Και μ΄ αυτά, ξεκλειδώνουν την πύλη.

Λησμονούν όμως πως μόλις μπουν μέσα, η πύλη αυτή κλείνει πίσω τους και αμπαρώνεται με ένα τόσο βαρύ λουκέτο που δύσκολα πια ανοίγει για να μπορούν να επιστρέψουν. Γι΄ αυτό ας μάθουμε να αντέχουμε το βάρος των κλειδιών της πύλης του παράδεισου και ας μην μπαίνουμε στον εύκολο πειρασμό να κουβαλάμε τα κλειδιά της βαρύτατης πύλης που οδηγεί στο σκοτάδι.

Τα κλειδιά για την πύλη του παράδεισου είναι η ηρεμία και η προσπάθεια να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας όταν όλα γύρω μας ασφυκτιούν και μας στραγγαλίζουν. Να μην παρασυρόμαστε από τις προκλήσεις των άλλων που μας θέλουν να αντιδρούμε θυμωμένα και όχι λογικά.

Ας μάθουμε να ελέγχουμε την αναπνοή μας, γιατί έτσι ελέγχουμε την ίδια τη ζωή και τα συναισθήματά μας. Αυτά τα τρία βήματα μπορεί να είναι η αρχή για πολλούς από σας, ώστε να γίνετε δυνατότεροι και να μπορείτε να κουβαλάτε μαζί σας τα κλειδιά της πύλης του παράδεισου που σας περιμένει.

Από τον φίλο μου Άκη Αγγελάκη

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΚΟΝΤΡΕΣ...

Στην κόντρα κυβέρνησης και ιδιοκτητών φορτηγών μπορούν να ειπωθούν πολλά για το ποιος έχει δίκιο, τι σημαίνει άνοιγμα του επαγγέλματος, αν αυτοί που αντιδρούν περισσότερο είναι λαμόγια με εκατομμύρια στους λογαριασμούς τους. Μπορεί κανείς να πει ότι πρόκειται για μια συντεχνία που έχει αποθρασυνθεί με την αποκλειστικότητα που κατέχει...

Από την άλλη, πολλά μπορούν να ειπωθούν για τα λάθη, τα πισωγυρίσματα και τις αστοχίες της κυβέρνησης στην υπόθεση αυτή. Το σοβαρότερο θέμα είναι η ατολμία της κυβέρνησης η οποία αφήνει να σέρνεται μια υπόθεση τόσους μήνες και ειδικά τις τελευταίες ημέρες μοιάζει ανίκανη ακόμη και το νόμο να επιβάλει...

Πιστεύει ότι κάνει το σωστό; τότε επέβαλε το νόμο. Εσύ τους έχεις επιτάξει, πάρε τους τις άδειες και δώστες αλλού να δουλέψουν άλλοι. Δε μπορεί να αφήνεις μερικές εκατοντάδες να κάνουν άνω - κάτω την κοινωνία.

Όμως όπως φαίνεται η κυβέρνηση καταλαβαίνει ότι έχει κάνει λάθη και δυσκολεύεται να βρει λύση στο αδιέξοδο. Οπότε τι κάνει: Τη γνωστή θεωρία του κοινωνικού αυτοματισμού. Που θα πάει, θα αντιδράσει ο υπόλοιπος κόσμος που θίγεται και θα απαξιωθούν οι κινητοποιήσεις των φορτηγατζήδων...

Όμως δεδομένη είναι και η ομηρία της χώρας για μια ακόμη φορά από ομάδες βολεμένες (κι ανεξήγητα, τι ωφελεί να υπάρχουν ορισμένες μόνο άδειες μεταφορών σε κάθε περιφέρεια, γιατί δεν γίνεται το ίδιο με τα εστιατόρια και καφενεία πχ), που αρνούνται να αποδεχτούν κάποια μείωση των συμφερόντων τους.

Δεν είναι οι μόνοι ασφαλώς που αντιδρούν έτσι ή που θα αντιδράσουν. Το ζήτημα είναι πως η κάθε ομάδα ζητά να μη χάσει τα δικά της πολλά προνόμια και στο τέλος και θα τα χάσει κι όφελος για κανένα δεν θα υπάρξει.

Μην περιμένετε να υποχωρήσει αυτή η κυβέρνηση, δεν έχει τέτοιο περιθώριο, ευτυχώς ή δυστυχώς άλλο θέμα. Ασφαλώς και η απελευθέρωση θα οδηγήσει σε συντεχνίες πιο κλειστές και λιγότερο συμφέρουσες, όπως έγινε σε τόσα άλλα θέματα...

Εγώ που δεν έχω σχέση με τα μεταφορικά συμφέροντα, έχω ωστόσο μία απορία:
Η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων που ξεκινάει τυχαία(;) απο τους φορτηγατζήδες ποιούς θα ωφελήσει;

Θα γίνει η μεταφορά των καυσίμων πχ φθηνότερη και θα δούμε την τιμή να κατεβαίνει;

Θα γίνουν τα τρόφιμα στα μπακάλικα φθηνότερα λόγω του ανταγωνιστικού κόστους μεταφοράς;

Θα πέσουν οι τιμές προσωρινά για μερικούς μηνες αντε ενα χρόνο και μετά τα νέα καρτέλ που θα δημιουργηθούν θα εκτινάξουν τις τιμές που πάλι προνομιακά θα ελέγχουν;

Αν κάπου μειωθούν οι τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών το κατανοώ το νταλαβέρι των ημερών...

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ...

Άλλη μια φορά η κυβέρνηση προσπαθεί να προχωρήσσει την επιχείρηση απελευθέρωσης των "κλειστών" επαγγελμάτων, ώστε να διορθώσει στρεβλώσεις του ανταγωνισμού. Αυτό θα το πετύχει αν εξαντλήσει τα περιθώρια συζητήσεων με τους εμπλεκόμενους, ώστε να νομοθετήσει χωρίς εντάσεις που καταλήγουν σε κοινωνικές συγκρούσεις.

Αν ελευθερωθούν τα επαγγέλματα λένε, θα λειτουργήσει η ανταγωνιστικότητα, ότι θα πέσουν οι τιμές, ότι θα βελτιωθεί η ποιότητα των υπηρεσιών. Προσδοκάται ότι η απελευθέρωση των "κλειστών" επαγγελμάτων θα προσφέρει πολλά στον χειμαζόμενο πολίτη.

Όμως οι απόψεις διίστανται, στο κατά πόσον με αυτήν θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα, θα πέσουν οι τιμές και δε θα συμβεί το αντίθετο. Εκείνο που δε λένε είναι ότι ο απώτερος σκοπός είναι να συμπιεσθεί το κόστος. Που αποβλέπει: φθηνή εργασία, περιστασιακά μεροκάματα ωρομισθίων, προώθηση ορισμένων προϊόντων και ομαδοποιημένη συντεχνιακή παροχή υπηρεσιών.

Παρακολουθούμε με αγωνία και βρισκόμαστε σε θέση διχογνωμίας όταν βλέπουμε να διασταυρώνονται τα ξίφη των υπέρμαχων της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων με τους πολέμιους αυτής της μεταρρύθμισης. Οι μεν θεωρώντας ενσυνειδήτως ότι έτσι όπως πάμε βουλάζουμε ολοσούμπιτοι, τρέχουν ν' αναθεωρήσουν ότι από χρόνια δεν τολμούσαν να κάνουν λόγω πολιτικού κόστους.

Οι δε ταμπουρωμένοι πίσω από κεκτημένα δεκαετιών, δεν δέχονται καμία αλλαγή και αντιδρούν με την ελληνότροπη συμπεριφορά των ακραίων απεργιακών κινητοποιήσεων, που αποβαίνουν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και πλήττουν την εθνική οικονομία. Οποιο δίκιο κι αν έχουν οι συντεχνίες των κεκτημένων, όταν αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του λαού, είναι σπάνιο να βρει συμπαράσταση απ' τις κοινωνικές ομάδες και άρα οι κινητοποιήσεις είναι καταδικασμένες ν' αποτυγχάνουν.

Η επιμονή στη συνέχιση κατοχής των κεκτημένων εις βάρος του συνόλου επιδεινώνει την αστάθεια της οικονομίας και δυσκολεύει τις προσπάθειες της κυβέρνησης στην ανασυγκρότηση και στην απαλλαγή της χώρας απ' την παθογένεια, που κυριαρχεί από 10ετίες. Εκείνο που υποστηρίζουν, ότι θα συμβεί είναι ότι στα παλιά επαγγέλματα και στις συντεχνίες, που θα προκύψουν μετά τις συγχωνεύσεις θα υπερισχύσει έντονη ανησυχία για την τύχη του μεροκάματου.

Η τεχνοκρατική αντίληψη που επικρατεί στην κυβέρνηση Παπανδρέου επέτρεψε την αποδέσμευσή της από το άγος του πολιτικού κόστους και κατάφερε να προωθήσει φιλελεύθερες αντιλήψεις επιτυγχάνοντας ακραίας μορφής δραστικές αλλαγές σε τόσο λίγο χρόνο, κάτι που δεν κατάφερε η συντηρητική παράταξη να κάνει που το είχε εξαγγείλλει επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη.

Εάν η κυβέρνηση στην επόμενη φάση κατορθώσει να εξαρθρώσει τις συντεχνίες με το ξήλωμα των πελατειακών κεκτημένων, ανεξάρτητα αν θίγει ομάδες που μέσα σ' αυτές μπορεί να είναι και πολιτικές που ζημιώνουν την οικονομία του κράτους, θα 'χει προσφέρει τα μέγιστα, αρκεί να πείσει με σαφήνεια γιατί είναι αναγκαίες αυτές οι αλλαγές.

Ελπίζει ότι θα βρει συμπαράσταση απ' τα λαϊκά στρώματα, που κυρίως επηρεάζονται από τις στρεβλώσεις της αγοράς λόγω "κλειστών" επαγγελμάτων και συντεχνιών...

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία κωμωδία του 1986.

Ένας νεαρός έχει πάθος με το μπάσκετ και τον πιάνει υπνηλία όταν πρέπει να διαβάσει ή να μάθει κάποια τέχνη, ενώ ο πατέρας του θέλει να τον κάνει τεχνίτη και η μητέρα του να τον σπουδάσει γιατρό ως συνήθως...



Και σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=1763731276610475563&hl=el&fs=true

HELL IN NORMANDY (MOVIE)...

Hell in Normandy is a 1968 film. The movie is set during World War II in the days just prior to the D-Day invasion. A special parachute unit is sent to destroy a German flame thrower installation on Omaha Beach...

ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΗΘΩΣ ΠΟΛΙΤΕΥΟΜΕΝΩΝ...

Για να είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε από τους πολιτικούς αρχηγούς να αναδείξουν σωρηδόν νέους και ικανούς ανθρώπους για ν' αναλάβουν υπεύθυνες πολιτικές θέσεις στην θέση των κομματόσκυλων, ανθρώπους που δυστυχώς δεν υπάρχουν...

Όσοι στην Ελλάδα ήταν στοιχειωδώς εργατικοί και ευφυείς ή έκαναν δικές τους δουλειές ή εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα.

Ποιός θα παρατήσει την δουλειά του που έχει φτύσει αίμα για να την στρώσει για να μπλέξει με την καμαρίλα της πολιτικής.

Τέτοια διαφθορά, διαπλοκή και παρεο-κρατία δεν αντέχεται από σοβαρούς ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν στα κοινά.

Ετσι με την πολιτική ασχολήθηκαν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν ελεύθερο χρόνο και η συντριπτική τους πλεοψηφία έχει διορισθεί με μη αξιοκρατικά κριτήρια. Ή κόπροι γόνοι πλούσιων οικογενειών, αναπόσπαστο μέρος του κατεστημένου που τους βόλεψε, πως να τολμήσουν να το αλλάξουν; Το βασικό είναι η παλαιολιθική νοοτροπία τους.

Τα ίδια επικρατούν και στις νεολαίες των κομμάτων, όπου μετά από παιδομάζωμα σε σχολεία και πανεπιστήμια εκθρέφονται και μπολιάζονται με τον παλαιοκομματισμό και το πελατειακό σύστημα για μελλοντικά οφίτσια...

Δυστυχώς οι ανεπαρκέστεροι της κοινωνίας έχουν μετατραπεί σε επαγγελματικά στελέχη που λύνουν και δένουν σε όλα τα κόμματα και καταλαμβάνουν και τις κρίσιμες θέσεις, που μεταβάλλουν σε απλές "καρέκλες"...

Κατά τόπους κυκλοφορούν πολλά λαμόγια που φορώντας δήθεν τον "μανδύα" μιας παράταξης, το μόνο που επιζητούν είναι να έχουν προσωπικό όφελος με το αζημίωτο σε κάθε τοπική κοινωνία όλοι λίγο πολύ τους ξέρουμε, τους συναντούμε σε εκδηλώσεις όπου κάνουν δημόσιες σχέσεις, ή μπορούμε να συμφάγουμε και μαζί εκεί όπου συνεστιάζονται μετά ομοίων τους, όλοι διψασμένοι για τίτλους και αξιώματα (που μόλις αναλάβουν γίνονται ρεζίλι στην κοινωνία, ακριβώς λόγω της ανεπάρκειας τους)..

Αν δεν καταφέρουν να γίνουν βουλευτές, γίνονται με άλλη ευκαιρία νομάρχες, δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, πρόεδροι οργανισμών και κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων, κλπ.

Το πρόβλημα της χώρας είναι κατά βάση πολιτικό γιατί με την πολιτική ασχολούνται επαγγελματικά χαμηλών δυνατοτήτων άτομα.

Και τα πολιτικά προβλήματα σε ένα κόμμα τα επιλύει η ηγεσία. Οσο η ηγεσία δηλαδή ο κάθε Πρόεδρος, δεν προβαίνει στις ενδεδειγμένες ενέργειες γιά την επίλυση του προβλήματος στο δικό του κόμμα, τόσο το πρόβλημα θα σέρνεται.

Χρόνια τώρα όλοι έντοπίζουν το πρόβλημα, αλλά κανένας δεν το λύνει...

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ.CHILDREN SEE, CHILDREN DO...

NAPCAN's latest campaign for a Child Friendly Australia...

Ένα μικρό βίντεο που δείχνει πως τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που βλέπουν καθημερινά κι όχι από αυτά που τα διδάσκουμε...

ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ...

Είναι πλέον αναγκαίο ο λαός να βρεί, όχι κάποιον ηγέτη για να πάρει θάρρος, ηθικό ή έμπνευση, αλλά να βρει πρωταρχικά το νόημα και την αυτοπεποίθηση να πιστέψει στη δύναμη του αγώνα του...

Δηλαδή να κατανοήσει ότι δεν υπάρχουν μεσσίες και θεόσταλτοι αρχηγοί, διότι αυτοί μας έφτασαν εδώ που είμαστε σήμερα ακριβώς επειδή οι περισσότεροι από εμάς "τσίμπησαν" στη μόδα του αδειάσματος της πολιτικής, του "όλοι τα ίδια είναι", του "δεν αλλάζει τίποτε", του "θα κάνω αποχή και θα τους τιμωρήσω" και δεν συμμετείχαμε πουθενά, αφήσαμε άλλους να παίρνουν αποφάσεις που αφορούν στη ζωή και στο μέλλον μας.

Δεν μιλάω φυσικά ούτε και μ' ενδιαφέρουν εκείνοι που δολίως αποσύρθηκαν στον καναπέ του παίρνοντας ανταλλάγματα, συνήθως ένα βόλεμα για αυτούς ή τα παιδιά τους, αυτοί πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν αλλά είναι λίγοι σε σχέση μ' εμάς.

Είναι στη φύση τους αυτή η συμπεριφορά. Δεν αλλάζει.Έτσι κι αλλιώς αυτός είναι ο τρόπος που ζουν. Είναι απομονωμένοι από τα δρώμενα της αληθινής κοινωνίας την οποία την περιφρονούν συνειδητά.

Σε τι οφελεί και διαφέρει να είσαι πλούσιος και ισχυρός όταν ζεις κι εσύ σε μολυσμένο περιβάλλον και δεν μπορείς να χαρείς τον ήλιο και τις ομορφιές αυτού του πλανήτη; Αυτό συμβαίνει γιατί ο κάθε μικρομεσαίος ανθρωπάκος στη γή θέλεινα έχει σπίτι, ψυγείο, αυτοκίνητο, τηλεόραση, διακοπές και χιλιάδες πράγματα ακόμη.

Αφού λοιπόν πλουτίσαμε με το να του δημιουργήσουμε με το lifestyle και τη διαφήμιση χιλιάδες ανάγκες και φτιάξαμε βιομηχανίες που μόλυναν το περιβάλλον, για να του πουλήσαμε όλα αυτά, τώρα θέλουμε καθαρό περιβάλλον για να χαρούμε τα πλούτη μας και τη ζωή μας χωρίς όμως εμείς οι ίδιοι να στερηθούμε τίποτα όπως το δικαίωμα να μολύνουμε το περιβάλλον με τα τζιπ και τις θαλαμηγούς μας.

Γι αυτό θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε τον μικρομεσαίο ανθρωπάκο απο τώρα να ζεί με λιγότερα. Ότι γίνεται και στην Ελλάδα τώρα δηλαδή. Έμεις τα φάγαμε εσείς ζήστε με λιγότερα για να σωθούμε και να συνεχίσουμε να τρώμε.

Όταν λοιπόν όλοι οι υπόλοιποι σκεπτόμενοι πολίτες που νοιώθουμε καθημερινά "στο πετσί μας" τις συνέπειες αυτής της πολιτικής αφήσουμε κατ' αρχάς τους καναπέδες και την ασφάλεια της κριτικής και της αμπελοφιλοσοφίας από το σπίτι ή το καφενείο και με τους συναδέλφους, τη γειτονιά, την υπόλοιπη κοινωνία πάρουμε μέρος μέρος σε δράσειςπου μας αφορούν, τότε η συλλογικότητα που θα αναπτυχθεί θα βρει μόνη της το δρόμο είτε χρειαστεί κάποιον για οδηγό είτε όχι.

ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ...

Μια χώρα η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας χρειάζεται σοβαρή κυβέρνηση και ένα ακόμα σοβαρότερο πρωθυπουργό. Οι ερασιτεχνικοί πειραματισμοί δεν δείχνουν μόνο έλλειψη σοβαρότητας, είναι και επικίνδυνοι για τη χώρα.

Η αύξηση των υπουργών και υφυπουργών, η πατέντα των αναπληρωτών υπουργών το νέο αλαλούμ με τις αρμοδιότητες, είναι στοιχεία που δυναμιτίζουν εξ' αρχής τη λειτουργία της κυβέρνησης.
Ορισμένα παραδείγματα:

Σε μια εποχή σκληρής λιτότητας, όταν κόβει τις συντάξεις, ποιος ο λόγος να φορτώσει τον κρατικό προϋπολογισμό με 11 παραπάνω υπουργούς, μαζί με συμβούλους και παρατρεχάμενους; Αλήθεια πόσο επιβαρύνεται ο κρατικός προϋπολογισμός από τα νέα υπουργικά γραφεία;

Κατά ποια λογική υπουργοί που έφυγαν από ένα υπουργείο μετακόμισαν σε ένα άλλο; Αν ήταν επιτυχημένοι γιατί έφυγαν; Και ήταν αποτυχημένοι γιατί στάλθηκαν να αποτύχουν και αλλού; Γιατί δεν μπορεί να φανταστεί κανείς ότι οι μετακινηθέντες ή οι μετονομασθέντες, είχαν κρυφά ταλέντα που ανακαλύφθηκαν τώρα και τους έδωσαν την ευκαιρία να το αποδείξουν.

Σε τι εξυπηρετεί να δημιουργούνται πολιτικές ηγεσίες σε ορισμένα υπουργεία ακόμη και με τέσσερα άτομα, όταν θα μπορούσαν κάλλιστα να λειτουργήσουν με λιγότερα; Και κυρίως σε τι εξυπηρετεί η τοποθέτηση προσώπων που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο, αλλά έχουν διάθεση να το χρησιμοποιήσουν για αυτοπροβολή και ήδη το κάνουν με συνεντεύξεις και άλλες δημοσιοσχεσίτικες παρεμβάσεις;

Από πού προκύπτει ότι ένας υπουργός φεύγοντας από το ένα υπουργείο για ένα άλλο, μπορεί να παίρνει μαζί του και αρμοδιότητες της αρέσκειας του; Και πώς γίνεται να μετακομίζουν τα πιο "επιτυχημένα" κυβερνητικά στελέχη σε υπουργεία αιχμής για να προωθήσουν το έργο που επιτελούν αυτά τα υπουργεία και όταν πάνε εκεί διαπιστώνουν ότι λείπουν οι αρμοδιότητες για την άσκηση των οποίων ορίσθηκε επιβεβλημένη η παρουσία τους;

Τι νόημα έχει το παιχνίδι με την ίδρυση - κατάργηση - ονοματοδοσία των υπουργείων, που αποκτούν βαρύγδουπους τίτλους άνευ περιεχόμενοι ενίοτε;
Πώς νοείται να τοποθετούνται σε υπουργεία που απαιτείται υψηλό κύρος και ειδικές γνώσεις, συν συγκεκριμένες ικανότητητες διαπραγμάτευσης, πρόσωπα που δεν συγκεντρώνουν αυτά τα χαρακτηριστικά; Ασκώντας το απόλυτο δικαίωμα του ο Πρωθυπουργός μπορεί να δώσει σε οποίον κρίνει ένα υπουργείο, αλλά με κανένα τρόπο δεν μπορεί να τον προικίσει ταυτόχρονα και με συγκεκριμένες ικανότητες. Ή με απαραίτητες δεξιότητες, όπως είναι πχ η καλή γνώση μιας τουλάχιστον ξένης γλώσσας...

Μπορεί να βρει κανείς και άλλες τραγελαφικές όψεις στο σχήμα που από προχθές ανέλαβε να κλείσει τις τρύπες που δεν μπόρεσε να κλείσει το προηγούμενο. Πως γίνεται όμως όλη αυτή η ανακύκλωση στην πολιτική ζωή του τόπου ποτέ δεν το κατάλαβα. Πως γίνεται να αποτυγχάνεις κάπου και να πετύχεις αλλού κι αν όχι κι εκεί, κάπου αλλού πάλι;

Αυτά αρκούν για να θέσουν σε αμφισβήτηση τη σοβαρότητα των κριτηρίων που πρυτάνευσαν σ' αυτόν τον ανασχηματισμό...

ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΔΕΘ...

Χιλιάδες διαδηλωτές συμμετείχαν προχθές το απόγευμα σε τρεις μεγάλες πορείες προς την πλατεία ΧΑΝΘ, σε μικρή απόσταση από το Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο όπου μίλησε ο πρωθυπουργός. Για να διαμαρτυρηθούν για την κυβερνητική πολιτική επί τη ευκαιρία της επίσκεψης του Πρωθυπουργού και του συνόλου σχεδόν του υπουργικού συμβουλίου...

Χωρισμένοι όμως σε ομάδες ανά κόμμα, συνιστώσα, χρώμα, συντεχνία, κλπ, έδωσαν για τα μάτια του κόσμου το καθιερωμένο παρών και διαλύθηκαν ησύχως για ταβέρνες και καφετέριες...

Ο "κυρίαρχος λαός" φώναξε διάφορα συνθήματα, όπως το "κουφάλες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες", ώστε να μην μείνει καμμία αμφιβολία για τις προθέσεις του. Εν τέλει από το φώναξε φώναξε ο "κυρίαρχος λαός" βράχνιασε και αποφάσισε να πιει ένα καφεδάκι κάνοντας και τον απολογισμό του αγώνα του επί ματαίω ως συνήθως...

Τα μικρά ποσοστά των λεγόμενων "μικρών κομμάτων" είναι τόσο μικρά όσο και πρίν την κρίση (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΑ, Πράσινοι, ΛΑΟΣ έχουν σταθερά το πολύ 5 %, το "μεγάλο μικρό" ΚΚΕ δεν τσιμπάει και τίποτα συνταρακτικό). Τίποτα δεν άλλαξε, και νομίζω, έτσι πώς πάει δεν θ' αλλάξει. Ούτε η "αντιμνημονιακή" γραμμή του άλλου μεγάλου κόμματος εξουσίας ΝΔ δεν τραβάει καθόλου. Η "εναλλακτική λύση" που προτείνει δεν είναι αξιιόπιστη...

Για πολιτική μιλάμε. εφαρμόσιμη. Αντιπροτείνουν (αν το κάνουν, φυσικά) κάτι ανέφικτο και αυτοκαταστροφικό, το ακούει ο κόσμος, καταλαβαίνει πολύ καλά, κάθεται σπίτι του και μοιράζει την "ψήφο" του στα γκάλοπ μεταξύ Παπανδρέου και Κανένα.

Στη δεδομένη κατάσταση, η πίεση από την κοινωνία, με ειρηνικές μαζικές εκδηλώσεις, θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερη. Για να είναι τα μέτρα όσο γίνεται πιό δίκαια κοινωνικά. Για να μή επωμιστούν το βάρος της κρίσης αυτοί που δεν φταίνε, αυτοί που δεν τη δημιούργησαν. Αλλά αυτοί που είναι η αιτία της κρίσης.

Η χώρα μας είναι πλούσια, 26η στην παγκόσμια κατάταξη ΑΕΠ ανά κάτοικο: Υπάρχει αναλογικά υπερβολικά πολύς ιδιωτικός πλούτος, και έχουμε χρεωκοπημένο Δημόσιο γι αυτό ακριβώς: Οι δημόσιοι πόροι υπεξαιρέθηκαν από μια μικρή μειοψηφία ιδιωτών. Το μεγάλο φαγοπότι συνεχίζεται και θα συνεχίζεται.

Η πίεση της κοινωνίας για δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης είναι ανεπαρκής γαι πολλούς λόγους:

Και επειδή η ληστευμένη μεγάλη πλειοψηφία δεν έχει δυνατή φωνή, δεν είναι συνδικαλιστικά οργανωμένη, σε αντίθεση με την "εργατική αριστοκρατία¨των ΔΕΚΟ και τα διάφορα προστατευμένα "κλειστά επαγγέλματα"...

Και επειδή όσα κόμματα ισχυρίζονται ότι είναι με το "λαό", αριστερά, κεντρώα, δεξιά ή παρδαλά, άλλο 'λαό" έχουν στο νού τους, όχι τον μη ευνοημένο και έχοντα ανάγκη στήριξης.

Τέλος, επειδή όσοι προβάλλουν δήθεν ριζοσπαστικές διεξόδους (π.χ. παύση πληρωμών, διώξιμο της τρόικας, έξοδο από την ΕΕ, επιστροφή στη δραχμή κτλ), προβάλλουν στόχους εκτός πραγματικότητας που άν ήταν πραγματοποιήσιμοι θα ήταν άκρως αυτοκαταστροφικοί. Και ο απλός, όχι και τόσο πολιτικοποιημένος κόσμος, το καταλαβαίνει αυτό.

Αυτοί οι υπερβολικά πονηροί ή υπερβολικά αφελείς πολιτικοί θα συνεχίσουν κατά τις συνήθειες τους. Αλλά εμείς οι πολίτες οφείλουμε να τα βγάλουμε πέρα, χωρίς πολλές αισιοδοξίες και χωρίς πολλές απαισιοδοξίες. Θ' αγωνισθούμε όμως χωρίς την καθοδήγηση τους για το δικό μας καλό, όχι γιά να γίνουμε πολιτική προίκα φαντασιόπληκτων, πολιτικο-οικονομικών κερδοσκόπων ή μετανοημένων εκ των υστέρων...

Και τι εξυπηρετεί αυτή η ετήσια κυβερνητική "συνήθεια"; Πόσο "διεθνής" είναι ακόμη αυτή η έκθεση; Και ποια είναι η μετρήσιμη προστιθέμενη αξία που δημιουργεί στην Εθνική Οικονομία; και γιατί άραγε να έρχεται κάθε χρόνο ο Πρωθυπουργός για να κάνει τα εγκαίνια, αφού γνωρίζει πως αυτό θα δημιουργήσει επεισόδια, καταστροφές και θα απαιτήσει την γιγαντιαία κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού και της αστυνομίας; Σκέφθηκε άραγε κανείς πόσο κοστίζει όλη αυτή η παράτα;

JACK FROST (MOVIE)...

The Groundhog tells the story of how for once, Jack Frost became human, and helped a knight win his lady love...

ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ 2. ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΣΤΗ ΒΙΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική κοινωνική ταινία του Γ. Μυλωνά από το 1984.

Τρεις νεαροί είχαν καταλήξει στις φυλακές ανηλίκων επειδή είχαν βουτήξει μια τσάντα με τρία εκατομμύρια. Μετά από μερικά χρόνια αποφυλακίζονται γεμάτοι από τις εμπειρίες που έζησαν όλα αυτά τα χρόνια κλεισμένοι στις φυλακές.

Σκοπός τους είναι να αρχίσουν μια καινούρια ζωή αποφεύγοντας όλα τα λάθη και τους τεντυμποϊσμούς του παρελθόντος.

Για κακή τους τύχη όμως...

Και σε πλήρη οθόνη:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-1255526323253507333&hl=el&fs=true

ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΠΝΙΣΤΗΣ...

Από ένα χωρίο των Κεραμιών κατέβηκε στο νοσοκομείο ο Στρατιδοστελής να κάνει εξετάσεις για έναν ελαφρύ μα επίμονο πόνο που ένοιωθε για μέρες στο γόνατο, μετά από πέσιμο στην μαδάρα.

Ένα κουλούρι έτρωγε όταν έφτασε στην πόρτα του νοσοκομείου και για να μην τον δούνε οι γιατροί να τρώει την ώρα της εξέτασης, έβαλε το υπόλοιπο που κρατούσε, κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο του κουλουριού μαζεμένο στο στόμα του, όπως προχωρούσε στον μακρύ διάδρομο.

Μερικά σπυριά σισάμι όμως του κάτσανε στον λαιμό όπως ήταν μπουκωμένος, με αποτέλεσμα να ξεροβήχει συχνά - πυκνά για να τα ξεκολλήσει, μα κείνα επιμένανε και κρατούσανε καλά εκεί που ήταν σφηνωμένα...

Νεόκοπο γιατρουδάκι τον είδε όταν μπήκε στην αίθουσα αναμονής και κοιτάζοντας τον αφ΄υψηλού του είπε:

- Να το κόψεις το τσιγάρο παππού, δεν βλέπεις πως βήχεις συνέχεια εξαιτίας του...

- Δεν κάπνισα ποτέ μου παιδί μου, είπε ο Στρατιδοστελής στο νεαρό γιατρουδάκι, πράγμα που ήταν αλήθεια, μια ζωή ορεισίβιος και μοναχός του στα βουνά, που να το γυρεύει το τσιγάρο εκεί πάνω, μα ο άλλος επέμενε να τον προσβάλλει μπροστά στον κόσμο που τους κοίταζε...

- Άστα αυτά παππού από μένα, μόλις σε είδα κατάλαβα πως καπνίζεις αρειμανίως, θα κάνεις σίγουρα τρία πακέτα τη μέρα, σου έβγαλε το κακό στον λάρυγγα, στο τέλος θα σε ξεκάνει το τσιγάρο και θα πας πριν την ώρα σου...

Τότε ήταν που του έριξε τον πρώτο πάσπαλο ο Στρατιδοστελής του επιστήμονα...

Κατάλαβε τη επιστημοσύνη του νέου που σίγουρα θα "σπούδασε" ιατρική σε καμιά Βουλγαρία ή Ρουμανία και πήρε πτυχίο κι αυτός ανάμεσα σε πολλούς άλλους, δίνοντας 2 τενεκέδες λάδι σε πεινάλες καθηγητές, που τώρα το έπαιζε ειδικός στους χωριάτες κι έβγαζε επιτόπου διαγνώσεις επί αγνώστων, χωρίς να τους ρωτήσει καν γιατί ήρθαν στο νοσοκομείο...

Ακολούθησαν και δεύτερος και τρίτος κι αρκετοί πάσπαλοι ακόμη στον καφά του του γιατρουδάκου που το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να σκύφτει και να σκούζει ενώ τον καταχέριαζε ο άλλος με τις τριχωτές και γερές χερούκλες...

Όταν βαρέθηκε να του κολλά, τον παράτησε και γύρισε να φύγει προς αναζήτηση καλύτερου και ειδικότερου γιατρού, κουτσαίνοντας ακόμη ελαφρά, μουρμουρίζοντας μέσα από τα δόντια του:

- Που σε βρήκα κι εσένα επιστήμονα να μου βγάλεις από το σισάμι τον καρκίνο, χωρίς να έχω φουμάρει ποτέ μου όπως λες...

Και πιο δυνατά να τον ακούσουν όλοι οι παραβρισκόμενοι:

- Που να είχα και πράμα σοβαρό και να έπρεπε να με εξετάσει κιόλας τούτος!!!

ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ: ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ...

Το βρήκα σε συνδρομητικό newletter και το αναδημοσιεύω αυτούσιο, να το διαβάσει όσο γίνεται περισσότερος κόσμος:

Επειδή δεν θυμόμαστε και πολλά από την στατιστική στο πανεπιστήμιο, και επειδή αυτό αποκλείεται να γίνει ποτέ θέμα στις πανελλαδικές εξετάσεις...

Άσκηση 1

Να βρεθεί: Η πιθανότητα να συμβεί τρεις φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί. Παππούς, Γιος και Εγγονός της ίδιας οικογένειας. ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ ΜΙΑ!

Άσκηση 2

Να βρεθεί: Η πιθανότητα να συμβεί επτά φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (κατοίκων έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί Πατέρας και Γιος.

Οι απαντήσεις

A) Aπό παππού σε γιο και εγγονό:

O Δημήτριος Pάλλης (1844-1921) πέντε φορές πρωθυπουργός (1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21).
O γιος του Iωάννης (1878-1946) μια φορά (κατοχικός 1943-44).
Γιος και εγγονός ήταν ο Γεώργιος (1918-2006) μια φορά πρωθυπουργός ( 1980-81).
Aξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Pάλλης ήταν και εγγονός πρωθυπουργού από τη μητέρα του (κόρη του Γ. Θεοτόκη).
O Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) τέσσερις φορές πρωθυπουργός (1944, 1944-1945, 1963 και 1964-65 ).
O Aνδρέας Παπανδρέου (1919-1996) τρεις (1981-85, 1985- 89 και 1993-96).
Γιος και εγγονός είναι ο Γιώργος μόλις άρχισε την πρώτη θητεία.
O Διομήδης Kυριακός (1811-69) κατέκτησε το αξίωμα μια φορά (1863).
Tο ίδιο και ογδόντα χρόνια αργότερα (1949) ο εγγονός του Aλέξανδρος Fιομήδης - Kυριακός (1875-1951)
Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να προστεθεί άλλη μια περίπτωση.
Πρόκειται για τον Γεώργιο Kουντουριώτη (1782-1858) , που κάθισε στην καρέκλα μια φορά (1848) και ο εγγονός του Παύλος (1855-1935) έγινε Πρόεδρος της Fημοκρατίας (1924-1929).

B) Aπό πατέρα σε γιο:

O Σπυρίδων Tρικούπης (1788-1873) υπήρξε ο πρόεδρος του πρώτου νεοελληνικού υπουργικού συμβουλίου (1833).
O γιος του Xαρίλαος (1832-1896) διατέλεσε εφτά φορές πρωθυπουργός ((1875, 1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3 και 1893-1895).
O Θρασύβουλος Zαΐμης (1825-1889) δυο φορές πρωθυπουργός (1869-70 και 1871).
O γιος του Aλέξανδρος οχτώ φορές πρωθυπουργός (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1929-1935).
Aς προστεθεί ότι ο Aνδρέας πατέρας του πρώτου και παππούς του δεύτερου είχε διατελέσει πριν την έλευση του Kαποδίστρια και μετά τη δολοφονία του πρόεδρος της «Διοικητικής Eπιτροπής Eλλάδος» (αξίωμα ανάλογο του πρωθυπουργού).
O Eλευθέριος Bενιζέλος (1864-1936) εννιά φορές πρωθυπουργός (1910-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-29, 1929-32, 1932, 1932-33, 1933).
O γιος του Σοφοκλής ορκίστηκε πέντε φορές (1944 και κατά διαστήματα το 1950-51). O Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) τέσσερις φορές (1899-1901, 1903 και 1903-05 .
O γιος του Iωάννης (1880-1961) μια (1950).
Το ξαναγράφω αυτό έγινε ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ σε 189 χρόνια!

ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ ''ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"!

Είμαστε το μόνο έθνος στην ιστορία που απαίτησε δυο φορές ξένο βασιλιά για να τον κυβερνήσει και τους εξόρισε σχεδόν όλους, μεταξύ άλλων με το πρόσχημα ότι, σαν υπερήφανοι Έλληνες, δεν δεχόμαστε την κληρονομικότητα.

Είμαστε ή δεν είμαστε Έθνος ανισόρροπων; (Ή μήπως συμφωνήσαμε ποτέ σιωπηλώς πως η εξουσία στην Ελλάδα πρέπει να είναι αποκλειστικά υπόθεση κάποιων "εκλεκτών" οικογενειών);

"...Σ' αυτόν τον τόπο των παράλληλων μονόλογων, όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι..." Γιώργος Σεφέρης

Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ...

Ο δωδεκάλογος της επιτυχίας. Κατά βάθος, όλα είναι στο χέρι μας...

ΦΤΩΧΟΙ ΚΑΙ ΘΕΟΣ...

Έρευνα που διεξήχθη σε 114 κράτη του κόσμου, έδειξε πως το 84% του παγκόσμιου πληθυσμού θεωρεί τη θρησκευτικότητα σημαντική. Οι χώρες με τους πιο θρησκευόμενους πληθυσμούς είναι οι σχετικά φτωχότερες του πλανήτη, εκτός από τις ΗΠΑ, όπου παρά την πρόοδο ανθεί μια ιδιότυπη θρησκευτικότητα τα τελευταία χρόνια.

Όπως διπίστωσαν οι αναλυτές, η σχέση μεταξύ θρησκείας και ανέχειας είναι ισχυρή και έχει να κάνει με τη βοήθεια της θρησκευτικότητας στο να αντέχει κάποιος τα δεινά που του επιφυλάσσει η ζωή. Η θρησκεία γίνεται βασικό όπλο ελέγχου της μάζας ανά την υφήλιο Οι φουκαράδες έχουν τη φτώχια τους με συγκεκριμένα αίτια, τους μπερδεύουν υπαρξιακά οι παπάδες κάθε θρησκείας και δόγματος και τους αποτελειώνουν για τα καλά, θεωρώντας τους εφ' όρου ζωής ποίμνιο (προβατάκια που έχουν ανάγκη καθοδήγησης). Πουλώντας τους ελπίδα με το να τους επαναλαμβάνουν συχνά - πυκνά το "Υπομονή που δεν περνάτε καλά τώρα σε τούτη τη ζωή λένε μετά, θα φάτε καλά στην άλλη ζωή"....

Ο Θεός είναι η τελευταία ελπίδα του αδυνάτου που αναγκαστικά είναι και ταπεινός.
Οι ταπεινοί άνθρωποι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον Θεό.

Απολύτως λογικά τα συμπεράσματα της έρευνας θα έλεγα. Αυτό δεν εξηγεί ούτε αποδεικνύει την ύπαρξη μιας ανώτερης θεϊκής δύναμης, αιτιολογεί όμως την ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε κάτι ανώτερο, πέρα από τα δικά του όρια, σε κάτι εξωπραγματικό όταν περνάει δύσκολες στιγμές...

Οι αλαζόνες άνθρωποι είναι ουσιαστικά άθεοι γιατί νομίζουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι τους και ότι δεν χρειάζονται κανέναν πάνω από το κεφάλι τους. Οι αλαζόνες είναι αυτοί που καταλήγουν να γίνονται υλιστές, ναρκισσιστές και σε τελική ανάλυση, καταστροφικοί για τον εαυτό τους και τις κοινωνίες στις οποίες ζουν.

Και τα παραλειπόμενα:

Το περίεργο είναι πως και οι πλούσιοι και ισχυροί τον Θεό επικαλούνται για να σφάξουν τους φτωχούς με πολέμους και γενοκτονίες. Τον δικό τους Θεό βέβαια!

Θεέ "μου", Είναι η συνηθισμένη επίκληση στον Θεό. Μόνο που σχεδόν κανένας δεν προσέχει την δεύτερη λέξη της επίκλησης, αυτό το "μου". Όλοι μένουν και ασχολούνται με την πρώτη λέξη "Θεέ". Η θρησκευτικότητα τελικά είναι προσωπική υπόθεση: Με το Θείο (σ΄ όποιο Θείο κι άν πιστεύει κανείς) επικοινωνεί μόνον κατά μόνας, πρόσωπο με πρόσωπο". Λέει "Χριστέ ΜΟΥ, Παναγία ΜΟΥ", ποτέ "Χριστέ ΜΑΣ, Παναγία ΜΑΣ".

Αυτοί που πετυχαίνουν στη ζωή και πλουτίζουν είναι όσοι κυριολεκτικά δεν έχουν τον Θεό τους...

Ξεπέρασμα της θρησκείας σαν απατηλής ευτυχίας του λαού σημαίνει ταυτόχρονα την απαίτηση της πραγματικής του ευτυχίας. κάτι που γίνεται πολιτική και ενοχλεί - ξεβολεύει τους "επαγγελματίες" διαχειριστές της...

Όλοι οι ένδοξοι και μεγάλοι πολιτισμοί τής ανθρωπότητας ήταν εντέλει ένθεοι. Μόνο ο τωρινός δυτικός είναι κατά βάθος άθεος, που είναι ο λόγος για τον οποίο μέχρι τώρα άκμαζε υλικά (τώρα αρχίζει να χάνει το πλεονέκτημα αυτό) ενώ παράλληλα παράκμαζε και παρακμάζει ηθικά...

ΓΕΝΙΑ ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗΣ...

Διαβάζω συχνά στον τύπο και το διαδίκτυο ολόκληρες αναλύσεις για την αποχαύνωση του νεοέλληνα, την αδιαφορία και την απραξία του έναντι της σημερινής δύσκολης οικονομικής κατάστασης, το διεθνές στρίμωγμα της χώρας, την έλλειψη χρήματος που οδηγεί σε περικοπές, κτλ.

Δεν έφυγε όμως ποτέ το δημόσιο ή ευρωπαϊκό - κοινοτικό χρήμα από την Ελλάδα, εδώ είναι, σε Ελληνικά χέρια. Σε πονηρά ιδιωτικά χέρια.

Ένα μικρό μειοψηφικό τμήμα του λαού ιδιοποιήθηκε δημόσιους πόρους τους μετέτρεψε σε ιδιωτικές μεζονέτες και εταιρικές offshore και καλοπερνά στην Μύκονο κι αλλού. Ο λοιπός πλειοψηφικός λαός απλώς υπέστη την υπεξαίρεση και είτε φθονεί αυτούς που τα κατάφεραν και περιμένει τη σειρά του στην αρπαχτή, είτε αρκείται στα ψίχουλα που του ρίχνουν και την "ησυχία" του.

Δημογραφικό σφρίγος κάκιστο, γεωπολιτικοί συσχετισμοί επικίνδυνοι, οργανωμένες κοινωνικές ομάδες με συνεχή κλισέ και συντεχνιακά συμφέροντα έναντι των πολλών, θεσμοί ανυπόληπτοι και διάτρητοι από την διαφθορά.

Η πραγματικότητα είναι οτι ο μέσος Έλληνας έχει πλήρη συναίσθηση της δύσκολης περιόδου που διανύουμε, καθώς το βιώνει καθημερινώς. Νιώθει όμως εγκλωβισμένος σε μια χαώδης κινούμενη άμμο που η κάθε σπασμωδική του κίνηση είναι εις βάρος του και έτσι περιμένει παραιτημένος και αποστασιοποιημένος το τέλος του.

Πλήρης ανασφάλεια για ένα αβέβαιο μέλλον, που δεν μπορεί καν να σχεδιαστεί λόγω απρόβλεπτων παραγόντων. Οπότε σου λέει ο άλλος αφού δεν περιμένω τίποτε από κανένα μόνο το τομάρι μου με ενδιαφέρει.

Το ένα κόμμα παίρνει τα καταστροφικά μέτρα. Το άλλο κόμμα που θα μπορούσε με δυναμικές πολιτικές να ανατρέψει την καταστροφική αυτή κατάσταση με ειρηνικό τρόπο και κοινοβουλευτικές διαδικασίες, δεν θέλει να το κάνει τώρα.

Κάποιοι κομματικοί διαδηλώνουν σε ατέρμονα αγώνα από συνήθεια κι άλλοι οι πολλοί παραμένουν χαλαρά καναπεδάτοι και θα περιμένουν τις εκλογές για να δείξουν την δυσαρέσκειά τους...

Ελάχιστοι προσπαθούν να αντιδράσουν με τον τρόπο τους και να επηρεάσουν. Η μαζική κουλτούρα της χώρας όμως βρίσκεται στα χέρια ανοήτων στα Μ.Μ.Ε. Χωρίς παιδεία, χωρίς όραμα, χωρίς ένα πρότυπο ανθρώπου και πολίτη. Εγκλωβισμένοι όλοι με τους βαρβάρους εδώ ζούμε στην κοινωνία της παραίτησης.

Έχει φροντίσει το σύστημα για αυτούς από καιρό. Άλλους τους εξαγόρασε να παπαγαλίζουν, άλλους τους έδιωξε στην αλλοδαπή, άλλους τους κατέστησε αόρατους, και όλους μαζί τους λοιδορεί επειδή δεν είναι του lifestyle.

Δε μπορεί κανείς να απαιτεί απο τον μέσο πολίτη, που καθημερινώς αγωνιά και μάχεται να ανταπεξέλθει στην δική του καθημερινότητα, να κάνει την υπέρβαση.

Ούτε απο ανθρώπους κατώτερης αντίληψης (που γι αυτό δυστυχώς φταίει η πολιτεία με τη συνεχή υποβάθμιση της παιδείας) να σώσουν τον τόπο.Το πιθανότερο είναι να εξεγερθούν άναρχα χωρίς στόχους και ιδεολογία.

Είναι ένα κλικ πριν την ολική αποχαύνωση που πλέον έχει καταλάβει τους ιδίως τους νεώτερους που διαπιστώσανε ότι οι γηραιότεροι είτε δημιουργήσανε είτε ανεχτήκανε το σημερινό βδελυρό σύστημα.

Είναι οι άνθρωποι που βλέπουν τα όνειρα τους να καταστρέφονται έναντι των μεγαλυτέρων που έστω και κουτσά στραβά τη ζωή τους τη ζήσανε και την οικογένειά τους την κανανε, αλλά και που έστω έχουνε όνειρα, σε σχέση με τους νεαρότερους που ύψιστες αξίες έχουνε την Τζούλια, τα videogames και το iPhone.

Το αν και πότε θα γίνει κάποια "επανάσταση" δεν είναι σίγουρο.

Το σιγουρο είναι ότι αν γίνει, θα γίνει μεσημέρι: Την ώρα που πεινάει ο λαός και ξυπνάνε οι ανέμελοι φοιτητές...

Όπως αποδεικνύεται άλλωστε από το κατάντημα της γενιάς του Πολυτεχνείου, η ιστορία είναι αμείλικτα ειρωνική...

THE BATTLE OF EL ALAMEIN (MOVIE)...

An epic WW II classic film about courage and victory. It's the US Army and the Brits VS Rommel in a battle for desert supremacy...

Ο ΠΡΑΣΙΝΟΦΡΟΥΡΟΣ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική κωμωδία του 1982, που πραγματεύεται μεταξύ σοβαρού και αστείου το καθεστώς διακυβέρνησης τα πρώτα χρόνια της "Αλλαγής", με "πρασινοφρουρούς" σε κάθε δημόσια υπηρεσία, βύσματα, ρουφιανιές, γλυψίματα για αναρρίχηση, κλπ.

Θυμίζει το παρελθόν της κομματικής διακυβέρνησης που αν το συγκρίνουμε με το παρόν 30 χρόνια μετά, δεν θα βρούμε πολλές διαφορές...

Αν και τα χρόνια αυτά πολλά άλλαξαν, τα απολιθωμένα Ελληνικά κόμματα παρέμειναν ίδια, στηρίζοντας την δύναμη τους κυρίως στα ρουσφέτια...

Και σε πλήρη οθόνη:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=2749850334736448401&hl=el&fs=true

MONO TO ΤΣΙΓΑΡΟ;

Το τσιγάρο βλαβερό μεν, δεν μπορεί όμως να δαιμονοποιείται και για όλα.

Υπάρχουν και άλλες αιτίες που βλάπτουν την υγεία με την ανοχή πάντα του "φιλεύσπλαχνου" κράτους μας.

Ασχολείται κανείς με το άγχος που δημιουργεί το ιδιο το σύστημα;

Ασχολείται κανείς με το τι τρώμε και πίνουμε;

Ασχολείται κανείς με τη μόλυνση και το περιβάλλον στους χώρους εργασίας και οχι μόνο; Και τόσα άλλα πολλά...

Τέλος ενα προϊόν που φορολογείται και πωλείται ελεύθερα από χιλιάδες περίπτερα, πως μετά ποινικοποιείται και διώκεται για τις βλαβερές συνέπειες από την χρήση του;
Γιατί να μη μπορεί κάποιος να επιλέξει αν θέλει να πάει σ ένα μαγαζί καπνιζόντων η μη καπνιζόντων;

Σε χώρες που εφαρμόστηκε προτού από την Ελλάδα, αρχίζουν και το ξανασκέπτονται. Ήδη σιγά - σιγά κάνουν την εμφάνιση τους ειδικά διαμορφωμένοι χώροι γι αυτούς που επιθυμούν ν΄ανάψουν και ν΄απολαύσουν ενα τσιγαρο χωρίς να ενοχλούν τους μη καπνίζοντες.

Τέλος, για την την οικονομική διάσταση του θέματος πολλές επιχειρήσεις εστιάσεως - διασκεδάσεως που ήδη στριμώχνονται από την κριση, θα βάλουν λουκέτο μια ώρα αρχίτερα. Με αυτή τη λογική γιατι δεν σταματούνε και τη χρήση των οχημάτων που με τις εκπομπές ρύπων κάνουν κυρίως στις μεγαλουπόλεις την ατμόσφαιρα αποπνικτική;

Το τσιγάρο μαζί με τη ζημιά στην υγεία του καπνιστή που με πολυετή χρήση προκαλεί, εχει και κάτι θετικό για ατούς όπως ισχυρίζονται: είναι αγχολυτικό, γι αυτό σε πολλές χώρες απο την απαγόρευση έχουν εξαιρεθεί τα σωφρονιστικά ιδρύματα, οι ψυχιατρικές κλινικές και οι στρατώνες. Καλό είναι ο καθένας/μια να συνειδητοποιήσει από μόνος του πως πρέπει να προστατεύει την υγεία του.

Η όλη διαδικασία απαγόρευσης με το ζόρι από κάποιους αποφασίζοντες κυβερνώντες, αλλού στοχεύει και όχι βέβαια στην βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης μιας κοινωνίας που καθημερινά εξαθλιώνεται πολλαπλώς από τους υποκριτές δήθεν "σωτήρες" της.

Προς το παρόν ως ανέκδοτο αντιμετωπίζουν την απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους οι περισσότεροι πολίτες και θ΄ακολουθήσουν καυγάδες με τα παράσιτα - δημοτικούς μπάτσους που θα σουλατσάρουν και θα παριστάνουν τους τιμητές, όχι βέβαια στους φίλους τους και κολλητούς, μα στους άλλους με την επιβολή προστίμων.

Όπως με τα αυτοκίνητα που το παρκάρισμα ή την στάση τους υποτίθεται πως ελέγχουν.

Είδαμε πρόσφατα πόσο εύκολα μπορεί να δημιουργηθεί πανικός με δήθεν πανδημίες από τα συνεργαζόμενα ΜΜΕ.

Οι συνεχείς παρεμβάσεις για καθημερινά θέματα είναι συνεχή test για να δουν πόσο εύκολα δεχόμαστε ή απορρίπτουμε τον πάσης φύσης έλεγχο στην ζωή μας...

ΠΕΡΙ ΒΙΑΣΜΟΥ...

Πολλές φορές μιλάμε για βιασμούς. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός άνθρωπος από τη γυναίκα που βγάζει τα βυζιά της απέξω, που φοράει τη φούστα και φαίνεται η κιλότα της, εγώ νομίζω όπως τη βία τη ζητάει η ίδια, θέλει να τη βιάσουν. Δεν καταλαβαίνω γιατί η αστυνομία πιάνει τον άνθρωπο που τη βίασε και τον βάζει μέσα και δεν βάζει αυτή την ίδια που τον προκαλεί.

Αφού η φύση τον σπρώχνει να το κάνει αυτό.

Ποιος είναι αλήθεια ο πιο ζωντανός άνθρωπος; Ο γεροηλίθιος που κάθεται στο σπίτι του και δεν έχει κανένα ερωτισμό μέσα του ή εκείνος που, ρισκάροντας τη ζωή του, την ίδια την ελευθερία του, επιτίθεται σ' ένα πλάσμα σεξουαλικό και θέλει να το φιλήσει, να το αγκαλιάσει, να το σφίξει; Μα γιατί, ποιος είναι ο πιο καλός;

Και πώς η ζωή θα γινότανε πιο ενδιαφέρουσα; Με κείνους τους ανέραστους που δεν συγκινούνται μπροστά στο φαινόμενο ή με κείνους που το πάθος ξεχειλίζοντας, τους κάνει να επιτεθούν;

Και δεν είναι ωραίο πράγμα στο κάτω-κάτω, η επίθεση βρε παιδί μου. Να καταλάβεις αυτό το πράγμα που η φύση έπλασε προκλητικό, να το γευτείς, να το χαρείς;

(Κώστας Τσόκλης)

ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ...

Από την 1η Σεπτεμβρίου υποτίθεται πως το Ελληνικό κράτος θα λειτουργήσει στοιχειωδώς σοβαρά και θα επιβάλλει την απαγόρευση του καπνίσματος...

Εστιατόρια, καφετέριες, μπαρ, κινηματογράφοι, θέατρα, χώροι άθλησης, αίθουσες αναμονής, χώροι εργασίας, νοσοκομεία, αλλά και μέσα μεταφοράς, όπως είναι τα ταξί μπαίνουν από σήμερα σε μία νέα εποχή. Εξαιρούνται μόνο τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης που εξασφάλισαν παράταση ως το επόμενο καλοκαίρι, σαν ικανοποίηση συντεχνιακού ζητήματος κι εδώ. Οι εξαιρέσεις στον αντικαπνιστικό νόμο δόθηκαν σε όσους ούτως ή άλλως δεν θα τηρούσαν τις διατάξεις και θα εξευτέλιζαν για άλλη μια φορά το κράτος...

Δεν νομίζω ότι το μέτρο θα εφαρμοστεί καθολικά, σε λίγο καιρό θα είναι πάλι ανενεργό.

Το πρώτο καφενείο που θα τολμήσει να συμμορφωθεί με την απόφαση θα κλείσει σε λιγότερο από μια βδομάδα. Και στις πόλεις οι ιδιοκτήτες χώρων εστίασης ή διασκέδασης επικαλούνται την κρίση, ζητώντας από το κράτος κατανόηση. Είναι σίγουρο ενόψιν τοπικών εκλογών ότι θα κερδίσουν στην πράξη...

Οι περισσότεροι από τους καπνιστές ισχυρίζονται ότι καπνίζουν από επιλογή, πως θυσιάζουν ένα κομμάτι από την υγεία τους για την απόλαυση (τι απόλαυση αλήθεια δίνει το ρούφηγμα καπνού;) που χορηγεί το τσιγάρο.

Καπνίζουν επειδή είναι εξαρτημένοι από τη νικοτίνη. Οταν αναγνωρίσουν την εξάρτηση, θα καταλάβουν πως χρησιμοποιούν την απόλαυση ως άλλοθι προς τον εαυτό τους. Όμως όταν περιορίσουν τη σχέση τους με το τσιγάρο στα αυστηρά όρια της εξάρτησης, τότε θα χρειαστούν μόνο τον χρόνο για την αποβολή της νικοτίνης από τον οργανισμό τους. Ολα τα άλλα υποκατάστατα, κομπολόγια και ηλεκτρονικά τσιγάρα απλώς συντηρούν μία σχέση που πρέπει να τελειώσει...

Είναι η απαγόρευση του καπνίσματος μία σωστή απόφαση; Είναι. Μόνο που το σκεπτικό από την πλευρά του νομοθέτη περιέχει και αρκετή υποκρισία. Αν ως κράτος θέλεις να περιορίσεις τις αρνητικές συνέπειες του καπνίσματος στην υγεία των πολιτών σου, τότε εκτός από την απαγόρευση της χρήσης, καθιστάς απαγορευτική και την αγορά με μεγάλη αύξηση της τιμής μέσω της φορολογίας.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αυξάνεις σταδιακά τη φορολόγηση σε τέτοιο βαθμό, ώστε η αγορά τσιγάρων να αποτελεί μία τεράστια δαπάνη, αντίστοιχη αυτής που απαιτούν και τα παράνομα ναρκωτικά.

Βέβαια το κράτος δεν επιθυμεί να χάσει τα φορολογικά έσοδα γι' αυτό και το κόστος του καπνού θα παραμένει πάντα σχετικά προσιτό, θα είναι μία θυσία ανεκτή από τον όποιο προϋπολογισμό του καπνιστή.

Όμως πέρα από το κράτος υπάρχει και η κοινωνία που μπορεί να δώσει λύσεις και να καθαρίσει στην κυριολεξία την ατμόσφαιρα.

ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΕΣΣ...

Με τον Άκη Αγγελάκη LLM, SAC Dip. Authorized Trainer/Counselor (και καλό μου φίλο).

*******************************************************
Ο Άκης Αγγελάκης είναι από τους πρωτοπόρους επιστήμονες δασκάλους προσωπικής και επαγγελματικής επιτυχίας στην Ελλάδα. Με περισσότερες από δύο δεκαετίες εμπειρίας στη διδασκαλία βιωματικών σεμιναρίων για την ανάπτυξη προσωπικών ικανοτήτων και την επίτευξη επαγγελματικής επιτυχίας κι ευημερίας.

Έχει συνεργαστεί ως εξειδικευμένος σύμβουλος με μεγάλες επιχειρήσεις και κρατικούς οργανισμούς σε θέματα Παρακίνησης Ανθρώπινου δυναμικού, Ανάπτυξης Πωλήσεων, Επικοινωνίας, Επίτευξης Στόχων, Ομαδικότητας, Διοικητικών Ικανοτήτων και Ψυχολογίας της Επίτευξης.