Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΑΜΟΥΡΑΙ...

Μείνε ψύχραιμος. Ο θυμός δεν είναι επιχείρημα - Daniel Webster

Η αδικία και ο φόβος κάνουν τον άνθρωπο να θυμώνει. Ο θυμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσωρινή «παραφροσύνη» που παραμορφώνει την κρίση & περιορίζει τις επιλογές μας.

Κάποιοι άνθρωποι ζουν τις ζωές τους θυμωμένα, αντιδραστικά, με συναισθήματα αδικίας και ανισότητας. Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους, γιατί έτσι ξέρουν ότι η κρίση τους γίνεται περισσότερο ξεκάθαρη και η ζωή ξεδιπλώνει μπροστά στα πόδια τους τα καλύτερα δώρα της.

Μια φορά κι έναν καιρό ένα πολεμιστής Σαμουράι ταξίδεψε μέχρι τη μακρινή κατοικία ενός σοφού γέροντα μοναχού. Φτάνοντας εκεί τίναξε την πόρτα και βροντοφώναξε:

- Καλόγερε πες μου, ποια η διαφορά ανάμεσα στον παράδεισο και στην κόλαση;

Ο σοφός μοναχός έμεινε ήρεμος για μια στιγμή, καθισμένος πάνω στο χαλάκι του στο πάτωμα. Μετά γύρισε, τον κοίταξε και του είπε:

- Λες τον εαυτό σου πολεμιστή σαμουράι; Για δες τον εαυτό σου πιο καλά. Δεν είσαι παρά ένα ανθρώπινο ρετάλι...

- Τι είπες; βροντοφώναξε ο άλλος, απλώνοντας να πιάσει το σπαθί του...

- Βλέπω ότι θέλεις να πιάσεις το ξίφος σου. Όμως αμφιβάλω αν μπορείς με δαύτο να κόψεις το κεφάλι μια μύγας, είπε ο μοναχός.

Ο σαμουράι έχει θυμώσει τόσο πολύ που δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Έσυρε το ξίφος του από τη θήκη και το ύψωσε για να κόψει το κεφάλι του γέροντα μοναχού.

Εκείνη τη στιγμή ο καλόγερος κοίταξε μέσα στα φλογισμένα μάτια του και είπε:

- Γιε μου, αυτή είναι η πύλη της κόλασης...

Ο σαμουράι κατάλαβε ότι ο καλόγερος έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή του για να του μάθει αυτό το μάθημα. Κατέβασε το ξίφος και το έβαλε σιγά-σιγά στη θήκη του, υποκλίθηκε στο μοναχό και τον ευχαρίστησε για το μάθημα που του έδωσε.

- Φίλε μου, λέει ο μοναχός, Αυτή είναι η πύλη του παραδείσου...

Κρατάμε τα κλειδιά και από τις δύο πύλες στα χέρια μας. Στο ένα χέρι τα κλειδιά της πύλης του παράδεισου και στο άλλο μας χέρι τα κλειδιά της πύλης της κόλασης.

Η πύλη του παράδεισου αντιπροσωπεύει την εσωτερική γαλήνη, την ηρεμία την αυτοσυγκέντρωση και την κατανόηση του εαυτού μας και των άλλων ανθρώπων.

Η πύλη της κόλασης ξεκινάει από τη στιγμή που τα συναισθήματα του φόβου ή της αδικίας μας θυμώνουν, μας πλημμυρίζουν, μας κατακλύζουν. Τότε που χάνουμε το εύρος των επιλογών μας. Τότε που όλες οι πιθανές λύσεις οδηγούν μόνο σε μια, εκείνη του θυμού και της επίθεσης.

Δύσκολο πράγμα να κρατάς τα κλειδιά του παράδεισου στα χέρια σου. Είναι βαριά κλειδιά. Δεν μπορούν να τα σηκώσουν εύκολα πολλοί άνθρωποι. Γι΄ αυτό και προτιμούν τα ελαφριά κλειδιά της πύλης της κόλασης. Και μ΄ αυτά, ξεκλειδώνουν την πύλη.

Λησμονούν όμως πως μόλις μπουν μέσα, η πύλη αυτή κλείνει πίσω τους και αμπαρώνεται με ένα τόσο βαρύ λουκέτο που δύσκολα πια ανοίγει για να μπορούν να επιστρέψουν. Γι΄ αυτό ας μάθουμε να αντέχουμε το βάρος των κλειδιών της πύλης του παράδεισου και ας μην μπαίνουμε στον εύκολο πειρασμό να κουβαλάμε τα κλειδιά της βαρύτατης πύλης που οδηγεί στο σκοτάδι.

Τα κλειδιά για την πύλη του παράδεισου είναι η ηρεμία και η προσπάθεια να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας όταν όλα γύρω μας ασφυκτιούν και μας στραγγαλίζουν. Να μην παρασυρόμαστε από τις προκλήσεις των άλλων που μας θέλουν να αντιδρούμε θυμωμένα και όχι λογικά.

Ας μάθουμε να ελέγχουμε την αναπνοή μας, γιατί έτσι ελέγχουμε την ίδια τη ζωή και τα συναισθήματά μας. Αυτά τα τρία βήματα μπορεί να είναι η αρχή για πολλούς από σας, ώστε να γίνετε δυνατότεροι και να μπορείτε να κουβαλάτε μαζί σας τα κλειδιά της πύλης του παράδεισου που σας περιμένει.

Από τον φίλο μου Άκη Αγγελάκη