ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ...

Από την 1η Σεπτεμβρίου υποτίθεται πως το Ελληνικό κράτος θα λειτουργήσει στοιχειωδώς σοβαρά και θα επιβάλλει την απαγόρευση του καπνίσματος...

Εστιατόρια, καφετέριες, μπαρ, κινηματογράφοι, θέατρα, χώροι άθλησης, αίθουσες αναμονής, χώροι εργασίας, νοσοκομεία, αλλά και μέσα μεταφοράς, όπως είναι τα ταξί μπαίνουν από σήμερα σε μία νέα εποχή. Εξαιρούνται μόνο τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης που εξασφάλισαν παράταση ως το επόμενο καλοκαίρι, σαν ικανοποίηση συντεχνιακού ζητήματος κι εδώ. Οι εξαιρέσεις στον αντικαπνιστικό νόμο δόθηκαν σε όσους ούτως ή άλλως δεν θα τηρούσαν τις διατάξεις και θα εξευτέλιζαν για άλλη μια φορά το κράτος...

Δεν νομίζω ότι το μέτρο θα εφαρμοστεί καθολικά, σε λίγο καιρό θα είναι πάλι ανενεργό.

Το πρώτο καφενείο που θα τολμήσει να συμμορφωθεί με την απόφαση θα κλείσει σε λιγότερο από μια βδομάδα. Και στις πόλεις οι ιδιοκτήτες χώρων εστίασης ή διασκέδασης επικαλούνται την κρίση, ζητώντας από το κράτος κατανόηση. Είναι σίγουρο ενόψιν τοπικών εκλογών ότι θα κερδίσουν στην πράξη...

Οι περισσότεροι από τους καπνιστές ισχυρίζονται ότι καπνίζουν από επιλογή, πως θυσιάζουν ένα κομμάτι από την υγεία τους για την απόλαυση (τι απόλαυση αλήθεια δίνει το ρούφηγμα καπνού;) που χορηγεί το τσιγάρο.

Καπνίζουν επειδή είναι εξαρτημένοι από τη νικοτίνη. Οταν αναγνωρίσουν την εξάρτηση, θα καταλάβουν πως χρησιμοποιούν την απόλαυση ως άλλοθι προς τον εαυτό τους. Όμως όταν περιορίσουν τη σχέση τους με το τσιγάρο στα αυστηρά όρια της εξάρτησης, τότε θα χρειαστούν μόνο τον χρόνο για την αποβολή της νικοτίνης από τον οργανισμό τους. Ολα τα άλλα υποκατάστατα, κομπολόγια και ηλεκτρονικά τσιγάρα απλώς συντηρούν μία σχέση που πρέπει να τελειώσει...

Είναι η απαγόρευση του καπνίσματος μία σωστή απόφαση; Είναι. Μόνο που το σκεπτικό από την πλευρά του νομοθέτη περιέχει και αρκετή υποκρισία. Αν ως κράτος θέλεις να περιορίσεις τις αρνητικές συνέπειες του καπνίσματος στην υγεία των πολιτών σου, τότε εκτός από την απαγόρευση της χρήσης, καθιστάς απαγορευτική και την αγορά με μεγάλη αύξηση της τιμής μέσω της φορολογίας.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αυξάνεις σταδιακά τη φορολόγηση σε τέτοιο βαθμό, ώστε η αγορά τσιγάρων να αποτελεί μία τεράστια δαπάνη, αντίστοιχη αυτής που απαιτούν και τα παράνομα ναρκωτικά.

Βέβαια το κράτος δεν επιθυμεί να χάσει τα φορολογικά έσοδα γι' αυτό και το κόστος του καπνού θα παραμένει πάντα σχετικά προσιτό, θα είναι μία θυσία ανεκτή από τον όποιο προϋπολογισμό του καπνιστή.

Όμως πέρα από το κράτος υπάρχει και η κοινωνία που μπορεί να δώσει λύσεις και να καθαρίσει στην κυριολεξία την ατμόσφαιρα.