ΦΤΩΧΟΙ ΚΑΙ ΘΕΟΣ...

Έρευνα που διεξήχθη σε 114 κράτη του κόσμου, έδειξε πως το 84% του παγκόσμιου πληθυσμού θεωρεί τη θρησκευτικότητα σημαντική. Οι χώρες με τους πιο θρησκευόμενους πληθυσμούς είναι οι σχετικά φτωχότερες του πλανήτη, εκτός από τις ΗΠΑ, όπου παρά την πρόοδο ανθεί μια ιδιότυπη θρησκευτικότητα τα τελευταία χρόνια.

Όπως διπίστωσαν οι αναλυτές, η σχέση μεταξύ θρησκείας και ανέχειας είναι ισχυρή και έχει να κάνει με τη βοήθεια της θρησκευτικότητας στο να αντέχει κάποιος τα δεινά που του επιφυλάσσει η ζωή. Η θρησκεία γίνεται βασικό όπλο ελέγχου της μάζας ανά την υφήλιο Οι φουκαράδες έχουν τη φτώχια τους με συγκεκριμένα αίτια, τους μπερδεύουν υπαρξιακά οι παπάδες κάθε θρησκείας και δόγματος και τους αποτελειώνουν για τα καλά, θεωρώντας τους εφ' όρου ζωής ποίμνιο (προβατάκια που έχουν ανάγκη καθοδήγησης). Πουλώντας τους ελπίδα με το να τους επαναλαμβάνουν συχνά - πυκνά το "Υπομονή που δεν περνάτε καλά τώρα σε τούτη τη ζωή λένε μετά, θα φάτε καλά στην άλλη ζωή"....

Ο Θεός είναι η τελευταία ελπίδα του αδυνάτου που αναγκαστικά είναι και ταπεινός.
Οι ταπεινοί άνθρωποι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον Θεό.

Απολύτως λογικά τα συμπεράσματα της έρευνας θα έλεγα. Αυτό δεν εξηγεί ούτε αποδεικνύει την ύπαρξη μιας ανώτερης θεϊκής δύναμης, αιτιολογεί όμως την ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε κάτι ανώτερο, πέρα από τα δικά του όρια, σε κάτι εξωπραγματικό όταν περνάει δύσκολες στιγμές...

Οι αλαζόνες άνθρωποι είναι ουσιαστικά άθεοι γιατί νομίζουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι τους και ότι δεν χρειάζονται κανέναν πάνω από το κεφάλι τους. Οι αλαζόνες είναι αυτοί που καταλήγουν να γίνονται υλιστές, ναρκισσιστές και σε τελική ανάλυση, καταστροφικοί για τον εαυτό τους και τις κοινωνίες στις οποίες ζουν.

Και τα παραλειπόμενα:

Το περίεργο είναι πως και οι πλούσιοι και ισχυροί τον Θεό επικαλούνται για να σφάξουν τους φτωχούς με πολέμους και γενοκτονίες. Τον δικό τους Θεό βέβαια!

Θεέ "μου", Είναι η συνηθισμένη επίκληση στον Θεό. Μόνο που σχεδόν κανένας δεν προσέχει την δεύτερη λέξη της επίκλησης, αυτό το "μου". Όλοι μένουν και ασχολούνται με την πρώτη λέξη "Θεέ". Η θρησκευτικότητα τελικά είναι προσωπική υπόθεση: Με το Θείο (σ΄ όποιο Θείο κι άν πιστεύει κανείς) επικοινωνεί μόνον κατά μόνας, πρόσωπο με πρόσωπο". Λέει "Χριστέ ΜΟΥ, Παναγία ΜΟΥ", ποτέ "Χριστέ ΜΑΣ, Παναγία ΜΑΣ".

Αυτοί που πετυχαίνουν στη ζωή και πλουτίζουν είναι όσοι κυριολεκτικά δεν έχουν τον Θεό τους...

Ξεπέρασμα της θρησκείας σαν απατηλής ευτυχίας του λαού σημαίνει ταυτόχρονα την απαίτηση της πραγματικής του ευτυχίας. κάτι που γίνεται πολιτική και ενοχλεί - ξεβολεύει τους "επαγγελματίες" διαχειριστές της...

Όλοι οι ένδοξοι και μεγάλοι πολιτισμοί τής ανθρωπότητας ήταν εντέλει ένθεοι. Μόνο ο τωρινός δυτικός είναι κατά βάθος άθεος, που είναι ο λόγος για τον οποίο μέχρι τώρα άκμαζε υλικά (τώρα αρχίζει να χάνει το πλεονέκτημα αυτό) ενώ παράλληλα παράκμαζε και παρακμάζει ηθικά...