Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη μιας πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης, δέχεται τα πυρά των διεθνών οικονομικών οίκων για τον ανεπαρκή σχεδιασμό της οικονομικής πολιτικής της, σαν λαός είμαστε υπόλογοι στους Ευρωπαίους εταίρους μας λόγω της αναξιοπιστίας μας και οι Έλληνες πολίτες δεν είναι πρόθυμοι να υποστούν τα σκληρά μέτρα που θα τους επιβληθούν, αν και πολλοί σκεπτόμενοι κι όχι ψευτο-φιλολαϊκοί δημαγωγοί τα θεωρούν σωστά.
Εκτός όμως από τη σύγχρονη παγκόσμια οικονομική κρίση που έβγαλε στο φως αυτά που κρύβαμε κάτω από το χαλί, ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός της ελληνικής οικονομίας οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός ότι αυτή στηρίζεται στην παραοικονομία (παραεμπόριο, μαύρη εργασία, μαύρο χρήμα κ.τ.λ.), με την φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή να την καθιστούν ακόμη πιο καχεκτική.
Το θέμα είναι για ποιο λόγο κρύβουν οι πολίτες τα εισοδήματά τους από το κράτος.
Γιατί δεν τους φτάνουν για να ζήσουν και δεν θέλουν να πληρώσουν και φόρους;
Γιατί πιστεύουν ότι είναι τα πρώτα θύματα της φορομπηχτικής κρατικής πολιτικής;
'Η γιατί οι αυξημένες καταναλωτικές τους επιθυμίες, που πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, καθιστούν όσους έχουν τον τρόπο τους φοροφυγάδες, για επιπλέον έσοδα που κατευθύνονται στην κατανάλωση;
Έτσι στον κρατικό κορβανά φτάνουν πάντα λιγότερα έσοδα από αυτά που μπορούν να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της Ελληνικής οικονομίας και μια δημοσιονομική ισορροπία που να μας επιτρέπει να μην είμαστε ισόβιοι δανειολήπτες και χρεώστες.
Η φορολογική ασυνειδησία συμπορεύεται με τη φορολογική αδικία.
Χιλιάδες φορολογούμενοι δηλώνουν αναπηρία άνω του 67% για να έχουν επιστροφή του φόρου. Ελεύθεροι επαγγελματίες, μέσα σ' αυτούς γιατροί και δικηγόροι, εμφανίζουν εισοδήματα κάτω από 10.500 ευρώ, ενώ τη μεγαλύτερη φοροδοτική ικανότητα διαθέτουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, οι οποίοι σήκωσαν τα μεγαλύτερα φορολογικά βάρη.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αυξάνονται όχι μόνο οι νεόπτωχοι αλλά και οι ψευτόπτωχοι. Η φορολογική αναρχία είναι εγχώριο προϊόν, που ενισχύεται από τη χρόνια ανεπάρκεια των φοροεισπρακτικών και ελεγκτικών μηχανισμών, από την αδυναμία της εκάστοτε κυβέρνησης να εναποθέσει τον κύριο όγκο της φορολογίας στις πλάτες των ισχυρών του πλούτου, οι οποίοι φυσικά την στήριξαν για να ανέλθει στην εξουσία και από την ελλιπή φορολογική συνείδηση του Έλληνα πολίτη που δεν έχει κατανοήσει ότι η φορολογική συνείδηση είναι παράμετρος της εθνικής συνείδησης.
Εθνική συνείδηση είναι η συνείδηση του ατόμου ότι αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου συνόλου με κοινές ιστορικές καταβολές, κοινή κουλτούρα και κοινούς στόχους. Ένας απ' αυτούς τους στόχους είναι η οικονομική πρόοδος και ανάπτυξη. Για να επιτευχθεί αυτή ο πολίτης οφείλει να είναι συνεπής στις οικονομικές του υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος και το κράτος πάλι με την σειρά του έχει χρέος να τον επιβραβεύει έμπρακτα και ουσιαστικά γι' αυτή του τη στάση.
Οι πρώτοι που πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί με το να πιέζουν για διαφάνεια και φορολογική δικαιοσύνη, αρχίζοντας από τα δικά τους φορολογικά προνόμια...
Στην Ελλάδα αυτό δεν γίνεται. Ισχυρή όμως εθνική οικονομία σημαίνει και εθνική ανεξαρτησία, όσο αυτό βέβαια είναι εφικτό, από τη στιγμή, που με την ένταξη μας στην ΟΝΕ, εκχωρήσαμε ένα μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας, αφού αντικαταστήσαμε το εθνικό μας νόμισμα με το ευρώ.
Η ενδυνάμωση όμως της εθνικής συνείδησης απαιτεί την αναμόρφωση της δημοκρατίας μας, του πολίτη, των πολιτικών και του μοντέλου ζωής που ακολουθεί η ελληνική κοινωνία.
Απαιτεί έναν κοινοβουλευτισμό που θα έχει στόχο την οικονομική ισορροπία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την εξασφάλιση ενός αξιοπρεπούς βιοτικού επιπέδου για όλους τους πολίτες. Έναν ενεργό σκεπτόμενο πολίτη που θα ενδιαφέρεται για το συλλογικό συμφέρον, έναν πολιτικό που θα διαχειρίζεται με σεβασμό και σύνεση και το τελευταίο ευρώ του εθνικού χρήματος, μια κοινωνία που θα πάψει να συντηρεί και να εκτρέφει τις ματαιόδοξες εμμονές της στο καταναλωτικό όραμα.
Σίγουρα τα βάρη της φορολογικής ασυδοσίας κάποιων δεν πρέπει να τα πληρώνουν εσαεί αυτοί που δεν φταίνε. Ούτε είναι δίκαιο να μειωθούν μισθοί και συντάξεις, γιατί αυτού του είδους η πίεση θα πυροδοτήσει κοινωνικές συγκρούσεις (τη στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα είναι πρώτη στην ευρωζώνη στις αυξήσεις προϊόντων ευρείας κατανάλωσης).
Η απόκτηση φορολογικής συνείδησης είναι μέλημα και ευθύνη όχι μόνο του πολίτη αλλά και του κράτους. Λύσεις δίκαιες και εφικτές σίγουρα υπάρχουν. Αρκεί να εφαρμοστούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου