ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ...

Πολιτικά πρόσωπα που είχαν μάθει να την βγάζουν καθαρή στηριζόμενοι στην κομματική μισαλοδοξία που υποδαύλιζαν χωρίζοντας τον λαό σε Πασόκ και ΝΔ εκμεταλλευόμενοι τον κομματικό φανατισμό.

Ακόμα και σήμερα που έχουμε φτάσει ως εδώ, υπάρχουν κάποιοι που διαμαρτύρονται γιατί πήγε πρώτα "Νεοδημοκράτης" και όχι "Πασόκος" φυλακή.

Καλά ακόμα συνεχίζουμε να κοιμόμαστε παρά την χρεοκοπία οικονομική και κοινωνική που ζούμε;
Ακόμα δεν έχουμε ξυπνήσει να καταλάβουμε ότι κάποιοι κάτω από την προβιά του "δεξιού" και του "προοδευτικού" θησαύριζαν σε βάρος μας;

Οι ποινές για όσους χρησιμοποίησαν την ψήφο του λαού για να πλουτίσουν, πρέπει να είναι παραδειγματικές. Κανονικά για τους πολιτικούς που θησαυρίζουν κλέβοντας, το έγκλημα πρέπει να χαρακτηρίζεται ειδεχθές.

Ακόμα και για την τυχόν αφέλεια που έδειξε ο πρώην δήμαρχος για σειρά ετών αν δεν τα πήρε, δικαίως έφαγε ισόβια.

Ποιος τους είπε ότι μπορούν να διαχειρίζονται τα εκατομμύρια των πολιτών με έξω καρδιά και χαβαλέ;

Αυτή η απόφαση ανοίγει το «κακό» σπυρί της διαφθοράς, της κλεψιάς και της βαριάς (σκοπούμενης ή μη αμέλειας) στην περιοχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Σίγουρα μετά από αυτή την απόφαση, χιλιάδες Δήμαρχοι, Αντιδήμαρχοι, Δημοτικοί Σύμβουλοι και εντεταλμένοι δημοτικοί υπάλληλοι, έχουν αρχίσει να στριφογυρνούν στον ύπνο τους και να αισθάνονται την ώρα της τιμωρίας κοντά τους.

Μέσα λοιπόν για να μαθαίνουν και οι υπόλοιποι...

ΕΛΕΓΚΤΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ...

Καθημερινά βλέπουμε να περικόπτονται αμοιβές, μισθοί και συντάξεις, με λογικό επακόλουθο να μεγαλώνει η ύφεση και στο ζήτημα της φοροδιαφυγής να μην έχουμε σοβαρά αποτελέσματα.

Το να οδηγούνται κάποιοι άνθρωποι στη φυλακή για χρέη προς το δημόσιο δεν είναι λύση, απλά μεγαλώνουν το δράμα των οικογενειών τους.

Θεμιτή η φορολόγηση και η πάταξη της φοροδιαφυγής για τους ελεύθερους επαγγελματίες, αλλά, όταν επιχειρείται τόσο βιαστικά και με μοναδικό σκοπό και στόχο  το πώς θα αυξηθούν τα κρατικά κέρδη, εν τέλει μήπως φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα;

Το ερώτημα είναι εάν έχουν ή όχι περιουσιακά στοιχεία ώστε να καλύψουν αν όχι όλο, τουλάχιστον ένα μέρος από τα χρέη τους.

Αυτή είναι η μία κατηγορία. Η άλλη αυτών που έχουν υπέρογκες καταθέσεις χωρίς να μπορούν να τις δικαιολογήσουν.

Εδώ θα έπρεπε ένα σοβαρό κράτος να τις δεσμεύει προς όφελος μιας κοινωνίας που υποφέρει από αυτούς που εκμεταλλευόμενοι την ανοχή ή και τη συνενοχή του κράτους αισχροκερδούσαν.

Ας ελέγξουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία αυτών που εργάζονταν στις αμαρτωλές δημόσιες υπηρεσίες και στην τοπική αυτοδιοίκηση όπου γινόταν κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος και η διαφθορά ήταν καθημερινό φαινόμενο και θα δείτε πόσα εκατομμύρια θα βρεθούν για τα δημόσια ταμεία...

Ομοίως το έχειν και κατέχειν των γνωστών οικογενειών της διαπλοκής...

Λοιπόν; Τι έγινε μια ακόμα απλή διαπίστωση;

Ποιοι είναι οι μηχανισμοί που δεν επιτρέπουν τη γρήγορη απονομή δικαιοσύνης;

Εάν η νομοθεσία δεν το επιτρέπει ας την αλλάξουν γιατί η σημερινή κατάσταση έχει φέρει σε απόγνωση έναν ολόκληρο λαό.

Δεν μπορεί να συνεχισθεί αυτή η ατιμωρησία και η κοροϊδία όσον αφορά τις διαπιστώσεις των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους.

Εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν στη σημερινή τραγική κατάσταση που βρισκόμαστε υπάρχουν πολιτικοί με στοιχειώδη λογική και φαντασία για να μας βγάλουν από το  τούνελ της μιζέριας και της απελπισίας...

ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΙΟΝ...

Σύμφωνα με στελέχη του υπουργείου Οικονομικών τον Φεβρουάριο η πορεία των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού έχει πάρει την κατιούσα και πολύ δύσκολα θα επιτευχθεί ο μηνιαίος στόχος για έσοδα 4 δισ. ευρώ περίπου...

Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητα σκληρή για την πλειοψηφία του κόσμου: τα εισοδήματα μειώθηκαν, το κόστος διαβίωσης εκτοξεύτηκε και τα αποταμιευμένα τέλειωσαν.

Δεν μπορούν να πληρώσουν ΦΠΑ, δεν βάζουν πετρέλαιο στα σπίτια τους και καταναλώνουν λιγότερη βενζίνη, δεν καταναλώνουν όπως παλιά, απέσυραν χιλιάδες πινακίδες αυτοκινήτων για να γλιτώσουν τα χαράτσια και τα ακριβά τέλη κυκλοφορίας. Και παράλληλα, έκοψαν ακόμη και το τσιγάρο. Το αποτέλεσμα είναι το κράτος που επέβαλε όλους αυτούς τους φόρους να μην εισπράττει τα έσοδα που υπολόγιζε. Αλλά λιγότερες είναι οι εισπράξεις και από τους άμεσους φόρους.

Απλά δεν υπάρχει δυνατότητα πληρωμής και άλλων φόρων.

Οι κυβερνώντες μέχρι σήμερα μόνο λένε ότι θα πιάσουν τους φοροφυγάδες χωρίς ουσιαστικά να κάνουν τίποτα για αυτό, χαρίζουν εκατομμύρια στους καναλάρχες, λιώνουν τη μεσαία τάξη και σε καμία περίπτωση δε πείθουν ότι έχουν ένα συγκροτημένο σχέδιο εξόδου από τη κρίση...

Οι αιτίες της κατάρρευσης των εσόδων είναι πολλές και γνωστές.

Ο πιο βασικός λόγος είναι ότι η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων τέλειωσε. Το ταμείον είναι μείον, δεν υπάρχει σάλιο και οι πολίτες δεν πληρώνουν.

Μα είναι λογικό να περιμένει μία κυβέρνηση με την ανεργία να αυξάνεται συνέχεια και την ύφεση να είναι ακόμη εδώ, να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα ή έστω να μην μειωθούν;

Δεν γίνεται αυτό. Είναι παράλογο. Δεν μπορείς να εισπράτεις απο τον ίδιο κόσμο τα ίδια χρήματα τώρα που η ανεργία είναι στο 27% με το 2009 που ήταν στο 7%, μιλώντας για έσοδα από φόρους που δεν έρχονται.

Και το πιο παράλογο από όλα είναι βέβαια ότι η ανεργία και η ύφεση έφτασε ως εδώ προκειμένου να μαζευτούν χρήματα, τα οποία ποτέ δεν θα μαζευτούν, εξαιτίας ακριβώς της ανεργίας και της ύφεσης...

Όλο αυτό το διάστημα (της κρίσης), σε όσους υποστήριζαν ότι το πρόγραμμα της ταυτόχρονης ακραίας λιτότητας και υπερφορολόγησης είναι αδιέξοδο και ότι χρειάζεται τροποποίηση, πολλοί δογματικοί μνημονιακοί απαντούσαν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, διότι κάθε τέτοια απαιτεί επιπλέον χρηματοδότηση και κανείς δεν προτίθεται να βάλει ούτε δεκάρα παραπάνω...

Τώρα φτάνουμε στην ώρα της αλήθειας...

Το πρόγραμμα δεν βγαίνει λόγω υστέρησης των εσόδων.

Θα καλύψει το κενό η τρόικα, κατεδαφίζοντας την υπερμνημονιακή επιχειρηματολογία ή θα ζητήσει πάλι νέα μέτρα φορολογικού ή άλλου χαρακτήρα οδηγώντας τη χώρα σε πολιτική κρίση και πιθανώς κατεδαφίζοντας την κυβέρνηση;

LEMON POPSICLE 3. ΓΡΑΝΙΤΑ ΑΠΌ ΛΕΜΟΝΙ (Η ΤΑΙΝΙΑ)

Aμερικάνικη ταινία με Ελληνικούς υπότιτλους.

Lemon Popsicle movie-Γρανίτα από λεμόνι: Ταινία του 1978, κύριο θέμα της ταινίας είναι 3 έφηβοι, ο Benji, ο Bobby και o Huey, οι οποίοι ζούν στο Tel Aviv στα μέσα της δεκαετίας των 50'ς.Ο Bobby είναι ο ωραίος της παρέας που πάντα έχει επιτυχίες στις γυναίκες. Ο Benji είναι ευαίσθητος και ντροπαλός & ο Huey είναι ο χοντρός και αστείος που του συμβαίνουν όλες οι χοντρές φάσεις...

Τότε που οι νεαροί έκλεβαν το αυτοκίνητο του μπαμπά για να πάνε την κοπέλα τους στο θερινό σινεμά...

Τότε που η μουσική ήταν το Α και το Ω στην ζωή των νέων και όχι μόνο...

Μία ταινία που χαρακτηρίζεται κωμωδία αλλά είναι γεμάτη από στοιχεία ακραίου ρομαντισμού.

ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗ ΚΙ ΑΜΟΙΒΗ...

Ο Χότζας βρέθηκε κάποτε σε μια μακρινή πόλη στην οποία κανείς δεν τον γνώριζε.

Αφού τέλειωσε τις δουλειές του, πριν πάρει τη στράτα του γυρισμού σκέφτηκε να πάει να κάνει ένα λουτρό στο χαμάμ της πόλης το οποίο ήταν ονομαστό.

Όπως ήταν κείνη τη μέρα φτωχικά ντυμένος, οι υπάλληλοι δεν τον περιποιήθηκαν. Δεν τον βοήθησαν να γδυθεί και να ντυθεί, του έδωσαν μια άπλυτη πετσέτα και ένα απλό σαπουνάκι και κανείς δε φρόντισε να τον τρίψει.

Όταν τελείωσε παρόλα αυτά, έδωσε στους υπαλλήλους από ένα χρυσό νόμισμα. Οι υπάλληλοι τα έχασαν και μετάνιωσαν για την επιπολαιότητα τους να παρασυρθούν από την εξωτερική εμφάνιση και να μην περιποιηθούν τον πελάτη τους όπως του έπρεπε...

Μετά από μια εβδομάδα ο Χότζας ξαναβρέθηκε στην ίδια πόλη και αφού ξεμπέρδεψε τις δουλειές του ξαναπήγε στο χαμάμ, πάντα το ίδιο φτωχικά ντυμένος.

Οι υπάλληλοι που το θυμήθηκαν τον περιποιήθηκαν αρχοντικά. Τούτη τη φορά τον βοήθησαν να γδυθεί και να ντυθεί, του έδωσαν μια πεντακάθαρη μεταξωτή πετσέτα, του πήγαν αρωματισμένα σαπούνια, τον άλειψαν με χίλια μυρωδικά και τον έτριψαν καλά.

Και όταν ήταν έτοιμος να φύγει έτειναν χαμογελαστοί τις παλάμες τους λαχταρώντας ένα ακόμη χρυσό νόμισμα. Ο Χότζας όμως τώρα τους έδωσε από ένα χάλκινο πιάστρο.

Βλέποντας την έκπληξη ζωγραφισμένη στα μάτια τους, ο Χότζας τους λέει:

- Για τη σημερινή περιποίηση σας πλήρωσα την προηγούμενη εβδομάδα. Τώρα σας πληρώνω για την προηγούμενη περιποίηση!

ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΚΑΙ ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ...

Χρόνια τώρα για να μη πούμε δεκαετίες, οι απεργίες σε πολλούς κλάδους εργαζομένων αποφασίζονταν από τους παρόντες στις γενικές συνελεύσεις. Που κατά κανόνα, δεν αποτελούσαν ποτέ μια έστω σχετική πλειοψηφία...

Συνήθως οι παρόντες αποτελούσαν και τις σκληρές εμπροσθοφυλακές των κομμάτων της αντιπολίτευσης κάθε φορά, ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ με τους μαϊντανούς του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ..

Ανάλογα με το ποιο κόμμα κυβερνούσε αλλά και ποιοι κομματικοί συσχετισμοί υπήρχαν στη Βουλή, αυτές οι λεγόμενες και «δυναμικές» μειοψηφίες ήταν σε θέση με το τέχνασμα της ψηφοφορίας, να κηρύξουν νόμιμα απεργίες, ή να προβούν σε καταλήψεις δημόσιων χώρων.

Με οποιοδήποτε αίτημα, όχι κατ' ανάγκη συνδικαλιστικό, και χωρίς κανένα τίμημα για τις πράξεις τους που είχαν σαν αποτέλεσμα την ταλαιπωρία του κόσμου και ποτέ των κυβερνώντων, που τους άφηναν να κάνουν τα νούμερα τους για όσο χρονικό διάστημα ήθελαν οι συνδικάλες που τάχα συνεδρίαζαν κι "έπαιρναν αποφάσεις" ...

Ο περί συνδικαλιστικών ελευθεριών νόμος της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (1264/1982) παρείχε το δικαίωμα στους συνδικαλιστές για τα πάντα. Ταλαιπωρώντας και τους πάντες, αφού με τον φυσικά δημιουργούμενο κοινωνικό αυτοματισμό λόγω απεργίας, δηλαδή τη σύγκρουση συμφερόντων διαφόρων κοινωνικών ομάδων, επικρατούσε σύγχυση στην κοινωνία. Και ο ισχυρότερος κέρδιζε!

Σήμερα η χώρα χρειάζεται έναν άλου τύπου, υγιέστερο και απόλυτα αντιπροσωπευτικό συνδικαλισμό.
Κυρίως δε οι αποφάσεις, για φλέγοντα και καίρια εργασιακά θέματα, να μη παίρνονται από ορισμένες οργανωμένες μειοψηφίες. Κάτι που αντίκειται τόσο στην έννοια της δημοκρατικότητας, αλλά και της αντιπροσωπευτικότητας των αποφάσεων.

Η τωρινή κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να προχωρήσει, έστω κα με τις αντιρρήσεις των εταίρων της, μέχρι τα τέλη του 2013 στην αλλαγή του σχετικού νόμου. Κάνοντας πιθανόν ολιγόμηνο διάλογο με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Οι βασικοί άξονες των αλλαγών αφορούν στον τρόπο κήρυξης μιας απεργιακής κινητοποίησης, στη σύσταση - συγκρότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, στην οργάνωση και προσαρμογή του Συνδικαλιστικού κινήματος στα νέα δεδομένα, και στην επαναφορά του θεσμού της ανταπεργίας ('lock out'). Φυσικά θα επανεξετασθεί το status των αδειών και των δικαιωμάτων των συνδικαλιστών.

Το θέμα πάλι είναι αν το πολιτικό μας σύστημα είναι έτοιμο, πλην της κοινωνίας που μάλλον είναι ώριμη, να δεχθεί μια τέτοια αλλαγή.

Ο συνδικαλισμός μέχρι σήμερα ήταν το δεξί χέρι των κομμάτων: για παροχές, για δημιουργία ρετιρέ παροχών και προνομίων σε εκλεκτούς, για δυναμικές κρούσεις με τον αντίπαλο, για μπάχαλο κ.λπ.

Για να δούμε...

ΚΑΤΩΤΑΤΟΣ ΜΙΣΘΟΣ...

Ο κατώτατος μισθός είναι η μεγαλύτερη υποκρισία του πολιτικού συστήματος και των συνδικαλιστών.

Επειδή για όσους ξέρουν την πραγματικότητα, ουδέποτε υπήρξε. Είναι μόνο η θεωρητική έννοια που τραβάει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην οικονομία και την παραοικονομία.

Σε μια αγορά υπάρχουν όλες οι αμοιβές. Απλώς κάτω από τον κατώτατο είναι αδήλωτες...

Ένας εργάτης πχ που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του είναι διατεθειμένος να δουλέψει για 300 ευρώ τον μήνα, μπορεί και για λιγότερο. Ένας άλλος που έχει μαγαζί θέλει βοηθό αλλά δεν βγαίνει με ΙΚΑ, δώρα, κ.λ.π. Αν συναντηθούν αυτοί οι δύο νομίζετε ότι δεν θα τα βρουν; Δεν θα ανακαλύψουν κάποιον τρόπο, με «μαύρα» ή με κάποια νομιμοφανή φόρμουλα για να σώσει ο ένας τον άλλον;

Μια εταιρεία που πάει καλά και έχει π.χ. 3 ικανούς πωλητές που φέρνουν όλη τη δουλειά, θα τους αφήσει μόνο με τον κατώτατο ή θα έχουν και το παχυλό bonus τους σαν ανταμοιβή απόδωσης;

Νομίζει κανένας ότι η τεράστια παραοικονομία που υπολογίζεται πια όσο και η επίσημη οικονομία στη χώρα μας, τραβάει κανένα ζόρι για το επίπεδο του κατώτατου μισθού ή για τις συλλογικές συμβάσεις;

Ο κατώτατος μισθός, από μόνος του δεν έχει καμμιά σημασία για την ανταγωνιστικότητα, όταν όλες οι άλλες παράμετροι είναι εφιαλτικές:

Δεν θα ξέρεις όταν ξεκινήσεις την όποια επένδυσή σου πότε θα πάρεις άδεια. Αν θα σου χρειαστούν 5 μήνες ή 5 χρόνια. Δεν ξέρεις πόσα πρέπει να δώσεις σε λάδωμα των υπεύθυνων για να ξεκινήσεις και πόσα θα χρειάζεται να δίνεις κάθε χρόνο για να λειτουργείς.

Δεν ξέρεις πόσο φόρο θα πληρώνεις, γιατί κάθε τόσο αλλάζει ο φορολογικός νόμος και σου ζητάνε όσα τους λείπουν.

Δεν ξέρεις αν θα μπορείς να διακινείς τα προϊόντα σου γιατί όποιος (σκανδαλωδώς αμοιβόμενος ή επιδοτούμενος) θέλει μπορεί να κλείνει τους δρόμους, να απαγορεύει στα πλοία να αποπλεύσουν, να νεκρώνει τις συγκοινωνίες. Δεν ξέρεις καν αν θα μπορείς να πηγαίνεις στη δουλειά σου, γιατί κάτι άπλυτοι τύποι με σημαίες και λάβαρα που πιστεύουν ακόμα στις μαλακίες του Στάλιν μπορεί να έρθουν να σου βάλουν αλυσίδες γύρω - γύρω ή να μπουν στο γραφείο σου και να το κάνουν λαμπόγιαλο.

Οι ίδιοι εδώ νομίζουν πως έχουν το αυτοδίκαιο δικαίωμα να συν-διοικούν την επένδυση σου και να καθορίζουν ποιούς θα πάρεις να δουλέψουν και πόσο θέλουν αυτοί να πληρώνονται, συν τις λοιπές παροχές που θεωρούν πάλι αυτοί ως "κεκτημένα" τους.

Δεν ξέρεις αν η επένδυσή σου που κάποια στιγμή νόμισες ότι το κράτος την χαρακτήρισε νόμιμη, θα συνεχίσει να είναι, καθώς υπάρχει πάντα το πολύ πιθανό ενδεχόμενο να ενοχλεί τον γείτονα, τον ανταγωνιστή, τον "οικολόγο" της γειτονιάς και να προσφύγει στο ΣτΕ που θα σου τη βγάλει παράνομη, κι ας έχεις ρίξει έναν σκασμό λεφτά και ατελείωτα απαιτούμενα δικαιολογητικά από δεκάδες υπηρεσίες, μπαλάκι από τον Άννα στον Καϊάφα για να τη στήσεις. Δεν ξέρεις αν σε περίπτωση που χρειαστεί να καταφύγεις στη Δικαιοσύνη, πως θα βγει απόφαση και σε πόσα χρόνια

Θα είχε σημασία αν το κράτος λειτουργούσε. Αν είχαμε κράτος ο επενδυτής θα προσέθετε το μισθολογικό στο υπόλοιπο κόστος της επένδυσης, διότι τότε θα μπορούσε να φτιάξει ένα φυσιολογικό business plan. Και θα έβλεπε αν τον συμφέρει ή όχι. Ρωτήστε όσους προσπάθησαν να φτιάξουν ένα business plan για κάποια σοβαρή επένδυση στην Ελλάδα, πόσο έξω έπεσαν!

Μήπως όμως έχει σημασία ο κατώτατος μισθός σε όσους ήδη έχουν δουλειά, ως δίχτυ ασφαλείας; Καμμία απολύτως. Διότι κανένας νόμος, καμμία υπουργική απόφαση δεν μπορεί να καταργήσει τον θεμελιώδη κανόνα για τη λειτουργία οποιασδήποτε επιχείρησης: αν δεν βγάζει κέρδος θα κλείσει.

Όπως έκλεισαν πάνω από 500.000 επιχειρήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα και οδήγησαν 1.500.000 ανθρώπους στην ανεργία. Όλοι όσοι έμειναν άνεργοι, πριν κλείσει η εταιρεία τους, έπαιρναν από τον κατώτατο μισθό και πάνω! Πόσο τους προστάτεψε; Αν ακούγοντας τα κελεύσματα των λαϊκιστών, ο κάθε υπουργός όριζε τον κατώτατο μισθό στα 1.800 ευρώ, αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι αυτά τα λεφτά θα τα είχε κάποιος επιχειρηματίας για να τα πληρώσει;

Εφόσον δεν έχει νόημα για τους ανέργους και δεν προστατεύει τους εργαζόμενους στην ιδιωτική οικονομία, ποιους αφορά τελικά ο κατώτατος μισθός;

Τους δημόσιους υπαλλήλους; Ούτε αυτούς. Είναι θέμα μηνών να διαλυθεί η μεταπολιτευτική φενάκη που θέλει το Δημόσιο να πληρώνει στα σίγουρα τους υπαλλήλους του. Ήδη μετά τις γενναίες περικοπές  έχουν καταλάβει όλοι, ότι οι μισθοί του Δημοσίου δεν είναι εξασφαλισμένοι τουλάχιστον όσον αφορά στο ύψος τους. Πολύ σύντομα θα καταλάβουν ότι δεν είναι εξασφαλισμένοι ούτε ως προς την ίδια την ύπαρξη τους...

Ο κατώτατος μισθός είναι η μεγαλύτερη υποκρισία του πολιτικού συστήματος και των συνδικαλιστών. Κάθε αναφορά σε αυτόν γίνεται μόνο για να μπουρδολογούν οι λαϊκιστές των καναλιών. Για να κάνουν τον καμπόσο οι πολιτικάντηδες στους ψηφοφόρους τους. Ίσως οι μόνοι που θα βολευτούν με τέτοιο μισθό να είναι οι άχρηστοι που κατάφεραν να "τρυπώσουν" κάπου και δεν ελπίζουν τίποτα παραπάνω στη μίζερη ζωή τους...

Καμιά επίδραση δεν έχει σε όσους ξέρουν καλά ότι το μοναδικό δίχτυ ασφάλειας και για τον ιδιωτικό και για τον δημόσιο τομέα είναι η παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών που να έχουν ζήτηση...

ΧΡΥΣΑ ΑΓΟΡΑΖΩ...

Η αγορά χρυσού ανέκαθεν υπήρξε μια επένδυση. Βέβαια αυτό σε μια ευνομούμενη και ομαλά λειτουργούσα πολιτεία.

Αντίθετα σε περιόδους έκτακτης ανάγκης, πολέμου ή οικονομικής δυσπραγίας όπως η Ελληνική οικονομική κρίση, οπότε το χρήμα σπανίζει και η επιβίωση γίνεται πρώτη φροντίδα των ανθρώπων, το επάγγελμα που ανθίζει είναι αυτό του "σαράφη".

Η δραστηριότητα ενεχυρίασης - ανταλλαγής με τους εκπροσώπους αυτού του κλάδου να παρουσιάζουν αδηφάγο και απενεχοποιημένη διάθεση για τη συγκέντρωση του οικογενειακού χρυσού. Έχει παρατηρηθεί ιστορικά ότι τέτοιες πράξεις (οι οποίες περισσότερο ληστρικές είναι παρά εμπορικές) βρίσκουν έδαφος όταν οι συνθήκες είναι τυραννικές ή εμπόλεμες.

Οι αγορές χρυσού με τα μορφή γραφείων, έχουν ξεφυτρώσει σαν τα μανιτάρια σε όλη την επικράτεια.
Οι εν λόγω επιχειρήσεις δεν ανήκουν στην κατηγορία του υγιούς εμπορίου ούτε θα φέρουν ανάπτυξη στην πόλη που λειτουργοιύνε. Αντίθετα παγιδεύουν ψυχολογικά τους πολίτες με τις τεράστιες αφίσες που αναρτούν διαφημίζοντας ανεξέλεγκτα την ψευδαίσθηση ότι αν κάποιος ξεπουλήσει τον χρυσό που κατέχει ή άλλα τιμαλφή θα ξεπεράσει τα όποια του προβλήματα. Στην πραγματικότητα οι πολίτες καθίστανται φτωχότεροι οικονομικά αλλά και συναισθηματικά λεηλατημένοι.

Ανάλογες πρακτικές εφαρμόζονται και σήμερα από τους σύχγρονους χρυσοθήρες της οικονομικής κρίσης οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την ξαφνική ανέχεια των πολιτών τους καλούν να ενεχυριάσουν, να ανταλλάξουν ή απλώς να πουλήσουν τον οικογενειακό χρυσό για λίγα μόλις ευρώ.

Οι επαγγελματίες του είδους στήνουν καταστήματα μέσα σε μια νύχτα σε κάθε γωνιά της πόλης, αρκεί να πετύχουν ξενοίκιαστο ακίνητο για το οποίο προσφέρουν μίσθωμα ανάγκης στους ιδιοκτήτες τους που πλέον δυσκολεύονται να το συντηρήσουν. Τότε τοποθετούν στην πρόσοψη του καταστήματος μεγάλα πανό που καλούν τον κάθε πολίτη να ξεπουλήσει από οικογενειακά κειμήλια μέχρι και χρυσά δόντια!

Οσοι βρίσκονται σε πολύ δυσχερή οικονομική κατάσταση "σκοτώνουν" κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί οικογενειακά κειμήλια και τιμαλφή προγενέστερων (παππούδων - γιαγιάδων) ή προικώα κοσμήματα.

Είναι γνωστό εξάλλου ότι ο συμβολισμός τέτοιων αντικειμένων έχει πολλές φορές μεγαλύτερη αξία από την εμπορική και το ξεπούλημά τους προκαλεί τα ίδια συναισθήματα με έναν αποχωρισμό που ίσως επαναλαμβάνεται αν πρόκειται πια για οικογενειακά κειμήλια και κληροδοτήματα από ανθρώπους που έχουν ήδη φύγει μια φορά (απεβίωσαν)...

Βέβαια ένα απλός πολίτης, υπό τον πανικό του ξεχρεώματος κάποιου δανείου, χαρατσιού, φόρου κ.λπ., δεν φροντίζει να ενημερωθεί (επί αποδείξει) για την πραγματική αξία του χρυσού που πάει να πουλήσει.

Η δε Πολιτεία έχει αφήσει μάλλον ανεξέλεγκτα αυτά τα γραφεία. Που πιθανόν να λειτουργούν μεν νόμιμα (αλήθεια, ποιος εκδίδει τέτοιες άδειες και με ποιες προϋποθέσεις;), αλλά σίγουρα η εκμετάλλευση ανθρώπων που βρίσκονται σε έσχατη ανάγκη αποτελεί πηγή θησαυρισμού τους.

Συνελήφθη ενεχυροδανειστής ενώ αγόραζε κλοπιμαία από αλλοδαπούς κλέφτες, προχθές αναφάρθηκε στο αστυνομικό δελτίο...

Το όλο θέμα ετέθη παλαιότερα από τον περιφερειακό σύμβουλο και πρώην βουλευτή Κ. Μπαντουβά στην Περιφέρεια Κρήτης. Ο ίδιος μίλησε με βαριές εκφράσεις για τους ενεχυροδανειστές κάνοντας λόγο για «σύγχρονους μαυραγορίτες που πίνουν το αίμα του λαού»!

Ζήτησε δε από το σώμα των περιφερειακών συμβούλων να πάρουν θέση επί του προκειμένου. Δεν αποκλείεται δε, το θέμα να συζητηθεί εκτενέστερα σε επόμενη συνεδρίαση...

Στην υπόλοιπη χώρα τι γίνεται;

ΤΕΤΟΙΟΣ ΜΕΖΕΣ, ΤΕΤΟΙΟ ΠΕΙΡΟΥΝΙ...

Καλεσμένο σε τραπέζι είχε ο Πασάς τον Χότζα, στον οποίο είχε μεγάλο άχτι καθώς του την είχε φέρει πολλές φορές...

Με τους υπόλοιπους καλεσμένους καθίσανε όλοι γύρω από το τραπέζι, μα σαν φέρανε οι υπηρέτες το φαγητό, μπροστά από τη θέση που καθότανε ο Χότζας βάλανε ένα πιάτο που είχε μέσα ένα αιδοίο αγελάδας ψημένο.

Πιάσανε τα πειρούνια οι άλλοι κι αρχίσανε να τρώνε από τα πιάτα τους, μα ο Χότζας καθότανε ακίνητος και κοίταζε μια το πιάτο και μια τους καλεσμένους και τον Πασά, που τους έβλεπε να κρυφογελάνε...

- Δεν πεινάς Χότζα, γιατί δεν τρώς; τον ρώτησε ο Πασάς μια στιγμή...

Ο Χότζας δεν είπε τίποτα τότε, μα σε λίγο σηκώθηκε όρθιος μπροστά στο τραπέζι και βγάζοντας την φτόνη του μπροστά σε όλους, έσκυψε και την έχωσε μέσα στο ψημένο αιδοίο της αγελάδας που του είχανε φέρει...

- Τι κάνεις εκεί, μπροστά μας; του φώναζαν οι καλεσμένοι...

Μα εκείνος ατάραχος γυρνώντας στον Πασά του λέει με νόημα, κάνοντας και μια γνωστή χειρονομία με τα δυο του χέρια, ένα με τα 2 πρώτα δάκτυλα κύκλο και το άλλο με τον μέσο σε ανάταση:

- Ε, Πασά μου, με τέτοιο μεζέ που μου έφερες, τέτοιο πειρούνι χρειάζεται!

LEMON POPSICLE 2. ΓΡΑΝΙΤΑ ΑΠΌ ΛΕΜΟΝΙ (Η ΤΑΙΝΙΑ)

Aμερικάνικη ταινία με Ελληνικούς υπότιτλους.
 
Lemon Popsicle movie-Γρανίτα από λεμόνι: Ταινία του 1978, κύριο θέμα της ταινίας είναι 3 έφηβοι, ο Benji, ο Bobby και o Huey, οι οποίοι ζούν στο Tel Aviv στα μέσα της δεκαετίας των 50'ς.Ο Bobby είναι ο ωραίος της παρέας που πάντα έχει επιτυχίες στις γυναίκες. Ο Benji είναι ευαίσθητος και ντροπαλός & ο Huey είναι ο χοντρός και αστείος που του συμβαίνουν όλες οι χοντρές φάσεις...

Τότε που οι νεαροί έκλεβαν το αυτοκίνητο του μπαμπά για να πάνε την κοπέλα τους στο θερινό σινεμά...

Τότε που η μουσική ήταν το Α και το Ω στην ζωή των νέων και όχι μόνο...

Μία ταινία που χαρακτηρίζεται κωμωδία αλλά είναι γεμάτη από στοιχεία ακραίου ρομαντισμού.

ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ...

Μας ήρθε λοιπόν ο λογαριασμός του πελατειακού κράτους και δεν μας αρέσει.

Είναι άδικο. Το κόστος των ρουσφετολογικών προσλήψεων, των συνδικαλιστικών απαιτήσεων υμετέρων, των χρυσών συντάξεων, της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής διαπλοκής και των ακριβών φαρμάκων, έπρεπε να συνεχίσουν να το πληρώνουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι. Στο κάτω κάτω της γραφής τους κάνουμε την χάρη να αγοράζουμε τα προϊόντα τους με τα λεφτά που μας δανείζουν.

Και τώρα λέμε ότι χρειαζόμαστε μεταρυθμίσεις.

Όμως το μνημόνιο που είναι γεμάτο αυτονόητες μεταρυθμίσεις (κατά της γραφειοκρατίας, κατά της φοροδιαφυγής, κατά των καθυστερήσεων στην δικαιοσύνη, υπέρ του ορθολογισμού στο φορολογικό) φροντίσαμε επί 2,5 χρόνια να μην εφαρμοστεί, διότι το μνημόνιο είναι "κακό".

Όλα τα πολιτικά κόμματα, είτε είναι στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση πολεμούνε τις αυτονόητες μεταρρυθμίσεις του μνημονίου, για να το υποστηρίξουν μετά έργω και λόγω, ευκαιρίας δοθείσας. Όπου όλο το διαπλεκόμενο δημοσιογραφικό κατεστημένο παραπληροφορεί τον κόσμο για το μνημόνιο...

Και ψηφίζουμε το κόμμα που υπόσχεται ότι θα το καταργήσει...

Οι αντιφάσεις μας ως λαός είναι βαθιές και όσο συνεχίζεται η αντιμνημονιακή παραφροσύνη τόσο το χειρότερο θα είναι για όλους μας.

Καλά βαστάει το παραμύθι, όμως το πληρώνουν οι πιο αδύνατοι.

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ...

Έρωτας δώρο θεϊκό, ώ τι γλυκειά μαγεία,

δίνει ζωή στον άνθρωπο και ψυχική υγεία!

Τελικά ό,τι και να λέμε για τον "ξενόφερτο άγιο" και την "εμπορευματοποιημένη γιορτή" κάθε τέτοια μέρα, όσο και να απαξιώνουμε και να σνομπάρουμε, πολύς κόσμος φαίνεται να αγαπά τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, όπως και όλες τις γιορτές άλλωστε.

Η οικονομική της διάσταση δεν είναι καθόλου αμελητέα, όπως όλα τα σχετικά μαγαζιά δείχνουν.

Το σημαντικότερο όμως φαίνεται να είναι η ανάγκη των ανθρώπων να γιορτάζουν και να το ρίχνουν έξω με κάθε περίσταση, ακόμα και με λούτρινα αρκουδάκια, σαχλοκαρδούλες, γουγουλινο-μηνυματάκια και απατηλές λάμψεις σε μίζερες ημέρες.

Ε, δεν είναι καθόλου λίγο αυτό, όσο και να κράζουμε..

Αντί για γκρίνια αντιπροτείνουμε λίγους στίχους από το ωραιότερο νεοελληνικό έπος, από τον «Ερωτόκριτο» του Βιτσέντζου Κορνάρου. Που μας μιλά συχνά πυκνά για τα θαμάσματα του έρωτα.

Έτσι, για να ξεχαστούμε κάπως και να αναπολήσουμε:

Γροικήσατε τον έρωτα θαμάσματα τα κάνει
Κι εις σε θανάτους εκατό όσοι αγαπούν τσί βάνει.
Πληθαίνει ντως την όρεξη και δύναμη των δίνει,
Μαθαίνει τσι να πολεμούν σ' τσή νύχτας το σκοτίδι.

Είντα δεν κάνει ο έρωτας σε μια καρδιά π' ορίζει
Σαν την νικήση ούτε καλό ούτε πρεπό γνωρίζει.
Κάνει τον ακριβό φτηνό, τον άσκημο ερωτιάρη,
Κάνει και τον ανήμπορο άντρα και παλληκάρι.

Το φοβιτσιάρη άφοβο, πρόθυμο τον οκνάρη,
Κάνει και τον ακάτεχο να ξέρη κάθε χάρη.
Αυτός νικά τα γερατειά, αυτός νικά τη νιότη
Χαρά σ' τον άπου του χωστή και φύγη από την πρώτη.

ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΕΣ ΕΞΙΣΩΣΕΙΣ...

Aπό το 2010 που μπήκαμε για τα καλά στην κρίση, η ζωή μας έχει μεταβληθεί σε παράλογες και ανισόρροπες "εξισώσεις".

Με κοινό παρονομαστή την έλλειψη ρευστότητας στην αγορά βλέπουμε:
 - το κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
- την αύξηση της ανεργίας στο ασύλληπτο νούμερο του 26% (με ποσοστό 50% στους νέους).
- τη μετανάστευση χιλιάδων νέων επιστημόνων σε άλλες χώρες ...

Δημιουργώντας χρέη στους πολίτες με την επιβολή φόρων χωρίς να εξετάζεται την φοροδοτική τους δυνατότητα και στην συνέχεια απειλώντας τους με φυλακίσεις, κατασχέσεις και πληστειριασμούς.

Με την δηλωμένη αδυναμία πληρωμής των δόσεων δανείων και την αύξηση φορολογίας των πάντων, έχουμε:

- αύξηση των αυτοκτονιών
- αύξηση των καταθλιπτικών ατόμων
- αύξηση των προσφυγών στα δικαστήρια

Με την ανεπίσημη καταστρατήγηση πολλών θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος έχουμε:
 - αύξηση των απεργιών και των καταλήψεων
- αύξηση της «τυφλής βίας» στα αστικά κέντρα
- αύξηση κάθε μορφής εγκληματικότητας και στην περιφέρεια
- εντονότερη παρουσία των βίαιων μέτρων καταστολής κ.λπ.

Άλλη μια τέτοια ανισσόροπη εξίσωση ως συνέπεια μιας τέτοιας εξωφρενικής κατάστασης (αυξήσεις βενζίνης, τελών κυκλοφορίας, τεκμηρίων, φόρων, προστίμων, μα παράλληλα δεν επισκευάζεις, δεν συντηρείς, ούτε φτιάχνεις καινούργιους δρόμους σαν κράτος) είναι η κατάθεση των πινακίδων ή η αδυναμία συντήρησης των αυτοκινήτων. Οπότε να και η μείωση  της κυκλοφορίας οχημάτων στους δρόμους, να και η μείωση των τροχαίων!

Μια μονάχα εξίσωση δεν είδαμε ακόμη:
Ααυτή που θα έχει κοινό παρονομαστή τη σωτηρία του έθνους και ονομαστή την κατάθεση θέσεων και προτάσεων από όλα τα κόμματα της Βουλής...

ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΑΕ...

Στο εξής με το νέο φορολογικό νόμο, εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι θα προσέρχονται στα γκισέ της Εφορίας για να παραλλάξουν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της μικροεπιχείρησης τους με δώρο εισιτήριο διαρκείας για την ανεργία.

Η σημερινή κυβέρνηση προσπάθησε πολύ να δικαιολογήσει την πολιτική της στον νέο φορολογικό νόμο, είναι όμως γεγονός πως με τρεις ριπές επιχειρεί να καθαρίσει το μεγαλύτερο μέρος των αυτοαπασχολούμενων.

1. Κατάργηση του αφορολόγητου,
2. 26% φορολόγηση από το πρώτο ευρώ,
3. Τέλος επιτηδεύματος 650 ευρώ (1.000 για τις εταιρείες) από 500 πριν.

Να δούμε όμως πρακτικά τι σημαίνουν αυτά τα μέτρα.

Ο αυτοαπασχολούμενος που δηλώνει 10.000 για παράδειγμα πληρώνει 3.250 ευρώ φόρο και αν πληρώσει και τον Ο.Α.Ε.Ε. για να έχει εντέλει άθλια περίθαλψη και σύνταξη, του μένουν 1.669 ευρώ τον χρόνο ή 139 ευρώ τον μήνα για να θρέψει την οικογένειά του...

Τα ίδια και χειρότερα αν έχει εταιρεία, σ' αυτή την περίπτωση του απομένουν να ζήσει 1.169 ευρώ τον χρόνο ή 97 ευρώ τον μήνα. Προφανώς ο παραπάνω έχει ήδη βάλει λουκέτο και δεν χρειάζεται να τρέχει στους λογιστές για περαιτέρω διευκρινίσεις.

Κι αν είναι ασυνεπής στις υποχρεώσεις του, υπάρχει και νόμος που του δημεύει ό,τι έχει και δεν έχει για συμμόρφωση των άλλων. Και δεν έχουμε υπολογίσει και τις υπόλοιπες φορολογικές επιβαρύνσεις όπως ΔΕΗ, χαράτσια, δημ. τέλη, τέλη κυκλοφορίας οχημάτων, κ.λπ.

Ο προαναφερόμενος μικρός επιχειρηματίας δεν έβγαινε ούτε με τον προηγούμενο φορολογικό νόμο προϊόν του μεσοπρόθεσμου (εισοδήματα του 2011). Απλά προτίμησε να μην πληρώσει τον Ο.Α.Ε.Ε., για να μην πεινάσει η οικογένειά του. Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι πάνω από τους μισούς ασφαλισμένους του Ο.Α.Ε.Ε., δεν πληρώνουν τις εισφορές τους. Αυτά για τους ειδήμονες της "εισφοροδιαφυγής".

Ο αυτοαπασχολούμενος των 10.000 ευρώ για το 2010 δεν πλήρωνε καθόλου φόρο εισοδήματος γιατί ήταν στο αφορολόγητο, για το 2011 πλήρωσε 1.000 ευρώ και με τον νέο νόμο 3.250 ευρώ. Αύξηση 225%.

Εντάξει, θα πει κάποιος χαρτογιακάς πως ο κρατικός προϋπολογισμός δεν βγαίνει και θα πρέπει όλοι να βάλουμε πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη. Ισχύει όμως για όλους αυτό; Για να δούμε.

Την πιο μεγάλη επιβάρυνση υφίστανται οι πιο φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι όπως φαίνεται από τα παραδείγματα. Οσο όμως αυξάνεται το εισόδημα τόσο η επιβάρυνση ελαττώνεται.

Και γεννιέται εύλογα το ερώτημα: Ποιος τελικά είναι ο φοροφυγάς, ο αυταπασχολούμενος που τον τσακίζει η Εφορία ή ο μεγαλοεπιχειρηματίας που οι νόμοι φτιάχνονται στα μέτρα του;

Η απάντηση είναι προφανής, τα βάρη της κρίσης φορτώνονται οι πιο αδύνατοι και ο νέος φορολογικός νόμος το αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο. Οσο για τις Α.Ε., που είναι ο κορυφαίος επιχειρηματικός σχηματισμός, όχι μόνο δεν υπάρχει επιβάρυνση, αλλά ελάφρυνση σε σχέση με προηγούμενα της τάξης του 30%. Ετσι ο μέτοχος της Α.Ε. πληρώνει 3.383 ευρώ φόρο και ο ιδιοκτήτης ατομικής επιχείρησης 5.830 ευρώ, 63% περισσότερο για τα ίδια κέρδη (20.000).

Εξισώνονται δηλαδή μια ανώνυμη εταιρεία με το εμπορικό της γειτονιάς. Επίσης αξίζει να δούμε πιο προσεκτικά την ουσία των κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια με οδηγό τον συγκεκριμένο φορολογικό νόμο. Διαβάζοντας τον κάποιος του μένει μια εύλογη απορία. Είναι δυνατόν να εισπραχτούν αυτοί οι φόροι;

Δηλαδή αν ο αυτοαπασχολούμενος δεν έχει ψωμί να φάει πώς θα μπορέσει να τους πληρώσει;
Προφανώς θα αναγκαστεί να βάλει λουκέτο, δεν μπορεί να δουλεύει μόνο για την Εφορία.
Αν όμως κλείσει πώς θα εισπραχτούν αυτοί οι φόροι;

Η απάντηση στον παραπάνω γρίφο είναι απλή. Το φορολογικό είναι βεβαίως μηχανισμός μεταφοράς οικονομικών βαρών στους πιο αδύνατους είναι όμως και ταυτόχρονα μοχλός επιβολής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Η κυβέρνηση και η Ε.Ε. επιδιώκουν να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των μικρών επιχειρήσεων. Η παρουσία τους άλλωστε στην Ελληνική οικονομία σε τέτοια έκταση αποτελεί από μόνη της ένα διαρθρωτικό πρόβλημα που απαιτεί λύση. Αυτό δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία, αυτό λένε και οι εκπρόσωποι της Ε.Ε., όταν μιλούν με ανοικτά χαρτιά.

Συγχρόνως τα λουκέτα μεγαλώνουν τις γραμμές των ανέργων και πιέζουν τους μισθούς προς τα κάτω...

Οσο για την περίφημη πολιτική υπέρ των "μικρομεσαίων" αυτή δεν αφορά τους σημερινούς αυτοπασχολούμενους, αλλά έναν περιορισμένο αριθμό μεγαλύτερων επιχειρήσεων που είναι ικανές να συμπράξουν με το παραπάνω σύστημα...

ΚΛΕΦΤΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ...

Οι παρέες και οι κουμπαριές καλά κρατούν ακόμη. Όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην επιχειρηματικότητα..

Όσο δυσκολεύουν τα πράγματα τόσο περισσότερο θα σκληραίνουν και οι ανθρώπινες συμπεριφορές.Η ανασφάλεια, η διπλοπροσωπία, τα πισώπλατα μαχαιρώματα γίνονται καθημερινά περισσότερα από ποτέ.

Οι λίγοι πρωταγωνιστούν στην επιχειρηματικότητα και κυβερνούν κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Άνθρωποι μουχλιασμένοι, αυταρχικοί, Hannibal Lecters της σύγχρονης πραγματικότητας, που εκβιαστικά μονοπωλιακά και κινούν τα νήματα σε εταιρίες και οργανισμούς.

Είναι ολοφάνερο από ενδείξεις που συνεχώς πολλαπλασιάζονται, πως αυτοί οι συνήθεις ύποπτοι της άλλης κλίμακας ανομίας, συνωστίζονται στην γραμμή εκκίνησης κι ο καθένας προσπαθεί να κλέψει στο παιχνίδι όσο μπορεί.

Ειδικά τώρα με τις επικείμενες ιδιωτικοποιήσεις. Οι δε φαλιρημένοι τραπεζίτες, αποτελούν κατηγορία από μόνοι τους. Τα κέρδη δεκαετιών δικά τους κι οι ζημιές τώρα δικές μας. Έτσι μάθανε.

Οι άνθρωποι αυτοί ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές, με τα νύχια βαθιά χωμένα στη σάρκα του θηράματός τους, προσπαθούν να διατηρήσουν την εξουσία και ισχύ τους αμπαρωμένοι πίσω από κλειστές πόρτες. Μη δίνοντας ευκαιρίες σε νέους και καλύτερους από αυτούς. Φοβούμενοι τη σύγκριση. Συσσωρεύοντας τον πλούτο της αδικίας και της αναξιότητας που η μετριότητά τους τόσο ύπουλα έχει δημιουργήσει.

Νεκροθάφτες των ελπίδων και των ονείρων των πολλών!

Ας μην πέσουμε θύματα των ψεύτικων και πονηρών υποσχέσεων τους. Αυτοί τα θέλουν όλα για τους εαυτούς τους. Μην τους ακούτε και δώστε τους τη μία και μοναδική απάντηση που θα τους αποκαθηλώσει από τους θρόνους τους:
Αδιαφορία και Μαχητικότητα!

Να αναγκαστούν να καταλάβουν ότι πρέπει να φύγουν και να δώσουν τη σκυτάλη στους καλύτερους και όχι στους πονηρότερους. Ο μοναδικός τρόπος για να τους υποχρεώσουμε να κάνουν κάτι τέτοιο είναι με την κατά μέτωπο αμφισβήτηση στην μέχρι τώρα υποκλινόμενη από πολλούς αναξιότητα τους. 

Μόλις ανοίξει γνήσια επιχειρηματική δραστηριότητα αυτοί θα εξαφανιστούν. Δεν αντέχουν τα ρίσκα της αγοράς. Δεν έχουν την ικανότητα και το σθένος να δουλέψουν, ούτε και να καινοτομήσουν. Θα διαλυθούν τόσο γρήγορα που θα τους ψάχνουμε.

Αρκεί να μην τους φοβηθούμε!

Αυτοί φοβούνται πιο πολύ κι από την τρομαγμένη αλεπού που την ακολουθούν τα κυνηγόσκυλα για να την κατασπαράξουν. Σε όλους μας αξίζει κάτι καλύτερο και κανείς δεν έχει δικαίωμα να κλέβει και να βιάζει τα όνειρα κανενός...

ΚΛΕΙΣΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΑΦΟΒΑ...

Μέσα στο νομοσχέδιο με τις ρυθμίσεις που περιμένει η ανάπτυξη για να έρθει, το υπουργείο Δικαιοσύνης κατέθεσε μία τροπολογία.

Αναπτυξιακή; Για τα μυαλά κάποιων ίσως...

Η τροπολογία προβλέπει ειδική παραγραφή των αξιόποινων πράξεων που τελέστηκαν από αγρότες, ιδιοκτήτες και οδηγούς φορτηγών και ταξί μέχρι και το τέλος του 2012, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους, με τη μορφή διακοπής συγκοινωνιών.

Κοινώς έκλεισες τον δρόμο με το τρακτέρ και τη νταλίκα; Δεν υπάρχει πρόβλημα. Τόλμησε να σε βουτήξει η αστυνομία και να σε στείλει στη Δικαιοσύνη; Το αδίκημα παραγράφεται. Ακόμα και αν κατά λάθος και αδίκως καταδικάστηκες, το ποινικό σου μητρώο παραδίδεται εκ νέου λευκό, μαζί με την τιμή και την υπόληψη σου.

Είναι γελοίο. Είναι εξοργιστικά γελοίο και κάποιος πρέπει να το θυμίσει στην κυβέρνηση την επόμενη φορά που θα δηλώσει ότι ο νόμος εφαρμόζεται για όλους. Και μετά να εξηγήσει για ποιον ακριβώς λόγο δεν διώκεται ο αγρότης ή ο φορτηγατζής που έκλεισε τον δρόμο.

Μόνο μην πει ότι η κυβέρνηση δείχνει κατανόηση για αδικήματα που τελέστηκαν κατά τη διάρκεια συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων. Πρώτον επειδή η κυβέρνηση δεν είναι αρμόδια να κρίνει αδικήματα. Και δεύτερον επειδή οι συλληφθέντες για την εισβολή στο γραφείο του Βρούτση, θα ζητήσουν αντίστοιχες νομοθετικές πράξεις.

Εδώ στέκεται και το ακλόνητο επιχείρημα: «εδώ δεν τιμωρούνται αυτοί που λεηλάτησαν τη χώρα και θα τιμωρηθούν οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματα τους;»
Θα ήταν δεκτό αν κέρδιζαν την ατιμωρησία αλλιώς, όχι από το χέρι που έκανε λεηλασία.

Μέχρι στιγμής κανένα κόμμα δεν καταδίκασε το γεγονός. Και τι να καταδικάσει; Ποιος τολμά να επικρίνει μία απόφαση που στέκεται στο πλευρό του "αγωνιζόμενου" αγρότη και αυτοκινητιστή;

Ήταν άλλωστε ακόμα μία κατεπείγουσα ρύθμιση για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας...

Σε σκηνικό που πάλι θα επαναληφθεί, με τους ίδιους στους δρόμους για "διεκδικήσεις"...

LEMON POPSICLE 1. ΓΡΑΝΙΤΑ ΑΠΌ ΛΕΜΟΝΙ (Η ΤΑΙΝΙΑ)

Aμερικάνικη ταινία με Ελληνικούς υπότιτλους.

Lemon Popsicle movie-Γρανίτα από λεμόνι: Ταινία του 1978, κύριο θέμα της ταινίας είναι 3 έφηβοι, ο Benji, ο Bobby και o Huey, οι οποίοι ζούν στο Tel Aviv στα μέσα της δεκαετίας των 50'ς.Ο Bobby είναι ο ωραίος της παρέας που πάντα έχει επιτυχίες στις γυναίκες. Ο Benji είναι ευαίσθητος και ντροπαλός & ο Huey είναι ο χοντρός και αστείος που του συμβαίνουν όλες οι χοντρές φάσεις...

Τότε που οι νεαροί έκλεβαν το αυτοκίνητο του μπαμπά για να πάνε την κοπέλα τους στο θερινό σινεμά...

Τότε που η μουσική ήταν το Α και το Ω στην ζωή των νέων και όχι μόνο...

Μία ταινία που χαρακτηρίζεται κωμωδία αλλά είναι γεμάτη από στοιχεία ακραίου ρομαντισμού.

ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ...

Ο Λέανδρος Ρακιντζής, γενικός επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης περιγράφει το πορτρέτο του διεφθαρμένου υπαλλήλου και την ομερτά που επικρατεί μεταξύ τους.

Με συνέντευξή του στην Athens Voice, αναφέρει:

«Χωρίς να είναι κανόνας, από τα στοιχεία προκύπτει: έχει 20 με 25 χρόνια υπηρεσίας, πανεπιστημιακή εκπαίδευση, είναι υψηλά στην ιεραρχία. Γνωρίζει τους κανόνες, δεν φοβάται τίποτα επειδή είναι στα όρια της συνταξιοδότησης.

Έως ότου να τον πιάσουν και να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες θα έχει πάρει τη σύνταξή του.

Εξάλλου ένα ποινικό δικαστήριο κάνει επτά με οκτώ χρόνια για να ολοκληρωθεί...

Επιπλέον πολλά εξαρτώνται από την πρώτη τοποθέτηση του δημοσίου υπαλλήλου.

Εάν πέσει σε γραφείο αδιάφορο ή με λαμόγια, θα χαλάσει κι αυτός.

Ιδίως στην επαρχία υπάρχει μια ομερτά. Αλληλοϋποστηρίζονται.

Γι' αυτό υπογραμμίζω ξανά και ξανά ότι πρέπει να επανέλθει το κώλυμα της εντοπιότητας.

Ο εφοριακός, ο πολεοδόμος, ο αστυνομικός δεν πρέπει να υπηρετούν στον τόπο καταγωγής τους».

Στην κορυφή πάντως της πυραμίδας διαφθοράς βρίσκονται οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης και τα υπουργεία, καθώς βάσει της ετήσιας έκθεσης του Ελεγκτικού Συνεδρίου καταγράφηκαν αμέτρητες περιπτώσεις υπέρογκων δαπανών και περιστατικών διασπάθισης δημοσίου χρήματος, με φαιδρά  αποκορυφώματα μισθώσεις λεωφορείων ΚΤΕΛ 8.200 ευρώ από δύο δήμους για να μεταβούν οι κάτοικοι στην Αθήνα για διαμαρτυρία κατά τις συνένωσης Δήμων με το σχέδιο Καλλικράτης και γεύματα 22.400 ευρώ σε χωριά της Βορείου Ελλάδας για την ανούσια και βαρετή εκπομπή «Κυριακή στο Χωριό».

Ούτε η οικονομική κρίση, ούτε τα μνημόνια δε μπορούν όπως φαίνεται, να αλλάξουν το DNA μιας μερίδας Ελλήνων που πιστεύουν ότι το πάρτι θα μπορεί να συνεχίζεται, ακόμη κι όταν η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη...

ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ...

Το Δημόσιο στρέφεται δυναμικά κατά των μικροοφειλετών, επιστρατεύοντας την κατάσχεση μισθών, συντάξεων, καταθέσεων και άλλης κινητής περιουσίας των φορολογουμένων, προς είσπραξη των οφειλών έως 3.000 €.

Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι είναι αδύνατον να χορτάσει ο κόσμος σε ένα τραπέζι τρώγοντας μόνο μαρίδα. Πρέπει να ψηθούν και μερικά μεγάλα ψάρια.

Ειδάλως και εξολοθρευονται οι μαρίδες και η πείνα δεν περνάει...

Πόρωση δύο συνιστωσών αφενός ηληθιότητας και αφετέρου εξόφθαλμης προστασίας των φίλων γνωστών και μη εξαιρετέων...

Είναι ανήκουστο να καταδιώκουν τον κόσμο στην κατάσταση που βρίσκεται για μικροχρέη 200 και 300 ευρώ, αντί να τον διευκολύνουν ή και να χαρίζουν μικροποσά. Αφού ΔΕΝ έχει, τί να κάνει;

Οι φωστήρες με την φοβερή ιδέα περί μικροοφειλετών και αυτόματη ανάληψη απο τους τραπεζικούς λογαριασμούς των χρεών τους μας λένε φόρα παρτίδα πως έχουν το εργαλείο αλλά θα το χρησημοποίησουν όπως τους γουστάρει...

Έτσι όμως μας κάνουν να ρωτήσουμε για ποιό λόγο αυτόν τον άμεσο τρόπο πληρωμής των οφειλών, δεν το εφαρμόζουνε στους μεγαλο-ωφειλέτες όπου και θα πάρουν πολλά περισσότερα και ο λαός συμφωνεί και επαυξάνει και δεν πρόκειτε να φέρει καμμία μεταβολή στην μικροοικονομία , ισα ισα που θα την τονώσει μόνο και μόνο ψυχολογικά...

Η μόνη απάντηση σε αυτό το απλό ερώτημα που σημειωτέον προέκυψε αβίαστα απο τις πρακτικές τους είναι διότι δεν θέλουν...
 Ξεκάθαρα...

Γιατί δεν πιέζουν οι κυβερνητικοί εταίροι, οι οποίοι μέσα από την πραγματική φορολόγηση του πλούτου θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι με τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση συνέβαλαν καθοριστικά προς την δίκαιη κατανομή των θυσιών;

Είναι πλέον ολόκληρο το πολιτικό σύστημα στην υπηρεσία του μεγάλου πλούτου, χωρίς προσχήματα;

Πέραν της μέγιστης αναλγησίας τους, ξεσκεπάζεται το αληθινό πρόσωπο αυτών των δειλών που ακόμη και τώρα λειτουργούν σαν υπάλληλοι των μεγάλων συμφερόντων δυστυχώς οι αχρείοι...

ΣΧΕΔΙΟ "ΑΘΗΝΑ"...

Τις επόμενες ημέρες θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε πολλά σχετικά με το σχέδιο "Αθηνά" για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επίσης, θα δούμε και πολλές αντιδράσεις από τις τοπικές κοινωνίες που χάνουν τμήματα και φοιτητές, επομένως μια σημαντική πηγή εσόδων και σίγουρα θα βγούνε πάλι στους δρόμους να φωνάζουν.

Κατακερματισμένος και αλλοπρόσαλλος είναι ο υφιστάμενος χάρτης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τόλμησαν να βάλουν το μαχαίρι στο κόκαλο και να πουν ότι τα τελευταία 30 - 40 χρόνια όλα τα κόμματα ευθύνονται για το αίσχος των ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Κάθε βουλευτής ή υπουργός ίδρυε κι ένα τμήμα, ένα ΤΕΙ ή ένα πανεπιστήμιο στον τόπο καταγωγής του πουλώντας στους ψηφοφόρους του τη μεγάλη του επιτυχία.

Κάθε χωριό είχε και ΤΕΙ και κάθε ραχούλα και στρατόπεδο, η άλλη μεγάλη πληγή. Και για όλα αυτά πλήρωναν τα κορόιδα, οι έλληνες πολίτες...

Είναι φανερό ότι τα ρουσφετολογικά κριτήρια υπερίσχυαν των ακαδημαϊκών και όλοι ήταν ευχαριστημένοι: οι τοπικές κοινωνίες έβλεπαν το real estate, τις καφετέριες και τα σουβλατζίδικα να ακμάζουν, οι εισακτέοι είχαν την ευκαιρία στην αλησμόνητη φοιτητική ζωή, οι γονείς τους νόμιζαν ότι τα παιδιά τους ήταν στο ελληνικό Harvard κι επίσης δικαιολογούνταν θέσεις διδασκόντων και διοικητικού προσωπικού.

Μια κατάσταση βολική για όλους. Εκτός από την αξιοπιστία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Τα 26 Πανεπιστήμια και 16 ΤΕΙ που υπάρχουν σήμερα θα γίνουν 20 και 12 αντίστοιχα, χωρίς να περιορισθεί σημαντικά ο συνολικός αριθμός των εισακτέων. Οι 63 πόλεις που φιλοξενούσαν τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ θα γίνουν 51. Πλην του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, τα αθηναϊκά πανεπιστήμια (Οικονομικό Πανεπιστήμιο, Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Γεωπονικό, Πάντειο, Χαροκόπειο) θα ενοποιηθούν σε ένα ομόσπονδο πανεπιστήμιο με την επωνυμία «Αδαμάντιος Κοραής». Συγχωνεύσεις θα γίνουν και στα Πανεπιστήμια της περιφέρειας και σε ΤΕΙ.  

Τα κριτήρια που μπήκαν για το σχέδιο «Αθηνά» ήταν κυρίως οικονομικά, γεωγραφικά και ακαδημαϊκά.

Οικονομικά γιατί αναζητείται εξοικονόμηση πόρων από τις συγχωνεύσεις και τις οικονομίες κλίμακας που προσδοκούνται, γεωγραφικά γιατί τηρήθηκαν φαντάζομαι κάποιες ισορροπίες και ακαδημαϊκά γιατί επιχειρείται συγχώνευση ομοειδών αντικειμένων.

Κάποιες μικρο-αλλαγές στηριζόμενες όμως σε αντικειμενικά κριτήρια ίσως είναι σωστό και δίκαιο να γίνουν, γιατί όλο και κάτι μπορεί να έχει ξεφύγει. Αρκεί να υπάρχει ειλικρινής διάθεση συνεννόησης κι από την πλευρά του υπουργείου και των Πανεπιστημιακών.

Ο μεγάλος όμως κίνδυνος είναι να επικρατήσουν οι τοπικές πολιτικές και ρουσφετολογικές σκοπιμότητες, συνδυασμένες με τη διακαή επιθυμία διατήρησης των οφίτσιων και τελικά το όλο εγχείρημα να ξεφουσκώσει.

Αλλαγές και μεταρρυθμίσεις χωρίς αντιδράσεις δεν υπάρχουν. Από τους συνήθεις αντιδρώντες ανέμελους φοιτητές, συντεχνίες καθηγητών και υπαλλήλων των ιδρυμάτων, μέχρι βλαχοδήμαρχους, νοικοκύρηδες φοιτητόσπιτων, καφετζήδες, ντελίβερι και χασισεμπόρους των πανεπιστημιου-πόλεων που θα "θιγούν"...

Ας κοιταχτούμε όμως στον καθρέφτη κι ας είμαστε ειλικρινείς: το καθεστώς αυτό των 42 ιδρυμάτων σε 63 πόλεις δεν ήταν βιώσιμο. Κάτι έπρεπε να γίνει.

Κάποιοι άνθρωποι θα ξεβολευτούν, θα μετακινηθούν σε άλλα κτίρια, θα υπάρξει αρχικά μια αναταραχή, μια μεταβατική κατάσταση.  Δεν μπορεί να σκοντάφτουμε στη μετακίνηση από το ένα κτίριο στο άλλο ή από τον επάνω όροφο στον κάτω, ούτε από κοντικές πόλεις.

Οι αλλαγές που θέλει η χώρα δεν αφορούν πάντα τους "άλλους"...

Όταν φτιάξουμε παιδεία ανταγωνιστική με την Ευρώπη, τότε ας κάνουμε ξανά αυτήν την κουβέντα.

Το στοίχημα είναι σίγουρα φιλόδοξο, αλλά η επίτευξη του είναι στο χέρι μας!

ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ...

Μόνο στην Ελλάδα 20 - 25χρονα γομάρια έγιναν "ανήλικα παιδιά".

Στην Ελλάδα της μαμακίασης, 25 ετών είναι ακόμη παιδάκι, μπέμπης, ανήλικο. Δεν σιχαθήκατε την ιατρό μαμά που είπε πόσο ευαίσθητο ήταν το παιδί της και δεν βρήκε ούτε μία κουβέντα  αυτοκριτικής να πει; Ενώ ο μπαμπάς είπε ότι θα σκοτώσει τους αστυνομικούς που το έκαναν ντα, δεν έχουν αυτοί καμιά ευθύνη για τον δρόμο που πήραν τα καμάρια τους; Αδέσποτα τα είχανε όλα αυτά τα χρόνια;

Οι γονείς ανησύχησαν για το ξύλο που έφαγαν οι γιόκες τους, αλλά δεν τους απασχόλησε το γεγονός ότι τα παιδιά τους έκανε ένοπλη ληστεία και ότι είχαν σχέση με ακροαριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις...

Αυτά τα "παιδαρέλια", γόνοι σχετικά εύπορων οικογενειών με σπίτια στα βόρεια προάστια, με γονείς μορφωμένους και οι ίδιοι φοιτητές, πήραν τα όπλα και αποφάσισαν να αλλάξουν τον κόσμο όπως νόμιζαν αυτά απαλλοτριώνοντας τράπεζες. Και η οργή στο πρόσωπό τους δείχνει ότι υπάρχει μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα και υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι νέοι που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο.

Πότε πρόλαβαν οι "4" καλοταισμένοι νεαροί και οι λοιποί πρόθυμοι μιμητές τους να καταπιεσθούν;

Πότε πρόλαβαν στα 20 τους να βρεθούν σε αδιέξοδο; Τέτοιο αδιαπέραστο που να εξωθηθούν να γίνουν οπαδοί της βίαιης σύγκρουσης και της φανατικής μισαλλοδοξίας;

Πόσο εύκολα αποκτά οποιοσδήποτε βαρύ οπλισμό; Για να σκοτώνουν γάτες και πουλιά τον είχαν;

Πότε πρόλαβαν να ζήσουν μεσα στην πραγματική ζωή για να γνωρίσουν και να καταλαβουν το "σύστημα" ώστε να το απορρίψουν και να αρχίσουν να το πυροβολούν, μπας και καταφέρουν να το ανατρέψουν;

Αναγκάστηκαν αλήθεια ποτέ να σηκωθούν στις 3.00πμ να πάνε σε φούρνο να ζυμώσουν, όταν οι καλοπερασάκηδες συνομήλικοι τους ακόμη μεθούνε και χοροπηδούνε στα ξενυχτάδικα; Πήγαιναν την ίδια ώρα στην ψαραγορά ή τη λαχαναγορά να κουβαλούνε κασόνια; Δούλευαν σε μηχανουργείο ή νταμάρι με τη βαριά, λερωμένα και εξουθενωμένα; Τρώγανε φάπες από δεσποτικά αφεντικά;

Ερωτήμστα που θάπρεπε να οδηγήσουν σε σοβαρή, αντικειμενική, ψύχραιμη και απροκατάληπτη παρουσίαση ενός τόσο σημαντικού θέματος όπως είναι η οργή, η καταπίεση κα τα αδιέξοδα των νέων που μπορούν να τους οδηγήσουν σε επιθετική συμπεριφορά και σε ακραίες επιλογές.

Είναι δυνατόν να ασχολούνται όλοι οι συνήθεις φωνασκούντες πάλι με μερικές δικαιολογημένες μπουνιές που έφαγαν ένοπλοι ληστές τραπεζών που συνδέονται με τον χώρο της τρομοκρατίας και που πήραν μαζί τους και όμηρο;

Αλλού και οι τέσσερις θα ήταν νεκροί τώρα, με είκοσι σφαίρες ο καθένας και ο  δυναμικός "μπάτσος" τοπικός ήρωας και θέμα σε επόμενη ταινία...

Αντι να συζητάμε και να προβληματιζόμαστε πάνω στο τι οδηγεί στο απόλυτο "κάψιμο" των μυαλών νέων ανθρώπων γιατί μονάχα αν έχεις "καμένο μυαλό" έχεις κιόλας στα 20 ή τα 22 παρελθόν στην τρομοκρατία βλέπω παντού κουβέντα για το αν οι "4" κακοποιήθηκαν πριν ή μετά την σύλληψη...

Η ΣΥΝΤΑΓΗ...

Από τα ορεινά χωριά κατέβηκε ένας χωρικός στην πόλη, μια φορά τα χρόνια κείνα που οι μετακινήσεις γινόταν μόνο με γαϊδάρους, αφού δεν υπήρχανε αυτοκίνητα...

Φτάνοντας στην πόλη και σέρνοντας τον γάιδαρο του, ο χωριάτης βλέπει ένα μαγαζί "Εδώδιμα - Αποικιακά" γεμάτο προϊόντα κρεμασμένα μέσα κι έξω.

- Θα μου κόψεις λιγάκι πετσί για σόλες, λέει του εμπόρου και του δείχνει μερικά ξερά τομάρια που κρεμότανε σε ένα γάντζο.

- Αυτά που δείχνεις δεν είναι πετσιά, του λέει ο έμπορος, μα μπακαλιάρος...

- Μπακαλιάρος; του αντιγυρίζει ο χωριάτης...Και ίντα είναι τουτονά;

- Μεγάλο ψάρι, παστό, δεν έχεις ξαναδεί; του απαντά ο έμπορος.

- Όι μπρέ, δεν έχω δει τέτοιο ούτε έχω φάει ακόμη. Πως το ψήνουνε;

Του εξηγεί ο έμπορος πως τον βάνουνε στο νερό πολλές ώρες, τον κόβουνε και τον τηγανίζουνε και γίνεται πεντανόστιμος με σκορδαλιά.

Στο τέλος αγοράζει ο χωριάτης ένα κομμάτι παστό μπακαλιάρο, τον κρεμά σε ένα από τα πίσω σκαρβέλια του σομαριού του γαιδάρου, κι αφού έκανε τις υπόλοιπες δουλειές του κίνησε να γυρίσει στο χωριό του, καβάλα στο ζώο του...

Κοντεύοντας να φτάσει και περνώντας από άλλο χωριουδάκι, ένας κούλουκας λυτός που γύριζε στον δρόμο μυρίστηκε το παστό ψάρι και ζυγώνοντας τον γάιδαρο που περπατούσε αργά, θέτει μια στιγμή έναν καμπανό και αρπά στα δόντια του το κομμάτι, που ξεσύρθηκε από το σκαρβέλι και γλακά να φύγει με τη λεία του.

Ο χωριάτης που με το τράνταγμα του καμπανού γύρισε να δει τι συμβαίνει, βλέπει τον κούλουκα ν' απομακρύνεται και πριν χαθεί ολότελα από τα μάτια του, προλαβαίνει και του φωνάζει:

- Που πας μωρέ κακομοίρη, δεν είναι κρέας τουτονά μα μπακαλιάρος και την συνταγή να το φάεις δεν την κατέεις, μα εμένα μου την είπε ο έμπορος στην πόλη!

Η ΣΤΡΟΦΗ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική κοινωνική ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, από το 1982.

Η Χαρούλα και η Στέφη μαζί με τους φίλους τους, το σκάνε από τα σπίτια τους στο Ναύπλιο και πηγαίνουν στην Αθήνα. Οι φίλοι τους θα φυλακιστούν και αυτές θα πιάσουν δουλειά σε μπαρ, όπου η Χαρούλα θα γνωρίσει τον Πάνο. Μαζί θα αρχίσουν και τα ναρκωτικά...

ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΣΜΟΣ...

Οι συντεχνιακές νοοτροπίες είναι και διαδεδομένες και αποδεκτές από ένα ορισμένο τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτές τις μειοψηφούντες συντεχνιακές ομάδες πίεσης, που τις καταδικάζει ο δημόσιος λόγος ως φαινόμενο παρακμής στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έχουν ενσωματωθεί στη ζωή του Ελληνικού κράτους και δυστυχέστατα μέχρι πρότινος δεν υπόκειντο σε ελέγχους, δημόσια κριτική και αποτίμηση της συμπεριφοράς τους.

Το θεωρούσαμε περίπου ως αυτονόητη λεβεντιά τη φαιδρή αντίληψη του "κατεβάζω τον διακόπτη", "καταλαμβάνω δημόσια κτήρια", "απεργώ στις εξετάσεις", "κλειδώνω τα λεωφορεία στα αμαξοστάσια", "κλείνω εθνικές οδούς όσο γουστάρω", κλπ εκβιαστικά κόλπα, πάντα ατιμώρητα βεβαίως για τους πρωταγωνιστές/εμπνευστές.

Όποιοι είχαν κατά καιρούς τολμήσει να επισημάνουν την ολέθρια συντεχνιακή γύμνια, είχαν λοιδορηθεί και αποστομωθεί με δηλητηριώδη κυνισμό.

Γνωρίζουμε επίσης πολύ καλά ότι μέχρι πρόσφατα οι συνδικαλιστικές και συντεχνιακές εκπροσωπήσεις είχαν μια ιδιότυπη συνδιοίκηση με την εκάστοτε κυβέρνηση και επηρέαζαν υπέρμετρα τις κυβερνητικές και κομματικές επιλογές...

Ετσι υποχωρούσαν άτακτα τα συμφέροντα των καταναλωτών, των πολιτών και της πολιτείας.
Η πολιτική σκέψη επιμένει σθεναρά ότι προνομιακές ρυθμίσεις, δημιουργία ειδικών κατηγοριών, εξαιρέσεις από γενικούς κανόνες δεν συμβιβάζονται με την επιδίωξη για διαρθρωτικές αλλαγές, ελεύθερο ανταγωνισμό και κατάργηση του κρατικού προστατευτισμού.

Μια ανασφαλής κοινωνία αναπτύσσει νοοτροπίες για να περιορίσει φόβους και κινδύνους. Συντηρεί στάσεις και απόψεις που οδηγούν στον περιορισμό της κοινωνικής ευθύνης του πολίτη, όταν η σύγχρονη ζωή απαιτεί αυξημένη υπευθυνότητα και συμμετοχή.

Ο συντεχνιασμός είναι ο ενταφιασμός της κοινωνικής ευθύνης.

Καιρός είναι να απαλλαγούμε από αυτόν...