ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΣΜΟΣ...

Οι συντεχνιακές νοοτροπίες είναι και διαδεδομένες και αποδεκτές από ένα ορισμένο τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτές τις μειοψηφούντες συντεχνιακές ομάδες πίεσης, που τις καταδικάζει ο δημόσιος λόγος ως φαινόμενο παρακμής στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έχουν ενσωματωθεί στη ζωή του Ελληνικού κράτους και δυστυχέστατα μέχρι πρότινος δεν υπόκειντο σε ελέγχους, δημόσια κριτική και αποτίμηση της συμπεριφοράς τους.

Το θεωρούσαμε περίπου ως αυτονόητη λεβεντιά τη φαιδρή αντίληψη του "κατεβάζω τον διακόπτη", "καταλαμβάνω δημόσια κτήρια", "απεργώ στις εξετάσεις", "κλειδώνω τα λεωφορεία στα αμαξοστάσια", "κλείνω εθνικές οδούς όσο γουστάρω", κλπ εκβιαστικά κόλπα, πάντα ατιμώρητα βεβαίως για τους πρωταγωνιστές/εμπνευστές.

Όποιοι είχαν κατά καιρούς τολμήσει να επισημάνουν την ολέθρια συντεχνιακή γύμνια, είχαν λοιδορηθεί και αποστομωθεί με δηλητηριώδη κυνισμό.

Γνωρίζουμε επίσης πολύ καλά ότι μέχρι πρόσφατα οι συνδικαλιστικές και συντεχνιακές εκπροσωπήσεις είχαν μια ιδιότυπη συνδιοίκηση με την εκάστοτε κυβέρνηση και επηρέαζαν υπέρμετρα τις κυβερνητικές και κομματικές επιλογές...

Ετσι υποχωρούσαν άτακτα τα συμφέροντα των καταναλωτών, των πολιτών και της πολιτείας.
Η πολιτική σκέψη επιμένει σθεναρά ότι προνομιακές ρυθμίσεις, δημιουργία ειδικών κατηγοριών, εξαιρέσεις από γενικούς κανόνες δεν συμβιβάζονται με την επιδίωξη για διαρθρωτικές αλλαγές, ελεύθερο ανταγωνισμό και κατάργηση του κρατικού προστατευτισμού.

Μια ανασφαλής κοινωνία αναπτύσσει νοοτροπίες για να περιορίσει φόβους και κινδύνους. Συντηρεί στάσεις και απόψεις που οδηγούν στον περιορισμό της κοινωνικής ευθύνης του πολίτη, όταν η σύγχρονη ζωή απαιτεί αυξημένη υπευθυνότητα και συμμετοχή.

Ο συντεχνιασμός είναι ο ενταφιασμός της κοινωνικής ευθύνης.

Καιρός είναι να απαλλαγούμε από αυτόν...