ΑΤΙΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ...

Στην Ελλάδα του ρουσφετιού της αρπαχτής και του πελατειακού κράτους επιβιώνει καλύτερα όποιος έχει ή είχε "μπάρμπα στην κορώνη."

Όποιος διέθετε το ισχυρότερο μέσον διοριζόταν πάραυτα στην καλύτερη θέση στο δημόσιο. Και ζητούσε συνεχώς προνόμια εκβιάζοντας και πάντα φυσικά έπαιρνε. Είδαμε πως κατάντησαν το δημόσιο οι όχι και λίγες κραυγαλέες περιπτώσεις μαζικών διορισμών & σκανδαλοδών παροχών που κατά καιρούς αποκαλύπτονται. Για φτύσιμο.

Όποιος είχε άλλο κατάλληλο μέσον έπαιρνε άδεια ταξί ή φορτηγού  ή ή, ή,...εντελώς δωρεάν και μετά την μοσχοπουλούσε...

Ήταν τόσα πολλά τα ρουσφέτια και οι ομαδικές πελατειακές εξυπηρετήσεις που δεν βρίσκει κανείς γνωστικός άνθρωπος άκρη.

Στην Ελλάδα της αρπαχτής και του εύκολου κέρδους αν είσαι μάγκας και έχεις τον πολιτικό που ψηφίζεις κι εκλέγεις στο τσεπάκι σου, υπάρχουν τα προστατευμένα "κλειστά επαγγέλματα."

Αν είσαι απατεώνας εργολάβος δημοσίων έργων (που όλως τυχαίως δίνονται κατ' επανάληψη χαριστικά σε σένα), από τη μια τα εκτελείς τσάτρα - πάτρα απασχολώντας ανειδείκευτους ξένους εργάτες τους οποίους βρίσκεις σε αφθονία & τους αλλάζεις συνέχεια και από την άλλη χρησιμοποιείς ότι ποιότητας υλικά γουστάρεις, παρμένα από όπου σε συμφέρει, παραδίδοντας εντέλει μια υπερτιμημένη κακοτεχνία που κανείς φίλος - κολλητός - διαπλεκόμενος μαζί σου δεν θα την ελέγξει ή θα σου την καταλογίσει.

Αν είσαι μέλος μιας ισχυρής συντεχνίας ανοίγεις το μαγαζί σου, γραφείο, φαρμακείο κλπ όπου θέλεις και μετά μέσω του κράτους δεν αφήνεις άλλο να ανοίξει.

Ή εμποδίζεις με γελοίες δικαιολογίες οποιονδήποτε πραγματικά επιτυχημένο επιχειρηματία με προγραμματισμό και αναπτυξιακό πλάνο θελήσει να επενδύσει στη πόλη σου και σου χαλάσει την κερδοφόρα αποκλειστικότητα. 

Ή αν έχεις περίσιο θράσος, βάζεις τον δήμαρχο που βοήθησες να εκλεγεί να κάνει πεζόδρομο τον εμπορικό δρόμο που βρίσκεται το μαγαζί του πατέρα σου που παραπαίει λόγω παρατεταμένης κρίσης. Κι εσύ έτοιμος από πριν, το κλείνεις και το ξανανοίγεις αμέσως σαν μοδάτη καφετέρια που ως εκ θαύματος είναι πάντα γεμάτη κόσμο (από κείνους που δεν τους πιάνει καμιά κρίση) μέρα - νύχτα.

Γινεσαι και δακτυλοδεικτούμενο παράδειγμα για κάθε αρπακολατζή που σε μιμείται αμέσως καταλαμβάντας τα λοιπά άδεια μαγαζιά του πρώην εμπορικού δρόμου, που γίνεται πολύ γρήγορα ένα ιδιότυπο γκέτο διασκέδασης. Κάνοντας συνάμα τον βίο αβίωτο σε όσους είχαν την ατυχία να έχουν τα σπίτια τους από πάνω και τριγύρω πριν σου έρθει η προσοδοφόρα ιδέα. 

Αυτός λέγεται ελεύθερος ανταγωνισμός στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Κια των αλληλο-εξυπηρετούμενων κλειστών παρεακιών.

Στην Ελλάδα των πολλών ταχυτήτων αν είστε μέλος μιας ισχυρής συντεχνίας πετυχαίνετε να έχετε κλειστό επάγγελμα. 

Αν δεν είσαι εκλεκτό μέλος κλειστής συντεχνίας η εποφθαλμιούν γύρω σου ισχυρότερα συμφέροντα και δε νοιάζεται και κανείς για την προστασία σου κι έχεις σαν πληβείος επάγγελμα ανοιχτό προς πάσαν κατεύθυνση. 

Αυτή ήταν και παραμένει η Ελλάδα.

Πότε θα ξυπνήσει;

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΚΑΦΕ...

Σε μια οικονομία βυθισμένη στην αποβιομηχάνιση και την ύφεση, τι είδους επιχείρηση μπορεί να ανοίξει κάποιος και να κάνει τη συνταρακτική διαφορά άραγε;

Ποιός γνωρίζει τις προϋποθέσεις της ανάπτυξης και σε ποια κατάσταση βρίσκονται νομικά αυτή τη στιγμή;

Τα απαιτούμενα κεφάλαια που λείπουν, το απίστευτο φορολογικό/ γραφειοκρατικό/ νομικό μπάχαλο, την παντελή έλλειψη προγραμματισμού και στήριξης, το σπάνιο ρευστό, τις βασικές ανάγκες που ωστόσο τρέχουν και πρέπει ΑΜΕΣΑ να καλυφθούν...

Θεωρείτε ότι παρόμοιο σκηνικό, ευνοεί οποιαδήποτε μορφή ανάπτυξης;

Και μάλιστα μέσω της "καινοτομίας";

Γιατί στα χαρτιά, στα στατιστικά και στα παχιά λόγια που εξαγγέλονται όλα είναι εύκολα, μα οι "ασκήσεις επί χάρτου" με την πραγματική μάχη της αγοράς και την αγωνία του αλλουνού για το μεροκάματου απέχουν έτη φωτός.

Όποιος τολμήσει θα έχει να αντιμετωπίσει έναν μέγα αθέμιτο ανταγωνισμό γιατί οι περισσότεροι τομείς στην Ελλάδα είναι κλειστοί που κουμάντο σε αυτούς κάνουν μόνο επιλεγμένες (πώς αλήθεια;) κλίκες και παρεούλες, σαν αποτελέσματα των ανύπαρκτων δομών, της ανύπαρκτης ισονομίας και της χρονοβόρας & πανάκριβης "δικαιοσύνης". Ας κάνουν μια σοβαρή έρευνα για τους λόγους που ωθούν τους νέους στην μετανάστευση και θα δουν πως δεν είναι μόνο το μισθολογικό στις πρώτες θέσεις της λίστας. Αλλά δεν συμφέρει να βλέπεις τα χάλια σου.

Δυστυχώς η πλειοψηφία αυτών που θα μπορούσαν να ανοίξουν εξωστρεφείς επιχειρήσεις στην Ελλάδα, μπορούν να το κάνουν και σχεδόν οπουδήποτε αλλού, οπότε ή φεύγουν ή δεν έρχονται.
Σκεφτείτε τη γραφειοκρατία που πρέπει να αντιμετωπίσει ένας νέος επιχειρηματίας για να αναπτύξει μια ιδέα που μπορεί και να μην ευδοκιμήσει. Σκεφτείτε ότι αν αυτός ο επιχειρηματίας είχε το κεφάλαιο (και το σθένος!) να αντέξει 3-4 χρόνια στην Ελλάδα για να μπορέσει να ξεκινήσει η επιχείρηση και να μπορέσει μετά να δει αν πιάνει η ιδέα, μπορεί να μεταφερθεί αλλού και να χρειαστεί πολύ λιγότερο χρόνο...

Το πρώτο που θα κοιτάξουν τέτοιοι επενδυτές είναι η μακροχρόνια σταθερότητα, σοβαρότητα και ανταγωνιστικότητα της χώρας καθώς τέτοιου είδους επενδύσεις απαιτούν χρόνο για να αποδώσουν, ενώ σε περίπτωση αποτυχίας, η απώλεια κεφαλαίου είναι σίγουρη. Επιπλέον όλες οι σοβαρές χώρες διαγκωνίζονται για το ποια θα προσελκύσει τέτοιου είδους επενδυτές, γιατί είναι οι μόνοι που φέρνουν θέσεις εργασίας και ανάπτυξη. Θεωρείτε ότι η Ελλάδα του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Τσίπρα της ΧΑ του ΚΚΕ και των ομοιδεατών οπαδών τους (που τυνχάνει να είναι το 80% του πληθυσμού της χώρας) πληρεί αυτά τα προσόντα;

Σκεφτείτε και ότι στην Ελλάδα έχουν υπάρξει αναδρομικοί φόροι, αντιφατικοί νόμοι κλπ (όλα αυτά από τις υπάρχουσες κυβερνήσεις, χωρίς καν να πιθανολογήσουμε για το τι θα κάνει ή δε θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται να παίρνει σειρά). Μία χώρα με διαφθορά , κρατισμό, όπου νομοθεσία, υπουργοί και κυβερνήσεις αλλάζουν συχνά και αναιρούν ο ένας τον άλλο, μόνο ως παράδειγμα αποφυγής επενδύσεων μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Καφετέριες, σουβλατζίδικα, γιαουρτάδικα, τυροπιτάδικα και λοιπά μαγαζιά είναι τα πιο σίγουρα και τα πιο εύκολα στο εσωτερικό μας μπάχαλο. Δεν είναι και τόσο εκπληκτικό λοιπόν που ανοίγουν μόνο καφετέριες και τέτοια, δουλεύει και κάποιος νεαρόκοσμος σε δαύτα...

Ένας στους δέκα "επιχειρηματίες" που άνοιξαν επιχείρηση στην Ελλάδα το 2014, έκανε το δικό του εστιατόριο-καφετέρια-μπαρ.

Το εκπληκτικό είναι πώς διάολο και με ποιούς πελάτες γεμίζουν ακόμα ολημερίς κι ολονυχτίς όλα αυτά!

Συνεπώς ακόμα ένα τυροπιτάδικο ή ένα καφέ στα όρθια στην στριμωγμένη γωνία κι ένα μικρούλι μπαρ σε κάποια ξεχασμένη αυλή;

Έτσι που είμαστε, προτιμότερο από το τίποτα, εξάλλου η αγορά θα κρίνει πόσα θα πιάσουν και θα κρατήσουν...

ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΑ ΜΙΖΕΡΙΑ...

Xιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις έκλεισαν στην Ελλάδα λόγω της κρίσης αλλά και χιλιάδες ανοίγουν γιατί η ζωή συνεχίζεται.

Στους τομείς που έχουν διεισδύσει οι μεγάλες αλυσίδες κυρίως ξένες πολυεθνικές, έχουν καρπωθεί το μέγιστο του τζίρου και αφήνουν τις αδύνατες και μικρές Ελληνικές επιχειρήσεις να φυτοζωούν να μην έχουν ούτε τον ασφαλιστικό τους φορέα να πληρώσουν, και να βράζουν στο ζουμί τους.

Γελάω ότι διαβάζω σε τοπικές εφημερίδες ότι οι εκπρόσωποι των τοπικών ομοσπονδιών των επαγγελματοβιοτεχών κάνουν διαβήματα στους αντιπεριφερειάρχες να τηρούνται οι νόμοι και να περιορίζονται οι μεγάλες αλυσίδες λίγα χιλιόμετρα εκτός πόλης.Λες και το πρόβλημα τους είναι χιλιομετρικό και όχι στον ανταγωνισμό στις τιμές, και στην τεράστια ποικιλία των αγαθών.

Κι ενώ συνεχώς ανοίγουν μικρές επιχειρήσεις για να διαιωνιστεί η διάσπαση τους και να διανείμουν την μιζέρια τους πουθενά δεν διαβάζω για συνενώσεις μικρών επιχειρήσεων και σχηματισμούς ανταγωνιστικών Α.Ε ή για την δημιουργία εμπορικών και για επαγγελματοβιοτεχνικών συνεταιρισμών ΣΥΝ.ΠΕ.

Επιμένουν οι μικρομεσαίοι αταβιστικά να διατηρεί ο κάθε ένας την ατομική του επιχείρηση και να βρίσκεται συνεχώς σε οικονομικό αδιέξοδο και μόνιμη κλάψα.

Τι να κάνουμε βρε παιδιά.Έχουν προ πολλού αλλάξει οι εποχές.

Και οι κανόνες για μεγάλες πωλήσεις, καθώς και ο τρόπος να μπείτε σοτ μυαλό του πελάτη κερδίζοντας τον, κάτι που όλοι θα θέλατε κι έπρεπε να ξέρετε...

ΚΑΝΕ ΜΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία από το 1965, σε σενάριο Κ. Λυχναρά και σενάριο των Νίκου Τσιφόρου - Πολύβιου Βασιλειάδη.

Ο Κίμων ένας αυταρχικός επιχειρηματίας, δεν επιτρέπει στον νεαρό γιο του Μηνά να έχει οποιαδήποτε ανάμειξη στις δραστηριότητες του, επειδή τον θεωρεί ανεύθυνο και ακαμάτη.

Ο Μηνάς ο οποίος διασκεδάζει όπως κάθε νέος της ηλικίας του, συνδέεται με τη Λίλα μια πανέξυπνη κοπέλα, η οποία δεν χάνει ευκαιρία να τον συμβουλεύει σωστά πάνω σε επιχειρηματικά θέματα...

BUSINESS IN GREECE. ΟΥΔΕΙΣ ΑΥΤΟΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΟΣ...

Πως γίνεται και κάποιες (λίγες) οικογένειες ντόπιων "επιχειρηματιών" μονοπωλούν το μεγάλο επιχειρείν στη χώρα μας και βγαίνουν πάντα κερδισμένοι τα τελευταία 40 χρόνια, ενώ κάποιες άλλες οικογένειες περισσότερες και πιο επιτυχημένες με τεράστιες περιουσίες και παράδοση στο διεθνές επιχειρείν, δεν ανακατεύονται στα Ελληνικά πράγματα, ούτε διαθέτουν την απεριόριστη πολιτική επιρροή των πρώτων; 

Πως είναι δυνατόν μια μικρή και φτωχή Ελλάδα να έχει παράγει τόσους πολλούς ντόπιους δισεκατομμυριούχους σε τόσο μικρό διάστημα, που "επιχειρούν μάλιστα μόνο στην περιορισμένη εσωτερική αγορά κι αποτυγχάνουν σε κάθε προσπάθεια επέκτασης τους στο εξωτερικό. Δεν έχει την αντίστοιχη αγορά, για να το καταφέρει αυτό. Δεν έχει τον αντίστοιχο πληθυσμό καταναλωτών, για να το καταφέρει αυτό.

Άρα όλοι αυτοί έκλεβαν το ίδιο το κράτος. Στην πραγματικότητα έχουν αποκομίσει υπερ-κέρδη τα οποία μόνον τυπικά ανήκουν σ' αυτούς, που έκλεβαν τον ίδιο τον Ελληνικό λαό. Έκλεβαν το παρελθόν του, το παρόν του, αλλά και το μέλλον του. Υποθήκευσαν το μέλλον ακόμα και των Ελλήνων, οι οποίοι δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Όλα αυτά γιατί; Για να γίνουν πλούσιοι οι ίδιοι.

Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος το πώς έγινε αυτό. Για να μπορούν αυτά τα άβουλα και υποταγμένα ανθρωπάκια που βλέπουμε στις διάφορες κρατικές θέσεις να μας κυβερνούν, μας πουλούσαν στους "διαπλεκόμενους". Τους έκαναν δισεκατομμυριούχους με την εξουσία που είχαν στα χέρια τους. Για να μπορούν λοιπόν αυτοί οι φτιαχτοί δισεκατομμυριούχοι διαπλεκόμενοι να έχουν τις ανάλογα μεγάλες δουλειές, ως προμηθευτές και εργολάβοι ενός μικρού και φτωχού κράτους, το έβαζαν να δανείζεται σε βαθμό αυτοκτονικό, εκδίδοντας ομόλογα. Γι' αυτό "μαγείρευαν" οι πολιτικοί τα δημοσιονομικά στοιχεία. Για να μπορεί να δανείζεται το κράτος πέρα από τις δυνάμεις του και πέρα από κάθε λογική.

Αυτό ήταν το όλο κόλπο. Όλοι αυτοί παρίσταναν τους εθνικούς προμηθευτές και εργολάβους αυτού του κράτους, παίρνοντας ως αμοιβή αυτά τα ομόλογα. Στη συνέχεια οι ίδιοι άνθρωποι μάς έβαλαν στο ΔΝΤ. Γιατί; Για να πληρωθούν σε πραγματικό χρήμα αυτά τα "πέτσινα" ομόλογα, τα οποία είχαν ήδη στην κατοχή τους. Ναι μεν αυτοί οι ίδιοι πληρώνονταν με τα ομόλογα, αλλά με το ΔΝΤ πληρώνονται τα ίδια τα ομόλογα. Υποθήκευσαν το σύνολο της πατρίδας μας, για να πληρωθούν τα κατορθώματά τους. Καταστρέφουν έναν ολόκληρο λαό, για να συνεχίσουν να κάνουν με τα γιώτ τους βόλτες στο Αιγαίο και να παριστάνουν τους Celebrities.

Όλοι αυτοί που ξέρουμε σαν δήθεν "αυτοδημιούργητοι", είναι χτισμένοι πάνω στο πρότυπο του επιχειρηματία, ο οποίος είναι στην πραγματικότητα διορισμένος από υψηλούς "προστάτες". Πάνω στο πρότυπο του "δώσε και σε μένα "μπάρμπα" και μετά μοιραζόμαστε από κοινού τη λεία...

Κάτι θα ζητήσουν από τον "μπάρμπα" και αυτό θα είναι το θεμέλιο της σίγουρης επιτυχίας. Στις επιλογές ενός ανεγκέφαλου "μπάρμπα", που δεν τους χαλάει χατίρι. Ενός "μπάρμπα", ο οποίος θα αδικήσει όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, προκειμένου να ευνοήσει τους εκλεκτούς του.

Όταν αυτός ο "μπάρμπας" είναι το κράτος και μοιράζει δημόσια περιουσία ή αποκλειστικά συμβόλαια, τότε τα πράγματα είναι εντυπωσιακά στην εξέλιξή τους. Αρκεί να έχει κανείς πρόσβαση στο πρόσωπο το οποίο ασκεί την εξουσία στον "μπάρμπα". Τότε μπορεί να ζητά ό,τι θέλει. Αρκεί να θυμάται να αποδώσει τα μερίδια που αντιστοιχούν στους κομματάρχες, οι οποίοι αποφασίζουν για τις πράξεις του "μπάρμπα".

Δώσε μου αποκλειστικά τα δημόσια έργα, για να παριστάνω τον κατασκευαστή...Δώσε μου παραγγελίες, για να παριστάνω τον προμηθευτή...Δώσε μου μια τράπεζα, για να παριστάνω τον τραπεζίτη...Δώσε μου ένα διυλιστήριο για να παριστάνω τον πετρελαιά...Δώσε μου χαριστικά μια ποδοσφαιρική ή μπασκετική ομάδα να παριστάνω τον αθλητικό παράγοντα...Δώσε μου τους Ολυμπιακούς να τους οργανώσω με δαπάνες σου...Δώσε μου σταθμούς ανεφοδιασμού οχημάτων στην εθνική οδό, για να παριστάνω τον βενζινά...Δώσε μου τη ΔΕΗ, να παριστάνω τον ηλεκτροπαραγωγό ...Δώσε μου Ξενία, για να παριστάνω τον ξενοδόχο...Δώσε μου τα καζίνο, για να παριστάνω τον επιχειρηματία του τζόγου...Δώσε μου μια έτοιμη εταιρεία καραβιών, για να παριστάνω τον ακτοπλόο...Δώσε μου τζάμπα συχνότητες και διευκολύνσεις και γίνομαι καναλάρχης που αν μου κάνεις σε υποστηρίζω κιόλας στις λαικές μάζες...Δώσε μου...Δώσε μου.

Κάθε φορά που σκέφτονται κάτι "μεγάλο", έχουν τον "μπάρμπα" για να τους το δώσει. Για όλα φροντίζει ο πλούσιος κρατικός "μπάρμπας". Αυτός ο οποίος πάντα έχει για τους διαπλεκόμενους, αλλά για τους απλούς πολίτες μεταμφιέζεται σε "ψωροκώσταινα".

Ακόμα κι όταν θέλουν να παραστήσουν τους μαικήνες της τέχνης ή τους χορηγούς της, πάλι στον ίδιο "μπάρμπα" απευθύνονται...Δώσε μου ένα Μέγαρο Μουσικής, για να παριστάνω τον μαικήνα...Δώσε μου εκατό εκατομμύρια "εγγυήσεις", για να παριστάνω τον Μέγα Χορηγό το Μεγάρου. Ποιοι είναι λοιπόν οι μεγαλο-τζαμπατζήδες στην Ελλάδα; Τσαμπατζής είναι αυτός, ο οποίος δεν πληρώνει στα διόδια ένα ευρώ που το θεωρεί παράνομο ή ο ξεδιάντροπος, ο οποίος ανοίγει σαμπάνιες, παριστάνοντας τον χορηγό και μετά βάζει το κράτος και όλους εμάς να πληρώσουμε τις χορηγίες του;

Εδώ τίθεται μια εύλογη απορία. Πώς καταφέρνουν και δρομολογούν δουλειές με τον "μπάρμπα" ακόμα και στη σημερινή εποχή της απόλυτης ανέχειας; Μέσω του εκβιασμού. Στην κυριολεξία εκβιάζουν την κοινωνία για να τους στηρίξει, διατηρώντας υπό την ομηρία τους τα εκατομμύρια των Ελλήνων. Τους εκβιάζουν ως καταθέτες, εφόσον παριστάνουν τους τραπεζίτες. Τους εκβιάζουν ως εργαζόμενους, 

εφόσον ελέγχουν μεγάλες επιχειρήσεις. Τους εκβιάζουν και ως οπαδούς, εφόσον "παίζουν" με τα ένστικτά τους. Όλα αυτά όμως ισχύουν θεωρητικά και στο ηθικό επίπεδο. Σε πρακτικό επίπεδο εκβιάζουν τη δική τους εξουσία, προκειμένου να εκμεταλλεύονται την ομηρία ενός λαού. Εύκολο είναι να εκβιάζουν την εξουσία, αν σκεφτεί κάποιος ότι πάνω από εκατό εκατομμύρια ευρώ χρωστάει το κάθε μεγάλο κόμμα στις τράπεζες. Πώς βρέθηκε ένα κόμμα να χρωστάει τέτοια ποσά και γιατί; Ένας μηχανισμός χωρίς καν να διαθέτει Α.Φ.Μ όπως όλοι οι πολίτες.;  

Δεν μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά το καθεστώς στην Ελλάδα. Έπρεπε το ίδιο το καθεστώς να φτιάξει την οικονομία των χορηγών του, για να επιβιώνει το ίδιο. Έπρεπε όμως να τη φτιάξει, σεβόμενο δήθεν την έννοια της ελεύθερης αγοράς και της Δημοκρατίας.

Γιατί και με ποιους όρους χρηματοδοτήθηκαν κόμματα, τα οποία μπορεί αύριο να διαλυθούνε και να μην πληρωθούν οι τράπεζες; Πώς υποθήκευσαν τα κόμματα μελλοντικές επιχορηγήσεις, όταν με βάση την απλή λογική της Δημοκρατίας δεν γνωρίζουν τη βούληση του λαού και άρα θεωρητικά δεν γνωρίζουν αν θα υπάρχουν σε κάθε επόμενη Βουλή; Άρα, δεν ενδιαφέρει τις τράπεζες να πάρουν τα χρήματά τους από τα κόμματα. Τις τράπεζες τις ενδιαφέρει να πάρουν τα κρατικά χρήματα, τα οποία μπορούν να τους δώσουν τα κόμματα με την εξουσία τους. Οι τράπεζες στηρίζουν τον δικομματισμό, για να τις βοηθά στη λεηλασία του κρατικού χρήματος.

Δεν είναι όμως μόνον η κομματική διαφθορά. Είναι και η ατομική διαφθορά. Οι περισσότεροι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και έχουν ξεπλύνει τη διαφθορά τους μέσω των τραπεζών των διαπλεκομένων. Είναι δυνατόν αυτοί ν' αρνηθούν να εξυπηρετήσουν τους ιδιοκτήτες τους; Οι διαπλεκόμενοι μπορούν και απειλούν όποιον θέλουν ανά πάσα στιγμή. Από κόμματα μέχρι μεμονωμένους πολιτικούς παράγοντες.

Αυτός είναι ο σύγχρονος "κόπρος του Αυγείου", ο οποίος απειλεί να καταστρέψει την Ελλάδα, μετατρέποντας την σε έναν παράδεισο των διεθνών τοκογλύφων.

Έτσι μπήκαμε στο ΔΝΤ. Δανειζόμαστε με απεχθείς όρους για να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και τους διαπλεκόμενους. Αυτοί οι διαπλεκόμενοι, με λίγες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε επισφαλή δάνεια στα κόμματα, ήδη έχουν πάρει από αυτά πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ κρατικού χρήματος. Γι' αυτόν τον λόγο ωρύονται οι γελοίοι δημοσιογράφοι- υπάλληλοι των επιχειρηματιών εναντίον του οποιουδήποτε αμφισβητεί το ΔΝΤ. Κινδυνεύουν οι μισθοί και τα μπόνους τους, που νομίζουν πως τους δίνουν λίγη από τη αίγλη των αφεντικών τους. Δεν θα πληρωθούν οι ίδιοι, αν δεν μπορέσουν τα διαπλεκόμενα αφεντικά τους να λεηλατήσουν ό,τι απέμεινε από το κράτος. Ο μισθός για όλους αυτούς θα τρέχει μόνον για όσο διάστημα αυτό το χαμόγελο της "επιτυχίας" συνεχίσει να υπάρχει. Αν πάψει οι διαπλεκόμενοι να χαμογελάνε, τα δουλικά του θα κλάψουν. Γι' αυτό φροντίζουν να τους διασκεδάζουν με τα "ωραία" τους.

Αυτά τα "ωραία" είναι η δουλειά τους. Όλοι μαζί βάζουν ένα χεράκι για ν' αποπροσανατολίσουν και να μπερδέψουν τον κόσμο. Να τον ενημερώνουν με φτιαγμένες στα μέτρα τους ειδήσεις, να τον κάνουν να ασχολειται με την μπάλα, τους κώλους των μοντέλων και των μόδιστρων, τα σκυλάδικα και τα άσματα τους, τα τούρκικα σήριαλ και τις κατσαρόλες των τυχαίων μαγείρων, να εντρυφεί στη ζωή του κάθε παλαβού που τη βγάζει στο γυαλί.

Έτσι απασχολημένος ο πολύς κόσμος θα συνεχίσει να στηρίζει τους πολιτικούς που τους στηρίζουν, θα κοιμάται ήσυχος για την "δημοκρατία" του και θα περάσει την μίζερη ζωή του δουλεύοντας και πληρώνοντας, χωρίς να μάθει τον τρόπο...

Το μόνο τρόπο ο οποίος θα επέτρεπε και στον τελευταίο περιπτερά να γίνει τέτοιου είδους "μεγιστάνας"...

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΑ XANIA 3/4/2013

Εκδήλωση με θέμα «Η ψυχολογία του πελάτη σε περιόδους ύφεσης» στο Επιμελητήριο Χανίων. Ομιλητής ο κ. Άκης Αγγελάκης (κδότης, συγγραφέας και σύμβουλος επιχειρήσεων σε θέματα πωλήσεων, προσωπικής ανάπτυξης, επικοινωνίας και επίτευξης στόχων).
Που δήλωσε:
Τι άλλο να πω και πως να περιγράψω την υποδοχή, την αγάπη, τη συμμετοχή και τη φιλοξενία που είχα τόσο από τους Χανιώτες όσο και τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου Γιάννη Μαργαρώνη αλλά και τη χορηγό εταιρία INTERAMERICAN.
Σε μια εξαιρετική αίθουσα χωρητικότητας 120 ατόμων, οι συμμετέχοντες ξεπέρασαν τους 190.

Πολλοί παλιοί και καλοί φίλοι επιχειρηματίες, ξενοδόχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες με συντρόφευσαν σ΄ αυτή τη μαγική διαδρομή τριών σχεδόν ωρών που μοιραστήκαμε. Να είστε καλά!
Ευχαριστώ όλες και όλους μέσα από την καρδιά μου. Sumanai!!!

Sumanai (καλή αντάμωση) κι απο μας Άκη, στην πόλη μας πάλι...

Παρατήρησα πως με έχει τραβήξει η ρεπόρτερ σε περίοπτη θέση, ούτε να τη πλήρωνα έτσι!

ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΑΕ...

Στο εξής με το νέο φορολογικό νόμο, εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι θα προσέρχονται στα γκισέ της Εφορίας για να παραλλάξουν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της μικροεπιχείρησης τους με δώρο εισιτήριο διαρκείας για την ανεργία.

Η σημερινή κυβέρνηση προσπάθησε πολύ να δικαιολογήσει την πολιτική της στον νέο φορολογικό νόμο, είναι όμως γεγονός πως με τρεις ριπές επιχειρεί να καθαρίσει το μεγαλύτερο μέρος των αυτοαπασχολούμενων.

1. Κατάργηση του αφορολόγητου,
2. 26% φορολόγηση από το πρώτο ευρώ,
3. Τέλος επιτηδεύματος 650 ευρώ (1.000 για τις εταιρείες) από 500 πριν.

Να δούμε όμως πρακτικά τι σημαίνουν αυτά τα μέτρα.

Ο αυτοαπασχολούμενος που δηλώνει 10.000 για παράδειγμα πληρώνει 3.250 ευρώ φόρο και αν πληρώσει και τον Ο.Α.Ε.Ε. για να έχει εντέλει άθλια περίθαλψη και σύνταξη, του μένουν 1.669 ευρώ τον χρόνο ή 139 ευρώ τον μήνα για να θρέψει την οικογένειά του...

Τα ίδια και χειρότερα αν έχει εταιρεία, σ' αυτή την περίπτωση του απομένουν να ζήσει 1.169 ευρώ τον χρόνο ή 97 ευρώ τον μήνα. Προφανώς ο παραπάνω έχει ήδη βάλει λουκέτο και δεν χρειάζεται να τρέχει στους λογιστές για περαιτέρω διευκρινίσεις.

Κι αν είναι ασυνεπής στις υποχρεώσεις του, υπάρχει και νόμος που του δημεύει ό,τι έχει και δεν έχει για συμμόρφωση των άλλων. Και δεν έχουμε υπολογίσει και τις υπόλοιπες φορολογικές επιβαρύνσεις όπως ΔΕΗ, χαράτσια, δημ. τέλη, τέλη κυκλοφορίας οχημάτων, κ.λπ.

Ο προαναφερόμενος μικρός επιχειρηματίας δεν έβγαινε ούτε με τον προηγούμενο φορολογικό νόμο προϊόν του μεσοπρόθεσμου (εισοδήματα του 2011). Απλά προτίμησε να μην πληρώσει τον Ο.Α.Ε.Ε., για να μην πεινάσει η οικογένειά του. Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι πάνω από τους μισούς ασφαλισμένους του Ο.Α.Ε.Ε., δεν πληρώνουν τις εισφορές τους. Αυτά για τους ειδήμονες της "εισφοροδιαφυγής".

Ο αυτοαπασχολούμενος των 10.000 ευρώ για το 2010 δεν πλήρωνε καθόλου φόρο εισοδήματος γιατί ήταν στο αφορολόγητο, για το 2011 πλήρωσε 1.000 ευρώ και με τον νέο νόμο 3.250 ευρώ. Αύξηση 225%.

Εντάξει, θα πει κάποιος χαρτογιακάς πως ο κρατικός προϋπολογισμός δεν βγαίνει και θα πρέπει όλοι να βάλουμε πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη. Ισχύει όμως για όλους αυτό; Για να δούμε.

Την πιο μεγάλη επιβάρυνση υφίστανται οι πιο φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι όπως φαίνεται από τα παραδείγματα. Οσο όμως αυξάνεται το εισόδημα τόσο η επιβάρυνση ελαττώνεται.

Και γεννιέται εύλογα το ερώτημα: Ποιος τελικά είναι ο φοροφυγάς, ο αυταπασχολούμενος που τον τσακίζει η Εφορία ή ο μεγαλοεπιχειρηματίας που οι νόμοι φτιάχνονται στα μέτρα του;

Η απάντηση είναι προφανής, τα βάρη της κρίσης φορτώνονται οι πιο αδύνατοι και ο νέος φορολογικός νόμος το αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο. Οσο για τις Α.Ε., που είναι ο κορυφαίος επιχειρηματικός σχηματισμός, όχι μόνο δεν υπάρχει επιβάρυνση, αλλά ελάφρυνση σε σχέση με προηγούμενα της τάξης του 30%. Ετσι ο μέτοχος της Α.Ε. πληρώνει 3.383 ευρώ φόρο και ο ιδιοκτήτης ατομικής επιχείρησης 5.830 ευρώ, 63% περισσότερο για τα ίδια κέρδη (20.000).

Εξισώνονται δηλαδή μια ανώνυμη εταιρεία με το εμπορικό της γειτονιάς. Επίσης αξίζει να δούμε πιο προσεκτικά την ουσία των κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια με οδηγό τον συγκεκριμένο φορολογικό νόμο. Διαβάζοντας τον κάποιος του μένει μια εύλογη απορία. Είναι δυνατόν να εισπραχτούν αυτοί οι φόροι;

Δηλαδή αν ο αυτοαπασχολούμενος δεν έχει ψωμί να φάει πώς θα μπορέσει να τους πληρώσει;
Προφανώς θα αναγκαστεί να βάλει λουκέτο, δεν μπορεί να δουλεύει μόνο για την Εφορία.
Αν όμως κλείσει πώς θα εισπραχτούν αυτοί οι φόροι;

Η απάντηση στον παραπάνω γρίφο είναι απλή. Το φορολογικό είναι βεβαίως μηχανισμός μεταφοράς οικονομικών βαρών στους πιο αδύνατους είναι όμως και ταυτόχρονα μοχλός επιβολής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Η κυβέρνηση και η Ε.Ε. επιδιώκουν να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των μικρών επιχειρήσεων. Η παρουσία τους άλλωστε στην Ελληνική οικονομία σε τέτοια έκταση αποτελεί από μόνη της ένα διαρθρωτικό πρόβλημα που απαιτεί λύση. Αυτό δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία, αυτό λένε και οι εκπρόσωποι της Ε.Ε., όταν μιλούν με ανοικτά χαρτιά.

Συγχρόνως τα λουκέτα μεγαλώνουν τις γραμμές των ανέργων και πιέζουν τους μισθούς προς τα κάτω...

Οσο για την περίφημη πολιτική υπέρ των "μικρομεσαίων" αυτή δεν αφορά τους σημερινούς αυτοπασχολούμενους, αλλά έναν περιορισμένο αριθμό μεγαλύτερων επιχειρήσεων που είναι ικανές να συμπράξουν με το παραπάνω σύστημα...

ΧΡΥΣΟ DEAL ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΑ...

Εικοσιπέντε χρόνια πριν, ο Διονύσης Παφήτης ξεκίνησε να παρασκευάζει και να διαθέτει τα προϊόντα «Aesop».

Ήταν εκείνος που ασχολήθηκε με την ανάπτυξη των βοτανικών συστατικών για χρήση στο δέρμα και τα μαλλιά. Για 20 χρόνια συνεργαζόταν με τους μεγαλύτερους χημικούς, μικροβιολόγους και επιστήμονες του κόσμου, στην παρασκευή των καλλυντικών προϊόντων.

Τα προϊόντα του στηρίζονται στην επιστήμη και τη βοτανική, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα συστατικά της φύσης.

Ο κ. Παφίτης τις παραμονές της φετινής Πρωτοχρονιάς πούλησε το 65% των μετοχών της εταιρείας του, στη βραζιλιάνικη εταιρεία Natura Cosmeticos έναντι 68 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο ίδιος διατηρεί το 25% των μετοχών, ενώ ένα άλλο 10% διαθέτουν άλλοι μέτοχοι.


Έτσι εξασφάλισε ένα χρυσό deal ο αυτοδημιούργητος ομογενής επιχειρηματίας, με 68 εκ. δολλάρια στην τσέπη και με το 1/4 της εταιρίας ακόμη δικό του, για παραπέρα εκμετάλλευση...

Μοναχογιός Ελληνικής οικογένειας της Μελβούρνη, οι γονείς του ανέμεναν από εκείνον να γίνει γιατρός ή δικηγόρος ή και τα δύο αν γινόταν. Ο πατέρας του είχε κουρείο, όπου εργάστηκε και ο ίδιος εκεί για κάποιο διάστημα.

Έπειτα όμως τα σχέδιά του άλλαξαν και εντέλλει βρέθηκε επιτυχημένος στο επιχειρείν στα καλλυντικά, μια βιομηχανία τζίρου πολλών δις ετησίως.

Ευτυχώς για το μέλλον του, δεν πήρε στα σοβαρά τις μικροαστικές εμμονές των γέρων του!

ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑ...

Ποτέ δεν είχε δική της δουλειά ως τώρα η γυναίκα, με τα οικιακά και τα παιδιά της ασχολούνταν όλα τα χρόνια από τα νιάτα της.

Όταν τα παιδιά μεγάλωσαν κι έφυγαν από το σπίτι να σπουδάσουν, εκείνη βαριόταν να βλέπει τηλεόραση όλη μέρα, όπου χαζογελούσανε και χαριεντίζονταν μερικοί πούστηδες και ξανθοπουτάνες, κουτσoμπολεύοντας το τίποτα που δεν ενδιέφερε και κανέναν γνωστικό άνθρωπο.

Ήθελε και κάποια λεφτά παραπάνω να τους στέλνει εκεί που βρίσκονταν και συνεχώς ζητούσαν...

Άρχισε να δέχεται παραγγελίες στο σπίτι της για καλιτσούνια και ξεροτήγανα, αυγοκαλάμαρα, κλπ από άλλες γυναίκες που είχαν γάμους, βαφτίσεις, καλεσμένους και είτε δεν προλάβαιναν, είτε δεν ήξεραν, είτε δεν ήθελαν να κάτσουν ώρες στην κουζίνα να τα φτιάξουν μόνες τους.

Τις συνταγές τις ήξερε, τόσα χρόνια τα έφτιαχνε στο ίδιο σπίτι για τους δικούς της...

Γρήγορα έγινε γνωστή για αυτή της την τέχνη και κάποιοι που δοκίμαζαν τις δημιουργίες της σε κάποιο τραπέζι κάπου κάποτε και είχαν μαγαζιά, παράγγελναν κάποιες ποσότητες να τις εμπορευτούν, μέχρι και από την Αθήνα έφταναν να της ζητούν από Κρητικά μαγαζιά και εστιατόρια.

Χωρίς καμιά δική της προσπάθεια, με διαφήμιση από στόμα σε στόμα την ώρα που έτρωγαν, με τα μούτρα έπεφταν στις πιατέλες της ιδίως οι απανωμερίτες που τα πρωτόβλεπαν.

Για να τους προλαβαίνει έδινε δουλειά και σε άλλες γυναίκες που ήξεραν όσα κι εκείνη, έφτασε ν' απασχολεί 20 άλλες που είχαν τον απαραίτητο χρόνο να διαθέσουν, ο άντρας δε μιας από αυτές που είχε κλειστό φορτηγάκι ανέλαβε τις μεταφορές των προιόντων, να φτάνουν πάντα φρέσκα και στην ώρα τους για κατανάλωση.

Κατανάλωση που όταν τα γνωρίσανε στην Κηφισιά και στη Γλυφάδα οι κάτοικοι απογειώθηκε και δεν τους προλαβαίνουν, με σειρά προτεραιότητας τους εξυπηρετούν πια και είναι μόνο 2 χρόνια που δουλεύει έτσι η γυναίκα, που τώρα δεν προλαβαίνει να μετρά τα κέρδη που προέκυψαν...

Τι θα γινόταν αν η γυναίκα ήταν αρκετά χρόνια νεώτερη και καταρτισμένη ώστε να φτιάξει μια δική της επιχείρηση τέτοιων παραδοσιακών εδεσμάτων του χωριού της, που γίνονται περιζήτητα και αλλού όταν τα γνωρίσουν;

Και να έπαιρνε ειδικούς με πτυχία και διπλώματα να οργανώσουν καλύτερα την παραγωγή, την διανομή και ν΄ανοίξουν νέους ορίζοντες με διαφήμιση, προώθηση κι εξαγωγές ακόμη;

Και είδη εκτός από καλιτσούνια και ξεροτήγανα υπάρχουν πολλά, αν βάλουμε πίτες, μαρμελάδες και σπιτικά γλυκά που πάντα υπήρχαν στα σπίτια και τράταραν παιδιά κι επισκέπτες...

Έτσι φτιάχνονται οι δουλειές και ξεπερνιέται η κρίση, που όπως φαίνεται δεν ισχύει για όλο τον πληθυσμό που εξακολουθεί να καταναλώνει, όχι με ταμεία ανεργίας κι επιδόματα σε άχρηστους που τους ξερνά η αγορά εργασίας...

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ....

Ήταν η Ελλάδα ή έγινε ποτέ πραγματικά καπιταλιστική χώρα;

Γίνεται σε μια καπιταλιστική χώρα να είναι το κράτος μεγαλύτερο από τον ιδιωτικό τομέα;

Μερικούς τους φταίει ο καπιταλισμός που ξέπεσε σε κρίση, που τον είδανε ποτέ τον καλώς εννοούμενο καπιταλισμό να εφαρμόζεται στην Ελλάδα;

Μερικοί κρατικοδίαιτοι ευνοημένοι και διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, λιγότεροι από τα δάκτυλα των 2 χεριών, νομίζουν ότι είναι καπιταλισμός κι αυτοί επιτυχημένοι κι ανταγωνιστικοί πουθενά;

Ενώ στο εξωτερικό θεωρούνται ασήμαντοι και απλοί αντιπρόσωποι άλλων, στο ιδιότυπο εσωτερικό της χώρας τα πάντα ελέγχονται από αυτή τη μικρή ομάδα ανθρώπων που δημιούργησαν ή κληρονόμησαν περιουσίες μέσω της ναυτιλίας, των τηλεπικοινωνιών, των τραπεζών, του πετρελαίου, κλπ. Είναι διασυνδεδεμένοι μεταξύ τους μέσω προξενιών και γάμων, αλλά και με πολιτικούς και αξιωματούχους που θεωρούν χρήσιμους για τα συμφέροντα τους.

Που έχουν μοιράσει αγαστά μεταξύ τους τις τράπεζες, τα καύσιμα, τις τηλεπικοινωνίες, την ενέργεια, τα δημόσια έργα, τα Ευρωπαικά κονδύλια, τα ΜΜΕ, τη μπάλα του πόπολου και τους βουλευτές που ελέγχουν και χρηματίζουν...

Υπάρχουν στενές κρυφές και φανερές σχέσεις μεταξύ των μέσων των δήθεν μεγαλο-επιχειρηματιών, των πολιτικών, και της εκάστοτε κυβέρνησης.

Τι να κάνουν μετά κάποιοι μικροί και μεσαίοι που αγωνίζονται να παράξουν, να πουλήσουν και να εξάγουν, όταν το κράτος με τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά φτιαγμένη στα μέτρα των παραπάνω, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός για τις δουλειές τους;

Κοιμούνται ορθοί οι άνθρωποι που το νομίζουν, αυτό δεν είναι καπιταλισμός. Είναι μοίρασμα σε συμμορία...

Η ανάθεση όλων των δημοσίων έργων και προμηθειών σε λίγους μεγάλους και η συσσώρευση των χρημάτων δεν ήτανε η ανάπτυξη, ήτανε το στεγανό κύκλωμα της μίζας.

Ετσι τώρα που εξ ανάγκης έκλεισε η στρόφιγγα εκείνη, το χρήμα μοιράζεται με άλλους τρόπους άλλους, πάλι σε κλειστά κυκλώματα, πλουτισμός των εκλεκτών και πάλι με άλλες μεθόδους και νέα κόλπα.

Ο πλούτος στους λίγους που κάνουν την πάπια ελλείψει πατριωτισμού στα δύσκολα και η φτώχεια κατανεμημένη στους πολλούς, που καλούνται να πληρώσουν τον πλήρη λογαριασμό με κείνο το (αληθές όσο νάναι) "μαζί τα φάγαμε"...

Αν πάλι σαν σύστημα έχεις μάθει το λαό σου να ζει καλά, θα πρέπει να είσαι ο πρώτος που με τον τρόπο σου θα του υποδείξεις τι πρέπει να κάνει...

Δεν μπορεί οι δικοί σου να λυμαίνονται ότι έχει απομείνει και να του επιβάλλεις άκριτα φόρους για έναν τρόπο ζωής που εσύ του έμαθες και τον συνήθισες τόσα χρόνια...

ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ 2011...

Όπως καταγράφηκαν σε κουβέντα με εργαζόμενο σε γνωστό κέντρο κοινωνικών συνεστιάσεων γεμάτο κάθε σαββατοκύριακο από αφελείς που δεν γνωρίζουν.

Ο έχων τη θέση "προιστάμενου" έχει μια σφυρίχτρα και απευθύνεται στο προσωπικό ως νεοσύλλεκτους στρατιώτες ή καλύτερα κατάδικους σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, με το να στέκουν σε ορισμένη θέση στον χώρο προσοχή εν είδη προσκλητηρίου, στο άκουσμα ορισμένου ήχου, ή εκτελώντας αυτόματα εντολές στο άκουσμα άλλων...

Προσωπικό που αποτελείται κυρίως από Αιγύπτιους λαθρομετανάστες που τους μαζεύει κάθε πρωί από τον Ταυρωνίτη και τους έχει με ολιγόωρη απασχόληση (μέχρι 4 ώρες καθημερινά).

Που δουλεύουν χωρίς να έχουν σχέση με την συγκεκριμένη δουλειά μαζικής εστίασης - κουζίνας, ακολουθώντας τις υποδείξεις του "προιστάμενου", υπό τον φόβο ξερής βοϊδόπετσας που κουνά στον αέρα τακτικά...

Το προσωπικό συνολικά 17 άτομα συμπληρώνεται από Αλβανό ψευτομάγειρα, Βούλγαρους βοηθούς και ελάχιστους Έλληνες που κακές συγκυρίες κι ανεργία έσπρωξαν σε τέτοια απασχόληση.

Εξαιρείται ο αδελφός του "προιστάμενου" ως ο μόνος που απολαμβάνει προνόμια όπως εικονική πολύωρη εργασία μέσω της κάρτας που χτυπάνε υποχρεωτικά όλοι, μα μόνο αυτουνού υπερβαίνει τις 4 ώρες καθημερινά, άγνωστο που φτάνει και τι άλλα κόλπα κάνουν τα αδέρφια κι αν είναι εν γνώση του πραγματικού ιδιοκτήτη του χώρου...

- "Εδώ είμαι εγώ το αφεντικό, όποιον θέλω παίρνω κι όποιον θέλω διώχνω, θα κάνετε ότι σας λέω, αλλιώς σπίτια σας" το μόνιμο μότο του...

Όποιο λάθος ή μικροζημιά τιμωρείται με πρόστιμο 10 - 20 ευρώ, που παρακρατείται από τον μισθό των υπαλλήλων, όποτε κι αν πληρωθούν, αφού άνθρωπος που δουλεύει 2,5 μήνες δεν πήρε ακόμη δεκάρα από ότι δικαιούται για την όχι πάνω από 4ωρη εργασία που είπαμε...

Πελάτες του κέντρου όντας παραγωγοί οι ίδιοι, φέρνουν εκλεκτά κρέατα, τυριά, μέλι για να σερβιριστεί στους καλεσμένους στο τραπέζι στη χαρά του παιδιού τους, μες στη ζούλα της βραδιάς δεν αντιλαμβάνονται πως με διάφορα κόλπα στην κουζίνα είτε σερβίρονται σε μειωμένες ποσότητες, είτε παρακρατούνται τελείως από τον "προιστάμενο", είτε παίρνουν τη θέση τους άλλα παλαιότερα από την κατάψυξη όπου ξέμειναν για καιρό από προηγούμενες εκδηλώσεις.

Όσο για τα αποφάγια που μπορούν να χρησιμοποιηθούν, αποτελούν τη γέμιση των κρεατο-εδεσμάτων που εμείς όλοι οι Χανιώτες γευόμασταν σε μπουφέδες όπου πηγαίναμε σε διάφορες εκδηλώσεις, αγορασμένα σε τιμή ευκαιρίας από άλλους τοπικούς και πασίγνωστους "επιχειρηματίες" του είδους, έτσι καλά που εξαφανίστηκαν φέτος οι μπουφέδες λόγω έλλειψης παράδων από παντού...

Σε συνθήκες τέτοιες ένας εργαζόμενος στον χώρο, πρώην μάγειρας με πολύχρονη εμπειρία και νυν βοηθητικός κατά την κρίση του "προισταμένου", πήγε στο τοπικό ΙΚΑ να καταγγείλει τις συνθήκες μαύρης εργασίας.

Δεν εισακούστηκε όμως λόγω του ότι η επιχείρηση λειτουργεί κυρίως σαββατοκύριακα βράδυ, ώρες που δεν υπάρχουνε διαθέσιμοι υπάλληλοι για ελέγχους και οι υπόχρεοι για αυτό δυσανασχετούν λόγω δικών τους κοινωνικών υποχρεώσεων τις ίδιες ώρες...

Υπάλληλοι που νοιάζονται μόνο για το ωράριο και τα δικαιώματα τους, κατεβαίνοντας σε απεργίες συχνά, μα αδιαφορώντας σε επώνυμες καταγγελίες που πρέπει να ελέγξουν, για καλό και του οργανισμού που δουλεύουν και των εργατών του τόπου.

Εκτός αν πρέπει να το πάρουνε προσωπικά οι εργάτες και βρεθεί ο Αντώνης από την Έδεσσα που μας κουβαλήθηκε εδώ να παίζει τον "προιστάμενο" - επιστάτη σκλάβων, στα μέρη που γεννήθηκε.

Όταν τον περιλάβουνε με μια χοντρή αλυσίδα και τον κάνουνε 800 οκάδες, να δείτε πόσο ωραία θα επιπλέει και θα τον παίρνουν τα κύματα. Στα τέτοια τους δε, αν φτάσει ζωντανός ή ψοφίμι. Τι να περιμένουνε δηλαδή;

ΕΥΡΩΠΗ, ΕΛΛΑΔΑ, ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ...

Ο δείκτη Καινοτομιών που εκδίδει η Κομισιόν (πρόσφατα έδωσε στην δημοσιότητα αυτόν του 2010), μετράει την θέση κάθε χώρας της ΕΕ-27 όσον αφορά τις καινοτομίες που έχει εφαρμόσει στα πλαίσια της Συμφωνίας της Λισσαβόνας για την δημιουργία μιας δυναμικής ανταγωνιστικής Ευρώπης, βασισμένης στην κοινωνία της γνώσης.

Περιλαμβάνει 25 παραμέτρους μεταξύ των οποίων είναι ο αριθμός αποφοίτων με διδακτορικό, διεθνείς επιστημονικές δημοσιεύσεις, δημόσιες και ιδιωτικές δαπάνες για έρευνα και τεχνολογία, διαθεσιμότητα venture capital, αριθμό μικρομεσαίων επιχειρήσεων που παράγουν καινοτομίες, αιτήσεις για διπλώματα ευρεσιτεχνίας, έσοδα από εκμετάλλευση διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, ποσοστό των εξαγωγών που να βασίζεται σε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, κλπ.

Η θέση της Ελλάδας στο Δείκτη Καινοτόμων για το 2010 είναι καθαρά απογοητευτική. Σύμφωνα με αυτόν μεταξύ των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Ελλάδα βρίσκεται στην θέση 19. Η βαθμολογία της είναι πολύ χαμηλότερη από τον μέσο όρο. Στις πρώτες θέσεις και άνω φυσικά του μέσου όρου βρίσκονται η Δανία, η Φινλανδία, η Γερμανία, η Σουηδία. Γύρω στο μέσο όρο βρίσκονται η Αυστρία, το Βέλγιο, η Κύπρος, η Εσθονία η Γαλλία, η Ιρλανδία, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, η Σλοβενία και η Βρετανια. Κάτω από τον μέσο όρο αλλά σε καλύτερη θέση από την Ελλάδα έχουμε την Πορτογαλία, την Τσεχία, την Εσθονία, την Ιταλία και την Ισπανία.

Αν λοιπόν δεχθούμε ότι η δυνατότητα μιας χώρας να παράγει καινοτομίες τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα είναι καθοριστική για το μέλλον της τότε οι προοπτικές της χώρας δεν είναι πολύ ευνοϊκές.

Ακριβώς έτσι είναι η κατάσταση, κυρίως λόγω του ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε πανεπιστήμιο αλλά μηχανισμό παροχής πτυχίων, δεν έχουμε φοιτητές συνειδητοποιημένους ως προς τη γνώση, αλλά παιδιά τα οποία άθελα τους γιατί είναι εντελώς άπειρα όταν μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο, εθίζονται στην ανέξοδη διεκπεραίωση των στοιχειωδών ακαδημαϊκών υποχρεώσεων ώστε να πάρουν τα πτυχία τους (σε απροσδιόριστο χρόνο πέρα από τα έτη σπουδών, πράγμα που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία).

Δημιουργώντας έτσι μία κρίσιμη μάζα νέων 23-25 ετών, αποπροσανατολισμένων, σαστισμένων, οι οποίοι έχουν αποφιτήσει στερούμενοι βασικών γνώσεων γαι το πως σκέπτεσαι όχι για το τι κάνεις όταν είσαι γιατρός, μηχανικός κλπ.

Ακριβώς αυτή είναι και η διαφορά των αγγλοσαξονικών πανεπιστημίων, τα οποία στις θεωρητικές επιστήμες δε σου μαθαίνουν ένα επάγγελμα, αλλά έναν τρόπο να σκέπτεσαι και να αναλύεις, κι έτσι βλέπεις ανθρώπους που έχουν σπουδάσει Ιστορία να ασχολούνται με τα χρηματοοικονομικά ή τα διοικητικά κλπ. Αυτά είναι αδιανόητα εδώ, εξ ου και η έλλειψη καινοτομίας.

Έξάλλου έρευνα του Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης η οποία δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα και έδειξε πως το 65% των φοιτητών προτιμά σταθερή εργασία άρα Δημόσιο, από υψηλότερες αποδοχές με εργασιακή ανασφάλεια αν δοκιμάσει να συστήσει δική του εταιρεία ή επιχείρηση.

Σίγουρα βεβαίως υπάρχουν οι εξαιρέσεις στα παραπάνω, οι οποίες συνήθως χάνονται στο εξωτερικό πολύ γρήγορα, αφού εκεί υπάρχει η προοπτική εργασίας και καριέρας και εδώ μόνο το ΑΣΕΠ για να μην πω το ρουσφέτι. Έτσι με τα καλύτερα μυαλά έξω ή σε αχρηστία εδώ, η Ελλάδα δεν φαίνεται να μετράει καθόλου ως εταίρος στην κοινωνία της γνώσης που οικοδομείται σε παγκόσμια κλίμακα.

Ενώ εδώ αποτελούν είδηση και καλύπτονται από τα ΜΜΕ καθημερινά οι πλατείες και τα καμώματα "αγανακτισμένων" ή τα γιουχαίσματα υπουργών, δεν αναφέρθηκε πουθενά οτι ομάδα Δανών φοιτητών πληροφορικής από τα πανεπιστήμια της χώρας που οι ίδιοι είχαν συστήσει εταιρείες πληροφορικής και υψηλής τεχνολογίας, θα μετέβαιναν στη Sillicon Valley της Καλιφόρνιας, προκειμένου στους επιτυχημένους και κονομημένους του χώρου που εδρεύουν εκεί, να βρουν συνεργάτες και σπόνσορες που θα προωθούσαν και θα στήριζαν τις έρευνες και τα προϊόντα τους...

ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ΜΕΓΙΣΤΑΝΑΣ ΤΩΝ ΝΙΤΖΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Μια από τις πιο δημοφιλής και αγαπητή cult ταινία του 2007.

Ο Υάκινθος Σέκερης ένας από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες του κόσμου ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του γίνεται ένας πανίσχυρος μεγιστάνας που προκαλεί δέος και φόβο σε όλους. Μετά τον μυστηριώδη θάνατο της γυναίκας του ο Υάκινθος γίνεται ακόμα πιο αδίστακτος και εκδικητικός θέλοντας να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο.

Όμως το κράτος προκειμένου να τον εμποδίσει...




Και σε πλήρη οθόνη:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-1563350219657195827&hl=el&fs=true

2 ΧΡΟΝΙΑ ACANTHUS PRODUCTIONS...

Σήμερα συμπληρώνονται 2 χρόνια από τη μέρα που ίδρυσα την ACANTHUS PRODUCTIONS, την δική μου επιχείρηση παραγωγής τηλεοπτικού κυρίως, ποιοτικού θεάματος.

Από το μηδέν κυριολεκτικά, χωρίς αρχικά κεφάλαια μα με ότι εξοπλισμό διέθετα σαν προηγούμενο χόμπυ, σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης που έφερε την χώρα στα πρόθυρα χρεωκοπίας...

Αν περίμενα να πλουτίσω για να την ιδρύσω με αξιώσεις, δεν θα γινόταν ποτέ ή κάποτε που θα ήταν πολύ αργά. Ξεκίνησα με αυτά που είχα λοιπόν.

Βάζοντας κάτω όσα (πολλά και σημαντικά σημειωτέον) ξέρω από Τεχνολογία κι Επιχειρηματικότητα και πριμοδοτώντας τα με αυτά που έμφυτα διαθέτω: Έμπνευση, Δύναμη Χαρακτήρα και ισχυρή Άποψη...

Για να περάσω κάποια πράγματα που θέλω στον κόσμο, να τον ενημερώσω, να τον ψυχαγωγήσω, να τον διδάξω.

Και να τον ελέγξω κιόλας, γιατί όχι; ...Όσους/ες είναι επιρρεπείς σε επιδράσεις...

Νομίζετε πως είναι πιο αποτελεσματικοί ή καπάτσοι κάποιοι "επικοινωνιολόγοι" που ανακυκλώνουν μπούρδες και ακριβοπληρώνονται από κόμματα και εταιρείες, από μένα που με την ελάχιστη παρουσία μου ως τώρα έχω μια ξεχωριστή επαφή με τον κόσμο; Μην στοιχηματίζετε υπέρ τους, δεν με έχετε δει σε πλήρη δράση...

Τον άγνωστο μου πολυφυλετικό και πολύχρωμο κόσμο από 105 χώρες μέχρι σήμερα, που με την δυνατότητα μετάφρασης που προσφέρω από καιρό, με παρακολουθεί τακτικά από το blog αυτό, και τον γνωστό και κοντινότερο που συναντώ στον δρόμο και σε εκδηλώσεις που παρίσταμαι...

Με τις no budget ολιγόλεπτες παραγωγές έχω μια αρχική παρουσία, λίγη για τα μέτρα μου μα έχοντας αδράξει πολλές φορές ατάκα κι επιτόπου την ευκαιρία να εκφράσω σε κάποιες στιγμές τους κάποιους ανθρώπους που δεν είχαν το μέσο να το κάνουν αλλιώς, όπως επίσης και κάποιες δικές μου μικρές επιθυμίες.

Αφήνοντας για τη κατάλληλη στιγμή μελλοντικά τις σειρές αυτοτελών επεισοδίων "Μικρές Ιστορίες Μικρών Ανθρώπων", "Ψηφοφόρων Αιτήματα", "Κάτοικος Παράλληλης Ελλάδας", το σήριαλ "Ζωή με Πίστωση", το δημιουργικό reality "Ραντεβού για Τρεις", την ενημερωτική εκπομπή "Καταναλωτών Απορίες", ένα ξεχωριστό ολιγόλεπτο μα περιεκτικό σε ουσία δελτίο ειδήσεων όπως ζήτησαν κάποιοι μεγαλόσχημοι και πολυάσχολοι Κρητικοί, και το τηλεπαιχνίδι "4Χ4", σκέψεις και ιδέες που δεν μπόρεσα να υλοποιήσω ακόμη με δικά μου μέσα...

Με μόνη προβολή ως τώρα αυτό εδώ το blog, το youtube, το tweeter, το διαδικτυακό intron tv που το στηρίζω με περιεχόμενο από την αρχή της δημιουργίας του χωρίς να έχω να λαμβάνειν τίποτα ακόμη εις μετρητά λόγω αδυναμίας κι αυτουνού, καθώς και κάποια μικρά επαρχιακά κανάλια που κατά καιρούς κάποια θέματα τράβηξαν την προσοχή των ιδιοκτητών και τα ζήτησαν για προβολή (δωρεάν φυσικά)...

Με χαμένες όμως ευκαιρίες για πολλούς διαφημιζόμενους, για τα ίδια τα κανάλια και για μένα εντέλει, λόγω ανεπαρκούς συννενόησης μας ή ιδεολογίας (δικής τους, εγώ δεν τρώω τέτοιον σανό, από πεποίθηση εδώ και πολλά χρόνια).

Τι να κάνω αλήθεια για να επικοινωνήσω και να συννενοηθώ με έναν μαλάκα ρουσφετοθρεμμένο επαρχιώτη καναλάρχη που επέμενε να του μιλώ στον πληθυντικό, έναν γνωστό μεγαλοκαναλάρχη ( κι όχι μόνο αφού με τις υπερχρεωμένες επιχειρήσεις του το παίζει και εθνικός νταβατζής στους πολιτικούς που έχουμε) που στην μοναδική μας συνάντηση μ' έβαλε να κάτσω σε χαμηλό καναπέ για να αντισταθμίζει τη δική του έλλειψη ύψους και περίσσεια κόμπλεξ, τον άλλο που υποτίθεται πως συνεργαζόμαστε μα έλα που δεν απαντά σε όσα e-mails του στέλνω ή χάνεται όταν είμαι στα μέρη του και του ζητώ να βρεθούμε, ή εκείνον τον ανεκδιήγητο κουνιστό μουσικό παραγωγό που ήθελε να ικανοποιήσω πρώτα τον κώλο του που προκλητικά μου έδειχνε για ώρα και κατόπιν αν...ταιριάζαμε θα συνεργαζόμασταν στην μελοποίηση των στίχων για τραγούδια που του πρότεινα.

Και γιατί να κάνω οτιδήποτε που δεν θέλω και δεν μπορώ φυσιολογικά, αφού δεν είμαι υπάλληλος κανενός, δεν οφείλω πράμα ούτε χάρες σε κανέναν - ιδίως αποτυχημένους στον τομέα τους, δεν θα ανεχτώ να βγαίνει κάποιος από το πουθενά να με καθοδηγεί όταν δεν μας συνδέει τίποτα, είμαι στην ελεύθερη αγορά κι έχω πολλά να δώσω, (άλλο αν τώρα λόγω έλλειψης χρήματος και μόνο δεν μπορώ να τα κάνω πράξη ολομόναχος και αναγκάζομαι κάπου - κάπου να ζητώ συνεργασίες που πριν ευοδώσουν διαλύονται), έχω φορτωθεί να πληρώνω τον ΟΑΕΕ και την Εφορία σαν ελεύθερος επαγγελματίας και διαθέτω κανονικά τιμολόγια κι όχι μπλοκάκια με αποδείξεις (άλλο ένα πράμα που δεν τους αρέσει σε μένα)...

Τους σιχτιρίζω λοιπόν όπως τους γνώρισα ως τώρα, δεν παίρνω προσωπικά όσα διαδραματίστηκαν στις ατυχείς συναντήσεις μας, αφού σε άλλους καιρούς και συνθήκες μπορούμε να συνεργαστούμε επωφελώς για όλους, είμαι ανοιχτός προς το παρών σε συνεργασίες με αλληλοεκτίμηση και ειλικρίνεια, απώτερος στόχος μου είναι οι αυτοτελείς παραγωγές χωρίς συμβιβασμούς για να περάσω την άποψη μου στο κοινό, συνεχίζοντας με θέληση κι επιμονή παρά τις όποιες πρώιμες δυσκολίες όπως κάθε καινούριας επιχείρησης να αναδειχτεί και να ξεχωρίσει, κάτι πανεύκολο αν το κάνω εγώ με τον τρόπο μου απερίσπαστα...

Καλύτερα χρόνια λοιπόν ως γενέθλια ευχή και προσδοκία για τα επόμενα της ACANTHUS PRODUCTIONS, για ένα καλύτερο τηλεοπτικό γίγνεσθαι για όλους!

MADE IN GREECE ΞΑΝΑ...

Έχει πάψει η Ελλάδα να παράγει. Τρώει από τα έτοιμα εδώ και 2 δεκαετίες, από τα με ημερομηνία λήξεως επιδοτούμενα προγράμματα, τη ναυτιλία και τον τουρισμό. Κοντολογίς, εξαρτώμαστε από την διεθνή συγκυρία για τα δύο τελευταία, κι από την ελεημοσύνη για τα δύο πρώτα.

Τα εισπρακτικά μέτρα δεν αρκούν, τα λεφτά αργά ή γρήγορα θα τελειώσουν και δεν θα υπάρχουν άλλα.

Αν δεν αποκαταστήσουμε την παραγωγική βάση της χώρας, αν δεν παράγουμε την τροφή μας και άλλο πλούτο, ακόμη κι αν δανειστούμε με μηδέν τοις εκατό, αν δεν διατηρήσουμε την ταυτότητα και την περηφάνεια μας, πάλι θα φθίνουμε μέρα τη μέρα...

Αυτό που θα πρέπει να γίνει είναι να ξαναγίνει η Ελλάδα χώρα που παράγει. Αγροτικά προιόντα, υψηλού επιπέδου υπηρεσίες, βιοτεχνική και βιομηχανική παραγωγή ποιότητας που να μπορεί να ανταγωνιστεί τις φτηνότερες αλλά μη ποιοτικές λύσεις του εξωτερικού.

Mπορούμε να παράγουμε βιολογικά αγροτικά προιόντα αρίστης ποιότητας και καλές τιμές.

Να δημιουργήσουμε παραγωγή στο δευτερογενή και τριτογενή τομέα κρατώντας εδώ το επιστημονικό μας δυναμικό, που μεταναστεύει, η Ελλάδα είναι χώρα που ενώ υποδέχεται ανειδίκευτο δυναμικό, εξάγει ειδικευμένο.

Κάθε παραγωγική απόπειρα στραγγαλίζεται από ένα διεφθαρμένο και γραφειοκρατικό κρατικό τομέα...

Εμείς εκλέγουμε τις κυβερνήσεις μας, εμείς συναλλασσόμαστε μ' αυτό. Εμείς πρέπει ν' αλλάξουμε την βαλτώδη αυτή κατάσταση.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που χρειάζεται είναι να αντιληφθούμε πως το μόνο που σίγουρα έχουμε είναι ο εαυτός μας, η εθνική μας ταυτότητα, οι ίδιες μας οι δυνάμεις...

Χρειάζεται ένα κράτος που να βοηθάει την προσπάθεια αυτή και που να μην την αντιμετωπίζει την μη διαπλεκόμενη και δημιουργική επιχειρηματικότητα ως αγελάδα προς άρμεγμα.

Τώρα εδώ που φτάσαμε, ίσως το καταλάβει αυτό κι ο κρατικός τομέας. Γιατί δεν θα υπάρχουν σε λίγο λεφτά να τον συντηρήσουν, είτε εμφανή είτε αφανή.

ΕΚΠΑΔΕΥΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΒΛΑΣΤΟΙ, ΑΝΤΙ "ΑΣΥΛΑ"...

Για μέρες τώρα η πανεπιστημιακή κοινότητα ασχολείται με το ασήμαντο θέμα του "ασύλου" (όντως ανύπαρκτο αλλού) με καθηγητές και φοιτητές να χοροπηδούν σε κεντρικούς δρόμους για κάτι που δεν αφορά κανέναν σκεπτόμενο πολίτη...

Αντί να ασχοληθούν με άλλα ουσιωδέστερα, όπως πχ η σύνδεση των ιδρυμάτων και του έργου που γίνεται σε αυτά με τις πραγματικές ανάγκες της Ελλάδας, που σημειωτέον βρίσκεται στα πρόθυρα χρεωκοπίας.

Που θα αποφευχθεί η θα καθυστερήσει σημαντικά με την άνθηση της υγειούς, πέρα από διαπλοκές επιχειρηματικότητας, μάλιστα σε ανταγωνιστικούς καινοτόμους τομείς...

Σημαντικές δυνατότητες για τη σύνδεση της επιχειρηματικότητας με την καινοτομία και την έρευνα των πανεπιστημιακών - ερευνητικών φορέων προσφέρουν οι τεχνοβλαστοί ή εταιρείες spin off όπως αποκαλούνται διεθνώς...

Με τον όρο τεχνοβλαστό εννοούμε μια επιχείρηση τεχνολογικής βάσης η οποία προέρχεται από ένα ακαδημαϊκό ή ερευνητικό ίδρυμα το οποίο στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του έχει δημιουργήσει ένα νέο προϊόν ή υπηρεσία και μπορεί να την αξιοποιήσει εμπορικά δημιουργώντας μια εταιρεία σε συνεργασία με ιδιωτικούς φορείς. Στην εταιρεία αυτή συμμετέχει το ίδρυμα ή οι εργαζόμενοι ή οι ερευνητές.
Από τη δεκαετία του '80 άρχισε να παρατηρείται διεθνώς μια σημαντική ανάπτυξη αυτού του είδους των εταιρειών οι οποίες έδωσαν τη δυνατότητα στα πανεπιστήμια να αξιοποιήσουν πατέντες που αφορούσαν τεχνολογίες αιχμής.

Στην Ελλάδα η πρώτη περίοδος χρηματοδότησης τεχνοβλαστών ξεκίνησε από το Γ' ΚΠΣ οπότε χρηματοδοτήθηκαν κάποιες τέτοιες εταιρείες, ενώ - όπως ανέφερε - στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ αναμένεται να υπάρξει συνέχεια.

Η πιο σημαντική περίπτωση εταιρείας spin off στην Ελλάδα είναι η Forthnet η οποία δημιουργήθηκε στο Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας με τη βοήθεια του Ινστιτούτου Πληροφορικής και η οποία ξεκίνησε από ένα εργαστήριο το οποίο παρείχε τη σύνδεση με το ίντερνετ και μετεξελίχθηκε ουσιαστικά σε ένα όμιλο εταιρειών που απασχολεί εκατοντάδες εργαζόμενους, συνεισφέρει στην τοπική και εθνική οικονομία και επιπλέον στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Την τελευταία δεκαετία έχουν αναπτυχθεί περίπου 30 τέτοιες εταιρείες. Κάποιες από αυτές είναι επιτυχημένες και άλλες προσπαθούν να βρουν ακόμα τον δρόμο τους. Το πρόβλημα είναι ότι οι μηχανισμοί ενδιάμεσης στήριξης δεν είναι καλά αναπτυγμένοι, ενώ οι εταιρείες που χρηματοδοτούν αυτές τις δραστηριότητες ακόμα δεν έχουν ένα επίπεδο ωριμότητας ώστε να πάρουν το ρίσκο και να χρηματοδοτήσουν τέτοιες δραστηριότητες.

Η δημιουργία νέων επιχειρήσεων με καινοτόμα χαρακτηριστικά όπως είναι οι spin off γίνεται ακόμα πιο επιτακτική και επιβεβλημένη δεδομένου όπως όπως είπε τη συνεχώς μειούμενη ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, την ανάγκη σύνδεσης της έρευνας που παράγεται στα εκπαιδευτικά ιδρύματα με την πραγματική αγορά και τον πραγματικό επιχειρηματικό κόσμο καθώς και με τη συνεχή μείωση της επιχειρηματικότητας των νέων επιστημόνων σε εθνικό επίπεδο...

Το πανεπιστημιακό άσυλο νοείται μόνο κατά τη διάρκεια μαθημάτων, όταν διακινούνται ιδέες. Μόνο στην Ελλάδα έχει αποκτήσει χωροταξική σημασία. Το σύνολο των Πανεπιστημίων παραδόθηκε στην πικοιλώνυμη χαζοχαρούμενη Ελληνική Αριστερά για νάχει να παίζει.Όμως τα παιχνίδια αυτά δεν είναι για αστείο, τα αποτελέσματά τους φαίνονται πολύ αργότερα και είναι τραγικά. Ό,τι βλέπουμε και δε βλέπουμε σήμερα στην κατάσταση των Πανεπιστημίων αλλά και το επίπεδο των πτυχιούχων είναι ακριβώς αποτέλεσμα των πρακτικών που επικράτησαν στην Ανώτατη Εκπαίδευση μετά το 74.

Οι πραγματικοί σημερινοί φοιτητές κι αυριανοί επιστήμονες στην ελεύθερη αγορά ή ερευνητές, έρχονται στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσουν αναζητώντας γνώση, όχι για να το διοικήσουν αναζητώντας κατοπινή πολιτική βολή, ή να καταστρέψουν αν δεν τους βγαίνει αλλιώς...

Κοιτάζουν το μέλλον τους κι αφήνουν την οπισθοδρομική Αριστερά να ψευτοκλαίει που θα χάσει τα πόστα και τη στρατολόγηση νέων μελών - κομματικών τεμπελχανάδων. Γιατί στην πράξη το άσυλο έχει προ πολλού καταργηθεί.

ΝΕΑΝΙΚΗ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ...

Η οικονομική και κοινωνική κρίση του καιρού μας έχει σοβαρό αντίχτυπο στην αγορά εργασίας. Γεγονός που βλέπουμε και ακούμε καθημερινά, πλαισιωμένο με πολλά ζωντανά παραδείγματα...

Χειρότερο κακό στο νέο σε ηλικία άνθρωπο ως ον που ζει και δρα σε μιαν κοινωνία δεν υπάρχει από την ανεργία.

Να έχει δαπανήσει χρόνια και χρήμα σε σπουδές και να παραμένει ακούσια άνεργος.

Να ψάχνει και να μη του δίνουν δουλειά, την ώρα που αντί να λιγοστεύουν, οι ανάγκες του μεγαλώνουν και πολλαπλασιάζονται και τα χρόνια του περνούν και καταλήγουν σε δικαιολογία μη αποδοχής του από μελλοντικούς εργοδότες...

Το πρόβλημα της ανεργίας ως γνωστό πλήττει κυρίως τους νέους ανθρώπους στο ξεκίνημα της αυτόνομης ζωής τους.

Δεν είναι λίγες οι φορές που επισημαίνεται ότι η ανεργία της νέας γενιάς είναι ολέθρια για την κοινωνία, εφόσον τους απογοητεύει όταν έχουν τη διάθεση και την ορμή και δεν τους δίνει θάρρος να αγωνίζονται για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος, πιο ανθρώπινος, δικαιότερος.

Την ίδια στιγμή, η καθεστηκυία τάξη κάθε κοινωνίας του καιρού μας δρα έτσι που λες και δε θέλει τους νέους ξύπνιους, με όρεξη για ζωή και δημιουργία, αλλά τους μετατρέπει σε υποχείρια κάποιων κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά "δυνατών", σε άβουλα και χωρίς επαναστατικότητα όντα, που χωρίς κοινωνική συνείδηση νοιάζονται μονάχα για τον εαυτούλη τους...

Εργασία όμως δεν σημαίνει κατ' ανάγκη κι αποκλειστικά διορισμός σε δημόσια θέση, ή μίσθωση από κάποιο αφεντικό, αιτίες που αποτελούν και τα κύρια αίτια της ανεργίας, αφού συνωστίζονται πολλοί μελλοντικοί υπάλληλοι σε λιγοστές ΜΙΣΘΩΤΕΣ θέσεις, αποκλείοντας τις υπόλοιπες δυνατότητες απασχόλησης...

Η ατομική ή συλλογική επιχειρηματικότητα θα μπορούσε ν' αποτελέσει διέξοδο για πολλούς δημιουργικούς νέους/ες που ονειρεύονται κάτι παραπάνω από το να γίνουν κλητήρες, γραφιάδες ή δασκαλίτσες με πολλές θεσμοθετημένες αργίες και σίγουρη δημόσια ασφάλιση...

Η επιχειρηματικότητα αποτελεί κατά κύριο λόγο νοοτροπία. Πρόκειται για την δραστηριοποίηση και την ικανότητα που έχει ένα άτομο, μεμονωμένα ή στο πλαίσιο ενός οργανισμού, να αναγνωρίζει τις ευκαιρίες και να τις εκμεταλλεύεται προκειμένου να επιτύχει προστιθέμενη αξία, να έχει οικονομικό όφελος, να αλλάξει ή ακόμη και να δημιουργήσει μια νέα αγορά.

Με επιπλέον οφέλη πέρα του (αυξημένου) οικονομικού, την πρωτοβουλία, την έμπνευση και δημιουργικότητα, την καινοτομία, το πείσμα για επιτυχία, την καταξίωση, την προσωπική ανάπτυξη κι ολοκλήρωση, πράγματα που αφορούν πρωτίστως νέους με δίψα για ζωή.

Η στήριξη της επιχειρηματικότητας είναι θέμα βούλησης κυρίως πολιτικής και κυβερνητικής και δευτερευόντως ιδιωτικής και ατομικής, με πρώτο λόγο να έχει ο τολμών το ρίσκο νέος επιχειρηματίας.

Εκεί θάπρεπε να κατευθύνεται η κύρια προσπάθεια μείωσης της ανεργίας από τους επίσημους φορείς.

Που έχουν το χρέος και την ευθύνη ν' αντιμετωπίζουν μετωπικά και δυναμικά την ανεργία και το σωρό των προβλημάτων που σχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με αυτήν όπως κοινωνικός αποκλεισμός, υλική και πνευματική ένδεια, ασφάλιση - υγεία - πρόνοια κ.α.

Οι κοινωνικοί φορείς ακόμη θα πρέπει να μην παρασύρονται όταν ακούνε για προγράμματα νέων θέσεων εργασίας τύπου stage, ούτε να παίρνουν αμέσως θέση στηρίζοντας απροκάλυπτα όσους προσπαθούν απεγνωσμένα να γαντζωθούν από τέτοιες και να κολλήσουν σε μια υπηρεσία με δημοσιοϋπαλληλίστικο ωράριο, γραφειοκρατία, απαξιωτικές συμπεριφορές κι ανευθυνότητα προς τους πολίτες που καλούνται να εξυπηρετήσουν, κλπ παρεπόμενα που συνεπάγονται οι θέσεις που εποφθαλμιούν...

Στο κάτω κάτω δεν μας αφορά όλους το πλάγιο ρουσφέτι του κάθε εξυπνάκια, για να τον βλέπομε μπροστά μας να χοροπηδά για την "επιδοτούμενη" εργασία του, παντελώς ανίκανος να βρει άλλη πιο ενδιαφέρουσα και προσοδοφόρα εντέλει...

Βέβαια οι νέοι έχουν δικαιώματα για κοινωνική ισότητα, ανάπτυξη κι ευημερία και κάθε νέος και νέα μπορεί να αδράξει την δική του ευκαιρία για την προσωπική πνευματική πρόοδο και υλική ευημερία.

Που απαιτούν και το ανάλογο ρίσκο και προσπάθεια. Στα χέρια τους είναι.