ΧΡΥΣΑ ΑΓΟΡΑΖΩ...

Η αγορά χρυσού ανέκαθεν υπήρξε μια επένδυση. Βέβαια αυτό σε μια ευνομούμενη και ομαλά λειτουργούσα πολιτεία.

Αντίθετα σε περιόδους έκτακτης ανάγκης, πολέμου ή οικονομικής δυσπραγίας όπως η Ελληνική οικονομική κρίση, οπότε το χρήμα σπανίζει και η επιβίωση γίνεται πρώτη φροντίδα των ανθρώπων, το επάγγελμα που ανθίζει είναι αυτό του "σαράφη".

Η δραστηριότητα ενεχυρίασης - ανταλλαγής με τους εκπροσώπους αυτού του κλάδου να παρουσιάζουν αδηφάγο και απενεχοποιημένη διάθεση για τη συγκέντρωση του οικογενειακού χρυσού. Έχει παρατηρηθεί ιστορικά ότι τέτοιες πράξεις (οι οποίες περισσότερο ληστρικές είναι παρά εμπορικές) βρίσκουν έδαφος όταν οι συνθήκες είναι τυραννικές ή εμπόλεμες.

Οι αγορές χρυσού με τα μορφή γραφείων, έχουν ξεφυτρώσει σαν τα μανιτάρια σε όλη την επικράτεια.
Οι εν λόγω επιχειρήσεις δεν ανήκουν στην κατηγορία του υγιούς εμπορίου ούτε θα φέρουν ανάπτυξη στην πόλη που λειτουργοιύνε. Αντίθετα παγιδεύουν ψυχολογικά τους πολίτες με τις τεράστιες αφίσες που αναρτούν διαφημίζοντας ανεξέλεγκτα την ψευδαίσθηση ότι αν κάποιος ξεπουλήσει τον χρυσό που κατέχει ή άλλα τιμαλφή θα ξεπεράσει τα όποια του προβλήματα. Στην πραγματικότητα οι πολίτες καθίστανται φτωχότεροι οικονομικά αλλά και συναισθηματικά λεηλατημένοι.

Ανάλογες πρακτικές εφαρμόζονται και σήμερα από τους σύχγρονους χρυσοθήρες της οικονομικής κρίσης οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την ξαφνική ανέχεια των πολιτών τους καλούν να ενεχυριάσουν, να ανταλλάξουν ή απλώς να πουλήσουν τον οικογενειακό χρυσό για λίγα μόλις ευρώ.

Οι επαγγελματίες του είδους στήνουν καταστήματα μέσα σε μια νύχτα σε κάθε γωνιά της πόλης, αρκεί να πετύχουν ξενοίκιαστο ακίνητο για το οποίο προσφέρουν μίσθωμα ανάγκης στους ιδιοκτήτες τους που πλέον δυσκολεύονται να το συντηρήσουν. Τότε τοποθετούν στην πρόσοψη του καταστήματος μεγάλα πανό που καλούν τον κάθε πολίτη να ξεπουλήσει από οικογενειακά κειμήλια μέχρι και χρυσά δόντια!

Οσοι βρίσκονται σε πολύ δυσχερή οικονομική κατάσταση "σκοτώνουν" κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί οικογενειακά κειμήλια και τιμαλφή προγενέστερων (παππούδων - γιαγιάδων) ή προικώα κοσμήματα.

Είναι γνωστό εξάλλου ότι ο συμβολισμός τέτοιων αντικειμένων έχει πολλές φορές μεγαλύτερη αξία από την εμπορική και το ξεπούλημά τους προκαλεί τα ίδια συναισθήματα με έναν αποχωρισμό που ίσως επαναλαμβάνεται αν πρόκειται πια για οικογενειακά κειμήλια και κληροδοτήματα από ανθρώπους που έχουν ήδη φύγει μια φορά (απεβίωσαν)...

Βέβαια ένα απλός πολίτης, υπό τον πανικό του ξεχρεώματος κάποιου δανείου, χαρατσιού, φόρου κ.λπ., δεν φροντίζει να ενημερωθεί (επί αποδείξει) για την πραγματική αξία του χρυσού που πάει να πουλήσει.

Η δε Πολιτεία έχει αφήσει μάλλον ανεξέλεγκτα αυτά τα γραφεία. Που πιθανόν να λειτουργούν μεν νόμιμα (αλήθεια, ποιος εκδίδει τέτοιες άδειες και με ποιες προϋποθέσεις;), αλλά σίγουρα η εκμετάλλευση ανθρώπων που βρίσκονται σε έσχατη ανάγκη αποτελεί πηγή θησαυρισμού τους.

Συνελήφθη ενεχυροδανειστής ενώ αγόραζε κλοπιμαία από αλλοδαπούς κλέφτες, προχθές αναφάρθηκε στο αστυνομικό δελτίο...

Το όλο θέμα ετέθη παλαιότερα από τον περιφερειακό σύμβουλο και πρώην βουλευτή Κ. Μπαντουβά στην Περιφέρεια Κρήτης. Ο ίδιος μίλησε με βαριές εκφράσεις για τους ενεχυροδανειστές κάνοντας λόγο για «σύγχρονους μαυραγορίτες που πίνουν το αίμα του λαού»!

Ζήτησε δε από το σώμα των περιφερειακών συμβούλων να πάρουν θέση επί του προκειμένου. Δεν αποκλείεται δε, το θέμα να συζητηθεί εκτενέστερα σε επόμενη συνεδρίαση...

Στην υπόλοιπη χώρα τι γίνεται;