ΤΕΛΕΙΩΜΑ ΤΟΥ 2013...

Ο χρόνος περνά τελικά πολύ γρήγορα. Σε λίγες ημέρες το 2013 θα δώσει τη θέση του στη νέα χρονιά.
Δύσκολο, το δυσκολότερο ίσως των τελευταίων χρόνων για τη χώρα μας, για τους περισσότερους Ελληνες. Πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα η κρίση. Το βλέπεις διά γυμνού οφθαλμού στους δρόμους και στις πλατείες, όπου το χαμόγελο είναι "είδος υπό εξαφάνισιν".

Αν έλειπε και η αλληλεγγύη, που λειτουργεί και λειτουργείται κυρίως από τους πολίτες κατόπιν εκλήσεων διαφόρων φορέων που μεσολαβούν, αλίμονο και τρις αλίμονο στην κοινωνία των πολλών.
Δεν υπάρχουν πια μικροπαίδια της γειτονιάς όπως παλιά με τα σκουφάκια και το καραβάκι να λένε τα κάλαντα για να πάρουν ρεγάλο ξηρούς καρπούς, ό,τι είχε η νοικοκυρά ούτε και κανέναν κουραμπιέ. Υστερα ανακάλυψαν τα τρίγωνα με αντάλλαγμα χρήματα για να τους αντιγράφουν οι ταχυδρόμοι, οι οδοκαθαριστές και αργότερα οι κυρίες των φιλόπτωχων.

Τώρα οι μεγάλοι έκαναν πίσω και στους πιτσιρικάδες προστέθηκαν νταβραντισμένοι νέοι και άλλοι που με κλαρίνα και ακορντεόν παίρνουν σβάρνα τις αγορές. Σ' αυτούς προστέθηκαν και παιδάκια "νοικιασμένα" να χτυπούν τα κουδούνια στα θυροτηλέφωνα των πολυκατοικιών και όποιος ανοίξει. Να μπαίνουν μέσα και να ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες ρωτώντας "να τα πούμε;". Να ακούν "μας τα 'παν άλλοι" και φεύγοντας να τα περιμένει έξω ο πάτρωνας και να τα καταχεριάζει επειδή δεν έβγαλαν φιλοδώρημα!

Κατάντησαν όλοι αυτοί και μεις οι υπόλοιποι να είμαστε χωρίς όνειρο, δίχως δώρα από κανέναν Κασπάρ, Μελχιόρ και Βαλτάσαρ. Εχουμε τους τρεις μάγους Τόμσεν, Μαζούχ και Μορς, που ήρθαν να μας σώσουν από την κρίση, αλλά έφεραν λιτότητα. Μας κάνουν μοναχικούς και απελπισμένους αντί να μας δώσουν ελπίδα μαζί με τους πολιτικούς μας τους παραμυθάδες, που φλόμωσαν τους φτωχούς με το τι "έσχες". Γιατί για το "πόθεν έσχες" άστο καλύτερα!!

Οι φίλοι, οι κοντινοί συγγενείς θα μένουν μακρινοί και οι ευχές στο ακουστικό! Παροπλίστηκαν οι καρτ-ποστάλ με το στερεότυπο "Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος" εις δόξαν της κινητής τηλεφωνίας. Καταστράφηκε η νοερή δημιουργία εκείνου που διαλέγει τις κάρτες όταν σκέπτεται τι να γράψει για ευχές στον αποδέκτη, ποια γκριμάτσα θα κάνει και ποιο το χαμόγελό του, όταν διαβάζει την εξατομικευμένη και μη προτυπωμένη ευχή. Και ύστερα να κολλάει το γραμματόσημο και να ρίχνει τον φάκελο στο κουτί.

Οι γιορτές της παιδικής μας ηλικίας. Κυρίως σ' αυτά μας αρέσει να επιστρέφουμε όσο περνούν τα χρόνια. Εκεί τα πρώτα μας βήματα. Εκεί οι πρώτες μας θύμησες, οι πρώτες μας εικόνες. Εκεί η πατρίδα μας. Οχι, όμως, μόνο σ' αυτά...

Καινούριος χρόνος έρχεται,

μα να 'ρθει υπό όρους

χωρίς Στουρνάρα φίλοι μου,

χαράτσια κι ούτε φόρους!

Φτάνει το Δεκατέσσερα,

καλώς να μας ορίσει,

υγεία και πολλά ευρώ

σε όλους να χαρίσει!

Η τρόικα τα κάλαντα

εφέτος θα μας ψάλλει

κι οι Ελληνες της εύχονται

τον χρόνο να μην βγάλει!

Να έμοιαζε η τρόικα

στον Αγιο Βασίλη,

αγάπη και χαμόγελα

στους Ελληνες να στείλει!

Αι Βασίλη φίλε μου,

τα δώρα που θα φέρεις

θα στα φορολογήσουνε,

στο λέω να το ξέρεις!

2014 ευχές

που δεν είναι και λίγες,

για να μας γίνουνε χαρές,

όνειρα και ελπίδες!

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ...

Όλη η αλήθεια για το βαθύ κράτος της μεταπολίτευσης σε μια χούφτα λέξεις του Άρη Τερζόπουλου, από την σελίδα του στο Facebook.

Ιδού ποιους πληρώνεις...

Από το 1974 και ιδίως από το 1981 και μετά η Ελλάδα διοικείται από 6-7 αυθεντικές γκανγκστερικές φαμίλιες, που μοιράστηκαν μεταξύ τους όλες τις μεγάλες δραστηριότητες του Δημοσίου - εκεί δηλαδή που υπάρχουν τα πολλά λεφτά - και που ελέγχουν τα πάντα.

Από τα Μέσα Ενημέρωσης, μέχρι τις διάφορες "τρομοκρατικές" ομάδες, τα μέλη των οποίων αποτελούνται από πράκτορες και κάποιους αφελείς που νομίζουν ότι είναι τρομοκράτες.

Το κακό με τους λεγόμενους "διαπλεκόμενους", δεν ήταν το ότι οι περισσότεροι από αυτούς ήταν πράκτορες, αλλά κυρίως το ήταν άξεστοι, χωρίς κοινωνική συνείδηση και, μέχρι εμμονής, άπληστοι.

Γύρω τους λειτούργησαν καμιά εκατοστή ακόμη μικρότερες γκανγκστερικές οικογένειες για τα μικρότερα "πακέτα".

Τα πολιτικά κόμματα, δεν έχουν καμιά ιδεολογία, πέρα από τη διαχείριση της εξουσίας κι αυτό φαίνεται και από τις τεράστιες επιδοτήσεις τους, που κατασπαταλήθηκαν.

Το πολιτικό προσωπικό, αποτελείται κυρίως από άσχετους και ηθικά "ευέλικτους" και αυτό φαίνεται και από τα προνόμια που έχουν δώσεις στους εαυτούς τους.

Οι ελάχιστοι που ξεχωρίζουν συνήθως αποβάλλονται από το "σύστημα".

Το Δημόσιο χρησιμοποιήθηκε σαν ένας τεράστιος στρατός-ασπίδα για το σύνολο της εξουσίας και για να εκβιάζει την υπόλοιπη κοινωνία, κατεβάζοντας κάθε τόσο τους διακόπτες.

Η υπόλοιπη κοινωνία, ο "λαός", χωρίς Παδεία και Κρίση, οπαδοποιήθηκε πολύ εύκολα, κάτι που είχε σαν συνέπεια να χάσει και την μπάλα και τ' αυγά και τα πασχάλια.

Επίσης τώρα καλείται να πληρώσει και το μάρμαρο, όπως συμβαίνει, ιστορικά, πάντοτε...


Πηγή: kourdistoportokali.com

SAFE SEX (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία των Θανάση Παπαθανασίου - Μιχάλη Ρέππα, από το 1999.

To "Safe sex" είναι μια κωμική κινηματογραφική ταινία με θέμα τα κυρίαρχα μοντέλα ερωτικής συμπεριφοράς σήμερα.

H ταινία καταγράφει με κωμικό πάντα τρόπο το πώς ερωτεύονται, πώς κάνουν σεξ και πώς χωρίζουν σήμερα οι άνθρωποι μέσα από μια τοιχογραφία που σχηματίζεται από την παράλληλη εξέλιξη 8 περίπου ιστοριών...

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ...

Πριν από 2013 χρόνια ένα υπέρλαμπρο άστρο στο νυκτερινό ουρανό οδηγούσε τους τρεις μάγους στη φάτνη που γεννήθηκε ο Χριστός. Ηταν δηλαδή ένα φυσικό φωτεινό ουράνιο σώμα που έλαμπε ξεχωριστά από όλα τα άλλα άστρα που βλέπουμε τη νύχτα.

Τι όμως θα μπορούσε να ήταν αυτό το άστρο το λαμπερό;

Ο συνηθισμένος νυχτερινός ουρανός όπως τον βλέπουμε με τα αναρίθμητα άστρα, δεν είναι πάντα ο ίδιος. Κάποτε κάποιο ιδιαίτερο γεγονός μας δίνει ένα ξεχωριστό θέαμα, μια αξιοπαρατήρητη ιδιαιτερότητα, κάτι που θα μας εντυπωσιάσει ξαφνικά.

Ποια είναι όμως αυτά τα σπάνια φαινόμενα στο νυκτερινό ουρανό;

Κομήτες: Είναι ουράνια σώματα, που αποτελούνται κυρίως από βράχους και πάγο, απομεινάρια της κατασκευής του ηλιακού μας συστήματος όπως και οι αστεροειδείς. Βρίσκονται συγκεντρωμένα πολύ μακριά από εμάς (ένα έτος φωτός περίπου), σε μια περιοχή που ονομάζεται νέφος του Όορτ. Κάποτε που συμβαίνει να διαταράσσονται από κάποιο μαγνητικό πεδίο παίρνουν την πορεία για τον Ήλιο μας. Όταν πλησιάσουν πολύ κοντά σε αυτόν, τότε ο πάγος μετατρέπεται σε νερό και στη συνέχεια σε ατμό. Ο ατμός με την επίδραση του ηλιακού ανέμου σχηματίζει μια ουρά (κόμη), άλλοτε μεγάλη και άλλοτε μικρή, ανάλογα με το μέγεθος του κομήτη και την απόστασή του από τον Ήλιο. Αυτή η φωτεινή ουρά δίνει μια ξεχωριστή εικόνα στον νυκτερινό ουρανό που διαρκεί λίγες εβδομάδες μέχρι την απομάκρυνσή του από τον Ήλιο.

Supernova: Οταν ένας Ηλιος μεγάλου μεγέθους μέσα στον Γαλαξία μας εκραγεί λόγω της μεγάλης του ηλικίας, δημιουργεί μια τεράστια λάμψη που διαρκεί μόνο λίγες εβδομάδες. Ακόμη και σε τεράστιες αποστάσεις αν βρίσκεται, μπορεί να γίνει ορατός και αξιοπαρατήρητος από τη Γη. Ενας τέτοιος αστέρας που η απόστασή του από τη Γη, το μέγεθός του και η φωτεινότητά του θα μπορούσε να ξεχωρίζει σημαντικά από άλλα ουράνια σώματα. Το 1987 ένα τέτοιο φαινόμενο εξετάστηκε από τους επιστήμονες.

Σείριος: Ο Σείριος είναι ένας αστέρας κοντά στον αστερισμό του Ωρίωνα, που αυτή την εποχή φαίνεται τη νύχτα νοτιοανατολικά. Είναι ο λαμπρότερος αστέρας του ουρανού όλων των εποχών του έτους. Ξεχωρίζει εύκολα από όλα τα αστέρια και είναι ορατός μόνο τη χειμερινή εποχή.

Καθώς κοιτάζουμε τον Σείριο αργά τη νύχτα θα παρατηρήσουμε δεξιότερα τον αστερισμό του Ωρίωνα που είναι ο πιο λαμπρός αστερισμός του ουρανού. Στο μέσο του αστερισμού τρεις αστέρες στη σειρά που φαίνονται πολύ κοντά μεταξύ τους και λάμπουν έντονα, ονομάζονται "οι τρεις μάγοι".
Πλανήτες: Από τους εννέα πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος μόνο οι πέντε είναι ορατοί σε εμάς και μάλιστα οι δυο από αυτούς, Δίας και Αφροδίτη, φαίνονται τόσο έντονα που ξεχωρίζουν αρκετά από όλα τα άλλα ουράνια σώματα. Η Αφροδίτη την εποχή αυτή φαίνεται μετά το σούρουπο έντονα στα νοτιοδυτικά, ενώ ο Δίας αργά τη νύχτα ανατολικά που κατά τη διάρκεια της νύχτας προχωρεί προς το κατακόρυφο.

Σύνοδος Πλανητών: Επειδή οι πλανήτες περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο σε διαφορετικούς χρόνους λόγω της διαφορετικής τους ταχύτητας και απόστασης από αυτόν, κάποτε συμβαίνει οι φωτεινότεροι από αυτούς να βρεθούν στο ίδιο σημείο του νυχτερινού ουρανού και να λάμπουν αθροιστικά πολύ έντονα. Το φαινόμενο αυτό λέγεται Σύνοδος Πλανητών. Τα τελευταία χίλια χρόνια αρκετές δεκάδες φορές είχε συμβεί αυτό το φαινόμενο που φυσικά δημιουργεί σε έναν παρατηρητή στη Γη ένα ξεχωριστό θέαμα στο νυχτερινό ουρανό, που και αυτό διαρκεί λίγες εβδομάδες. Καθώς η Γη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της θα αναγκάσει τους πλανήτες άλλοτε να μεσουρανούν καταδεικνύοντας ένα κατακόρυφο και συγκεκριμένο σημείο και άλλοτε δύουν στο δυτικό ορίζοντα υποδεικνύοντας μια συγκεκριμένη διεύθυνση και πορεία όπως αυτής των τριών μάγων.

Όποιο όμως και να ήταν το φωτεινό αυτό φαινόμενο του ουρανού, που έδειχνε στους τρεις μάγους πού γεννήθηκε ο Μεσσίας του Κόσμου Ιησούς, κάτι άλλο όμως δημιουργεί τη μεγαλύτερη εντύπωση: ότι όλα τα φυσικά φαινόμενα και γεγονότα σε ολόκληρο το σύμπαν όπως και αυτό το απλό άστρο της Βηθλεέμ, υποτάσσονται και υπακούουν στη θέληση του Δημιουργού...

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2013. ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ...

Ας δούμε τις γιορτές αυτές με τα μάτια της ψυχής.

Συνεχώς αναφερόμαστε σε καλύτερη ζωή, σε ποιότητα ζωής. Πόσο άραγε επιθυμούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Πόσο άραγε επιθυμούμε να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής μας;

Αν δούμε την καθημερινή μας ζωή και ταυτόχρονα την καθημερινή ζωή όλης της πόλης, θα διαπιστώσουμε ότι ελάχιστοι είναι αυτοί που ασχολούνται με την ποιοτική τους αναβάθμιση.
Και οι υπόλοιποι όλοι με τι ασχολούνται; Μα με τα καθημερινά. Γέμισμα ψυγείου, γέμισμα κοιλιάς, πώς θα τη βγω του προϊσταμένου ή πώς θα μπω στο μάτι του

Μ' αυτά ασχολούμαστε συνεχώς, αυτά μας φθείρουν, αυτά μας αρρωσταίνουν. Η προσωρινότητα όλων των «καθημερινών» είναι γνωστή και δεδομένη. Και όμως την έχουμε κάνει τόσο μεγάλη. Της έχουμε δώσει τόση αξία, τόση σπουδαιότητα σαν να είναι για όλους μας κάτι το αιώνιο, κάτι το παντοτινό.

Κυριολεκτικά μας τρώει, ψυχικά, νοητικά και σωματικά.

Ρουφηγμένοι από τα σύγχρονα έθιμα της Δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής, που δεν ξέρουν πια τη χριστιανική παράδοση, όλο και περισσότερο συνδέουμε τα Χριστούγεννα μόνο με στολίδια, δώρα και διασκέδαση. Ή έστω με τη συντροφιά και τις ευχές ανθρώπων, με τους οποίους είμαστε δεμένοι συναισθηματικά. Αν αυτά μας λείπουν, τότε νιώθουμε πάρα πολύ άσχημα.

Δεν είναι απαραίτητο να τρώμε, να πίνουμε, να πηδούμε ότι βρεθεί, για να υπάρχουμε. Μπορούμε να μοιράζουμε χαρά, αγάπη, καλοσύνη, που ενώ έχουν τόση αξία για τους περισσότερους από εμάς, όχι μόνο δεν στοιχίζουν τίποτα, αλλά υπάρχει και τόσο μεγάλη ανταπόδοση, που αν μας γίνει αντιληπτό αυτό θα μεγαλώνουμε συνεχώς την προσπάθειά μας.

Δεν είναι απαραίτητο να φθάσουμε στον προθάλαμο του θανάτου για να αντιληφθούμε την πραγματική αξία των πραγμάτων. Δεν είναι αναγκαίο να χάσουμε κάτι για να καταλάβουμε την αξία του.

Μας δίδεται η ευκαιρία μέσα από γιορτές όπως των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς να δούμε, να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε κάποια πράγματα στον εαυτό μας και στους άλλους.

Είναι ευκαιρία τις ημέρες αυτές να προσπαθήσουμε να νοιώσουμε σαν παιδιά, να γίνουμε παιδιά και να ζήσουμε αυτή την περίοδο μ' έναν διαφορετικό τρόπο από τις προηγούμενες χρονιές.

Ας δώσουμε λοιπόν ευχές, χαρά, ευτυχία, αγάπη στον διπλανό μας κι ας γεμίσουμε και τη δική μας καρδιά με τα ίδια αισθήματα κι ας την αφήσουμε γεμάτη φως και φωτεινή να λάμπει μέρα νύχτα.
Ας ευχηθούμε στον διπλανό μας "να δει τα παιδιά του να γερνάνε", μια ευχή που άκουσα πριν χρόνια από κυρία κάποιας ηλικίας...

Ας ψάξουμε, ας αναζητήσουμε, ας δούμε τις γιορτές αυτές με τα μάτια της ψυχής. Θα έχουν άλλο χρώμα, θα έχουν άλλη γεύση, θα μας δώσουν άλλη χαρά.Θα μας δώσουν άλλη διάσταση, άλλη πραγματικότητα. Θα μας ανεβάσουν ψηλότερα. Θα μας κάνουν να νοιώσουμε διαφορετικά...

Δεν είναι εποχή για θλίψη, φόβο και μελαγχολία αλλά εποχή για ανασυγκρότηση, δημιουργία και αντεπίθεση. Τώρα είναι η κατάλληλη εποχή για το οριστικό "ξεκαθάρισμα" με τους προσωπικούς, πνευματικούς, φυσικούς και συναισθηματικούς δεσμούς και λογαρισμούς του χτες, που μόνο προβλήματα και πισωγυρίσματα μας έχουν φέρει...

ΤΟ ΡΥΑΚΙ ΚΑΙ Η ΕΡΗΜΟΣ...

Μια φορά κι έναν καιρό, στην πλαγιά ενός μαγικού βουνού μιας μακρινής χώρας, γεννήθηκε ένα μικρό ρυάκι.

Καθώς κατέβαινε το βουνό τραγουδώντας αμέριμνο και σίγουρο, πως όπου να 'ταν θα συναντούσε και άλλα μικρά ρυάκια, θα ενωνόταν μαζί τους σε ένα μεγάλο ποτάμι και όλα μαζί θα έπεφταν στη μεγάλη κι απέραντη θάλασσα, που ήταν και ο τελικός προορισμός τους...

Από την πολλή χαρά του δεν πρόσεξε την απέραντη ξερή έρημο στο βάθος, που έμοιαζε με κίτρινη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ενώ έτρεχε ολοένα και πιο γρήγορα, ανυπόμονο να συναντήσει και τα άλλα μικρά ρυάκια αδερφάκια του, που δεν τα είχε δει ποτέ, ξαφνικά βρέθηκε έντρομο μπροστά σε έναν τεράστιο αμμόλοφο. Αν και η λεπτή άμμος κατάπινε διαρκώς το νερό του, δεν το 'βαζε κάτω. Μέσα στο νεανικό του ενθουσιασμό δεν μπορούσε να δει αμέσως, ότι ο αμμόλοφος ήταν η αρχή μιας τεράστιας ερήμου.

Όταν το κατάλαβε και είδε πως δεν μπορούσε πια να συνεχίσει το ταξίδι του, άρχισε να μονολογεί απογοητευμένο:

- Ο προορισμός μου είναι να περάσω αυτή την έρημο αλλά δε γνωρίζω πώς. Τι να κάνω άραγε;

- Ο άνεμος περνάει από πάνω μου, αυτός είναι και ο δικός σου δρόμος απάντησε η έρημος, που το άκουσε να μονολογεί θλιμμένα.

- Ναι αλλά μόλις το προσπαθήσω η ζεστή σου άμμος με αποστραγγίζει απάντησε το ρυάκι και έτσι συνεχίστηκε ο διάλογος:

- Και ο άνεμος περνάει από πάνω μου αλλά δεν πάει κόντρα στην άμμο μου...

- Ο άνεμος μπορεί να πετάξει, εγώ όμως όχι...

- Για σκέψου λίγο αλλιώτικα απ' το συνηθισμένο. Ισως μπορείς να πετάξεις κι εσύ μαζί με τον άνεμο...

- Αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό;

- Αλλαξε, μεταμορφώσου και γίνε ένα με τον άνεμο...
 
Αυτό δεν άρεσε καθόλου στο ρυάκι.

- Να αλλάξω; Μα τότε δε θα είμαι πια ρυάκι, της είπε θυμωμένο.

- Αυτή που έχεις είναι μια μορφή ανόητης λογικής, του απάντησε η έρημος. Άλλαξε μορφή και άφησε τον άνεμο να σε πάρει μαζί του και αφού σε περάσει πάνω από την έρημο να σε αφήσει πάλι με τη μορφή βροχής για να ξαναγίνεις πάλι ένα ρυάκι...

- Και πού θες να γνωρίζω ότι έτσι θα γίνει;

- Έτσι θα γίνει και πρέπει να το πιστέψεις, διαφορετικά θα σε απορροφά συνεχώς η άμμος και σιγά-σιγά θα μεταμορφωθείς για πάντα σε ένα βρώμικο βάλτο...

- Και αν δοκιμάσω θα είμαι και στην άλλη πλευρά της ερήμου ακριβώς το ίδιο ρυάκι;

- Όχι. Σίγουρα όχι. Δε θα είσαι ακριβώς το ίδιο, αλλά έτσι και αλλιώς δεν έχεις άλλη επιλογή. Ο άνεμος θα πάρει από σένα το ουσιώδες. Όταν βρεθείς από την άλλη πλευρά της ερήμου, οι άνθρωποι ίσως σου δώσουν ένα άλλο όνομα, σίγουρα θα είσαι διαφορετικό αλλά εσύ το ίδιο θα γνωρίζεις ότι κατά βάθος και στην ουσία σου θα είσαι το ίδιο, και όχι μόνο αυτό.

Μέσα από αυτή την αλλαγή θα γνωρίσεις τον πραγματικό σου εαυτό, την ουσία του είναι σου κι αυτό θα είναι η ανταμοιβή σου γι' αυτό το υπέροχο ταξίδι...

...με τη βοήθεια μιας παραβολής της φιλοσοφίας των Δερβίσηδων Σούφι...

MEDLEY OF CHRISTMAS SONGS...

A 3 hour long collection of Christmas songs.

0:00 Here Comes Santa Claus -- Bing Crosby
3:05 Feliz Navidad -- Beth and Scott
5:32 The Christmas Waltz -- Frank Sinatra
8:33 Winter Wonderland -- Aretha Franklin
10:41 The Most Wonderful Time Of The Year -- Andy Williams
13:09 Jingle Bells -- I have no idea who the artist is
15:25 Sleigh Ride -- Johnny Mathis
18:20 Carol of the Bells -- Mormon Tabernacle Choir
20:45 Santa Claus is Coming to Town -- The Andrews Sisters
23:25 Silver Bells -- Bing Crosby & Carol Richards
26:27 The Christmas Song -- The Osmond Brothers
29:07 I Saw Mommy Kissing Santa Claus -- Andy Williams
32:15 Wonderful Christmastime -- Paul McCartney
35:59 Santa Claus -- Harry Connick Jr
40:35 Rudolph the Red Nosed Reindeer -- Gene Autry
43:46 Rockin Around the Christmas Tree -- Brenda Lee
45:49 Sleigh Ride -- Jack Jones
48:31 Blue Christmas -- Elvis Presley
50:36 White Christmas -- Bing Crosby
53:32 Jingle Bell Rock -- Bobby Helms
55:41 The Christmas Song -- Nat King Cole
58:47 Jingle Bells -- Frank Sinatra
1:00:45 Have Yourself a Merry Little Christmas -- Frank Sinatra
1:04:09 Sleigh Ride -- Ella Fitzgerald
1:07:04 Winter Wonderland -- Tony Bennett
1:09:14 Let It Snow -- Dean Martin
1:11:08 The Most Wonderful Time of the Year -- Johnny Mathis
1:13:51 Home for the Holidays -- Perry Como
1:16:40 Little St. Nick -- The Beach Boys
1:18:46 A Holly Jolly Christmas -- Burl Ives
1:20:57 Grandma Got Run Over by a Reindeer -- Elmo and Patsy
1:24:23 Merry Christmas Darling -- The Carpenters
1:27:26 Here Comes Santa Claus -- Elvis Presley
1:29:20 Happy Christmas -- John Lennon
1:32:47 Jingle Bells -- Diana Krall
1:34:57 Deck the Halls -- Ottmar Liebert
1:37:57 Mr. Heatmeiser -- Big Bad Voodoo Daddy
1:42:18 Winter Wonderland -- Johnny Mathis
1:45:30 Christmas (Baby Please Come Home) -- Mariah Carey
1:48:00 Frosty the Snowman -- The Beach Boys
1:49:51 Let It Snow -- Harry Connick Jr
1:52:22 A Marshmallow World -- Dean Martin
1:55:00 Christmas Canon -- Trans Siberian Orchestra
1:59:16 Silent Night -- Sarah McLaughlin
2:03:00 Sleigh Ride -- Arthur Fielder & The Boston Pops Orchestra
2:05:59 We Need a Little Christmas -- Johnny Mathis
2:07:53 Santa Baby -- Madonna
2:10:26 O Holy Night -- Placido Domingo
2:14:21 God Rest Ye Merry Gentlemen -- Bobby Vinton
2:17:26 It's Beginning to Look a Lot Like Christmas -- Johnny Mathis
2:19:38 I Want a Hippopotamus for Christmas -- Gayle Peevey
2:22:14 Stille Nacht -- The King's Singers
2:25:25 Joy To The World -- Mormon Tabernacle Choir
2:27:58 Ave Maria -- Luciano Pavarotti
2:32:50 Waltz of the Flowers -- Leopold Stokowski
2:37:15 White Christmas -- Frank Sinatra
2:39:48 Frosty the Snowman/Rudolph the Red Nosed Reindeer -- Henry Mancini
2:42:12 O Holy Night -- Luciano Pavarotti
2:46:16 Hallelujah Chorus -- Mormon Tabernacle Choir
2:50:05 Mistletoe and Holly -- Frank Sinatra
2:52:21 The Christmas Song -- Mel Torme
2:54:25 Christmas Don't Be Late -- Alvin and the Chipmunks
2:56:44 Here Comes Santa Claus -- Gene Autry
2:59:13 We Need A Little Christmas -- Percy Faith
3:01:20 White Christmas -- The Drifters
3:05:33 The Magic of Christmas Day -- Celine Dion
3:08:11 Silver Bells -- Johnny Mathis
3:11:41 Suite from The Polar Express -- Alan Silvestri

ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΕΙΣ...

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, επειδή το (εγγλέζικο) χιούμορ του κυριολεκτικά σπάει κόκαλα:

Ένας Βρετανός πολίτης έστειλε τη φορολογική του δήλωση και στο ερώτημα της Εφορίας "πόσα άτομα σας επιβαρύνουν;" απάντησε συμπληρώνοντας τα παρακάτω στοιχεία:

- 2,1 εκατομμύρια παράνομοι μετανάστες,

- 4,4 εκατομμύρια άνεργοι,

- 900.000 εγκληματίες σε 85 φυλακές,

- 650 ηλίθιοι στο Κοινοβούλιο,

- όλοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν).

Η Εφορία της περιοχής του τού την επέστρεψε διευκρινίζοντας πως η απάντησή του ήταν "απαράδεκτη"!

Ο πολίτης όμως, επανήλθε στο θέμα με το ερώτημα:

- Γιατί; Ξέχασα κάποιον;

Κάθε συσχετισμός με τα εδώ τεκταινόμενα, δεν είναι καθόλου τυχαίος!

ΜΕ ΑΥΤΑ Ή ΜΕ ΑΛΛΑ;

Βουλιάζουμε σε μια θάλασσα ανοησιών που συνεχίζουν να εκφέρονται στο δημόσιο λόγο από νυν και πρώην πολιτικούς, μα όπως φαίνεται πολλοί Έλληνες πολίτες ακόμη πιστεύουν και ψηφίζουν...

ΓΙ' αυτό στη χώρα μας θα πληρώνουν εσαεί οι μαλάκες οι φτωχοί, πίνοντας νερό στο όνομα των τελευταίων τριών ηγετών της κρίσης  (Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά) και των επόμενων, που άμα θέλουν να δουν εξουσία και δόξα, θα πρέπει να είναι ακόμα πιο σκληροί με τους φτωχούς κι αδύναμους.

Μόνο στη χώρα μας (υπό καθεστώς επιτήρησης από τους δανειστές), μπορείς να λες ότι εφαρμόζεις τα πάντα που συμφωνείς και υπογράφεις, αλλά να μην εφαρμόζεις σχεδόν τίποτε, μετά να νομοθετείς τα πάντα, αλλά να υλοποιείς τα μισά και τελικά να τσακώνεται με τους επιτηρητές που εσύ έφερες, ενώ εν τω μεταξύ έχεις οδηγήσεις τον μισό πληθυσμό στον Καιάδα...

Η σωστή μέθοδος διακυβέρνησης είναι να εφαρμόσεις, έστω καθυστερημένα, ένα έντιμο μεσοπρόθεσμο οικονομικό πρόγραμμα με στόχους και με κοινωνική δικαιοσύνη για να πληρώνουν οι έχοντες και να σε πιστέψουν οι πολίτες. Η λάθος είναι παριστάνεις τον επιτυχημένο έχοντας πλακώσει όσους έχεις του χεριού σου στους φόρους και στην ανεργία για το καλό τους.

Και η μοναδική Ελληνική μέθοδος να λες ότι τώρα χρειάζεται ένα νέο πολιτικό κόμμα για να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να την αλλάξει.

Όταν μετά από τέσσερα χρόνια μεταρρυθμίσεων η διαφθορά, ο κρατισμός, η σπατάλη και υπέρογκος δημόσιος τομέας των πελατών του κομματικού συστήματος συνεχίζεται, όσο συνεχίζεται η ατιμωρησία των υπαιτείων πολιτικών, είναι σίγουρο πλέον ότι το σύστημα κάνει ότι είναι δυνατόν για τα κεκτημένα του. Όταν καταργεί τον ιδιωτικό τομέα και τη μεσαία τάξη αυξάνοντας τους φορολογικούς συντελεστές και παίρνεις όλη τη ρευστότητα από το περίφημο PSI και συρρικνώνεις το ΑΕΠ σε επίπεδα σοβιετικής χώρας και το χρέος είναι στα ίδια επίπεδα, τότε τι μπορεί να περιμένει ένας λαός πού έχει και αυτός τις ευθύνες του για τις επιλογές του;

Θεωρητικά όλα τα κόμματα θα μπορούσαν με έναυσμα την κρίση να είχαν κάνει αυτοκάθαρση ή αυτορθολογισμό.

Αλλά με την εμπειρία των τελευταίων ετών πιστεύει κανείς ότι ο Βενιζέλος ή ο Κουβέλης ή ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας θα αφήσουν νέα και άφθαρτα πρόσωπα με γνώσεις, ήθος και ικανότητες να πάρουν την ηγεσία των αντίστοιχων κομμάτων;

Άρα απομένει να σαρωθεί το παλιό πολιτικό προσωπικό και στη θέση του οι (σόφρωνες) πολίτες να αναδείξουν με την ψήφο τους νέα και άφθαρτα πρόσωπα με γνώσεις, ήθος και ικανότητες, χωρίς διαπλοκές και διαθέσεις να σώζουν κυρίως τον εαυτό τους και δεν χρειάζεται απαραίτητα να περιμένουν ότι θα αντιμετωπίσουν την κατάσταση εκείνοι που τη δημιούργησαν και να τους ανακυκλώνουν ή να τους ανανεώνουν τον χρόνο εξουσίας...

Άρα μόνο καινούργια κόμματα μπορούν να παν τον τόπο μπροστά;

ΘΗΛΥΠΡΕΠΗΣ ΚΥΡΙΟΣ ΖΗΤΑ ΚΟΠΕΛΑ!

                                                         Χωρίς περιιτά λόγια!

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ...

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε δύο άτομα τον κ. Τζίτζικα και τον κ. Μέρμηγκα.

Ο πρώτος επενδύει ένα κεφάλαιο που έχει δανεισθεί σε χρηματοοικονομικά εργαλεία (μετοχές, ομόλογα, κλπ) με την προσδοκία ότι η απόδοσή τους θα του καλύπτει το ενοίκιο του διαμέρισματος το οποίο νοικιάζει.

Ο δεύτερος δανείζεται και επενδύει το κεφάλαιό του στην αγορά μιας κατοικίας ελπίζοντας ότι η άνοδος της αξίας του ακινήτου θα του επιτρέπει να παίρνει δανεια που θα καλύπτουν τα τοκοχρεολύσια.

Όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά και οι δύο φίλοι μας σύντομα αντιμετωπίζουν προβλήματα.
Ο κ.Τζίτζικας βλέπει τις αξίες/αποδόσεις των επενδυτικών του εργαλείων να καταβαραθρώνεται κατά 30%. Ανάλογα πράγματα συμβαίνουν και στον τομέα του real estate, με αποτέλεσμα η αξία του ακινήτου του φίλου κ. Μέρμηγκα να μειωθεί και αυτού κατά 30%. Με αποτέλεσμα λοιπόν τώρα οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να χάσουν την στέγη τους.

Στην ίδια κατάσταση βρίσκονται και οι δυό. Στην πραγματικότητα όμως όχι!

Γιατί φορολογεί το κράτος μόνο τα ακίνητα (το κεφάλαιο) κι όχι ομόλογα, καταθέσεις, μετοχές, ασχέτως αν έχουν αύξηση ή όχι; Αν λοιπόν θεωρηθεί το ακίνητο επενδυτικό προϊόν και φορολογείται η ύπαρξή του, ασχέτως αν αποφέρει εισόδημα ή όχι, να φορολογηθεί τότε όλη η κινητή κι ακίνητη περιουσία;

Φυσικά και είναι όχι η απάντηση κι εύκολη, γιατί τα ακίνητα δεν δραπετεύουν στο εξωτερικό και δεν καταθέτουν πινακίδες.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που πήραν ένα σπίτι με στεγαστικό δάνειο, δεν έκαναν "επένδυση", αλλά προσπάθησαν να εξασφαλίσουν ένα ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης. Δεν ενδιαφέρονται λοιπόν για την αξία του στην αγορά, αλλά για τη διατήρηση της χρήσης του ως χώρο κατοικίας.

Αυτό αφορά κυρίως τους μέρμηγκες που δούλεψαν, μάζεψαν ένα ποσό, δανείστηκαν για να φτιάξουν ή να αγοράσουν ένα σπίτι να βάλουν μέσα το κεφάλι τους ώστε να γλιτώσουν από το ενοίκιο στα γεράματα τους και να αφήσουν κάτι στα παιδιά τους όταν φύγουν απ' τον μάταιο τούτο κόσμο.

Από τη μία είναι το ομόλογο/μετοχές που είναι επένδυση που δυνητικά μπορεί να αποφέρει κέρδος και έχει ρίσκο όπως κάθε άλλη επένδυση. Αν πάρεις ομόλογα/μετοχές από μία εταιρεία/τράπεζα, η απόδοσή τους είναι άμεσα συνδεδεμένα με την πορεία της τράπεζας, επιτόκια τραπεζών, κτλ κτλ. Υπάρχει μία σχέση που τα συνδέει και μπορείς να κρίνεις (υποθετικά) το ενδεχόμενο ρίσκο και να αποφασίσεις.

Το στεγαστικό δάνειο όμως που παίρνει κάποιος, δεν είναι επένδυση με την έννοια του άμεσου κέρδους αν θα μπορέσεις να "διατηρήσεις την επένδυση κερδοφόρα" (να έχεις το σπίτι σου) εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο με το αν έχεις εισόδημα.

Όμως κάτι διεφθαρμένοι και διαπλεκόμενοι οδήγησαν τη χώρα ολόκληρη σε δεινή, πρωτοφανή οικονομική κρίση και οι μέρμηγκες βρέθηκαν με μειωμένο μισθό (αν όχι στην ανεργία) χωρίς όμως να μειωθεί το κόστος ζωής, υπέρογκους φόρους κι αδυναμία να αποπληρώσουν τα δάνεια που πήραν για το σπίτι τους. Για να σωθεί λοιπόν η χώρα και να εκμοντερνιστεί οικονομικά, κάποιοι θα τους τιμωρήσουν βγάζοντας τα σπίτια τους σε πλειστηριασμό!

Κάποιοι διαπλεκόμενοι κηφήνες που ουδέποτε εργάστηκαν πραγματικά κι έχουν εκμεταλλευτεί πολλά χρήματα από επιχειρηματικά δάνεια που ουδέποτε αποπλήρωσαν γιατί βούλιαξαν τις επιχειρήσεις τους (που διέφευγαν της φορολογίας όσο δήθεν λειτουργούσαν), περιμένουν πώς και πώς την ώρα που εκμεταλλευόμενοι την καθίζηση των τιμών των ακινήτων που θα βγουν σε πλειστηριασμό, θα τα αγοράσουν για σπόρια με τα κλεμμένα (που βρίσκονται ασφαλή στο εξωτερικό) όχι για να ζήσουν σ' αυτά, αλλά για να τα πουλήσουν όταν ανεβούν οι τιμές τους μην προσφέροντας απολύτως τίποτε στην κοινωνία.

Στους πλειστηριασμούς υπάρχουν πολλά ακόμα τραγελαφικά, όπως η μη συνδεση δανείου-αξίας σπιτιού, όπως συμβαίνει στο σοβαρό καπιταλισμό κι όχι στον σοβιετικό. Εδώ ακόμα και αν χάσεις το σπίτι του, συνεχίζεις να το πληρώνεις, αφού θα 'χει πέσει η αξία του έναντι του αρχικού δανείου.
Η θεία δίκη θα 'ναι να πάρουν τα σπίτια, να τους μείνουν μιας και ούτε τζαμπα δεν θα τα πουλάνε και να πληρώνουν τον ΕΝΦΙΑ. Ή μήπως τότε θα γίνει ρύθμιση εξαίρεσης;

Φυσικά αυτό θα γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην πληρώσουν ούτε φόρους ακίνητης περιουσίας στο μεταξύ, μέσω εταιρειών και δήθεν επενδυτικών χρηματιστηριακών εργαλείων εξαιρετικά χρήσιμων στο να αφαιρούν πραγματικό χρήμα και θέσεις εργασίας από την πραγματική οικονομία και να εξανεμίζουν στην πρώτη κρίση το μέλλον γενεών ολόκληρων κάνοντας πλουσιότατους ελάχιστους...

Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΤΕΜΠΕΛΗ...

Το βρήκα στο Yahoo. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια αληθινή ιστορία στην σύγχρονη Ελλάδα:

Κι όμως! Εγώ με την οικονομική κρίση περνάω καλύτερα!  Δεν είμαι ούτε πλούσιος, ούτε πολιτικός, ούτε έχω ενεχυροδανειστήριο χρυσού, ούτε είμαι Γερμανός, που ζω στην Ελλάδα... Απλά, δεν ακολούθησα τις συμβουλές των γονιών μου.

Ποτέ δεν έκανα οικονομίες, ποτέ δεν αγόρασα σπίτι ή εξοχικό για τα παιδιά μου, ποτέ δεν πήρα στεγαστικό δάνειο ούτε αγόρασα αξιοπρεπές αυτοκίνητο, για να παρέχω ασφάλεια και άνεση στην οικογένειά μου. Εγώ ξόδευα όλα τα λαφτά μου στα μπαρ, στις ταβέρνες, στα εστιατόρια, στα μπουζούκια, στα ρούχα και στα ταξίδια. «Έφαγα» ακόμα και την κληρονομιά, που μου άφησαν οι γονείς μου, στη διασκέδαση και στην καλοπέραση.

Στο σχολείο όταν οι συμμαθητές μου διάβαζαν, εγώ έκανα κοπάνες και τελικά, επειδή είχα μέσον (τότε δεν υπήρχε ο ΑΣΕΠ), διορίστηκα στο δημόσιο, δεν έφαγα άσκοπα τα χρόνια μου σε πτυχιακές και μεταπτυχιακά, δεν ξέρω τί σημαίνει η λέξη λειτουργικά έξοδα, βιωσιμότητα, ούτε ξέρω, τί είναι το ΣΔΟΕ, ούτε τί είναι το κλείσιμο βιβλίων. 

Αρκετοί από τους συμμαθητές μου δεν βρήκαν ποτέ καλύτερη δουλειά από μένα ή τελικά απολύθηκαν. Όσοι έγιναν ελεύθεροι επαγγελματίες, ζούν μ' ένα καθημερινό τρόμο ή φυτοζωούν ή φαλήρισαν. Εγώ αντίθετα δεν ήμουν ποτέ, αυτό που λένε «νοικοκύρης» και τελικά, με την οικονομική κρίση και τα «δίκαια» μέτρα που έχουν ληφθεί, δικαιώθηκα! Μπορεί να έχω υποστεί μείωση στο μισθό μου, αλλά αν τα βάλεις κάτω, περνάω πολύ καλύτερα από τους περισσότερους!

Έχουμε και λέμε λοιπόν: μένω σ' ένα καταπληκτικό σπίτι, το οποίο πριν την κρίση δεν θα μπορούσα με τίποτα να νοικιάσω, άσε που ο ιδιοκτήτης, όποτε του δίνω το ενοίκιο στην ώρα του, με κοιτάει στα μάτια, σαν να βλέπει τη Μόνικα Μπελούτσι με μαγιό! Έχω αγοράσει αυτοκίνητο με λίγα χρήματα, μεταχειρισμένο μεν (1600 cc), αλλά πολύ καλύτερο απ' αυτό που οδηγούσα προ κρίσης.

Και βέβαια, επειδή δεν έχω ακίνητη περιουσία και άρα τίποτα στο όνομα μου, δεν πληρώνω κανένα χαράτσι, ανήκω δηλαδή, στις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες! Δεν πληρώνω χαράτσια στη ΔΕΗ, δεν πληρώνω τέλος επιτηδεύματος, δεν πληρώνω εισφορά αλληλεγγύης, ούτε φόρο ακίνητης περιουσίας, αλλά πρακτικά, ούτε και φόρο εισοδήματος, γιατί μου τα κρατάει το κράτος από το μισθό μου. Οτι παίρνω, είναι καθαρά στο χέρι. Άσε που και η διασκέδαση έχει γίνει πιο φθηνή σε κάποια καταστήματα και ξενοδοχεία.

Από την άλλη πλευρά, βλέπω τους ταλαίπωρους φίλους και συγγενείς μου, που όλ' αυτά τα χρόνια έκαναν οικονομίες, πήραν δάνεια, για ν' αγοράσουν ένα σπίτι ή ένα οικόπεδο για την οικογένειά τους, ή δεν «έφαγαν» την κληρονομιά που τους άφησαν οι γονείς τους.

Τι κατάλαβαν οι ανόητοι; Τώρα βρίσκονται σε απόγνωση και κινδυνεύουν να χάσουν σπίτια, αυτοκίνητα, εξοχικά, όλα! Ενώ εγώ, όχι μόνον δεν στερήθηκα τίποτα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά γλέντησα με την ψυχή μου, πέρασα καλά και τώρα περνάω καλύτερα! Επειδή μάλιστα είμαι μεγαλόψυχος, δεν θα τους αποκαλέσω κορόϊδα, παρόλο που εκείνοι, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, με χαρακτήριζαν ως ανεπρόκοπο, χαραμοφάη και «χαμένο κορμί».

Το μόνο που θα τους πω, είναι, ότι στην Ελλάδα της κρίσης, δεν ισχύει η γνωστή παροιμία «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», γιατί εγώ «ούτε μαγείρεψα και βέβαια ούτε πείνασα» και ειδικά τα τελευταία χρόνια, περνάω μπεσαλίδικα!

Τό ότι δεν σπούδασα, με γλύτωσε από άσκοπα έτη σπουδών (χάσιμο χρόνου) και άσκοπα έξοδα. Εγώ αντιθέτως εργαζόμουν κι' έτσι σύντομα θα πάρω σύνταξη, και θα ξύνω τα «παπάρια» μου, περνώντας φίνα, ενώ αντίθετα, οι σπουδασμένοι συμμαθητές μου θα εργάζονται και θα πληρώνουν ΤΕΒΕ, κλπ. ασφαλιστικές εισφορές, μέχρι τα 67 τους...

Ένας τέως αποτυχημένος και νυν πού επιτυχημένος, για να μαθαίνετε και να μη με ζηλεύετε !

ΑΝΕΡΓΟΙ ΚΑΦΕΤΕΡΟΒΙΟΙ...

Η ανεργία στους νέους έως 25 ετών βρίσκεται κοντά στο 60%. Αυτό όμως, αντί να προκαλέσει ένα μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας και αγανάκτησης στους δρόμους, προκαλεί μια παρά φύση συρροή του νεαρόκοσμου στις καφετέριες, τα καφενεία, τα μπαρ και τα σουβλατζίδικα ανά την χώρα. 

Οποιαδήποτε δημοτική υπηρεσία υπεύθυνη για τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος στην χώρα και να ρωτήσετε, θα σας επιβεβαιώσει πως τα εν λόγω μαγαζιά αυξάνονται και πληθύνονται υπέρμετρα, την ώρα που κλείνουν σωρηδόν τα εμπορικά καταστήματα και οι μικρές βιοτεχνίες, ενώ τα γραφεία παροχής υπηρεσιών στενάζουν από την έλλειψη πελατείας.

Πράγματι η Ελλάδα τείνει να γίνει μια απέραντη καφετέρια 24ωρης λειτουργείας!

Γιατί αλήθεια συμβαίνει αυτό; Ποια είναι η κινητήρια δύναμη η οποία υποστηρίζει την άνθιση όλων αυτών των φραπεδο-καπουτσινο-φρεντο- πωλείων;

Φαίνεται πως δεν είναι άλλο από το περιβόητο χαρτζιλίκι, που στην χώρα μας θεωρείται φυσικό να δίνεται ακόμη και σε «παιδιά» 30-40 ετών! Πίσω λοιπόν από όλους αυτούς τους έφηβους, μετέφηβους φοιτητές, αιώνιους φοιτητές, νεαρούς της παντρειάς, σχεδόν μεσήλικες σελέμηδες που αράζουν τα κορμιά τους ραχατλίδικα στα καφέ και τα μπαράκια της μόδας, υπάρχει πάντα ο μισθός του μπαμπά και της μαμάς, η σύνταξη του παππού και της γιαγιάς, το βοήθημα της ανύπαντρης θυγατέρας θείας, το επίδομα ανεργίας του αδερφού, η αγροτική επιδότηση του μέλλοντα πεθερού, τα μαύρα του λαμόγιου εργοδότη.

Αλλά εδώ θα ήθελα να ξεχωρίσω, αυτούς που πράγματι τεμπελιάζουν (και είναι ασύλληπτα πάρα πολλοί) και αυτούς που δεν μπορούν να βρουν δουλειά πού να μπορούν να κάνουν.

Προφανώς αφού είσαι άνεργος κάποιος καλύπτει τις ανάγκες σου, το φαΐ σου, τα ρούχα σου, τα τσιγάρα σου αν καπνίζεις, το internet και τον υπολογιστή από τον οποίο μας ξεδιπλώνεις το δράμα σου συχνά, το κινητό σου που όλη μέρα πασπατεύεις, μια έξοδο που και που και χίλια δυο αλλα...
Χα, χα! Ίσως να προτιμούν να πεινάσουν, να εξαφανιστούν ακόμα, να μην αφήσουν απογόνους που θα διαιωνίσουν αυτή την κατάσταση, αλλά δε θέλουν να γίνουν δούλοι έστω κι από δειλία, έστω κι από τεμπελιά.

Βλέπουν γύρω τους την άκοπη χλιδή που οι "άρχοντες" του τόπου και του κόσμου πρώτοι διδάξαν, βλέπουν τη δική τους καταδίκη σε μια μιζέρια, γιατί όσο καταδίκη και μιζέρια είναι η κακοπληρωμένη δουλειά, άλλο τόσο καταδίκη και μιζέρια και θάνατος είναι το σκότωμα της ώρας και της ζωής στην καφετέρια. Βλέπουν το αίσχος, το νιώθουν και απέχουν από αυτήν την ίδια τη ζωή τους, είτε συνειδητά είτε ασύνειδα.

Μα και πριν μια πενταετία η ίδια ήταν η νοοτροπία, τόσο των νέων όσο και των εργοδοτών. Οι δε πάντα ήθελαν φθηνούς δούλους για τις δουλειές τους, και οι μεν μια χαλαρή εργασία επειδή σπούδασαν.

Οι ατυχείς σημερινοί νέοι διοχετεύτηκαν αθρόα μέσω ενός συστήματος αχταρμά, όπως το ισχύον των Πανελληνίων εξετάσεων, προς σπουδές που τις περισσότερες φορές τους ήταν αδιάφορες, αλλά το κυριότερο: προς σπουδές απόλυτα ξεκομμένες από την αγορά εργασίας και την πραγματική αγορά παραγωγής πλούτου.

Τα παράπονα στους γονείς τους για τις πολιτικές επιλογές τους. Μην υπερπροστατεύετε τους νέους λοιπόν και δώστε τους έναυσμα ώστε να βγούν στη αγορά εργασίας έστω και κακοπληρωμένης αρχικά, μόνο ετσι θα μπούν στον αγώνα να παλέψουν για πιο καλοπληρωμένη εργασία και να καλυτερεύσουν το βιοτικό τους επίπεδο. Να επανεκπαιδευτούν. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Για πολλούς εξ αυτών δεν μπορεί να υπάρξει ούτε σοβαρό παράπονο, αφού κατά κανόνα επέλεξαν, βασισμένοι στο άρρωστο σοσιαλιστικό σύστημα, σπουδές "λούφας". Το κράτος δεν μπορεί να εξασφαλίσει εργασία για κανέναν, πέραν αυτών που πραγματικά χρειάζεται...

Το να καθαρίζεις τζάμια μαγαζιών πχ δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι η δουλειά που δε σου επιτρέπει να συντηρηθείς αξιοπρεπώς από τις απολαβές της. Διότι τότε δεν είναι δουλειά, είναι δουλεία. Πάει αλλού το πράμα διότι δεν προηγήθηκε κάποια καταστροφή λόγω πολέμου ή φυσικής καταστροφής.

Είναι καθαρά θέμα κοινωνικού σχεδιασμού. Που κάποιοι άλλοι άσχετοι με τους νέους σχεδιάζουν...

Ο ΠΑΠΑΤΡΕΧΑΣ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία του Θανάση Βέγγου, από το 1966.

Οι προσπάθειες ενός φτωχού θυρωρού μιας πολυκατοικίας κάπου στην Αθήνα, να παντρέψει τις πολλές αδερφές του...

ΠΑΛΙ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ;

Το να κάνει "κοινωνική πολιτική" με extra λεφτά των υπερφορολογημένων Ελλήνων πολιτών, είναι το ευκολότερο πράγμα για μια μνημονιακή κυβέρνηση. Επιβάλλει άλλο ένα έκτακτο χαράτσι!

Αρκεί βέβαια, να είσαι ικανοί στην επικοινωνία, ώστε να παρουσιάζουν αυτή τη δραστηριότητα ως δράση υπέρ του λαού.

Αυτό βέβαια, είναι το αίσχιστο είδος λαϊκισμού και κυνισμού.

Στο φλέγον λοιπόν και επίμονο ερώτημα από τηλεοπτικούς δημοσιογράφους στον υπουργό Περιβάλλοντος Γ. Μανιάτη, "πού θα βρεθούν τα λεφτά", ή "ποιος θα πληρώσει την επανασύνδεση, αλλά και τη ΔΕΗ χιλιάδων νοικοκυριών των οποίων έχει κοπεί το ρεύμα", ο υπουργός ήταν αφοπλιστικός:

Θα τα πληρώσουν οι άλλοι καταναλωτές!

Και συγκεκριμενοποίησε την απάντησή του λέγοντας πως θα είναι 50 λεπτά η επιβάρυνση σε όλους τους λογαριασμούς της ΔΕΗ υπέρ των αδύναμων! Μάλιστα ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, βασιλικότερος του βασιλέως, πρόσθεσε: Πρέπει να καλυφθούν οι ανάγκες των φτωχών και το κόστος να το πληρώσουμε(sic) οι υπόλοιποι. Τζάμπα δεν υπάρχει!

Μόνο τζάμπα -πολιτικές- μαγκιές" υπάρχουν.

Καμιά αντίρρηση να βοηθηθούν όσοι πραγματικά αδυνατούν να πληρώσουν (μακροχρόνιοι άνεργοι, ανήμποροι για εργασία, χαμηλοσυνταξιούχοι κ.λπ.) Αλλά, ποιος θα είναι αυτός ή αυτοί που θα κρίνουν αυτή την αδυναμία; Η ΔΕΗ απέχει από την υπόθεση, όπως και η πολιτεία από την αξιολόγηση ...
Θα το αναλάβουν λέει ειδικές επιτροπές που θα συσταθούν στους Δήμους, το έργο. Είναι όμως γνωστό ότι όταν κάτι ανατίθεται σε επιτροπές, αυτό γίνεται συνήθως για να παραπεμφθεί το θέμα στις καλένδες, ή για να εξυπηρετηθούν (στην Ελλάδα βρισκόμαστε) και κάποιοι όχι λίγοι ημέτεροι.
Καλά - καλά δεν ξέρουν ούτε σε πόσους έχει κοπεί το ρεύμα, ούτε και ποιοι έχουν πραγματική ανάγκη και δεν είναι μπαταχτζήδες. Ο υπουργός ο Μανιάτης έριξε αρχικά το μπαλάκι στους δήμους, οι δήμοι δήλωσαν αδυναμία να πληρώσουν τους λογαριασμούς των φτωχών, ο υπουργός είπε ότι θα βρει λύση και θα πληρώσουν όλοι από 50 λεπτά αλλά και πάλι το αλαλούμ είναι αυτό που κυριαρχεί.

Όλες αυτές οι "αγαθοεργίες" με χρήμα άλλων, μην αμφιβάλλετε ότι θα γίνουν με επιβάρυνση των συνεπών και καλοπληρωτών καταναλωτών και το 0.5 ευρώ είναι μόνο η αρχή. Δηλαδή ο κάθε νοικοκύρης θα πληρώνει το ρεύμα στο μπαταχτσή, στον μαιμού ανάπηρο - τρελό, στον λαθρομετανάστη, στον έτσι θέλω άεργο, στον κομματικό πελάτη που θα ευνοηθεί εσκεμμένα και στους λοιπούς απροσάρμοστους που θεωρούν ότι το Ελληνικό κράτος είναι ένα απέραντο φιλανθρωπικό ίδρυμα.

Στο κάτω - κάτω, ένα πρόβλημα που δημιούργησε η ίδια η πολιτεία με την τρόικα και τα μνημόνια, γιατί να μετακυλίεται στις πλάτες των συνεπών πολιτών;

Οι οποίοι ήδη στενάζουν από την υπερφορολόγηση και αδυνατούν πια να πληρώνουν πρόσθετα βάρη. Δεν θα 'πρεπε αφού πληρώνουμε φόρους να έχουμε και τα αυτονόητα, δηλαδή μια κάποια στοιχειώδη κοινωνική πολιτική;

Αλλά εδώ που τα λέμε, δεν θα ήταν και πιο σωστό και κοινωνικά ορθό να αρθούν οι αιτίες αδυναμίας πληρωμής του ηλεκτρικού ρεύματος των ομάδων αυτών;

Δυστυχώς τα δείγματα του Ελληνικού κράτους είναι κάκιστα: ταμείο πυροπαθών με την Κυπριακή Δημοκρατία να ζητάει τα λεφτά της πίσω, τέλος 20 ευρώ σε κάθε μισθωτό για κατασκηνώσεις που θα φτιάξει το ΙΚΑ (τέλος που πληρώνουν και άτεκνοι), κτλ, κτλ, κτλ.

Το πρόβλημα δεν είναι η κοινωνική πολιτική, είναι το ότι τα λεφτά πάνε στη μεγάλη καταβόθρα και θα καταλήξουν να πληρώνουν μισθούς κάπου στο δημόσιο.

Υπάρχει ολάκερο υπουργείο Πρόνοιας, αλλά προφανώς κάνει κάτι άλλο, γι αυτό και χρειάζεται άλλος ένας φόρος.

Να μειωθεί η τιμή της κιλοβατώρας για όλους, υποθέτω δεν παίζει ως σενάριο...

ΚΑΜΕΡΕΣ ΠΑΛΙ ΣΤΟΝ ΒΟΑΚ...

Σε εξέλιξη βρίσκονται αυτές τις ημέρες εργασίες τοποθέτησης (ουσιαστικά επανατοποθέτησης) των βάσεων στα οποία θα εγκατασταθούν φωτογραφικά ραντάρ για τον έλεγχο των τροχαίων παραβάσεων στον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης.

 

Οι βάσεις αυτές για τα ραντάρ είχαν τοποθετηθεί πριν απο λίγα χρόνια, αλλά καταστράφηκαν απο "αγνώστους".

Έτσι στο πλαίσιο της πρόληψης της μάστιγας των τροχαίων ατυχημάτων στον ΒΟΑΚ, αποφασίστηκε η επανατοποθέτησή τους.

Αντί να διορθώνουμε, τιμωρούμε! 

Αντί να βελτιωνόμαστε, χαρατσώνουμε. Ντροπή σας που αντί να βελτιώσετε τον δρόμο, θέλετε μόνο να εισπράξετε λεφτά.

Αντί να δώσουν λεφτά να φτιάξουν το δρόμο καρμανιόλα, βάζουν ραντάρ για να κόβουν κλήσεις.
Να φτιάξουν το δρόμο και μετά να βάλουν και τις κάμερες, αλλά όχι με αυτά τα χάλια να πετάνε λεφτά αντί να κάνουν κάτι ουσιαστικό.

Είναι κοινή λογική ότι τα σημεία που έχουν μπει οι περισσότερες κάμερες δεν είναι τα επικίνδυνα αλλά τα πλέον προσοδοφόρα στο φοροεισπρακτικό κράτος.

Ναι να υπάρχει αστυνόμευση αλλά για πρόληψη, όχι για τιμωρία.

Να είναι το περιπολικό σταθμευμένο πριν την επικίνδυνη στροφή και όχι μετά για να κόψει το μπιλιετάκι.

Να είναι σταθμευμένο στις επικίνδυνες ή και παράνομες εξόδους προς την "εθνική οδό" και όχι σε σημεία που θα εισπράξουν μεγαλύτερα πρόστιμα.

Έτσι αντιμετωπίζονται τα τροχαία και όχι με τον φόβο των Ιουδαίων και την σιγουριά της είσπραξης για το κράτος, χρήματα που ποτέ δεν πάνε για οδικά έργα στη Κρήτη, που έχει μείνει με κύριο οδικό άξονα τον δρόμο που σε χρόνο ρεκόρ έφτιαξε ο Παττακός κάποτε...

Ωστόσω κι εδώ μια τρύπα στο νερό θα γίνει, αφού αυτοί οι "άγνωστοι" που είναι και επαναστάτες και έχουν τσαγανό, θα κάνουν πάλι αυτό που πρέπει και με τις νέες ρουφιανο-κάμερες..

ΑΝΕΡΓΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ...

Πηγή:www.capital.gr


Η καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση είναι ένα ακόμη δείγμα του πόσο "φθηνός" και  ανούσιος έχει γίνει ο πολιτικός λόγος.

Ελάχιστα απ΄ όσα λέγονται ενδιαφέρουν τους Έλληνες πολίτες. Είναι πλέον βέβαιο ότι τους ανέργους θα τους θυμηθούν όλοι στις λίγες εβδομάδες της προεκλογικής περιόδου.  Κι έπειτα αναρωτιούνται γιατί δεν τους ακούει ο κόσμος και γιατί δυναμώνουν τα "άκρα". 

Έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους στον ιδιωτικό τομέα για τους οποίους δεν ακούγεται το παραμικρό. Την ίδια ώρα η τύχη της αμυντικής μας βιομηχανίας είναι πρώτο θέμα σε όλα τηλεοπτικά παράθυρα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να μάθει ο ελληνικός λαός ότι έχουμε και πολεμική βιομηχανία. Όχι, δεν παράγουμε αεροπλάνα, όπως η γειτονική Τουρκία, αλλά αυτή είναι μία λεπτομέρεια. Όπως και το πόσο τελικά μας έχει κοστίσει αυτή η "βιομηχανία" όλα αυτά τα χρόνια. 

Έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους που παρακαλάνε για ένα μεροκάματο και την ίδια ώρα οι διοικητικοί υπάλληλοι των Πανεπιστημίων απεργούν και πληρώνονται! Μεγάλη μαγκιά για εκείνους που διορίστηκαν από την Σύγκλητο και πολλές φορές  έτυχε να έχουν το ίδιο επώνυμο με τους εργοδότες και ευεργέτες τους. 

Έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους και δεν υπάρχει μία πρόταση για το πως και πότε αυτοί οι άνθρωποι θα βρουν δουλειά. Και δεν μιλάμε μόνο για την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση. Είδατε μήπως τον επιχειρηματικό κόσμο να κάνει μία κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση, έστω και συμβολική; Να πει, βάζω δύο δεκάρες για να δώσω δουλειά σε εκατό ανθρώπους. Ούτε για αστείο... 

Έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους που υπό τις καλύτερες συνθήκες οι περισσότεροι από αυτούς θα βρουν δουλειά μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα. Αν ξεκινούσε τώρα ένας οργασμός επενδύσεων. Αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.  Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι απελπισμένοι, το περιθώριο του σύγχρονου πολιτισμού μας. Ποιός θα ασχοληθεί μαζί τους; Ποιός θα ενδιαφερθεί; 

Λένε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα δημιουργήσουν ανάπτυξη με δημόσιες επενδύσεις. Λες και το δημόσιο θα μπορεί να δανειστεί. Προφανώς αναφέρονται σε δραχμές που θα κόβει ασταμάτητα μία εκτυπωτική μηχανή. Αυτή είναι η πρότασή τους... 

Λένε στην κυβέρνηση ότι θα φέρουν ανάπτυξη. Αλλά δεν βλέπουμε να αλλάζει το επενδυτικό περιβάλλον. Λες και είναι ανύπαρκτο το λεγόμενο υπουργείο Ανάπτυξης. Αλλά, πως να αλλάξει το περιβάλλον, όταν αλλάζουμε τους νόμους για την φορολογία σαν τα πουκάμισα; 

Όσο το πολιτικό σύστημα δεν βρίσκει μία ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα "πως θα βρουν λεφτά 1,5 εκατομμύριο άνεργοι", τα άκρα δεν θα αδυνατίζουν...

ΑΝΑΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ...

Το Χριστουγεννιάτικο δένδρο μπροστά απο την Δημοτική Αγορά των Χανίων άναψε και φέτος, δίνοντας το έναυσμα για την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων του 2013 και της Πρωτοχρονιάς του 2014. 
 Οι μελωδίες της Φιλαρμονικής ζέσταναν για λίγο την παγωμένη νύχτα.

Σε πείσμα των δύσκολων καιρών, για να στείλει μήνυμα ελπίδας κι αισιοδοξίας...

ΟΡΑΤΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική κοινωνική δραματική ταινία κινηματογράφου, που γυρίστηκε το 1969. Η σκηνοθεσία ήταν του Νίκου Φώσκολου. Το τραγούδι «βρέχει φωτιά στη στράτα μου» που γράφτηκε για την ταινία και ερμηνεύτηκε από τον Στράτο Διονυσίου έγινε ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια του Ελληνικού ρεπερτορίου.

Μια νύχτα με θύελλα δέκα μποφόρ το ατμόπλοιο «Χριστίνα» της Ναυτεμπορικής «Ρίχτtaiερ» βυθίζεται με εικοσιέξι νεκρούς και μοναδικό επιζώντα τον λιπαντή. Οι ανακρίσεις που θα ακολουθήσουν, θα αποδείξουν ότι το καράβι διαλύθηκε από έκρηξη στους λέβητες λόγω κακής συντήρησης και ρητής εκβιαστικής εντολής του πλοιοκτήτη, να πλεύσουν με αυξημένη ταχύτητα για να κερδίσουν χρόνο...

H ΠΡΩΤΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΑΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ...

Στις 10 Απριλίoυ του 1967 μερικές εκατοντάδες Χανιώτες έμποροι, επαγγελματίες, συνταξιούχοι, αγρότες, με πρόταση του Συνδέσμου Οικονομολόγων του Νομού Χανίων και την συμβολή και αμέριστη συμπαράσταση του τότε Μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη, υλοποιούν την τολμηρή ιδέα της ίδρυσης της πρώτης παγκοσμίως πολυμετοχικής ναυτιλιακής εταιρείας, με στόχο την πραγματοποίηση θαλάσσιωv μεταφορών με σύγχρονα, άνετα και πολιτισμένα μέσα.

Είχε προηγηθεί το ναυάγιο του πλοίου "Ηράκλειο", με τραγικό απολογισμό για τους Χανιώτες. Για 224 ψυχές τα νερά κοντά στη νησίδα Φαλκονέρα θα έμελαν να γίνουν ο υγρός τους τάφος...

Το ναυάγιο "στοιχειώνει" τα βράδια κάποιων ανθρώπων με αποτέλεσμα μέσα από την τραγωδία να γεννηθεί μια ιδέα, η ίδρυση μιας ναυτιλιακής εταιρείας λαϊκής βάσης, της ΑΝΕΚ.

Στο βίντεο παρουσιάζεται βήμα προς βήμα το χρονικό της ίδρυσης της ΑΝΕΚ μέσα από ντοκουμέντα, εικόνες και μαρτυρίες που καθηλώνουν το θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1970 το Ε/Γ-Ο/Γ ΚΥΔΩΝ καταπλέει στο λιμάνι της Σούδας και η ΑΝΕΚ κερδίζει την εμπιστοσύνη όλων. Η ΑΝΕΚ εισέρχεται δυναμικά στην Ελληνική Ακτοπλοΐα. Το 1973 αποκτά τα Ε/Γ-Ο/Γ ΚΑΝΤIΑ και ΡΕΘΥΜΝΟ, πραγματοποιώντας καθημερινά δρομολόγια στη γραμμή Ηράκλειο-Πειραιά.

Δείτε το αξιόλογο αφιέρωμα στους πρωτεργάτες της ΑΝΕΚ με σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Παπαδουλάκη.

ΜΕ ΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΥΞΙΔΑ...

Κύριος με τα όλα του ο Ξενοφών Αντριανάκης και φυσικά μετά της κυρίας του Ευτέρπης, που αποτελούσε το έτερον ήμισι μα και τον βραχνά του, για 40 χρόνια τώρα.

Περισσότερα από όσα του χρειάστηκαν για να «περατώσει ευδοκίμως» την στρατιωτική καριέρα του που άρχισε όταν εισήχθη στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων 18άρης δόκιμος κι ολοκληρώθηκε πριν 2 χρόνια, όταν αποστρατεύτηκε  μετά 40 χρόνια υπηρεσίας, με τον βαθμό του Ναύαρχου -Επίτιμου Διοικητή Στόλου που θα τον ακολουθούσε πια ως το τέλος της ζωής του.

Διοικητής - πολεμιστής - σύζυγος - πατέρας - οικογενειάρχης - επίλεκτο μέλος της κοινωνίας στα μάτια όλων όσων τον γνώριζαν.

 Κατά την προσωπική του γνώμη όμως, που την εξέφραζε σπανίως και σε λίγους, τίποτα από τα παραπάνω. Απλώς κάποιος που εκτελούσε διαταγές κι επιθυμίες άλλων ...

 Δεν ήταν και ψέμα.

 Μπήκε στην σχολή έπειτα από παρότρυνση του πατέρα του, που πέρασε την δική του ζωή ως μόνιμος υπαξιωματικός - τεχνικός του Ναυτικού, υπηρετώντας από το άχαρο πόστο της μηχανής κάποιου πλοίου ανωτέρους όλα τα παραγωγικά χρόνια του, οι οποίοι τον αποστράτευσαν πρόωρα με το που έβαλε στους ώμους του τα διακριτικά του Ανθυποπλοίαρχου, για να μη γίνει ποτέ αξιωματικός κι αυτός. Επιθυμία του πατέρα ήταν να δει μια μέρα τον γιό να έχει την χρυσή πλάκα του αρχηγού στα μανίκια της μεγάλης στολής του κι όχι του ίδιου, που έκανε το πατρικό θέλημα επηρεασμένος από όσα άκουγε στο σπίτι ...

 Παντρεύτηκε την Ευτέρπη από επιθυμία της μάνας του, η οποία και ολοκλήρωσε σχεδόν μόνη της το προξενιό και μετά το ανακοίνωσε στην οικογένεια, με το σκεπτικό πως ο τότε Σημαιοφόρος και πολλά υποσχόμενα γιός της που είχε βγεί αρχηγός της τάξης του και αποφοίτησε πρώτος από όλους στη σχολή, θα έπρεπε να έχει μια εξίσου δυναμική σύζυγο, κόρη πρεσβευτή ...

Την υπόλοιπη ζωή του Ξενοφώντα την καθόρισε η παρουσία της κυρίας Ευτέρπης, που αποδείχτηκε υπερβολικά δυναμική σε βάθος χρόνου ...

 Έτσι το πότε θα κάνουν παιδιά, τι όνομα θα πάρει το καθένα, σε ποιο σχολείο θα πάει και τι θα σπουδάσει, ήταν αποφάσεις της Ευτέρπης που φρόντιζε για όλα. Αυτός βέβαια έλειπε τον περισσότερο καιρό από το σπίτι, πότε σε υπηρεσία, πότε σε αποστολές στο εξωτερικό, πότε σε πολυήμερες ασκήσεις στο Αιγαίο, πότε σε επιφυλακή ...

Παράλληλα με τους βαθμούς που έπαιρνε με τα χρόνια, μάθαινε τηλεγραφικά και την πορεία της οικογένειας. Έτσι ήξερε πότε ο μεγάλος γιός τελείωσε το σχολείο και μπήκε στο Πολυτεχνείο για  Μηχανικός Υπολογιστών, η μεσαία κόρη ετοιμαζόταν για να δώσει στην Ιατρική και ο μικρότερος γιός δεν νοιαζόταν πολύ για τα γράμματα και ήθελε να γίνει φωτογράφος παρά τις αντιρρήσεις της μαμάς Ευτέρπης να γίνει νομικός και μετά πρέσβης όπως ο παππούς ...

 Αφού τα έβλεπε σπάνια δεν έδινε ιδιαίτερη προσοχή για πολλά χρόνια, μόνο αφού αποστρατεύτηκε και κάθισε στο σπίτι έμαθε τελικά τι ξετέλεψαν τα παιδιά που έδειχναν ξεκάθαρα πως δεν τους είχαν πια ανάγκη τους γέρους τους.

 Έτσι έμαθε πως ο μεγάλος μετά τις σπουδές και τα μεταπτυχιακά έμεινε στο εξωτερικό αφού τον πήρανε σε μια πολυεθνική ως υπεύθυνο ανάπτυξης του δικτύου επικοινωνίας της ανά τον κόσμο και δεν είχε πρόθεση να επιστρέψει στην πατρίδα του ούτε για να κάνει την στρατιωτική του θητεία καν.

 Η κόρη έχοντας αριστεύσει στην Ιατρική αποφάσισε να αφοσιωθεί στην εφαρμοσμένη έρευνα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την επιθυμία των γέρων για ένα εγγονάκι  μετά από έναν πλούσιο γάμο φυσικά όπως ήλπιζε και δρομολογούσε η μαμά Ευτέρπη, μα ...

 Όσο για τον μικρότερο γιό, μάθαιναν σποραδικά νέα του από κάρτες που τους έστελνε από τα μέρη που πήγαινε, αφού είχε γίνει φωτορεπόρτερ μεγάλου ξένου περιοδικού.

 Ο Ξενοφώντας όμως είχε κι ένα μεγάλο καημό. Μια ζωή εκτελούσε διαταγές πρόθυμα, πότε για την υπηρεσία, πότε για την οικογένεια. Χωρίς αντιρρήσεις.. Μα ήθελε και κάτι άλλο. Να δράσει και μια φορά μόνος του, γιατί έτσι ήθελε αυτός, να το κάνει μάλιστα την ώρα που αυτός ήθελε και να το οργανώσει όπως ήθελε.

 Να ανοίξει πανιά στην θάλασσα, που τόσο αγαπούσε και πέρασε τόσα στην αγκαλιά της. Μα όχι με ένα μεγάλο σιδερένια πολεμικό με διπλές μηχανές και πλήθος συστήματα να ελέγχουν την πλεύση και τη πορεία του.

 Ήθελε να ταξιδέψει ξανά, μα αυτή τη φορά με ένα αυθεντικό ξύλινο μικρό πλοίο με πανιά και με βασικές γνώσεις ναυτοσύνης, με μια παλιά καλή πυξίδα και τα αλάθητα άστρα, πράγματα που έμαθε τον πρώτο καιρό στην σχολή, μα η εξέλιξη της τεχνολογίας και οι απαιτήσεις της υπηρεσίας τον εμπόδιζαν να εφαρμόσει..

 Λεφτά υπήρχανε στη μπάντα, αφού το κράτος νοιαζότανε περισσότερο για τους ένστολους που το υπηρετούσαν, ακόμη κι αν έφευγαν 40 χρονών να δουλέψουν αλλού, πόσο μάλλον για τον Ναύαρχο - επίτιμο αρχηγό στόλου που εισέπραξε ένα αξιοσέβαστο εφάπαξ όταν αποχώρησε πλήρης χρόνων βαθμών, που αφού τα παιδιά τράβηξαν για αλλού, σκόπευε να το φάει ο ίδιος μετά της συζύγου, κι αν δεν ήθελε κι αυτή τότε μόνος και καλύτερος, η δική του αποζημίωση ήταν εξάλλου.

 Ψάχνοντας σε παλιά παραδοσιακά ναυπηγεία που ήξερε πως δούλευαν ακόμη, σε μέρη παράλληλα με την Ελλάδα του πλαστικού, εντόπισε ένα παλιό ξύλινο σκαρί φίνο και καλοδουλεμένο, που το πουλούσαν σε τιμή ευκαιρίας λόγω θανάτου του πρώτου και μοναδικού ιδιοκτήτη που είχε. Παρά τα χρόνια που ήταν κι αυτό ναυπηγημένο και εν πλώ, κρατιόταν καλά και με ένα γερό μερεμέτιασμα και βάψιμο, σε 6 βδομάδες ήταν έτοιμο να καθελκυστεί, να αρματωθεί και να σαλπάρει ...

 Με την επιμελή φροντίδα του Ξενοφώντα, που ξαναφόρεσε το ναυτικό κασκέτο στα 62 του και με την ορμή που θυμόταν πως περίμενε να μπει στο πρώτο του πολεμικό πριν 40 χρόνια, θα πήγαινε τη πρώτη του ιστιοπλοϊα μαζί με μερικούς παλαιούς συναδέλφους, αρκετά μακρινή να χορτάσει την ανοιχτή θάλασσα  που του έλλειψε ...

 Χωρίς την κυρά Ευτέρπη, που για πρώτη φορά παράβλεπε την γνώμη - συμβουλή - γκρίνια της, για να κάνει το δικό του όπως το ένιωθε.

 Ακολούθησαν κι άλλες πολλές έξοδοι στη θάλασσα, μέχρι να γεννηθεί ο καινούριος του πολύ φιλόδοξος στόχος: να κάνει τον γύρο του κόσμου με το σκάφος του, ακόμη και ολομόναχος αν χρειαζόταν σε περίπτωση που κανείς δεν ήθελε να τον ακολουθήσει ...

 Στο «τι θα πει ο κόσμος, τι θα πούνε οι συγγενείς, τι θα σκέφτονταν οι πολλοί άγνωστοι που θα τον μάθαιναν», απαντούσε:

 - Ας ξεκινήσουν να κάνουν κάτι με την δική τους ζωή, αντί να ασχολούνται με τη δική μου σαπίζοντας με τη μιζέρια τους στο καφενείο ή το σπίτι, εγώ απεγκλωβίστηκα!!

ΠΑΡΑΛΟΓΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ...

Για ποιον λόγο ασφαλίζεται κάποιος; Για να έχει παροχές υγείας και σύνταξη, ε; Αν δεν ασφαλίζονταν, τι θα του συνέβαινε; Θα πλήρωνε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από την τσέπη του και, αν δεν είχε βάλει κάτι στην άκρη, θα έπρεπε να δουλεύει μέχρι να πεθάνει. Ναι, αλλά θα ήταν ελεύθερος! Αν είχε καταφέρει να φτιάξει ένα σπίτι, θα εξακολουθούσε να κάθεται εκεί!

Αν λοιπόν δεν έχεις να πληρώσεις τις ασφαλιστικές σου εισφορές, το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να χάσεις την ασφαλιστική κάλυψη. Τίποτε άλλο! Διότι το καθεστώς του ανασφάλιστου αλλά ελεύθερου είναι απείρως καλύτερο από του φυλακισμένου! Το καθεστώς του ιδιοκτήτη σπιτιού και ανασφάλιστου είναι απείρως καλύτερο από του πεταμένου στον δρόμο μετά από κατάσχεση, για να πληρωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές!

Αυτά στο κράτος - νταβατζή δεν ισχύουν. Εδώ η ασφάλιση είναι με το ζόρι! Κι αν δεν έχεις να πληρώσεις, πας ως και φυλακή. Ίσως είναι κι αυτός ένας τρόπος να σου παράσχει το κράτος τροφή, στέγη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αφού πρώτα σου τα πήρε...

Εγώ ξέρω πως όταν κάποιος χρωστά πχ 20.000 ή τα έχει δανειστεί σε ζεστό, αληθινό, χειροπιαστό χρήμα από κάποιον φίλο ή από τράπεζα και οφείλει να τα επιστρέψει με τους νόμιμους τόκους.
Οι επαγγελματίες λοιπόν πότε και απο ποιόν δανείστηκαν αυτά τα χρήματα και τα οφείλουν;
Πως είναι δυνατόν οι υπερβολικές αυτές εισφορές που είναι ο προσωπικός κουμπαράς να θεωρούνται χρέη; Πως είναι δυνατόν να σου χρεώνουν υπηρεσίες υγείας που σου απαγορεύουν να κάνεις χρήση;

Για εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες το θέμα δεν σηκώνει αστεία. Είδαν τον τζίρο τους να μηδενίζεται, δεν βγάζουν ούτε τα έξοδα, κι απειλούνται και με φυλάκιση, ενώ ήδη ο ΟΑΕΕ, ο φαταούλας των εισφορών τους, τους έχει κόψει τις παροχές υγείας. Ο επαγγελματίας χωρίς δουλειά, είναι σε πιο τραγική θέση από τον άνεργο. Ο άνεργος δεν έχει έσοδα. Ο επαγγελματίας συνεχίζει να έχει έξοδα: μισθούς, εργοδοτικές εισφορές, ενοίκια, ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό, επιμελητήρια, τέλη. Και δεν μπορεί να ελπίζει ούτε στο Ταμείο Ανεργίας.

Για να πληρώσουν οι Ε.Ε. εισφορές, τότε αυτές θα πρέπει να μειωθούν κατά πολύ καθώς και να τους δοθεί δυνατότητα επιλογής μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού φορέα. Προφανώς δεν πρέπει να υπάρχει καμία ποινική συνέπεια για μη πληρωμή εισφορών.

Ξέρεις κανείς μας πόσα χρήματα έχει ο προσωπικός του ασφαλιστικός λογαριασμός; Πόσα έχει καταβάλει από την πρώτη στιγμή που άρχισε να πληρώνει εισφορές; Όχι! Γιατί δεν υπάρχει ασφαλιστικός λογαριασμός για κανέναν! Γιατί το κράτος παίρνει μέσω των Ταμείων τα χρήματά μας και τα κάνει ό,τι θέλει χωρίς να δίνει ποτέ λογαριασμό!

Απ' ό,τι έδινες λοιπόν, πληρώνοντας μια ζωή εισφορές, δεν υπάρχει ούτε δεκάρα τσακιστή στο ταμείο. Κι επειδή πρέπει να συνεχίσω να σου ρουφάω το αίμα, σε απειλώ με φυλακές και πλειστηριασμούς! Αποκλείω κι εσένα και την οικογένειά σου από τις παροχές υγείας, μολονότι με τα χρήματα που έχεις πληρώσει, αν είχες κάνει ιδιωτική ασφάλιση, θα είχες σουίτα στο καλύτερο νοσοκομείο! Σου βάζω κι ένα αισχρό τοκογλυφικό πρόστιμο και σου ζητώ, αν βρεις ποτέ τα χρήματα, να με πληρώσεις αναδρομικά και για τις παροχές υγείας που δεν σου παρείχα.

Το ασφα-ληστρικό σύστημα που ισχύει στο Ελληνικό κράτος, το πονηρά ονομαζόμενο αναδιανεμητικό, χρησιμοποιεί τις εισφορές σου όχι για να δημιουργήσει το προσωπικό σου κεφάλαιο, αλλά για να πληρώσει τις συντάξεις των προηγούμενων συνταξιούχων. Δεν σου το λέει ευθέως. Σου δίνει τάχα μου διαφορετικές κλάσεις και διαφορετικές παροχές. Τίποτε δεν ισχύει, καθώς το τι θα παίρνεις εξαρτάται από το τι θα έχουν να δώσουν οι ασφαλισμένοι την εποχή που θα πάρεις σύνταξη. Και σε κλέβει και σε κοροϊδεύει. Με το πρόσχημα της αλληλεγγύης των γενεών «φεσώνει» τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας (φοβερή αλληλεγγύη!) και κατασπαράσσει τους σημερινούς ασφαλισμένους για να συνεχίσει να δίνει ηγεμονικές συντάξεις στους 50άρηδες των κομματικών στρατών.

Η ετήσια επιχορήγηση στον ΟΑΕΕ από τον κρατικό προϋπολογισμό, το 2012 ήταν περίπου 4.000 ευρώ ανά συνταξιούχο. Το 2013 μειώθηκε στα 2.400 χιλιάδες ευρώ. Σε ποια ταμεία, παρά την κρίση, παρά τη χρεοκοπία, δεν μειώθηκε καθόλου και θα παραμείνει ίδια κι απαράλλαχτη μέχρι το 2016; Στα ταμεία των παιδιών του συστήματος: ΔΕΗ και ΟΤΕ. Εκεί που διορίζονταν οι κομματικοί στρατοί. Πόσα πληρώνεις, φορολογούμενε, (γιατί αυτό σημαίνει κρατική επιχορήγηση) για τους Φωτόπουλους αυτού του κόσμου; 16.000 ευρώ τον χρόνο, ανά συνταξιούχο της ΔΕΗ και 11.000 ευρώ ανά συνταξιούχο του ΟΤΕ! Δηλαδή, ο πατρίκιος συνταξιούχος της ΔΕΗ αξίζει 7 περίπου φορές παραπάνω από την πλέμπα του ΟΑΕΕ. (Και μην πει κανένας για το Ταμείο ΟΠΑ-ΔΕΗ που ενσωματώθηκε στην εταιρεία με την «ιδιωτικοποίησή» της διότι από το 2000 ο προϋπολογισμός το έχει ξεπληρώσει και με το παραπάνω!)

Αυτές ήταν οι κόκκινες γραμμές του Βενιζέλου! Πώς δεν θα θιγούν τα δικά μας παιδιά. Όσο για σας, του ΟΑΕΕ και των άλλων επαγγελματικών ταμείων, δεν πα να ψοφήσετε!

Τι να πούμε για μια χώρα όπου οι εισφορές έχουν ξεπεράσει το βασικό μισθό; Αυτό και μόνο αρκεί νομίζω για να αποδείξει τη γελοιότητα του ΟΑΕΕ.

Για τον κλάδο υγείας προφανώς και δεν μπορούν να επιστραφούν όσα πλήρωσες για τον Χ κίνδυνο. Μπορούν όμως να σου επιστραφούν όσα πλήρωσες πχ για σύνταξη, αν αποφασίσεις ότι δε θες σύνταξη από τον ΟΑΕΕ και θες τα λεφτά σου πίσω, έστω και με μια ποινή. Το ότι δε γίνεται αυτό είναι η καλύτερη απόδειξη του ότι είναι καθαρή ληστεία οι εισφορές και δεν έχουν κανέναν ανταποδοτικό ή κοινωνικό χαρακτήρα. Είναι άλλος ένας κρυμμένος φόρος με τον οποίο χρηματοδοτείς το κράτος, όχι το ταμείο σου.

'Οσο για τα 1000 ευρώ ιδιωτικής και τα 1000 ευρώ δημόσιας ασφάλισης, το πρόβλημα είναι ότι με τα 1000 της ιδιωτικής αγοράζεις ΠΟΛΥ καλύτερες υπηρεσίες, άρα τελικά στην πράξη είναι πολύ φτηνότερη η ιδιωτική ασφάλιση από τη δημόσια.

Δηλαδή οι εισφορές για κάθε ασφαλισμένο, είτε είναι ελεύθερος επαγγελματίας είτε υπάλληλος, να μπαίνουν στον προσωπικό του «κουμπαρά». Και να αποφασίζει εκείνος τον τρόπο της διαχείρισης ή της επένδυσής του. Η σύνταξή του και οι παροχές υγείας να προέρχονται από αυτόν τον λογαριασμό, με τελικό στόχο να μπορεί κάθε πολίτης να επιλέγει ελεύθερα τον ασφαλιστικό φορέα που προτιμάει, κρατικό ή ιδιωτικό, και να ξέρει τι δίνει και τι παίρνει απ' αυτόν...

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ...

Είναι εμφανές ότι το ασφαλιστικό δεν είναι βιώσιμο και ότι στο μέλλον ή θα το αλλάξουμε ριζικά ή θα σκάσει στα χέρια μας μια βόμβα μεγαλύτερη και από τα τρία μνημόνια μαζί.

Από την άλλη όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό δεν είναι αποκλειστικά Ελληνικό πρόβλημα, περισσότερο ή λιγότερο σχεδόν όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες με τον γερασμένο πληθυσμό έχουν μη βιώσιμα ασφαλιστικά συστήματα και συστήματα κοινωνικών παροχών.

Υπάρχει μια ευρέος διαδεδομένη πεποίθηση ότι έχουμε ασφαλιστικά συστήματα επειδή οι λαοί με τους αγώνες τους τα διεκδίκησαν και τα κέρδισαν. Τίποτα δεν είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Στις περισσότερες των περιπτώσεων τα ασφαλιστικά συστήματα ή επιβλήθηκαν από αυταρχικά καθεστώτα (Ο Μεταξάς εδώ), ή "πουλήθηκαν" στο κοινό με μεγάλες, ακριβές και παραπλανητικές διαφημιστικές καμπάνιες...

Αυτό που λέμε ασφαλιστικό σύστημα, στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από φόρος στην εργασία.

Το κράτος έρχεται και:
1. Επιβάλει έναν απίστευτα υψηλό φόρο στα εισοδήματα μας από την εργασία.
2. Τα έσοδα αυτά (και σταδιακά με το πέρασμα των χρόνων όχι μόνο αυτά) τα αναδιανέμει.
3. Όλο αυτό υποτίθεται προσφέρει δίχτυ προστασίας στους φτωχούς.

Πόσο ψηλός είναι αυτός ο φόρος; Πολύ ψηλός, στην Ελλάδα όλοι οι εργαζόμενοι πληρώνουν πάνω από το 40% τον χρημάτων που κερδίζουν σε ασφαλιστικές δήθεν "εισφορές"(η παραπλανητική γλώσσα είναι βασικό συστατικό του ασφαλιστικού, βάφτισαν τον φόρο "εισφορά").

Φανταστείτε το μέγεθος, σχεδόν όλη σας την εργασιακή ζωή το κράτος σας παίρνει λίγο λιγότερα από τα μισά που κερδίσατε με το καλημέρα και μετά σας φορολογεί κανονικά στο υπόλοιπο (φόρος εισοδήματος, Φ.Π.Α. κτλ)...

Θα πει κάποιος: "δεν είναι όλα του εργαζομένου, πληρώνει και ο εργοδότης". Αυτό είναι άλλο ένα από τα ψέματα του ασφαλιστικού, δεν πληρώνει τίποτα ο εργοδότης. Ο εργοδότης έχει έναν εργαζόμενο που του κοστίζει π.χ. 1.000 ευρώ, αν αυτά τα δίνει όλα στον υπάλληλο ή 700 στον υπάλληλο και 300 στο ΙΚΑ τι τον νοιάζει; Ο εργοδότης υπολογίζει το συνολικό κόστος και τίποτα άλλο, μετράει πάντα τα μικτά και βάση αυτού του υπολογισμού καθορίζει τον μισθό που θα δώσει, δεν πληρώνει εισφορές, μόνο τις αποδίδει στο κράτος. Ο λόγος που υπάρχει η απάτη των λεγομένων εργοδοτικών εισφορών είμαι μάλλον για να μην πέσει βαρύ το ποσό στον εργαζόμενο όταν το δει ολόκληρο να βγαίνει από την τσέπη του...

Πόσο ανταποδοτικό είναι το σύστημα; Ελάχιστα.

1. Αν στα 65 σας πεθάνετε τα λεφτά σας χάνονται για πάντα, γίνονται καπνός. Δεν τα παίρνουν τα παιδιά σας γιατί απλούστατα δεν σας άνηκαν ποτέ από την στιγμή που τα δώσατε ως φόρο.
2. Το ύψος της σύνταξης σας μόνο χαλαρή σχέση έχει με τα χρήματα που δώσατε, το ύψος εξαρτάται με το ταμείο που είχατε την τύχη ή την ατυχία να ανήκετε.
3. Το πότε θα βγείτε στην σύνταξη και αυτό δεν εξαρτάται από τα χρήματα που δώσατε ή δεν είναι ίδιο για όλους, κάποιοι θα βγούν στα 40 και κάποιοι θα αναγκαστούν να δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν.
4. Η σύνταξη όσων δεν έχουν δώσει τίποτα στο σύστημα έχει πολύ μικρή σχέση με την οικονομική τους κατάσταση. Δηλαδή μπορούν να κρατούν χρήματα μια ζωή και να μην τα αποδίδουν στο σύστημα , να κάνουν κομπόδεμα και μετά να δικαιούνται σύνταξη πολύ κοντά ή και ίδια με αυτή που θα πάρετε εσείς που δουλεύατε μια ζωή και αντί να τα μαζεύεται τα αποδίδατε στο σύστημα.

Το σύστημα προστατεύει τους φτωχούς; Όχι, το αντίθετο, τους παίρνει τα λεφτά και τα δίνει στους εύπορους!

Οι φτωχοί μπαίνουν στην αγορά εργασίας δέκα χρόνια πριν την μεσαία τάξη και βγαίνουν δέκα χρόνια μετά μιας και ποτέ δεν τους αφορούν προγράμματα εθελουσίας, πρόωρης και χαριστικής συνταξιοδότησης. Επίσης επειδή ακριβώς είναι φτωχοί και δικαίωμα για κάποια σύνταξη να έχουν σχετικά νωρίς δεν θα την πάρουν και θα συνεχίσουν να δουλεύουν.

Αυτό σημαίνει ότι θα συνεισφέρουν στα ταμεία για μια εικοσαετία περισσότερο από τους εύπορους αλλά θα πάρουν μισή και κάτω από την μισή σύνταξη από αυτούς, μιας και η σύνταξη εξαρτάται από το ταμείο που είχε κάποιος την τύχη να ανήκει και όχι από το ύψος των εισφορών.

Ένας εργαζόμενος σε εργοστάσιο δηλαδή θα δουλέψει 45 χρόνια και θα πάρει μια μικρή σύνταξη για 15 χρόνια, ενώ μια τραπεζιτική υπάλληλος θα δουλέψει 15 χρόνια (με συνταξιοδότηση λόγω ανηλίκων τέκνων) και θα παίρνει μια ψηλή σύνταξη για 45 χρόνια...

Μετά από όλα αυτά είναι εμφανές ότι η αλλαγή του ασφαλιστικού δεν είναι ένα αναγκαίο κακό, είναι μάλλον ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης.

Το ασφαλιστικό όπως το ξέραμε πεθαίνει και στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, το θέμα είναι αυτό που θα το αντικαταστήσει να είναι δίκαιο και κυρίως να διανέμει χρήματα πλουσίων προς τους φτωχούς και όχι το ανάποδο!