ΟΡΑΤΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική κοινωνική δραματική ταινία κινηματογράφου, που γυρίστηκε το 1969. Η σκηνοθεσία ήταν του Νίκου Φώσκολου. Το τραγούδι «βρέχει φωτιά στη στράτα μου» που γράφτηκε για την ταινία και ερμηνεύτηκε από τον Στράτο Διονυσίου έγινε ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια του Ελληνικού ρεπερτορίου.

Μια νύχτα με θύελλα δέκα μποφόρ το ατμόπλοιο «Χριστίνα» της Ναυτεμπορικής «Ρίχτtaiερ» βυθίζεται με εικοσιέξι νεκρούς και μοναδικό επιζώντα τον λιπαντή. Οι ανακρίσεις που θα ακολουθήσουν, θα αποδείξουν ότι το καράβι διαλύθηκε από έκρηξη στους λέβητες λόγω κακής συντήρησης και ρητής εκβιαστικής εντολής του πλοιοκτήτη, να πλεύσουν με αυξημένη ταχύτητα για να κερδίσουν χρόνο...

H ΠΡΩΤΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΑΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ...

Στις 10 Απριλίoυ του 1967 μερικές εκατοντάδες Χανιώτες έμποροι, επαγγελματίες, συνταξιούχοι, αγρότες, με πρόταση του Συνδέσμου Οικονομολόγων του Νομού Χανίων και την συμβολή και αμέριστη συμπαράσταση του τότε Μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη, υλοποιούν την τολμηρή ιδέα της ίδρυσης της πρώτης παγκοσμίως πολυμετοχικής ναυτιλιακής εταιρείας, με στόχο την πραγματοποίηση θαλάσσιωv μεταφορών με σύγχρονα, άνετα και πολιτισμένα μέσα.

Είχε προηγηθεί το ναυάγιο του πλοίου "Ηράκλειο", με τραγικό απολογισμό για τους Χανιώτες. Για 224 ψυχές τα νερά κοντά στη νησίδα Φαλκονέρα θα έμελαν να γίνουν ο υγρός τους τάφος...

Το ναυάγιο "στοιχειώνει" τα βράδια κάποιων ανθρώπων με αποτέλεσμα μέσα από την τραγωδία να γεννηθεί μια ιδέα, η ίδρυση μιας ναυτιλιακής εταιρείας λαϊκής βάσης, της ΑΝΕΚ.

Στο βίντεο παρουσιάζεται βήμα προς βήμα το χρονικό της ίδρυσης της ΑΝΕΚ μέσα από ντοκουμέντα, εικόνες και μαρτυρίες που καθηλώνουν το θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1970 το Ε/Γ-Ο/Γ ΚΥΔΩΝ καταπλέει στο λιμάνι της Σούδας και η ΑΝΕΚ κερδίζει την εμπιστοσύνη όλων. Η ΑΝΕΚ εισέρχεται δυναμικά στην Ελληνική Ακτοπλοΐα. Το 1973 αποκτά τα Ε/Γ-Ο/Γ ΚΑΝΤIΑ και ΡΕΘΥΜΝΟ, πραγματοποιώντας καθημερινά δρομολόγια στη γραμμή Ηράκλειο-Πειραιά.

Δείτε το αξιόλογο αφιέρωμα στους πρωτεργάτες της ΑΝΕΚ με σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Παπαδουλάκη.

ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΜΠΑΓΑΠΟΝΤΙΕΣ...

Ο Ηλίας Π. είναι άνεργος από επιλογή. Μέχρι πρότινος εργαζόταν σε εταιρεία ενημέρωσης οφειλετών.

Παραιτήθηκε πριν από μερικούς μήνες γιατί, όπως λέει σήμερα ο ίδιος, « ... κανείς δεν πρέπει να ξεπουλά την αξιοπρέπειά του για 300 ευρώ τον μήνα». Τόσα έπαιρνε για ένα πεντάωρο ασταμάτητων τηλεφωνικών ενοχλήσεων προς δανειολήπτες και οφειλέτες που αδυνατούσαν να εξοφλήσουν τα χρέη τους προς τράπεζες, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και πάσης φύσεως άλλες υπηρεσίες.
«Οι εισπρακτικές εταιρείες είναι ό,τι πιο εφιαλτικό έχω βιώσει επαγγελματικά.

Με είχαν υπενοικιάσει μέσω εταιρείας ευρέσεως εργασίας και η σύμβασή μου ανανεωνόταν μήνα με τον μήνα, ώστε σε περίπτωση απόλυσης να μην έχω καν δικαίωμα αποζημίωσης. Το χειρότερο, όμως, ήταν η ίδια η φύση της δουλειάς. Καθημερινά μας πίεζαν με χίλιους δυο τρόπους για να πιάνουμε τους υποτιθέμενους στόχους που είχαν θέσει, ώστε η εταιρεία είτε να εξασφαλίζει ένα ποσοστό από τις οφειλές είτε να διατηρεί στο ακέραιο τη σύμβασή της με τον εντολέα που, τις περισσότερες περιπτώσεις, ήταν τράπεζες».

Ο Ηλίας παραιτήθηκε πριν από τέσσερις μήνες, όταν μια μέρα ένα τηλεφώνημα δεν εξελίχθηκε όπως περίμενε. «Πάντοτε προσπαθούσα να είμαι ευγενικός με τους οφειλέτες, ίσως γιατί ενδόμυχα δεν συμφωνούσα με αυτό που έκανα. Οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν άνεργοι, οικογενειάρχες που ένιωθες μεμιάς την αγωνία στη φωνή τους. Άλλοι τηλεφωνητές ήταν πιο σκληροί στην προσέγγισή τους, πιο αυστηροί, πιο απότομοι.

Μια-δυο φορές είχα ακούσει και απειλές για διαταγές πληρωμών, ασφαλιστικά μέτρα και διάφορα άλλα. Γενικά, η τακτική του εκβιασμού ήταν κάτι που ανεπίσημα ενέκρινε ο επικεφαλής του τμήματος. "Τρομάξτε τους και λίγο, αλλιώς δεν θα τα πάρουμε ποτέ ...", μας είχε πει σε ανύποπτη στιγμή, προσφέροντας τις περιβόητες "συμβουλές" του. Δεν το έκανα ποτέ. Κατάλαβα γρήγορα ότι γι' αυτούς ήμασταν αναλώσιμοι, μηχανές που έκοβαν δανεικό χρήμα. Έφερνες λεφτά, δούλευες. Δεν έφερνες, δεν δούλευες. Κι ας είχες πάρει 100-200 τηλέφωνα την ημέρα. Δεν είχε καμιά σημασία.
Είδα κόσμο να κλαίει από την πίεση, να φεύγει τρέχοντας από το γραφείο. Την επόμενη μέρα καθόταν κάποιος άλλος στη θέση του. Με την ίδια κουρασμένη διάθεση. Προσωπικά, πήρα την απόφαση να φύγω όταν μια μέρα τηλεφώνησα σε μια δανειολήπτρια κι εκείνη ξέσπασε σε κλάματα, λέγοντας ότι την είχαν πάρει και την προηγούμενη μέρα από κάποια εισπρακτική, απειλώντας ότι θα της κατασχέσουν περιουσιακά στοιχεία. Της εξήγησα ότι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό και να μην ανησυχεί. Αισθανόμουν ντροπή. Όταν "αγοράζεις" το χρέος κάποιου, δεν είσαι εταιρεία. Είσαι νταβατζής».

Σήμερα, ο τζίρος που κάνουν οι εισπρακτικές εταιρείες στην Ελλάδα της ύφεσης είναι κάποιες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, με τις τάσεις των καθαρών κερδών τους να είναι σταθερά ανοδικές. Το 2003 ο τζίρος των εταιρειών ενημέρωσης οφειλετών μετά βίας ξεπερνούσε τα 10 εκατ. ευρώ. Πέντε χρόνια μετά είχε ανέλθει στα 60 εκατ., ενώ τα τελευταία δύο χρόνια έχει σημειωθεί αύξηση του τζίρου κατά 10%.

Για να κινηθούν τα γρανάζια αυτής της θηριώδους μηχανής που έχει στηθεί πάνω απ' το κουφάρι της ελληνικής οικονομίας, απαιτείται βέβαια κάτι περισσότερο από το μαζικό ανθρωποκυνηγητό οφειλετών μέσω τηλεφώνου. Απαιτείται σε πολλές περιπτώσεις η καταπάτηση των προσωπικών δεδομένων, η παράβαση του νόμου και, φυσικά, η άγνοια των οφειλετών.

Οι περισσότερες των καταγγελιών για τη δράση τους αφορούσαν τηλεφωνικές οχλήσεις σε ακατάλληλες ώρες στο σπίτι ή το γραφείο, παραβίαση προσωπικών δεδομένων, απειλές, ακόμα και εκβιασμούς. Την ίδια ώρα το Διαδίκτυο βρίθει από χιλιάδες ανεπίσημες καταγγελίες οφειλετών. Πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι μεγάλη εισπρακτική εταιρεία απέκτησε άγνωστο με ποιον τρόπο πρόσβαση σε απόρρητους τηλεφωνικούς αριθμούς δανειοληπτών στην Πάτρα. Παρά το αξιόποινο της πράξης, οι ενοχλήσεις προς τους συνδρομητές δεν σταμάτησαν, τουναντίον, συνοδεύτηκαν από απειλές περί κατασχέσεων και δικαστικών μέτρων.

Μέχρι σήμερα η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή έχει προβεί στην επιβολή προστίμων ύψους 390.000 ευρώ σε έξι εταιρείες ενημέρωσης οφειλετών, σε έναν δανειστή και μια εταιρεία μη εγγεγραμμένη στο Μητρώο των Εταιρειών Ενημέρωσης. Παράλληλα σε μια προσπάθεια να ενημερώσει τους πολίτες για τα δικαιώματά τους, έχει αναρτήσει στο επίσημο site της μια σχετική λίστα με συχνές ερωτήσεις.

Συνοπτικά αναφέρουμε ότι απαγορεύεται οι εταιρείες ενημέρωσης να καλούν καθημερινά τον οφειλέτη, να ενοχλούν συγγενικά πρόσωπα, να καλούν στον χώρο εργασίας του, αν και εφόσον δεν είναι αυτός ο μοναδικός αριθμός επικοινωνίας που έχει δηλωθεί, να καλούν σε άλλο τηλεφωνικό αριθμό από αυτόν που έχει δηλώσει ο οφειλέτης και, φυσικά, να καλούν οφειλέτες που έχουν προβεί σε δικαστικές ενέργειες.

Στην πράξη βέβαια το νομοθετικό πλαίσιο μοιάζει κομματάκι θολό σε μια κοινωνία που μοιράζεται ανάμεσα σε αυτούς που έχουν, αυτούς που δεν έχουν και αυτούς που αδυνατούν να πληρώσουν όσα έχουν.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ...

Η ισπανική εταιρεία Inditex (Zara, Zara Home, Bershka, Massimo Dutti, Oysho, Stradivarius, Pull & Bear, Uterqόe), είναι η υπ' αριθμόν ένα εταιρεία λιανικής πώλησης ρούχων στον κόσμο. Αυτή τη στιγμή παράγει 840 εκατομμύρια ρούχα και αξεσουάρ τον χρόνο, τα οποία πουλάει σε 5.900 καταστήματα και 85 χώρες.

Ο ιδρυτής της Amancio Ortega Gaona δεν έχει δώσει ποτέ καμία συνέντευξη, δεν παρίσταται σε κοινωνικές εκδηλώσεις και δεν υπάρχει σε φωτογραφίες. Η ίδια σεμνότητα διακρίνει ολόκληρη την Inditex.

Δεν διαφημίζεται ποτέ και πουθενά, μετά βίας διαθέτει ένα μικρό τμήμα Μάρκετινγκ και δεν συνεργάζεται με διάσημους σχεδιαστές όπως οι ανταγωνιστές της. Παρ' όλα αυτά κατάφερε να αλλάξει ριζικά τον τρόπο που αγοράζει ρούχα ο κόσμος και να δηλώνει κέρδη ύψους δύο δις ευρώ τον χρόνο, την ίδια ώρα που η Ισπανία προσπαθεί να αποφύγει τον Μηχανισμό Στήριξης.

Αντί να ξοδεύει λεφτά σε διαφήμιση, η Inditex φροντίζει να ράβει τα ρούχα της όσο το δυνατόν πιό κοντά στο ισπανικό αρχηγείο της. Κάνει δηλαδή ακριβώς το αντίθετο απ' αυτό που συνηθίζεται σε όλες τις ανάλογες βιομηχανίες της Δύσης.

Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής γίνεται στα ισπανικά εργοστάσια της εταιρείας και σε συνεργαζόμενες μονάδες στην Πορτογαλία, την Τουρκία και στο Μαρόκο. Τα υπόλοιπα ρούχα ράβονται σε χώρες όπως η Κίνα, η Βραζιλία και το Μπαγκλαντές αλλά τα πιό τρέντι κομμάτια παράγονται εντός Ευρώπης, έτσι ώστε ο μάξιμουμ χρόνος μεταξύ σχεδιασμού και παράδοσης να μην υπερβαίνει τις 2-3 βδομάδες.

Αυτή η ταχύτητα είναι ένα άλλο μυστικό της επιτυχίας της Zara. Το στόκ των καταστημάτων του ανανεώνεται κάθε 11 μέρες (!!), με αποτέλεσμα την ριζική αλλαγή των καταναλωτικών συνηθειών μας. Το βλέπουμε, μας αρέσει και το αγοράζουμε επί τόπου, αφ' ενός διότι είναι φτηνό και καλό κι αφ' ετέρου διότι αν δεν το πάρουμε επι τόπου, δεν θα το ξαναβρούμε...