ΥΠΝΗΛΙΑ ΣΤΗΝ TV...

Θα μπορούσε να ήταν χωρίς καθόλου λόγια κι ακόμη να λέει πολλά.

Κι όμως η φωτογραφία συνοδεύει μια σιχαμένη συνήθεια, που αναπαράγεται σε πολλά λιτά σπιτάκια σαν κι αυτό, επαναλαμβάνεται καθημερινά και θα μπορούσε ν' αποτελέσει διδακτορική διατριβή κοινωνιολογικής συμπεριφοράς και ψυχολογίας:

Το εικονιζόμενο κακομοιγιώ αποκοιμήθηκε το απομεσήμερο μπροστά στην TV που πριν από δευτερόλεπτα έκλεισε ικανοποιημένη. Μόλις είχε τελειώσει η μεσημεριανή κουτσομπολίστικη ενημέρωση της κι έμαθε τα πάντα από το πάρτυ που ξημερώθηκε ο χαζοχαρούμενος πεταχτούλης gay που εμφανίζεται καθημερινά, τι φόρεμα φορούσε η ξανθιά χαζοπουτάνα που τον συνόδευε, ποιοί ακόμη τυχεροί συμμετείχαν από το κηφηναριό της Αθήνας, πού θα πάνε το τριήμερο να τον κουνήσουν αμφότεροι, τι μαλακίες έλεγε προθχές ο Λάκης και για ποιούς και τι απόγινε τελικά με το μούλικο του Πασχάλη...

Όταν με το καλό ξυπνήσει σε καμιά ώρα, τίποτα δεν θα έχει αλλάξει στην δική της στερημένη ζωή, οι παραπάνω όμως θα ετοιμάζονται για την σημερινή τους διασκέδαση συντροφιά με τις κάμερες για να έχουν κι αύριο τα κακομοιγιά λόγο να στηθούν στην TV.

Να πάρουν ΤΙ; από τις ζωές των άλλων...

ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Η πολύ καλή ταινία του Κώστα Φέρρη.

Αξίζει να την δείτε άλλη μιά φορά
Έστω και μόνο για τα τραγούδια που περιέχει...

Δείτε την προτιμόττερα σε πλήρη οθόνη από το link:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=-7298295386528294554&hl=en

1.000.000 ΚΟΠΡΟΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ...

Κάποιοι κάθισαν και μέτρησαν τους "εργαζόμενους" στον δημόσιο τομέα και τους έβγαλαν πως είναι ούτε λίγο ούτε πολύ 1.000.000.
Αναλογεί ένας ανά 10 Έλληνες δηλαδή, μέχρι τώρα. Σύμφωνα με δημοσιευμένα στον τύπο στοιχεία και νούμερα...

Πολλοί περισσότεροι από όσοι δουλεύουν για κράτη με πολλαπλάσιο πληθυσμό της Ελλάδας, κράτη που παρέχουν και ουσιαστικές υπηρεσίες στο πολίτη, αντί να τον ταλαιπωρούν με γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και υπεκφυγές.

Κι αναρρωτιέται ο σώφρων πολίτης: Που είναι κρυμμένοι όλοι αυτοί οι κόπροι, αφού σε κάθε επαφή του με τις δημόσιες υπηρεσίες, διαπιστώνει πως υπάρχει έλλειψη από ειδικευμένο προσωπικό, εξ ου και οι καθυστερήσεις στις διεκπαιρεώσεις υποθέσεων.

Και οι ίδιοι οι συνδικαλιστές τους ζητούν συνέχεια νέες προσλήψεις για τους τπαραπάνω λόγους, για κάποιους τομείς έχουν και δίκιο, μα η απορία δεν παύει να υπάρχει...

Σε ποιές υπηρεσίες απασχολούνται όλοι αυτοί, ικανός αριθμός να επανδρώσει κατακτητική στρατιά ολόκληρη, ποιά τα καθήκοντα τους και τα απαιτούμενα προσόντα τους, να μην πούμε για τον τρόπο επιλογής και διορισμού τους και προπαντός ΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ στους υπόλοιπους που με τους φόρους τους πληρώνονται και ζούν.

Καιρός δεν είναι να γίνει ένα γενικό ξεκαθάρισμα του δημόσιου τομέα, να αναδιαρθρωθούν προς το αποτελεσματικότερο οι υπηρεσίες, να γίνουν ευέλικτες και ταχείς, ή θα στενοχωρήσουμε τους βουλευτές που με δικά τους "χαρτιά" βολεύτηκαν οι κόπροι;

Στον διάολο επιτέλους το πολιτικό κόστος που επικαλούνται, να απολυθούν άμεσα όσοι περισεύουν ...

Να βγούν να χοροπηδούνε στο δρόμο οι άχρηστοι υπεράριθμοι, μπροστά στον φόβο να καταποντιστούν λόγω προσόντων σε αναζήτηση εργασίας αλλού, να δούμε και ποιοί είναι οι εκλεκτοί του κάθε βουλευτή χωριστά, που θα σπεύσει πρόθυμα να τους υποστηρίξει και τι ευθύνες φέρει αυτός για την υπερχρέωση του κράτους.

Αν θέλει να φανεί συνεπής στις υποσχέσεις του για βόλεμα τους, ας τους φορτωθεί αυτός πληρώνοντας τους με τη προσωπική του περιουσία, μόνο αυτός εξάλλου επωφελήθηκε από τις όποιες "υπηρεσίες" μπόρεσαν και του πρόσφεραν.

Την μέρα των εκλογών κυριώς...

Εγώ δεν είδα βελτίωση στη ζωή μου ή στα κοινά από τον διορισμό τους, γιατί να πληρώνω τα παράσιτα; Γιατί ν' ανησυχώ τι θα απογίνουνε, τι θα αλλάξει για μένα ο παραμερισμός τους;
Στο κάτω κάτω μόνο καλό θα φέρει...

Η ΓΡΑΒΑΤΑ...

Μεσημέρι στην είσοδο lux ξενοδοχείου επί της λεωφόρου Συγγρού.

'Οπως πάντα, συνεπής στο ραντεβού μου μ' ένα πρόσωπο που φιλοδοξεί να συμπεριληφθεί σύντομα στην λίστα με τους "εθνικούς μας νταβατζήδες" επηρεάζοντας την κοινή γνώμη, κάποιο πρόσωπο επιτυχημένο της ζωής τέλος πάντων που τώρα έχει ανακατευτεί με τα media επενδύοντας κάποιο μέρος από τα πολλά - πολλά λεφτά του.

Δεν είμαστε φίλοι, ούτε γνωριζόμασταν απο παλιά, το blog αυτό που διαβάζετε εσείς διάβασε κι αυτό, (αφού το έστειλα τυχαία δήθεν σε κάποιο από τα "παπαγαλάκια" του κι εκείνο φρόντισε να το προωθήσει άμεσα, δείχνοντας πόσο πιστά γλύφει το αφεντικό του ο κόπρος (που διαβάζετε κείμενα του και βλέπετε εκπομπές του οστόσω...).

Έλαβα ένα e-mail που με καλούσε "να φάμε μαζί αύριο το μεσημέρι, να τα πούμε από κοντά" παραβλέποντας πως αυτό για μένα σήμαινε ταξίδι ολονύκτιο, άφιξη τα ξημερώματα και περιπλάνηση μέχρι να μεσημεριάσει, να συναντηθούμε εν ώρα φαγητού...

Πέρασα τη μισή μέρα γυρίζοντας τον Πειραιά, το πασαλιμάνι και αργότερα το κέντρο της Αθήνας πριν κατηφορίσω την κεντρική λεωφόρο να πάω on time στο ραντεβού.
Στην είσοδο του lux ξενοδοχείου ήταν ένας λακές με στολή που θύμιζε ναύαρχο του 1800 ένας υπάλληλος - κλητήρας που απλώς άνοιγε την πόρτα σ' αυτούς που ήθελαν να μπούν ή να βγούν από το πολυτελέστατο ξενοδοχείο.

Είχε και την εξουσία του:

- Πού πας ΡΕ;

- Ξέρω που ήρθα, έχω ραντεβού στο εστιατόριο (ονομαστό) με (όνομα βαρυσήμαντο και ξακουστό) σε 3' ακριβώς...

- Έχει έρθει προ λίγου όπως κάνει τακτικά, μα εσύ δεν μπαίνεις μέσα χωρίς γραβάτα...

Κοίταξα την περιβολή μου, άψογη και προσεγμένη όπως είναι εξάλλου καθημερινά. Έλλειπε αυτό το πανί που κρέμεται από τον λαιμό δεμένο με περίτεχνο κόμπο, που βγαίνει σε διάφορα χρώματα και πλάτη υφάσματος, που ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς προσφέρει στο ντύσιμο του άντρα.

Να τώρα που διαπίστωσα πως είναι κάτι σαν διαβατήριο, μπορεί ν' ανοίξει πόρτες...
Απλώς είχα ξεχάσει να δέσω στον λαιμό την δική μου, που την κουβαλούσα επίτηδες, καλά διπλωμένη στη μέση τσέπη του ακριβού σακκακιού μου και δεν χρειάστηκε να την δείχνω όσο περπατούσα στα μέρη που ήθελα.

Τώρα ήταν η στιγμή να παίξει τον ρόλο της και να δικαιολογησει το 1,5 ευρώ που την είχα αγοράσει από ένα παλιατζίδικο πριν 2 χρόνια, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ρούχα μου που είναι πάντα σικάτα και μέσα στην εποχή επειδή ακριβώς τα φορώ καθημερινά ενώ τη γραβάτα σπανιότατα.
Την έβγαλα και την έδεσα επιδέξια σε δευτερόλεπτα στο πάρκινγ, με τον μεγάλο καθρέπτη ενός ψηλού Range Rover. Ξαναπήγα στην είσοδο με την ίδια περιβολή μα τώρα με γραβάτα κι ο λακές:

- Περάστε ΚΥΡΙΕ, ανοίγοντας την πολύτιμη πόρτα και περιμένοντας (μάταια) φιλοδόρημα υποκλίνεται κιόλας απλώνοντας το χέρι. Αν θέλει λεφτά ας αλλάξει δουλειά ο γελοίος, δεν χαραμίζω ούτε σεντ για χάρη του...

Με οδήγησαν στο τραπέζι που θα καθόμασταν, το πρόσωπο ήταν ήδη εκεί.

- Σε ξέρω, είδα την φωτογραφία σου στο blog, ήρθες ακριβώς την ώρα που είπαμε, είσαι συνεπής στα ραντεβού σου...

- ΠΑΝΤΑ! (Αν περίμενα εγώ για πάνω από 4- 5 λεπτά θάφευγα, το κάνω συχνά, θέλω αντίστοιχη συνέπεια, εγώ έκανα αρκετό δρόμο να φτάσω εκεί και περίμενα να κάνει το ίδιο, αν καποιος/α με στήσει θα δει τι εννοώ)...

- Δεν ήταν ανάγκη να φορέσεις γραβάτα, δεν είναι επίσημο γεύμα..

- Εγώ; Ένας μαλάκας στη πόρτα ήθελε να την δεί...άμα δε σε πειράζει τη βγάζω...

- Ας τον κλητήρα, τυπικές εντολές ακολουθεί, βγάλτη να φάμε.

Παραγγείλαμε. Φάγαμε καλά και μιλήσαμε για πολλά.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου μιλούσα τη δική μου αυθόρμητη γλώσσα, με ένα άτομο απέναντι μου που δεν είχα ξαναδεί πριν, έλεγα τα σχέδια μου με αυτοπεποίθηση, απαντούσα ερωτήσεις με σιγουριά, ρωτούσα τολμηρά, γελούσαμε...

Γιατί για πρώτη φορά δούλευα για τον εαυτό μου κι όχι για κάποια εταιρία για προμήθεια. Ήμουν εγώ απέναντι στο άλλο άτομο ισότιμα κι ας μας χώριζαν τα λεφτά που μόνο εγώ δεν έχω ΑΚΟΜΗ. Είχαμε συμφέροντα και οι δυό και τα προωθούσαμε.

Είπαμε για το blog, πως το ξεκίνησα μια βροχερή μέρα, πως εξελίχτηκε, πως σκοπεύω ν' αναπτύξω την δική μου επιχείρηση content provider με μοναδικό προϊόν, όπως μοναδικός και ξεχωριστός είμαι κι εγώ.
Και οι απόψεις μου.
Να αυτοσχεδιάζω, να παίρνω πρωτοβουλίες χωρίς να ρωτώ κανέναν, να πρωτοπορώ.

Αυτό που ήθελα να κάνω και πριν αρκετά χρόνια την εποχή της άνοιξης της ιδιωτικής τηλεόρασης, μα μ' εμποδίζανε οι τότε συνθήκες. Και οι άνθρωποι που ακόμη σήμερα τρώτε στην μάπα, μην έχοντας τίποτα ουσιαστικό να προσφέρουν.

Είπα για τις δυσκολίες που είχα να βρώ μισθωτή δουλειά, χαμένα 20 σχεδόν χρόνια πίσω, κακομοιριά και παραγκωνισμός. Άκουσα ότι κι από άλλα παρολίγον αφεντικά:

- Εσύ δεν κάνεις για υπάλληλος... Με την διαφορά πως τώρα επιτέλους μάθαινα και τον λόγο που ποτέ κανείς δεν μου εξηγούσε γιατί:

- Είσαι σαν κι εμάς....(με όραμα και πλάνα, μα χωρίς τα λεφτά να τα υλοποιήσω ΑΚΟΜΗ), αυτό που πάντα έλλειπε αφού δεν τα κληρονόμησα, ούτε τα κέρδισα με τύχη, ούτε έκανα έναν καλό γάμο έστω να μπώ στα σαλόνια κάποιων που "έχουν"...

Είχαμε και διαφωνίες, έχω συγκεκριμένες απόψεις για πολλά και τις υποστηρίζω, έτσι τα βλέπω τα πράγματα εγώ, αυτή είναι η γνώμη μου κι αν δεν συμφωνούμε θα διαφωνούμε, δεν πειράζει, αλλιώς είναι εκεί που περνά τη ζωή του κι αλλιώς στο δρόμο με τους σκατάδες που είμαι εγώ, διαφέρουμε ιδίως στην αντιμετώπιση των άλλων, είναι πιο ελαστική κι επιεικής η δική του...

Μετά το εκλεκτό γεύμα και τον χωνευτικό καφέ, ήταν ώρα να αποχωρήσουμε...

- Θα πληρώσεις αυτά που παράγγειλες, σε κάλεσα να σε δω και να μιλήσουμε από κοντά όχι να σε κεράσω, είπε σοβαρά.

- Κανένα πρόβλημα, μια ζωή πληρώνω ότι έχω, δεν είναι η πρώτη φορά που τ' ακούω...

Χωρίσαμε, με την εμπειρία της τετ - α- τετ κουβέντας μας και την αόριστη ακόμη υπόσχεση "θα τα ξαναπούμε κάποτε", συνέχισα πεζός πάντα προς το Φάληρο να γνωρίσω την περιοχή, μέχρι να βραδιάσει, να βρεθώ πάλι στον Πειραιά για το ταξίδι της επιστροφής.
Το όνομα του προσώπου μετά από επιθυμία του, δεν αποκαλύπτεται.

ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΜΠΑΓΑΠΟΝΤΙΕΣ...ΙV

Φαίνεται πως για τις Τράπεζες δεν αξίζει τίποτα η ανθρώπινη ζωή κι αξιοπρέπεια ή τα υπερκέρδη αποκτηνώνουν...

Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η προτροπή που μου έκανε κάποια κυρία ανώνυμη από αυτές που τηλεφωνούν πολλές φορές στην διάρκεια της μέρας, ζητώντας επιτακτικά μιά καταβολή δόσης σε μια πιστωτική κάρτα που καθυστέρησα να πληρώσω on time.

Ο λόγος που δεν πλήρωσα την τράπεζα ήταν οτι έπρεπε ταυτόχρονα, μέχρι την ίδια ημερομηνία να εξοφλήσω άλλη δόση για ένα ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό πρόγραμμα που έχω και επειδή είναι μακροχρόνιο θα έχανα τα σημαντικά δικαιώματα που μου παρέχει αν το άφηνα να λήξει (άδοξα κι ανώφελα) στα πρώτα χρόνια από την έναρξη του.
Έτσι προτίμησα να εξοφλήσω αυτό και να δω αργότερα τι θα κάνω με την τράπεζα που συνεργάζομαι περισσότερα χρόνια τώρα και ποτέ δεν καθυστέρησα πληρωμή ως τώρα.

Αυτή μου η επιλογή φαίνεται πως δεν άρεσε στην EUROBANK, για αυτή την τράπεζα πρόκειται κι άρχισαν αμέσως να μ' ενοχλούν καθημερινά με συνεχή τηλεφωνήματα, υπενθυμίζοντας μου τις υποχρεώσεις μου κατ' αυτούς.

Μιά από τις πολλές κυρίες που ασχολούνται μ' αυτό το "έργο" το παράκανε προχθές.
Και μου πρότεινε μια ιδιότυπη λύση, που επέτρεπε στην τράπεζα να εισπράξει την οφειλή.

Αφού άκουσε τον παραπάνω λόγο της ασυνέπειας μου, είπε κατά λέξη:

"Αφού διαθέτεις συμβόλαιο που σε καλύπτει σε περίπτωση ανικανότητας, πέσε και τσακίσου να μείνεις ανάπηρος, να εισπράξεις την αποζημίωση να εξοφλήσεις τους λογαριασμούς σου, αφού δεν μπορείς να βρείς λεφτά τώρα άμεσα..."

Και συνεχίζοντας με την φόρα που είχε πάρει, μου αποκάλυψε άθελα της την πολιτική της τράπεζας σε τέτοιες περιπτώσεις:
"Δεν θα σε αφήσουμε ήσυχο μέχρι να πληρώσεις, το κάνουμε συνέχεια σε πολλούς, αρκετοί τρελλάθηκαν και κάποιοι προτίμησαν ν' αυτοκτονήσουν να γλιτώσουν τον διασυρμό..."

Αυτό ήταν λοιπόν!

Να γίνω εγώ άχρηστος για την υπόλοιπη ζωή μου, να μην χάσει κάποιο ελάχιστο ποσοστό από τα κέρδη ο Λάτσης...

Όχι πως φταίει προσωπικά ο ιδρυτής της τράπεζας για τα παραπάνω που είπε η υπάλληλος του, μα δεν είναι άμωμος αν αυτά εκφράζουν την τράπεζα του, να μισερωθούμε ή να πεθάνουμε οι υπόλοιποι για να συνεχίζει να κερδίζει...

Δεν ξέρω τ' όνομα της υπαλλήλου, τηλεφωνούν πολλές, κάθε φορά και διαφορετική με απόκρυψη του αριθμού του τηλεφώνου να μην μπορώ να πάρω και να βρίσω όπως ξέρω.

Την γλίτωσε η πολυπληθής κουστωδία του σχετικού τμήματος της τράπεζας και η απόσταση από τα κεντρικά γραφεία τους από το να την αρπάξω από τα μαλλιά με την μια χέρα και να της διαλύσω το κεφάλι μ' ένα γερό χτύπημα σε έναν τοίχο, να δω αν διαθέτει εγκέφαλο και τι είδους.

Χρωματιστά χαρτάκια που τα λένε λεφτά.

Τόσο αφοσιωμένη στο αφεντικό της, που είχε τη τύχη να την προσλάβει, να της δώσει γραφείο, μισθό και δωρεάν ασφάλιση για να με κυνηγά, να του βγάλει κέρδη.
Να τα πάρει από μένα, που δεν φόρτωσα την ζωή μου σε αφεντικό, που πληρώνω τα πάντα μόνος, από περίθαλψη μέχρι ιδιωτική ασφάλιση, από την καρέκλα που κάθομαι και τον εξοπλισμό που χρησιμοποιώ, μέχρι όποια απρόοπτα έξοδα προκύψουν, όπως προ διμήνου με την αρρώστια της γριάς μάνας μου που έχει ελλειπή κοινωνική ασφάλιση ΙΚΑ και χρειάστηκε ένα ποσόν για θεραπεία...

Να θέλει να τα πάρει από μένα που όντως διορατικός κι έχοντας δεί στη ζωή πολλά ανάποδα, προνόησα να συμπεριλάβω στις καλύψεις των συμβολαίων που πληρώνω ακριβά, δεν μου τα δωρίζει κανείς, αποζημίωση σε περίπτωση ανικανότητας για εργασία, να έχω κάτι να μην ψοφήσω στο δρόμο, να θέλει αυτά ακριβώς τα "κέρδη" μου σε τέτοια περίπτωση που θα είμαι φυτό για να τα δικαιούμαι από την ασφαλιστική εταιρία, να πληρωθεί ΠΡΩΤΑ η τράπεζα;

Αυτή τι θα κερδίσει αλήθεια από αυτή της την προσπάθεια, κάποιο ασήμαντο bonus στο τέλος του χρόνου ή κάποιον γελοίο τίτλο αργότερα και προαγωγή σαν ...executive ή ....manager, τίτλοι που προορίζονται για άβουλα προβατάκια - υπηρέτες πλούσιων αφεντικών και μόνο γέλια προκαλούν σε όσους είναι στην αγορά και ξέρουν τι και πως...

Αν μπορούσα να επικοινωνήσω με τον ίδιο τον Λάτση, θα μάθαινε για τις πρακτικές που ακολουθούν τα υπαλληλάκια του και είμαι σίγουρος πως μαζί θα βρίσκαμε λύση πιο πρόσφορη από το να γίνω παράουρος κι άχρηστος στα μισά της ζωή μου για να πάρει αυτά που του οφείλω αυτουνού, μιας κι έκανε τον κόπο να φτιάξει τράπεζα και να ανταγωνίζεται σκληρά αντί να τρώει απλώς τα λεφτά του μπαμπά που ήταν αρκετά για πολλές ζωές.

Κι επιπλέον μετά από μιά ειλικρινή κουβέντα μας θα τούδειχνα τρόπο να κερδίσει περισσότερα βοηθώντας στα άμεσα σχέδια μου με κι όχι κυνηγώντας με, βάζοντας μπροστά τα φοβισμένα κι αβέβαια για την αυριανή καριέρα τους ανθρωπάκια του.

Τα χρωματιστά χαρτάκια που λένε λεφτά πρέπει να κυκλοφορούν και να ταίζουν πολύ κόσμο και να παράγουν πλούτο για όλους, όχι να τα μετρούν απλά σαν κέρδη κάθε εξάμηνο. Αυτοί που ποτέ δεν θ' αποκτήσουν δικά τους, μα μετρούν λεφτά άλλων...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ...

Για την σημερινή ημέρα εορτασμού της επανάστασης του '21, αφιερωμένο σε μια από τις σεμνότερες μορφές του Αγώνα.

Γραμμένο από τον Αλέξανδρο Πάλλη:

Όλη η Βουλή των προεστών στο μόλο συναγμένη
είπε πως όξω στη στεριά, τους Τούρκους θα προσμένει

Τότε έβγαλα το φέσι
και να μιλήσω θάρρεψα, προβάλλοντας στη μέση:

"Τίποτα αρχόντοι δεν φελά, μονάχα το καράβι..."

Σαν μ' άκουσε ένα από τα τρανά καλπάκια μας,
ανάβει και το φαρμάκι χύνει:

"Ποιός είναι αυτός και πως τον λένε
που συμβουλές μας δίνει;.."

Να τα Ψαρά πως χάθηκαν...

Κι εγώ φωτιά στο χέρι πήρα
και τράβηξα κατά της Χιός τα μέρη.

Κι είπα από κεί, δεν βάσταξα, με χείλη πικραμένα:
"Να πως με λένε εμένα!"

Καταστρέφοντας και βουλιάζοντας με μπουρλότο την τουρκική ναυαρχίδα, η ανατίναξη της οποίας ήταν ένα από τα χαρακτηριστικότερα γεγονότα του κατά θάλασσα αγώνα, έκανε δε πολύ μεγάλη εντύπωση στην Ευρώπη.

Με σημερινούς όρους, βοήθησε επικοινωνιακά πολύ την Ελληνική Επανάσταση!

Ο ΔΥΝΑΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

1.
Σε όσες δυσκολίες
με βρήκαν στη ζωή
πάντοτε ήμουν μόνος
την κρίσιμη στιγμή.

2.
Κανείς γνωστός ή φίλος
δεν με σκεφτότανε
όταν εγώ χανόμουν
κάποιοι χαιρότανε.

3.
Κι ο δυνατός ο άνθρωπος
καμμιά φορά δακρύζει
όταν του φέρονται άδικα
κι η πίκρα ξεχειλίζει.

4.
Ακόμη κι οι γυναίκες
που μούπαν σ' αγαπώ
ποτέ δεν εννοούσαν
τι λέει το ρήμα αυτό.

5.
Κι αφού μ' αφήνουν μόνο
στην κάθε δυσκολία
στη γνώμη του καθένα
δεν δίνω σημασία.

6.
Μα ο δυνατός ο άνθρωπος
ακόμη κι αν δακρύζει
πάντοτε στέκει όρθιος
κι απ' την αρχή αρχίζει.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ: ΑΛΑΛΟΥΜ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Μια ταινία περασμένης δεκαετίας, με τον Χάρρυ Κλύνν σε μεγάλα κέφια, που βλέπεται ευχάριστα και σήμερα.

Γιατί όσα χρόνια κι αν πέρασαν από τότε, το αλαλούμ συνεχίζει να κυριαρχεί σε κάθε τομέα της καθημερινότητας του Έλληνα πολίτη και μάλιστα αυξημένο κι εναρμονισμένο με την σημερινή εποχή...

Δείτε την προτιμότερα σε πλήρη οθόνη από το link:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=5134104464293203492&hl=en

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΝΟΝΙ...

Ο φίλος μου ο Μπάμπης είχε όρεξη για περιπέτειες ερωτικές, από κείνες που δεν του πρόσφερε ποτέ το ορεινό χωριό του με το καταπληκτικό φυσικό περιβάλλον μα και λιγοστούς κατοίκους τον χειμώνα, αρκετούς στις γιορτές και περισσότερους το καλοκαίρι.

Γνώριζε πως αυτό που έψαχνε θα τόβρισκε στην Αθήνα σίγουρα, μα δεν ήξερε ακριβώς πού.
Έτσι όταν κατέβηκε στην πόλη να πουλήσει τα αγροτο-κτηνοτροφικά προϊόντα δικής του παραγωγής όπως κάνει συχνά, να μπορεί να καλύψει και τα έξοδα για την τετραήμερη μετακίνηση κι εκπλήρωση του πόθου του, ήρθε μετά το μεσημέρι νε με βρεί με την σιγουριά πως:

- ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ!

Το είπε με την αναντίρρητη πεποίθηση πως θα του έβρισκα την λύση σ' αυτό που ζητούσε.

Κι έτσι είναι αφού έτσι νομίζει. Κι αυτός και οι άλλοι γνωστοί μου.
Εγώ ωφείλω να ξέρω τα πάντα, να έχω έτοιμες λύσεις ή να μπορώ να βρώ κάποιες επιτόπου όποτε χρειαστεί. Αυτό τους έχω δώσει τόσα χρόνια, για αυτό με χρειάζονται. Και αυτό έγινε επειδή εγώ δεν είχα ποτέ κάποιον να ρωτήσω, να συμβουλευτώ, να ξέρει κάτι παραπάνω από όσα εγώ για κάτι, να μπορώ να εφησυχάσω. Έπρεπε να τα βρίσκω όλα μόνος, το έκανα μερικές φορές που χρειάστηκα κι έπειτα μούγινε συνήθεια...

Ξέροντας ο Μπάμπης πως θα τον οδηγούσα εκεί που ήθελε χωρίς να ψάχνει αυτός, να χάσει άδικα την πρώτη του μέρα επι τούτου, μου κράτησε ένα χειροποίητο τυρί κι ένα βάζο μέλι ατόφιο, πηχτό, που θα τ' αντάλλαζε με τις απαντήσεις στα αντικείμενο του πόθου του:

- Πού μπορώ να δώ να γδύνονται αισθησιακά ψηλές, ξανθές Ρωσίδες με μεγάλα βυζιά;

Τι να του πώ τώρα, που ούτε η εθνικότητα ούτε κανένα από τα χαρακτηριστικά των καλλονών του ταιριάζουν με τα δικά μου γούστα.
Ποτέ δεν θα καθόμουν να έβλεπα να γδύνονται από απόσταση χωρίς να μπορώ να...συμβάλλω, ούτε οι συγκεκριμένες θα μπορούσαν ή θα ήταν πρόθυμες να ικανοποιούσαν τις δικές μου διαστροφές, όμως ήταν κατάλληλες για αυτό ακριβώς που ζητούσαν άνθρωποι σαν τον Μπάμπη που δεν τα βλέπουν συχνά, ούτε καν θάλασσα με "τουριστική" παραλία υπάρχει σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων από το χωριό του.

Όμως έπρεπε να ξέρω την απάντηση.
Στηριζόταν σε μένα ο Μπάμπης, δεν είχα καν δικαίωμα να τον απογοητεύσω, έπρεπε να επαληθεύσω για μιά ακόμη φορά τις προσδοκίες του και την φήμη μου, να κερδίσω και το τυρί με το μέλι, ότι πρέπει για τροφή μετά την έντονη απαιτητική πρωϊνή (όταν χαράζει, για να έχω μετά ελεύθερη την υπόλοιπη μέρα) γυμναστική μου.

Και κατά βάθος ήξερα!
Αυτά που ζητούσε τα είχα δεί γραμμένα ακριβώς έτσι, σε κάποια βιτρίνα κάποιου μαγαζιού του είδους, με την προσθήκη "Έναρξη μετά τα μεσάνυχτα" και "Απαγορεύεται αυστηρώς η είσοδος σε άτομα κάτω των 18 ετών".

Τα είχα συναντήσει πέρυσι, κατεβαίνοντας την λεωφόρο Συγγρού με τα πόδια όπως συνηθίζω μέσα στις πόλεις, ψάχνοντας ένα από τα 2 μεγάλα και πολυτελέστατα ξενοδοχεία που υπάρχουν σ' αυτόν τον δρόμο και το ένα το πιο μακρινό, φιλοξενούσε κάποια εκδήλωση που ήθελα να συμμετέχω.

Είχε μείνει στο υποσυνήδητο μου η διαφήμιση του μαγαζιού, σε λανθάνουσα κατάσταση και να τώρα που την χρειάστηκα και την ανάσυρα. Μπορούσα να καθοδηγήσω υπεύθυνα τον Μπάμπη να το βρεί όποτε ήθελε κι ήταν εύκολο να πάει, ούτε πεζοδρόμιο δεν θα χρειαζόταν ν' αλλάξει κατεβαίνοντας από το Σύνταγμα όπως του έλεγα.

Θα περπατούσε ευχαρίστως ο Μπάμπης την διαδρομή που του υπέδειξα, ζώντας στα βουνά είχε αντοχή εφάμιλλη με μένα αν όχι λίγη περισσότερη, δεν ήταν και για ταξί αυτή η βόλτα "να μάθει τα μυστικά μας ο ρουφιάνος ο ταρίφας" έτσι φίλε;

Το βρήκε εύκολα το μαγαζί, πήγε την κατάλληλη ώρα που άρχιζαν τα νούμερα οι καλλονές του πόθου του, είχε και καλή θέση μπροστά στην σκηνή που γίνονταν όλα.

Το καλύτερο νούμερο ήταν ένα κανόνι παλιό σαν αυτά που είχαν τα πολεμικά ιστιοφόρα του 1700 αρκετά μεγάλο για να το καβαλά μιά ξανθιά με προσόντα ανάλογα μ' αυτά που περιέγραψε γλαφυρά ο Μπάμπης παραπάνω, η οποία αφού γδυνόταν τα ναυτικά ρούχα της εποχής που φορούσε, γύρισε προς τους θαμώνες και τραγουδούσε χαιδεύοντας και μετρώντας το κανόνι:

- Αν τόχεις τόσο κι άλλο τόσο, έχω κάτι να σου δώσω...κοιτώντας με νόημα τον Μπάμπη που θαλλερός όπως ήταν ξεχώριζε αμέσως από τους άλλους...

Κι αυτός που ήταν ετοιμόλογος σε κάθε λογής μαντινάδες από τα πανηγύρια στο χωριό του:

- Ας τόχα τόσο κι άλλο τόσο και χρυσό να το πληρώσω...

Ξαφνιάστηκε η κοπέλα που δεν έβλεπε συχνά άντρες αληθινούς στο μαγαζί, ξεπεσμένοι πάνε συνήθως, ήρθε μετά το νούμερο κοντά του και θαρρώ πως είχαν και συνέχεια στο ξενοδοχείο του, μα δεν το λέει...

Πάντως το τυρί και το μέλι του τα έφαγα, κι ήταν νόστιμα και θρεπτικά, περιμένω κι άλλα στην επόμενη βόλτα, ρώτα με ότι θες πάλι Μπάμπη κι εγώ ΘΑ ΞΕΡΩ!

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ...

ACHIEVING SEXUAL PERFECTION...

Έτσι ακριβώς!

Λαμβάνω σχεδόν καθημερινά κάμποσα e-mails με αυτό το θέμα, άγνωστο πως έχουν την ηλεκτρονική μου διεύθυνση, που με προτρέπουν να επιδιώξω σεξουαλική υπεροχή.

Θα το πετύχω λένε αν μεγενθύνω το όργανο που κάθε άντρας έχει, σε όλες του τις φυσικές διαστάσεις, δίνοντας του μέγεθος ικανό να ικανοποιήσει ακόμη και τις απαιτητικές Hillary Scott, Jenna Haze, Nautica Thorn και Jada Fire!

Με τα προϊόντα και σκευάσματα που κατασκευάζουν εκείνοι φυσικά, για το καλό μου.

Μα όταν με συμπεριλάβατε στο target group άγνωστοι μου ευεργέτες, δεν φροντίσατε να μάθετε πρώτα μερικά πράγματα για μένα και τις πραγματικές ανάγκες μου;

- Μπορεί το μέγεθος να ήταν πάντα επαρκές, ακόμη και η ηδονική χρήση του να έχει βελτιωθεί με τα χρόνια...

- Η χρονική διάρκεια που μπορεί να ανταπεξέρχεται στα φυσικά του καθήκοντα εξαρτάται από την επιθυμία μου, την ερωτική διάθεση την συντρόφου μου και τις διαστροφές μας, τα τεχνητά σκευάσματα που διαθέτετε ελάχιστη επίδραση έχουν σε μένα και τις ορμές μου, που αυξάνονται κατακόρυφα κυριολεκτικά όταν συντονιστούν με τις αντίστοιχες κάποιας πιθανής ερωτικής συντρόφου που επιζητά αυτό το "κάτι" που συμπληρώνει τις δικές της!

- Μπορείτε να με συστήσετε στις ανωτέρω sexy hot κοπέλες που τις επέλεξα να καλύπτουν όλες τις κύριες φυλές του πλανήτη, όσο αυτές είναι ακόμη νέες, καυτές κι επιθυμητές, να κάνουμε ένα test μακράς διαρκείας, για να διαπιστώσετε αν χρειάζομαι έξωθεν βοήθεια;

Μπορεί τα συμπεράσματα να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για καινούρια, πιο χρήσιμα προϊόντα σας αργότερα, να βοηθήσετε άλλους, εγώ ΔΙΑΘΕΤΩ ΗΔΗ ΥΠΕΡΟΧΗ!

20 ΧΡΟΝΙΑ...

Σημαδιακός ο αριθμός 20 στην ζωή του Ζαχάρη. Η μοίρα του τον είχε ορίσει να παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή του, διολική σύμπτωση του είχε χωρίσει τη ζωή σε 20ετίες, μα όχι για καλό.

Τραγική ιστορία η ζωή του Ζαχάρη.

Την πρώτη του 20ετία την πέρασε στο χωριό του, ένα φτωχικό κι ορεινό χωριουδάκι κάπου στην ανατολική άκρη της Κρήτης. Εννιά κοπέλια έκανε η μάνα του, τα δυό πεθάνανε νωρίς και γλιτώσανε τη φτώχεια, τ' άλλα μεγαλώνανε όπως μπορούσανε.

Προτελευταίος ο Ζαχάρης, τραβούσε τις αγγαρείες του σπιτιού με τα πολλά στόματα που θέλανε τροφή να επιβιώσουνε. Η παρασιά δεν έσβηνε ποτέ, ολημερίς μαγείρευε η μάνα, ο πατέρας στα σκόρπια κι όχι και τόσο εύφορα χωράφια τους, ο Ζαχάρης από κοντά σαν αγόρι, γιατί τα περισσότερα από τα υπόλοιπα παιδιά ήταν θηλυκά.

Οι γραμματικές του γνώσεις σταμάτησαν στην τετάρτη του δημοτικού, προείχε η καλλιέργεια της γης να βγάλει καρπό, να τραφούν όλοι και να μείνει και κατιτίς να πουληθεί, να έχουν και κάποια λεφτά αν παραστεί ανάγκη.

Ξεπονήρεψε ο Ζαχάρης εντέλει, άρχισε να κάνει και πλανώδιο εμπόριο με ένα γάιδαρο γυρνώντας τα γύρω χωριά, πουλώντας ή ανταλλάσοντας πράγματα, κυρίως αγροτικά προϊόντα. Έπιασε και κατοχή όταν έφτανε να ενηλικιωθεί, στα μέρη του ήρθαν Ιταλοί, μεγάλωσαν οι ανάγκες για τροφή κι άρχισε τα κόλπα.

Ο καρπός για την οικογένεια όλο και λιγόστευε, υποψιάστηκε ο πατέρας κι έψαξε τα χωράφια. Σε μιά κρυψώνα βρήκε αποθέματα καλά φυλαγμένα και κατάλαβε:

- Τον άτιμο τον Ζαχάρη, κρύβει τον καρπό να τον πουλήσει στη μαύρη αγορά!

Κι έτσι ήταν, το εμπορικό δαιμόνιο του Ζαχάρη είχε ξυπνήσει για τα καλά εκείνες τις μαύρες μέρες κι άρχισε να σχηματίζει ένα σεβαστό κομπόδεμα εκμεταλλευόμενος τις συνθήκες.

Αυτό διακόπηκε απότομα όταν πάτησε τα 20 του χρόνια. Στυγερός δράστης τριπλής ανθρωποκτονίας για προσωπικούς του λόγους, ο Ζαχάρης θα περνούσε την δεύτερη 20ετία της ζωής του σε φυλακές σαν "ιδιαιτέρως επικίνδυνος" κατάδικος.

Στο φρούριο Ιντζεδίν πέρασε πολλά χρόνια σε συνθήκες κράτησης του μεσαίωνα, τα τελευταία του μεταφέρθηκε στις αγροτικές φυλακές της Αγιάς από όπου κι αφέθηκε ελεύθερος αφότου εξέτισε την ποινή του. Πλήρη ποινή, αφού ο Βενιζέλος (ο Σοφοκλής) δεν τον συμπεριέλαβε σε χάρη που έδωσε κάποτε στους κατάδικους, λόγω φιλοβασιλικών φρονημάτων κάποιων συγγενών του...

Σαραντάρης πια ο Ζαχάρης, βρέθηκε ένα μεσημέρι στην αγορά των Χανίων να κοιτάζει τους ανθρώπους, προσπαθώντας να ξεκινήσει από κάπου τη νέα του ζωή. Ένας ανηψιός του που ήταν παντρεμένος εδώ, τον πήρε στο σπίτι του αρχικά, άρχισε να δουλεύει εντατικά να ξαναφτιάξει κομπόδεμα και ν' αποκτήσει ανθρώπινη οντότητα.

Δούλεψε βοηθός σε περίπτερο με βάρδιες με τον ιδιοκτήτη, μετά πουλούσε κουλούρια.
Το εμπορικό του δαιμόνιο λειτουργούσε πάλι, πήγαινε στις πολλές οικοδομές που ανεγείρονταν εκείνη την εποχή, κατά τις 10.00 πμ που άρχιζαν να πεινούν οι εργάτες και ξεπουλούσε κάμποσες μεγάλες σακούλες ζεστά κουλούρια στο πι και φι.

Αργότερα με τις γνωριμίες που έκανε εκεί, τον πήραν στις οικοδομές εργάτη, το μεροκάματο ήταν καλύτερο, είχε κι ασφάλιση στο ΙΚΑ. Μπορούσε να μάθει την δουλειά και να εξελιχτεί σε καλό εργαλάβο και εμπειροτέχνη κατασκευαστή ίσως, μα προτιμούσε να κάνει οικογένεια. Κατάφερε να παντρευτεί με προξενιό γνωστού του από ένα κοντινό χωριό, έκανε και 3 παιδιά.

Με την μεταπολίτευση προσελήφθη στον δήμο, σαν μόνιμος εργάτης καθαριότητας. Του ανταπόδωσε την χάρη νεοεκλεγής δήμαρχος με αντιστασιακή δράση, που κάποια νύχτα ζητούσε καταφύγιο και ο Ζαχάρης μη φοβούμενος φυλακές ύστερα από 20 χρόνια παραμονής σε αυτές, τον έκρυψε στο σπίτι που έμεναν με τη γυναίκα και το μικρό παιδί του, απειλώντας να ξυλοκοπήσει τον φοβισμένο γείτονα που τους είδε και θα έκανε πρόθυμα τον ρουφιάνο αν τολμούσε, συμμορφούμενος "με τας υποδείξεις" των συνταγματαρχών...

Παράλληλα με τον μισθό του εργάτη που έπαιρνε ο Ζαχάρης, έκανε κι άλλες δουλειές που έμαθε τότε πως είχαν ψωμί:
Μαζευε μπουκάλια και τα πουλούσε σε ποτοποιούς, άδειες φιάλες από χλωρίνες στα ψαράδικα καίκια για σημαδούρες, στελιάρια από παλιές σκούπες σ' έναν κατασκευαστή που αφού τα καθάριζε με το γυαλόχαρτο τα ξανάβαζε σε καινούριες, παλιοσίδερα, αλουμίνια και μπρούντζο σε μάντρες, παλιές εφημερίδες και περιοδικά σε μπακάληδες να τυλίγουν χορταρικά, νάυλον σακούλες σε άλλους, τα γερά χαρτοτσούβαλα από τσιμέντα σε κάποια ασβεστάδικα που υπήρχαν τότε, χαρτόκουτες σε τσαγκάρηδες που έφτιαχναν σαντάλια για εξαγωγή κι οτιδήποτε άλλο μπορούσε να μαζέψει και να κουβαλήσει με το καρότσι του δήμου...

Ακόμη έσκαβε, κλάδευε και περιποιόταν κήπους, άδειαζε υπόγεια από τα παλιοπράγματα των ιδιοκτητών, βοηθούσε τακτικά έναν τσαγκάρη που έφτιαχνε χειροποίητα υποδήματα κάνοντας αγγαρείες με τα δέρματα, ξαναθυμήθηκε τα οικοδομικά κι έκανε μερεμέτια, μάζευαν ελιές το χειμώνα με την σύζυγο, βοηθούσε και στην λαϊκή αγορά κάποιους αργότερα όταν δεν φτουρούσαν πια τα προηγούμενα.

Δεν έγινε ποτέ πλούσιος παρόλες αυτές του τις δραστηριότητες, πενταροδεκάρες έβγαζε μα με πολλές - πολλές οικονομίες και λιτή ζωή, στερούμενος κυριολεκτικά κάθε μικρή χαρά από την ίδια τη ζωή του και των δικών του, πήρε κι ένα δικό του παλιό σπίτι πέρα από αυτό που έμεναν, που ήταν προίκα την γυναίκας του και τον στένευε.

Μετά 20 συνολικά χρόνια δουλειάς πήρε κανονική σύνταξη στα εξήντα του, όσα του βγήκαν να πάρει με τα μεροκάματα που είχε κάνει. Απομονώθηκε από την γυναίκα του στα γεράματα και ζεί μοναχός όπως ήταν πάντα στην ουσία, στο παλιό του ετοιμόροπο σπίτι. Από ινάτι και μόνο, ήθελαν να μένει ο καθένας στο δικό του σπίτι.

Τώρα στα 80 τόσα του, έκανε και την πρώτη υπέρβαση της κακής κι άδικης μοίρας του, λαμβάνει την σύνταξη του για περισσότερα από 20 χρόνια και συνεχίζει, ξεχασμένος από πολλούς να βιώνει την άθλια μοναχική ζωή του, αφού κι ο όποιος δημιουργός του δεν βιάζεται όπως φαίνεται να τον απαλλάξει από τη μιζέρια του, παίρνοντας τον κοντά του, αν ισχύουν τα λεγόμενα των παπάδων.

Συνεχίζει να ζεί την πέμπτη πια 20ετία του μέρα με την μέρα, μισώντας τους ανθρώπους και ζηλεύοντας τα λεφτά τους, συντροφιά με τις αρρώστιες του και τους ρευματισμούς από την παλιά υγρασία της φυλακής, αναπολώντας το ανεκπλήρωτο εντέλει δικό του όνειρο να πλουτίσει με την δουλειά του, επιβεβαιώνοντας πικρά για μια ακόμη φορά αυτό που έγραψα για τα λεφτά:

Αν δεν τα βρείς μαζεμένα από νωρίς.....

ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΟ BLOG MOY...

Μιά καλή ιδέα που είχα υλοποιήθηκε επιτυχώς, με την συμπαράσταση του φίλου μου Γιάννη Χουβαρδά.

Οι τακτικοί επισκέπτες του blog μου, που με ικανοποίηση βλέπω οτι αυξάνονται με γοργό ρυθμό, θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθούν τακτικά επιλεγμένες κινηματογραφικές ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου, παλαιού και νεώτερου.

Ταινίες που δεν παίζονται συχνά από την τηλεόραση, θα μπορείτε να τις δείτε όποια ώρα εσείς θα επιλέξετε, από την άνεση του σπιτιού σας, μέσω του Η/Υ σας και σε πλήρη οθόνη. Βέβαια για τη απρόσκοπτη ροή και παρακολούθηση τους είναι αναγκαία κι απαραίτητη ευρυζωνική σύνδεση DSL από αξιόπιστη εταιρία, που τώρα παρέχεται σε προσιτές τιμές, τι περιμένετε αν δεν έχετε ακόμη;

Το προσεχές Σάββατο θα φροντίσω να σας προσφέρω μιά ταινία του Χάρυ Κλύν αν όλα πάνε καλά.

Αν δεν βρείτε τίποτα καλύτερο να κάνετε (όχι βέβαια μεθύσι με μπόμπες ποτά σε σκυλάδικα με φτηνές "καλλιτέχνιδες" ή απλά σπίτι και τηλεόραση με εκπομπές που σας κοροϊδεύουν με χιλιοπαιγμένα αναμασήματα), συντονιστείτε μαζί μου και αφήστε τα γνωστά κανάλια.

Δεν τα καταφέρνουν καλύτερα από μένα εξάλλου στην ποιοτική ψυχαγωγία!

ΔΕΞΙΑ - ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ;

Πόσο ακόμη θα διαιωνίζουμε αυτόν τον διαχωρισμό στην πολιτική, που δεν λέει και τίποτα πια;

Είναι δυνατόν να εκφράζει τους πολίτες (τους σώφρωνες εννοείται, όχι τους χαχόλους), τα πολιτικά πιστεύω τους, τις αξίες ζωής τους, την συμπεριφορά τους κάτι που προήλθε από τις θέσεις που κάθονταν κάποτε κάποιοι πολιτικάντηδες σε κάποια Βουλή;

Τότε γιατί το αναπαράγει με προσήλωση το πολιτικό σύστημα και θέτουν κιόλας και διαχωριστικές γραμμές κάποια κομματόσκυλα που βλέπουν παντού ψηφοφόρους αντί πολίτες;

Εκτός αν εννοούν ποιό είναι το "καλό" χέρι του καθενός, ποιό χρησιμοποιεί περισσότερο για τις δουλειές του. Τότε εγώ που χρησιμοποιώ και τα δυό, κάνοντας ότι με βολεύει καλύτερα με το καθένα, ποιόν θάπρεπε να έχω να με εκπροσωπεί σε μιά τέτοια Βουλή;

Καιρός είναι να μπεί ένα τέλος στο ξεπερασμένο κι αναχρονιστικό πρότυπο. Μόνοι τους οι σκεπτόμενοι πολίτες (είπαμε δεν νοιαζόμαστε για τους άλλους, ή θα ξυπνήσουν ή είναι άξιοι της μοίρας τους, δεν θα πληρώνουμε εμείς την βλακεία τους) θα βρούν νέα πρότυπα να ξεχωρίζουν, αυτά που τους εκφράζουν και τους εξυπηρετούν καλύτερα.

Θα βάλουν λίγη φαντασία και τόλμη, να βρούν τι είναι ταιριαστό κι ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής σήμερα, την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα.

Αν θέλουν σώνει και καλά να διαχωρίζονται, μπορούν να το κάνουν σε:
Πλούσιους - φτωχούς, επιτυχημένους - ανεπρόκοπους, αυτοαπασχολούμενους - μισθωμένους σε άλλους, straight - gay, αισιόδοξους - πεσιμιστές, ανοιχτόμυαλους - συντηρητικούς, δημιουργικούς - βολεμένους στα παλιά, οραματιστές - φαντασιόπληκτους, πρωτοπόρους - ακόλουθους, κι ότι άλλο προσθέσετε...

Μα πρώτα θα πρέπει ν' αυτοσχεδιάσετε, κάνει καλό!

ΟΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΛΛΩΝ...

Σ' αυτόν τον τόπο οι κοινωνικοί αγώνες μιας συντεχνίας ήταν και είναι εναντίον όλων των άλλων.

Η μεν κυβέρνηση θέλει να πείσει με τη σκληρή πολιτική της, για το δίκαιο και την άμεση ανάγκη των μεταρρυθμίσεών της, οι δε απεργοί αγωνίζονται για τη διατήρηση των κεκτημένων τους και για μια πιο ανθρώπινη ζωή για πάρτη τους.

Αλλά, κυβέρνηση και απεργοί είχαν και έχουν δεκαετίες ως θύματα πάντα εμάς τους υπόλοιπους πολίτες.

Κι αυτό επειδή ποτέ δε γίνεται πριν ένας σοβαρός, ειλικρινής και με επιχειρήματα διάλογος, ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και στους εργαζόμενους, ώστε να βρίσκεται η χρυσή τομή για ανεκτές και βιώσιμες λύσεις όπως τώρα στο ασφαλιστικό.

Οι εργαζόμενοι από την πλευρά τους, απεργούν σε περιόδους κρίσιμες για την το μέλλον τους, ή σε ώρες αιχμής στρεφόμενοι πολλές φορές, ως παράπλευρη πια απώλεια, και κατά του κοινωνικού συνόλου.

Εδώ σήμερα στην ουσία στρέφονται οι επιστήμονες και οι δημόσιοι υπάλληλοι με τα «ευγενή ταμεία» (που όλοι πληρώνουμε αναγκαστικά με τους νόμους που κατά καιρούς επιβλήθηκαν) ενάντια στους εργάτες και λοιπούς του ΙΚΑ με τους οποίους δεν θέλουν να ενσωματωθούν και να υποβαθμιστούν οι ίδιοι όπως λένε.

Πάγια επιδίωξη της εκάστοτε κυβέρνησης σε τέτοιες περιπτώσεις κοινωνικής ταραχής: να καταφέρνει να στρέφει τη μια τάξη εργαζομένων εναντίον μιας άλλης που απεργεί, ώστε να προκαλείται αγανάκτηση, να σπιλώνεται ο αγώνας των απεργών και τελικά να δικαιώνεται η κυβερνητική πολιτική (με πιθανές επιτάξεις ή επιστρατεύσεις όταν φτάσει στο απροχώρητο μια κατάσταση κι υπάρξουν κοινωνικές αντιδράσεις).

Αυτή η τακτική αντιμετώπισης των απεργιών διαιωνίζεται, χωρίς να λύνεται ποτέ κανένα πρόβλημα σ' αυτή τη χώρα. Αν τώρα η ίδια η κυβέρνηση ήθελε πραγματική λύση των προβλημάτων που τις πιο πολλές φορές η ίδια δημιουργεί με τις άστοχες μεταρρυθμίσεις και την οικονομική της πολιτική, ας φρόντιζε να γίνονται οι αλλαγές, όσο επώδυνες κι αν είναι, κοινή συναινέσει κυβέρνησης, κομμάτων, επιχειρηματιών, οργανισμών και πολιτών.

Αν δεν τα καταφέρνουν σ' αυτό οι υπάρχοντες υπουργοί, ας δοκιμάζουν άλλοι, η υπουργική θέση δεν αποτελεί «κεκτημένο» κανενούς κομματόσκυλου, μα πεδίο δράσης και προσφοράς ικανών στελεχών.

ΘΑ ΣΕ ΑΠΟΚΤΗΣΩ;

1.
Αν έδιναν στην πρόκληση μορφή
σίγουρα θάχε το δικό σου το κορμί
τα αεράτα μακριά σου μαλλιά
τα ματάκια σου που παίζουν τρελλά
τα χειλάκια τα τόσο γλυκά
που όμως μούπανε λόγια πικρά.

2.
Τι κι αν σε ποθώ και θάθελα να σε γνωρίσω
όσο σε πλησιάζω εσύ φεύγεις μακριά
κι όλο προσπαθώ να σ' αποκτήσω.

3.
Αν έπαιρνε η πρόκληση μορφή
θάκουγε στο όνομα που ακούεις κι εσύ
θάκανε κόλπα που τα ξέρεις καλά
θάξερε ν' άναβε σε όλους φωτιά
μα αν είχε χάρη όση έχεις εσύ
θα την έπινα σαν παλιό κρασί.

4.
Τι να κάνω πες μου ένα φιλί σου να κερδίσω
όσο σε πλησιάζω εσύ φεύγεις μακριά
κι όλο προσπαθώ να σ' αποκτήσω.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΦΑΕ ΞΥΛΟ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΑΠΑΙΤΕΙΣ...

Έγινε πριν λίγες μέρες μεταξύ αλλοδαπών.
Συμπλοκή Βαλκάνιων και Αφρικανών λαθρομεταναστών, με άγριο ξυλοκόπημα των δεύτερων.

Ο λόγος: Οι Αφρικανοί σαν πιο εξαθλιωμένοι και νεόφερτοι ήταν πρόθυμοι να δουλέψουν με χαμηλότερα μεροκάματα με αποτέλεσμα να ρίχνουν τον μέσο όρο των αμοιβών των ξένων εργατών.
Έχει ξεσπάσει ένας ιδιότυπος πόλεμος με βάση τις χώρες προέλευσης των μεταναστών με αφορμή τις αμοιβές που ζητούν ως εργάτες, αυτοί που ρίχνουν τις τιμές ξυλοκοπούνται και βρίζονται σχεδόν καθημερινά από παλιότερους που απαιτούν υψηλότερες αμοιβές.
Και δεν ξέρουν επακριβώς και τον λόγο που γίνονται στόχος.

Για ένα μεροκάματο πήγαιναν και για είναι προτιμητέοι ζήτησαν λιγότερα για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, έτσι κι αλλιώς άθλιες κι ανειδίκευτες ήταν, μα έπρεπε να φάνε κι αυτοί...

Μιά κεντρική πλατεία, μιά αλλόκοτη καθημερινή σύναξη των ταλαίπωρων αλλοεθνών πάσης φυλής, χρώματος, γλώσσας, κουλτούρας, θρησκείας, που αφημένοι στην μοίρα τους περιμένουν έξω, με όλους τους καιρούς να πετύχουν ένα οποιοδήποτε μεροκάματο, να περάσει και σήμερα, αύριο θα δούμε...

Τι γυρεύουν τόσοι και τι περιμένουν από μιά χώρα που δεν έχει βιομηχανική παραγωγή να απορροφά πολύ κόσμο σε εργοστάσια συνεχούς λειτουργίας, με μοναδική παροχή εργασίας από κάποιους απατεώνες "εργολάβους" που τους εκμεταλλεύονται ή κάποιους φτωχούς αγρότες που περιστασιακά ψάχνουν εργάτες να μαζέψουν την λίγη παραγωγή τους με τις πενιχρές τιμές στην αγορά;

Πού θα εκτονωθεί όλη αυτή η ενέργεια που διαθέτουν, νέοι και με δίψα για δουλειά και ζωή άνθρωποι, που ξέπεσαν εδώ από κάθε περιοχή του πλανήτη, κάτω από τραγικές συνθήκες οι περισσότεροι;

Όλα αυτά κάτω από τα βλέμματα των περαστικών, των κατοίκων της πόλης που πολλοί τους θεωρούν παρείσακτους, ξένους, ακάλεστους, αιτία πολλών δικών τους προβλημάτων, αρκετοί δικαιώνονται κιόλας για αυτές τους τις απόψεις, έχουν τις εμπειρίες τους...

Παραβλέπουν πως είναι κι αυτοί άνθρωποι, το ίδιο με κείνους κι αν υφίσταται αυτό που λένε Θεός, θ' αγαπούσε το ίδιο κι αυτούς και τους ''άλλους" σαν δημιουργήματα του.

Ας σκεφτεί ο καθένας μια στιγμή πως ήταν αυτός ή το παιδί του σε παρόμοια κατάσταση: ξενιτεμένοι, πεινασμένοι, δαρμένοι από όμοιους τους κι όχι "εχθρούς", να είναι στόχος επειδή ζητά ένα μεροκάματο παραπάνω με την παρουσία του, ή μερικά ευρώ λιγότερα για να προτιμηθεί έναντι ενός αλλουνού.

Χωρίς προστασία από πουθενά, σε μιά χώρα που ούτε τους γεννημένους εδώ κατοίκους της δεν φροντίζει επαρκώς, με τα δικά της διαρθρωτικά προβλήματα.

Κι υπάρχουν και οι δήθεν κοινωνικά ευαίσθητοι που απλώς συμπαραστέκονται γενικώς, χωρίς να είναι σε θέση να προτείνουν υπεύθυνα κάτι εφικτό κι εφαρμόσιμο άμεσα.

Μιά επιπλεόν κοροϊδία και μάταιες ελπίδες στους πεινασμένους...

HAPPY SONG...

Αντανακλά τα χρόνια που είμασταν ευτυχισμένοι με την προσδοκία ενός παγωτού έστω και στο χέρι, τα χρόνια που η κοπάνα από το σχολείο ήταν κατόρθωμα για τολμηρούς κι όχι καθημερινό ζήτημα όπως σήμερα και η συμμετοχή σε party της τάξης το γεγονός του...εξαμήνου.

Μαθητικές επιθυμίες τότε και τώρα, με Happy Song από τους ανεπανάληπτους Boney M

http://www.youtube.com/watch?v=uZukZwGatz8

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΚΙ ΕΓΧΩΡΙΕΣ ΑΓΝΟΙΕΣ...

Δεν είναι ανέκδοτο, συνέβη πραγματικά σε μια παγκόσμια δημοσκόπηση:
Μια από τις ερωτήσεις ήταν σαφέστατη: «Παρακαλείσθε να εκφράστε εντίμως την άποψή σας σχετικά με τις δυνατές λύσεις για την έλλειψη τροφής στον τρίτο κόσμο».

Και ιδού οι απαντήσεις που δόθηκαν σε διάφορα μέρη της Γης :
- Στην Αφρική κανείς δεν κατάλαβε τι σήμαινε η λέξη «τροφή».
- Στην Ανατολική Ευρώπη δυσκολεύτηκαν να κατανοήσουν τη σημασία του «εντίμως», ενώ στη Δυτική Ευρώπη η λέξη «έλλειψη» ήταν άγνωστη.
- Στην Κίνα κανείς δεν κατάλαβε τι σημαίνει «εκφράζω άποψη», ενώ στη Μέση Ανατολή η λέξη «λύση» ήταν εκτός λεξιλογίου.
- Στη Λατινική Αμερική δεν κατάλαβαν τη λέξη «Παρακαλείσθε», ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τους ήταν τελείως άγνωστος ο όρος «τρίτος κόσμος»!

Με αναγωγή του παραπάνω και στη χώρα μας, με τη σωρεία των δικών μας προβλημάτων, αν θέσουμε για παράδειγμα, σε κόμματα, επιχειρηματίες και συνδικαλιστικούς φορείς, το ερώτημα:

«Με ποιους τρόπους επιθυμείτε να λυθεί το Ασφαλιστικό πρόβλημα», να ποιες, περίπου (υποθέτουμε πως) θα ήταν οι απαντήσεις τους:

- Ο ΣΕΒ θα έλεγε ότι δεν υπάρχει «Ασφαλιστικό πρόβλημα»,
- Η κυβέρνηση θα έβρισκε χίλιους δυο επικοινωνιακούς τρόπους για να ισχυρισθεί πως το έλυσε δια παντός,
- Οι συνδικαλιστές θα απαντήσουν πως δεν «επιθυμούν» καμιά από τις λύσεις που προτείνει η κυβέρνηση, μα με «αγώνες» θα διατηρήσουν τα κεκτημένα τους (και μόνο, οι υπόλοιποι δεν κερδίζουμε τίποτα από τα προνόμια κάποιας συντεχνίας αφού δεν ανήκουμε κι εμείς σ' αυτήν)
- Το ΠΑΣΟΚ στον δικό του μικρόκοσμο θα καταγγείλει κάθε «λύση», επειδή δεν είναι δική του αλλά της κυβέρνησης,
- Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα πει «ό,τι πει ο Τσίπρας και οι δημοσκόποι»,
- Το ΚΚΕ θα προτείνει ξανά τον ένα και μονολιθικό τρόπο, τον «δικό» του, και
- Ο ΛΑ.Ο.Σ. θα πει, «έχει ο Θεός» τρόπους λύσης, για όλα τα Ασφαλιστικά προβλήματα!

Και τέλος ο γνωστός Επίτιμος θα πεί πως μόνο με την Ντόρα πρωθυπουργό θα λυθεί το πρόβλημα "αν και τότε"...

Όσο για τον Ελληνικό λαό, τον μοναδικό παράγοντα που θα πληρώσει τελικά τις συνέπειες.. έ, αυτός δεν ερωτάται ποτέ.
Απλώς απ - ασφαλίζεται...

ΔΟΥΛΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΖΗΤΑΣ...

Τι τη θέλεις, όταν γέρος φτάσεις τη σύνταξη;
Είναι να μπαίνεις από τώρα σε τέτοιους προβληματισμούς;
Άσε το θέμα σε αυτήν την κυβέρνηση, που δεν τα καταφέρνει πουθενά όπου επεμβαίνει, να μην την πάρεις ποτέ τη ρημάδα τη σύνταξη και σκοτίζεις το κεφάλι σου.

Άντε και την παίρνεις τη κουτσουρεμένη σου σύνταξη.
Αφού πληρώνεις εσύ εισφορές για να πάρουν και κάποιοι άχρηστοι αναξιοπαθούντες μαζί με σένα, χωρίς δική τους επιβάρυνση στη διάρκεια της παράσιτης ζωής τους.
Μετά τι θα κάνεις, από τα 65 μέχρι τα 8 ...; τουλάχιστον που θα ζεις;

Από καρέκλα σε καρέκλα φτηνιάρικου συνοικιακού καφενείου θα σέρνεσαι, παρέα με άλλους κακομοίρηδες σαν εσένα, να λέτε κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια για τη μιζέρια σας.
Ή να κοιτάζετε όλη μέρα πόσοι περνούνε απέξω, τι φορούνε, τι κρατούνε, να έχετε θέμα να σχολιάζετε ώσπου να νυστάξετε να πάτε να κοιμηθείτε σα ζωντόβολα.

Μέχρι να αποκτήσεις μια βαριά κατάθλιψη και να γίνεις ο καλύτερος πελάτης του παλαβογιατρού της περιοχής σου. Που δεν χρειάστηκε να επισκεφτείς μέχρι τώρα, μα αλλάζουνε τα πράματα, δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει.

Το άλλο που δεν θα σ΄ αρέσει είναι να βγαίνεις γέρος άνθρωπος στους δρόμους, να διαδηλώνεις κάθε τόσο, με τον δημοκόπο μπροστάρη της εποχής σου επικεφαλής, για τη «σύνταξη πείνας» που θα παίρνεις.

Κατά του εκάστοτε υπουργού Οικονομίας των ημερών σου, που με την αύξηση που θα σου δίνει δεν θα μπορείς να αγοράσεις ούτε κουλούρι θεσσαλονικιό, όπως θα υπολογίζουν πρόχειρα οι παραπάνω δημαγωγοί για να σε καταφέρουν ν'«αγωνιστείς» για χάρη τους.
Για σκοπούς δικούς τους, που καμιά σχέση δεν έχουν με σένα και την ποιότητα της ζωή σου όπως ευαγγελίζονται.

Επίσης δεν θέλεις να σκέφτεσαι από τώρα τι θα γίνει έτσι και ως συνταξιούχος αρρωστήσεις και θα πρέπει να νοσηλευτείς σε δημόσιο νοσοκομείο και να έχεις τον φόβο ότι ανά πάσα στιγμή θα σε περιλάβει ο γιατρός που δεν νοιάζεται και να ψοφήσεις αν δεν πάρει φακελάκι ξέχειλο.
Ακούγεται ανατριχιαστικό; Κάτι χειρότερο θα 'ναι : Κόλαση κανονική και με διαόλους να σε τυραννούν.

Γι΄ αυτό δούλευε κορόιδο και μη ζητάς, καημένε.
Τι να την κάνεις τη σύνταξη τέτοια που θα είναι.

Εκτός κι αν πάρεις την υπόθεση στα χέρια σου και φροντίσεις για 1- 2- 3 επιπλέον ιδιωτικές συντάξεις, extra πρόγραμμα ιατρικής περίθαλψης στα μέτρα σου και πληρώνεις μια ζωή για να τα χαρείς όλα (αν ζεις μέχρι τότε κι είσαι σε καλή φυσική κατάσταση) στα προχωρημένα γεράματα και μόνο αν όλα πάνε καλά ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΕΙΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ από την ασφαλιστική εταιρία..

Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΓΑΡΙΔΑΣ...

Πόσο κοστίζουν φέτος οι γαρίδες, τα χταπόδια, τα καλαμάρια, τα μύδια - στρείδια και τα λοιπά θαλασσινά;

Η τιμή τους είναι γεγονός πως απασχολεί σοβαρά μοναχά εκείνους ακριβώς που δεν θα τα φάνε ποτέ, ή έστω θα τα δοκιμάζουν σπάνια.

Οι υπόλοιποι, αυτοί που τα απολαμβάνουν όλες τις εποχές του χρόνου κι όχι μόνο την Σαρακοστή, δεν ρωτούν ούτε νοιάζονται ιδιαίτερα πόσο παραπάνω θα πληρώσουν φέτος να τα γεύονται όποτε τους κάνει όρεξη.

Δεν λογαριάζουν τιμές θαλασσινών, όπως δεν λογάριασαν τιμές σε μάσκες, αποκριάτικες αμφιέσεις, χαρτοπόλεμο, ποτά, μεζέδες, πάρτυ και καρναβάλια αρκεί να "ξεφαντώσουν", τον μοναδικό πια σκοπό ζωής του πόπολου.

Μερόνυχτα ανοιχτό το μαγαζί με τα μασκαρο - είδη, όλες τις ώρες φίσκα από κόσμο όλων των κοινωνικών τάξεων, εισοδημάτων και φυλών, που αγόραζε οτιδήποτε εύρισκε μπροστά του και σχετίζονταν με το επακόλουθο "ξεφάντωμα" του.
Και ο ευτυχής ιδιοκτήτης άγρυπνος πίσω από τον πάγκο να μετρά κέρδη υπεραρκετά για ένα χρόνο αναδουλειάς μετά...

Ούτε η αυξημένη τιμή της βενζίνης στάθηκε εμπόδιο να αμοληθούν τα πλήθη όπου άκουγαν πως υπήρχε πιθανότητα για χαβαλέ και διασκέδαση.

Τέτοιο πόπολο τι το κάνεις;
Γάμα το όπως μπορείς, μα του αρέσει!

Το ξέρουν οι πάσης απόχρωσης κυβερνώντες και μεριμνούν αναλόγως.

Και οι καπάτσοι της αγοράς που προσαρμόζουν τις τιμές στα μέτρα τους.
Γιατί τα μπινελίκια που θα βγάλουν στα ράφια δεν πρόκειται να μείνουν απούλητα, ότι και να γίνει, όσο κι αν κοστίζουν...

ΛΕΦΤΑ: ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΒΡΕΙΣ ΕΤΟΙΜΑ...

Τα λεφτά, τα χρωματιστά χαρτάκια που σου επιτρέπουν να έχεις ζωή, να μπορείς ν' αποκτάς τα αγαθά που θέλεις, για να ζεις αξιοπρεπώς με τον τρόπο που επιθυμείς.

Όσο περνούνε τα χρόνια και μαθαίνω πράγματα για τη ζωή, τόσο γίνεται ισχυρότερη η πεποίθηση πως ο μόνος τρόπος να τα αποκτήσεις, είναι να τα βρείς έτοιμα από γονείς και παπούδες, ή να τα κερδίσεις μαζεμένα λόγω εύνοιας της τύχης ή συμμετέχοντας σε κάποιο χοντρό κόλπο.

Από όσους γνωρίζω που γεννήθηκαν φτωχοί, κανείς δεν κατάφερε να αποκτήσει λεφτά αρκετά ώστε να θεωρηθεί "πλούσιος" ή εύπορος έστω, να λύσει οριστικά το οικονομικό πρόβλημα και να μην έχει μια συνεχή αβεβαιότητα για το αύριο.
Πόσο μάλλον να γίνει κάποιος εκατομμυριούχος ή και δισεκατομμυριούχος με τις ιδέες του και τον κόπο που καταβάλλει να τις υλοποιήσει, τις αμοιβές που κερδίζει για αυτά που προσφέρει με τις γνώσεις που έχει.

Οι γέροι μου και οι λοιποί συγγενείς κερδίζανε ψίχουλα για να επιβιώνουν κι όχι αξιοπρεπώς μάλιστα, αν και δουλεύανε νυχθημερόν σε αρκετές δουλειές ταυτόχρονα, φθείρονταν και αποκτούσαν προβλήματα υγείας. στερούνταν πολλά για να κάνουν οικονομίες που εξανεμίζονταν στην πρώτη αναποδιά και κάθε πρωί αρχίζανε από την αρχή, μόνο για το σήμερα.Και περίμεναν κι ήλπιζαν να δει κι ο "Θεός" για το αύριο, που ακόμη τώρα στα προχωρημένα γεράματα δεν αξιώθηκαν να το δουν αισιόδοξο.

Να μη πω για τους γείτονες και τους γνωστούς, όμοιες σιχαμένες ιστορίες φτώχειας και κακομοιριάς, με επιπρόσθετο σε κάποιες περιπτώσεις το στοιχείο της ξενιτιάς μπας και...

Από όσους συμμαθητές πηγαίναμε μαζί σχολείο και σπουδάζαμε σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ελάχιστοι με τις πλάτες του μπαμπά και των επαφών του διέπρεψαν σαν επιστήμονες ή επιχειρηματίες στο εξωτερικό κυρίως.

Πιο τυχεροί στάθηκαν όσοι βρήκαν ένα μαγαζί από τον μπαμπά μικρό ή μεγαλύτερο και νοικοκυρεύτηκαν νωρίς, έχοντας εξασφαλισμένη πελατεία κι εισοδήματα χωρίς να τους απασχολούν οι σπουδές που όπως αποδεικνύεται τώρα από την ίδια τη ζωή δεν ωφελούν σε τίποτα, πέρα από κάποιες γνώσεις χωρίς ιδιαίτερη σημασία που ξεχνιούνται γρήγορα.

Αλλοι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για σίγουρο αύριο στον δημόσιο κορβανά μέσω κάποιου διορισμού με χρόνιες επίμονες προσπάθειες και γλυψίματα του γέρου τους, μα όταν νόμισαν πως βολεύτηκαν διαπίστωσαν πως ο μισθός που θα έπαιρναν ισοβίως παρασιτικά, πολύ απέχει από το να τους παρέχει όλα όσα χρειάζεται ένας άνθρωπος κι άρχισαν τα εύκολα δάνεια "με εγγύηση δημοσίου" όσοι δεν μπήκαν σε μιζαδόρικα πόστα, τη δεύτερη δουλειά και την παροδική ανακούφιση του τζόγου, όσο κι αν το κρύβουν...

Όσοι συνέχισαν σπουδές κι απόκτησαν περγαμηνές επιστημοσύνης, τα όνειρα τους για επιτυχία κι άνετη ζωή διαψεύτηκαν σε εργοστάσια με νυχτερινές βάρδιες, σε ατελείωτες περιοδείες πωλήσεων, σε λογιστήρια μετρώντας τα λεφτά κάποιων καπάτσων μπασμένων στα κόλπα, σε κάποια προσωπική επιχείρηση που υπολειτουργεί η παραπαίει με την εφορία πάνω από το κεφάλι τους συνεχώς, μισθώνοντας τον εαυτό τους σε άλλους εργοδότες που τους εκμεταλλεύονται ή σε συνεχή αναζήτηση της ιδανικής εργασίας που δεν φαίνεται να ευοδώνεται...

Κάποιοι ανακάλυψαν εκ νέου και τα ξεχασμένα κτήματα του παππού, εκείνα που σνόμπαραν έφηβοι, μα τώρα τα καλλιεργούν σε μεγάλη ηλικία, κάνοντας αναγκαστικά τους αγρότες.

Πως κατάφεραν και πλούτισαν πολύ οι 20 περίπου οικογένειες που διαφεντεύουν τη χώρα; Κι από αυτές μόνο κάποιο μέλος είχε την ευκαιρία, δεν ξέρω πως με κατάλληλες συνθήκες, περιστάσεις, προγνώσεις, υψηλές γνωριμίες, πολιτικές διασυνδέσεις, κουμπαριλίκια, ανίερες συμμαχίες, χαριστικά δάνεια, να βρεθεί με λεφτά που πιάνονται ευχάριστα και μονομιάς. τα υπόλοιπα ήταν εύκολα, να τα επενδύσει και να τα πολλαπλασιάσει σε λίγο χρονικό διάστημα.

Δεν πλουτίζει κανείς κάνοντας οικονομίες, τα πολλά λεφτά έρχονται μαζεμένα σε λίγα χρόνια ευνοϊκά, αλλιώς γίνονται ψύχωση κι αυτοσκοπός που καταλήγει σε τσιγκουνιά. Τα υπόλοιπα μέλη τους θεωρούνται πλούσια μόνο λόγω ονόματος ή κληρονομικών δικαιωμάτων, αν βρεθούν στο μηδέν εκεί θα παραμείνουν, δεν διαθέτουν χρηματοπαραγωγική ικανότητα όλοι...

Αυτά τα συγκεκριμένα που ανάφερα παραπάνω, αποτελούν και το πραγματικό μυστικό της επιτυχίας τους, η σκληρή δουλειά είναι παραμύθι για τους αφελείς, όχι για μένα.

Η εκμετάλλευση της ευκαιρίας φέρνει τον πλούτο.

Που δεν την έχουνε πολλοί, ή δεν την αντιλαμβάνονται όταν για μια μοναδική φορά τους έρχεται και τους προσπερνά.

Κι ακόμη αν πλουτίσουν στα 80, μετά από αμέτρητες επιτυχείς προσπάθειες σε βάθος χρόνου, ποιός θα τους γυρίσει πίσω τα χρόνια που πέρασαν να τα ζήσουν όπως τα ονειρεύτηκαν;
Γιατί αν χαράμισαν και σπατάλησαν τη δική τους ζωή για να τα βρούν έτοιμα κάποιοι τυχεροί κληρονόμοι και περιμένουν ν' ακούσουν "μπράβο" ή "ευχαριστώ", είναι αλλού νυχτωμένοι, το φιλότιμο εξαφανίζεται με την αποκτήνωση της φτώχειας, έτσι είναι είτε σας αρέσει είτε όχι, η ζωή δεν ρωτά...

Εγώ αν κάποιος μου πει οτι έγινε πλούσιος με πολλή δουλειά και κόπο, απλά θα τον ρωτήσω:
Με ποιανού δουλειά και κόπο;

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΙΑΣ ΜΑΙΡΗΣ...

Που δεν θ' αλλάξει ούτε σήμερα την καθιερωμένη "μέρα της Γυναίκας"...

Γιατί, οι υπόλοιπες του χρόνου δεν μετρούν για αυτήν;

Η Μαίρη, που θα μπορούσε να είναι αδερφή, γυναίκα, γειτόνισσα, μάνα μου, δοσμένη παραστατικά από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη κάποτε, πάντα επίκαιρη κι όχι μόνο τέτοια μέρα...

http://www.youtube.com/watch?v=a0NTy6bwF-k

ΜΑΣΚΑΡΑΤΕΣ...

Σήμερα οι Απόκριες και τα καρναβάλια έχουν χάσει οριστικά την μέθεξη του ανθρώπου στο αρχέγονο διονυσιακό στοιχείο.
Δεν παρέχουν την ευφροσύνη και την ευδαιμονία που είχαν με τη μαγική ψυχοτροπία τους, οι παλιές τελετουργικές μεταμφιέσεις. πέρασαν και χάθηκαν οριστικά εκείνα τα ευτράπελα και αθυρόστομα άσματα, για όλα τα παράταιρα και αντικοινωνικά πρόσωπα και γεγονότα.
Σήμερα τα Καρναβάλια αποσκοπούν και έχουν καθαρό εμπορικό σκοπό και εισπρακτικό στοιχείο, από τους Δήμους που εμφανίζονται σαν διοργανωτές.
Ακόμη είναι ολοφάνερη και προκλητική επίδειξη γυναικείας σάρκας λατινοαμερικάνικης προέλευσης λόγω Ρίο, με πολλά τα σεξουαλικά υπονοούμενα.

Όμως επειδή είναι Απόκριες και πάρα πολλοί θα ήθελαν να μασκαρευτούν και να φορέσουν φανταχτερά κοστούμια, όχι των περασμένων χρόνων, αλλά με σύγχρονες μεταμφιέσεις έχω να τους προτείνω μερικά σημερινά πρότυπα:

Ο άξιος πολιτικός ηγέτης, ο ανεξάρτητος βουλευτής, ο ανιδιοτελής κοινωνικός αγωνιστής, ο οικολόγος του Σαββατοκύριακου, ο αδιάφθορος δημόσιος υπάλληλος, ο αυτόχειρας, ο ειλικρινής και δισεκατομμυριούχος δημοσιογράφος, το χρηματιστήριο, τα ομόλογα, το δίκτυο λαδωμάτων, το «μαχαίρι ως το κόκαλο», «σεμνά και ταπεινά», το «άπλετο φως στην υπόθεση», «η τυφλή δικαιοσύνη», το «δημοσιογραφικό απόρρητο» κ.ά.

Για τις παραπάνω μασκαράτες δεν χρειάζεται να δοθούν ιδιαίτερες περιγραφές, είναι πασίγνωστες και οι φυσιογνωμίες και οι αμφιέσεις.

Ας χρησιμοποιήσει, λοιπόν, ο καθένας τη φαντασία του, για να μοιάσει όσο γίνεται πιο πιστά στα πρότυπα των πραγματικών μασκαράδων, που αδιάντροπα μασκαρεύονται, εμπαίζουν, ατιμάζουν την Ελλάδα και θέλουν να πιουν το αίμα μας.

Και φαντάζομαι πως έγινα κατανοητός, διότι, όπως λέει η παροιμία «Του γνωστικού αναχάραξε, του κουζουλού διηγήσου».

Ο ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΕ...2

Όποτε είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε έξω να πάμε μια βόλτα (συνήθως Παρασκευές απόγευμα που έπαιρνε την μοναδική του έξοδο της εβδομάδας κι έμενε μέσα τα σαββατοκύριακα), μούλεγε τα παραπάνω που συνέβαιναν τις εργάσιμες ώρες στην πίστα κι άλλα που τον περίμεναν όταν επέστρεφε στον θάλαμο να καταλαγιάσει.

Για σπασμένα λουκέτα της ντουλάπας, για αποφάγια και σκουπίδια που έβρισκε μέσα συχνά, για χυμένα νερά στο κρεβάτι του, για πυροφάνια όταν κοιμόταν, για επίμονες ενοχλήσεις όταν τον έβλεπαν να διαβάζει και να σημειώνει στα χαρτιά του.
Πράγματα που γίνονταν από τους υπόλοιπους σμηνίτες της μοίρας του, που ήρθαν με τον ίδιο σκοπό, να κάνουν τη θητεία τους και να φύγουν μα διασκέδαζαν πειράζοντας τον Γιώργη που δεν αντιδρούσε όπως θάκανα εγώ στη θέση του.

Μα περισσότερο του κολλούσαν δυό συγκεκριμένοι μονιμάδες πενταετούς θητείας, δυό τσογλάνια που νόμιζαν πως θα έμπαιναν στην Αεροπορία από το παράθυρο και θα γίνονταν στελέχη σαν αυτά των παραγωγικών σχολών, όταν τα όνειρα τους διαψεύτηκαν κι είδαν πως θα ήταν μιά ζωή παρείσακτοι και σε χειρότερη μοίρα από τους έφεδρους σμηνίτες, έβγαζαν τα απωθημένα τους όπου μπορούσαν.

- Ας τους να πάνε στο διάολο, του έλεγα, ο μοίραρχος θα πάρει προαγωγή και θα φύγει, οι στρατεύσιμοι θα βρούν άλλον να πειράζουν όταν έρθουν νέοι τον άλλο μήνα, όσο για τους σκατάδες πενταετείς θα τους καταστέσουμε έξω από τη μονάδα με την πρώτη ευκαιρία.

- Τι να κάνουμε δηλαδή;

- Θα δούμε σε ποιό πουτανάδικο μεθοκοπούνε τα βράδια και θα τους πλακώσουμε. Θα θέκω του ενός μιά με ένα βαρύ σίδερο στην κεφαλή να απομείνει επιτόπου.
Θα τελειώσουμε την θητεία μας κι αυτός ακόμη θάναι φυτό σε κώμα.
Ο άλλος ή θα κάτσει στα αυγά του ή θα τον περιλάβουνε οι "Σήφηδες" οι μαυροποκαμισάδες και θα παίζουνε μπάλα με τη κεφαλή του, να μου χρωστούνε και χάρη αύριο. Θα τους ξεφορτωθούμε τους βαρεμένους και θα συνεχίσουμε την θητεία μας να μη σε πειράζει και σένα κανείς να τελειώσεις, αλλιώς θα σε παζαβώσουνε πραγματικά και θα απομείνεις άχρηστος μετά...

Και τις σημειώσεις σου ξαναγύρισε τις στο σπίτι όταν μπορέσεις να πας, μα δεν θα πάθουν τίποτα αν καθυστερήσεις λιγάκι την τεκμηρίωση, ούτε η εταιρία θα κλείσει οστόσω αφού είναι κορυφαία στον κόσμο, θα το φροντίσεις αργότερα που θα παίρνεις κι άδειες σαν παλιός, εδω μπορεί να σου τις σκίσει κιόλας κανένας αγράμματος χωριάτης που δεν καταλαβαίνει τι είναι και τι κρύβουν...

Δυστυχως δεν δέχτηκε ο Γιώργης την αποτελεσματική βοήθεια που του πρόσφερα, είχε εναποθέσει τις ελπίδες του σε κάποιον "Θεό" που νόμιζε πως τον παρακολουθούσε κι έβλεπε τι τραβούσε.
Δεν ξέρω αν είχε γνώση ο Θεός που επικαλούνταν, μα δεν φάνηκε ποτέ να επεμβαίνει όταν χρειαζόταν ή δεν αγαπούσε και πολύ τον Γιώργη.

Τα καψώνια συνεχίζονταν και στις σκοπιές, όποτε φύλαγε και περνούσε περίπολο ή έφοδος σταματούσαν για ένα δεκάλεπτο στην δική του σκοπιά για να τον πειράζουν. Τι μεταβολές έκανε μέχρι να ζαλιστεί, τι παρουσιάσεις και συνθηματικά επαναλάμβανε μέχρι αηδίας, τι φωνές άκουγε για την εμφάνιση του, κι άλλα που σκαρφίζονταν...

Στο τέλος είδε κι απόειδε και κρυβόταν λίγο μακρύτερα από τη σκοπιά όποτε τους έβλεπε να πλησιάζουν, εμφανιζόταν από πίσω τους με τον γεμιστήρα μέσα στο όπλο, το ακουμπούσε στις πλάτες τους και τους αιφνιδίαζε, ζητώντας τα στοιχεία τους.
Αν γελούσαν ή αργούσαν να τα δώσουν όπλιζε το όπλο κι ετοιμαζόταν να ρίξει και τους κοβόταν κάθε διάθεση για αστεϊσμούς.

Σταμάτησαν τα χοντρά πειράγματα μα το ανάφεραν στους υπεύθυνους για τη φύλαξη αξιωματικούς. Τον παρακολούθησαν αυτοί απο μακριά με τα κυάλια μερικές φορές, τον είδαν να προπονείται μόνος στην έρημη σκοπιά να βάζει αστραπιαία τον γεμιστήρα στο όπλο από την ζώνη του και να το φέρνει μετά σε θέση σκόπευσης, συνέχεια και συνέχεια μέχρι να το κάνει τέλεια.

Άρχισε να φροντίζει και την φυσική του κατάσταση από τότε, έκανε κάμψεις στο πάτωμα κι έλξεις στους σωλήνες που χρησιμοποιούσε σαν μονόζυγο, κι άλλες σχετικές ασκήσεις που γίνονταν εύκολα με υλικά που υπήρχαν στην διάθεση του. Με ρωτούσε κιόλας για την ένταση και τις επαναλήψεις που θάκανε, ξέροντας πως εγώ πάντα γυμναζόμουν.

Ο διοικητής της μοίρας του πήρε προαγωγή σύντομα, έγινε Αρχηγός Επιχειρησιακής Εκπαίδευσης κι έφυγε, ανέλαβε καινούριος ο οποίος έμελλε να δοκιμάσει την έκπληξη της ζωής του λίγο πριν αναλάβει υπηρεσία όταν πέρασε να δει την κατάσταση που βρίσκονταν ο θάλαμος της καινούριας του μοίρας πριν μιλήσει με τους στρατεύσιμους το μεσημέρι.

Συνοδευόμενος από τον υπαξιωματικό της μοίρας έφτασαν στο θάλαμο πεζοί, ο Γιώργης ήταν θαλαμοφύλακας εκείνη τη μέρα. Προχώρησαν στον διάδρομο που φαίνονταν έρημος. Φώναξε τον θαλαμοφύλακα, καμιά απάντηση κι έφτανε σχεδόν στο τέρμα.
Τότε έγινε αυτό που δεν είχε συμβεί ποτέ στα χρονικά της Αεροπορίας και πολύ δύσκολα θα επαναληφτεί:
Από ένα από τα πάνω κρεβάτια που ήταν πίσω του, πετάχτηκε ο Γιώργης και προσγειώθηκε στο πάτωμα. Ήταν τελείως γυμνός, κρατούσε ένα εικονογραφημένο πορνοπεριοδικό και...την έπαιζε με μανία. Όταν είδε πως βρίσκονταν μπροστά του ανώτερος αξιωματικός, την αφήνει, στέκει προσοχή και...χαιρετά στρατιωτικά!

Ο έκπληκτος αξιωματικός να ρωτά ωριόμενος τον συνοδό του

- "τι είναι αυτός εδώ",
- "τάχει χαμένα λίγο κύριε..."
- "έχω ανάγκες βλέπετε..." ο Γιώργης
- "που διάολο με φέρανε;" ο μοίραρχος
- "διώξε με αν δεν σ' αρέσω" ο Γιώργης
- "θα φύγεις μόνο δεμένος ή ξαπλωτός, δεν περνούνε τρέλλες σε μένα..." ο μοίραρχος.

Το περιστατικό μαθεύτηκε το μεσημέρι στα μαγειρεία από τον υπαξιωματικό που παραβρέθηκε στο μοναδικό περιστατικό, γέλια και καζούρα προς τον Γιώργη όταν εμφανίστηκε να φάει, από κείνο το μεσημέρι κλείστηκε στον εαυτό του ολότελα, απόφευγε ακόμη και μένα που με ήξερε χρόνια και θα ήμουν εκεί αν ήθελε να μιλήσει σε κάποιον.

Ο νέος διοικητής του έκανε τα πάντα να τον ξεφορτωθεί, "διοικώ πολεμική μοίρα κι εκπαιδεύω πιλότους, δεν ευκαιρώ να νταντεύω απροσάρμοστους" έλεγε στον διοικητή της μονάδας, "κάτσε να φέρουμε κανένα καινούριο οπλουργό, να δω τι θα τον κάνω τούτο" απαντούσε αυτός, δεν τον άφηναν πια να πλησιάζει στα αεροπλάνα το Γιώργη, τον ξεφορτώθηκε προσωρινά στα μαγειρεία τα πρωϊνά, μα τα βράδια έκανε σκοπιές κανονικά, δεν υπήρχαν και τότε αρκετά άτομα να βγαίνουν οι υπηρεσίες, οι αστράτευτοι κάνανε οτι μπορούσανε να μην στρατευτούν, η πολιτεία τους σιγόνταρε να μην χάσει τους ψήφους τους, μα τον έβαζαν σε κοντινές και φωτεινές σκοπιές να μην βγαίνει στην περίμετρο της μονάδας και κάνει καμμιά καινούρια απρόβλεπτη τρέλλα.

Το φινάλε της ιστορίας δόθηκε μιά βραδιά αργά τη νύχτα, όταν γύρισε από την σκοπιά και αντί να κοιμηθεί άρχισε να γυμνάζεται μέσα στο θάλαμο, κάνοντας αρκετό θόρυβο. Ξύπνησε κάποιος και του ζήτησε να ησυχάσει να κοιμηθούν, το πρωί είχαν δουλειά στην πίστα όπως κάθε μέρα.
Λογομάχησαν με τον Γιώργη "είσαι τρελλός". 'θα σας τρελλάνω όλους κι εσάς", ξυπνούν κι άλλοι από την φασαρία, "κόφτο πιά τρελλέ" κι ο Γιώργης όρμησε σε έναν, τον πιο κοντινό του.

Τον άρπαξε από τον λαιμό να τον πνίξει, του χτυπούσε το κεφάλι κάτω με μανία, έπεσαν οι υπόλοιποι να τον τραβήξουν, έγιναν όλοι ένα κουβάρι, άφριζε ο Γιώργης. Τον παρέλαβε η Αερονομία που ειδοποιήθηκε, η μονάδα όλη στο πόδι, εγώ κοιμόμουν στο σπίτι μου με έξοδο εκείνο το βράδυ, τα έμαθα το πρωί.

Στο Ναυτικό Νοσοκομείο για εξετάσεις ο Γιώργης, μετά στο ΓΝΑ, βρήκε την ευκαιρία που ήθελε ο μοίραρχος να τον ξεφορτωθεί "δεν τον θέλω πίσω, θέλω έναν μάχιμο σμηνίτη τώρα, άμα τον θέλουν στην Αεροπορία ας τον πάρουν στο ΓΕΑ να τον καμαρώνουν".

Ο Γιώργης σε μερικές εβδομάδες από τότε πήρε απολυτήριο σαν τρελλός, αποχαιρετούσε κιόλας όσους συναντούσε στην διαδρομή μέχρι την πύλη "μείνετε εσείς κορόιδα, εγώ φεύγω νωρίς, τελείωσε η θητεία" άκουγαν.

Δεν τον ξανάδα από τότε. Ιούνιος του 1992 η τελική πράξη της ιστορίας του.
Για το πάθημα του Γιώργη δεν φταίει βέβαια ούτε η Πολεμική Αεροπορία, ούτε κάποιο "σύστημα" γενικότερα. Φταίνε όσοι βρίσκονταν δίπλα του στην ίδια μοίρα, στο διπλανό κρεβάτι ή θάλαμο, που με την σκαιή συμπεριφορά τους δυσκόλεψαν κι επιδείνωσαν την κατάσταση που βρισκόταν όταν ήρθε.

Δεν τον άφηναν στην ησυχία του να κάνει τις υπηρεσίες που ποτέ δεν αρνιόταν ή απόφευγε και ν' ασχοληθεί στον δικό του ελεύθερο χρόνο με οτι τον ενδιέφερε, χωρίς να πειράζει κανέναν. Να μην τον φέρνουν καθημερινά σε αδιέξοδο και ν' αντιδρά με τον δικό του τρόπο, διασκεδάζοντας κάποιους ανεγκέφαλους.

Στην ίδια θέση βρίσκονταν κι αυτοί, θητεία έκαναν οι έφεδροι κι ένα κομάτι ψωμί αναζητούσαν οι άλλοι οι μόνιμοι, μπορούσαν να βρισκόταν στη θέση του ανα πάσα στιγμή, τότε τι θα έκαναν να γλιτώσουν το συνεχόμενο για μήνες ομαδικό καψώνι;

Με απλά καθημερινά πράγματα φορτίζεται κάποιος και στο τέλος ξεσπά. Ευτυχώς δεν στράφηκε εναντίον του εαυτού του, να αυτοτιμωρηθεί για φταίξιμο άλλων, με μια αναίτια αυτοκτονία. Έφυγε ζωντανός κι αρτιμελής από την μονάδα, μα με τη ρεστινιά του τρελλού να τον συνοδεύει στην υπόλοιπη ζωή του.

Δεν ξέρω πως είναι η σημερινή του ζωή, δεν τον ξαναβρήκα μετά παρά κάποιες προσπάθειες μου.

Τι θα κάνανε τα υπόλοιπα καλόπαιδα αν γίνονταν ξαφνικά στόχος κάποιων "συναδέλφων" τους για μερικούς συνεχόμενους μήνες;

Δε νομίζω να μπορούσαν ν' αντιδράσουν διαφορετικά, το ίδιο θα κατέληγαν στη θέση του "τρελλού". Ή νεκροί οι πιο αδύναμοι χαρακτήρες...

Ο ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΕ...1

Αυτή είναι η ιστορία του Γιώργη Σ. που κατέληξε στην απόλυση του από την Πολεμική Αεροπορία μεσούσης της θητείας του, με τον χαρακτηρισμό του "τρελλού".

Στην ίδια ηλικία με μένα ο Γιώργης, βρεθήκαμε συμφοιτητές και κάναμε και παρέα συχνά. Μαζί την κοπανούσαμε από τις κομματικοποιημένες ανούσιες φοιτητικές εκλογές ή συνελεύσεις τμήματος για σύντομες αποδράσεις εκτός πόλης, δεν μας συγκινούσε η ξύλινη γλώσσα των εγκάθετων και τα καλέσματα τους για "αγώνες" της κακής ώρας.

Στα 2 τελευταία εξάμηνα τον είχα χάσει, είχε απορροφηθεί από μιά ιδέα που είχε για μια εφεύρεση που αν υλοποιούνταν θα συνέβαλλε πολύ στην προστασία των χρηστών ηλεκτρικών συσκευών από ηλεκτροπληξία. Δεν ξέρω πως εμπνεύστηκε την ιδέα κι άρχισε να τη δουλεύει, μάλλον κατά τη διάρκεια κάποιου εργαστηρίου που είχαμε πολλά στη σχολή.

Τη δούλευε αρχικά στον ελεύθερο χρόνο του μα σύντομα τον απορρόφησε και σπαταλούσε ώρες ατελείωτες, τον είχα χάσει, είχα να ολοκληρώσω και την δική μου πτυχιακή εργασία, δεν βρισκόμασταν να τα λέμε όπως πρώτα.

Τον ξανάδα πολλούς μήνες αργότερα, όταν βρέθηκα στον Πειραιά κι έψαχνα τρόπο να πάω στην Τρίπολη για τη θητεία μου, ήταν κι αυτός εκεί για τον ίδιο λόγο.
Στο τρένο για τον προορισμό μας μου έλεγε πως τα είχε καταφέρει, η ευρεσιτεχνία του ήταν σε καλό δρόμο, λειτουργούσε πειραματικά και θα έβγαινε στην αγορά.
Είχε έρθει σ' επαφή με μεγάλη εταιρία του χώρου των ηλεκτρικών και του ζητούσαν την τελική τεκμηρίωση της ιδέας του για να προχωρήσουν στη μαζική παραγωγή.
Θα είχε δουλειά και σημαντική θέση εκεί αργότερα όπως του υπόσχονταν.

Τότε ακριβώς ήρθε το χαρτί του να καταταγεί, ύστερα κι από απαίτητηση του εύπορου πατέρα του, πολλά χρόνια προέδρου στην κοινότητα τους που ήθελε ο γιός του να έχει εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, να μην βρίσκει μετέπειτα μπροστά του εμπόδια σαν αστράτευτος ή φυγόστρατος.
Πάντως τον Γιώργη το τελευταίο που τον ένοιαζε ήταν να ντυθεί φαντάρος τώρα.

Αυτό φάνηκε από τα πρώτα μέτρα που διανύσαμε στην 124 ΠΒΕ, όταν φτάσαμε στην Τρίπολη το μεσημέρι. Όλοι σχεδόν καταλάβαιναν τη δυσφορία του, οι υπεύθυνοι τον ξεχώρισαν και τον έστειλαν στη χειρότερη μοίρα εκπαίδευσης αντίθετα με μένα που πήγα τυχαία λόγω γραμμής στην πιο άνετη κι εύκολη.
Ξαναχαθήκαμε πάλι για τους 2 μήνες της βασικής εκπαίδευσης.

Συναντηθήκαμε την τελευταία μέρα στην Τρίπολη, το πρωί που θα φεύγαμε για τις μονάδες μας. Ίδια μονάδα 115ΠΜ κι ίδια ειδικότητα τυχαία: οπλουργοί αεροσκαφών.
Εγώ ένιωθα άνετα, είχα συνειδητά αποφασίσει πως θα διέκοπτα τη ζωή μου για τους επόμενους μήνες, θα έκανα τη θητεία μου και θα επέστρεφα κατόπιν στους φυσιολογικούς ρυθμούς της ζωής μου, που ήταν πιο ελεύθερη κι αναρχική απο αυτή των "αναρχικών" του κώλου που όλο διαμαρτύρονται κι "αγωνίζονται" για ένα μηδενικό...

Δεν ήταν το ίδιο με τον Γιώργη. Εκείνος δεν τα κατάφερε καλά στην εκπαίδευση, είχε γίνει κι αιτία να τιμωρηθεί η μοίρα του, τον είχαν στην μπούκα και μόνιμοι και στρατεύσιμοι.

Στη μονάδα στάθηκε τυχερός, ο διοικητής της μιας πολεμικής μοίρας καταγόταν κοντά από το χωριό του και τον πήρε αμέσως στην μοίρα του, εγώ κατέληξα σ΄αυτήν που απόμενε.

Αυτό φούσκωσε για λίγο το μυαλό του, θα περνούσε καλά με γνωστό διοικητή, άρχισε αμέσως να έχει απαιτήσεις: ήθελε ντουλάπα από την πρώτη μέρα, να τακτοποιήσει τα πράγματα του. Αν σας φαίνεται αυτονόητο η διάθεση ντουλάπας από τους παλιούς σε νέους κατα την άφιξη τους σε έναν στρατιωτικό θάλαμο, δεν έχετε κάνει θητεία, εγώ που ήμουν και μάγκας έκανα ένα ολόκληρο μήνα να πάρω, ώσπου να απολυθεί ένας απο αυτούς και να ελευθερώσει τις 4 που είχε στην κατοχή του μόνο για δική του χρήση.

Η απαίτηση ντουλάπας είχε σαν αποτέλεσμα να προκαλέσει τη μήνη των άλλων στρατεύσιμων που αφού τον πλησίασαν σε μιά άδεια μεταλλική ντουλάπα και τον ρώτησαν αν του άρεσε, τον έσπρωξαν βίαια μέσα, την έκλεισαν με ένα λουκέτο και ο Γιώργης παρέμεινε έγκλειστος όρθιος στο εσωτερικό της από τις 11.00πμ μέχρι τις 6.00μμ που άρχιζε η έξοδος της πρώτης μέρας. τραγουδώντας τα τραγούδια που του ζητούσαν κι απαντώντας σε εξευτελιστικές ερωτήσεις που έκαναν, χτυπώντας συγχρόνως την ντουλάπα με γροθιές, κλωτσιές και κουτουλιές ακόμη κάποιοι.

Αυτό ήταν η αρχή για μιά σειρά δεινά που ακολούθησαν για τον άτυχο Γιώργη και περιελάμβαναν συνεχείς σκοπιές στο δεύτερο νούμερο το χερότερο όλων, λιγοστές εξόδους (μόνο κάθε Παρασκευή απόγευμα), συνεχή δουλειά στην πίστα τροχοδρόμησης της μοίρας του και απανωτά καψώνια.
Σε αυτά συμμετείχε κι ο ίδιος ο μοίραρχος όταν διαπίστωσε πως αυτός που επέλεξε να πάρει στη μοίρα δεν ήταν για θητεία.

Μάλιστα ζήτησε να τον ανταλλάξει με μένα που δεν με ήθελε την πρώτη μέρα, μα συνάντησε την σθεναρή άρνηση του δικού μου και την ειρωνική υπενθύμιση; "εσύ το διάλεξες το κελεπίρι, φάτο τώρα στη μάπα, όχι θα σου δώσω τον Κωστή το αστέρι της μονάδας να πάρω έναν τρελλό από το χωριό σου". Αυτά μαθεύονταν αμέσως σχεδόν στη μονάδα από στόμα σε στόμα και ο Γιώργης άρχισε να κολά τον χαρακτηρισμό "ο τρελλός που κάνει τα νούμερα".

Αφού δεν μπόρεσε να τον αλλάξει ο διοικητής του, βάλθηκε να τον ξεφορτωθεί αλλιώς.
Πότε έβαζαν μιά μεγάλη πέτρα 15- 20 κιλά πάνω στην κίτρινη γραμμή του τροχιόδρομου εμπόδιο στην ομαλή κύληση των αεροσκαφών προς /από τον κυρίως διάδρομο (έγκλημα για την Αεροπορία η ύπαρξη εμποδίων στην γραμμή, φροντίζει για αυτή η υπηρεσία FOD) και καλούσε τον Γιώργη που έκανε συνέχεια τα πρωϊνά τέτοια υπηρεσία να την πάρει, να την πάει στο γραφείο του απέξω και να τον περιμένει εκεί να τιμωρηθεί για παράλειψη καθήκοντος πράγμα που σήμαινε πως θα την κουβαλούσε την πέτρα σε απόσταση 1- 2,5 χλμ μέχρι το γραφείο και σαν ποινή θα είχε πρόσθετες υπηρεσίες όταν επέστρεφε από την πτήση ο μοίραρχος (από τους καλύτερους πιλότους μαχητικών, με χιλιάδες ώρες σε αναχαιτήσεις, κατασκοπευτικές αεροφωτογραφήσεις από το Τουρκικό στρατηγείο της Σμύρνης, 2 φορές διασωθείς από πτώση αεροπλάνου, πραγματικός ήρωας κατά τα άλλα).

Η μόνη παρηγοριά του Γιώργη ήταν οι σημειώσεις του για την εφεύρεση που είχε κάνει που σε μιά σπάνια άδεια είχε φέρει μαζί του και μελετούσε κρυφά και να μιλά μαζί μου όποτε μπορούσαμε.

ΣΥΝΤΟΜΑ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ...

Από την μεταπολίτευση και μετά η πολιτική εξουσία κάνει οτι μπορεί για να αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Έτσι οδήγησε την με την συμπεριφορά της στην πλήρη απαξίωση της έννοιας του πολίτη, της πολιτικής του πολιτισμού.

Προδιάθεσε αρνητικά τον Νεοέλληνα, ο οποίος έχει μάθει να "βολεύεται" αποσπασματικά κι αυτόνομα κι όχι να λειτουργεί σαν μέλος μιάς κοινωνίας και σαν πολίτης του κόσμου.

Έχει προσανατολιστεί απολύτως στο ατομικό συμφέρον, τις επιταγές της αγοράς και τον καταναλωτισμό και προσπαθεί να "τακτοποιήσει" όπως - όπως τα συμφέροντα του ακόμα και κατακερματίζοντας τον κοινωνικό ιστό.

Δεν βαριέσαι εγώ νάμαι καλά, το σλόγκαν του.

Μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον σήψης και διαφθοράς έχει χαθεί η αίσθηση οτι μπορούν τα πράγματα ν' αλλάξουν.
Να αναζητηθούν νέοι δρόμοι που να συνδέουν τους ανθρώπους σαν κοινωνικό σύνολο να αφήσουν πίσω το παρελθόν, να γίνει ένα ξεκαθάρισμα και ν' αρχίσει μιά αντίστροφή πορεία με τόλμη, φαντασία κι ευρηματικότητα.

Να υπερβούν την αδυναμιά κι απροθυμία για δράση για θέματα που τους αφορούν άμεσα.

Να πάψουν να είναι δέσμιοι των επιταγών που έρχονται άνωθεν ή έξωθεν και λειτουργούν ερήμην τους, πολλαπλασιάζοντας το γενικό αίσθημα αμηχανίας και ηττοπάθειας που επιτρέπει στους μεγάλους (ποιούς αλήθεια και με ποιά κριτήρια;) να αλωνίζουν γενικώς και να σχεδιάζουν τα πράγματα στα μέτρα τους, όπως αυτούς προσωρινά μόνο βολεύει...

Ποιός θα τολμήσει να κάνει την αρχή;

BITE THE CHOCOLATE...

Πλούσια γεύση από γνήσια σοκολάτα, με γέμιση εξωτική καρύδα, που διαρκεί για πολύ μετά...
Ποσότητα αρκετή να κορέσει ακόμη και τις πιο απαιτητικές ορέξεις.

Μισεί κι αποφεύγει τους λαίμαργους λάτρεις του fast food που δεν της αφιερώνουν χρόνο να τους αποκαλύψει πλήρως τα γευστικά μυστικά της, λιώνοντας αργά - αργά σε τελετουργία που οι μύστες ελπίζουν να διαρκέσει όσο περισσότερο γίνεται...

Δρά κι ως αντίδοτο στις σιχαμένες κι άνοστες Βαλκάνιες που μαγαρίζουν τον τόπο...

ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΙΑΔΡΟΜΗ...

1.
Ένα τσιγάρο διαδρομή
σε ξεχασμένο δρόμο
και όσοι με λοιδώρησαν
τι ψάχνω δεν με ρώτησαν
μα άγραφο έχω νόμο.

************************************
Δεν ξανακούω συμβουλές
που έτοιμη έχουν λύση
να με διδάξει δεν μπορεί
όποιος δεν έχει ζήσει.

Είναι εύκολο να διοικείς
σε άσκηση στον χάρτη
μα δάσκαλε που δίδασκες
εσύ τι έχεις μάθει;
************************************

2.
Ένα τσιγάρο διαδρομή
με τα φτερά στον ώμο
σε καταρράκτες τά 'βρεξα
λύγισαν μα δεν έπεσα
κι ένα θυμάμαι μόνο.

[Ξανά: Δεν ξανακούω συμβουλές
που έτοιμη έχουν λύση....]

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"