Ο ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΕ...1

Αυτή είναι η ιστορία του Γιώργη Σ. που κατέληξε στην απόλυση του από την Πολεμική Αεροπορία μεσούσης της θητείας του, με τον χαρακτηρισμό του "τρελλού".

Στην ίδια ηλικία με μένα ο Γιώργης, βρεθήκαμε συμφοιτητές και κάναμε και παρέα συχνά. Μαζί την κοπανούσαμε από τις κομματικοποιημένες ανούσιες φοιτητικές εκλογές ή συνελεύσεις τμήματος για σύντομες αποδράσεις εκτός πόλης, δεν μας συγκινούσε η ξύλινη γλώσσα των εγκάθετων και τα καλέσματα τους για "αγώνες" της κακής ώρας.

Στα 2 τελευταία εξάμηνα τον είχα χάσει, είχε απορροφηθεί από μιά ιδέα που είχε για μια εφεύρεση που αν υλοποιούνταν θα συνέβαλλε πολύ στην προστασία των χρηστών ηλεκτρικών συσκευών από ηλεκτροπληξία. Δεν ξέρω πως εμπνεύστηκε την ιδέα κι άρχισε να τη δουλεύει, μάλλον κατά τη διάρκεια κάποιου εργαστηρίου που είχαμε πολλά στη σχολή.

Τη δούλευε αρχικά στον ελεύθερο χρόνο του μα σύντομα τον απορρόφησε και σπαταλούσε ώρες ατελείωτες, τον είχα χάσει, είχα να ολοκληρώσω και την δική μου πτυχιακή εργασία, δεν βρισκόμασταν να τα λέμε όπως πρώτα.

Τον ξανάδα πολλούς μήνες αργότερα, όταν βρέθηκα στον Πειραιά κι έψαχνα τρόπο να πάω στην Τρίπολη για τη θητεία μου, ήταν κι αυτός εκεί για τον ίδιο λόγο.
Στο τρένο για τον προορισμό μας μου έλεγε πως τα είχε καταφέρει, η ευρεσιτεχνία του ήταν σε καλό δρόμο, λειτουργούσε πειραματικά και θα έβγαινε στην αγορά.
Είχε έρθει σ' επαφή με μεγάλη εταιρία του χώρου των ηλεκτρικών και του ζητούσαν την τελική τεκμηρίωση της ιδέας του για να προχωρήσουν στη μαζική παραγωγή.
Θα είχε δουλειά και σημαντική θέση εκεί αργότερα όπως του υπόσχονταν.

Τότε ακριβώς ήρθε το χαρτί του να καταταγεί, ύστερα κι από απαίτητηση του εύπορου πατέρα του, πολλά χρόνια προέδρου στην κοινότητα τους που ήθελε ο γιός του να έχει εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, να μην βρίσκει μετέπειτα μπροστά του εμπόδια σαν αστράτευτος ή φυγόστρατος.
Πάντως τον Γιώργη το τελευταίο που τον ένοιαζε ήταν να ντυθεί φαντάρος τώρα.

Αυτό φάνηκε από τα πρώτα μέτρα που διανύσαμε στην 124 ΠΒΕ, όταν φτάσαμε στην Τρίπολη το μεσημέρι. Όλοι σχεδόν καταλάβαιναν τη δυσφορία του, οι υπεύθυνοι τον ξεχώρισαν και τον έστειλαν στη χειρότερη μοίρα εκπαίδευσης αντίθετα με μένα που πήγα τυχαία λόγω γραμμής στην πιο άνετη κι εύκολη.
Ξαναχαθήκαμε πάλι για τους 2 μήνες της βασικής εκπαίδευσης.

Συναντηθήκαμε την τελευταία μέρα στην Τρίπολη, το πρωί που θα φεύγαμε για τις μονάδες μας. Ίδια μονάδα 115ΠΜ κι ίδια ειδικότητα τυχαία: οπλουργοί αεροσκαφών.
Εγώ ένιωθα άνετα, είχα συνειδητά αποφασίσει πως θα διέκοπτα τη ζωή μου για τους επόμενους μήνες, θα έκανα τη θητεία μου και θα επέστρεφα κατόπιν στους φυσιολογικούς ρυθμούς της ζωής μου, που ήταν πιο ελεύθερη κι αναρχική απο αυτή των "αναρχικών" του κώλου που όλο διαμαρτύρονται κι "αγωνίζονται" για ένα μηδενικό...

Δεν ήταν το ίδιο με τον Γιώργη. Εκείνος δεν τα κατάφερε καλά στην εκπαίδευση, είχε γίνει κι αιτία να τιμωρηθεί η μοίρα του, τον είχαν στην μπούκα και μόνιμοι και στρατεύσιμοι.

Στη μονάδα στάθηκε τυχερός, ο διοικητής της μιας πολεμικής μοίρας καταγόταν κοντά από το χωριό του και τον πήρε αμέσως στην μοίρα του, εγώ κατέληξα σ΄αυτήν που απόμενε.

Αυτό φούσκωσε για λίγο το μυαλό του, θα περνούσε καλά με γνωστό διοικητή, άρχισε αμέσως να έχει απαιτήσεις: ήθελε ντουλάπα από την πρώτη μέρα, να τακτοποιήσει τα πράγματα του. Αν σας φαίνεται αυτονόητο η διάθεση ντουλάπας από τους παλιούς σε νέους κατα την άφιξη τους σε έναν στρατιωτικό θάλαμο, δεν έχετε κάνει θητεία, εγώ που ήμουν και μάγκας έκανα ένα ολόκληρο μήνα να πάρω, ώσπου να απολυθεί ένας απο αυτούς και να ελευθερώσει τις 4 που είχε στην κατοχή του μόνο για δική του χρήση.

Η απαίτηση ντουλάπας είχε σαν αποτέλεσμα να προκαλέσει τη μήνη των άλλων στρατεύσιμων που αφού τον πλησίασαν σε μιά άδεια μεταλλική ντουλάπα και τον ρώτησαν αν του άρεσε, τον έσπρωξαν βίαια μέσα, την έκλεισαν με ένα λουκέτο και ο Γιώργης παρέμεινε έγκλειστος όρθιος στο εσωτερικό της από τις 11.00πμ μέχρι τις 6.00μμ που άρχιζε η έξοδος της πρώτης μέρας. τραγουδώντας τα τραγούδια που του ζητούσαν κι απαντώντας σε εξευτελιστικές ερωτήσεις που έκαναν, χτυπώντας συγχρόνως την ντουλάπα με γροθιές, κλωτσιές και κουτουλιές ακόμη κάποιοι.

Αυτό ήταν η αρχή για μιά σειρά δεινά που ακολούθησαν για τον άτυχο Γιώργη και περιελάμβαναν συνεχείς σκοπιές στο δεύτερο νούμερο το χερότερο όλων, λιγοστές εξόδους (μόνο κάθε Παρασκευή απόγευμα), συνεχή δουλειά στην πίστα τροχοδρόμησης της μοίρας του και απανωτά καψώνια.
Σε αυτά συμμετείχε κι ο ίδιος ο μοίραρχος όταν διαπίστωσε πως αυτός που επέλεξε να πάρει στη μοίρα δεν ήταν για θητεία.

Μάλιστα ζήτησε να τον ανταλλάξει με μένα που δεν με ήθελε την πρώτη μέρα, μα συνάντησε την σθεναρή άρνηση του δικού μου και την ειρωνική υπενθύμιση; "εσύ το διάλεξες το κελεπίρι, φάτο τώρα στη μάπα, όχι θα σου δώσω τον Κωστή το αστέρι της μονάδας να πάρω έναν τρελλό από το χωριό σου". Αυτά μαθεύονταν αμέσως σχεδόν στη μονάδα από στόμα σε στόμα και ο Γιώργης άρχισε να κολά τον χαρακτηρισμό "ο τρελλός που κάνει τα νούμερα".

Αφού δεν μπόρεσε να τον αλλάξει ο διοικητής του, βάλθηκε να τον ξεφορτωθεί αλλιώς.
Πότε έβαζαν μιά μεγάλη πέτρα 15- 20 κιλά πάνω στην κίτρινη γραμμή του τροχιόδρομου εμπόδιο στην ομαλή κύληση των αεροσκαφών προς /από τον κυρίως διάδρομο (έγκλημα για την Αεροπορία η ύπαρξη εμποδίων στην γραμμή, φροντίζει για αυτή η υπηρεσία FOD) και καλούσε τον Γιώργη που έκανε συνέχεια τα πρωϊνά τέτοια υπηρεσία να την πάρει, να την πάει στο γραφείο του απέξω και να τον περιμένει εκεί να τιμωρηθεί για παράλειψη καθήκοντος πράγμα που σήμαινε πως θα την κουβαλούσε την πέτρα σε απόσταση 1- 2,5 χλμ μέχρι το γραφείο και σαν ποινή θα είχε πρόσθετες υπηρεσίες όταν επέστρεφε από την πτήση ο μοίραρχος (από τους καλύτερους πιλότους μαχητικών, με χιλιάδες ώρες σε αναχαιτήσεις, κατασκοπευτικές αεροφωτογραφήσεις από το Τουρκικό στρατηγείο της Σμύρνης, 2 φορές διασωθείς από πτώση αεροπλάνου, πραγματικός ήρωας κατά τα άλλα).

Η μόνη παρηγοριά του Γιώργη ήταν οι σημειώσεις του για την εφεύρεση που είχε κάνει που σε μιά σπάνια άδεια είχε φέρει μαζί του και μελετούσε κρυφά και να μιλά μαζί μου όποτε μπορούσαμε.

ΣΥΝΤΟΜΑ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ...