ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΝΟΝΙ...

Ο φίλος μου ο Μπάμπης είχε όρεξη για περιπέτειες ερωτικές, από κείνες που δεν του πρόσφερε ποτέ το ορεινό χωριό του με το καταπληκτικό φυσικό περιβάλλον μα και λιγοστούς κατοίκους τον χειμώνα, αρκετούς στις γιορτές και περισσότερους το καλοκαίρι.

Γνώριζε πως αυτό που έψαχνε θα τόβρισκε στην Αθήνα σίγουρα, μα δεν ήξερε ακριβώς πού.
Έτσι όταν κατέβηκε στην πόλη να πουλήσει τα αγροτο-κτηνοτροφικά προϊόντα δικής του παραγωγής όπως κάνει συχνά, να μπορεί να καλύψει και τα έξοδα για την τετραήμερη μετακίνηση κι εκπλήρωση του πόθου του, ήρθε μετά το μεσημέρι νε με βρεί με την σιγουριά πως:

- ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ!

Το είπε με την αναντίρρητη πεποίθηση πως θα του έβρισκα την λύση σ' αυτό που ζητούσε.

Κι έτσι είναι αφού έτσι νομίζει. Κι αυτός και οι άλλοι γνωστοί μου.
Εγώ ωφείλω να ξέρω τα πάντα, να έχω έτοιμες λύσεις ή να μπορώ να βρώ κάποιες επιτόπου όποτε χρειαστεί. Αυτό τους έχω δώσει τόσα χρόνια, για αυτό με χρειάζονται. Και αυτό έγινε επειδή εγώ δεν είχα ποτέ κάποιον να ρωτήσω, να συμβουλευτώ, να ξέρει κάτι παραπάνω από όσα εγώ για κάτι, να μπορώ να εφησυχάσω. Έπρεπε να τα βρίσκω όλα μόνος, το έκανα μερικές φορές που χρειάστηκα κι έπειτα μούγινε συνήθεια...

Ξέροντας ο Μπάμπης πως θα τον οδηγούσα εκεί που ήθελε χωρίς να ψάχνει αυτός, να χάσει άδικα την πρώτη του μέρα επι τούτου, μου κράτησε ένα χειροποίητο τυρί κι ένα βάζο μέλι ατόφιο, πηχτό, που θα τ' αντάλλαζε με τις απαντήσεις στα αντικείμενο του πόθου του:

- Πού μπορώ να δώ να γδύνονται αισθησιακά ψηλές, ξανθές Ρωσίδες με μεγάλα βυζιά;

Τι να του πώ τώρα, που ούτε η εθνικότητα ούτε κανένα από τα χαρακτηριστικά των καλλονών του ταιριάζουν με τα δικά μου γούστα.
Ποτέ δεν θα καθόμουν να έβλεπα να γδύνονται από απόσταση χωρίς να μπορώ να...συμβάλλω, ούτε οι συγκεκριμένες θα μπορούσαν ή θα ήταν πρόθυμες να ικανοποιούσαν τις δικές μου διαστροφές, όμως ήταν κατάλληλες για αυτό ακριβώς που ζητούσαν άνθρωποι σαν τον Μπάμπη που δεν τα βλέπουν συχνά, ούτε καν θάλασσα με "τουριστική" παραλία υπάρχει σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων από το χωριό του.

Όμως έπρεπε να ξέρω την απάντηση.
Στηριζόταν σε μένα ο Μπάμπης, δεν είχα καν δικαίωμα να τον απογοητεύσω, έπρεπε να επαληθεύσω για μιά ακόμη φορά τις προσδοκίες του και την φήμη μου, να κερδίσω και το τυρί με το μέλι, ότι πρέπει για τροφή μετά την έντονη απαιτητική πρωϊνή (όταν χαράζει, για να έχω μετά ελεύθερη την υπόλοιπη μέρα) γυμναστική μου.

Και κατά βάθος ήξερα!
Αυτά που ζητούσε τα είχα δεί γραμμένα ακριβώς έτσι, σε κάποια βιτρίνα κάποιου μαγαζιού του είδους, με την προσθήκη "Έναρξη μετά τα μεσάνυχτα" και "Απαγορεύεται αυστηρώς η είσοδος σε άτομα κάτω των 18 ετών".

Τα είχα συναντήσει πέρυσι, κατεβαίνοντας την λεωφόρο Συγγρού με τα πόδια όπως συνηθίζω μέσα στις πόλεις, ψάχνοντας ένα από τα 2 μεγάλα και πολυτελέστατα ξενοδοχεία που υπάρχουν σ' αυτόν τον δρόμο και το ένα το πιο μακρινό, φιλοξενούσε κάποια εκδήλωση που ήθελα να συμμετέχω.

Είχε μείνει στο υποσυνήδητο μου η διαφήμιση του μαγαζιού, σε λανθάνουσα κατάσταση και να τώρα που την χρειάστηκα και την ανάσυρα. Μπορούσα να καθοδηγήσω υπεύθυνα τον Μπάμπη να το βρεί όποτε ήθελε κι ήταν εύκολο να πάει, ούτε πεζοδρόμιο δεν θα χρειαζόταν ν' αλλάξει κατεβαίνοντας από το Σύνταγμα όπως του έλεγα.

Θα περπατούσε ευχαρίστως ο Μπάμπης την διαδρομή που του υπέδειξα, ζώντας στα βουνά είχε αντοχή εφάμιλλη με μένα αν όχι λίγη περισσότερη, δεν ήταν και για ταξί αυτή η βόλτα "να μάθει τα μυστικά μας ο ρουφιάνος ο ταρίφας" έτσι φίλε;

Το βρήκε εύκολα το μαγαζί, πήγε την κατάλληλη ώρα που άρχιζαν τα νούμερα οι καλλονές του πόθου του, είχε και καλή θέση μπροστά στην σκηνή που γίνονταν όλα.

Το καλύτερο νούμερο ήταν ένα κανόνι παλιό σαν αυτά που είχαν τα πολεμικά ιστιοφόρα του 1700 αρκετά μεγάλο για να το καβαλά μιά ξανθιά με προσόντα ανάλογα μ' αυτά που περιέγραψε γλαφυρά ο Μπάμπης παραπάνω, η οποία αφού γδυνόταν τα ναυτικά ρούχα της εποχής που φορούσε, γύρισε προς τους θαμώνες και τραγουδούσε χαιδεύοντας και μετρώντας το κανόνι:

- Αν τόχεις τόσο κι άλλο τόσο, έχω κάτι να σου δώσω...κοιτώντας με νόημα τον Μπάμπη που θαλλερός όπως ήταν ξεχώριζε αμέσως από τους άλλους...

Κι αυτός που ήταν ετοιμόλογος σε κάθε λογής μαντινάδες από τα πανηγύρια στο χωριό του:

- Ας τόχα τόσο κι άλλο τόσο και χρυσό να το πληρώσω...

Ξαφνιάστηκε η κοπέλα που δεν έβλεπε συχνά άντρες αληθινούς στο μαγαζί, ξεπεσμένοι πάνε συνήθως, ήρθε μετά το νούμερο κοντά του και θαρρώ πως είχαν και συνέχεια στο ξενοδοχείο του, μα δεν το λέει...

Πάντως το τυρί και το μέλι του τα έφαγα, κι ήταν νόστιμα και θρεπτικά, περιμένω κι άλλα στην επόμενη βόλτα, ρώτα με ότι θες πάλι Μπάμπη κι εγώ ΘΑ ΞΕΡΩ!

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ...