Η ΓΡΑΒΑΤΑ...

Μεσημέρι στην είσοδο lux ξενοδοχείου επί της λεωφόρου Συγγρού.

'Οπως πάντα, συνεπής στο ραντεβού μου μ' ένα πρόσωπο που φιλοδοξεί να συμπεριληφθεί σύντομα στην λίστα με τους "εθνικούς μας νταβατζήδες" επηρεάζοντας την κοινή γνώμη, κάποιο πρόσωπο επιτυχημένο της ζωής τέλος πάντων που τώρα έχει ανακατευτεί με τα media επενδύοντας κάποιο μέρος από τα πολλά - πολλά λεφτά του.

Δεν είμαστε φίλοι, ούτε γνωριζόμασταν απο παλιά, το blog αυτό που διαβάζετε εσείς διάβασε κι αυτό, (αφού το έστειλα τυχαία δήθεν σε κάποιο από τα "παπαγαλάκια" του κι εκείνο φρόντισε να το προωθήσει άμεσα, δείχνοντας πόσο πιστά γλύφει το αφεντικό του ο κόπρος (που διαβάζετε κείμενα του και βλέπετε εκπομπές του οστόσω...).

Έλαβα ένα e-mail που με καλούσε "να φάμε μαζί αύριο το μεσημέρι, να τα πούμε από κοντά" παραβλέποντας πως αυτό για μένα σήμαινε ταξίδι ολονύκτιο, άφιξη τα ξημερώματα και περιπλάνηση μέχρι να μεσημεριάσει, να συναντηθούμε εν ώρα φαγητού...

Πέρασα τη μισή μέρα γυρίζοντας τον Πειραιά, το πασαλιμάνι και αργότερα το κέντρο της Αθήνας πριν κατηφορίσω την κεντρική λεωφόρο να πάω on time στο ραντεβού.
Στην είσοδο του lux ξενοδοχείου ήταν ένας λακές με στολή που θύμιζε ναύαρχο του 1800 ένας υπάλληλος - κλητήρας που απλώς άνοιγε την πόρτα σ' αυτούς που ήθελαν να μπούν ή να βγούν από το πολυτελέστατο ξενοδοχείο.

Είχε και την εξουσία του:

- Πού πας ΡΕ;

- Ξέρω που ήρθα, έχω ραντεβού στο εστιατόριο (ονομαστό) με (όνομα βαρυσήμαντο και ξακουστό) σε 3' ακριβώς...

- Έχει έρθει προ λίγου όπως κάνει τακτικά, μα εσύ δεν μπαίνεις μέσα χωρίς γραβάτα...

Κοίταξα την περιβολή μου, άψογη και προσεγμένη όπως είναι εξάλλου καθημερινά. Έλλειπε αυτό το πανί που κρέμεται από τον λαιμό δεμένο με περίτεχνο κόμπο, που βγαίνει σε διάφορα χρώματα και πλάτη υφάσματος, που ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς προσφέρει στο ντύσιμο του άντρα.

Να τώρα που διαπίστωσα πως είναι κάτι σαν διαβατήριο, μπορεί ν' ανοίξει πόρτες...
Απλώς είχα ξεχάσει να δέσω στον λαιμό την δική μου, που την κουβαλούσα επίτηδες, καλά διπλωμένη στη μέση τσέπη του ακριβού σακκακιού μου και δεν χρειάστηκε να την δείχνω όσο περπατούσα στα μέρη που ήθελα.

Τώρα ήταν η στιγμή να παίξει τον ρόλο της και να δικαιολογησει το 1,5 ευρώ που την είχα αγοράσει από ένα παλιατζίδικο πριν 2 χρόνια, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ρούχα μου που είναι πάντα σικάτα και μέσα στην εποχή επειδή ακριβώς τα φορώ καθημερινά ενώ τη γραβάτα σπανιότατα.
Την έβγαλα και την έδεσα επιδέξια σε δευτερόλεπτα στο πάρκινγ, με τον μεγάλο καθρέπτη ενός ψηλού Range Rover. Ξαναπήγα στην είσοδο με την ίδια περιβολή μα τώρα με γραβάτα κι ο λακές:

- Περάστε ΚΥΡΙΕ, ανοίγοντας την πολύτιμη πόρτα και περιμένοντας (μάταια) φιλοδόρημα υποκλίνεται κιόλας απλώνοντας το χέρι. Αν θέλει λεφτά ας αλλάξει δουλειά ο γελοίος, δεν χαραμίζω ούτε σεντ για χάρη του...

Με οδήγησαν στο τραπέζι που θα καθόμασταν, το πρόσωπο ήταν ήδη εκεί.

- Σε ξέρω, είδα την φωτογραφία σου στο blog, ήρθες ακριβώς την ώρα που είπαμε, είσαι συνεπής στα ραντεβού σου...

- ΠΑΝΤΑ! (Αν περίμενα εγώ για πάνω από 4- 5 λεπτά θάφευγα, το κάνω συχνά, θέλω αντίστοιχη συνέπεια, εγώ έκανα αρκετό δρόμο να φτάσω εκεί και περίμενα να κάνει το ίδιο, αν καποιος/α με στήσει θα δει τι εννοώ)...

- Δεν ήταν ανάγκη να φορέσεις γραβάτα, δεν είναι επίσημο γεύμα..

- Εγώ; Ένας μαλάκας στη πόρτα ήθελε να την δεί...άμα δε σε πειράζει τη βγάζω...

- Ας τον κλητήρα, τυπικές εντολές ακολουθεί, βγάλτη να φάμε.

Παραγγείλαμε. Φάγαμε καλά και μιλήσαμε για πολλά.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου μιλούσα τη δική μου αυθόρμητη γλώσσα, με ένα άτομο απέναντι μου που δεν είχα ξαναδεί πριν, έλεγα τα σχέδια μου με αυτοπεποίθηση, απαντούσα ερωτήσεις με σιγουριά, ρωτούσα τολμηρά, γελούσαμε...

Γιατί για πρώτη φορά δούλευα για τον εαυτό μου κι όχι για κάποια εταιρία για προμήθεια. Ήμουν εγώ απέναντι στο άλλο άτομο ισότιμα κι ας μας χώριζαν τα λεφτά που μόνο εγώ δεν έχω ΑΚΟΜΗ. Είχαμε συμφέροντα και οι δυό και τα προωθούσαμε.

Είπαμε για το blog, πως το ξεκίνησα μια βροχερή μέρα, πως εξελίχτηκε, πως σκοπεύω ν' αναπτύξω την δική μου επιχείρηση content provider με μοναδικό προϊόν, όπως μοναδικός και ξεχωριστός είμαι κι εγώ.
Και οι απόψεις μου.
Να αυτοσχεδιάζω, να παίρνω πρωτοβουλίες χωρίς να ρωτώ κανέναν, να πρωτοπορώ.

Αυτό που ήθελα να κάνω και πριν αρκετά χρόνια την εποχή της άνοιξης της ιδιωτικής τηλεόρασης, μα μ' εμποδίζανε οι τότε συνθήκες. Και οι άνθρωποι που ακόμη σήμερα τρώτε στην μάπα, μην έχοντας τίποτα ουσιαστικό να προσφέρουν.

Είπα για τις δυσκολίες που είχα να βρώ μισθωτή δουλειά, χαμένα 20 σχεδόν χρόνια πίσω, κακομοιριά και παραγκωνισμός. Άκουσα ότι κι από άλλα παρολίγον αφεντικά:

- Εσύ δεν κάνεις για υπάλληλος... Με την διαφορά πως τώρα επιτέλους μάθαινα και τον λόγο που ποτέ κανείς δεν μου εξηγούσε γιατί:

- Είσαι σαν κι εμάς....(με όραμα και πλάνα, μα χωρίς τα λεφτά να τα υλοποιήσω ΑΚΟΜΗ), αυτό που πάντα έλλειπε αφού δεν τα κληρονόμησα, ούτε τα κέρδισα με τύχη, ούτε έκανα έναν καλό γάμο έστω να μπώ στα σαλόνια κάποιων που "έχουν"...

Είχαμε και διαφωνίες, έχω συγκεκριμένες απόψεις για πολλά και τις υποστηρίζω, έτσι τα βλέπω τα πράγματα εγώ, αυτή είναι η γνώμη μου κι αν δεν συμφωνούμε θα διαφωνούμε, δεν πειράζει, αλλιώς είναι εκεί που περνά τη ζωή του κι αλλιώς στο δρόμο με τους σκατάδες που είμαι εγώ, διαφέρουμε ιδίως στην αντιμετώπιση των άλλων, είναι πιο ελαστική κι επιεικής η δική του...

Μετά το εκλεκτό γεύμα και τον χωνευτικό καφέ, ήταν ώρα να αποχωρήσουμε...

- Θα πληρώσεις αυτά που παράγγειλες, σε κάλεσα να σε δω και να μιλήσουμε από κοντά όχι να σε κεράσω, είπε σοβαρά.

- Κανένα πρόβλημα, μια ζωή πληρώνω ότι έχω, δεν είναι η πρώτη φορά που τ' ακούω...

Χωρίσαμε, με την εμπειρία της τετ - α- τετ κουβέντας μας και την αόριστη ακόμη υπόσχεση "θα τα ξαναπούμε κάποτε", συνέχισα πεζός πάντα προς το Φάληρο να γνωρίσω την περιοχή, μέχρι να βραδιάσει, να βρεθώ πάλι στον Πειραιά για το ταξίδι της επιστροφής.
Το όνομα του προσώπου μετά από επιθυμία του, δεν αποκαλύπτεται.