ΜΑΚΡΥΚΩΣΤΑΙΟΙ ΚΑΙ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΔΕΣ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Επειδή η βεντέτα είναι ιερό πράμα για όποιους την ξεκινούν...

...Μέχρι να την διακωμωδήσουν κάποιοι (δειλοί;) απόγονοι...

Παρακολουθήστε το τέλος της βεντέτας των οικογενειών, προτιμότερα σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=8357496330978785047&hl=en

ΟΤΑΝ ΠΕΡΠΑΤΑΩ...

1.
Όταν περπατάω
μόνος μου στον δρόμο
όση θέλω έχω
ώρα να σκεφτώ.

2.
Φέρνω έναν άγραφο
στο μυαλό μου νόμο
να τον υπακούσω
ή να τον παραβώ;

3.
Όταν περπατάω
μόνος μες τη νύχτα
συντροφιά μου έχω
μόνο το μυαλό.

4.
Βλέπω ένα όραμα
να περνά μπροστά μου
να το αγνοήσω
ή να το ξαναδώ;

5.
Βλέπω τι έχω χάσει
κι όσα μου χρωστά
η ζωή η δόλια
η σκέψη μου ζητά.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΓΚΑΦΑ...

Να φαντασιώνεσαι πως διοργάνωσες την "κορυφαία" πολιτιστική εκδήλωση του φετινού καλοκαιριού...

Επειδή περιέφραξες έναν μικρό χώρο με κάγκελα και τοποθέτησες μερικές καρέκλες μόνο για συγενικές και γνωστές σου οικογένειες συν τους δικούς σου και μόνο δημοτικούς συμβούλους και λοιπούς "επίσημους".

Επειδή έβαλες δημοτικούς κι ιδιωτικούς μπάτσους να προσέχουν τον χώρο μην τυχόν περάσει και καθίσει κάποιος της πλέμπας. Καθήκον που εκτελούσαν πεισματικά τα μαντροσκυλάκια σου.

Επειδή άφησες την υπόλοιπη μεγάλη πλατεία άδεια χωρίς καρέκλες, να στέκει όρθιος ο κόσμος που κάλεσες ανοιχτά σε συνέντευξη τύπου να παραστεί.

Κόσμος που ερχόταν κι έφευγε απογοητευμένος, αποτελούμενος κυρίως από ηλικιωμένους/ες που έψαχναν τον μπουφέ με τα μάτια ολόγυρα και πεινάλες αλλοδαπούς περαστικούς που για τον ίδιο λόγο γρύλλιζαν, διαπιστώνοντας πως δωρεάν μπουφές δεν υπήρχε απόψε...

Επειδή κάποιοι δικοί σου τοποθέτησαν ηλεκτρογεννήτρια για να φωτίσουν τον χώρο και την εκδήλωση σε λάθος τόπο. Γεννήτρια που έδινε ηλεκτρικό ρεύμα όποτε εκείνη ήθελε ή μπορούσε, λόγω προφανούς ελλειπούς συντήρησης.
Μα συνεχώς έστελνε τόνους καπνού κι ενοχλητικό θόρυβο, ίσια πάνω στον κόσμο που απορούσε γιατί στήθηκε η φιέστα και τι πρόσφερε στον πολιτισμό...

Κάποιες δεκάδες κόσμου που όπως ξανάγραψα αποχωρούσε συντόμως, μα η μοναδική φίλια σου φυλλάδα έγραψε σήμερα το πρωί πως ήταν χιλιάδες και σε αποθέωναν κιόλας λέει, τόσο μαλάκες περίμεναν να είναι;

Που καθυστέρησε ν' αρχίσει η "κορυφαία" σου εκδήλωση επειδή ανταλλάσατε μεταξύ σας χαιρετούρες οι "επίσημοι" (μικροκομματικής τοπικής εμβέλειας όλοι και τίποτα παραπάνω) επι 20' και πλέον λεπτά...

Επειδή αράδιαζες για ημίωρο τις ίδιες μπούρδες που ξαναδιάβασες και πέρυσι...

Επειδή βρήκες πρόσχημα να ξοδέψεις κάμποσες δεκάδες χιλιάδες ευρώ που τελικώς κατέληξαν σε τσέπες δικών σου παρατρεχάμενων κι ενός αρπακολλατζή πωλητή πυροτεχνημάτων που έχει θησαυρίσει από τέτοιου είδους κι επιπέδου "πολιτιστικές" εκδηλώσεις...

Κι όλα τα παραπάνω επειδή τοποθέτησες μερικές λάμπες και φώτισες κάποιες εναπομείναντες ενετο-αιγυπτιακές πέτρες στο παλιό λιμάνι...

Με τόση κακογουστιά που οι έχοντες αισθητική προτιμούν τις λάμπες σβηστές παρά αναμμένες.
Και δυστυχώς για σένα και την ομαδούλα σου, το λένε φωναχτά μα εσύ δεν είσαι εκεί να τ' ακούεις, ζώντας πεισματικά ως συνήθως στην δική σου φανταστική πραγματικότητα...

AUTO ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ...

Αν είσαι λέει σερβιτόρος δεν δικαιούσαι να πάρεις executive car ακόμη κι αν πληρώνεις όλο το ποσόν μετρητά, ούτε να καταθέσεις κάτι για τα γεράματα σου...

Και στις 2 περιπτώσεις καραδοκούν να σε καρφώσουν οι ίδιοι που παίρνουν τα λεφτά σου. Δεν σε θένε λέει πελάτη, δεν έπρεπε να πλουτίσεις, δεν χωράς στον χώρο τους...

Η μοίρα σου είναι να κουβαλείς ποτήρια φραπέ σε τεμπελχανάδες στην καφετέρια που θα δουλεύεις 12ωρο μέχρι να γεράσεις να μην τους κάνεις πια, θα παίρνεις λίγα, θα χρωστάς πολλά και θα αποκοιμίζεσαι με την μπάλα που θα σου δείχνουν στη τηλεόραση κάμποσες φορές την βδομάδα.

Σε τέτοια πουτάνα κοινωνία ξοφλημένων που ευχαριστιούνται κι ηδονίζονται όταν ένας άνθρωπος σαν κι αυτούς τραβιέται μέσα δεμένος...

...Ξέχνα τις τράπεζες και τις πολυτέλειες.

Βολέψου μ' ένα μεσαίο αυτοκινητάκι ειδικά φτιαγμένο για το πόπολο που θα το πληρώνεις με 70 δόσεις χωρίς να βιάζεσαι, να σε κυνηγούνε να τις πάρουν, μην πηγαίνεις αυτοβούλως να τις πληρώνεις κάθε μήνα, ούτε να καταθέτεις το τυχόν περίσσευμα σου στα ταμεία τους για 3% τόκο...
Κι άσε τα γελοία κουστουμάκια να αμοληθούν στον δρόμο να ψάχνουν πελάτες και κέρδη για τα αφεντικά τους...

Εσύ εκεί, με το μεταχειρισμένο σαράβαλο να χαλά συχνά και να το σπρώχνεις,



φτάνει να συνεργάζεται πρόθυμα το νινί από δίπλα...

Αν ναι, κράτησε γι' αυτήν εκείνο που θέλεις πολύ να γράψεις και να χώσεις σε τέτοια κοινωνία...Να θυμάσαι πως είναι η μόνη που θα σε κάνει να τους ξεχνάς όλους...

Τι άλλο να ζητήσεις αν γεννηθείς φτωχός σε κόσμο γεμάτο με φτωχο-βολεμένους (από σπόντα ή ρουσφέτι);

ΤΟ ΝΙΝΙ ΚΑΙ ΤΑ ΦΡΑΓΚΑ...

- Μόνος είσαι; Να καθίσω;

- Και δεν κάθεσαι;

Έτσι ξεκίνησε μια απλή γνωριμία με μια κάποια κοπέλα. Στο παγκάκι του δρόμου που κάθισα για ένα δεκάλεπτο στην λιγοστή σκιά που πρόσφερε το αρμυρίκι από πάνω του...

Μιλούσαμε για λίγα λεπτά κι αφού έμαθε πως δεν είμαι εργάτης ή υπάλληλος αλλουνού μα κάνω συναρπαστική δουλειά όπως εγώ θέλω, έφτασε στην ερώτηση που ποτέ δεν μπορώ ν' απαντήσω:

- Πως και τέτοιος άνθρωπος να κάθεσαι μόνος;

Εδώ κοπελιά μου δεν υπάρχει απάντηση, δεν την ξέρω ακόμη ούτε εγώ...Θέμα ζωής είναι να έχω το ταίρι μου, να μιλάμε και να επικοινωνούμε, να κάνουμε πράγματα μαζί, να μοιραζόμαστε εμπειρίες, να με συνοδεύει σε μίνι επαγγελματικά ταξίδια όπως αυτό που με βρήκες εσύ, να ξέρω πως έχω σύντροφο στη ζωή μου...

Να με συμπληρώνει, να μου προσφέρει αυτά που δεν έχω, να να ζητά κάτι από μένα που μπορώ να της δώσω, να έχει αντίστοιχη ερωτική επιθυμία με τη δική μου, και .. και...βλέπεις πόσα μαζεύτηκαν σε λίγες σειρές;

Και προπαντός δεν λύνεται ούτε στο ελάχιστο με αυτό που πρότεινες σχεδόν αμέσως:

- Εγώ μπορώ να σου κρατήσω συντροφιά για 1 ώρα με 50 ευρώ!

Δηλαδή, προτείνεις να σου προσφέρω τον εαυτό μου, να κάνουμε ότι κάνουμε από τα οποία θα έχεις να μάθεις και να ...θυμάσαι πολλά, να ικανοποιηθείς (γιατί καμμιά σχέση δεν έχω με τον μαλάκα που σου δίνει τα σάλια του, ή τον πορνόγερο που ξοδεύει στο νινί σου την σύνταξη του που όλο δεν του φτάνει κι όλο σε γυροφέρνει) και να σου δώσω και 50 ευρώ από πάνω;

Κι εμένα ποιός θα με πληρώσει που θα σου κρατώ συντροφιά ταυτόχρονα, αφού το βλέπεις σαν συναλλαγή; Κι αν είναι εμπορική πράξη αξίζει ένα νινί ξεπατωμένο τόσα; Θα ικανοποιήσεις τις διαστροφές μου όπως καμιά άλλη δεν προθυμοποιείται, να αξίζει έστω αυτή η διαφορετική εμπειρία να πληρώσω κάτιτις extra;

Η απάντηση σου είναι όχι σε όλα; Θα σηκωθείς απότομα να φύγεις, όπως κι έκανες;
Μα δεν κατάλαβες καλά. Δεν είμαι τσιγκούνης όπως είπες, ούτε έχω πρόθεση να μείνω για πάντα μόνος όπως συμπέρανες...

Λανθασμένα όλα τα συμπεράσματα σου.

Κι εσύ μόνη είσαι και τώρα και αργότερα.
Δεν θέλησες να μείνεις να γνωριστούμε καλύτερα, έτρεξες ν' αναπληρώσεις τον χαμένο χρόνο σου μαζί μου με τον μικροβιοτέχνη με την BMW που κάλεσε το κινητό σου, σήμερα Κυριακή που δεν τρέχει και σίγουρα κρυφά από την σαβουρογυναίκα του, δεν περιμένω να έχει τίποτα άλλη απόλαυση στην ζωή το πέρα από το να πληρώσει εσένα να τον απαλλάξεις για λίγο από αυτήν, μα εγώ έχω κι εναλλακτικές λύσεις :

Μια για όταν γνωρίσω στενότερα την Βίκυ που και σχήμα κώλου και κούνημα έχει πολύ καλύτερα, το κάνει αυθόρμητα και πιο σέξυ είναι από σένα, που μπορούμε να μιλάμε, να χαριεντιζόμαστε μα δεν βρεθήκαμε στενά ακόμη για πολλούς λόγους, με την οποία θα περνούσαμε ένα Σαββατοκύριακο μαζί αν με συνόδευε στο ταξίδι μου, το ξενοδοχείο δεν θα μας κόστιζε παραπάνω από όσα απαιτούσες εσύ, φαγητό θα βρίσκαμε φτηνό και καλό σε μέρη που ξέρω, μετά τη δουλειά μου θα βρίσκαμε χρόνο αρκετό για βόλτα και στο άνετο κρεββάτι μας θα κάναμε ότι θέλαμε. Πολλές φορές απανωτά και την γλυκειά Βίκυ σίγουρα δεν θα την έννοιαζε πόσες ώρες απολαύσαμε μαζί ούτε θάθελε να με χρεώσει παραπάνω...

Την άλλη λύση την αφήνω για όταν αποκτηνωθώ λίγο ακόμη, μα σε ενημερώνω πως η μικρή Ρομάνα η μελαμψούλα, το κάνει με πολύ λιγότερα από σένα, είναι πιο φρέσκια και πιο αθώα κι εύκολα κάνει αυτά που δεν τολμάς εσύ, με το πενηντάρικο που θα της έδινα σταδιακά θα την έπαιρνα αρκετές φορές, δεν έχει καν ρολόι να ξέρει πόση ώρα πέρασε μαζί μου και το να την προσέξω ερωτικά είναι κάτι που ονειρεύεται μέσα στην φτώχεια της...

1922: Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ταινία του Νίκου Κούνδουρου που αναφέρεται στην πυρπόληση και καταστροφή της Σμύρνης της Μικράς Ασίας και την γενοκτονία των Ελλήνων κατοίκων της, στις 14 Σεπτεμβρίου 1922, από τους Νεότουρκους του Κεμάλ, με σκοπό την ίδρυση του σύγχρονου Τουρκικού κράτους.

Η ταινία βασίστηκε σε αυθεντικές μαρτυρίες από το μυθιστόρημα «Το νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη και στην οποία απαγόρευσαν την προβολή της στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Μια ταινία που όχι μόνο κατέγραψε τη βαρβαρότητα των Νεοτούρκων, αλλά ανέδειξε και την Ελλαδική νοοτροπία των Νεοελλήνων να συγκαλύπτουν για λόγους σκοπιμότητας τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας...

Δείτε τη σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=3845352493012291179&hl=el&fs=true

ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΜΠΑΓΑΠΟΝΤΙΕΣ V...

Με ρωτά ένας: Δεν φοβάσαι να χρησιμοποιείς την πιστωτική σου κάρτα στο Internet;
Γιατί, τι έχω να φοβάμαι σε μια συναλλαγή με κάποια αξιόπιστη εταιρία που δίνει δυνατότητα αγορών από όλο τον κόσμο μέσω του Internet;

Χρησιμοποιώ πολλά χρόνια τώρα τις πιστωτικές μου κάρτες για on line συναλλαγές.

Όλα αυτά τα χρόνια έχω κλείσει δωμάτια σε σοβαρά ξενοδοχεία σε συμφέρουσες τιμές, έχω πληρώσει διαφημιστικό χώρο σε Αμερικάνικα e-magazines, banners, on line classified's, εξοφλούσα την συνδρομή μου σε διεθνή περιοδικά και τον πάροχο μου για τη σύνδεση στο Internet, έχω συμμετάσχει σε επιχειρήσεις και στοιχήματα με off shore έδρες, έχω αγοράσει όργανο γυμναστικής από την κατασκευάστρια εταιρία στην Αγγλία και το παρέλαβα κανονικά στον συμφωνημένο χρόνο, παράγγειλα δεκάδες βιβλία από επώνυμα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία ελληνικά και ξένα, και κάποια DVD's με άκρως απαγορευμένο περιεχόμενο για ανηλίκους από την Τσεχία και την Ισπανία γιατί ζωή δεν είναι μόνο δουλειές και γνώσεις, παραγγέλνω τα προϊόντα μου από την Forever Living Products τακτικά...

Βοήθησα μερικές φορές γνωστούς που δεν είχαν πιστωτικές κάρτες να ολοκληρώσουν on line αγορές, καταβάλλοντας μου το αντίτιμο, τους έκλεισα εγκαίρως αεροπορικά εισιτήρια σε easy πτήσεις. Πολλά πράγματα και συναλλαγές...

Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με οποιαδήποτε συναλλαγή, έστελναν εγκαίρως ότι ζητούσα, δεν μου χρέωναν ούτε σεντ παραπάνω από ότι άξιζαν αυτά που ήθελα, ούτε έδιναν σε τρίτους τα προσωπικά μου στοιχεία ή άλλη απατεωνίστικη ενέργεια από μέρους τους.
Δεκάδες επιχειρήσεις σε διάφορους τομείς της αγοράς, σε πολλά μέρη του κόσμου.

Τα προβλήματα τα συνάντησα εδώ στη χώρα μου, ύστερα από μια ατυχή συναλλαγή με την εταιρία "Kalliga Touch". Έχουν ταλέντο στο να υπερχρεώνουν και να καταστρέφουν υπάρχοντες κάρτες, υποσχόμενες να εκδώσουν άλλες με άκρως συμφέροντες και δελεαστικούς όρους.

Σε συνεργασία με ΟΛΕΣ τις τράπεζες, που τους δίνουν και τα προσωπικά στοιχεία των πελατών τους για να τους τηλεφωνούν. Χρεώνουν υπέρογκα ποσά για αμφιβόλου ποιότητας προϊόντα σπιτιού, με απανωτές δόσεις στην ίδια κάρτα, ποτέ δεν επιστρέφουν χρήματα για αμφισβητούμενες αγορές, δεν απαντούν σε τηλέφωνα ή e-mails να δώσουν εξηγήσεις κι ουδέποτε κανείς παρέλαβε την υποσχόμενη κάρτα του με υψηλά όρια και χαμηλό επιτόκιο που υποσχόταν...

Το φταίξιμο το ρίχνουν στις τράπεζες, οι τράπεζες σ' αυτούς, μα εξακολουθούν να συνεργάζονται αρμονικά, τα θύματα τους πολλά κι αυξάνονται, εμποδίζοντας και τους ανταγωνιστές τους (άλλες εταιρίες του είδους) να δουλέψουν, όπως οι ίδιοι 3 χρόνια τώρα καταγγέλλουν.

Σε επανειλημμένες "ενοχλήσεις" όπως λένε, δηλώνουν ψυχρά πως δεν τους απασχολεί τι γράφουν τα blogs, μα ξέροντας κατά βάθος πως και (χιλιάδες) αναγνώστες έχουν και γνώμες επηρεάζουν, ψάχνουν τακτικά τις μηχανές αναζήτησης και τους καταλόγους των bloggers να βρουν τα νεώτερα για πάρτη τους.

Αφού μπορώ να ξέρω πώς, πότε και τι σχετικά με τις προσπάθειες τους για "ενημέρωση" κι έχουμε κι ανοιχτούς λογαριασμούς που με υπαιτιότητα τους δεν κλείνουν, τους αφιερώνω το 5ο επεισόδιο της σειράς που μου ενέπνευσαν και περιμένω υλικό για επόμενα...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

GIRLS ON STEROIDS. ΘΗΛΥΚΑ ΚΙ ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ...

Το παρακάτω video δείχνει την κωμική πλευρά που πράγματος...

...μα όπως και να έχει, είναι κάτι που δεν θάθελες να συναντήσεις ή να σχετιστείς...

http://www.youtube.com/watch?v=tddtic9-jqU

ΝΤΟΠΙΟΙ ΕΙΣΤΕ; ΚΑΘΙΣΤΕ ΠΙΣΩ...

Απογοητευμένος ο αρπακολλατζής "επαγγελματίας" του τουρισμού, μας είδε να πλησιάζουμε το μαγαζί του στο ενετικό λιμάνι, το μόνο στη σειρά με τα άλλα που διέθετε λίγα άδεια τραπέζια.

Φαινόταν να πηγαίνει χαμένη η πρόσκληση για ψαρομεζέδες κι ούζο, που μου απηύθυνε γνωστός μου κι ασχολούμενος με τον τουρισμό κι αυτός, που έχοντας τρελά κέρδη από το μαγαζάκι του με τουριστικά είδη μα ξοδεύοντας όλη την μέρα μέσα, καθισμένος στο ταμείο ήθελε μια ευκαιρία να πορίσει όξω, να μιλήσει και να ξεσκάσει για λίγο.
Να μάθει και νεώτερα ή καμιά ιστορία από μένα, ξέροντας πως εγώ δημιουργώ τα γεγονότα που με αφορούν, ενώ αυτός τα μαθαίνει κατόπιν εορτής και καθυστερημένα.

Κόντεψε να μας χαλάσει τη καλή διάθεση που δημιουργήσαμε με την προσδοκία ενός γευστικού απογεύματος και σούρουπου με εκλεκτούς μεζέδες και καλή κουβέντα, ο προχειρατζής της αρπαχτής.

Απογοητεύτηκε επειδή είμαστε ντόπιοι, τον ξέρουμε και μας ξέρει και δεν θα μπορούσε να παίξει το αγαπημένο του παιχνίδι της αισχροκέρδειας μαζί μας με τιμές "Ξ".
Απογοητεύτηκε επειδή οι μεζέδες που θα απαιτούσαμε ποιότητα ανάλογη της τιμής τους, ήταν απλά κατεψυγμένα κατάλοιπα ποιός ξέρει από πότε...

Απογοητεύτηκε επειδή δεν αρκούμασταν σε ψευτοφραπέδες ούτε πίναμε σκέτα, θέλαμε να συνοδεύσουμε το ουζάκι μας με ταιριαστά πιάτα, που καθόλου δεν ήξερε να φτιάχνει, ούτε να ξοδέψει χρόνο στην κουζίνα να τα ετοιμάσει όπως πρέπει, θα προτιμούσε να μας έφερνε μπύρες με ...φυστίκια όπως στους Ολλανδούς δίπλα, που χάσκανε ξέχειλοι από το κίτρινο υγρό από τα άφθονα άδεια μπουκάλια στο τραπέζι τους.

Απογοητεύτηκε επειδή θα καθόμασταν αρκετή ώρα αφού δεν βιαζόμασταν να φάμε αμάσητα και να φύγουμε, μην μπορώντας να χρησιμοποιήσει το τραπέζι μας σε άλλους.

Δεν μας γούσταρε καθόλου επειδή δεν είμασταν τουρίστες, τα καθημερινά θύματα του για 3 μήνες το καλοκαίρι...

Το αποκορύφωμα της μαλακίας του ήταν όταν μας είπε με εμφανή την απέχθεια του, να καθίσουμε σέ ένα πίσω τραπέζι, αφήνοντας τα μπροστινά με την ανοιχτή θέα ελεύθερα, μπας και τα γκαρσόνια του που παρενοχλούσαν επιμόνως τους περαστικούς τουρίστες, κατάφερναν επιτέλους και παράσερναν κάποιους να καθίσουν, κατά προτίμηση τους πολυμελείς παρέες και να δείχνουν εύποροι και καλοταϊσμένοι...

Αρνούμενοι να κάτσουμε στο βάθος αφού υπήρχαν τραπέζια ελεύθερα μπροστά και γωνιακά σε καλά σημεία για παρατηρήσεις και παραξενεμένοι με την περίεργη στάση του να μας υποδείξει που να κάτσουμε και τι θα βλέπουμε, τον αφήσαμε τον μίζερο απατεώνα να φυλάει την άδεια του πρώτη σειρά και με ένα "ούτε τώρα ούτε ποτέ", προχωρήσαμε αρκετά παραπάνω να βρούμε μέρος να κάτσουμε μα ανταμοιφθήκαμε εντέλει με αυτό που ζητούσαμε, στο τραπέζι που θέλαμε και ο μάγειρας ήξερε τι μας ευχαριστούσε και το έφερνε πρόθυμα κι αγόγγυστα.

Επειδή δεν ήταν στο επίκεντρο της τουριστικής ζώνης...

Όσο για τον προηγούμενο απατεώνα αρπακολλατζή, δεν πτοήθηκε καθόλου από τη φυγή μας, ούτε κέρδη θα έχασε αφού παρόλα τα άδεια του τραπέζια απασχολούσε αρκετά άτομα προσωπικό, άρα κάποιες ώρες/μέρες θα κατέφερνε να τα γεμίζει, με αυτούς που προτιμούσε και σε τιμές που τον βόλευαν.

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΕΚΛΕΙΨΗ ΣΕΛΗΝΗΣ...

Ενώ η αυγουστιάτικη πανσέληνος έλαμπε και δοξαζόταν από το πόπολο σαν καλοκαιρινό φολκλόρ κι αυτή,

η τελευταία μερική έκλειψη της για το 2008,

την έσβηνε σταδιακά από τις 10.40μμ περίπου κι ως τα μεσάνυχτα

είχε καλύψει το 81% του δίσκου της και της λάμψης της,

για να επανέλθει σταδιακά μέχρι τις 2.30μμ.

Για να δείτε τι χάσατε αν δεν σηκώσατε τα μάτια ψηλά, κάποιες πρόχειρες φωτογραφίες που τράβηξα στον δρόμο της επιστροφής, με τη μίνι κάμερα που χωρά στην τσέπη μου...

Βόλτα βγήκα να χαλαρώσω, δεν μπορούσα να κουβαλώ τον βαρύ εξοπλισμό μου, μα με κάποια γνώση της φωτογραφικής τέχνης και κάποια αυτοσχέδια στήριξη από μπεντένια και βγαίνουν παραστατικές.

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ...

...Ξεπρόβαλλε αρκετά νωρίς, παρατείνοντας το ζεστό καλοκαιρινό σούρουπο...

...Επιβλέποντας από ψηλά την πόλη και τους παρατηρητές της...

Ενώ κάποιοι την περίμεναν σε αρχαιολογικούς χώρους, σαν αυγουστιάτικο φολκλόρ των τελευταίων χρόνων για τις άβουλες σκατομάζες που απλώς τρέχουν όπου τους πουν...

...Εκείνη είναι παντού, παρών κάθε μήνα, φωτίζει τους πάντες το ίδιο και ίσως να διασκεδάζει με τα σκαρφίσματα κάποιων βλαχοδημάρχων που μαζεύουν τις κουλτουρόγριες στα βουνά να τη δούνε.

Απαλλαγμένος από τις γριές και τα κακαρίσματα τους, από κάθε ηλίθιο "φωτογράφο" που νομίζει πως το φλάς της compact φτηνής μηχανής του είναι ικανό να φωτίσει τη νύχτα ως το φεγγάρι, τις άναρθρες κραυγές κάποιας ευτραφούς ξεπεσμένης "καλλιτέχνιδας" της αρπαχτής που τους έκανε την τιμή να είναι μαζί τους απόψε, περιθωριακούς τριτοκοσμικούς που αρπούνε πορτοφόλια όπου δουν πλήθος μαζεμένο κι αρπακολλατζήδες εμπόρους ποπ κορν και προψημένων σουβλακιών που ακολουθούν τις πεινασμένες μάζες, τον θόρυβο από τα αυτοκίνητα τους και τα γαμημένα κινητά τους που δεν σταματούν ποτέ...

...Βρήκα μια παρατημένη ξαπλώστρα στην ερημική παραλία και στην σιγαλιά της νύχτας μπορούσα να παρακολουθήσω την πορεία της σελήνης στον ουρανό και να την καταγράψω ανενόχλητος...

Σε ειδυλλιακό τοπίο, απουσία παρείσακτων, ενοχλητικών και θορύβων, το μόνο πρόσωπο που πράγματι θα συμπλήρωνε τη μαγεία της αυγουστιάτικης νύχτας ήταν η Βίκυ...

BUSINESS ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Γιατί όπως και να το κάνουμε, ο Έλληνας την έχει την τάση για κάθε είδους business κι ασχολία και τα Βαλκάνια είναι η γειτονιά του...

Ελληνική πονηριά κι επινοητικότητα σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?autoPlay=true&docId=-4870766785510712513

Ο ΜΠΡΑΒΟΣ...

Γεωργικές εργασίες δήλωνε ως κύριο επάγγελμα ο Μενέλαος, γνωστός από το '84.
Εννοούσε το χωραφάκι που του είχε αφήσει ο γέρος του, μια σκελιά γης που ίσα ίσα έβγαζε το λάδι της χρονιάς του και σε μια του άκρη ένα μικρός κήπος με πατάτες, μελιτζάνες, ντομάτες και κολοκύθια.

Ανάξια λόγου εισοδήματα είχε από τα αγροτικά, μεροκάματο έβγαζε διατηρώντας την τάξη σε μπάρ και νυχτερινά κέντρα της εποχής. Αποστολή του ήταν να κάθεται κοντά στην πόρτα και να μην αφήνει να εισέρχονται ήδη μεθυσμένα πατσαούρια ή να πετάει έξω αυτούς που εκτρέπονταν αφότου μεθούσαν εντός του καταστήματος του εργοδότη του.

Δουλειά κι αυτή να μαλάσεις τα σκατά της κοινωνίας.
Τον κάθε μαλάκα που αφού πιει και ξεδώσει παριστάνει τον παλικαρά με την παραμικρή αφορμή, ή τον χωριάτη που αφού τσεπώσει τις επιδοτήσεις θέλει να τις ξοδέψει εκεί που δεν τον γουστάρουν καθόλου κι επιμένει κιόλας να τον δεχτούν, ή τον χαμένο που αφού πιει δεν έχει να πληρώσει ή τον αμερικάνο ναύτη που στην μοναδική του έξοδο στην πόλη όταν πιάσει στην βάση το πλοίο που υπηρετεί, θέλει να εφαρμόσει όσα του έμαθαν στην εκπαίδευση των πεζοναυτών σε περαστικούς έξω από το μπάρ, αφού βεβαίως έχει πιεί μερικά μπουκάλια.

Ευτυχώς τότε δεν υπήρχαν νεαροί αλκοολικοί εκδρομείς για "τουρισμό του χαβαλέ" όπως σήμερα στα Μάλια, ή το πλήθος τα αλλοδαπά πατσαούρια που αφού φάνε τα μεροκάματα των ντόπιων εργατών, διεκδικούν το μερίδιο τους στη νυχτερινή διασκέδαση, υποβαθμίζοντας αμέσως τον χώρο και την περιοχή που μαζεύονται.

Θα είχε πολύ περισσότερη δουλειά σήμερα αν εξασκούσε ακόμη το επάγγελμα ο Μενέλαος. Όχι πως τότε στα '80'ς δεν δούλευε και πολύ και συχνά. Αρκετές φορές χρειαζόταν να πετάξει έξω από το μαγαζί κάποιον από τα παραπάνω υποείδη σκατάδων.

Δεν δυσκολευόταν και πολύ με την άριστη φυσική κατάσταση που διέθετε, φροντίζοντας την καθημερινά στο κοντινό του γυμναστήριο που τότε η μηνιαία συνδρομή ήταν φτηνή και προσιτή σε πολλούς κι ας μην διέθετε μασάζ και spa.

Όταν τον πρωτοείδα ήταν το πιο γυμνασμένο άτομο που είχα αντικρύσει ως τότε, 2 χρόνια πριν γνωρίσω και διαβάζω το Flex και το Muscle & Fitness, το άτομο που μ' έμπνευσε από τότε να γυμνάζομαι τακτικά με κάθε τρόπο κι όργανο εξάσκησης.

Γνωριστήκαμε στη στενή.

Εμένα μ' έστειλε για μια βδομάδα ένας εισαγγελέας που τώρα εμπλέκεται σε κάποιο από τα παραδικαστικά κυκλώματα αποφυλακίσεων, με αρχή από τότε που ήρθε ατην πόλη και γνώρισε φαφλατά δικηγόρο και σημερινό βουλευτή, το ίδιο φαφλατάς ακόμη.

Για τον Μενέλαο ήταν συνήθεια να μπαίνει συχνά στη στενή. Η συνήθης του ποινή ήταν ένας μήνας κράτηση κάθε φορά για "σωματικές βλάβες". Είχε το δικό του γωνιακό κρεβάτι στο κελί με τα 20 περίπου άτομα, που τον περίμενε στρωμένο να ξανάρθει, είχε μπει και βγει πολλές φορές, δεν θυμόταν καν πόσες...

Όταν συναντηθήκαμε είχε εκτίσει τις τρεις βδομάδες κι είχε ακόμη μια, αυτή που κάναμε μαζί.

Γνωριστήκαμε καλά όταν του πρόσφερα μερικά τσιγάρα που μου είχανε δώσει "θα τα χρειαστείς εδώ που ήρθες" λέγανε, ποτέ δεν τα χρειάστηκα ούτε τα δοκίμασα τα ρημάδια. Τα έδωσα του Μενέλαου στο διπλανό κρεβάτι, που νόμιζε πως τα στερήθηκα για χάρη του, αν περίμενε να κάνω το ίδιο με ένα κουτί σοκολατάκια που μου αρέσουν ιδιαίτερα, θάπαιρνε πάπαλα, μα εκεί τότε δεν...

Φιλευτήκαμε, με ξενάγησε στους χώρους της στενής, μούδωσε συμβουλές του τύπου "καλύτερα να παίξεις ξύλο και να φας κι εσύ μερικές σαν αιτία να τσακίσεις κάποιον αντί να τον σκοτώσεις αμέσως και να φας ισόβια...", μου είπε για τα οφέλη της άσκησης και του σφιχτού δυνατού κορμιού, κάναμε τις πρώτες ασκήσεις με βάρη και μονόζυγο στο γυμναστήριο που είχαμε αποκλειστικά στη διάθεση μας αφού τα άλλα ρεμάλια προτιμούσαν το τάβλι ή να βλέπουν στην πάντα ανοιχτή τηλεόραση τους ολυμπιακούς του '84 από το Λ.Α. και ξεκουραζόμασταν μετά κοροιδεύοντας τον γελοίο κι εντελώς αγύμναστο φύλακα στην αυλή που είχε εμφάνιση κεφτέ με πόδια και στοιχηματίζαμε αν επιζούσε αν τον κλωτσούσαμε στον τοίχο να κάνουμε τρύπα να φύγουμε.

Δεν χρειάστηκε να το διαπιστώσουμε. Βγήκαμε σχεδόν ταυτόχρονα την ίδια μέρα, αφού περάσαμε τον τότε δεκαπενταύγουστο μέσα. Μου είπε και που είναι το σπίτι του.

- Πέρνα αδερφέ να πιούμε καφέ" καμιά φορά, για να συνεχίσει με προτροπές "να προχωρήσεις στο σχολείο και να γυμνάζεσαι τακτικά" και "μη σε ξαναδώ εκεί όταν ξαναμπώ σε λίγους μήνες".
Ήταν και παντρεμένος όχι με μπαρόβια μα με κάποια από το χωριό του, που περίμενε να τον δει έξω, συνηθισμένη από τον ιδότυπο τρόπο ζωής του.

Τον είδα κι επί το έργο σε ένα μπάρ μια βραδιά, μα ποτέ δεν μου άρεσε το περιβάλλον με το μισοσκόταδο, τα νοθευμένα ποτά και τους καπνούς και δεν σύχναζα, περνούσα 1 - 2 φορές τον χρόνο να τον βλέπω και να με κερνά, ποτέ δεν ξέχασε τα τσιγάρα που του έδωσα...

Λοιπόν Μενέλαε, πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνη την βδομάδα κείνον τον Αύγουστο, πέρασα απ' όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης κι ακόμη περισότερο, με χαρτιά, διπλώματα, εμπειρίες που τώρα μπορώ να μοιράζομαι με χιλιάδες αναγνώστες από 43 χώρες μέχρις στιγμής, κάποιες θα τις κάνω και ταινίες αργότερα, μα δεν βλεπόμαστε πια, κάμποσα χρόνια τώρα....

Άραγε πήρες σύνταξη από το επάγγελμα που λόγω φτώχειας κι ανάγκης ασκούσες, σου έβαζε ένσημα ο ιδιοκτήτης του μπάρ που για την τάξη στο μαγαζί του πήγαινες συχνά στη στενή "να ξεκουραστείς λίγο από τα πατσαούρια" όπως έλεγες, που πάνε γυρεύοντας κι άμα πέσουν οι φάπες κάνουν τους θιγμένους και δαρμένους.

Εσύ εργαζόμενος ήσουν, με απλό μεροκάματο καθόσουν πίσω από την πόρτα, σε χρειαζότανε οι "φιλήσυχοι" νοικοκυραίοι όποτε ξεσπούσαν καυγάδες από μεθύστακες και νεαρά ρεμάλια που δεν σκέφτονταν τίποτα. Ούτε τότε ούτε τώρα.

Οι ίδιοι που βλέποντας σε να κάθεσαι σε στιγμές ανάπαυλας στο γωνιακό καφενείο με το πουκάμισο ριχτό στος γυμνασμένους ώμους, έλεγαν μεταξύ τους τα φοβισμένα μαιμούνια: " ο μπράβος".

ΤΑ ΚΟΠΕΛΙΑ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ...

Περιπλανόμενος γύφτος τριγύριζε με το παλιό και ξεπερασμένο Ντάτσουν με τις 2 μόνο πόρτες και τη μια στενή καμπίνα, από χωριό σε χωριό πουλώντας πλαστικές καρέκλες το καλοκαίρι και κάποια ψευτοχαλιά το χειμώνα...

Όλη του η περιουσία, τα υπάρχοντα και η πολυμελής οικογένεια στοιβαγμένη όπως - όπως στο σαράβαλο φορτηγάκι. Μέσα αυτός στη θέση του οδηγού, η γυναίκα του με ένα μωρό στην αγκαλιά και ανάμεσα τους μια γριά, μπορεί η μάνα του.

Στην καρότσα βρίσκονταν τα "εμπορεύματα" του, τα λιγοστά είδη του νοικοκυριού του και στην κορυφή όλων κάθονταν τα υπόλοιπα 5 παιδιά του, βρίσκοντας θέση όπου μπορούσε το καθένα και στηριζόμενο όπου έβρισκε...

Ο δρόμος ανηφορικός, με στροφές απότομες και σε κάποια σημεία χαλασμένος από τον καιρό με λακούβες και φαγώματα. Το παλιό Ντάτσουν χοροπηδούσε σε κάθε ανωμαλία του οδοστρώματος. Σε μια από όλες, το μικρότερο κοπελάκι που βρίσκονταν στην καρότσα πέφτει από το φορτηγάκι και κυλά στο πλάι του δρόμου...

Τα υπόλοιπα κοπέλια μόλις είδαν τον μικρό αδερφό τους να μένει πίσω, άρχισαν να φωνάζουν. Ακούει η μάνα τους τις φωνές, γυρίζει να δει τι συμβαίνει και αντιλαμβάνεται τον μικρό στον δρόμο παράπίσω, να χάνεται στην στροφή η θέα του.

Γυρίζει στον άντρα της:

- Σταμάτα σου λέω, χάσαμε ένα από τα παιδιά μας στον δρόμο...

Και ο γύφτος μεταξύ σοβαρού και αστείου, λέει το αμίμητο:

- Πες μου τι θές να κάνω τώρα, να γυρίσω πίσω να το βρούμε, ή να κάνουμε ένα άλλο;

ΝΟΙΚΙΑΣΜΕΝΗ ΑΓΚΑΛΙΑ...

1.
Είναι κάποιοι άντρες
που όταν σουρουπώνει
ξέρουν πως δεν έχουν
κάποια να τους δίνει
τζάμπα τα φιλιά.
Είναι κάποιοι άντρες
ελεύθερα πουλιά.

********************************
Μέσα στα σκοτάδια
έχουν την ξεφτίλα
γύρω απ' τον λαιμό τους
αόρατη θηλιά.

Μα η αντρίκεια φύση
πάντα υπερισχύει
και για μια ώρα
νοικιάζουν αγκαλιά.
****************************
2.
Είναι κάποια βράδια
που όσοι είναι μόνοι
ξέρουν που να ψάξουν
λίγο να χαρούνε
μια ζεστή αγκαλιά.
Είναι κάποια βράδια
που υπόσχονται πολλά.

[Ξανά: Μέσα στα σκοτάδια
έχουν την ξεφτίλα......]

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΠΑΡΑΛΙΑΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ...

Καλοκαίρι, Αύγουστος, και το πόπολο ξαμολιέται στις παραλίες.

Αναζητώντας δροσιά στο νερό μα και μεταφέροντας τις συνήθειες του που δεν αποχωρίζεται ποτέ.
Γραφικές ή σιχαμένες, αυτές είναι, χαρακτηρίζουν τον κάθε άνθρωπο και δεν αλλάζουν όπου και να πάει, ότι και να κάνει.

Τις ξεδιπλώνει και στη θάλασσα, ενώπιον όλων...

Στη δήθεν "οργανωμένη" πλευρά, όπου μερικά παράσιτα - αφισοκολλητές και κολλητοί δημοτικών συμβούλων κονομούνε καθισμένοι σε μια καρέκλα στη δροσιά, ενοικιάζοντας άλλες καρέκλες κι ομπρέλες σε τεμπελχανάδες που δεν εννοούν ν' αποχωριστούν το ραχάτι ούτε πάνω στην άμμο, πληρώνοντας όσο - όσο τον κάθε ένα που τους το παρέχει.
Τα παράσιτα να μαζεύουν εκατοντάδες ευρώ καθημερινά χωρίς κόπο και να κοιτούν με μισό μάτι όσους δεν χρησιμοποιούν τις προσφερόμενες ανέσεις τους ή είναι πιο πρακτικοί και φέρνουν τη δική τους καρέκλα κι ομπρέλα στον "χώρο τους".

Δώρο του Δημιουργού οι παραλίες στις παραθαλάσσιες περιοχές, γιατί να κονομά το κάθε άδουλο παράσιτο σε βάρος των υπόλοιπων που θέλουν να έχουν πρόσβαση, από που έγινε δικός του ένας ορισμένος χώρος άμμου και τον υπερασπίζεται μετά μανίας και προκλητικά;
Αδιαφορώντας ακόμη και για το ξύλο που θα πέσει καμιά φορά, μιας και δεν οφείλουμε όλοι γραμμάτια σε δημάρχους, συμβούλους και ευνοούμενους τους, να γεμίζουμε τον μπεζαχτά τους...

Αναρτούν με παράτες γαλάζιες σημαίες παραδίπλα από τους υπονόμους, υπό τα χειροκροτήματα και τις ιαχές των καταστηματαρχών που "αναβαθμίστηκε" η περιοχή τους και θα πουλούνε ακριβότερα τις προτηγανισμένες πατάτες στα ηλιέλαια και τα ξεψυγμένα ψάρια σε πρόθυμους κοιλιόδουλους.

Που δεν μπορούν να μη μασούν ακόμη και την ώρα του μπάνιου, συνήθεια που ανακάλυψαν κι εκμεταλλεύονται δεόντως άλλοι αρπακολατζήδες, που περιφέρουν λιωμένα γλυκά που γίνονται ανάρπαστα σε λίγα λεπτά, σκουληκιασμένα φιστίκια, ή αγοράζοντας μια καρπούζα και πουλώντας κάθε μικρό κομματάκι της χωριστά σε τιμές χαβιαριού...

Ακόμη και τυχάρπαστοι μασέρ εμφανίστηκαν φέτος που προσφέρουν μασάζ της κακής ώρας σε σαπιμένες γριέντζες που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες τους...αφού υπάρχουν και προσφέρονται...

Κάτω από το βλέμμα του δήθεν ναυαγοσώστη κόπρου, που το μόνο που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι το ολοήμερο μαύρισμα του και η νυχτερινή επίδειξη του σε Σκανδιναβές ξανθές σε κωλάδικα, σαν κακό αντίγραφο ξένου σήριαλ που έχει πιστέψει πως είναι συνέχεια του...

Έχει περιοριστεί πια και η ενοικίαση κανώ ή ποδήλατου, οι μόνες δραστηριότητες που δεν μπορούν να γίνουν εκτός παραλίας...

Εκεί που τελειώνει η εκμεταλλεύσιμη πλευρά της παραλίας, αρχίζει αυτή που είναι αφημένη σε κάθε λογής ζωντόβολα, δίποδα και τετράποδα.
Η εκτόνωση του αλλοδαπού και ντόπιου αληταριού...

Όπου σκύλοι κι ιδιοκτήτες κολυμπούνε πλάι - πλάι, μισό μέτρο από την ταμπέλα του το απαγορεύει.

Όπου άλλοι αδέσποτοι σκύλοι ψάχνουν μάταια για τροφή και νερό έξω από μερικά κουρελιασμένα αντίσκηνα μπατιροτουριστών, μην γνωρίζοντας τα πεινασμένα ζώα πως κι αυτοί τρέφονται από τα πεταμένα των λαικών αγορών και κοιμούνται στα σκουπίδια κάνοντας "διακοπές" στη μιζέρια τους...

Σκουπίδια που και η ίδια η θάλασσα κάνει ότι μπορεί να ξεβράζει καθημερινά όσο γίνεται περισσότερα, ξέροντας πως κανείς δεν θα τα καθαρίσει ποτέ, αφού το κομμάτι αυτό δεν προσφέρεται για εκμετάλλευση.

Όπου αλλοδαπά πατσαούρια κάθε τριτοκοσμικής ράτσας και κουμασιού, καραδοκούν κρυμένα να δούν κανένα κώλο ή ν' αρπάξουν κανένα πορτοφόλι στη ζούλα, από τουρίστες που ξεγελαστούν και βουτήξουν εκεί, ή βαριούνται να πάνε παρακάτω με τον κόσμο.

Τον "καθώς πρέπει" κόσμο των μισθωτών κι επιδοματιών που δεν πλησιάζει το απαγορευμένο κομμάτι.
Μη το παιδί και δει τα κατακάθια της κοινωνίας, που όμως κλείνοντας τα μάτια δεν εξαφανίζονται...

Όσο για τους πραγματικά έχοντες και ξέροντες, ξανοίγονται με τα κότερα σε απόμακρες κι ερημικές γωνιές, όπου δεν ενοχλούνται από κανέναν της πλέμπας, απολαμβάνοντας πραγματική ησυχία και καθαρά - απλησίαστα νερά.

Να μην βλέπεις κανέναν αν δεν θέλεις να τον δείς. Αυτό είναι ποιότητα ζωής και ένα κίνητρο επιτυχίας...

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΜΟΥΣΑΚΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Μια ταινία που δεν βλέπετε από την τηλεόραση.

Δείτε τη λοιπόν από το blog, προτιμότερα σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?autoPlay=true&docId=3681067954574850295

Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ GAY...

Σε επίδειξη μόδας είχε πάει ο Μανούσακας.

Γινότανε μια τέτοια σε κοσμικό κέντρο επί της εθνικής οδού κοντά στο χωριό του κι είπε να παραβρεθεί κι αυτός να δει τις τελευταίες δημιουργίες της μόδας σαν πρόσχημα, μα περισσότερο να δει κανένα κώλο καλοφτιαγμένο και κουνιστό, όπως κάθε αληθινός άντρας με αρσενικό ένστικτο θέλει.

Δεν έπεσε έξω, χόρτασε καλοφτιαγμένα γυναικεία κορμιά να περιφέρονται στους διαδρόμους ανάμεσα στα τραπέζια και σε ένα ψηλό διάδρομο που έμαθε τότε πως τον λένε πασαρέλα, δείχνοντας τα ρούχα των δημιουργών...

Ρούχα που τόνιζαν τη θηλυκότητα τους, αναδείκνυαν τις καμπύλες τους κι άφηναν υπονοούμενα για δημιουργία φαντασιώσεων...

Εκτός από τα γυναικεία υπήρχανε και αντρικά ρούχα στην επίδειξη, μα αντίθετα με τις όμορφες γυναίκες που έδειχναν τα πρώτα, δεν υπήρχαν αντίστοιχοι ωραίοι κι αρρενωποί άντρες να τα παρουσιάζουν.

Ο Μανούσακας απορημένος έβλεπε να τα φορούνε άτριχα αγόρια με λεπτά κι ευλύγιστα κορμιά μα χωρίς μυική μάζα, με θηλυπρεπή χτενίσματα και πρόσωπα και λικνιστό βάδισμα που δεν θύμιζε και εύζωνα.

Και τα ρούχα όμως δεν θα έκαναν περήφανο κανένα άντρα να κυκλοφορεί στην πιάτσα φορώντας τα, αμφιέσεις κομμωτηρίου θυμίζανε ή έστω gay bar στα Μάλια.
Οι κοπέλες δεν φαίνονταν να νοιάζονται για τον αντρισμό των συνοδών τους, αφού τα μοντέλα αγκαλιάζονταν με τις μοντέλες επι σκηνής και χαριεντίζονταν στον ρυθμό της ξένης μουσικής που ακουγότανε έντονα.

Σε μια στιγμή γυρίζει και λέει στον διπλανό του:

- Τι τον αγκαλιάζει τώρα τον ομορφονιό αφού φαίνεται παντού πως του αρέσει στον κώλο πιο πολύ παρά αυτηνής;...

- Το κατάλαβες αμέσως φίλε πως τον θέλει ο νεαρός, θα τον ικανοποιούσες αν τον γνώριζες καλύτερα; ρωτά ο διπλανός που ήταν μια από τα ίδια...

- Αν ήμουνα στη φυλακή 15 χρόνια και τον φέρνανε ένα βράδυ στο κελί μου, θα τον κατάστετα τον πούστη όπως έπρεπε, μα εδά επά όξω προτιμώ την ομορφούλα δίπλα του. Μα αυτή δεν με κοιτάζει καθόλου, μόνο χαιδεύει το άτριχο στήθος του νεαρού πούστη...

- Gay τους λένε τώρα φίλε, που ζεις άραγε; Παραβιάζεις τα προσωπικά του δεδομένα αν τον αποκαλέσεις πούστη σε δημόσιο χώρο, είναι trendy να είναι και λίγο θηλυπρεπής ο άντρας σήμερα, γοητεύει τις μοντέρνες γυναίκες και δεν τις φοβίζει...

- Άκου πράματα, η ωραία με τον gay κι ύστερα να αναρρωτιέται που πήγαν οι αληθινοί άντρες κι εγώ που την ποθώ να γυρίσω αργότερα στο σπίτι και να βάλω κάτω την Χριστίνα.

Που μπορεί να μην είναι τόσο ψηλή, λεπτή κι όμορφη μα έχει κι αυτή τη χάρη και τη θηλυκότητα της και προπαντός έχει ερωτική επιθυμία άσβηστη και θέλει άντρα αληθινό και τριχωτό να τη ικανοποιεί κάθε βράδυ.

Κι άμα της την δώσει περισσότερο ζητά και spanking που ξέρει πως με διεγείρει όσο κουρασμένος και νάμαι κι αρχίζω από την αρχή καινούργιους γύρους...Να κι άλλη ξένη λέξη να την προσθέσεις μαζί με τα gay και trendy που μου κοπανάς κι εσύ και η τηλεόραση συνέχεια...

- Έτσι έ; το γλεντάς με τον τρόπο σου... απαντά ο άλλος που διαπίστωσε πως διέφεραν τα γούστα τους και θάφευγε από την επίδειξη χωρίς συνοδό σήμερα, να την βρούν μαζί κι ομοφυλοφιλικά...

Αντί για απάντηση άκουσε τον Μανούσακα να συνοψίζει έμμετρα όσα μόλις έμαθε:

Πάει καιρός που οι κοπελιές
τον θέλανε λεβέντη
τώρα τον θέλουν αδερφή
και τον φωνάζουν trendy...

ΠΑΡΤΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ...

1.
Αφού κατάστρεψες οτι έφτιαξα με σένα
αφού με πρόδωσες για πράγματα φθαρμένα
όση αξιοπρέπεια μου έμεινε μαζεύω
σου λέω ζήσε όπως θέλεις, εγώ φεύγω.

2.
Πριν θυσιάσω ολότελα τον εαυτό μου
πριν καταντήσω ο περίγελος του κόσμου
με το κουράγιο που μου άφησε ο πόνος
βγαίνω στον δρόμο κι απο τώρα είμαι μόνος.

******************************************************
Θα κάνω πάρτυ μόνο για τον εαυτό μου
εσύ δεν άξιζες νάχεις κάτι δικό μου
θα πιω όσο θέλω, θα χορέψω στον ρυθμό μου
εδώ τελειώνει το όνειρο το απατηλό μου.
*******************************************************

3.
Αφού δεν μπόρεσες ποτέ να μ' αγαπήσεις
αφού δεν θέλησες στο πλάι μου να ζήσεις
εδώ που φτάσαμε μια λύση μόνο μένει
τέρμα η σχέση μας και είμαστε δυο ξένοι.

4.
Πριν εισχωρήσεις στο απόρρητο όνειρο μου
πριν γίνεις έμμονη ιδέα στο μυαλό μου
τον κρυμμένο εγωϊσμό μου επιστρατεύω
σου λέω γειά, νάσαι καλά και φεύγω.

[Ξανά: Θα κάνω πάρτυ μόνο για τον εαυτό μου....]

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΤΟ ΠΑΛΙΟ TELEFUNKEN...

Ένα παλιό ραδιόφωνο με διαστάσεις τηλεόρασης 20''.

Με ακριβό ξύλο και πολλά διακοσμητικά απέξω, με λυχνίες μονταρισμένες πάνω σε αλουμινένιο σασί από μέσα.

Το ανακάλυψα τα χρόνια της εφηβείας, κάτω από ένα στρώμα σκόνες κι αράχνες, σ' ένα υπόγειο που μια γριά ήθελε να το αδειάσει. Κουβάλησα τα 30 περίπου κιλά του σε απόσταση 2 χιλιομέτρων να το φέρω στο σπίτι όταν μου το χάρισε.

Ευτυχώς ήταν σε άψογη κατάσταση και λειτουργούσε. Μετά από ένα καλό καθάρισμα και αναζωογόνηση των κολλήσεων του, ήταν έτοιμο να ξαναδουλέψει ύστερα από παραμονή στο υπόγειο αρκετών χρόνων.

Το να πάρει μπροστά απαιτούσε μια ειδική ιεροτελεστία:
Πρώτα έπρεπε να θερμανθούν τα νήματα των λυχνιών, να φωταγωγηθεί με τον κρυφό φωτισμό του το καντράν, να συντονίσω μετά αργά τα μεγάλα πηνία και τους ανοιχτούς πυκνωτές αέρος του κυκλώματος RF καθοδηγούμενος από τις αποχρώσεις του πράσινου της ειδικής λυχνίας - μάτι που γίνονταν πιο έντονες όταν έπιανε ένα σταθμό καθαρά, φεγγοβολώντας στο παραθυράκι της και δίνοντας άλλη διάσταση στον ήχο που έβγαινε από το τεράστιο μοναδικό ηχείο που είχε..

Απαιτούσε και κεραία για να πιάνει καλύτερα, μα ένα μεγάλο και χοντρό ατσαλόσυρμα που είχε η μάνα μου τεντωμένο σε γάντζους για απλώστρα, την αντικαθιστούσε ικανοποιητικά.

Το ραδιόφωνο έπιανε σταθμούς που λειτουργούσαν στα μακρά, τα μεσαία και τα βραχέα, από όλο τον κόσμο, λίγο πριν κυριαρχήσουν τα FM.

Πολλές Κυριακές το άνοιγα από νωρίς, την ώρα που ετοιμαζόταν το ψητό κοτόπουλο στο φούρνο, να έχει χρόνο το παλιό ραδιόφωνο TELEFUNKEN να είναι πανέτοιμο στις 12.00 μμ που άρχιζε το "Έτσι, χωρίς Πρόγραμμα" με τη χαρακτηριστική φωνή της Μαρία Ρεζάν και το "Μουσικό Σεργιάνι" αμέσως μετά...

Ή "Τα τραγούδια της παρέας" τα απογεύματα και αραβικές μελωδίες κι αμανέδες τα βράδια στα βραχέα, τα χρόνια που η κρατική μόνο τηλεόραση που υπήρχε διέθετε 2 κανάλια και οι θεατές δυο επιλογές θεάματος.

Με το ραδιόφωνο φωταγωγημένο και με τον ήχο του να γεμίζει το δωμάτιο, η ανυπαρξία εικόνας προσήλωνε την προσοχή στον ομιλητή, στη μουσική, τους στίχους...

Όπως στο επιλεγμένο δείγμα χωρίς video, όπως ακουγότανε τότε:

http://www.youtube.com/watch?v=NA0oJVdxIYk

ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ LAPTOP IN USA...

Στις ΗΠΑ το υπουργείο Εσωτερικής Ααφάλειας θέσπισε νέα αντιτρομοκρατικά μέτρα για Αμερικάνους κι αλλοδαπούς πολίτες που φτάνουν στα αεροδρόμια της χώρας.

Με μια υπερεξουσία που απόκτησαν στο όνομα της αντιτρομοκρατίας, μπορούν να κατασχέσουν από οποιονδήποτε επισκέπτη οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή μεταφέρει, από φορητό Η/Υ, βιντεοκάμερα ή φωτογραφική μηχανή, MP3, CD's, DVD's, κινητά τηλέφωνα, βομβητές, μνήμες USB, κλπ είδη gadget.

Ακόμη κάθε βιβλίο, σημειωματάριο, έντυπο ή χαρτάκι με σημείωση που τυχόν έχει κάποιος μαζί του. Δηλαδή όλα όσα του χρειάζονται για την παραμονή του στην χώρα, είτε την επισκέπτεται για δουλειές είτε για τουρισμό.

Έτσι απλά, χωρίς να συντρέχουν ιδιαίτεροι λόγοι, όλοι ανεξαιρέτως θεωρούνται εκ των προτέρων ύποπτοι, κατάσχεται ο εξοπλισμός τους υπό τη κρίση του κάθε ενός χοντροκέφαλου μπάτσου και τα περιεχόμενα των συσκευών μοιράζονται σε όλες τις ενδιαφερόμενες υπηρεσίες, διαθέσιμα για κάθε είδους και τύπου εξονυχιστικές έρευνες...

Μπορεί να συμβεί στον καθένα από τα 400 εκατομμύρια ταξιδιώτες που φτάνουν στις ΗΠΑ κάθε χρόνο, άγνωστο αν ξαναπαίρνει κάποιος πίσω τον ακριβό εξοπλισμό του, που είναι αναγκαίος στη δουλειά του ή περιέχει εμπιστευτικές πληροφορίες κι επιχειρηματικά δεδομένα.

Έτσι απλά οι εμμονές και οι φοβίες ενός αρρωστημένου κι αδειανού εγκέφαλου περνούν τα όρια της προσωπικής μαλακίας και γίνονται νόμοι κι αστυνομικά μέτρα που υφίστανται όλοι, που θεωρούνται εξ ορισμού ύποπτοι μια αόριστης τρομοκρατικής απειλής...

Δεν θα είχε λιγότερο αντίκτυπο και μικρότερο πολιτικό κόστος αν ο ΕΝΑΣ μπουνταλάς και παντού ανίκανος, αδειοκέφαλος ηγέτης αντικαθιστώνταν πρόωρα;

Παροπλισμένος και κλεισμένος σε τρελάδικο θα μπορεί ελεύθερα να εκφράζει και να διασκεδάζει τις εμμονές του μοναχός κι ασφαλής, χωρίς συνέπειες στους άλλους πολίτες του κόσμου.

Που έχουν την δική τους ζωή να ζήσουν και να φροντίσουν, γράφοντας όπου αρμόζει την παζαβοσύνη και τις φοβίες του κάθε αρχιμαλάκα, που καθόλου δεν τους αφορούν.

Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΠΩΛΗΤΗ...

Με τις πωλήσεις ασχολούνταν ο Χρήστος.

Αν κι είχε κάνει καλές σπουδές κι είχε όρεξη για δουλειά, δεν είχε την τύχη να διοριστεί κάπου, λόγω πεποιθησεων περισσότερο που δεν του επέτρεπαν να ξημεροβραδιάζεται στα πολιτικά γραφεία ζητώντας μονίμως ένα κάποιο βόλεμα.

Ούτε είχε καταφέρει να νοικιάσει τον εαυτό του σε κάποιο αφεντικό έναντι μισθού.
Είχε πέσει στην παγίδα του ελεύθερου ωραρίου, της ελευθερίας κινήσεων, του εισοδήματος χωρίς οροφή, της αναζήτησης της πρόκλησης, της επίτευξης στόχων, της προσωπικής ανάπτυξης και βελτίωσης.

Αυτές τις επινοήσεις που έχει σκεφτεί κι εφαρμόσει η εργοδοσία, για να πετύχει να δουλεύει κάποιος χωρίς μισθό και τα υπόλοιπα εργασιακά δικαιώματα, μα να τα δίνει όλα για όλα έναντι κάποιας υποσχεμένης προμήθειας όταν πετύχει ένα στόχο, ή να ακούει το "μόνο εσύ φταίς που απέτυχες" όποτε αποτυγχάνει.

Έτσι ο Χρήστος γύριζε ολημερίς με μια τσάντα στο δρόμο προς αναζήτηση πελατείας, κλείσιμο ραντεβού και παρουσιάσεις για να μπορέσει να επιβιώσει στις πωλήσεις, αφού οι μοναδικές δουλειές που τον ήθελαν σαν συνεργάτη αυτό αφορούσαν...

Με τις πωλήσεις ασχολούνταν και η Φένια.

Αντίθετα με τον Χρήστο όμως, αυτή κατόρθωσε να φορτώσει την ζωή της σε ένα αφεντικό, δούλευε μέσα σε ένα επώνυμο κατάστημα ένδυσης, έπαιρνε σίγουρο μισθό κι ότι άλλο δικαιούνταν, είχε την παρέα της εκεί, τον καφέ της κερασμένο, το air contition και τις μοκέτες στο πάτωμα να κάνουν ανετότερη τη ζωή της τις ώρες που πουλούσε ρούχα.

Ενώ στην ουσία έκαναν το ίδιο πράμα, πουλούσαν και οι δυο, στην πράξη οι ζωές και οι δουλειές τους ήταν τελείως διαφορετικές, η Φένια αισθανόταν τακτοποιημένη και σίγουρη, πήγαινε το πρωί, άνοιγε την πόρτα του μαγαζιού και περίμενε τους πελάτες που έρχονταν οικοιοθελώς, αντί να τους ψάχνει εναγωνίως όλη μέρα και να τους ενοχλεί ν' αγοράσουν...

Σιγουριά που την όφειλε κυρίως στον ωραίο κώλο και τη σέξυ παρουσία της, το μοναδικό της προσόν πέρα από το απολυτήριο του λυκείου που διέθετε, που της εξασφάλισε τελικά την θέση που είχε.

Ο Χρήστος γνώρισε την Φένια στο outlet μαγαζί της, όπου πήγαινε συχνά κι αγόραζε ρούχα σε προσιτές τιμές. Επώνυμα ρούχα, κοστούμια, πουκάμισα και παντελόνια που ήταν όμως τα "σπασμένα νούμερα" και τα απούλητα υπόλοιπα του άλλου abovo μαγαζιού που το ίδιο αφεντικό διέθετε επίσης, που αν τύχαινε κι έβρισκε κανείς ένα κομμάτι που του ταίριαζε το έπαιρνε σε τιμή ευκαιρίας, αν όχι άκουγε "αυτά έχουμε, αν δεν σε βολεύουν μην ψάχνεις...".

Την γκάμα του μαγαζιού συμπλήρωναν και κάμποσες εισαγωγές μαιμούδων από την Κίνα, την Ινδία και το Μπαγκλαντές που πουλιούνταν σε τιμές λίγο κάτω των original σε αφελείς φτωχομπινέδες, πώς αλλιώς νομίζετε πως έβγαιναν τα λεφτά για το νοίκι του μαγαζιού, τους μισθούς της Φένιας και των άλλων και να μένει κέρδος για το αφεντικό που είχε την ιδέα και την ευθύνη ολονών;

Από το outlet ήταν τα κοστούμια που συμπλήρωναν την εμφάνιση του Χρήστου, απαραίτητο προσόν στις πωλήσεις και είχε αρκετά. Με τις συχνές αγορές που έκανε είχαν μια οικοιότητα με την Φένια, που τον έβλεπε όμως σαν καλό πελάτη που ξόδευε αρκετά λεφτά για ντύσιμο.

Έπρεπε να κάνει αρκετές οικονομίες όπως μπορούσε, ώστε να έχει και φίνα ρούχα και σεμινάρια αυτοβελτίωσης να παρακολουθεί και ειδικά βιβλία να διαβάζει κι επαγγελματικά ταξίδια να μπορεί να κάνει, όλα απαραίτητα στην απαιτητική δουλειά του.

Ο Χρήστος περίμενε περισσότερα, ήθελε να τη γνωρίσει καλύτερα, να βγαίνουν κιόλας, να συζητούν κι ότι άλλο ήθελε προκύψει από τη γνωριμία δυο νέων ανθρώπων. Αν και η Φένια δεν ήταν εντελώς αρνητική απέναντι του, δεν έδειχνε πρόθυμη για ένα ραντεβού.

Ήξερε πως ο Χρήστος ασχολούνταν με πωλήσεις επίσης, μα τον έβλεπε όλη μέρα στον δρόμο να τρέχει για πελάτες. Ήξερε πως δεν είχε σταθερό και σίγουρο μισθό, ούτε βέβαιο αύριο στη δουλειά που αναγκαστικά έκανε.

Αυτή είχε θέση και προορισμό κάθε πρωί, ο άλλος ήταν στον δρόμο ψάχνοντας, αν μια μέρα δεν εύρισκε ή όταν γερνούσε λίγο, κουραζόταν ευκολότερα και δεν φτουρούσε πια παύοντας να πουλά, τότε τι;
Ή αν τα προϊόντα που πουλούσε δεν περνούσαν πια στο κοινό;

Τέτοιες πρακτικές σκέψεις έκανε η Φένια που είχε τον Χρήστο στο περίμενε..

Δεν έφτανε μόνο αυτό, ο Χρήστος είχε κι άλλον ανταγωνιστή:
Τον βοηθό καφετζή της γειτονιάς, που λόγω δουλειάς έμπαινε στο μαγαζί 5 - 6 φορές τη μέρα, κουβαλώντας καφέδες, νερό, σάντουιτς κλπ. Φτωχοδιάολος κι αυτός, ωστόσω υπερτερούσε του Χρήστου στο ότι είχε δουλειά μισθωτή, σταθερή και γνωστή στη Φένια, τη οποία εξυπηρετούσε καθημερινά για μερικά χρόνια πριν την συναντήσει ο Χρήστος.

Νεαρός κι εμφανίσιμος, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση κι ικανότητες, δουλεία του ήταν να παίρνει παραγγελίες, να τις φτιάχνει στο καφενείο που δούλευε και να τις πηγαίνει στα γύρω μαγαζιά, δουλειά χωρίς ουσία, προκλήσεις ή έντονες συγκινήσεις.
Κάνοντας την όμως καθημερινά πρωί - απόγευμα, είχε την ανέλπιστη ευκαιρία να μπαίνει στα μαγαζιά και να φλερτάρει όποια κοπέλα δούλευε μέσα...

Μεγάλη τύχη για έναν 25άρη νεαρό να έχει καλό μισθό από δουλειά που δεν απαιτεί να σκέφτεται, να κάνει μελέτες κι υπολογισμούς, να χειρίζεται περίπλοκες μηχανές ή να διαπραγματεύεται μ' ανθρώπους που του τα πρήζουν, ούτε να φέρνει συγκεκριμένα αποτελέσματα κι επιδόσεις που θα καθορίζουν την αμοιβή του.

Στο βασίλειο του φραπέ έχει εξασφαλισμένη τη ζωή του.
Και δεν χρειάζεται να πληρώνει συχνά ρούχα ακριβά, για να βρίσκεται κοντά στη Φένια..Της πηγαίνει το ποτήρι το πρωί και το παίρνει κατά το μεσημέρι πριν να κλείσουν, βρίσκοντας καθημερινά ευκαιρία να τη φλερτάρει και πότε - πότε να την αγγίζει ερωτικά...

Εξάλλου η Φένια ήταν σέξυ, γλυκομίλητη με όλους όσους έμπαιναν στο μαγαζί της, αυτό τράβηξε και τον Χρήστο και θέλει να τη γνωρίσει καλύτερα και στενότερα, επιθυμητή από όσους τη βλέπουν, εκτός αν είναι gay βέβαια, μα και πάλι θα τους ήταν ιδανική για παρέα, τόσο γλύκα και τσαχπινιά έχει...

Τη θέλουν πολλοί μα δεν ξέρει κανείς τι σκέφτεται η ίδια...

'Ισως έχει κάποιον δεσμό, έναν τυχερό που χωρίς κόπο και προσπάθεια από μέρους του, του χαρίζει το κορμί, την ψυχή και τον εύκολο μισθό της...

Ίσως χρησιμοποιεί το νεαρό καφετζή να ικανοποιείται σκέτα ερωτικά, ώστε να ηρεμεί και να περιμένει την ευκαιρία της ζωής της...

ίσως να το έχει πάρει απόφαση πως με την δουλειά που κάνει δεν θα γνωρίσει ποτέ γαμπρό γιατρό και δικηγόρο και να έχει βλέψεις σε νοικοκύρη άνθρωπο σαν το αφεντικό της ή τα παιδιά /κληρονόμοι του, να της μείνει και το μαγαζί που είναι οχτώ χρόνια τώρα.

Εξάλλου αυτός είναι που την έχει φορτωθεί, την έφερε εκεί που την βλέπουν όλοι οι παραπάνω και πληρώνει κάθε μήνα τον μισθό της. ε; δεν δικαιούται να φάει κι ένα μεζεδάκι από αυτό που όλοι λιμπίζονται; Η Φένια τον ξέρει, τον εκτιμά, τον σέβεται και τον υπακούει πολύ καιρό τώρα, τι να την κρατήσει;

Ίσως περιμένει να πιάσει την καλή στη ζωή ο Χρήστος, να βρεθεί με παρά χοντρό από μια καλή συμφωνία με έναν εκλεκτό πλούσιο πελάτη, να αποκτήσει δική του δουλειά και να στέλνει άλλους να πουλούνε να του φέρνουν κέρδη, να τον γνωρίσει επιτέλους καλύτερα κι εκείνη, μιας και ακόμη δεν τον αποπήρε εντελώς μα τον παρακολουθεί όταν περνά απέξω βιαστικός...

Να έχει έναν επιτυχημένο να στηριχτεί, να σιγουρέψει και τον ωραίο κώλο της μιας και τα χρόνια περνούν...

Το βέβαιο είναι πως κι αύριο το πρωί η Φένια θα τον κουνήσει καθώς θα πηγαίνει ν' ανοίξει κατα τις 9 πμ, ο καφετζής θα φέρει τον καφέ της λίγο αργότερα, το αφεντικό θα περάσει να διαπιστώσει πως όλα βαίνουν καλώς και ο Χρήστος όταν χρειαστεί νέο κοστούμι θα ξαναμπεί στο outlet μαγαζί, χρησιμοποιώντας όλες τις ικανότητες του να βρεί λίγο χρόνο ενόσω προβάρει τα ρούχα, ώστε να μιλήσουν πάλι για μερικά λεπτά...

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Η πολύ καλή παλιά ταινία με τον Βασίλη Λογοθετίδη...

Δείτε τη προτιμότερα σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-8886159563048715048&hl=el&fs=true

ATILLA '74: THE RAPE OF CYPRUS. Ο ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.

Atilla «74: το βιασμό της Κύπρου Η ταινία - ντοκυμανταίρ του Μιχάλη Κακογιάννη "Attila '74: το βιασμό της Κύπρου" έγινε αμέσως μετά την ελληνική χούντα / EOKA B πραξικόπημα κατά του Προέδρου Μακαρίου και τη βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Η ταινία επικεντρώνεται στη συνωμοσία για τη μείωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τις συνέπειες της εισβολής, το δράμα των προσφύγων και των αγνοουμένων. Η ταινία είναι στα αγγλικά και ελληνικά, με υπότιτλους, όπως ενδείκνυται. Αττίλας, για εκείνους που δεν γνωρίζουν, ήταν το κωδικό όνομα για να δοθεί η λειτουργία να εισβάλει στην Κύπρο από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις.


Atilla '74: the Rape of Cyprus
Michalis Cacoyiannis' documentary film "Attila '74: the rape of Cyprus" was made in the immediate aftermath of the Greek junta/EOKA B coup against President Makarios and the barbaric Turkish invasion of Cyprus. Cacoyiannis' film concentrates on the conspiracy to bring down the Republic of Cyprus and the effects of the invasion, the tragedy of the refugees and the missing persons. The film is in English and Greek, with subtitles as appropriate. Attila, for those who don't know, was the codename (appropriately) given to the operation to invade Cyprus by the Turkish armed forces.

Προβολή πλήρους οθόνης/Full screen play

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=8259503203978535843&hl=el&fs=true

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΡΚΙΝΓΚ...

Ένας πλούσιος μα πονηρός Έλληνας μπαίνει σε μια μεγάλη και πασίγνωστη τράπεζα της Νέας Υόρκης και ζητάει πληροφορίες για ένα δάνειο.

Λέει στον υπάλληλο των δανείων ότι θέλει να ταξιδέψει στην Ελλάδα λόγω των εορτών των Χριστουγέννων για 2 εβδομάδες και χρειάζεται οπωσδήποτε να πάρει ένα δάνειο των $5.000.

Ο υπάλληλος του εξηγεί ότι η τράπεζα θα χρειαστεί ένα είδος εξασφάλισης για να του χορηγήσει το δάνειο, έτσι ο Έλληνας βγάζει από την τσέπη του και αφήνει πάνω στο γραφείο τα κλειδιά από μια ολοκαίνουρια Ferrari 360 Modena, που είναι παρκαρισμένη στην είσοδο της τράπεζας.

Αφού πραγματοποιείται ο έλεγχος από την τράπεζα ότι το αυτοκίνητο είναι όντως στο όνομά του, μέσα σε 20 λεπτά εγκρίνεται το δάνειο. Ο πελάτης παίρνει τα χρήματα και φεύγει.

Μόλις φεύγει, ο διευθυντής της τράπεζας και οι υπάλληλοί του ξεκαρδίζονται στα γέλια που ο Έλληνας έβαλε υποθήκη μια Ferrari των $200.000 για να πάρει δάνειο $5000.

Ένας υπάλληλος παίρνει το αυτοκίνητο και το αφήνει στο υπόγειο γκαραζ της τράπεζας. Δύο εβδομάδες αργότερα, ο Έλληνας επιστρέφει, πληρώνει $5000 και τον τόκο, που ανέρχεται στα $15.41. Ο υπάλληλος του λέει:

- Κύριε, είμαστε ευτυχείς που συνεργαστήκατε με την τράπεζά μας, όλα έγιναν σωστά μόνο που έχουμε μια απορία. Όσο εσείς λείπατε, ελέγξαμε στον υπολογιστή και βρήκαμε ότι είσαστε δισεκατομμυριούχος...
Το περίεργο είναι ποιος ήταν ο λόγος που πήρατε το δάνειο;

Και ο πονηρός Έλληνας απαντά:

- Πες μου εσύ αν γνωρίζεις ένα άλλο σημείο στη Νέα Υόρκη που θα μπορούσε να αφήσει κανείς μια πανάκριβη Ferrari με ασφάλεια για δύο εβδομάδες, πληρώνοντας για πάρκινγκ μόνο $15.41!!