Ο ΜΠΡΑΒΟΣ...

Γεωργικές εργασίες δήλωνε ως κύριο επάγγελμα ο Μενέλαος, γνωστός από το '84.
Εννοούσε το χωραφάκι που του είχε αφήσει ο γέρος του, μια σκελιά γης που ίσα ίσα έβγαζε το λάδι της χρονιάς του και σε μια του άκρη ένα μικρός κήπος με πατάτες, μελιτζάνες, ντομάτες και κολοκύθια.

Ανάξια λόγου εισοδήματα είχε από τα αγροτικά, μεροκάματο έβγαζε διατηρώντας την τάξη σε μπάρ και νυχτερινά κέντρα της εποχής. Αποστολή του ήταν να κάθεται κοντά στην πόρτα και να μην αφήνει να εισέρχονται ήδη μεθυσμένα πατσαούρια ή να πετάει έξω αυτούς που εκτρέπονταν αφότου μεθούσαν εντός του καταστήματος του εργοδότη του.

Δουλειά κι αυτή να μαλάσεις τα σκατά της κοινωνίας.
Τον κάθε μαλάκα που αφού πιει και ξεδώσει παριστάνει τον παλικαρά με την παραμικρή αφορμή, ή τον χωριάτη που αφού τσεπώσει τις επιδοτήσεις θέλει να τις ξοδέψει εκεί που δεν τον γουστάρουν καθόλου κι επιμένει κιόλας να τον δεχτούν, ή τον χαμένο που αφού πιει δεν έχει να πληρώσει ή τον αμερικάνο ναύτη που στην μοναδική του έξοδο στην πόλη όταν πιάσει στην βάση το πλοίο που υπηρετεί, θέλει να εφαρμόσει όσα του έμαθαν στην εκπαίδευση των πεζοναυτών σε περαστικούς έξω από το μπάρ, αφού βεβαίως έχει πιεί μερικά μπουκάλια.

Ευτυχώς τότε δεν υπήρχαν νεαροί αλκοολικοί εκδρομείς για "τουρισμό του χαβαλέ" όπως σήμερα στα Μάλια, ή το πλήθος τα αλλοδαπά πατσαούρια που αφού φάνε τα μεροκάματα των ντόπιων εργατών, διεκδικούν το μερίδιο τους στη νυχτερινή διασκέδαση, υποβαθμίζοντας αμέσως τον χώρο και την περιοχή που μαζεύονται.

Θα είχε πολύ περισσότερη δουλειά σήμερα αν εξασκούσε ακόμη το επάγγελμα ο Μενέλαος. Όχι πως τότε στα '80'ς δεν δούλευε και πολύ και συχνά. Αρκετές φορές χρειαζόταν να πετάξει έξω από το μαγαζί κάποιον από τα παραπάνω υποείδη σκατάδων.

Δεν δυσκολευόταν και πολύ με την άριστη φυσική κατάσταση που διέθετε, φροντίζοντας την καθημερινά στο κοντινό του γυμναστήριο που τότε η μηνιαία συνδρομή ήταν φτηνή και προσιτή σε πολλούς κι ας μην διέθετε μασάζ και spa.

Όταν τον πρωτοείδα ήταν το πιο γυμνασμένο άτομο που είχα αντικρύσει ως τότε, 2 χρόνια πριν γνωρίσω και διαβάζω το Flex και το Muscle & Fitness, το άτομο που μ' έμπνευσε από τότε να γυμνάζομαι τακτικά με κάθε τρόπο κι όργανο εξάσκησης.

Γνωριστήκαμε στη στενή.

Εμένα μ' έστειλε για μια βδομάδα ένας εισαγγελέας που τώρα εμπλέκεται σε κάποιο από τα παραδικαστικά κυκλώματα αποφυλακίσεων, με αρχή από τότε που ήρθε ατην πόλη και γνώρισε φαφλατά δικηγόρο και σημερινό βουλευτή, το ίδιο φαφλατάς ακόμη.

Για τον Μενέλαο ήταν συνήθεια να μπαίνει συχνά στη στενή. Η συνήθης του ποινή ήταν ένας μήνας κράτηση κάθε φορά για "σωματικές βλάβες". Είχε το δικό του γωνιακό κρεβάτι στο κελί με τα 20 περίπου άτομα, που τον περίμενε στρωμένο να ξανάρθει, είχε μπει και βγει πολλές φορές, δεν θυμόταν καν πόσες...

Όταν συναντηθήκαμε είχε εκτίσει τις τρεις βδομάδες κι είχε ακόμη μια, αυτή που κάναμε μαζί.

Γνωριστήκαμε καλά όταν του πρόσφερα μερικά τσιγάρα που μου είχανε δώσει "θα τα χρειαστείς εδώ που ήρθες" λέγανε, ποτέ δεν τα χρειάστηκα ούτε τα δοκίμασα τα ρημάδια. Τα έδωσα του Μενέλαου στο διπλανό κρεβάτι, που νόμιζε πως τα στερήθηκα για χάρη του, αν περίμενε να κάνω το ίδιο με ένα κουτί σοκολατάκια που μου αρέσουν ιδιαίτερα, θάπαιρνε πάπαλα, μα εκεί τότε δεν...

Φιλευτήκαμε, με ξενάγησε στους χώρους της στενής, μούδωσε συμβουλές του τύπου "καλύτερα να παίξεις ξύλο και να φας κι εσύ μερικές σαν αιτία να τσακίσεις κάποιον αντί να τον σκοτώσεις αμέσως και να φας ισόβια...", μου είπε για τα οφέλη της άσκησης και του σφιχτού δυνατού κορμιού, κάναμε τις πρώτες ασκήσεις με βάρη και μονόζυγο στο γυμναστήριο που είχαμε αποκλειστικά στη διάθεση μας αφού τα άλλα ρεμάλια προτιμούσαν το τάβλι ή να βλέπουν στην πάντα ανοιχτή τηλεόραση τους ολυμπιακούς του '84 από το Λ.Α. και ξεκουραζόμασταν μετά κοροιδεύοντας τον γελοίο κι εντελώς αγύμναστο φύλακα στην αυλή που είχε εμφάνιση κεφτέ με πόδια και στοιχηματίζαμε αν επιζούσε αν τον κλωτσούσαμε στον τοίχο να κάνουμε τρύπα να φύγουμε.

Δεν χρειάστηκε να το διαπιστώσουμε. Βγήκαμε σχεδόν ταυτόχρονα την ίδια μέρα, αφού περάσαμε τον τότε δεκαπενταύγουστο μέσα. Μου είπε και που είναι το σπίτι του.

- Πέρνα αδερφέ να πιούμε καφέ" καμιά φορά, για να συνεχίσει με προτροπές "να προχωρήσεις στο σχολείο και να γυμνάζεσαι τακτικά" και "μη σε ξαναδώ εκεί όταν ξαναμπώ σε λίγους μήνες".
Ήταν και παντρεμένος όχι με μπαρόβια μα με κάποια από το χωριό του, που περίμενε να τον δει έξω, συνηθισμένη από τον ιδότυπο τρόπο ζωής του.

Τον είδα κι επί το έργο σε ένα μπάρ μια βραδιά, μα ποτέ δεν μου άρεσε το περιβάλλον με το μισοσκόταδο, τα νοθευμένα ποτά και τους καπνούς και δεν σύχναζα, περνούσα 1 - 2 φορές τον χρόνο να τον βλέπω και να με κερνά, ποτέ δεν ξέχασε τα τσιγάρα που του έδωσα...

Λοιπόν Μενέλαε, πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνη την βδομάδα κείνον τον Αύγουστο, πέρασα απ' όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης κι ακόμη περισότερο, με χαρτιά, διπλώματα, εμπειρίες που τώρα μπορώ να μοιράζομαι με χιλιάδες αναγνώστες από 43 χώρες μέχρις στιγμής, κάποιες θα τις κάνω και ταινίες αργότερα, μα δεν βλεπόμαστε πια, κάμποσα χρόνια τώρα....

Άραγε πήρες σύνταξη από το επάγγελμα που λόγω φτώχειας κι ανάγκης ασκούσες, σου έβαζε ένσημα ο ιδιοκτήτης του μπάρ που για την τάξη στο μαγαζί του πήγαινες συχνά στη στενή "να ξεκουραστείς λίγο από τα πατσαούρια" όπως έλεγες, που πάνε γυρεύοντας κι άμα πέσουν οι φάπες κάνουν τους θιγμένους και δαρμένους.

Εσύ εργαζόμενος ήσουν, με απλό μεροκάματο καθόσουν πίσω από την πόρτα, σε χρειαζότανε οι "φιλήσυχοι" νοικοκυραίοι όποτε ξεσπούσαν καυγάδες από μεθύστακες και νεαρά ρεμάλια που δεν σκέφτονταν τίποτα. Ούτε τότε ούτε τώρα.

Οι ίδιοι που βλέποντας σε να κάθεσαι σε στιγμές ανάπαυλας στο γωνιακό καφενείο με το πουκάμισο ριχτό στος γυμνασμένους ώμους, έλεγαν μεταξύ τους τα φοβισμένα μαιμούνια: " ο μπράβος".