ΚΑΥΓΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΡΙΤΗ...

Ζούμε έναν τραγέλαφο καθημερινά άνευ προηγουμένου. Η πίεση που προκαλεί στον ΣΥΡΙΖΑ η Παναρίτη στο ΔΝΤ έτσι δείχνει...

Ο καυγάς για την Παναρίτη ειναι ενδοσυριζαική υποθεση, για ενδοσυριζαικούς λόγους κι επιδιώξεις κάποιων "καρεκλάτων".

Που όταν ενοχλούνται γίνονται κανονικά νούμερα και στήνουν υπέροχες παραστάσεις.

Αυτοί οι τριαντατόσοι κατά λάθος βουλευτές αντί να σκουζουν και να διαμαρτύρονται που μια "μνημονιακιά" βεβήλωσε την αριστεροσύνη τους, καλά θα κάνουν να συνειδητοποιήσουν πως ειναι συνένοχοι στην απάτη του συριζα να τάξει τα πάντα στους πάντες και να εκμεταλλευτεί την ανάγκη των απελπισμένων για να υφαρπάξει την ψήφο τους και να πάρει την εξουσία.

Μερίδιο στην απάτη είχε και ο τηλεοικονομολογος και νυν υπουργός που μπορεί να συναγωνίζεται σε γραφικότητα όλους αυτούς τους διαμαρτυρόμενους συντρόφους αλλά έφερε περισσότερα κουκιά απο όλους αυτούς μαζι επομένως έχει μεγαλύτερο βάρος η άποψη του απο αυτήν των υπογραφόντων διαμαρτυρίες. Ούτε ο ίδιος ο Τσιπρας δεν θα του την πει, όπως και σε άλλες πιο σοβαρές χοντράδες που εχει κάνει.

Η μοιρασιά γίνεται οπως σε πειρατικό τσούρμο, ο καθένας έχει μερίδιο στη λεία ανάλογα με τη συνεισφορά του.

Όταν μιλάμε για πλιάτσικο και πειρατεία δεν εχει νόημα να μιλάμε για βιογραφικά και ουσιαστικά προσόντα. Οι καπεταναίοι κάνουν ο,τι γουστάρουν και οι μούτσοι αρπάζουν ο,τι περισσέψει και το πολυ πολυ υπογράφουν και καμία ανακοινωςη διαμαρτυρίας.

Ο πρωθυπουργός θα κάνει όποιον γουστάρει υπουργό, ο Βαρουφακης θα διορίζει όπου θέλει την κάθε Παναριτη χωρίς να λογαριάζει κανέναν και οι κάθε λογής τυχάρπαστοι που προκύψανε ως εθνοπατέρες ας μην γελοιοποιούνται παραπάνω.

Η δουλειά τους είναι να βρίσκουνε λύσεις σε προβλήματα (αν μπορούν). όχι να καταγγέλλουν το κόμμα τους!

Καλά θα κάνουνε τουλάχιστον που και που να λένε και κάποιο ευχαριστώ στον μουζίκο λαό που χωρίς την απελπισμένη ψήφο του δεν θα βλέπανε Βουλή ούτε στον ύπνο τους και ας κάνουν τουμπεκί για να μπορούν να παίρνουν το βουλευτικό μισθό και να βολτάρουν με το τσάμπα αυτοκίνητο, διαδίδοντας τις αποτυχημένες διεθνώς "ιδέες" τους...

Δεν μας αφορά εμάς τους υπόλοιπους.

Αυτα που μας αφορούν κι επηρεάζουν τη ζωή μας,χάρη σε αυτούς/ές πάνε απο το κακό στο χειρότερο.

ΕΛΛΗΝΟΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΚΑΥΓΑΣ...

Σκυλοκαυγάς, αφού σε τουρνουά κυνομαχιών δυο μονάχα σκυλιά ξεχωρίζουν από την αρχή.

Ένας φοβερός και τρομερός λυκόσκυλος  από τη Γερμανία και ένας κακομούτσουνος, κολοβωμένος μαυριδερός, με κοντά πόδια και παράξενο δέρμα, από την Ελλάδα.

Στον τελικό ο δικός μας σκύλος κάνει εύκολα μια μπουκιά τον άλλο της Γερμανίας.

Στην απορία του Γερμανού κόουτς ποιο πρόγραμμα προπονήσεων ακολουθεί ο Ελληνικός μαυριδερός σκύλος, παίρνει την απάντηση:

- Μη γίνει κουβέντα, αλλά ο δικός μου πριν τον βάψω μαύρο και του κόψω την ουρά, ήταν κροκόδειλος.

Μη γίνει κουβέντα....

ΑΛΛΟΔΑΠΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ...

Από το αστυνομικό δελτίο:

"Με τα μαχαίρια θέλησαν να λύσουν τις διαφορές που είχαν δύο Μαροκινοί που όντας άστεγοι φιλοξενούνταν στο Δημοτικό Γηροκομείο Χανίων.

Το περιστατικό σημειώθηκε σήμερα λίγες ώρες μετά τα μεσάνυχτα όταν οι δύο άνδρες κι ενώ ήταν μεθυσμένοι, φιλονίκησαν και λόγο στο λόγο ο ένας, ηλικίας 41 ετών τράβηξε μαχαίρι με το οποίο τραυμάτισε στο πρόσωπο τον συμπατριώτη του ηλικίας 37 χρόνων. Ο δράστης μετά την πράξη του συνελήφθη ενώ ο 37χρονος νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Χανίων. Προανάκριση για τα αίτια που προκάλεσαν το περιστατικό διενεργούν οι Αστυνομικές Αρχές Χανίων..."

Άντε να πάνε οι αχρείαστοι ξένοι - λαθρομετανάστες (ιδίως αυτοί της Αφρικής που δεν φαίνεται να έχουν καμμιά διάθεση για δουλειά, παρασιτικά ζούνε) από κει που ήρθανε, να ξεμαγαρίσει ο τόπος.

Ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή και δρόμο, αφού καταγραφεί το τομάρι τους να μην μας ξανακουβαληθούνε...

Οι δομές που υπάρχουνε θα χρησιμοποιηθούν για τους δικούς μας, τους λίγους Χανιώτες που είχανε την ατυχία να βρεθούνε στον δρόμο, όχι για κάθε τριτοκοσμικό απόβλητο που κουβαλήθηκε εδώ ακάλεστο, να απαιτεί να τρώει και να κοιμάται τζάμπα και να βγαίνει τις νύχτες να ρημάζει τα αυτοκίνητα και τα σπίτια των ανθρώπων...

Που θα μου πεις πως έχουνε και διαφορές μεταξύ τους, μετά στη μοιρασιά!

ΘΑ ΤΟ ΠΩ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ...

Δυο μεγάλα κοπέλια (17άρηδες) μαλώσανε μεταξύ τους για ασήμαντη διαφορά, το είπανε στους πατεράδες τους, εκείνοι μονομάχησαν για την τιμή της οικογένειας και κατέληξαν ο ένας νεκρός κι ο άλλος φυλακισμένος. Πραγματικό περιστατικό από το αστυνομικό δελτίο.

Υπερβολική υπερπροστασία από ηλίθιους πατεράδες προς καλομαθημένα κωλόπαιδα, σε σημείο να μην τα αφήνουν ποτέ μόνα τους να κάνουνε οτιδήποτε.

Το πιο φυσικό ήταν να κλείσουν ραντεβού σε ασφαλή τοποθεσία να τα βρούνε μεταξύ τους παλεύοντας και ξεχνώντας το μετά, χωρίς να το μάθει ποτέ κανείς. Μερικές γροθιές και κλωτσιές ξεμπέρδευαν καταστάσεις και παρεξηγήσεις ανέκαθεν...

Ε, δεν γίνεται σήμερα από τα φοβισμένα και πανηλίθια μούλικα. Που θέλουν γονική προστασία για να κάνουν την παραμικρή κίνηση. Η οποία τους παρέχεται αφειδώς από ίδιας πάστας γονείς...

Που είναι τα χρόνια που ο Μπάμπης και ο Λεωνίδας κλείνανε ραντεβού μετά το σχόλασμα στην πίσω αυλή του δημοτικού σχολείου για ν' αποδείξουν μεταξύ τους ποιός είναι ο δυνατότερος κι αφού αρχίζανε με άρση μεγάλων, όλο και μεγαλύτερων πετρών κι επιτόπια άλματα σε ύψος και μήκος, φτάνανε να παλεύουνε μέχρις τελικής πτώσης κυριολεκτικά, ώσπου να μείνει όρθιος ο δυνατότερος κι ανθεκτικότερος.

Αρκετές μέρες το επαναλαμβάνανε, μέχρι που έπεσε στην αντίληψη του δασκάλου και το είπε στους πατεράδες τους, που κατέφθασαν την κατάλληλη στιγμή να τους πιάσουν στα πράσα.

- Κοπέλια είναι, κατέληξαν και τους πήραν τραβώντας τους στο σπίτι να τους καταστέσουν ιδιαιτέρως, χωρίς ποτέ να διανοηθούν να συνεχίσουν οι ίδιοι την μονομαχία των τέκνων τους...

Περιοδικά τολμηρά για την εποχή κλέβανε κάποιοι από περίπτερα, αν τα κατάφερναν τα παίρνανε και φεύγανε, αν όχι τους τσάκωνε ο περιπτεράς και καθάριζε με μερικά αστραφτερά παλαμίδια και το ακαταμάχητο "θα το πω στον πατέρα σου", δεν πήγε κανείς πατέρας ποτέ να του ζητήσει τον λόγο ή να τον σκοτώσει για το τίποτα, ούτε αυτός έκανε τον ρουφιάνο να καλεί τους μπάτσους για το παραμικρό κι ασήμαντο όπως σήμερα γίνεται, σύμφωνα με το αστυνομικό δελτίο γεμάτο ασήμαντες και γελοίες υποθέσεις που δεν έπρεπε ν' απασχολούν κανέναν πάνω από λίγα λεπτά κι όμως φτάνουν μέχρι τα δικαστήρια...

Εκδρομή πηγαίνανε τα σχολεία σε απόμερη ανοιχτή χωράφα στις παρυφές τότε της πόλης και ο Στράτος που έμενε στην περιοχή και ήταν ο τελευταίος μαθητής στο σχολείο της, έβγαινε και προκαλούσε ανοιχτά σε καυγά κάποιους από τα άλλα σχολεία, πρόκληση που γινόταν αποδεκτή ευχαρίστως από τον Μπάμπη, τον Λεωνίδα και τον Γιώργη, που πλακώνονταν με πάθος για την υποτιθέμενη τιμή του σχολείου στην αθέατη από τους δασκάλους πλευρά του λόφου και γύριζαν σπίτι τους γδαρμένοι και ματωμένοι άπαντες, χωρίς να τρέχει τίποτα, σε λίγες μέρες ήταν εντάξει...

Τι να πει δηλαδή ο Στράτος που έκλεβε λεφτά από το πορτοφόλι του γέρου του και πήγαινε στις πουτάνες από τα 12 και κάπνιζε, θα παραδεχότανε "μπαμπά δεν τα κατάφερα, άμε να καθαρίσεις εσύ";

Και ο μπαμπάς που πουλούσε στη λαϊκή τόσο μαλάκας ήταν να ανακατευτεί πρόθυμα σε καυγάδες κοπελιών για το τίποτα, ή θα του γύριζε το παλαμίδι να τον αφήσει ξερό;

Και όλοι αντρώθηκαν σώοι κια αρτιμελείς, χωρίς περιττή γονική προστασία. Έτσι μεγάλωναν τότε τα παιδιά. Δεν ασχολούνταν με τέτοια φυσιολογικά μικροπράγματα οι γονείς.

Αντίθετα επέμβαιναν εκεί όπου χρειαζότανε πραγματικά, όπως όταν κάποιοι αληταράδες που δεν γούσταραν τον γυμνασιάρχη αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη το '80 στο γυμνάσιο που πήγαινε ο Γιώργης και οι πατεράδες - επιστήμονες περίμεναν απέξω να δουν τι θα γίνει, ο μπογιατζής - έμπορας πατέρας του Γιώργη με μια κλωτσιά έριξε κάτω την πόρτα και το λουκέτο που της είχανε βάλει, ρίχνει ένα παλαμίδι μπροστά σε όλους στον γιό του και τον πήρε στο σπίτι και να βοηθά στο μαγαζί τις χαμένες μέρες. Άφωνοι οι επαναστάτες - αλητράδες, είχε μια χέρα ο γέρος γερή και πετσωμένη από τη δουλειά, που δε θέλανε να τη δοκιμάσουνε οι χέστες.

[Το μαγαζί που σήμερα έχει κληρονομήσει κι επεκτείνει ο Γιώργης που έγινε νοικοκύρης άνθρωπος με γυναίκα και παιδιά, έχοντας σίγουρη δουλειά κάθε μέρα, χωρίς να πάει σε πανεπιστήμια να μαζεύει άχρηστα χαρτιά].

Το ίδιο ξεθαρέψανε και κάνανε και οι επιστήμονες πατεράδες στα δικά τους παιδιά και η κατάληψη έληξε άδοξα πριν συμπληρώσει δίωρο.

Αυτά προτού μπούνε οι κομματικές "νεολαίες" στα σχολεία και τα διαλύσουν με ιδεολογίες και λοιπές μαλακίες, καπάκι και οι διάφοροι "παιδοψυχολόγοι" που κάνανε τα κοπέλια άβουλα και μουνουχισμένα, να ζητούνε τα πάντα έτοιμα...

Σε εποχές που οι πατεράδες μπορούσαν να ξεχωρίσουν το αληθινά σημαντικό από το ασήμαντο...

Ο ΜΠΡΑΒΟΣ...

Γεωργικές εργασίες δήλωνε ως κύριο επάγγελμα ο Μενέλαος, γνωστός από το '84.
Εννοούσε το χωραφάκι που του είχε αφήσει ο γέρος του, μια σκελιά γης που ίσα ίσα έβγαζε το λάδι της χρονιάς του και σε μια του άκρη ένα μικρός κήπος με πατάτες, μελιτζάνες, ντομάτες και κολοκύθια.

Ανάξια λόγου εισοδήματα είχε από τα αγροτικά, μεροκάματο έβγαζε διατηρώντας την τάξη σε μπάρ και νυχτερινά κέντρα της εποχής. Αποστολή του ήταν να κάθεται κοντά στην πόρτα και να μην αφήνει να εισέρχονται ήδη μεθυσμένα πατσαούρια ή να πετάει έξω αυτούς που εκτρέπονταν αφότου μεθούσαν εντός του καταστήματος του εργοδότη του.

Δουλειά κι αυτή να μαλάσεις τα σκατά της κοινωνίας.
Τον κάθε μαλάκα που αφού πιει και ξεδώσει παριστάνει τον παλικαρά με την παραμικρή αφορμή, ή τον χωριάτη που αφού τσεπώσει τις επιδοτήσεις θέλει να τις ξοδέψει εκεί που δεν τον γουστάρουν καθόλου κι επιμένει κιόλας να τον δεχτούν, ή τον χαμένο που αφού πιει δεν έχει να πληρώσει ή τον αμερικάνο ναύτη που στην μοναδική του έξοδο στην πόλη όταν πιάσει στην βάση το πλοίο που υπηρετεί, θέλει να εφαρμόσει όσα του έμαθαν στην εκπαίδευση των πεζοναυτών σε περαστικούς έξω από το μπάρ, αφού βεβαίως έχει πιεί μερικά μπουκάλια.

Ευτυχώς τότε δεν υπήρχαν νεαροί αλκοολικοί εκδρομείς για "τουρισμό του χαβαλέ" όπως σήμερα στα Μάλια, ή το πλήθος τα αλλοδαπά πατσαούρια που αφού φάνε τα μεροκάματα των ντόπιων εργατών, διεκδικούν το μερίδιο τους στη νυχτερινή διασκέδαση, υποβαθμίζοντας αμέσως τον χώρο και την περιοχή που μαζεύονται.

Θα είχε πολύ περισσότερη δουλειά σήμερα αν εξασκούσε ακόμη το επάγγελμα ο Μενέλαος. Όχι πως τότε στα '80'ς δεν δούλευε και πολύ και συχνά. Αρκετές φορές χρειαζόταν να πετάξει έξω από το μαγαζί κάποιον από τα παραπάνω υποείδη σκατάδων.

Δεν δυσκολευόταν και πολύ με την άριστη φυσική κατάσταση που διέθετε, φροντίζοντας την καθημερινά στο κοντινό του γυμναστήριο που τότε η μηνιαία συνδρομή ήταν φτηνή και προσιτή σε πολλούς κι ας μην διέθετε μασάζ και spa.

Όταν τον πρωτοείδα ήταν το πιο γυμνασμένο άτομο που είχα αντικρύσει ως τότε, 2 χρόνια πριν γνωρίσω και διαβάζω το Flex και το Muscle & Fitness, το άτομο που μ' έμπνευσε από τότε να γυμνάζομαι τακτικά με κάθε τρόπο κι όργανο εξάσκησης.

Γνωριστήκαμε στη στενή.

Εμένα μ' έστειλε για μια βδομάδα ένας εισαγγελέας που τώρα εμπλέκεται σε κάποιο από τα παραδικαστικά κυκλώματα αποφυλακίσεων, με αρχή από τότε που ήρθε ατην πόλη και γνώρισε φαφλατά δικηγόρο και σημερινό βουλευτή, το ίδιο φαφλατάς ακόμη.

Για τον Μενέλαο ήταν συνήθεια να μπαίνει συχνά στη στενή. Η συνήθης του ποινή ήταν ένας μήνας κράτηση κάθε φορά για "σωματικές βλάβες". Είχε το δικό του γωνιακό κρεβάτι στο κελί με τα 20 περίπου άτομα, που τον περίμενε στρωμένο να ξανάρθει, είχε μπει και βγει πολλές φορές, δεν θυμόταν καν πόσες...

Όταν συναντηθήκαμε είχε εκτίσει τις τρεις βδομάδες κι είχε ακόμη μια, αυτή που κάναμε μαζί.

Γνωριστήκαμε καλά όταν του πρόσφερα μερικά τσιγάρα που μου είχανε δώσει "θα τα χρειαστείς εδώ που ήρθες" λέγανε, ποτέ δεν τα χρειάστηκα ούτε τα δοκίμασα τα ρημάδια. Τα έδωσα του Μενέλαου στο διπλανό κρεβάτι, που νόμιζε πως τα στερήθηκα για χάρη του, αν περίμενε να κάνω το ίδιο με ένα κουτί σοκολατάκια που μου αρέσουν ιδιαίτερα, θάπαιρνε πάπαλα, μα εκεί τότε δεν...

Φιλευτήκαμε, με ξενάγησε στους χώρους της στενής, μούδωσε συμβουλές του τύπου "καλύτερα να παίξεις ξύλο και να φας κι εσύ μερικές σαν αιτία να τσακίσεις κάποιον αντί να τον σκοτώσεις αμέσως και να φας ισόβια...", μου είπε για τα οφέλη της άσκησης και του σφιχτού δυνατού κορμιού, κάναμε τις πρώτες ασκήσεις με βάρη και μονόζυγο στο γυμναστήριο που είχαμε αποκλειστικά στη διάθεση μας αφού τα άλλα ρεμάλια προτιμούσαν το τάβλι ή να βλέπουν στην πάντα ανοιχτή τηλεόραση τους ολυμπιακούς του '84 από το Λ.Α. και ξεκουραζόμασταν μετά κοροιδεύοντας τον γελοίο κι εντελώς αγύμναστο φύλακα στην αυλή που είχε εμφάνιση κεφτέ με πόδια και στοιχηματίζαμε αν επιζούσε αν τον κλωτσούσαμε στον τοίχο να κάνουμε τρύπα να φύγουμε.

Δεν χρειάστηκε να το διαπιστώσουμε. Βγήκαμε σχεδόν ταυτόχρονα την ίδια μέρα, αφού περάσαμε τον τότε δεκαπενταύγουστο μέσα. Μου είπε και που είναι το σπίτι του.

- Πέρνα αδερφέ να πιούμε καφέ" καμιά φορά, για να συνεχίσει με προτροπές "να προχωρήσεις στο σχολείο και να γυμνάζεσαι τακτικά" και "μη σε ξαναδώ εκεί όταν ξαναμπώ σε λίγους μήνες".
Ήταν και παντρεμένος όχι με μπαρόβια μα με κάποια από το χωριό του, που περίμενε να τον δει έξω, συνηθισμένη από τον ιδότυπο τρόπο ζωής του.

Τον είδα κι επί το έργο σε ένα μπάρ μια βραδιά, μα ποτέ δεν μου άρεσε το περιβάλλον με το μισοσκόταδο, τα νοθευμένα ποτά και τους καπνούς και δεν σύχναζα, περνούσα 1 - 2 φορές τον χρόνο να τον βλέπω και να με κερνά, ποτέ δεν ξέχασε τα τσιγάρα που του έδωσα...

Λοιπόν Μενέλαε, πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνη την βδομάδα κείνον τον Αύγουστο, πέρασα απ' όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης κι ακόμη περισότερο, με χαρτιά, διπλώματα, εμπειρίες που τώρα μπορώ να μοιράζομαι με χιλιάδες αναγνώστες από 43 χώρες μέχρις στιγμής, κάποιες θα τις κάνω και ταινίες αργότερα, μα δεν βλεπόμαστε πια, κάμποσα χρόνια τώρα....

Άραγε πήρες σύνταξη από το επάγγελμα που λόγω φτώχειας κι ανάγκης ασκούσες, σου έβαζε ένσημα ο ιδιοκτήτης του μπάρ που για την τάξη στο μαγαζί του πήγαινες συχνά στη στενή "να ξεκουραστείς λίγο από τα πατσαούρια" όπως έλεγες, που πάνε γυρεύοντας κι άμα πέσουν οι φάπες κάνουν τους θιγμένους και δαρμένους.

Εσύ εργαζόμενος ήσουν, με απλό μεροκάματο καθόσουν πίσω από την πόρτα, σε χρειαζότανε οι "φιλήσυχοι" νοικοκυραίοι όποτε ξεσπούσαν καυγάδες από μεθύστακες και νεαρά ρεμάλια που δεν σκέφτονταν τίποτα. Ούτε τότε ούτε τώρα.

Οι ίδιοι που βλέποντας σε να κάθεσαι σε στιγμές ανάπαυλας στο γωνιακό καφενείο με το πουκάμισο ριχτό στος γυμνασμένους ώμους, έλεγαν μεταξύ τους τα φοβισμένα μαιμούνια: " ο μπράβος".