Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΠΩΛΗΤΗ...

Με τις πωλήσεις ασχολούνταν ο Χρήστος.

Αν κι είχε κάνει καλές σπουδές κι είχε όρεξη για δουλειά, δεν είχε την τύχη να διοριστεί κάπου, λόγω πεποιθησεων περισσότερο που δεν του επέτρεπαν να ξημεροβραδιάζεται στα πολιτικά γραφεία ζητώντας μονίμως ένα κάποιο βόλεμα.

Ούτε είχε καταφέρει να νοικιάσει τον εαυτό του σε κάποιο αφεντικό έναντι μισθού.
Είχε πέσει στην παγίδα του ελεύθερου ωραρίου, της ελευθερίας κινήσεων, του εισοδήματος χωρίς οροφή, της αναζήτησης της πρόκλησης, της επίτευξης στόχων, της προσωπικής ανάπτυξης και βελτίωσης.

Αυτές τις επινοήσεις που έχει σκεφτεί κι εφαρμόσει η εργοδοσία, για να πετύχει να δουλεύει κάποιος χωρίς μισθό και τα υπόλοιπα εργασιακά δικαιώματα, μα να τα δίνει όλα για όλα έναντι κάποιας υποσχεμένης προμήθειας όταν πετύχει ένα στόχο, ή να ακούει το "μόνο εσύ φταίς που απέτυχες" όποτε αποτυγχάνει.

Έτσι ο Χρήστος γύριζε ολημερίς με μια τσάντα στο δρόμο προς αναζήτηση πελατείας, κλείσιμο ραντεβού και παρουσιάσεις για να μπορέσει να επιβιώσει στις πωλήσεις, αφού οι μοναδικές δουλειές που τον ήθελαν σαν συνεργάτη αυτό αφορούσαν...

Με τις πωλήσεις ασχολούνταν και η Φένια.

Αντίθετα με τον Χρήστο όμως, αυτή κατόρθωσε να φορτώσει την ζωή της σε ένα αφεντικό, δούλευε μέσα σε ένα επώνυμο κατάστημα ένδυσης, έπαιρνε σίγουρο μισθό κι ότι άλλο δικαιούνταν, είχε την παρέα της εκεί, τον καφέ της κερασμένο, το air contition και τις μοκέτες στο πάτωμα να κάνουν ανετότερη τη ζωή της τις ώρες που πουλούσε ρούχα.

Ενώ στην ουσία έκαναν το ίδιο πράμα, πουλούσαν και οι δυο, στην πράξη οι ζωές και οι δουλειές τους ήταν τελείως διαφορετικές, η Φένια αισθανόταν τακτοποιημένη και σίγουρη, πήγαινε το πρωί, άνοιγε την πόρτα του μαγαζιού και περίμενε τους πελάτες που έρχονταν οικοιοθελώς, αντί να τους ψάχνει εναγωνίως όλη μέρα και να τους ενοχλεί ν' αγοράσουν...

Σιγουριά που την όφειλε κυρίως στον ωραίο κώλο και τη σέξυ παρουσία της, το μοναδικό της προσόν πέρα από το απολυτήριο του λυκείου που διέθετε, που της εξασφάλισε τελικά την θέση που είχε.

Ο Χρήστος γνώρισε την Φένια στο outlet μαγαζί της, όπου πήγαινε συχνά κι αγόραζε ρούχα σε προσιτές τιμές. Επώνυμα ρούχα, κοστούμια, πουκάμισα και παντελόνια που ήταν όμως τα "σπασμένα νούμερα" και τα απούλητα υπόλοιπα του άλλου abovo μαγαζιού που το ίδιο αφεντικό διέθετε επίσης, που αν τύχαινε κι έβρισκε κανείς ένα κομμάτι που του ταίριαζε το έπαιρνε σε τιμή ευκαιρίας, αν όχι άκουγε "αυτά έχουμε, αν δεν σε βολεύουν μην ψάχνεις...".

Την γκάμα του μαγαζιού συμπλήρωναν και κάμποσες εισαγωγές μαιμούδων από την Κίνα, την Ινδία και το Μπαγκλαντές που πουλιούνταν σε τιμές λίγο κάτω των original σε αφελείς φτωχομπινέδες, πώς αλλιώς νομίζετε πως έβγαιναν τα λεφτά για το νοίκι του μαγαζιού, τους μισθούς της Φένιας και των άλλων και να μένει κέρδος για το αφεντικό που είχε την ιδέα και την ευθύνη ολονών;

Από το outlet ήταν τα κοστούμια που συμπλήρωναν την εμφάνιση του Χρήστου, απαραίτητο προσόν στις πωλήσεις και είχε αρκετά. Με τις συχνές αγορές που έκανε είχαν μια οικοιότητα με την Φένια, που τον έβλεπε όμως σαν καλό πελάτη που ξόδευε αρκετά λεφτά για ντύσιμο.

Έπρεπε να κάνει αρκετές οικονομίες όπως μπορούσε, ώστε να έχει και φίνα ρούχα και σεμινάρια αυτοβελτίωσης να παρακολουθεί και ειδικά βιβλία να διαβάζει κι επαγγελματικά ταξίδια να μπορεί να κάνει, όλα απαραίτητα στην απαιτητική δουλειά του.

Ο Χρήστος περίμενε περισσότερα, ήθελε να τη γνωρίσει καλύτερα, να βγαίνουν κιόλας, να συζητούν κι ότι άλλο ήθελε προκύψει από τη γνωριμία δυο νέων ανθρώπων. Αν και η Φένια δεν ήταν εντελώς αρνητική απέναντι του, δεν έδειχνε πρόθυμη για ένα ραντεβού.

Ήξερε πως ο Χρήστος ασχολούνταν με πωλήσεις επίσης, μα τον έβλεπε όλη μέρα στον δρόμο να τρέχει για πελάτες. Ήξερε πως δεν είχε σταθερό και σίγουρο μισθό, ούτε βέβαιο αύριο στη δουλειά που αναγκαστικά έκανε.

Αυτή είχε θέση και προορισμό κάθε πρωί, ο άλλος ήταν στον δρόμο ψάχνοντας, αν μια μέρα δεν εύρισκε ή όταν γερνούσε λίγο, κουραζόταν ευκολότερα και δεν φτουρούσε πια παύοντας να πουλά, τότε τι;
Ή αν τα προϊόντα που πουλούσε δεν περνούσαν πια στο κοινό;

Τέτοιες πρακτικές σκέψεις έκανε η Φένια που είχε τον Χρήστο στο περίμενε..

Δεν έφτανε μόνο αυτό, ο Χρήστος είχε κι άλλον ανταγωνιστή:
Τον βοηθό καφετζή της γειτονιάς, που λόγω δουλειάς έμπαινε στο μαγαζί 5 - 6 φορές τη μέρα, κουβαλώντας καφέδες, νερό, σάντουιτς κλπ. Φτωχοδιάολος κι αυτός, ωστόσω υπερτερούσε του Χρήστου στο ότι είχε δουλειά μισθωτή, σταθερή και γνωστή στη Φένια, τη οποία εξυπηρετούσε καθημερινά για μερικά χρόνια πριν την συναντήσει ο Χρήστος.

Νεαρός κι εμφανίσιμος, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση κι ικανότητες, δουλεία του ήταν να παίρνει παραγγελίες, να τις φτιάχνει στο καφενείο που δούλευε και να τις πηγαίνει στα γύρω μαγαζιά, δουλειά χωρίς ουσία, προκλήσεις ή έντονες συγκινήσεις.
Κάνοντας την όμως καθημερινά πρωί - απόγευμα, είχε την ανέλπιστη ευκαιρία να μπαίνει στα μαγαζιά και να φλερτάρει όποια κοπέλα δούλευε μέσα...

Μεγάλη τύχη για έναν 25άρη νεαρό να έχει καλό μισθό από δουλειά που δεν απαιτεί να σκέφτεται, να κάνει μελέτες κι υπολογισμούς, να χειρίζεται περίπλοκες μηχανές ή να διαπραγματεύεται μ' ανθρώπους που του τα πρήζουν, ούτε να φέρνει συγκεκριμένα αποτελέσματα κι επιδόσεις που θα καθορίζουν την αμοιβή του.

Στο βασίλειο του φραπέ έχει εξασφαλισμένη τη ζωή του.
Και δεν χρειάζεται να πληρώνει συχνά ρούχα ακριβά, για να βρίσκεται κοντά στη Φένια..Της πηγαίνει το ποτήρι το πρωί και το παίρνει κατά το μεσημέρι πριν να κλείσουν, βρίσκοντας καθημερινά ευκαιρία να τη φλερτάρει και πότε - πότε να την αγγίζει ερωτικά...

Εξάλλου η Φένια ήταν σέξυ, γλυκομίλητη με όλους όσους έμπαιναν στο μαγαζί της, αυτό τράβηξε και τον Χρήστο και θέλει να τη γνωρίσει καλύτερα και στενότερα, επιθυμητή από όσους τη βλέπουν, εκτός αν είναι gay βέβαια, μα και πάλι θα τους ήταν ιδανική για παρέα, τόσο γλύκα και τσαχπινιά έχει...

Τη θέλουν πολλοί μα δεν ξέρει κανείς τι σκέφτεται η ίδια...

'Ισως έχει κάποιον δεσμό, έναν τυχερό που χωρίς κόπο και προσπάθεια από μέρους του, του χαρίζει το κορμί, την ψυχή και τον εύκολο μισθό της...

Ίσως χρησιμοποιεί το νεαρό καφετζή να ικανοποιείται σκέτα ερωτικά, ώστε να ηρεμεί και να περιμένει την ευκαιρία της ζωής της...

ίσως να το έχει πάρει απόφαση πως με την δουλειά που κάνει δεν θα γνωρίσει ποτέ γαμπρό γιατρό και δικηγόρο και να έχει βλέψεις σε νοικοκύρη άνθρωπο σαν το αφεντικό της ή τα παιδιά /κληρονόμοι του, να της μείνει και το μαγαζί που είναι οχτώ χρόνια τώρα.

Εξάλλου αυτός είναι που την έχει φορτωθεί, την έφερε εκεί που την βλέπουν όλοι οι παραπάνω και πληρώνει κάθε μήνα τον μισθό της. ε; δεν δικαιούται να φάει κι ένα μεζεδάκι από αυτό που όλοι λιμπίζονται; Η Φένια τον ξέρει, τον εκτιμά, τον σέβεται και τον υπακούει πολύ καιρό τώρα, τι να την κρατήσει;

Ίσως περιμένει να πιάσει την καλή στη ζωή ο Χρήστος, να βρεθεί με παρά χοντρό από μια καλή συμφωνία με έναν εκλεκτό πλούσιο πελάτη, να αποκτήσει δική του δουλειά και να στέλνει άλλους να πουλούνε να του φέρνουν κέρδη, να τον γνωρίσει επιτέλους καλύτερα κι εκείνη, μιας και ακόμη δεν τον αποπήρε εντελώς μα τον παρακολουθεί όταν περνά απέξω βιαστικός...

Να έχει έναν επιτυχημένο να στηριχτεί, να σιγουρέψει και τον ωραίο κώλο της μιας και τα χρόνια περνούν...

Το βέβαιο είναι πως κι αύριο το πρωί η Φένια θα τον κουνήσει καθώς θα πηγαίνει ν' ανοίξει κατα τις 9 πμ, ο καφετζής θα φέρει τον καφέ της λίγο αργότερα, το αφεντικό θα περάσει να διαπιστώσει πως όλα βαίνουν καλώς και ο Χρήστος όταν χρειαστεί νέο κοστούμι θα ξαναμπεί στο outlet μαγαζί, χρησιμοποιώντας όλες τις ικανότητες του να βρεί λίγο χρόνο ενόσω προβάρει τα ρούχα, ώστε να μιλήσουν πάλι για μερικά λεπτά...