ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Τα κίτρινα γάντια, οι αποδείξεις της συζυγικής ζηλοτυπίας, που με μια σειρά έξυπνων παρεξηγήσεων τεκμηριώνεται, για να διαλευκανθεί πλήρως στο τέλος. Και οι εξυπνότερες ατάκες του Γκιωνάκη σαν βοηθός εξοχικού καφενείου...

Απολαύστε τις σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-3433889260512591131&hl=el

ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ...

Σε ξέρω καλά εσένα. Σε βλέπω εδώ κάθε μέρα, χρόνια τόσα που βαρέθηκα τη φάτσα και το τομάρι σου. Αυτό το τομάρι που ρίχνεις ξερό στην καρέκλα, μετά από μιά ακόμη ανούσια μέρα σου.

Βαρέθηκα και σιχάθηκα και σένα και τους όμοιους σου που συγκεντρώνεστε καθημερινά, δεν έχετε αλήθεια τόπο άλλο να πάτε μια φορά;
Τόσες εκδηλώσεις γίνονται, τόσα πανηγύρια, εσείς ακούνητοι εδώ. Τόσο σας λείπω να αναπληρώνω τη χαμένη ζωή σας;

Θα πεις ποιός θα σας καλέσει ποτέ, ποιός θέλει την παρουσία σας και τη συμμετοχή σας οπουδήποτε, αφού ξέρει πως δεν θα κερδίσει το κελεπίρι...

Μίζερα και κακορίζικα ανθρωπάκια ήσασταν πάντα, περάσατε τη ζωή και δεν την αγγίξατε παρά ελάχιστα.
Η διαδρομή σας δουλειά - καφενείο - σπίτι - γκρίνια από τη σαβουρο-γυναίκα που φορτωθήκατε - ύπνος και ξανά αύριο ο ίδιος ατέρμονας κύκλος.

Δουλειά με λίγο εισόδημα, νοικιασμένη σε κάποιο αφεντικό ή στριμωγμένη σε κάποιο μικρομάγαζο, οι μεγάλες business ήταν για τους "άλλους" λέγατε πάντα...Παραπονιόσασταν μεταξύ σας για τα 700 ευρώ που σας έδιναν, μα δεν αναρωτηθήκατε ποτέ αν άξιζε παραπάνω το έργο που προσφέρατε..κι αν πράγματι αξίζατε παραπάνω γιατί δεν κερδίσατε τα επιπλέον αλλάζοντας αφεντικό ή δουλειά όταν μπορούσατε, ή μήπως βολευτήκατε με τα λίγα και "που να τρέχω τώρα;"...

Εξηντάρηδες πια, θα πάρετε σε λίγο μια μίζερη σύνταξη και θα σας πετάξουν στην άκρη, τότε είναι που θα σας βλέπω όλη μέρα πρωί - βράδυ με μόνο μου κέρδος έναν μοναδικό καφέ τη μέρα, το μόνο ανττίτιμο που αντέχετε να καταβάλλετε για όσα σας προσφέρω.

Δεν σας νοιάζει και πολύ η κατάντια σας, μα ξέρετε όλες τις λεπτομέρειες για τις ομάδες του Κόκκαλη και του Βαρδινογιάννη, ποιός 20χρονος παίρνει πόσα που εσείς δεν τολμάτε καν να ονειρευτείτε.
Εσείς παθιάζεστε και ξεχνιέστε βλέποντας τον στο γυαλί να κλωτσά τη μπάλα μα τα συμφέροντα και τα κέρδη τα έχουν οι "άλλοι" οι καπάτσοι.
Και στο ΠΡΟ- ΠΟ ή το στοίχημα τίποτα αξιόλογο ποσόν ακόμη; πέρα βέβαια τα ψιλά που σας καθίζουν μια στις τόσες και τα ανακυκλώνετε μετά μεταξύ σας στο φτηνό χαρτοπαίγνιο...

Σας παρέχω άπλετη θέα στα κάλλη της ξανθιάς Σλάβας που περιφέρεται ανάμεσα στα τραπέζια σερβίροντας και κοιτώντας σας με οίκτο κι ειρωνεία, όπως προσπαθείτε να δείτε κάτω από την μίνι φούστα της αυτό που ποτέ δεν θα κατέβαζε για κανένας σας...

Εδώ μέσα δημαγωγούσαν φαύλοι πολιτικάντηδες για "καλύτερες μέρες" που εντέλει ήρθαν για αυτούς και τις εξαργύρωσαν με σημαντικές περιουσίες, ατελείωτες διακοπές σε lux ξενοδοχεία και βασιλικούς γάμους στο Παρίσι, εσείς σχολιάζατε και γκρινιάζατε, μα ψηφίζατε σαν καλά προβατάκια.

Δεν βαριέσαι, τι να κάνω, έχει ο Θεός, για άλλους τα ντόρτια κι οι διπλές και για άλλους οι εξάρες, οι συχνοί αναστεναγμοί σας. Φράσεις που ξέρουν καλά να αναμασούν της Γης οι ξοφλημένοι.
Μα πότε είδατε εδώ μαζί σας αυτούς που φέρνουν τις εξάρες στην ζωή; εγώ δεν θυμάμαι ποτέ κάποιον τους να σκοτώνει την ώρα και τη ζωή του έτσι εντός μου, εσάς μόνο τρώγω στη μάπα...

Με σας η σχέση τους ήταν όποτε περνούσαν απόξω να δείτε με περιέργεια τι φορούσαν, τι κρατούσαν και να διασκεδάζετε μεταξύ σας αναρωτούμενοι πού πήγαιναν, τελικά πήγαιναν όπου χτυπούσε η ζωή κι έτρεχαν οι ευκαιρίες, μα εσείς μόνιμοι εδώ, αυτά ήταν για τους "άλλους".

Κι εγώ μαζί σας απόμεινα μικρό και στάσιμο, μα αν έκλεινα να τους ακολουθήσω που θα αράζατε την κακομοιριά και την μιζέρια σας μικρά, ασήμαντα κι άβουλα ανθρωπάκια;

ΓΑΜΠΡΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΕΙΝΑ...

Η κοπέλα της φωτογραφίας έχοντας εκπληρωμένες τις στρατιωτικές της υποχρεώσεις σε εμπόλεμη ζώνη κι όχι ως διοικητική, αναζητά γαμπρό ανάλογων προσόντων για να έρθουν εις γάμου κοινωνία.

Οι έχοντες πονηρό σκοπό ας μην ενοχλήσουν, για το δικό τους καλό. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι φέρουν εξ ολοκλήρου την ευθύνη και το ρίσκο για ότι ήθελε προκύψει από μια τέτοια δυναμική σχέση.
Δεν την δυσαρεστεί η πολύωρη και συχνή ενασχόληση του άντρα της με το κυνήγι και τη σκοποβολή επί παντός στόχου, αντιθέτως τον συνοδεύει ευχαρίστως κι επιδεικνύει επίσης αξιόλογες επιδόσεις.

Εμπιστευτικά, θα συγκινηθεί αν της ψιθυρίσει γλυκά κάποιος στο αυτί:

Κατάγομαι από τα Ζωνιανά
και τα χωριά πιο πέρα
που δεν περνά ούτε λεπτό
να μην παιχτεί μια σφαίρα.

...Χωρίς να περιορίζεται βεβαίως μόνο στα στενά όρια της συγκεκριμένης περιοχής, γνωρίζει καλά πως υπάρχουν άντρες και σε πολλά ακόμη μέρη, κατάλληλοι και ικανοί για τις απαιτήσεις της...

ΕΣΤΙΑΤΟΡΑΣ ΚΑΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΟΛΟΓΟΣ...

Κάποιος που είχε χάρισμα να φτιάχνει αυτοσχέδιες μαντινάδες με περιστατικά της στιγμής, πήγε μια φορά σε ένα εστιατόριο να φάει.

Γνωστός του ο εστιάτορας και για πλάκα του λέει ο μαντιναδολόγος, ονομαζόμενος Μανώλης:

- Δέχεσαι να φάω ότι θέλω και μετά να σου πω μερικές μαντινάδες; Αν σου αρέσουν θα με κεράσεις το γεύμα, αλλιώς θα σε πληρώσω κανονικά...

- Ας το κάνουμε έτσι Μανώλη συμφωνεί ο εστιάτορας, σκεπτόμενος πονηρά πως θάλεγε πως δεν του άρεσε καμιά μαντινάδα μετά, μα θα διασκέδαζε με τις φιλότιμες προσπάθειες του μαντιναδολόγου να φτιάξει κάποιες καλές κι έξυπνες, πράγμα που κατάφερνε πολλές φορές...

Τρώει λοιπόν ο Μανώλης ότι του σέρβιρε ο εστιάτορας, που έβαλε μπροστά του τα καλύτερα κι ακριβότερα πιάτα του μαγαζιού, λογαριάζοντας στο τέλος να εισπράξει ένα καλό λογαριασμό.

Αφού βοσκήθηκε και χόρτασε μέχρι σκασμού ο Μανώλης, λέει του άλλου:

- Έλα εδά να κάτσεις μαζί μου να σου πω τις μαντινάδες που σκέφτηκα όση ώρα έτρωγα...

Σιμώνει την καρέκλα του ο εστιάτορας στο τραπέζι κι αρχίζει ο Μανώλης τις μαντινάδες του. Λέει την πρώτη, την δεύτερη, την τρίτη, δεν αρέσει καμιά στον μαγαζάτορα όπως έλεγε στο τέλος αφού την άκουε.

- Βάλε το δυνατά σου Μανώλη, σήμερα δεν μπορείς να σκεφτείς καμιά καλή, θαρρώ πως θα με πληρώσεις στο τέλος...

Προσπαθεί ο Μανώλης μια - δυο - τρεις - τέσσερις φορές ταίριαξε λέξεις σε στίχους, μα δεν συγκινούνταν ο εστιάτορας.
Στο τέλος τα παρατά απελπισμένος λέγοντας στον εαυτό του πιο πολύ παρά στον άλλο:

Έφαγες κι ήπιες Μανωλιό
γέμισες την κοιλιά σου
βγάλε και πλέρωσε εδά
τον εστιάτορα σου.

- Τώρα μάλιστα, αναφωνεί ο εστιάτορας και τείνει τη χέρα του να πάρει τα λεφτά που έβγανε ήδη ο άλλος να του δώσει από την τσέπη του...

- Πως σου φάνηκε αυτή η τελευταία μαντινάδα; ρωτά ο Μανωλιός που είδε τα μάτια του εστιάτορα να φέγγουν από χαρά που θα εισέπραττε παράδες για το φαί που έδωσε...

- Καλά τα είπες εδά Μανώλη...

- Έ, τότε αφού σου άρεσε, ευχαριστώ για το δωρεάν φαγητό. Και σηκώνεται και φεύγει!

THE BATTLE AGAINST CRETE MAY 1941. Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ...

Οι ετοιμασίες για την εναέρια εισβολή στην Κρήτη:

http://www.youtube.com/watch?v=0vL2sX6hNb8

...Και η απάντηση του πρόχειρα οπλισμένου Κρητικού λαού μετά λίγων κι ανοργάνωτων Συμμάχων:

http://www.youtube.com/watch?v=tG7TCASI8vk

Απροετοίμαστοι για μάχη με αλεξιπτωτιστές, τελικά έπεσαν σε λίγες μέρες, μα Χίτλερ μη καυχηθείς νίκη, υπήρχε λόγος:

http://www.youtube.com/watch?v=aVt9NR-BREc

ΤΟΥ ΜΑΗ ΤΟ ΑΠΟΒΡΑΔΟ...

1.
Σαν πέφτει το απόβραδο
Μάη και καλοκαίρι
μια φλόγα ανάβει μέσα μου
κι ώσπου να φέξει η αυγή
σαν τη λαμπάδα καίει.

2.
Είναι που τότε αναζητώ
κάποια καρδιά να νοιώσει
κάτι που λείπει πιο πολύ
και τη μισή μου τη ζωή
νάρθει να συμπληρώσει.

3.
Σαν πέφτει το απόβραδο
στου Μάη τη γαλήνη
θέλω να έχω δίπλα μου
μια παρουσία που ποθώ
δική μου για να γίνει.

4.
Είναι που τότε αναζητώ
κάποια καρδιά να νοιώσει
τι λαχταράω πιο πολύ
και μες τη νύχτα τη γλυκειά
νάρθει να μου το δώσει.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ...

Έχει την τύχη και την ατυχία να ζει στην επικράτεια της χώρας που λέγεται Ελλάδα.

Τύχη επειδή ζει σε ευλογημένο τόπο με άπλετο φως, ήλιο, απέραντη θάλασσα, εύκρατες κλιματικές συνθήκες, έδαφος που μπορεί να καλλιεργηθεί και να προσφέρει ότι του χρειάζεται να ζήσει αρμονικά με το περιβάλλον του, παράδοση, πολιτισμό κι ιστορία αιώνων, ανθρώπους που αν τους αφήσουν μπορούν και μεγαλουργούν...

Ατυχία επειδή άφησε αυτόν τον καταπληκτικό τόπο να τον κουμαντάρουν φελλοί και να κυριαρχήσουν προσωρινά έως και σήμερα, κατεδαφίζοντας, μπλοκάροντας και κρύβοντας τα παραπάνω πλεονεκτήματα του τόπου και των ανθρώπων...

Ο κάτοικος που ζει μεν στην ίδια επικράτεια, μα σε μια παράλληλη Ελλάδα. Αυτήν της δημιουργίας, της προόδου, της αισιοδοξίας, της επαγγελματικής και προσωπικής προσπάθειας κι επιτυχίας.
Που διψά για γνώση που κάνει την διαφορά και την αναζητά σε κάθε ευκαιρία...

Έχει όραμα και πλάνα που τολμά να τα πραγματοποιήσει και να τα ζήσει. Δεν τον αφορούν οι φελλοί, η ανεπάρκεια κι ελαφρότητα τους, η κακομοιριά και η μιζέρια που κουβαλούν και θέλουν να του τα μεταδώσουν, επιδιώκοντας να του γκρεμίσουν το όνειρο.

Αντιστέκεται κι αγωνίζεται. Όχι όπως εννοούν τον αγώνα για τα δικά τους συμφέροντα κάποιοι εγκάθετοι συνδικαλιστές, μα για τις δικές του προτεραιότητες, ανάγκες, επιδιώξεις, συμφέροντα.

Αυτή είναι η δική του ζωή, παίρνει την ευθύνη της, δεν τους τη χαρίζει...

Τώρα ο κάτοικος της παράλληλης Ελλάδας βρίσκει ότι τον αφορά στην ομώνυμη τακτική εκπομπή της "Acanthus Productions".

Προσεχώς...τηλεοπτικά...

21η ΤΟΥ ΜΑΗ: ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΗ...

21 του Μάη ημέρα Σάββατο πριν πολλά χρόνια πια...

Η μέρα που ήρθα στην ζωή, εκεί γύρω στις 10.00πμ.

Στο σπίτι με φυσικό τοκετό, όχι σε κλινική ή νοσοκομείο. Από τότε δεν είχα καλές σχέσεις μαζί τους κι ευτυχώς λόγω καλής υγείας τις διατηρώ ακόμη!

Είδα το φως και τον κόσμο ανήμερα τη γιορτή του Αγ. Κωνσταντίνου, που οφείλω και τ' όνομα ύστερα από παράκληση του αείμνηστου πια παπά - Νικόλα προς τη μάνα μου.

Τα πρώτα μου χρόνια ήταν αργία κάθε τέτοια μέρα, δεν μου έλεγαν γιατί και νόμιζα για μένα.

Δώρα για τις δυο ταυτόχρονες γιορτές μου δεν θυμάμαι να έπαιρνα ποτέ, πέρα από μια σπιτική πίτα που πάντα έφτιαχνε η μάνα και μοιραζόμουν με δικούς και γνωστούς που έλεγαν κατόπιν και τις μαντινάδες:

Ένα μόνο σου εύχομαι
απόψε που γιορτάζεις
όλες του κόσμου τις χαρές
στα μάτια να κοιτάζεις.
********************
Χρόνια πολλά σου εύχομαι
φίλε μου για να ζήσεις
κι ότι ποθείς μες τη ζωή
σύντομα ν' αποκτήσεις.
******************
Χρόνια πολλά σου ευχόμαστε
Κωστή για την γιορτή σου
πραγματικότητα να δεις
την κάθε μια ευχή σου.

Έννοια σας και κάνω πολλά για αυτό...
Δεκτές σήμερα όλη μέρα και οι δικές σας (ειλικρινείς) ευχές! Τις θέλω πραγματικά γιατί:

Όσες ευχές απλόχερα
οι φίλοι θα μου δίνουν
εγώ θα εύχομαι κρυφά
ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ!

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ...

Μεσημέρι σε κεντρικό δρόμο του ιστορικού κέντρου της Αθήνας.
Συνεργείο από ρεπόρτερ και καμεραμάν μεγάλου καναλιού, πραγματοποιεί επιτόπιο ρεπορτάζ για "καυτό" θέμα των ημερών, ρωτώντας τους περαστικούς.

Όχι όμως όλους όσους περνούν από εκεί κι είναι πρόθυμοι τέλος πάντων να απαντήσουν στα ερωτήματα του ρεπόρτερ που πετιέται ξαφνικά μπροστά τους με το ευμεγέθες μικρόφωνο ανά χείρας.

Καθισμένος σε γειτονικό cafe για λίγο, είχα χρόνο να τους παρατηρήσω στην δουλειά τους. Διαπίστωσα πως αγνοούσαν επιδειχτικά όσους/ες περνούσαν και φαίνονταν σοβαροί ή απλώς καλοντυμένοι και με κάποιο επίπεδο ζωής τέλος πάντων...
Ο ρεπόρτερ φαινόταν σαν να κυνηγούσε μόνο γραφικούς ηλικιωμένους κι άλλους αργόσχολους που έχοντας σχετική πείρα από τέτοιες συνήθειες, δεν άργησαν να τον περικυκλώσουν και να λάβουν θέση να βγούν on camera...

Κοινό τους χαρακτηριστικό η γκρίνια και η μιζέρια που απόπνεαν οι απαντήσεις τους, οργισμένες οι περισσότερες και κατά του "κράτους που δεν φροντίζει" τα κακά τους τα χάλια. Άνθρωποι αποτυχημένοι και κακομοίρηδες, συνταξιούχοι εργάτες κι αγράμματες νοικοκυρές οι περισσότεροι από το ιδιότυπο αυτό πάνελ, είχαν μια ευκαιρία να ξεσπάσουν τα προσωπικά τους προβλήματα που ήταν κυρίως οικονομικά, μα με κανένα τρόπο δεν αποτελούν δείγμα μέτρησης της "κοινής γνώμης" που θα επικαλεστούν το βράδυ στις ειδήσεις οι παρουσιαστές και οι παραθυράτοι τους ...

Μπορούσαν να έχουν ποιοτικότερο κοινό και τώρα και σε αμέτρητες άλλες περιπτώσεις, μα δεν το έκαναν.
Τους βολεύει φαίνεται να κυριαρχεί η λαϊκίστικη άποψη της κατώτερης μάζας, των ξοφλημένων της ζωής και των φουκαράδων μικροσυνταξιούχων και φτωχομισθωτών (αν τολμούσαν, από αύριο κιόλας μπορούν ν' αλλάξουν ζωή και εισοδήματα), για να διαιωνίζουν το κλίμα μιζέριας και σαπίλας που φοβίζει τα πλήθη και οπλίζει καιροσκόπους εκμεταλλευτές του...

Αν ρωτούσαν διαφορετικό κοινό, θάπαιρναν και διαφορετικές απαντήσεις, γιατί υπάρχει και η "παράλληλη Ελλάδα" κατοικούμενη από αυτούς που προσπαθούν, αγωνίζονται για την ζωή τους και την ποιότητα της, έχουν όνειρα και τολμούν να δρούν και δεν έχουν πέσει στον πάτο με τα κατακάθια...

Μα η τωρινή τηλεόραση ποτέ δεν νοιάστηκε για αυτούς. Δεν πουλάνε φόβο κι απελπισία....

ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟΣ ΚΙ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΣ ΗΡΩΙΣΜΟΣ...

Αληθινό γεγονός:

Γίνεται προ ημερών ληστεία σε υποκατάστημα τράπεζας στο κέντρο της πόλης. Οι ληστές παίρνουν ότι βρίσκουν και φεύγουν ανενόχλητοι ή σχεδόν: τους κυνηγά μόνος του ο διευθυντής του καταστήματος, πεζός κι άοπλος όπως ΔΕΝ έπρεπε να ήταν.

Παρόλα αυτά τους προλαβαίνει σε κοντινή απόσταση, οι 2 νεαροί ληστές γυρίζουν και τον πυροβολούν στα πόδια με ξεπερασμένο πια πολεμικό όπλο που κρατούσαν, μπροστά στα μάτια ενός αστυνομικού με περιπολικό που κατέφθασε κι απλώς παρακολουθούσε από ασφαλή απόσταση, τελικά οι ληστές διαφεύγουν...

Ο διευθυντής καταλήγει στο νοσοκομείο μέχρι προχθές, δεν τον επισκέφτηκε κανείς ένστολος να δει έστω υπηρεσιακώς τι απόγινε, άργησαν χαρακτηριστικά να του πάρουν κατάθεση για την υπόθεση...

Αντί για αυτά ο διευθυντής διάβασε στον τοπικό τύπο με έκπληξη κι αγανάκτηση μια ανακοίνωση που δημοσιεύσανε οι μπάτσοι και οι συνδικαλιστές τους, όπου τον κατηγορούσαν με απύθμενο θράσος μεταξύ άλλων για "θανατηφόρο κι επιπόλαιο ηρωισμό" που επέδειξε κάνοντας την παραπάνω ενέργεια και προφανώς αποκάλυψε για άλλη μια φορά την ανικανότητα, την ανεπάρκεια και την δειλία τους, που κατέληξαν στον τραυματισμό του...

Η ανακοίνωση κατέληξε πάλι στα συνηθισμένα και μόνιμα αιτήματα τους για λεφτά και διορισμούς (τι θ' αλλάξει αν διοριστούν και 5.000 ακόμη σαν κι αυτούς;)

Ο διευθυντής μπορεί να διακινδύνευσε για να μη χάσει κέρδη και φτωχύνει ελάχιστα το πλούσιο αφεντικό του, που έγινε τραπεζίτης ξεκινώντας από αφισοκολλητής του Αντρέα, ή μη ανεχόμενος να του ληστέψουν το μαγαζί 20χρονα - 25χρονα μαυροντυμένα τσογλάνια μόνο και μόνο για να πάρουν αύριο το φετίχ τους - τετράπορτο αγροτικό και να τα σπούνε στα μπαρ και τα λυράδικα τα ξημερώματα, δεν έχει σημασία τι σκεφτόταν όταν τους καταδίωκε μόνος...

Μα όταν κάνει το επιβεβλημένο κι αυτονόητο, να χαρακτηρίζεται κι επιπόλαιος!...

Από μπάτσους επειδή δεν άφησε τους κακοποιούς να δρουν ανενόχλητοι...

Καθημερινά πια αδέσποτοι νεαροί ακόμη κι ανήλικοι, αρπάζουν τσάντες από γριές.

Όποιος έχει ποδήλατο ή μικρό μηχανάκι και το αφήσει για λίγο αφύλαχτο, το χάνει οριστικά.

Σπίτια, μαγαζιά και περίπτερα διαρρήκτονται τακτικά.

Γύφτοι κλέβουν οτιδήποτε μεταλλικό αξίζει και το πουλούν σε πρόθυμους κλεπταποδόχους.

Τις μέρες της απεργίας των βυτιοφορέων κάποιοι θρασείς έκλεβαν βενζίνη παραβιάζοντας τάπες ρεζερβουάρ.

Προχθές πάλι σκοτώθηκε αναίτια κάπου αλλού ένας νέος από καταδικασμένο (στα 20 του) ισοβίτη που όμως κάποιος ....γιάννης φρόντισε να πέσει στα μαλακά και τελικά ν' αποφυλακιστεί πρόωρα, για να κάνει ακριβώς τα ίδια που καταδικάστηκε τότε...

Σε τέτοιο κόσμο οι μπάτσοι (κρατικοί και δημοτικοί) βλέπουν σαν ρόλο τους να περιφέρονται και ν' αντιδικούν με τους πολίτες μόνο για τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα...

Κι όποτε βρεθούν στα δύσκολα να μην ξέρουν ν' αντιδράσουν, λόγω ανεπάρκειας στην εκπαίδευση και δική τους...

Τι απόγινε εκείνος ο μπάτσος ο μουστακαλής που περιπολούσε κάποτε μοναχός του κι άοπλος, μα δεν τον κοίταζε στα ίσια κανείς και οι κακοποιοί όταν τον έβλεπαν έστριβαν αλλού να μη βρεθούνε στον δρόμο του;

Αυτός που περνούσε από τη γειτονιά κι έλεγε "πηγαίνετε στο γήπεδο που έχουν γιορτή και θα παίξουν και κανονιές στο τέλος, αφήστε ανοιχτά τα παράθυρα μη σπάσουν τα τζάμια, μα εδώ θα είμαι εγώ..Και ήταν όλη την ώρα εκεί. Αυτός κι όχι οι διαρρήκτες...

Τον έφαγαν οι σημερινοί συνάδελφοι - αφισοκολλητές των κομμάτων!

Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΡΙΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Απο τη μια ο Μάης και η ανοιξιάτικη φούντωση, από την άλλη ο ωραίος εργαζόμενος στην επιχείρηση του μπαμπά...ακόμη και η καλοβολεμένη κόρη μπορεί να έχει σοσιαλιστικές ψευδαισθήσεις...

Αργότερα ξυπνά...

Δείτε τη σε πλήρη οθόνη:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-3737767088162718453&hl=el

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΑΦΕΝΕΔΑΚΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ...

Το μικρό εκείνο καφενεδάκι στο επίσης μικρό κι ορεινό χωριό του Αποκορώνου.

Το είχε και το δούλευε πολλά χρόνια ο πατέρας του Τάκη.
Με τα έσοδα από αυτό το καφενεδάκι με τους λίγους τακτικούς πελάτες από το χωριό και τους πολύ περισσότερους επισκέπτες του καλοκαιριού, μεγάλωσαν τα παιδιά του που ήταν κι αρκετά, τρία κορίτσια και ο Τάκης...

Πρώτος στην σειρά ο Τάκης και μόνος αρσενικός γόνος στην οικογένεια, ενσάρκωνε τις ελπίδες του πατέρα του για ένα καλύτερο μέλλον της οικογένειας πέρα από το μικρό μαγαζάκι και τα κάμποσα χωράφια που διέθεταν.
Τα κορίτσια μπορούσαν να παντρευτούν από νωρίς και να φορτώσουν σε άλλους τη ζωή τους, όπως κι έγινε αμέσως μετά που τελείωνε καθεμιά το Γυμνάσιο...

Ο γέρος επέμενε τουλάχιστον ο μικρότερος, ο Τάκης του να συνεχίσει τα γράμματα και να πάρει κάποτε και κάποιο πτυχίο, να καμαρώνει κι αυτός στους πελάτες για τον μορφωμένο γιο..

Έτσι ο Τάκης συνέχισε να κατεβαίνει πεζός την κατηφόρα (χωματόδρομος τότε) κάθε πρωί για άλλα τρία χρόνια, 4 χλμ δρόμος για να πάει στο μοναδικό κοντινό Λύκειο της περιοχής. Αργά το απόγευμα μετά το μάθημα και κάποιο ιδιαίτερο μάθημα που έκανε, ξαναγύριζε από τον ίδιο ανηφορικό τώρα δρόμο στο χωριό του, εκτός τις τυχερές του μέρες που συναντούσε κάποιον χωριανό του που διέθετε αμάξι να τον πάρει μαζί...

Πήρε το απολυτήριο με καλό γενικό βαθμό, στις Πανελλαδικές εξετάσεις απέτυχε να εισαχθεί με την πρώτη στην σχολή που ήθελε: Χημικός, να γίνει οινολόγος αργότερα.
Θα καθόταν έναν ολόκληρο χρόνο περιμένοντας να ξαναδώσει εξετάσεις στην ίδια σχολή, αν ο γέρος του δεν είχε την ιδέα να τον στείλει στο εξωτερικό να σπουδάσει το ίδιο αντικείμενο.

Θα τον έστελνε στην Ιταλία που ήταν και κοντύτερα, δεν ήθελε ο γιός του να φέρει πτυχίο από Βουλγαρία και Ρουμανία, να μη ξέρει τι να το κάνει αύριο. Εξάλλου ήξερε και κάποιους Ιταλούς που έρχονταν στο χωριό μετά τη σοδειά του ελαιοκάρπου κι αγόραζαν το λάδι σε καλή τιμή, το οποίο μετά ξαναπουλούσαν ακριβότερα στην Ελληνική αγορά σαν δικό τους...

Ο πρώτος χρόνος του Τάκη στην Ιταλία αφιερώθηκε να μάθει καλά την γλώσσα, να μπορεί να παρακολουθεί αργότερα τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο που τον έγραψαν. Έμαθε να τρώει και μακαρόνια όπως μόνο οι Ιταλοί ξέρουν να φτιάχνουν αυθεντικά.

Τα έξοδα για τις μετακινήσεις και τη διαμονή του τα εξασφάλιζε το μικρό καφενεδάκι κι ένα άγονο χωράφι που πουλήθηκε σαν οικόπεδο επί τούτου.

Ακολούθησαν κι άλλα κτήματα της οικογένειας τα οποία θυσιάστηκαν για τις σπουδές του Τάκη, το καφενεδάκι δούλευε υπερωρίες να στέλνει εμβάσματα ο γέρος στον γιο, άρχισε να νερώνει τα καραφάκια με την τσικουδιά και το κρασί που σέρβιρε στους πελάτες του, που έκαναν τα στραβά μάτια ηθελημένα αφού ο καφετζής ΄"σπούδαζε παιδί στα ξένα" όπως λέγανε...

Το παιδί τελικά ξετέλεψε κι έγινε πτυχιούχος Χημικός, μα κάμποσα χρόνια αργότερα από ότι αρχικά υπολόγιζε κι όταν τα περισσότερα χωράφια της οικογενειακής περιουσίας είχαν πουληθεί για το σκοπό αυτό, κράτησαν μόνο τα πιο κοντινά στο χωριό κι ιδιαίτερα ένα καλό αμπέλι που θα χρησίμευε σαν πεδίο δοκιμών για εξάσκηση του μελλοντικού οινολόγου.

Επιστρέφοντας στην πατρίδα ο Τάκης είχε να εκπληρώσει τις απαραίτητες στρατιωτικές του υποχρεώσεις, όταν τον ξαναείδαν στο χωριό είχε τα μισά του μαλλιά άσπρα.

Άρχισε να ψάχνει για δουλειά και ταυτόχρονα δούλευε στο μικρό καφενεδάκι που τον στήριζε τόσα χρόνια. Δύσκολα τα πράγματα και για τον Τάκη και για τους υπόλοιπους πτυχιούχους εξωτερικού ή εσωτερικού, δεν έχει σημασία, ίδια είναι τα χαρτιά που έχουν...

Ευτυχώς για τον Τάκη υπήρχε πάντα εκεί το μικρό του καφενεδάκι που τώρα πια πέρασε στα χέρια του κληρονομικά από τον γέρο που παραγέρασε...

Κι όταν βαρέθηκε να περιφέρει μάταια για πολλούς μήνες το ξενόγλωσσο χαρτί του από αγγελία σε αγγελία που διάβαζε "ζητείται...", έκανε αυτό που έπρεπε να είχε κάνει από την αρχή: Αξιοποίησε το μικρό εκείνο καφενεδάκι με τα 5 τραπέζια και τις 20 καρέκλες που υπηρετούσε τόσα χρόνια τις ανάγκες ολόκληρης της οικογένειας...
Εκεί στο ορεινό χωριό του, που ήξερε και τον ήξεραν...

Τώρα δεν γράφει πια "Καφενείον" μα "Cafe - Snak bar", διαθέτει περισσότερο χώρο μέσα - έξω για τραπεζοκαθίσματα και το επισκέπτονται πλήθος τουρίστες που ανεβαίνουν την ανηφόρα βολτάροντας στην όμορφη περιοχή, καθώς και Ευρωπαίοι αλοδαποί που διαμένουν μόνιμα σε πεδινότερα μέρη εκεί κοντά και στα χωριά γύρω.
Τους υποδέχεται ο Τάκης, που γνωρίζει τις γλώσσες τους καλά πια.

Τους σερβίρει από καφέδες και γλυκά φτιαγμένα με αγνά υλικά της περιοχής, μέχρι κρασιά δικής του παραγωγής, περιορισμένης μα εκλεκτής ποιότητας. Τα συνοδεύει με μεζέδες ντόπιους και σπέσιαλ μακαρονάδες, που έμαθε να τρώει και να φτιάχνει τότε τα χρόνια στην Ιταλία...

Και γεμίζει κόσμο συχνά το μικρό αναπαλαιωμένο καφενεδάκι (όχι και τόσο -ακι πια), που ζει ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες, μέρες δόξας που αξίζει.

Αν δεν υπήρχε κι αυτό και τότε και τώρα...

ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΙΧ...

Με την έλλειψη καυσίμων φάνηκε ένα παράπλευρο φαινόμενο της Νεοελληνικής πραγματικότητας:

Η σχέση εξάρτησης που έχουν σχεδόν όλοι με το ΙΧ τους.

Αυτούς που σχηματίζουν τις ουρές μπροστά στα βενζινάδικα που στερεύουν σταδιακά λόγω της απεργίας των βυτιοφορέων, δεν τους απασχολεί τόσο η τακτική αύξηση της τιμής των καυσίμων που πρόθυμα πληρώνουν όση κι αν είναι, μα η πιθανότητα έλλειψης τους...

Διαπληκτίζονται μάλιστα και μεταξύ τους, μην τυχόν και δεν φτάσει το απόθεμα να φουλάρουν τα ρεζερβουάρ και περιέλθουν σε στερητικό σύνδρομο, μην μπορώντας να πάνε παντού εποχούμενοι.

Αγνοώντας παντελώς τις ατομικές ευθύνες τους στο σημερινό έκπτωτο σύστημα αξιών, που ΚΑΙ σε αυτή την περίπτωση μετατράπηκαν σε άβουλους καταναλωτές χωρίς καμιά συνείδηση του ρόλου που θα μπορούσαν να παίξουν στην συγκράτηση των τιμών...

Που να γνοιαστεί για τέτοιες λεπτομέρειες που λες τώρα, η κοινωνία του "που θα πάμε απόψε και πόσο θα πιούμε" αρκεί να ικανοποιηθεί το παραπάνω βασικό τους ένστικτο με την ρόδα αραγμένη σε απόσταση 5 βημάτων το πολύ από την καρέκλα τους, να μην κάνουν 5 ζάλα και κουραστούν, να τους βάλεις να σκεφτούν θέλεις τώρα;
Ή Μήπως ελπίζεις σε οικολογική συνείδηση;

Μα ασχολούμενη η κοινή γνώμη με αυτές τις ουρές των στωικά αναμενόντων γκρινιάζοντας για τα "χάλια του κράτους" παραβλέπει αυτό που πρέπει να κάνει πραγματικά το κράτος (κι έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια):

Να καταργήσει μια κι όξω όλα τα κλειστά επαγγέλματα, να πάψουν οι εκβιασμοί από τις συντεχνίες...

Το ερώτημα εδώ με τα φορτηγά και βυτία είναι:

Κλειστό επάγγελμα σε μεταφορές "δημόσιας χρήσης" να επιβαρύνει άσκοπα τις τιμές;
Κι αφήνουμε για επόμενο σχόλιο με άλλη ευκαιρία, την αισχροκέρδεια και τον μαυραγοριτισμό που τον έχει μέσα του ο Έλληνας κληρονομικά φαίνεται...

Γιατί όχι και οι βενζινάδες τώρα που τους παίρνει;

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΣΧΕΣΗΣ...

1.
Με είδες κάποιο απόγευμα του Μάη
τα μάτια σου στα μάτια μου καρφώνεις
με τύλιξε η γλύκα σου κι η χάρη
είχες τον τρόπο να μ' αναστατώνεις.

2.
Ήθελες να γινόμουνα για σένα
φίλος σου, προστάτης κι εραστής
είπες ότι ζεις μόνο για μένα
εγώ είμαι αυτός που έψαχνες να βρεις.

3.
Όμως όταν άρχιζε ο Σεπτέμβρης
κι όταν όλη μου είχες χαριστεί
ξαφνικά σηκώνεσαι και φεύγεις
μαζί μου, είπες είχες κουραστεί.

4.
Ξέρω πως για αυτή μας την πορεία
φταίει η γυναικεία σου η φύση
όλη η παραπάνω ιστορία
ένα δίδαγμα μου έχει αφήσει.

5.
Για ένα διάστημα οι γυναίκες αγαπάνε
μας χαρίζονται κι είναι πολύ θερμές
σε λίγο όμως όλα τα ξεχνάνε
αδιάφορες, ψυχρές κι απότομες.

Από τη συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΧΡΗΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟ...

Ένας κάποιος άνθρωπος που γεννήθηκε χωρίς τα απαιτούμενα από πανταχόθεν λεφτά για να ζήσει όπως ήθελε, έφτασε στο σημείο να εύχεται να μην είχε γεννηθεί καν άνθρωπος με σάρκα και ψυχή, αφού δεν μετράνε στη σημερινή ζωή, μα να ήταν εξ αρχής ένα χρηματοκιβώτιο.

Χρηματοκιβώτιο όμως γεμάτο χρωματιστά χαρτάκια που τα ονομάζουν λεφτά και τα ζητούν παντού. Έτσι δεν θα είχε παρά ν' ανοίγει την πόρτα με τον συνδυασμό που θα ήξερε μόνο αυτός και να βγάζει ακριβώς όσα χρειαζόταν από το ποσόν που του πίστωσε εξαρχής η ζωή, όποτε είχε ανάγκη μετρητών...

Για να πληρώνει τις τράπεζες που του δανείζουν τώρα ποσά που κατά την επιστροφή τους αυξάνονται αλματωδώς, λόγω καταχρηστικών όρων στις συμφωνίες που του κάνανε τότε που είχε ανάγκη.
Από πείρα ήξερε πως οι τράπεζες συμπεριφέρονται πάντα σαν τους εξαρτημένους τοξικομανείς: όταν πάρουν την δόση τους ησυχάζουν και δεν τον ενοχλούν μέχρι τον επόμενο μήνα που θα χρειαστούν την επόμενη...

Για να πληρώνει σε τιμές gourmet τα κοινά είδη διατροφής που αγοράζει από το συνοικιακό super market ή την λαϊκή αγορά ακόμη που νόμιζε πως εξυπηρετούσε τον λαό κι όχι τους κερδοσκόπους...

Για να πληρώνει το ισόποσο μίνι - κρουαζιέρας για να πάει σε απαραίτητο μονοήμερο επαγγελματικό ταξίδι, με το ίδιο εκείνο πλοίο που θυμόταν από τα παιδικά του χρόνια και μαζί μεγάλωσαν...

Για να πληρώνει για ντύσιμο όσα χρειάζεται κάθε φορά ο απατεώνας έμπορος για να συντηρεί την οικογένεια του, το κεντρικό μαγαζί με την προσεγμένη βιτρίνα και για να πηδά τις υπαλλήλους του με τον μισθό που δίνει και μετακυλίει τα έξοδα στους πελάτες του αυθαίρετα...

Για να πληρώνει ακόμη και για την επαγγελματική του δραστηριότητα το αδηφάγο κράτος και να βλέπει ένα σεβαστό μέρος από το ποσόν του δικού του χρηματοκιβωτίου να πηγαίνει και να ασφαλίζεται σε άλλα χρηματοκιβώτια που τα έχουν λαμόγια βαμμένα με τα αγαπημένα χρώματα της εκάστοτε εξουσίας...

Να μπορεί να πληρώνει, να πληρώνει για όσα πληρώνετε κι εσείς και τα ξέρετε καλά.
Και να εύχεται μόνο να μην φτάσει η στιγμή που μειούμενο το ποσόν του φτάσει στο τέλος κι αναγκαστεί να κλείσει και να σφραγίσει μέσα την ανθρωπιά και την ψυχή του, σαν το μοναδικό πλέον πολύτιμο περιεχόμενο του χρηματοκιβώτιου.

Και δει τη υπόλοιπη ζωή του χωρίς αυτά: Αποκτηνωμένα κι αδίστακτα...

ΤΗΣ ΚΟΜΜΩΤΡΙΑΣ Ο ΝΟΥΣ...

Κομμώτρια ήθελε να γίνει η Λίτσα από όταν μπήκε στην εφηβεία. Δεν τα έπαιρνε τα γράμματα όπως λένε και η καλύτερη λύση που βρήκανε σε οικογενειακή σύσκεψη που κάνανε ήταν να ξετελέψει έτσι.

Τέλειωσε με χίλια ζόρια το επαγγελματικό λύκειο με παρόμοια ειδικότητα και συνέχισε σε μια ιδιωτική σχολή κομμωτικής εξάμηνης φοίτησης τις σπουδές της στον χώρο. Χαρούμενη η μάνα της και οι θείες της που θα γινότανε κομμώτρια που είναι πάντα της μόδας για κορίτσια κι ακόμη λόγω της ολιγόμηνης διάρκειας φοίτησης "θα έβγαζε από νωρίς λεφτά το κοριτσάκι μας" όπως λέγανε μεταξύ τους την ώρα της σύναξης για καφέ...

Έτσι κι έγινε, η Λίτσα έγινε πτυχιούχος κομμώτρια σε λιγότερο χρόνο από ότι οι συμμαθήτριες της χρειάζονταν σε φροντιστήρια για να συμμετέχουν σε Πανελλαδικές εξετάσεις για να μπουν σε κάποιο πανεπιστήμιο κι αμφίβολο αν έβρισκαν δουλειά στο μέλλον στο αντικείμενο που σπούδαζαν...

Η τύχη της συνεχιζόταν και κατάφερε σχεδόν αμέσως να βρει δουλειά σε κεντρικό κομμωτήριο με συνεχή ωράριο και πελατεία. Όλα καλά για τη Λίτσα που βρήκε με την πρώτη δουλειά, μισθό και παρέα στο πολυπληθή προσωπικό του μεγάλου και μοντέρνου κομμωτηρίου.

Από την μια αυτό κι από την άλλη τα σεσουάρ που χρησιμοποιούσε ολημερίς, πήρε αέρα ο λιγοστός νους που πάντοτε είχε κι άρχισε να ανεβάζει τουπέ. Δεν ήταν όμορφη, ασχημόφατσα είχε, μα με τα ξανθά μαλλιά, τα πράσινα μάτια και το απαλό άσπρο δερματάκι της ποιός δίνει σημασία σε τέτοια όταν είναι μια κοπέλα 20 χρονών...

Παρέα είχε ολημερίς και συνέχιζαν να είναι μαζί και τα βράδια μετά τη δουλειά. Μισθό έπαιρνε καλό, που μαζί με τα φιλοδωρήματα από τα καρακατσουλιά - πελάτισσες που φρόντιζε έφτανε σε επίπεδο πάνω από τις αρχικές προσδοκίες της.
Πήρε κι αυτοκίνητο σύντομα, Πεζώ 206 άσπρο και κουκλίστικο ιδανικό για γυναίκα, που το γέμισε μπρος - πίσω με πλήθος από χρωματιστά κουκλάκια που αντανακλούσαν όπου το πήγαινε το επίπεδο και το πνεύμα της ιδιοκτήτριας του.
Ζούσε τη ζωή που ήθελε, με συχνές βραδυνές εξόδους για καφέ, ποτά και διασκέδαση. Τώρα της έλλειπε μόνο το ταίρι της ζωή της, μα υπήρχαν άντρες κάμποσοι στον δρόμο της.

Από την αρχή σνόμπαρε τον Μάκη που ήταν ασφαλιστής και τον έβλεπε συχνά στον δρόμο να πηγαίνει σε κάποιο ραντεβού μπας και κλείσει συμφωνία με υποψήφιο πελάτη να πάρει την προμήθεια που ήταν η μοναδική αμοιβή του. Μορφωμένος ο Μάκης και καλοντυμένος με κοστούμια από εκπτώσεις λόγω δουλειάς, μα δεν έλεγε τίποτα αυτό στην Λίτσα που τον έβλεπε στο δρόμο όλη μέρα να τρέχει.

Δεν είχε μαγαζί δικό του, να κάθεται μέσα σα νοικοκύρης να κονομά. Τέτοιο είχε ο Σάκης που κληρονόμησε το μαγαζί του πατέρα του, μα νοικοκύρης δεν ήταν.
Έτοιμη δουλειά είχε από τον πατέρα του, θα του άφηνε το μεγάλο μαγαζί με τις ηλεκτρικές συσκευές που πολλά χρόνια τώρα τους έβγαζε καλό εισόδημα και τους είχε φέρει στον αφρό της τοπικής κοινωνίας. Με τέτοια δουλειά στρωμένη ο Σάκης δεν είχε κι αυτός νου για σπουδές, ούτε το δοκίμασε καν, μα ξόδευε τα λεφτά του πατέρα του σε ποτά, γλέντια ολονύχτια με πληρωμένες πουτάνες κι ακόμη σε ναρκωτικά που ήταν το μυστικό του καλοπερασάκια νέου από τον γέρο του, όντως νοικοκύρη και σοβαρό άνθρωπο.

Φτάνοντας ο γέρος 65 χρονών πήρε τη σύνταξη που περίμενε κι αποσύρθηκε από τη δουλειά αφήνοντας το μαγαζί στον γιο του που τα ανάλαβε λίγο πριν τα 30 του κι ανέμελος ακόμη. Τότε ήταν που η Λίτσα έκανε τα πάντα να τον γνωρίσει από τις φίλες της στο κομμωτήριο που ερχόταν ο Σάκης να του φτιάξουν τα μαλλιά και να μοστράρει το καινούριο του αμάξι...

Γνωρίστηκαν και περνούσαν καλά, νέοι κι οι δυο και με λεφτά αρκετά τι ανάγκες είχαν; μόνο χάχανο και χαβαλέ. Μα η μοίρα άλλα τους είχε γραμμένα...

Το μαγαζί του Σάκη ήταν ακμαίο τα χρόνια του πατέρα του όταν μοιράζονταν την τοπική αγορά ηλεκτρικών με λίγα ακόμη του είδους. Αυτό δεν γινόταν και σήμερα που οι μεγάλες αλυσίδες ηλεκτρικών έφτασαν και στην πόλη τους όπως είχαν κάθε δικαίωμα να κάνουν σε μια ελεύθερη αγορά. Διοικούμενες από κορυφαίους managers του χώρου κι έχοντας καταστρώσει marketing plans που είχαν στόχο την κατάκτηση μεγάλου μεριδίου της αγοράς, δεν δυσκολεύτηκαν να βγάλουν από την μέση το άλλοτε κραταιό μαγαζί του Σάκη που το λαλούσε με τις ανεπαρκείς γνώσεις που διέθετε, επαναπαυόμενος στο καλό όνομα του πατέρα του που όμως δεν ενδιέφερε κανέναν πια, μπροστά στις ελκυστικές προσφορές των αλλονών με τα επώνυμα προϊόντα και τις συμφέρουσες τιμές.

Αλίμονο αν μια ολόκληρη κοινωνία συνέχιζε να στηρίζει το μαγαζί με τις δευτεροκλασάτες μάρκες μόνο και μόνο για να συνεχίζει ο διάδοχος τον χαβαλέ και τα ναρκωτικά με τη χαζοκομμώτρια που είχαν στο μεταξύ παντρευτεί και ζούσαν μια ζωή γλέντι και καλοπέραση με μαστούρα.

Οι δανείστριες τράπεζες δεν λογαριάζουν την ατομική ευτυχία του καθενός, έτσι το μαγαζί πέρασε στα χέρια τους κι έκλεισε αφού δεν είχαν διάθεση ν' ανταγωνίζονται οργανωμένες πολυεθνικές με υψηλούς στόχους που επεκτείνονταν διαρκώς.

Ο Σάκης περνούσε τις μέρες του στο κομμωτήριο με την καλή του και τις άλλες που δούλευαν εκεί, με μοναδικό του μέλημα να ικανοποιεί το πάθος του για ναρκωτικά μιας κι έχασε την δουλειά που μπορούσε να κάνει και κανείς δεν επρόκειτο να τον πάρει στη δούλεψη του αφού δεν ήξερε τίποτα άλλο..

Δεν άρεσε στις άλλες εργαζόμενες το παράσιτο που απόκτησαν, άρχισαν οι γκρίνιες με τη Λίτσα, που κι αυτή δεν καλοβλέπει τη ζωή που θα είχε με τον άχρηστο πια άντρα της που του τελείωναν τα λεφτά. Όπου δεν υπάρχουν λεφτά υπάρχουν προβλήματα και για τον Σάκη ήταν πολλά. Οι απαιτήσεις της Λίτσας που είχε όρεξη για ζωή πολλές, να τις ικανοποιεί πια δεν μπορούσε κι αντί για γλύκες κι έρωτες εισέπραττε καθημερινά γκρίνια και περιφρόνηση. Ήθελε άντρα πλούσιο να του τρώει τα λεφτά και τώρα είχε έναν απένταρο να τον συντηρεί με τα δικά της..

Με τις πολλές φωνές που άκουγε ολημερίς, άρχισε να περιφέρεται στους δρόμους ψάχνοντας λεφτά. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει κι έκανε, ήταν ν' αρπάζει τσάντες από γριές συνήθως που ήταν πιο εύκολες. Δεν κινδύνευε μετά να τον πιάσουν αφού δεν έτρεχαν όπως αυτός...

Έτσι σκεφτόταν κι όταν ένα πρωινό ακολουθούσε μια γριά που βγήκε από απόμερο υποκατάστημα τράπεζας με την σύνταξη του ΟΓΑ 350 ευρώ που μόλις είχε εισπράξει, στην τσάντα της. 'Οταν έκρινε πως ήταν ευκαιρία προσπάθησε να την αρπάξει και να φύγει, η γριά αντιστεκόταν για λίγο, τελικά της ξέφυγε ρίχνοντας την κάτω και κλωτσώντας την της έσπασε το χέρι που την κρατούσε.

Στο γύψο η γριά, μα δεν θα το άφηνε έτσι, δεν ήταν από τα φοβισμένα ανθρωπάκια που δείχνουν στις ειδήσεις να κλαψουρίζουν ζητώντας "περισσότερη αστυνομία". Ήταν από την Αση Γωνιά που βγάζει άντρες αληθινούς, αναναντρανιστούς και μουστακαλήδες, όπως ήτανε οι δυο γιοί της που κατέφθασαν να φροντίσουν την χτυπημένη μάνα τους.

Δεν πήγανε καν στο μπατσάδικο να καταγγείλουν τον ρέμαλο, γνώριζαν καλά τις επιδόσεις και τις ικανότητες των μπάτσων. Ζώντας στα ορεινά είχαν γραμμένες εκεί που έπρεπε και τις μπούρδες που λένε οι παλαβογιατροί και οι δικηγόροι περί "άρρωστων που χρήζουν προστασίας και βοήθειας" για τους εξαρτημένους ρεμπεσκέδες, για να έχουν εσαεί πελατεία.
Αυτοί ξέρανε την πραγματική ιστορία του Σάκη με τα πολλά προηγούμενα χρόνια της ανεύθυνης καλοπέρασης που τώρα έφτασαν στο τέρμα κι αυτός στην εξαθλίωση, το μόνο που απόμεινε από το χρόνιο πάθος του για μαστούρα.

Δεν είχαν αυταπάτες, ξέρανε πως μπορούσαν να κάνουν τα πάντα τέτοια άτομα που είχαν μια ιδιότυπη ασυλία από τις αρχές, κάποιοι τέτοιοι είχανε σκοτώσει και ληστέψει πριν 2 χρόνια έναν γέρο παπά που τους τάιζε, αυτός εδώ σακάτεψε την μάνα τους και θα συνέχιζε με αρκετούς άλλους ευάλωτους αν δεν τον απόσυρναν από την κυκλοφορία αθόρυβα..

Με μια βόλτα στα περιορισμένα στέκια του τον συναντήσανε και τον πήραν από πίσω. Στο σημείο που τους βόλευε του την πέφτουνε και του δείχνουνε πόσα απίδια βάνει ο ντορβάς. Τον κάνανε 800 οκάδες και με μια κοπανιά με τη λαβή του πιστολιού στην κεφαλή τον αφήνουνε στο τόπο μια κι όξω.

Δεν θα ξανάβλαπτε ποτέ πια κανέναν ανυπεράσπιστο ηλικιωμένο ο ξεπεσμένος καλοπερασάκιας...Ούτε νοιάστηκε κανείς για το τέλος του, όταν καθαρίζει λίγο η κοινωνία από έναν άχρηστο, οι κλάψες από τους δήθεν "ευαίσθητους" περιττεύουν.
Δεν έκλαψε ούτε καν η Λίτσα. Περίμενε να ξαναπαντρευτεί έλεγε. Μα δεν ήταν πια 20 χρονών και με τσιτωμένο σαν το φρέσκο κεράσι δέρμα να την κοιτά και να τη θέλει ο Μάκης που σνόμπαρε πριν. Είχε την δική του ζωή να φροντίσει κι άξιζε μια γυναίκα για εκείνον, όχι τα κατάλοιπα που άφησε ο πρώην εκλεκτός.

Τα λίγα χρόνια της δικής της καλοπέρασης με τον άλλο της άφησαν κουσούρια με εθισμό στα ποτά και τσιγάρα, ενίοτε και με χασίς. Ζάρωνε το προσωπάκι, γέμιζε από νωρίς ρυτίδες, έσβηναν τα πράσινα μάτια που δεν κοίταζαν άλλο από τον Σάκη, κατέβηκε και η κυτταρίτιδα ως τα γόνατα στα χαλαρωμένα πόδια από αμέτρητες ώρες ορθοστασίας.
Σε συνδυασμό με την ασχημόφατσα που πάντα είχε, έκαναν ένα πλάσμα να σιχαίνεται κανείς να το κοιτά και στον καθρέφτη ακόμη, όχι να το βάλει πια στο κρεββάτι του ή να το έχει δίπλα του σε εξόδους...

Και το χαριστικό χτύπημα ήρθε από την ίδια εκείνη σχολή που αποφοίτησε κομμώτρια η Λίτσα: Μια από τις νεώτερες απόφοιτες της πήρε τη θέση σαν πιο φρέσκια κι ωραία, να ζήσει κι αυτή το δικό της όνειρο...

Τώρα πηγαίνει σε ραντεβού κατ' οίκον με μερικά εργαλεία σε μια τσάντα, να κουρεύει κάποια πελάτισσα συνήθως γειτόνισσα ή συγγενή της, αυτές απόμειναν να τη στηρίζουν για να συνεχίσει να εξασκεί το επάγγελμα ξοφλημένη κι αυτή πια και μόνη...

Καμιά σχέση με τα πρώτα της όνειρα στα 20 που το μέλλον φάνταζε λαμπρό, πλούσιο και πολλά υποσχόμενο μα ξετέλεψε όπως ποτέ δεν θάβαζε της κομμώτριας ο απλός νους, με το πολύ τουπέ ...Για τα σάλια ενός κάποιου Σάκη...

ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΠΛΟΥΣΙΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ...

Προς διαπλεκόμενους οικονομικά ισχυρούς ιδιοκτήτες ΜΜΕ και αφεντικά πολλών ανεύθυνων γλυφτών:

Αν θέλετε να μάθετε για μένα, απλά καλέστε με και ρωτήστε με!

Θα μάθετε από πρώτο χέρι κι από την μόνη έγκυρη πηγή ότι είναι απαραίτητο να ξέρετε προς το παρόν για μένα και τα επιχειρηματικά μου σχέδια σαν παραγωγός - πάροχος τηλεοπτικού περιεχομένου.

Αυτοί που απευθύνεστε όπως συνηθίσατε, λάθος σας πληροφορούν στην προσπάθεια τους να φανούν αρεστοί και χρήσιμοι υπηρέτες, να συνεχίζετε να τους χρηματίζετε και να τους χρησιμοποιείτε...

Πως μπορούν να ξέρουν οι γελοίοι σχετικά με μένα αφού ούτε καν με έχουν δει ποτέ από κοντά;

Θα κάνετε γκάφες με την λανθασμένη πληροφόρηση που θα έχετε, και τα λάθη εδώ πληρώνονται...

Εδώ είναι Business. Κέρδη επιδιώκω. Δεν θέλω να είμαι καλός κι άγιος.
Θυμάμαι κι Εκδικούμαι. Εν καιρώ κατάλληλο...

Τον ανταγωνισμό τον έχετε εσείς όχι εγώ, αυτός που υπάρχει στον τομέα μου μάλλον υπέρ εμού είναι, να φαίνεται η διαφορά...

Τι είναι ο (κάθε) παπαγάλος, το λένε διασκεδαστικά τα παιδιά στο clip:

http://www.youtube.com/watch?v=7s96ODVHBEk

...Μα ούτε αυτά ούτε κι εσείς ξέρετε ακόμη την φράση που ορίζει πλήρως την ανεπάρκεια του:

"Γαμήσαμε το πουλί και ψόφησε!"

ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΧΥΤΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΧΑΡΤΑΚΙ...

Κάποτε ένας επαρχιώτης Αμερικάνος γιατρός έφτασε σε μια πόλη στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ...

Μπήκε σ' ένα φαρμακείο, όπου έκανε μια σημαντική συζήτηση με τον νεαρό υπάλληλο, για μια ώρα περίπου. Όταν έφτασαν σε σημείο να μπορούν να συνεννοηθούν, ο γιατρός βγήκε για λίγο έξω για να επιστρέψει σε μερικά λεπτά κρατώντας μια χύτρα και μια ξύλινη κουτάλα, που τα τοποθέτησε στο πίσω μέρος του μικρού μαγαζιού, πάνω από την φωτιά κι έφτιαξε ένα μίγμα στην χύτρα, ανακατεύοντας κάποια υλικά που μόνο αυτός ήξερε τότε...

Ο νεαρός υπάλληλος αφού εξέτασε προσεκτικά το περιεχόμενο της χύτρας, βάζοντας το χέρι στην τσέπη, έβγαλε κι έδωσε στον γιατρό 500 δολάρια. Ήταν όλες του οι οικονομίες μέχρι τότε!

Ο γιατρός για αντάλλαγμα του έδωσε ένα χαρτάκι που έβγαλε από την δική του τσέπη, που είχε γραμμένα τα υλικά που χρησιμοποίησε προηγουμένως για το μίγμα του, μια μυστική φόρμουλα που είχε φτιάξει.
Αυτές οι λέξεις που ήταν γραμμένες στο χαρτάκι άξιζαν μια βασιλική περιουσία, όχι όμως για τον γιατρό μα για όποιον μπορούσε να βάλει την χύτρα να βράσει με τα υλικά που έπρεπε...

Ο γιατρός ήταν χαρούμενος που πούλησε την συνταγή του για 500 δολάρια για τα γεράματα του, ο νεαρός υπάλληλος κάνοντας αυτή την αγορά διακινδύνευσε τις οικονομίες του, επενδύοντας σε ένα κομμάτι χαρτί και σε μια παλιά χύτρα.
Δεν φανταζόταν τότε πως η μυθική περιουσία που θα έρεε από αυτή τη χύτρα θα ξεπερνούσε όλες του τις προσδοκίες για πλουτισμό, που ούτε το μαγικό λυχνάρι του Αλαντίν δεν θα μπορούσε να του προσφέρει αν το είχε βρει..

Στην πραγματικότητα αυτό που αγόρασε ήταν μια ιδέα, για ένα προϊόν νέο κι άγνωστο τότε, που φτιαχνόταν με την χύτρα, την κουτάλα, φωτιά και τα μυστικά υλικά που ήταν γραμμένα στο χαρτάκι που είχε.

Προσπαθήστε να μαντέψετε τι ήταν αυτό που εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη και σήμερα, προσφέροντας τεράστιες περιουσίες σε όσους διανέμουν διεθνώς το περιεχόμενο της χύτρας, που παράγεται αναλλοίωτο από τότε, ξέροντας τα παρακάτω γεγονότα και στοιχεία:

Η παλιά εκείνη χύτρα είναι ο μεγαλύτερος καταναλωτής ζάχαρης στον κόσμο, δημιουργώντας θέσεις εργασίας για πολλές χιλιάδες εργαζόμενους στην καλλιέργεια ζαχαροκάλαμου, την επεξεργασία κι εμπορία ζάχαρης.

Το περιεχόμενο της χύτρας γεμίζει πολλά εκατομμύρια γυάλινα μπουκάλια κι άλλου είδους και μεγέθους συσκευασίες κάθε χρόνο, παρέχοντας δουλειά σε πλήθος ακόμη επιχειρήσεων που τα παράγουν. Και σε άλλες που τα γεμίζουν και τα σφραγίζουν. Κι αυτές που αναλαμβάνουν τη μεταφορά κι αποθήκευση τους...

Ακόμη εξασφαλίζει εργασία σε ολόκληρο στρατό υπαλλήλων που ασχολούνται με τον συντονισμό της διανομή τους σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς και σε νομικούς, συμβολαιογράφους, λογιστές κλπ που φροντίζουν τις λεπτομέρειες για την απρόσκοπτη παροχή τους στους πελάτες που τα ζητούν.

Δεκάδες διαφημιστές και καλλιτέχνες ασχολήθηκαν να περιγράψουν το προϊόν της χύτρας κι έγιναν διάσημοι και πλούσιοι.

Η άσημη πόλη του Αμερικάνικου Νότου και του νεαρού υπαλλήλου του φαρμακείου όπου όλα ξεκίνησαν έγινε μια διεθνής επιχειρηματική πρωτεύουσα, η μετατροπή αυτή οφείλεται σε κείνη την χύτρα. Όπως και το σημαντικό Πανεπιστήμιο που ιδρύθηκε και χρηματοδοτήθηκε από τα κέρδη της χύτρας, όπου χιλιάδες νέοι άνθρωποι αποκτούν παιδεία για να γίνουν επιτυχημένοι. Πολλοί άλλοι επιτυχημένοι και θριαμβευτές απολαμβάνουν τα οφέλη από την χορηγία του...

Από την ιδέα του υπαλλήλου επωφελούνται επιχειρήσεις κι εργαζόμενοι σε όλες τις χώρες σχεδόν, όσοι ασχολούνται επαγγελματικά μαζί της πλουτίζουν ταχέως, σαν να βρήκαν αστείρευτη φλέβα χρυσού..

Αν το προϊόν αυτής της χύτρας μπορούσε να μιλήσει, θα διηγούνταν θαυμάσιες ιστορίες φλερτ. έρωτα, αγάπης, ανακούφισης, επιχειρηματικότητας, επαγγελματικών και προσωπικών στιγμών ανθρώπων που καθημερινά εμπνέονται από αυτό...

Κι εγώ πριν χρόνια αναζητούσα κι απολάμβανα λιγάκι από το περιεχόμενο της χύτρας, θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό τέτοιο μπουκάλι άδειαζα σε έξοδο κάθε Σάββατο απόγευμα, τα πρώιμα εφηβικά μου χρόνια. Αν δεν το πίνω συχνά τώρα δεν οφείλεται στο υλικό που είναι το ίδιο με τότε, μα στις εκλεπτυσμένες μου τωρινές συνήθειες κι απαιτήσεις.

Η χύτρα όμως δεν έχει πρόβλημα ζήτησης, συνεχίζει να το παράγει για πολλά - πολλά εκατομμύρια άλλους ανθρώπους, κάθε φυλής και χρώματος, που κάποιοι μόνο πρόσφατα ανακάλυψαν τη γεύση του και είναι κιτρινωπά μιλιούνια...

Το βρήκατε μέχρι τώρα;

Όποιοι κι αν είστε, οπουδήποτε κι αν ζείτε, οτιδήποτε κι αν κάνετε στην ζωή σας, μη μου πείτε πως δεν δοκιμάσατε ποτέ Coca - Cola!

Κάθε φορά που βλέπετε τις παραπάνω πασίγνωστες λέξεις, να θυμάστε πως αυτή η παγκόσμια ισχυρή αυτοκρατορία πλούτου κι επιρροής ξεκίνησε από μια και μόνη ιδέα από κείνον το νεαρό, τον Asa Candler.

Με μιά χύτρα πάνω από μια σιγανή φωτιά, μια ξύλινη κουτάλα, την μυστική συνταγή του γέρου γιατρού και πολλή φαντασία...

ΑΓ - ΕΛΛΑΣ...

Για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της η Ελλάδα αλλάζει το δόγμα της χώρας από καθαρά αμυντικό σε αμυντικό - αποτρεπτικό με μελλοντικό στόχο να γίνει πλήρως αποτρεπτικό.

Εξαιτίας της αδιαλλαξίας, επιθετικότητας κι επεκτατικής πολιτικής των γειτόνων που κακή τη μοίρα έτυχε να συνορεύει η χώρα...

Αποτρεπτικό δόγμα σημαίνει να υπάρχουν σε ετοιμότητα "αποτρεπτικές" ένοπλες δυνάμεις (κι όχι το σημερινό τσίρκο αργόσχολων καραβανάδων με θεατές τους αστράτευτους) και παράλληλα ισχυρή διπλωματική θέση, ώστε να αποτρέπεται όποιος εκ των παραπάνω σκεφτεί ή επιχειρήσει κάποια επιθετική κίνηση.

Σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να προσαρμοστούν οι ένοπλες δυνάμεις και τα οπλικά συστήματα που διαθέτουν, με την αγορά και νέων εξοπλισμών με μεγάλο κόστος για τα επόμενα χρόνια...Θα απαιτηθούν πρόσθετα μαχητικά αεροσκάφη τελευταίας γενιάς, νέα ελικόπτερα, άρματα μάχης κι ενίσχυση του στόλου με πλοία με αρκετή δύναμη πυρός (φρεγάτες σήμερα).

Με συνολικό προβλεπόμενο μα όχι οριστικό κόστος περί τα 12 δις ευρώ για οπλικά συστήματα ξηράς - θάλασσας - αέρος κι άλλα ακόμη δις στη συνέχεια για τα πυρομαχικά αυτών.
Βαρύ το κόστος της ανεξαρτησίας κι εθνικής υπερηφάνειας στην γειτονιά των Βαλκανίων...

Οι ανά τον κόσμο έμποροι όπλων ετοιμάζονται για χρυσές δουλειές τα επόμενα χρόνια και τρίβουν ήδη τα χέρια τους όταν ακούνε "Ελλάς" που για αυτούς γίνεται στη μετάφραση κάτι σαν "αγ - ελλάς" που θα σπεύσουν πρόθυμα να αρμέξουν οικονομικά παρέχοντας τα προϊόντα και τις hi - tech υπηρεσίες τους.

Στα χαρτιά τους η Ελλάδα κατέχει την 4η θέση διεθνώς στον πίνακα των χωρών με τις μεγαλύτερες εξοπλιστικές δαπάνες.
Εξ ου και σπεύδουν φίλοι και σύμμαχοι να κερδίσουν μέρος από την μεγάλη αυτή πίτα, που φτάνει να ικανοποιήσει πολλούς στην Δύση μα πρόσφατα κι από την Ανατολή.

Τώρα στην ικανότητα του Πρωθυπουργού είναι να επωφεληθεί με κάθε τρόπο από το ενδιαφέρον που δείχνουν ακόμη κι οι ηγέτες των χωρών προέλευσης των εμπόρων όπλων και να τους χρησιμοποιήσει για την προώθηση των Ελληνικών θεμάτων, θέτοντας τους το αδίστακτα μάλιστα αφού θ' αποζημιωθούν πλουσιοπάροχα οι οικονομίες των κρατών τους...

Η απορία είναι αν τα καταφέρει ο συγκεκριμένος τωρινός...

Μπορεί να το κάνει ή χρειάζεται άλλος πιο καπάτσος και τολμηρός που δεν υπάρχει ΑΚΟΜΗ;

ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ, ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΦΑΡΣΑ...

Τραγική κατάληξη είχε το συμβάν με τον τοξικομανή στην Σίνδο, με τον θάνατο ενός αθώου πολίτη την ώρα που εργαζόταν.

Αν τα πράγματα είχαν διαφορετική κατάληξη, το όλο επεισόδιο αποτελούσε μια πρώτης τάξης φάρσα, που θα μπορούσε να γίνει κινηματογραφική ταινία με τον Λουί ντε Φυνές ή τον Ρομπέρτο Μπενίνι και να σπάσει ταμεία με το ευρηματικό σενάριο που εκτυλίχθηκε..
Τα είχε όλα: Περιπέτεια, κυνηγητό, γρήγορη δράση κι εναλλαγή σκηνών, πολλές γκάφες στην διάρκεια του κι ευτυχή κατάληξη στο τέλος με την σύλληψη του "κακού".

Αυτή όμως την περίπτωση φρόντισαν οι άντρες της ΕΛΑΣ να την μετατρέψουν σε τραγωδία με μια σειρά λάθη και παραλείψεις που δεν δικαιολογούνται από σύγχρονη αστυνομία που πρόσφατα μάλιστα διασφάλισε την ασφάλεια Ολυμπιακών Αγώνων, Διασκέψεων Κορυφής κι άλλων απαιτητικών εκδηλώσεων.

Πως κατέληξε τώρα να μην εφαρμόζει απλές διαδικασίες και προφυλάξεις κατά την μεταφορά περιθωριακού που τον μετέτρεψαν σε επικίνδυνο φυγά για λίγο, αν και δεν είχε τα φόντα για αδίστακτος εκτελεστής ο χασικλής;

Ποια εκπαίδευση κι ετοιμότητα έχουν όλοι αυτοί που συνωστίζονται να γίνουν "μπάτσοι" ελέω κάποιου ρουσφετιού;

Δεν έπρεπε να είναι προαπαιτούμενο η επιτυχής εκπαίδευση κι εκπλήρωση πλήρους θητείας στις ειδικές δυνάμεις του Στρατού, πριν προσληφθούν σε μάχιμο σώμα όπως είναι η αστυνομία;

Ενώ αυτά ισχύουν για σεκιουριτάδες σε μπακάλικα και συναυλίες, στο μπατσαριό επικρατεί η κομματική αυθαιρεσία και παρέμβαση, οι μεταθέσεις σε μάχιμες υπηρεσίες ανίκανων για prestige και μόνο (ή κάποιο επίδομα παραπάνω;), και η σχεδόν πλήρης διάλυση που βλέπουν οι πολίτες καθημερινά με την έλλειψη αστυνόμευσης ακόμη και στο κέντρο πόλεων, πόσο μάλλον στην ύπαιθρο που δεν είναι καθόλου ειρηνική...

Όσο για τους λαλίστατους συνδικαλιστές τους σε οικονομικά και θεσμικά ζητήματα, δεν ξέρει αλήθεια όποιος μπαίνει στο μπατσαριό πως όλη την υπόλοιπη ζωή του θα ασχολείται με ταραξίες κι εγκληματίες και θα πρέπει να τους αντιμετωπίζει;
Αυτές είναι οι συνθήκες της δουλειάς εκεί, αν δεν μπορεί ν' αντεπεξέλθει ας γίνει κομμώτρια ή κλητήρας.

Τόσο ελκυστική είναι η στολή και η σιγουριά του Δημοσίου και κάνουν ουρές για κατάταξη σε κάθε διαγωνισμό, μα να είναι πρόθυμοι και για τις συνέπειες που απαιτεί μια θέση εξουσίας σαν όργανο της τάξης, να μπορεί να την εξασφαλίζει τουλάχιστον κατ' ελάχιστον..

Αστυνομία δεν γίνεται χωρίς όπλα, τακτική εκπαίδευση στην χρήση τους κι ανάληψη ευθύνης για την κατοχή τους, αυτό είναι πολιτικό θέμα και ας μεριμνήσουν οι πολιτικοί επιτέλους. Ένας σχετικός νόμος ψηφίζεται εύκολα, παρά το πολιτικό κόστος, ψηφίστηκαν να παίρνουν γενναίες αποφάσεις, αλλιώς ισχύει ότι παραπάνω για επιλογή εργασίας...

Όπως και για την ελεύθερη οπλοκατοχή από πολίτες ικανούς να φέρουν όπλα, ο "κακός" σε κάθε ιστορία πάντα θα βρει τρόπο να έχει όπλα, μα αν γνωρίζει καλά πως κι άλλοι έχουν και θα τα χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά, θα το σκεφτεί 10.000 φορές να κάνει νταηλίκια και να δίνει αφορμές...
Το τομάρι του παίζεται κι όχι μια αστεία σύλληψη "έλα παιδάκι μου για λίγο μέσα να κοιμηθείς απόψε.....κι αύριο πάλι είσαι ελεύθερος να προκαλείς..."

Γιατί αυτό γίνεται με κάθε λογής περιθωριακούς κι απόβλητους που όλο και αυξάνονται και πληθαίνουν σε πλατείες και πάρκα, ημεδαποί κι αλλοδαποί, χρειάζεται ένα ξεκαθάρισμα κι απόσυρση κάποιων να ξεβρομίσει ο τόπος.

Ρεμάλια είναι κι άχρηστοι οι περισσότεροι, ελάχιστοι πραγματικά άτυχοι θα επανορθωθούν με κάποια αρωγή από την πολιτεία, οι υπόλοιποι χαμένα λεφτά και τζάμπα έξοδα.

Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια της ζωής, που την γνωρίζουν πολύ καλά όσοι κυκλοφορούν στην πιάτσα, κι αν οι παραπάνω έχουν υποστηρικτές κάποιους ξεπεσμένους ιδεολόγους ή μερικούς δικηγόρους για επαγγελματικούς λόγους, η ανοχή έχει και όρια κι όπως ισχύει πάντα, όποιος μπαίνει μπροστά τρώει και τις περισσότερες, όταν έρθει η ώρα...

Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Επειδή η πορεία προς την ανεξαρτησία και το όνειρο καμιά φορά απαιτεί μια προσωπική επανάσταση...

Που γίνεται σε μια κοινωνία που δεν είναι πάντα πρόθυμη να την δεχτεί, ή ν' αφουγκραστεί τις ανησυχίες του καθενός.

Έτσι η πορεία ζωής γίνεται προσωπική υπόθεση, χωρίς συμβιβασμούς...

Δείτε τη σε πλήρη οθόνη:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=8955375832367044652&hl=el

ΜΑΖ(Ω)ΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ...

Κυριακή μεσημέρι σε τουριστικό "θέρετρο" σε παραθαλάσσιο προάστιο...

Καταφθάνει τουριστικό λεωφορείο γεμάτο κόσμο, τον οποίο αρχίζει να αποβιβάζει στην είσοδο "all inclusive" ξενοδοχείου.
Όλοι οι επιβάτες μεγάλης ηλικίας συνταξιούχοι, που κάνουν ομαδικά διακοπές σε τιμή ευκαιρίας, προερχόμενοι από κάποια Ευρωπαϊκή χώρα...

Σαν προβατάκια τους κατευθύνει κάποιος "συνοδός" κατευθείαν στο εσωτερικό του ξενοδοχείου, απαγορεύοντας σχεδόν με επιπλήξεις, κάθε παρέκκλιση που τολμούν κάποιοι από τους γέρους, απλά να ρίξουν μια ματιά στον γύρω χώρο, να δουν τουλάχιστον που ήρθαν...

Παριστάμενοι στην διπλανή καφετέρια που καθόμουν που βλέπουν συχνά την ίδια σκηνή, σχολιάζουν πως η τουριστική περιήγηση των εν λόγω "εκδρομέων" περιορίζεται από τις διαδρομές αεροδρόμιο - ξενοδοχείο - φαγητό εντός- ξενάγηση αστραπή σε επιλεγμένα μουσεία και λοιπούς χώρους στα πέριξ- υποτυπώδες γλέντι (σε προεπιλεγμένο χώρο από το γραφείο, με το αζημίωτο βέβαια όπως και κάποια βόλτα για ψώνια σε αντίστοιχα μαγαζιά) - αεροδρόμιο και πίσω από κει που ήρθαν σε μερικές μέρες...

Τουρισμός με καλούπι, αν είναι δυνατόν, κι όμως γίνεται σε μεγάλη κλίμακα, λένε οι εμπλεκόμενοι...

Τώρα τι "τουρισμό" θα κάνουν οι ταλαίπωροι δικαιούχοι κάποιου βορειο-ευρωπαϊκού ΚΑΠΗ, αν δεν μπορούν να περπατήσουν όπως κι όπου θέλουν στον τόπο που επέλεξαν, να τον γνωρίσουν βήμα - βήμα με την κάμερα στο χέρι έτοιμοι να καταγράψουν αυθεντικά ότι τους κινήσει το ενδιαφέρον, όχι απαραίτητα όλοι μαζί και στην σειρά όπως βλέπω να γίνεται...

Τι θα τους μείνει κατόπιν για ανάμνηση αν δεν γευτούν επιτόπου τα φαγητά που μαγειρεύονται αυθεντικά στον τόπο τους, με υλικά εγχώριας παραγωγής, να νιώσουν τις μυρωδιές από τα φυτά, τα άνθη και τα ζώα ακόμη που ευδοκιμούν εδώ, να αισθανθούν τον αέρα να τους μεταφέρει τα ντόπια μηνύματα, να μιλήσουν με ανθρώπους στην δική τους γλώσσα, να γνωρίσουν τα καλά ή τα κακά της φιλοξενίας που τους παρέχεται...

Να ξαποστάσουν κουρασμένοι από την εξερευνητική πορεία σε κάποιο παγκάκι δίπλα στην θάλασσα, ή να την αγναντέψουν με την άνεση τους από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου που επέλεξαν με τα δικά του γούστα, εκεί κοντά στο ηλιοβασίλεμα που παίζει με τα χρώματα της δύσης και να μην τους δεσμεύει τίποτα για το πως θα περάσουν την υπόλοιπη νύχτα τους...

Νοιάζεται κανείς ή τα παραπάνω αποτελούν μόνο την δική μου άποψη για τον τουρισμό, που δεν έχει σχέση με τυποποιημένα πακέτα μαζικής μετακίνησης δίποδων "ζωντόβολων" από το ένα μέρος στο άλλο...Απλά!

ΤΑ ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΤΟΥ ΜΑΓΙΟΥ...

1.
Πρώτη του Μάη
όταν άνθιζε η Γη
καθόσουν δίπλα μου
ανέμελο παιδί.

2.
Και με ρωτούσες
που είναι η πηγή
που πίνει ο σπόρος
κι αποκτά ξανά ζωή.

**************************************
Αλλά σοφός δεν είμαι εγώ
τότε δεν ήξερα, μα τώρα ομολογώ:

Όσα σου έταξα
είχανε διάρκεια
σαν τα στεφάνια
από άνθη του Μαγιού.

Που τα μαζεύαμε
και τα πετούσαμε
για να φουντώνουν
οι φωτιές του Αι - Γιαννιού.
**************************************

3.
Άφηνες πάνω μου
τα ξέπλεκα μαλλιά
κι ύστερα τά 'φτιαχνες
να μοιάζουν με φωλιά.

4.
Για να μας βρούνε
όταν θάρθουν τα πουλιά
να μας ενώνει
ότι είχαμε παλιά.

[Ξανά: Αλλά σοφός δεν είμαι εγώ
τότε δεν ήξερα μα τώρα ομολογώ...]

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ...

Η Φύση ακολουθώντας τον ετήσιο κύκλο της, ανθοφορεί κι αναγεννιέται...

..Σε πείσμα των καιρών, των διεθνών συνθηκών και πολλών ανθρώπων...

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΑ...

Ηλιόλουστο πρωινό σε μια πόλη που δεν έχει ξυπνήσει ακόμη από το χθεσινοβραδινό ξενύχτι και μεθύσι. Όπως κάθε βράδυ πριν από καθιερωμένη αργία...

Που προσπαθούν οι συνήθεις ύποπτοι για κάτι τέτοια, να μετατρέψουν σε καθολική απεργία...

Αγωνιστικό κάλεσμα προς "εργαζόμενους" από 30άρηδες αιώνιους φοιτητές που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους, ούτε σκοπεύουν...

Κομμουνιστές επί πληρωμή αλλού, σημαίνουν προσκλητήριο για αέναο ξεκίνημα νέων αγώνων, που στην πορεία μένουν μετέωροι κι ανεκπλήρωτοι, αφού ποτέ και πουθενά κανείς δεν απόλαυσε κάποιο αποτέλεσμα νίκης.

Ενότητα και πάλη με χωριστές συγκεντρώσεις ομαδούλων, να μην εμποδίζουν αλλήλους...

Συνδικαλιστές θα απευθυνθούν σε απρόθυμο ακροατήριο με την άνοστη ξύλινη γλώσσα τους, απλώς να δικαιολογούν την παρουσία και αργομισθία τους, στο όνομα πάντα του "μισθωτού".

Του οποίου η μόνη θεραπεία στην στενότητα που βρίσκεται είναι να πάψει να είναι μισθωτός από αύριο κιόλας, αν τολμά βέβαια να πάρει πάνω του την ευθύνη.
Υψηλό το οικονομικό ρίσκο μα κι ανάλογα υψηλές οι ανταμοιβές των επιτυχημένων προσπαθειών.
Πέρα από τους περιορισμούς και την σιγουριά ενός μισθού - ενοίκιο της εργασίας για κάποιο αφεντικό. Που φορτώθηκε τον υπάλληλο...

Άλλοι κάπου αλλού στην λουλουδιασμένη φύση, πλέκουν μαγιάτικα στεφάνια πριν καταλήξουν στις εξοχικές ταβέρνες για μεσημεριάτικο βοσκητό χωρίς μέτρο, προσφιλή συνήθεια εκδρομέων.

Πρώτη του Μάη, σκίρτημα της άνοιξης, ετήσια προσωπική αναγέννηση, όπως το δει κανείς...