ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ...

Μεσημέρι σε κεντρικό δρόμο του ιστορικού κέντρου της Αθήνας.
Συνεργείο από ρεπόρτερ και καμεραμάν μεγάλου καναλιού, πραγματοποιεί επιτόπιο ρεπορτάζ για "καυτό" θέμα των ημερών, ρωτώντας τους περαστικούς.

Όχι όμως όλους όσους περνούν από εκεί κι είναι πρόθυμοι τέλος πάντων να απαντήσουν στα ερωτήματα του ρεπόρτερ που πετιέται ξαφνικά μπροστά τους με το ευμεγέθες μικρόφωνο ανά χείρας.

Καθισμένος σε γειτονικό cafe για λίγο, είχα χρόνο να τους παρατηρήσω στην δουλειά τους. Διαπίστωσα πως αγνοούσαν επιδειχτικά όσους/ες περνούσαν και φαίνονταν σοβαροί ή απλώς καλοντυμένοι και με κάποιο επίπεδο ζωής τέλος πάντων...
Ο ρεπόρτερ φαινόταν σαν να κυνηγούσε μόνο γραφικούς ηλικιωμένους κι άλλους αργόσχολους που έχοντας σχετική πείρα από τέτοιες συνήθειες, δεν άργησαν να τον περικυκλώσουν και να λάβουν θέση να βγούν on camera...

Κοινό τους χαρακτηριστικό η γκρίνια και η μιζέρια που απόπνεαν οι απαντήσεις τους, οργισμένες οι περισσότερες και κατά του "κράτους που δεν φροντίζει" τα κακά τους τα χάλια. Άνθρωποι αποτυχημένοι και κακομοίρηδες, συνταξιούχοι εργάτες κι αγράμματες νοικοκυρές οι περισσότεροι από το ιδιότυπο αυτό πάνελ, είχαν μια ευκαιρία να ξεσπάσουν τα προσωπικά τους προβλήματα που ήταν κυρίως οικονομικά, μα με κανένα τρόπο δεν αποτελούν δείγμα μέτρησης της "κοινής γνώμης" που θα επικαλεστούν το βράδυ στις ειδήσεις οι παρουσιαστές και οι παραθυράτοι τους ...

Μπορούσαν να έχουν ποιοτικότερο κοινό και τώρα και σε αμέτρητες άλλες περιπτώσεις, μα δεν το έκαναν.
Τους βολεύει φαίνεται να κυριαρχεί η λαϊκίστικη άποψη της κατώτερης μάζας, των ξοφλημένων της ζωής και των φουκαράδων μικροσυνταξιούχων και φτωχομισθωτών (αν τολμούσαν, από αύριο κιόλας μπορούν ν' αλλάξουν ζωή και εισοδήματα), για να διαιωνίζουν το κλίμα μιζέριας και σαπίλας που φοβίζει τα πλήθη και οπλίζει καιροσκόπους εκμεταλλευτές του...

Αν ρωτούσαν διαφορετικό κοινό, θάπαιρναν και διαφορετικές απαντήσεις, γιατί υπάρχει και η "παράλληλη Ελλάδα" κατοικούμενη από αυτούς που προσπαθούν, αγωνίζονται για την ζωή τους και την ποιότητα της, έχουν όνειρα και τολμούν να δρούν και δεν έχουν πέσει στον πάτο με τα κατακάθια...

Μα η τωρινή τηλεόραση ποτέ δεν νοιάστηκε για αυτούς. Δεν πουλάνε φόβο κι απελπισία....