ΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΧΡΗΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟ...

Ένας κάποιος άνθρωπος που γεννήθηκε χωρίς τα απαιτούμενα από πανταχόθεν λεφτά για να ζήσει όπως ήθελε, έφτασε στο σημείο να εύχεται να μην είχε γεννηθεί καν άνθρωπος με σάρκα και ψυχή, αφού δεν μετράνε στη σημερινή ζωή, μα να ήταν εξ αρχής ένα χρηματοκιβώτιο.

Χρηματοκιβώτιο όμως γεμάτο χρωματιστά χαρτάκια που τα ονομάζουν λεφτά και τα ζητούν παντού. Έτσι δεν θα είχε παρά ν' ανοίγει την πόρτα με τον συνδυασμό που θα ήξερε μόνο αυτός και να βγάζει ακριβώς όσα χρειαζόταν από το ποσόν που του πίστωσε εξαρχής η ζωή, όποτε είχε ανάγκη μετρητών...

Για να πληρώνει τις τράπεζες που του δανείζουν τώρα ποσά που κατά την επιστροφή τους αυξάνονται αλματωδώς, λόγω καταχρηστικών όρων στις συμφωνίες που του κάνανε τότε που είχε ανάγκη.
Από πείρα ήξερε πως οι τράπεζες συμπεριφέρονται πάντα σαν τους εξαρτημένους τοξικομανείς: όταν πάρουν την δόση τους ησυχάζουν και δεν τον ενοχλούν μέχρι τον επόμενο μήνα που θα χρειαστούν την επόμενη...

Για να πληρώνει σε τιμές gourmet τα κοινά είδη διατροφής που αγοράζει από το συνοικιακό super market ή την λαϊκή αγορά ακόμη που νόμιζε πως εξυπηρετούσε τον λαό κι όχι τους κερδοσκόπους...

Για να πληρώνει το ισόποσο μίνι - κρουαζιέρας για να πάει σε απαραίτητο μονοήμερο επαγγελματικό ταξίδι, με το ίδιο εκείνο πλοίο που θυμόταν από τα παιδικά του χρόνια και μαζί μεγάλωσαν...

Για να πληρώνει για ντύσιμο όσα χρειάζεται κάθε φορά ο απατεώνας έμπορος για να συντηρεί την οικογένεια του, το κεντρικό μαγαζί με την προσεγμένη βιτρίνα και για να πηδά τις υπαλλήλους του με τον μισθό που δίνει και μετακυλίει τα έξοδα στους πελάτες του αυθαίρετα...

Για να πληρώνει ακόμη και για την επαγγελματική του δραστηριότητα το αδηφάγο κράτος και να βλέπει ένα σεβαστό μέρος από το ποσόν του δικού του χρηματοκιβωτίου να πηγαίνει και να ασφαλίζεται σε άλλα χρηματοκιβώτια που τα έχουν λαμόγια βαμμένα με τα αγαπημένα χρώματα της εκάστοτε εξουσίας...

Να μπορεί να πληρώνει, να πληρώνει για όσα πληρώνετε κι εσείς και τα ξέρετε καλά.
Και να εύχεται μόνο να μην φτάσει η στιγμή που μειούμενο το ποσόν του φτάσει στο τέλος κι αναγκαστεί να κλείσει και να σφραγίσει μέσα την ανθρωπιά και την ψυχή του, σαν το μοναδικό πλέον πολύτιμο περιεχόμενο του χρηματοκιβώτιου.

Και δει τη υπόλοιπη ζωή του χωρίς αυτά: Αποκτηνωμένα κι αδίστακτα...